Opzet:
"RJP voor Dummies" is een spin off van Raad-je-Plaatje (RJP), het succesnummer van C&H. Ooit begonnen door Seborik, toen Yvonne hier de scepter zwaaide.
"RJP voor Dummies" is een poging om die oorspronkelijke bedoeling van het spelletje weer in ere te herstellen, zonder verder afbreuk te doen aan Raad-je-Plaatje. Een vergeefse poging is het zeker niet gebleken, gezien de grote populariteit van RJP voor Dummies.
Al spoedig gooide RJPvdD hogere ogen dan het origineel (RJP) op het wat reacties betreft tot dan toe kwakkelende C&H forum.
Wat we doen is dus een plaatje zetten, vragen stellen en dan zonder gebruik te maken van mighty Google de naam van het personage raden. De echte diehards in deze tak van sport kunnen dan mee blijven doen met Raad-je-Plaatje en het lekker knus houden. De dommere mensen, onder wie ik mezelf eigenlijk niet reken (maar enfin), kunnen dan hier terecht in "RJP voor Dummies".
Tussen plaatjes door kan je het feuilleton 'Avonturen in de Fok!straat' lezen.
enjoy
1e amendement: onraadbaar gebleken plaatjes kunnen, desgewenst, te vondeling worden gelegd bij onze goede
2e amendement: Geen blote tieten vóór de namiddagborrel.
een link naar deze openingspost
RJPvD nu ook op de Fok! Wiki!
quote:* PING *Op woensdag 24 mei 2006 12:38 schreef Gellius het volgende:
Ach, 't Is Willem Drees Jr natuurlijk. Van de DS'70.
Willem Drees jr. (Den Haag, 24 december 1922 – Den Haag, 5 september 1998) was een Nederlands politicus (DS70). Willem Drees jr. was de zoon van Willem Drees (minister-president) en Catharina Hent.
Opleiding
Na het volgen van lager openbaar onderwijs in Den Haag volgde hij middelbaar onderwijs aan het Gymnasium Haganum (Den Haag).Van 1940 tot 1946 studeerde hij economie aan de Nederlandse Economische Hogeschool van Rotterdam, waar hij ook promoveerde.
Partijen
Van 1945 tot 1946 was hij lid van de SDAP (Sociaal-Democratische Arbeiderspartij), van 1946 tot 1970 van de PvdA en vanaf 1970 van de Democratische Socialisten 70 (DS70).
Vroege carrière
Direct na de Tweede Wereldoorlog verbleef Drees jr. in Batavia (het huidige Jakarta) waar hij ambtenaar was aan het departement van geldwezen en financiën van Nederlands-Indië. Van 1947 tot 1950 was hij econoom bij het IMF. Daarna was hij financiële raad bij het Hoge Commissariaat van Financiën te Jakarta (voor de Verenigde Staten van Indonesië). Van 1956 tot 1969 was Drees jr. directeur Rijksbegroting.
Daarna was Drees jr. o.a. Thesaurier-Generaal (1969-1971). Daarnaast was hij buitengewoon hoogleraar in de openbare financiën aan de Nederlandse Economische Hogeschool van Rotterdam.
DS70, minister en kamerlid
Drees jr. was aanvankelijk lid van de PvdA (Werkzaam bij de Wiardi Beckman Stichting), maar bedankte in 1970 als lid uit onvrede over de invloed van Nieuw Links binnen de partij. Hij richtte daarop met medestanders de partij Democratische Socialisten 70 (DS70) op. DS70 was tegen samenwerking met radicaal-links en stond positief tegenover de NAVO. DS70 stond negatief tegenover de regeringen van de Oost-Europese staten en was warm voorstander van nauwe samenwerking met de Verenigde Staten van Amerika. Zijn vader, Willem Drees sr., die inmiddels ook geen lid meer van de PvdA was, werd sympathisant van DS70.
Als lijstrekker voor de verkiezingen van 1970 legde hij sterk de nadruk op de vermindering van de overheidsuitgaven. Van mei tot juli 1971 was hij lid van de Tweede Kamer voor DS70. In juli 1971 werd hij minister van Verkeer en Waterstaat. Als minister nam hij het besluit tot de aanleg van de Zoetermeerstadslijn en nam in het Rijkswegenfonds een bedrag op voor spoorwegaanleg. Hij bracht met minister Udink een wet tot onteigening tot stand, om zo de aanleg van een buisleidingenstraat van Pernis naar de Schelde mogelijk te maken.
Van 1972 tot 1977 was hij lid van de Tweede Kamer voor DS70. Drees jr. was tevens fractievoorzitter. In 1975 scheidde een groep rond Mauk de Brauw zich van DS70 af vanwege meningsverschillen met Drees jr.
Van 1974 tot 1975 was hij tevens lid van de gemeenteraad van Den Haag.
In 1977 werd hij niet meer herkozen als kamerlid. Sedertdien ging DS70 bergafwaarts.
Van 1977 tot 1984 was hij lid van de Algemene Rekenkamer. Hij vervulde tal van nevenfuncties, waaronder het voorzitterschap van de Commissie Financiering Oudedagsvoorziening.
Willem Drees jr. overleed in 1998.
quote:In Groningen wellicht?Op woensdag 24 mei 2006 12:40 schreef Gellius het volgende:
Zou die een straat hebben? Ergens?
Zijn schoonzoon is er burgemeester.
quote:Mijn tante woonde in de J.M. Den Uylstraat in GroningenOp woensdag 24 mei 2006 12:42 schreef pyl het volgende:
[..]
In Groningen wellicht?
Zijn schoonzoon is er burgemeester.
next...
[ Bericht 1% gewijzigd door pyl op 24-05-2006 13:13:05 ]
Een Nederlandse oud-politicus?
quote:Nee, we blijven nog even in de rode familie.Op woensdag 24 mei 2006 13:03 schreef Gellius het volgende:
We zijn terug bij de ARP?
quote:Tweemaal een "juist", Tokgay!Op woensdag 24 mei 2006 13:04 schreef Tokay het volgende:
Meneer rookt hier nog wel, maar doet dat zeker nu niet meer?
Een Nederlandse oud-politicus?
Tokgay?
[ Bericht 8% gewijzigd door pyl op 24-05-2006 13:09:25 (Tokgay) ]
quote:Op woensdag 24 mei 2006 13:08 schreef pyl het volgende:
Tweemaal een "juist", Tokgay!
quote:Hey, die kende ik nog niet! Klinkt wel een beetje als taugé.Op woensdag 24 mei 2006 13:08 schreef pyl het volgende:
Nee, we blijven nog even in de rode familie.
Tweemaal een "juist", Tokgay!
Tokgay?
Een rode dode homoseksuele oud-politicus. Goh. Tja.
Burger . Een echte Gruninger. .quote:* PLONG *
Sicco Leendert Mansholt (Ulrum, 13 september 1908 – Wapserveen, 29 juni 1995) was een Nederlandse boer en politicus.
Mansholt kwam uit een socialistisch gezin van Groningse hereboeren. Zijn vader en grootvader steunden voorvechters als Multatuli, Domela Nieuwenhuis en Troelstra. Zijn vader Lambertus H. Mansholt was voor de SDAP lid van de Groningse Provinciale Staten en gedeputeerde. Zijn moeder Wabien Andreae, dochter van een Heerenveense kantonrechter, had als een van de eerste vrouwen van het land politieke wetenschappen gestudeerd en organiseerde politieke huisbijeenkomsten voor vrouwen.
Mansholt bezocht de HBS in Groningen en ging daarna naar de Tropische landbouwschool in Deventer, waar hij een opleiding volgde tot tabaksplanter.
In 1934 vertrok hij naar Java om daar te werken op een theeplantage. Het koloniale systeem benauwde hem echter en daarom keerde hij in 1936 weer terug naar Nederland. Hij wilde boer worden en vestigde zich in 1937 in de pas in cultuur gebrachte Wieringermeer, waar hij een landbouwbedrijf exploiteerde.
Hij werd er lid van de SDAP, werd secretaris van de plaatselijke SDAP-afdeling en bekleedde verschillende andere openbare functies in de Wieringermeer, waaronder waarnemend burgemeester van de gemeente Wieringermeer. Gedurende de oorlogsjaren was hij actief in het verzet. Mansholt verborg niet alleen onderduikers in de Wieringermeerpolder; hij organiseerde ook de clandestiene voedselvoorziening voor de westelijke provincies. Mansholt was direct na de bevrijding burgemeester van de gemeente Wieringermeer
In juni 1945, vroeg PvdA-premier Wim Schermerhorn hem in zijn kabinet als minister van Landbouw, Visserij en Voedselvoorziening. Hij was met zijn 36 jaar de jongste minister.
Mansholt nam deel aan zes regeringen: Schermerhorn-Drees in 1945; Beel in 1946; Drees-Van Schaik in 1948, en nog drie kabinetten Drees: Kabinet-Drees I in 1951, Kabinet-Drees II in 1952 en Kabinet-Drees III in 1956.
In 1958 werd hij een van de commissarissen van de pas opgerichte Europese Commissie en werkte hij als landbouwcommissaris aan de modernisering van de Europese landbouw. Daarnaast was hij vice-voorzitter van de Commissie van Europese Gemeenschappen. Als landbouwcommissaris was Mansholt verantwoordelijk voor de invoering van de Europese landbouwsubsidies.
In 1972 werd hij gedurende 7 maanden voorzitter van de Europese Commissie. In deze periode werd hij sterk beïnvloed door de Club van Rome. Mansholt kreeg spijt van de invoering van de landbouwsubsidies, maar zijn pogingen om deze ongedaan te maken mislukten, onder andere door verzet van de boeren die inmiddels in groten getale afhankelijk waren geworden van subsidie uit Brussel.
Hij trouwde in 1938 met Henny J. Postel. Zij kregen twee zonen en twee dochters. Hun dochter Lideke overleed in 1995 op 53-jarige leeftijd.
Trivia
In 1954 werd de behandeling van de landbouwbegroting uitgesteld omdat minister Mansholt deelnam aan de Elfstedentocht. Hij zou deze voor de tweede keer uitrijden.
quote:De bikkel!In 1954 werd de behandeling van de landbouwbegroting uitgesteld omdat minister Mansholt deelnam aan de Elfstedentocht. Hij zou deze voor de tweede keer uitrijden.
Multatuli naar het Noorden om spreekbeurten te houden. 
Deze meneer brengt twee contexten ("contexten"?) bijeen.
In de wat omfloerste oogopslag meen ik Marinus van der Goes van Naters te herkennen.
quote:Petje af!Op woensdag 24 mei 2006 13:32 schreef Gellius het volgende:
In de wat omfloerste oogopslag meen ik Marinus van der Goes van Naters te herkennen.
Jonkheer Marinus van der Goes van Naters (21 december 1900 - 12 februari 2005) was een Nederlands politicus. Gedurende zijn leven was hij prominent lid van de sociaal-democratische partijen, zowel in de Nederlandse nationale als in de Europese politiek.
Opleiding en vroege carrière
Van der Goes van Naters was een telg uit een adellijke familie uit
Nijmegen , met een protestants-liberale achtergrond. Zijn opleiding aan het Nijmeegs gymnasium en de daaropvolgende studie rechtsgeleerdheid (aan de Universiteit van Leiden tussen 1919 en 1923) verbaasden niemand. Ook het feit dat hij zich, na zijn afstuderen, in Nijmegen vestigde als advocaat was niet opzienbarend. Van der Goes volgde zijn praktijk op met een promotie in de rechtsgeleerdheid in 1930, waarna hij zich in Heerlen vestigde.Minder voor de hand liggend was zijn toetreden tot de Sociaal-Democratische Arbeiderspartij in de jaren '30. Hij zette zich buitengewoon actief in voor zijn partij en trad in 1935 zelfs toe tot het landelijk partijbestuur. Op 8 juni 1937 volgde verkiezing tot lid van de Tweede Kamer.
In de oorlog
Van der Goes bracht het grootste gedeelte van de Tweede Wereldoorlog door in gijzeling, samen met de rest van de politieke top die niet uitgeweken was naar Engeland. Hij zat achtereenvolgens gevangen in het Duitse concentratiekamp Buchenwald, het interneringskamp in Haaren en tenslotte in St. Michielsgestel. Daar werd hij in 1944 bevrijd door de Geallieerden, bij hun intocht in Nederland.
Politieke carrière
Direct na de bevrijding keerde Van der Goes terug in de vaderlandse politiek. In 1945 werd hij de eerste, naoorlogse fractievoorzitter van de SDAP en behield die positie ook in 1946, toen de partij opging in de PvdA.
Van der Goes richtte zich in deze tijd uiteraard op de wederopbouw en de herstelbetalingen vanuit Duitsland. Hij was voorstander van het grootschalig annexeren van Duits grondgebied als compensatie voor door Nederland geleden schade. Tegelijkertijd echter behoorde hij, vanuit zijn socialistische achtergrond, tot de groep die internationale samenwerking en pan-Europeanisme aanhing als permanente remedie tegen oorlog en vehikel voor langdurige vrede.
In 1951 begon het hevig te broeien in de kwestie-Nederlands-Indië. Van der Goes kwam nu in conflict met zijn minister-president (Willem Drees). Vooral in de kwestie-Nieuw-Guinea liep het verschil van mening hoog op; Van der Goes wilde hierover met de Republiek Indonesia onderhandelen. Hij verloor de machtsstrijd en moest aftreden als fractievoorzitter. Wel bleef hij lid van de Tweede Kamer na de verkiezingen van 1952 en vanaf dat jaar combineerde hij zijn parlementaire werkzaamheden zelfs met een lidmaatschap van de "Gemeenschappelijke Vergadering van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal", wat zich vanaf 1958 vertaalde in een lidmaatschap van het eerste Europese Parlement (waarvoor hij toen nog als lid aangewezen werd door de Staten-Generaal).
Van der Goes bleef deze taken vervullen tot 1967, toen hij zowel het Nederlandse als het Europese parlement verliet. In de tussenliggende jaren had hij zich ingezet voor de wederopbouw, de Europese integratie en de ontwikkelingssamenwerking met armere landen. Hij was ook een van de eerste politici in Nederland die zich druk maakte om behoud van het milieu.
Na zijn politieke loopbaan
Hoewel hij officieel met pensioen was, bleef Van der Goes toch politiek geïnteresseerd en actief. Tussen 1970 en 1973 was hij gasthoogleraar aan de Universiteit van Rwanda. Daarna bekommerde hij zich om zijn autobiografie "Met en tegen de tijd: Een tocht door de twintigste eeuw", die in 1980 uitkwam.
Tegelijkertijd bleef hij actief in de achterban van zijn PvdA. Vanuit zijn woning in Wassenaar verkondigde hij dikwijls zijn (zelden gematigde) mening over de politiek van alledag in het partijblad van de PvdA. Meer dan eens veroorzaakte zijn ongezouten stukken flinke opschudding in de gelederen van zijn partij, zeker wanneer de "rode jonker" zich minder dan positief uitliet over populaire politici als Wim Kok.
Marinus van der Goes van Naters werd in 1951 onderscheiden en benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. In 1967 werd hij, als dank voor zijn tomeloze inzet voor het land in de politiek, bevorderd tot Commandeur in de orde van Oranje-Nassau. Hij stierf te Wassenaar op 12 februari 2005, in de leeftijd van 104 jaar.
---- Die mag strakjes weer ----
quote:Hollands industrieel?
ik heb het erg druk 
quote:Hmmmmmmmmm. Da's meneer Wiardi Beckman, volgens mij.
quote:NL
Musicus
quote:ScherpOp woensdag 24 mei 2006 13:37 schreef Gellius het volgende:
Ah. We zitten rond 1840-1850 hier, denk ik. Nederlander?
quote:Nou zeg!!!Op woensdag 24 mei 2006 13:38 schreef Tokay het volgende:
Hmmmmmmmmm. Da's meneer Wiardi Beckman, volgens mij.
WIARDI BECKMAN, Herman Bernard
(roepnaam: Stuuf), (hoofd)redacteur van Het Volk en voorstander van een sociaal-democratische volkspartij, is geboren te
Nijmegen op 4 februari 1904 en omgekomen in het concentratiekamp Dachau op 15 maart 1945. Hij was de zoon van Jacob Wiardi Beckman, zenuwarts en psychiater, en Everdina Suzanna Kuenen, verpleegster. Op 3 december 1927 trad hij in het huwelijk met Maria Petronella Margaretha Wackie Eysten, met wie hij drie dochters kreeg.Wiardi Beckman groeide op in een gezin waar een grote culturele en intellectuele belangstelling bestond. Zo hoorde de toneelspeler Willem Royaards tot de kennissenkring. Daarnaast werd hij in zijn gymnasiumtijd sterk beïnvloed door de jeugdbeweging Praktische Idealisten Associatie (PIA). Als gymnasiast had hij een grote bewondering en affectie voor P.J. Troelstra. Ook zijn nauwe vriendschap met M. van der Goes van Naters droeg er toe bij, dat hij reeds als achttienjarige tot de SDAP toetrad. De familie aan vaders zijde hoorde tot de Amsterdamse financiële kringen, die van zijn moeder was er een van Leidse geleerden. Hij studeerde geschiedenis aan de Leidse universiteit bij Johan Huizinga en kwam daarbij onder invloed van diens ideeën over de nationale gedachte en 'Nederlands geestesmerk'. Hij was een actief lid van het Leidse studentencorps en daarbij onder meer lid van de redactie van het corpsorgaan Virtus Concordia Fides. Daarin schreef hij aan het einde van zijn studietijd geladen pleidooien voor een maatschappelijk engagement van studenten. Hij was toen lid van de Sociaal-Democratische Studenten Club. Door dat lidmaatschap raakte hij bevriend met de dochters van de toenmalige SDAP-Kamerleden J.W. Albarda en G.W. Sannes. Deze Kamerleden hebben er voor gezorgd dat Wiardi Beckman door Troelstra en het partijbestuur werd aangetrokken om Troelstra te helpen bij het voltooien van zijn Gedenkschriften. Toen Troelstra voortijdig stierf, schreef Wiardi Beckman het laatste deel. Hij oogstte hiermee veel lof en dat droeg bij tot zijn benoeming tot assistent-hoofdredacteur van Het Volk (van 1932 tot 1937; van 1937-1940 was hij algemeen politiek hoofdredacteur). In die functie hield hij zich vooral bezig met de Amsterdamse gemeentepolitiek. Hij was lid van de Remonstrantse Broederschap en behoorde gedurende korte tijd tot de kring van de Arbeiders Gemeenschap der Woodbrookers in Bentveld.
Wiardi Beckman hoorde tot de groep van jonge intellectuelen in de SDAP, waar de toenmalige partijleider Albarda veel vertrouwen in stelde om zodanige wijzigingen in het optreden en de beginselen van de partij tot stand te brengen, dat zij uit het politieke isolement zou kunnen komen. Wiardi Beckman beklemtoonde daarbij dat de SDAP de nationale gedachte diende te aanvaarden evenals het bestaan van een 'volksleger'. Zelf was hij na zijn studie naar de School voor Verlofofficieren der Infanterie in Kampen gegaan. Daar had hij zijn socialistisch standpunt zodanig getoond, dat hij krijgstuchtelijke problemen met de commandant kreeg. Ook weigerde hij de officierseed af te leggen. Naast de invloed van Troelstra en Huizinga op zijn denkbeelden was er die van de Franse socialist Jean Jaurès. Naast het denkbeeld van de 'nouvelle armée' (Jaurès) hield dat in, dat sociaal-democraten zodanig hadden bijgedragen - en nog bij droegen - aan die kenmerken van de Nederlandse samenleving van geestelijke vrijheid en verdraagzaamheid, dat zij een wezenlijk deel van die samenleving waren geworden en die dus ook dienden te verdedigen. Juist in verband daarmee fulmineerde hij fel tegen die maatschappelijke en politieke groepen, die de scherpe sociale tegenstellingen volgens hem in stand hielden en daarmee ook de sociaal-democraten tot tweederangs burgers maakten en de nationale saamhorigheid verhinderden. Als Eerste Kamerlid (1937-1940) verzette hij zich tegen uitbreiding van de oorlogsbegroting, omdat de regering niet tegelijkertijd maatregelen nam om de scherpe klassentegenstellingen op te heffen. Hij was namelijk niet tegen klassenstrijd als zodanig, maar wel tegen het verheffen daarvan tot socialistische doctrine. Daarbij beklemtoonde hij zeer nadrukkelijk dat tot het socialisme onverbrekelijk het gedachtengoed van de democratie hoorde, evenals de verdraagzaamheid en de geestelijke vrijheid. Hij bestreed daarom fel het fascisme en het communisme en was niet bereid het communisme milder te beoordelen dan het fascisme. Hij was lid van de commissie tot vergelijkend onderzoek van politieke systemen van de SDAP, de commissie voor militaire vraagstukken van de partij, de centrale plan commissie van SDAP en NVV en lid en secretaris van de commissie herziening beginselprogramma van de SDAP. Met hulp, steun en het gezag van commissievoorzitter J.W. Albarda heeft Wiardi Beckman zijn ideeën via de beginselprogramcommissie in het beginselprogram van 1937 van de SDAP gekregen. Hij zag daarin een conditio sine qua non om in Nederland tot andere partijverhoudingen te komen. Niet alleen de confessionele partijen dienden daartoe te verdwijnen, maar ook de SDAP moest grondig veranderen. In het begin van de oorlog heeft hij in een nota voor het illegale partijbestuur nog eens aangegeven, dat de SDAP bereid moest zijn om zich zelf op te heffen met het doel te komen tot een sociaal-democratische volkspartij. Wiardi Beckman is dan ook één van de wegbereiders van de PvdA. Reeds vóór de oorlog zag Albarda in hem de toekomstige leider van de sociaal-democraten. Ook al omdat Wiardi Beckman buiten de SDAP groot gezag had verworven bij jongeren in andere politieke partijen.
Bij de mobilisatie in september 1939 had Wiardi Beckman zich vrijwillig bij het leger gemeld. In mei 1940 werd hij gedetacheerd bij de Generale Staf. Hij ging na zijn demobilisatie niet terug naar Het Volk, waar men wel op zijn leiding zat te wachten, omdat hij het principieel onmogelijk achtte onder de Duitse bezetting zijn gewone journalistieke werk te doen. Hij werd wel betrokken bij het illegale blad Het Parool en speelde ook een rol in contactorganen van vooral jongeren uit verschillende politieke partijen. Op 18 januari 1942 werd hij op het strand bij Scheveningen gearresteerd bij een poging op verzoek van 'Londen' naar Engeland te ontsnappen. Toen begon zijn gevangenschap als 'Nacht und Nebel'-gevangene, die eindigde met zijn dood aan de vlektyfus in Dachau. Wiardi Beckman was een wat verlegen man, maar toch met sociale eigenschappen. Hij was zeer principieel en getuigde vaak met grote moed van zijn principes, zowel in woorden als in daden, en had een grote culturele belangstelling.
quote:Wat?Op woensdag 24 mei 2006 13:41 schreef pyl het volgende:
Nou zeg!!!
Het is ook nooit goed. 
WIARDI BECKMAN, Herman Bernard
(roepnaam: Stuuf), (hoofd)redacteur van Het Volk en voorstander van een sociaal-democratische volkspartij, is geboren te
Nijmegen op 4 februari 1904 en omgekomen in het concentratiekamp Dachau op 15 maart 1945. Hij was de zoon van Jacob Wiardi Beckman, zenuwarts en psychiater, en Everdina Suzanna Kuenen, verpleegster. Op 3 december 1927 trad hij in het huwelijk met Maria Petronella Margaretha Wackie Eysten, met wie hij drie dochters kreeg.Wiardi Beckman groeide op in een gezin waar een grote culturele en intellectuele belangstelling bestond. Zo hoorde de toneelspeler Willem Royaards tot de kennissenkring. Daarnaast werd hij in zijn gymnasiumtijd sterk beïnvloed door de jeugdbeweging Praktische Idealisten Associatie (PIA). Als gymnasiast had hij een grote bewondering en affectie voor P.J. Troelstra. Ook zijn nauwe vriendschap met M. van der Goes van Naters droeg er toe bij, dat hij reeds als achttienjarige tot de SDAP toetrad. De familie aan vaders zijde hoorde tot de Amsterdamse financiële kringen, die van zijn moeder was er een van Leidse geleerden. Hij studeerde geschiedenis aan de Leidse universiteit bij Johan Huizinga en kwam daarbij onder invloed van diens ideeën over de nationale gedachte en 'Nederlands geestesmerk'. Hij was een actief lid van het Leidse studentencorps en daarbij onder meer lid van de redactie van het corpsorgaan Virtus Concordia Fides. Daarin schreef hij aan het einde van zijn studietijd geladen pleidooien voor een maatschappelijk engagement van studenten. Hij was toen lid van de Sociaal-Democratische Studenten Club. Door dat lidmaatschap raakte hij bevriend met de dochters van de toenmalige SDAP-Kamerleden J.W. Albarda en G.W. Sannes. Deze Kamerleden hebben er voor gezorgd dat Wiardi Beckman door Troelstra en het partijbestuur werd aangetrokken om Troelstra te helpen bij het voltooien van zijn Gedenkschriften. Toen Troelstra voortijdig stierf, schreef Wiardi Beckman het laatste deel. Hij oogstte hiermee veel lof en dat droeg bij tot zijn benoeming tot assistent-hoofdredacteur van Het Volk (van 1932 tot 1937; van 1937-1940 was hij algemeen politiek hoofdredacteur). In die functie hield hij zich vooral bezig met de Amsterdamse gemeentepolitiek. Hij was lid van de Remonstrantse Broederschap en behoorde gedurende korte tijd tot de kring van de Arbeiders Gemeenschap der Woodbrookers in Bentveld.
Wiardi Beckman hoorde tot de groep van jonge intellectuelen in de SDAP, waar de toenmalige partijleider Albarda veel vertrouwen in stelde om zodanige wijzigingen in het optreden en de beginselen van de partij tot stand te brengen, dat zij uit het politieke isolement zou kunnen komen. Wiardi Beckman beklemtoonde daarbij dat de SDAP de nationale gedachte diende te aanvaarden evenals het bestaan van een 'volksleger'. Zelf was hij na zijn studie naar de School voor Verlofofficieren der Infanterie in Kampen gegaan. Daar had hij zijn socialistisch standpunt zodanig getoond, dat hij krijgstuchtelijke problemen met de commandant kreeg. Ook weigerde hij de officierseed af te leggen. Naast de invloed van Troelstra en Huizinga op zijn denkbeelden was er die van de Franse socialist Jean Jaurès. Naast het denkbeeld van de 'nouvelle armée' (Jaurès) hield dat in, dat sociaal-democraten zodanig hadden bijgedragen - en nog bij droegen - aan die kenmerken van de Nederlandse samenleving van geestelijke vrijheid en verdraagzaamheid, dat zij een wezenlijk deel van die samenleving waren geworden en die dus ook dienden te verdedigen. Juist in verband daarmee fulmineerde hij fel tegen die maatschappelijke en politieke groepen, die de scherpe sociale tegenstellingen volgens hem in stand hielden en daarmee ook de sociaal-democraten tot tweederangs burgers maakten en de nationale saamhorigheid verhinderden. Als Eerste Kamerlid (1937-1940) verzette hij zich tegen uitbreiding van de oorlogsbegroting, omdat de regering niet tegelijkertijd maatregelen nam om de scherpe klassentegenstellingen op te heffen. Hij was namelijk niet tegen klassenstrijd als zodanig, maar wel tegen het verheffen daarvan tot socialistische doctrine. Daarbij beklemtoonde hij zeer nadrukkelijk dat tot het socialisme onverbrekelijk het gedachtengoed van de democratie hoorde, evenals de verdraagzaamheid en de geestelijke vrijheid. Hij bestreed daarom fel het fascisme en het communisme en was niet bereid het communisme milder te beoordelen dan het fascisme. Hij was lid van de commissie tot vergelijkend onderzoek van politieke systemen van de SDAP, de commissie voor militaire vraagstukken van de partij, de centrale plan commissie van SDAP en NVV en lid en secretaris van de commissie herziening beginselprogramma van de SDAP. Met hulp, steun en het gezag van commissievoorzitter J.W. Albarda heeft Wiardi Beckman zijn ideeën via de beginselprogramcommissie in het beginselprogram van 1937 van de SDAP gekregen. Hij zag daarin een conditio sine qua non om in Nederland tot andere partijverhoudingen te komen. Niet alleen de confessionele partijen dienden daartoe te verdwijnen, maar ook de SDAP moest grondig veranderen. In het begin van de oorlog heeft hij in een nota voor het illegale partijbestuur nog eens aangegeven, dat de SDAP bereid moest zijn om zich zelf op te heffen met het doel te komen tot een sociaal-democratische volkspartij. Wiardi Beckman is dan ook één van de wegbereiders van de PvdA. Reeds vóór de oorlog zag Albarda in hem de toekomstige leider van de sociaal-democraten. Ook al omdat Wiardi Beckman buiten de SDAP groot gezag had verworven bij jongeren in andere politieke partijen.
Bij de mobilisatie in september 1939 had Wiardi Beckman zich vrijwillig bij het leger gemeld. In mei 1940 werd hij gedetacheerd bij de Generale Staf. Hij ging na zijn demobilisatie niet terug naar Het Volk, waar men wel op zijn leiding zat te wachten, omdat hij het principieel onmogelijk achtte onder de Duitse bezetting zijn gewone journalistieke werk te doen. Hij werd wel betrokken bij het illegale blad Het Parool en speelde ook een rol in contactorganen van vooral jongeren uit verschillende politieke partijen. Op 18 januari 1942 werd hij op het strand bij Scheveningen gearresteerd bij een poging op verzoek van 'Londen' naar Engeland te ontsnappen. Toen begon zijn gevangenschap als 'Nacht und Nebel'-gevangene, die eindigde met zijn dood aan de vlektyfus in Dachau. Wiardi Beckman was een wat verlegen man, maar toch met sociale eigenschappen. Hij was zeer principieel en getuigde vaak met grote moed van zijn principes, zowel in woorden als in daden, en had een grote culturele belangstelling.
quote:Op woensdag 24 mei 2006 13:41 schreef pyl het volgende:
WIARDI BECKMAN, Herman Bernard
(roepnaam: Stuuf), (hoofd)redacteur van Het Volk en voorstander van een sociaal-democratische volkspartij, is geboren te
Wiardi Beckman groeide op in een gezin waar een grote culturele en intellectuele belangstelling bestond. Zo hoorde de toneelspeler Willem Royaards tot de kennissenkring. Daarnaast werd hij in zijn gymnasiumtijd sterk beïnvloed door de jeugdbeweging Praktische Idealisten Associatie (PIA). Als gymnasiast had hij een grote bewondering en affectie voor P.J. Troelstra. Ook zijn nauwe vriendschap met M. van der Goes van Naters droeg er toe bij, dat hij reeds als achttienjarige tot de SDAP toetrad. De familie aan vaders zijde hoorde tot de Amsterdamse financiële kringen, die van zijn moeder was er een van Leidse geleerden. Hij studeerde geschiedenis aan de Leidse universiteit bij Johan Huizinga en kwam daarbij onder invloed van diens ideeën over de nationale gedachte en 'Nederlands geestesmerk'. Hij was een actief lid van het Leidse studentencorps en daarbij onder meer lid van de redactie van het corpsorgaan Virtus Concordia Fides. Daarin schreef hij aan het einde van zijn studietijd geladen pleidooien voor een maatschappelijk engagement van studenten. Hij was toen lid van de Sociaal-Democratische Studenten Club. Door dat lidmaatschap raakte hij bevriend met de dochters van de toenmalige SDAP-Kamerleden J.W. Albarda en G.W. Sannes. Deze Kamerleden hebben er voor gezorgd dat Wiardi Beckman door Troelstra en het partijbestuur werd aangetrokken om Troelstra te helpen bij het voltooien van zijn Gedenkschriften. Toen Troelstra voortijdig stierf, schreef Wiardi Beckman het laatste deel. Hij oogstte hiermee veel lof en dat droeg bij tot zijn benoeming tot assistent-hoofdredacteur van Het Volk (van 1932 tot 1937; van 1937-1940 was hij algemeen politiek hoofdredacteur). In die functie hield hij zich vooral bezig met de Amsterdamse gemeentepolitiek. Hij was lid van de Remonstrantse Broederschap en behoorde gedurende korte tijd tot de kring van de Arbeiders Gemeenschap der Woodbrookers in Bentveld.
Wiardi Beckman hoorde tot de groep van jonge intellectuelen in de SDAP, waar de toenmalige partijleider Albarda veel vertrouwen in stelde om zodanige wijzigingen in het optreden en de beginselen van de partij tot stand te brengen, dat zij uit het politieke isolement zou kunnen komen. Wiardi Beckman beklemtoonde daarbij dat de SDAP de nationale gedachte diende te aanvaarden evenals het bestaan van een 'volksleger'. Zelf was hij na zijn studie naar de School voor Verlofofficieren der Infanterie in Kampen gegaan. Daar had hij zijn socialistisch standpunt zodanig getoond, dat hij krijgstuchtelijke problemen met de commandant kreeg. Ook weigerde hij de officierseed af te leggen. Naast de invloed van Troelstra en Huizinga op zijn denkbeelden was er die van de Franse socialist Jean Jaurès. Naast het denkbeeld van de 'nouvelle armée' (Jaurès) hield dat in, dat sociaal-democraten zodanig hadden bijgedragen - en nog bij droegen - aan die kenmerken van de Nederlandse samenleving van geestelijke vrijheid en verdraagzaamheid, dat zij een wezenlijk deel van die samenleving waren geworden en die dus ook dienden te verdedigen. Juist in verband daarmee fulmineerde hij fel tegen die maatschappelijke en politieke groepen, die de scherpe sociale tegenstellingen volgens hem in stand hielden en daarmee ook de sociaal-democraten tot tweederangs burgers maakten en de nationale saamhorigheid verhinderden. Als Eerste Kamerlid (1937-1940) verzette hij zich tegen uitbreiding van de oorlogsbegroting, omdat de regering niet tegelijkertijd maatregelen nam om de scherpe klassentegenstellingen op te heffen. Hij was namelijk niet tegen klassenstrijd als zodanig, maar wel tegen het verheffen daarvan tot socialistische doctrine. Daarbij beklemtoonde hij zeer nadrukkelijk dat tot het socialisme onverbrekelijk het gedachtengoed van de democratie hoorde, evenals de verdraagzaamheid en de geestelijke vrijheid. Hij bestreed daarom fel het fascisme en het communisme en was niet bereid het communisme milder te beoordelen dan het fascisme. Hij was lid van de commissie tot vergelijkend onderzoek van politieke systemen van de SDAP, de commissie voor militaire vraagstukken van de partij, de centrale plan commissie van SDAP en NVV en lid en secretaris van de commissie herziening beginselprogramma van de SDAP. Met hulp, steun en het gezag van commissievoorzitter J.W. Albarda heeft Wiardi Beckman zijn ideeën via de beginselprogramcommissie in het beginselprogram van 1937 van de SDAP gekregen. Hij zag daarin een conditio sine qua non om in Nederland tot andere partijverhoudingen te komen. Niet alleen de confessionele partijen dienden daartoe te verdwijnen, maar ook de SDAP moest grondig veranderen. In het begin van de oorlog heeft hij in een nota voor het illegale partijbestuur nog eens aangegeven, dat de SDAP bereid moest zijn om zich zelf op te heffen met het doel te komen tot een sociaal-democratische volkspartij. Wiardi Beckman is dan ook één van de wegbereiders van de PvdA. Reeds vóór de oorlog zag Albarda in hem de toekomstige leider van de sociaal-democraten. Ook al omdat Wiardi Beckman buiten de SDAP groot gezag had verworven bij jongeren in andere politieke partijen.
Bij de mobilisatie in september 1939 had Wiardi Beckman zich vrijwillig bij het leger gemeld. In mei 1940 werd hij gedetacheerd bij de Generale Staf. Hij ging na zijn demobilisatie niet terug naar Het Volk, waar men wel op zijn leiding zat te wachten, omdat hij het principieel onmogelijk achtte onder de Duitse bezetting zijn gewone journalistieke werk te doen. Hij werd wel betrokken bij het illegale blad Het Parool en speelde ook een rol in contactorganen van vooral jongeren uit verschillende politieke partijen. Op 18 januari 1942 werd hij op het strand bij Scheveningen gearresteerd bij een poging op verzoek van 'Londen' naar Engeland te ontsnappen. Toen begon zijn gevangenschap als 'Nacht und Nebel'-gevangene, die eindigde met zijn dood aan de vlektyfus in Dachau. Wiardi Beckman was een wat verlegen man, maar toch met sociale eigenschappen. Hij was zeer principieel en getuigde vaak met grote moed van zijn principes, zowel in woorden als in daden, en had een grote culturele belangstelling.
quote:Volgens mij is dit wat dubbelopOp woensdag 24 mei 2006 13:45 schreef Tokay het volgende:
WIARDI BECKMAN, Herman Bernard
(roepnaam: Stuuf), (hoofd)redacteur van Het Volk en voorstander van een sociaal-democratische volkspartij, is geboren te
Wiardi Beckman groeide op in een gezin waar een grote culturele en intellectuele belangstelling bestond. Zo hoorde de toneelspeler Willem Royaards tot de kennissenkring. Daarnaast werd hij in zijn gymnasiumtijd sterk beïnvloed door de jeugdbeweging Praktische Idealisten Associatie (PIA). Als gymnasiast had hij een grote bewondering en affectie voor P.J. Troelstra. Ook zijn nauwe vriendschap met M. van der Goes van Naters droeg er toe bij, dat hij reeds als achttienjarige tot de SDAP toetrad. De familie aan vaders zijde hoorde tot de Amsterdamse financiële kringen, die van zijn moeder was er een van Leidse geleerden. Hij studeerde geschiedenis aan de Leidse universiteit bij Johan Huizinga en kwam daarbij onder invloed van diens ideeën over de nationale gedachte en 'Nederlands geestesmerk'. Hij was een actief lid van het Leidse studentencorps en daarbij onder meer lid van de redactie van het corpsorgaan Virtus Concordia Fides. Daarin schreef hij aan het einde van zijn studietijd geladen pleidooien voor een maatschappelijk engagement van studenten. Hij was toen lid van de Sociaal-Democratische Studenten Club. Door dat lidmaatschap raakte hij bevriend met de dochters van de toenmalige SDAP-Kamerleden J.W. Albarda en G.W. Sannes. Deze Kamerleden hebben er voor gezorgd dat Wiardi Beckman door Troelstra en het partijbestuur werd aangetrokken om Troelstra te helpen bij het voltooien van zijn Gedenkschriften. Toen Troelstra voortijdig stierf, schreef Wiardi Beckman het laatste deel. Hij oogstte hiermee veel lof en dat droeg bij tot zijn benoeming tot assistent-hoofdredacteur van Het Volk (van 1932 tot 1937; van 1937-1940 was hij algemeen politiek hoofdredacteur). In die functie hield hij zich vooral bezig met de Amsterdamse gemeentepolitiek. Hij was lid van de Remonstrantse Broederschap en behoorde gedurende korte tijd tot de kring van de Arbeiders Gemeenschap der Woodbrookers in Bentveld.
Wiardi Beckman hoorde tot de groep van jonge intellectuelen in de SDAP, waar de toenmalige partijleider Albarda veel vertrouwen in stelde om zodanige wijzigingen in het optreden en de beginselen van de partij tot stand te brengen, dat zij uit het politieke isolement zou kunnen komen. Wiardi Beckman beklemtoonde daarbij dat de SDAP de nationale gedachte diende te aanvaarden evenals het bestaan van een 'volksleger'. Zelf was hij na zijn studie naar de School voor Verlofofficieren der Infanterie in Kampen gegaan. Daar had hij zijn socialistisch standpunt zodanig getoond, dat hij krijgstuchtelijke problemen met de commandant kreeg. Ook weigerde hij de officierseed af te leggen. Naast de invloed van Troelstra en Huizinga op zijn denkbeelden was er die van de Franse socialist Jean Jaurès. Naast het denkbeeld van de 'nouvelle armée' (Jaurès) hield dat in, dat sociaal-democraten zodanig hadden bijgedragen - en nog bij droegen - aan die kenmerken van de Nederlandse samenleving van geestelijke vrijheid en verdraagzaamheid, dat zij een wezenlijk deel van die samenleving waren geworden en die dus ook dienden te verdedigen. Juist in verband daarmee fulmineerde hij fel tegen die maatschappelijke en politieke groepen, die de scherpe sociale tegenstellingen volgens hem in stand hielden en daarmee ook de sociaal-democraten tot tweederangs burgers maakten en de nationale saamhorigheid verhinderden. Als Eerste Kamerlid (1937-1940) verzette hij zich tegen uitbreiding van de oorlogsbegroting, omdat de regering niet tegelijkertijd maatregelen nam om de scherpe klassentegenstellingen op te heffen. Hij was namelijk niet tegen klassenstrijd als zodanig, maar wel tegen het verheffen daarvan tot socialistische doctrine. Daarbij beklemtoonde hij zeer nadrukkelijk dat tot het socialisme onverbrekelijk het gedachtengoed van de democratie hoorde, evenals de verdraagzaamheid en de geestelijke vrijheid. Hij bestreed daarom fel het fascisme en het communisme en was niet bereid het communisme milder te beoordelen dan het fascisme. Hij was lid van de commissie tot vergelijkend onderzoek van politieke systemen van de SDAP, de commissie voor militaire vraagstukken van de partij, de centrale plan commissie van SDAP en NVV en lid en secretaris van de commissie herziening beginselprogramma van de SDAP. Met hulp, steun en het gezag van commissievoorzitter J.W. Albarda heeft Wiardi Beckman zijn ideeën via de beginselprogramcommissie in het beginselprogram van 1937 van de SDAP gekregen. Hij zag daarin een conditio sine qua non om in Nederland tot andere partijverhoudingen te komen. Niet alleen de confessionele partijen dienden daartoe te verdwijnen, maar ook de SDAP moest grondig veranderen. In het begin van de oorlog heeft hij in een nota voor het illegale partijbestuur nog eens aangegeven, dat de SDAP bereid moest zijn om zich zelf op te heffen met het doel te komen tot een sociaal-democratische volkspartij. Wiardi Beckman is dan ook één van de wegbereiders van de PvdA. Reeds vóór de oorlog zag Albarda in hem de toekomstige leider van de sociaal-democraten. Ook al omdat Wiardi Beckman buiten de SDAP groot gezag had verworven bij jongeren in andere politieke partijen.
Bij de mobilisatie in september 1939 had Wiardi Beckman zich vrijwillig bij het leger gemeld. In mei 1940 werd hij gedetacheerd bij de Generale Staf. Hij ging na zijn demobilisatie niet terug naar Het Volk, waar men wel op zijn leiding zat te wachten, omdat hij het principieel onmogelijk achtte onder de Duitse bezetting zijn gewone journalistieke werk te doen. Hij werd wel betrokken bij het illegale blad Het Parool en speelde ook een rol in contactorganen van vooral jongeren uit verschillende politieke partijen. Op 18 januari 1942 werd hij op het strand bij Scheveningen gearresteerd bij een poging op verzoek van 'Londen' naar Engeland te ontsnappen. Toen begon zijn gevangenschap als 'Nacht und Nebel'-gevangene, die eindigde met zijn dood aan de vlektyfus in Dachau. Wiardi Beckman was een wat verlegen man, maar toch met sociale eigenschappen. Hij was zeer principieel en getuigde vaak met grote moed van zijn principes, zowel in woorden als in daden, en had een grote culturele belangstelling.
quote:
quote:Een componist? Of blonk hij uit op een instrument?
quote:Verreck. Ik zag 'm voor Vorrink aan.Op woensdag 24 mei 2006 13:38 schreef Tokay het volgende:
[..]
Hmmmmmmmmm. Da's meneer Wiardi Beckman, volgens mij.
Behalve Diepenbrock dan, maar die is van een latere generatie.
Wat voor muziek schreef hij?
En heeft hij een straatnaam, in de hoofdstad, bijvoorbeeld?quote:Ik zet mijn pet weer op.Op woensdag 24 mei 2006 14:02 schreef Gellius het volgende:
Verreck. Ik zag 'm voor Vorrink aan.
En ja,er is een straat naar hem vernoemd.
quote:Beethoven? Niet dat ik hem dan ineens ken, maar toch.Op woensdag 24 mei 2006 14:08 schreef fotoloog het volgende:
Studeerde enige tijd bij een groot Duits componist.
quote:Hmmmmmm ....... in welke buurt?En ja,er is een straat naar hem vernoemd.
quote:Geen beethovenOp woensdag 24 mei 2006 14:13 schreef pyl het volgende:
[..]
Beethoven? Niet dat dat helpt, maar toch.
[..]
Hmmmmmm ....... in welke buurt?
Amsterdam-zuid
Ik zal hem ff op de stip leggen
quote:Ik ben het spoor geheel en al bijster ...Op woensdag 24 mei 2006 14:15 schreef fotoloog het volgende:
Ik zal hem ff op de stip leggen
quote:Als jij nou een aanloop neemt....Op woensdag 24 mei 2006 14:37 schreef pyl het volgende:
[..]
Ik ben het spoor geheel en al bijster ...
Musiceerde aan het hof van Willem 1 en Willem 2
[ Bericht 0% gewijzigd door fotoloog op 24-05-2006 14:52:59 ]
. Die houdt van obscure componisten. Hoogste tijd voor een paar dagen vrijaf, dunkt me.
.
Wat nu?
quote:Ik zeg gewoon Johannes Verhulst, neem alle blaam voor mijn rekening (niet dat dat riskant is; Fotoloog kennende is hij bij zijn terugkeer dit plaatje al lang weer vergeten ... ), en verklaar de vloer voor vrij. Zo eenvoudig kan het leven zijn.Op woensdag 24 mei 2006 16:55 schreef Tokay het volgende:
En toen... wist niemand het goede antwoord.
Wat nu?
quote:Op woensdag 24 mei 2006 16:56 schreef peaceman het volgende:
tijd voor een tdp'tje van Tokay dan maar?
quote:Johannes Verhulst iddOp woensdag 24 mei 2006 16:57 schreef pyl het volgende:
[..]
Ik zeg gewoon Johannes Verhulst, neem alle blaam voor mijn rekening (niet dat dat riskant is; Fotoloog kennende is hij bij zijn terugkeer dit plaatje al lang weer vergeten ... ), en verklaar de vloer voor vrij. Zo eenvoudig kan het leven zijn.
quote:Hihi. Nee joh!Op woensdag 24 mei 2006 17:04 schreef Scrutinizer het volgende:
Justine Bateman?
Mevrouw komt wel uit hetzelfde land als Justine. Op deze foto is ze jonger en mooier dan de meeste mensen haar zullen kennen....
quote:Oeps, eerder omgekeerd....Op woensdag 24 mei 2006 17:04 schreef pyl het volgende:
Dat eendje is later vast uitgegroeid tot een prachtige zwaan.
quote:Felle zonneschijn én stortregen hier.
En een heel harde wind. quote:Hmmmmmm ...... dat klinkt ... ehm ... omineus.
Even voor de goede orde: is het zo iemand die ik niet ken? Of heeft het zin dat ik mee blijf doen, en een gokje waag als: Laura Bush??
quote:Blijf jij maar gewoon gezellig meedoen pyl, want je kent haar zeker.Op woensdag 24 mei 2006 17:10 schreef pyl het volgende:
Hmmmmmm ...... dat klinkt ... ehm ... omineus.
Even voor de goede orde: is het zo iemand die ik niet ken? Of heeft het zin dat ik mee blijf doen, en een gokje waag als: Laura Bush??
Mevrouw schreef, en rookt niet meer.
Wat impliceert dat Laura Bush een fout gokje was.
Uhm .... welk thema stond in het werk van dit gedrocht centraal?
quote:Nou ja, gedrocht, gedrocht...Op woensdag 24 mei 2006 17:19 schreef pyl het volgende:
Lelijke en overleden Amerikaanse schrijfsters ... die heb ik niet paraat.
Uhm .... welk thema stond in het werk van dit gedrocht centraal?
Mevrouw was misdaadschrijfster, en heel bekend.
En Jude Law en
Misdaadschrijfsters, da's ook al niet mijn kopje thee, ofschoon er hele aardige tussen kunnen zitten. Maar die zijn dan weer niet Amerikaans. Om kort te gaan ...
. 
Maar ze was vast erg lief.
---> The Talented Mister Ripley, heette die film.
quote:Ja dus!Op woensdag 24 mei 2006 17:33 schreef Z het volgende:
The Talented Mister Ripley?
quote:O wacht, die heb ik gezien ja!Op woensdag 24 mei 2006 17:33 schreef Z het volgende:
The Talented Mister Ripley?
(January 19, 1921 - February 4, 1995) was an American novelist who is known mainly for her psychological crime thrillers. She acquired world renown for Strangers on a Train, which has been adapted to the screen a number of times, most famously by Alfred Hitchcock in 1951, and for her Ripliad series of books on the character of Thomas Ripley. She also wrote many short stories, often macabre, satirical or tinged with black humour.Early life
Born Mary Patricia Plangman in 1921 just outside Fort Worth, Texas, she was raised first by her maternal grandmother and later by her mother and stepfather, who were both commercial artists.
's childhood years were grim, as indicated by her mother's confession that she had once tried to abort her pregnancy by drinking turpentine. 's parents divorced five months before she was born, and she grew up hating her stepfather. She also had a difficult, love-hate relationship with her mother, which haunted her for the rest of her life. Such afflictions would later creep into the plots not only of the "weirdo" stories wrote for her school magazine as a teenager, but in her many novels. Though her writing shone brightly in the public spotlight, preferred that her personal life remain a mystery.Taught to read at the age of two by her grandmother,
discovered Karl Menninger's The Human Mind at age eight and was immediately fascinated by his case studies of patients afflicted with various mental disorders like pyromania and schizophrenia.In 1942,
graduated from Barnard College, where she studied English composition, playwriting, and the short story. At the suggestion of Truman Capote, she rewrote her first novel, Strangers on a Train, at the Yaddo writer's colony in Saratoga Springs, New York. When it was published in 1950, it proved modestly successful, but it was due to famed director Alfred Hitchcock and his 1951 film adaptation of the novel that 's career and reputation catapulted. Soon she became known as a writer of ironic, disturbing psychological mysteries highlighted by stark, startling prose. Other filmmakers — primarily European — followed suit as several novels, including The Blunderer (1954), This Sweet Sickness (1960), The Talented Mr. Ripley (1955), and Ripley's Game (1974) were adapted for the silver screen.She was a lifelong diarist, and developed her writing style as a child writing entries in which she fantasized that her neighbours had psychological problems and murderous personalities behind their facades of normality, a theme she would explore extensively in her novels.
included homosexual overtones in many of her novels. The best example is The Price of Salt — rejected by her publishers, and especially controversial for its happy ending, theretofore unheard of in fiction concerning homosexuality — which concerned a lesbian relationship. It was eventually published under the pseudonym Claire Morgan in 1953 and sold almost a million copies. The inspiration of the book's main character, Carol, was a woman who saw in Bloomingdales, where she worked at the time. found out her address from her credit card details, and on two occasions after the book was written (in June 1950 and January 1951) spied on the woman without the latter's knowledge.Personal life
According to her biography, Beautiful Shadow,
's personal life was a troubled one; an alcoholic who never had a relationship that lasted for more than a few years, she was seen by many of her contemporaries and acquaintances as misanthropic and cruel. While she was often antisocial (she famously preferred the company of animals to that of people, and once said "My imagination functions much better when I don't have to speak to people"), many people close to her said she was shy and unhappy rather than mean-spirited. She never married.She was sometimes labelled antisemitic because of her support of Palestinian independence (while noting that the story had "nothing to do with" the issue of Palestinian independence, she dedicated her novel People who Knock on the Door to the Palestinian people.) She was also accused of racism and misogyny.
had a number of lesbian affairs, and in 1949 she also became close to the novelist Marc Brandel. Between 1959 and 1961, had a relationship with Marijane Meaker, who wrote under the pseudonym M.E. Kerr.Though her writing — approximately 33 works in all — shone brightly in the public spotlight,
preferred that her personal life remain private. It is said that she was stimulated by art and animals, rather than other writers. also held a longtime disdain for American society and in 1963 moved to Europe, where she spent the rest of her life.Novels
The protagonists in
's novels defy the accepted model in detective fiction of the tough-talking and honest, but also physically brutal and misogynist hero, featured in the works of authors such as Dashiell Hammett and Raymond Chandler; the heroes in many of her novels are either morally compromised by circumstance or actively flouting the law. Many of her antiheroes commit murder in fits of passion, or simply to extricate themselves from a bad situation. They are just as likely to be brought to justice as not.Her recurring character Tom Ripley, an amoral, sexually ambiguous multiple murderer, was first introduced in 1955's The Talented Mr. Ripley. It was filmed by René Clément in 1960 as Plein Soleil (literally "full sun" though the film was translated as Purple Noon in Europe and Blazing Sun in the UK.) It stared Alain Delon, whom
praised as the ideal actor to portray Ripley. It was also adapted under its original title as a 1999 film by Anthony Minghella, starring Matt Damon, Gwyneth Paltrow, Jude Law and Cate Blanchett. A later Ripley novel, Ripley's Game, inspired Wim Wenders' 1977 film The American Friend and was filmed again in 2002 under its original title, starring John Malkovich and directed by Liliana Cavani. Ripley was featured in a total of five novels, known to fans as the Ripliad, written between 1955 and 1991. died of leukemia in 1995 in Locarno, Switzerland. In gratitude to the place that helped inspire her writing career, she left her estate, worth an estimated $3 million, to the Yaddo artists' colony in Saratoga Springs, New York. Her last novel Small g: a Summer Idyll, was published posthumously a month later.Select Bibliography
Novels
Strangers on a Train (1950)
The Price of Salt (as Claire Morgan) (1953)
The Blunderer (1954)
The Talented Mr. Ripley (1955)
Deep Water (1957)
A Game for the Living (1958)
This Sweet Sickness (1960)
The Two Faces of January (1961)
The Cry of the Owl (1962)
The Glass Cell (1964)
A Suspension of Mercy (1965)
Those Who Walk Away (1967)
The Tremor of Forgery (1969)
Ripley Under Ground (1970)
A Dog's Ransom (1972)
Ripley's Game (1974)
Edith's Diary (1977)
The Boy Who Followed Ripley (1980)
People Who Knock on the Door (1983)
Found in the Street (1987)
Ripley Under Water (1991)
Small g: A summer idyll (1995)
Story collections
The Snail-Watcher and other stories (1970)
Eleven (1970)
Little Tales of Misogyny (1974)
The Animal Lover's Book of Beastly Murder (1975)
Slowly, Slowly in the Wind (1979)
The Black House (1981)
Mermaids on the Golf Course (1985)
Tales of Natural and Unnatural Catastrophes (1987)
Trouble at the jade towers and other short stories (1988)
Nothing That Meets the Eye: The Uncollected Stories (2002)
Man's best friend and other stories (2004)
Awards
1946 : O. Henry Award for best publication of first story "The Heroine" in Harper's Bazaar.
1951 : Edgar Allan Poe Award for best first novel Strangers on a Train.
1956 : Edgar Allan Poe Award for best novel The Talented Mr. Ripley.
1957 : The French Grand prix de littérature policière for The Talented Mr. Ripley.
1964 : Silver Dagger Award from the Crime Writers Association of Great Britain.
1990 : Chevalier dans l'Ordre des Arts et des Lettres from the French Ministry of Culture.
quote:Op woensdag 24 mei 2006 17:50 schreef Scrutinizer het volgende:
Mary Patricia Plangman?
Nou vooruit, haar voornaam schenk ik je: Patricia.
Ze schreef dus onder een andere naam, Scrut en tong!
Ik duik de keuken in, dus ik zal het antwoord geven: Patricia Highsmith.
(... hoor ik daar een collectief 'O ja!!!!'??? )
Afijn: de vloer is weer vrij.
hmmm dit is Diaan..... Peaceman is vergeten uit te loggen
quote:NeuhOp woensdag 24 mei 2006 18:06 schreef Tokay het volgende:
(... hoor ik daar een collectief 'O ja!!!!'??? )
goedenavondquote:Hé Peaceman
quote:Dat is correct
Zong in een folk-rock band
quote:De Dropkick Murphys hebben helemaal geen zangeres...
Ze zong o.a. over een hoedje
DE dames graag
quote:Stop de tijd.
quote:Ruigi Sakamoto ?
quote:Het gaat nu weer goed hoor... nu ben ik echt Diaan.
quote:Yellow Magic Orchestra.Op woensdag 24 mei 2006 19:42 schreef wyccie het volgende:
Info?
quote:InderdaadOp woensdag 24 mei 2006 19:49 schreef Diaan73 het volgende:
voetbaltrainer?
quote:Alexei Mikhailichenko it is
quote:NopeOp woensdag 24 mei 2006 20:07 schreef Scrutinizer het volgende:
Usher?
quote:Op woensdag 24 mei 2006 20:11 schreef Tokay het volgende:
Simon Webbe?
no worries... quote:Fresh from the massive success of his debut solo single ‘Lay Your Hands’, Simon Webbe finally unleashes his highly anticipated debut solo album ‘Sanctuary’, released on 14th November, through Innocent Records.
At only 26 years old, Simon has already gained more experience in the music industry than many artists attain in a lifetime. As a member of Blue he has achieved phenomenal sales figures not only in the UK, but all across the globe. Blue have had an amazing forty No.1 singles worldwide, selling over 9.5 million albums and 3.5 million singles.
As a solo artist, Simon’s debut single ‘Lay Your Hands’ stormed into the UK charts at No.4 this August and remained in the Top 10 for an amazing three weeks, garnering massive radio airplay in the process. Now with the single ‘No Worries’, and his debut solo album ‘Sanctuary’, Simon‘s position as one of the UK’s leading singer/songwriters will be established once and for all.
But how did Simon reach such dizzy heights?
He pinpoints his childhood church experiences as a major influence on his musical journey. As a boy, Simon’s mother would take him to church four times a week. Here Simon would sing along to gospel songs and learn the harmonies. Unsurprisingly, at the age of eight Simon announced to his mother that he wanted to be an entertainer, letting her know, “I’m gonna do well in whatever I do!”. A keen drama student at school, Simon took part in many productions as a young actor, even winning the lead in several performances.
Music was always played in the Webbe family home, and Simon grew up to the soulful sounds of acts such as Bill Withers, Bob Marley and various gospel acts. As Simon says: “I grew up listening to music, writing songs and singing to myself. I’ve always had passion for singing and song writing”.
However, as Simon grew into his early teens, it became clear that his first love was football. His heart was set on becoming a professional footballer, and he spent every spare second practising and honing his skills. A natural talent, Simon was signed to the Port Vale “School Of Excellence” for four years from the age 14. After completing his training, his playing skills were scouted by both Liverpool and Aston Villa and a successful pro-football career beckoned. However, disaster struck at the age of 17 when Simon suffered a torn ligament during a match, with the injury preventing him from ever playing professionally.
It was after this injury that Simon’s single mindedness to succeed came into play. If he wasn’t going to make it as a professional footballer, then he decided he had to succeed in another career. His attention again turned to the entertainment industry.
Simon began auditioning as a singer and rapper for various bands and music projects, all the while writing songs for future use. In 1998, at the age of 19, Simon was spotted by a model scout and put forward for the prestigious Pride Magazine’s “Face of the Year” competition. Simon’s good looks and distinctive features won the competition and a modelling contract.
Offers of work around the Manchester area flooded in, but although he had taken the first steps to a successful modeling career, Simon still had a hunger to be a singer and performer. Continuing to hit the audition circuit he met Duncan James, Lee Ryan and Antony Costa, Blue were formed and an incredible rollercoaster of success began.
Signed to one of the UK’s leading labels, Innocent Records in 2000, the band Blue released their debut single ‘All Rise’ in May 2001. From the moment this uplifting track hit the airwaves it was clear that Blue had something special, a certain X factor. Suddenly it was OK to like pop again no matter how old you were. The next year saw the band achieve a meteoric rise to fame, becoming the hottest new act to emerge from the UK in years.
Blue gave Simon the chance to develop his natural song writing talents and explore his production ideas. Simon was the key songwriter on many of Blue’s biggest hits including ‘All Rise’, ‘Fly By’ and ‘One Love’. In fact Simon either wrote or co-wrote six tracks on their first multi platinum album ‘All Rise’ and even more tracks on the two albums that followed ‘One Love’ and ‘Guilty’.
For Simon, song writing is a non stop project. He says: “I always carry a Dictaphone with me in case ideas strike whilst I’m on the road. A melody or lyrical idea can hit you at any time and you have to be prepared!”
2005 has seen Simon sign a solo deal with Innocent Records, with the company allowing him to grow and develop his own sound organically. Simon has been involved in the song writing and production of his debut album every step of the way. “I had a very definite idea of what I wanted the record to sound like. I think it has surprised everyone, including my record company!”
His debut solo album ‘Sanctuary’ showcases a new Simon Webbe, a softer, more soulful singer with thoughtful lyrics and beautiful melodies. Each of the twelve diverse tracks perfectly showcases Simon’s smooth vocal talents, highlighting a new maturity to his voice.
As Simon explains; “I didn’t want to produce a UK r&b record. You’ve got Usher and Mario and they’re doing r&b, and doing it very, very well. I chose not to go down that route as I wanted to create my own sound. It’s all about the melody. I call my sound “urban folk”. It’s a mixture of soulful vocals, urban beats and acoustic guitars.”
Simon has spent the last nine months working on the material, creating an exceptional first album that will appeal to pop, r&b and country fans alike. “Sanctuary” is a confident collection of twelve perfect pop songs that is sure to establish Simon as one of the most exciting artists on the current music scene. Opening with the massive hit single ‘Lay Your Hands’, and straight into the infectious new single “No Worries”, the album moves from the smooth acoustic groove of ‘After All This Time’ to the soulful and uplifting ‘A Little High’, through the country funk of ‘Unjustified’, on to the sweeping beauty of ballad ‘Free’ and the indelible melody of “Sanctuary”, finishing with the Caribbean influenced ‘Star’.
At the heart of every track is a killer song, with Simon taking the co-writing duties on all of the tracks. As Simon explains, the album explores a diverse range of lyrical themes. “’No Worries’ is about making life changing decisions and getting closer to the ideal life we all strive for. ‘After All This Time’ is about a strong lady who holds down a household, but has a husband who thinks he’s 17 when he’s really 60. They’re a couple who’ve been through thick and thin and back again, they still love each other, after all this time. ‘A Little High’ tells of a marriage that goes stale. It’s about rediscovering why you fell in love in the first place and getting that initial magic back.”
Simon adds: “The single “Lay Your Hands” was inspired by the Bill Withers track ‘Grandma’s Hands’. I love the sentiment of that track. “Lay Your Hands” is about life in general, about me being a man and asking for help. You immediately feel better when someone gives you a hug and lays their hands on you”.
However, despite recording such heartfelt musical material, Simon is not afraid to say he’s scared at the prospect of becoming a solo artist after five years of being in a band with his best mates. “I’m used to seeing three other faces on stage and in the studio. It’s all about me now, and only I can let myself down. I’m very nervous. It’s a nice responsibility though.”
In addition to his musical career, Simon is also pursuing his talents as an actor. He has to date filmed two movies, both due for release in early 2006. In ‘The Truth About Love’, Simon stars opposite Jennifer Love Hewitt, ironically as a professional footballer. The movie has already been a No.1 Box Office hit in Asia. The second film is UK Brit Flick ‘Rolling With The Nines’, a underworld drama which sees Simon star alongside Jason Statham, Vas Blackwood and Billy Murray.
Outside his music career, Simon is also a loving father to his eight year old daughter. Simon says: “Being a parent is a massive responsibility and one I take very seriously. Everything I do, I do for my daughter and she knows that.”
Simon also owns a Manchester based modelling agency, ‘Industry People’ and runs a production company, ‘UK Team’ responsible for developing UK urban artists.
With the release of ‘Lay Your Hands’, Simon undeniably established himself as major player in the UK and overseas charts. Now, with the release of a new single “No Worries” on November 7th and the album “Sanctuary” on November 12th, he is truly a solo superstar in the making.
quote:Volgens mij ook.Op woensdag 24 mei 2006 20:31 schreef Diaan73 het volgende:
een drummer dus......
quote:Ja dat ook.... een negroide man die drumt dus....Op woensdag 24 mei 2006 20:31 schreef Scrutinizer het volgende:
een neger dus.....
dag ScrutMorris ? En z'n achternaam White ?
Morris ? En z'n achternaam White ?
quote:Wat een eer !
quote:
Die had Berkery gisteren nog ...
quote:O, niet gezienOp woensdag 24 mei 2006 21:56 schreef pyl het volgende:
Hey, alweer Ian Rush!
Die had Berkery gisteren nog ...
quote:Op woensdag 24 mei 2006 22:00 schreef Scrutinizer het volgende:
Jan de Bont?
Waarom nu weer zo snel?
quote:Speed
quote:Op woensdag 24 mei 2006 22:09 schreef Tokay het volgende:
Neil Armstrong?
quote:HeeeeeOp woensdag 24 mei 2006 22:00 schreef Scrutinizer het volgende:
Jan de Bont?
was je alweer terug?quote:
zoeff quote:De Haas
quote:Op woensdag 24 mei 2006 22:16 schreef NoSigar het volgende:
Greg Lemond?
quote:Op woensdag 24 mei 2006 22:18 schreef Berkery het volgende:
Een wielrenner?
quote:Dat blijktOp woensdag 24 mei 2006 22:19 schreef pyl het volgende:
George Hincapie, maar ik ben geen kenner.
quote:Hincapie heeft anders ook zo'n fiets hoor.
quote:Op woensdag 24 mei 2006 22:20 schreef pyl het volgende:
[..]
Hincapie heeft anders ook zo'n fiets hoor.
geen gele!quote:
quote:Zoef is een van de eigenaardigste karakters van het Dierenbos. Hij waait met alle winden mee als een ‘fascistisch’ type en doet alles om bij Juffrouw Ooievaar een wit voetje te halen. Hij helpt haar en is haar assistent. Juffrouw Ooievaar behandelt hem echter als oud vuil. Onder de dekmantel van ‘Befehl ist Befehl’ voert hij zijn eigen politiek, want hij weet dat zijn superieur, Juffrouw Ooievaar het voor hem opneemt. Soms zet hij een pet op en arresteert hij op eigen houtje iemand die zijn pad kruist met door hem zelf bedachte delicten.
Juffrouw Ooievaar mag hem niet erg, maar gebruikt hem om zichzelf naar voren te schuiven. Zoef de Haas wil altijd de eerste en de snelste zijn. Daarom begint hij al zijn zinnen met ‘Zoef-zoef’.
quote:Neen, maar wel een Spanjool.Op woensdag 24 mei 2006 22:23 schreef pyl het volgende:
Dan gok ik op Beloki. Die heeft ook zo'n kaaklijn.
quote:Ik ben ooit Isa de Paradijsvogel geweest in een schoolmusical haha....
quote:De acteur?Op woensdag 24 mei 2006 22:23 schreef Scrutinizer het volgende:
Steve Bauer?
quote:Is Julich een spanjool?
quote:Op woensdag 24 mei 2006 22:35 schreef pyl het volgende:
Ik weet niet of hij nog fietst, maar is het Igor Gonzalez de Galdeano, of hoe je dat ook schrijft?
Heel juist Pyl
quote:Isadora de Paradijsvogel, wat een stoot was dat!Op woensdag 24 mei 2006 22:26 schreef Diaan73 het volgende:
Ik ben ooit Isa de Paradijsvogel geweest in een schoolmusical haha....
Haar eigenlijke naam is Doortje Spreeuw. In Het Praathuis wordt ze echter soms nog Doortje genoemd. Ze is een ietwat laconieke, oudere diva met een schorre stem. Ze gebruikt veelvuldig het woord troel. Isadora is een exotisch dier, afkomstig uit het Buitenbos.
Isadora Paradijsvogel was te zien in de jaren zeventig en tachtig. In de jaren zeventig is ze via Meindert het Paard in het Dierenbos terechtgekomen en had aanvankelijk een relatie met hem. Ze kwam in die tijd bij vlagen in de serie voor, onder meer toen ze assistente was van Piet de Pad in het Smikkelpaleis. In de jaren tachtig kwam ze als vast personage voor. In die tijd bivakkeerde ze regelmatig in het Praathuis.
quote:Zij speelt in films van D.W. Griffith of niet?
En die van peaceman verklaar ik bij dezen onherkenbaar.
quote:Op woensdag 24 mei 2006 22:38 schreef pyl het volgende:
[..]
Isadora de Paradijsvogel, wat een stoot was dat!
Haar eigenlijke naam is Doortje Spreeuw. In Het Praathuis wordt ze echter soms nog Doortje genoemd. Ze is een ietwat laconieke, oudere diva met een schorre stem. Ze gebruikt veelvuldig het woord troel. Isadora is een exotisch dier, afkomstig uit het Buitenbos.
Isadora Paradijsvogel was te zien in de jaren zeventig en tachtig. In de jaren zeventig is ze via Meindert het Paard in het Dierenbos terechtgekomen en had aanvankelijk een relatie met hem. Ze kwam in die tijd bij vlagen in de serie voor, onder meer toen ze assistente was van Piet de Pad in het Smikkelpaleis. In de jaren tachtig kwam ze als vast personage voor. In die tijd bivakkeerde ze regelmatig in het Praathuis.
quote:En mijn hoop was nog wel op jou gevestigdOp woensdag 24 mei 2006 22:43 schreef pyl het volgende:
En die van peaceman verklaar ik bij dezen onherkenbaar.
quote:Een foto met zijn gezicht zou wel helpen.Op woensdag 24 mei 2006 22:45 schreef peaceman het volgende:
En mijn hoop was nog wel op jou gevestigd
quote:Op woensdag 24 mei 2006 22:43 schreef pyl het volgende:
Die van Tokay heeft Bette Daviseyes.
quote:Is het een Scandinaaf?
quote:
wat is ze mooi.... daar hoorde ook een plaatje bij quote:Op woensdag 24 mei 2006 22:56 schreef pyl het volgende:
Da's Eddy Bouwmans.
quote:Op woensdag 24 mei 2006 23:10 schreef Scrutinizer het volgende:
Boj Sjors
Wie heeft er lol?
quote:Dit is een onmogelijk bevredigend te beantwoorden vraag.Op woensdag 24 mei 2006 23:47 schreef peaceman het volgende:
Maar het is Krabbe dus niet?
quote:Och ja, natuurlijkOp woensdag 24 mei 2006 23:48 schreef Scrutinizer het volgende:
Tim Krabbé zeker?
quote:Op woensdag 24 mei 2006 23:48 schreef Scrutinizer het volgende:
Tim Krabbé zeker?
quote:Hahaha, dat is dan wel weer mooi, dat je niks kon antwoorden.Op woensdag 24 mei 2006 23:48 schreef pyl het volgende:
[..]
Dit is een onmogelijk bevredigend te beantwoorden vraag.
St Christophel quote:
nog informatie nodig? quote:Ik niet. Maar anderen hier kunnen wel een stichtelijk woordje gebruiken.
quote:Mijn opa had altijd een heilige Christoffel in de auto, mn ouders trouwens ook en nog steeds.Christophorus (heilige)
(Doorverwezen vanaf Sint-Christoffel)
Ga naar: navigatie, zoek
Sint-Christoffel door Albrecht DürerSint-Christoffel of Christophorus is een heilige in de Rooms-Katholieke Kerk en de Orthodoxe kerken. Zijn naam komt uit het Grieks en betekent Christusdrager. Hij werd in de Oosters-orthodoxe traditie vaak afgebeeld als een reus met een hondenkop. Zijn naamdag is 24 juli (voor het Tweede Vaticaans Concilie viel zijn naamdag op 25 juli, omdat dat ook de gedachtenis van Jacobus is, werd Sint-Christoffel een dag verplaatst).
Er is weinig tot niets te zeggen over de historische Christoffel en er gaan meerdere verhalen over zijn leven.
In de vijfde eeuw zou er volgens legenden een man genaamd Christoffel in Chalcedon hebben geleefd. Zeker is dat Sint-Christoffel in deze tijd met name langs pelgrimsroutes al werd vereerd, maar over deze vijfde-eeuwse persoon is niet veel opmerkelijks te vertellen.
Een oudere Christoffel, een martelaar, zou in de tijd van de Romeinse keizer Decius (249-251) de begeleider van de apostel Bartholomeüs zijn geweest. Hij was afkomstig uit het land der Cynocefalen (Hondkoppigen). Bartholomeus was uitgezonden naar dit land om het evangelie te verkondigen. Eén van de Cynocefalen liet zich dopen en kreeg de naam Christoffel. Door zijn bekering tot het christendom kreeg hij een menselijke tong en kon hij spreken. Hij ging vervolgens het evangelie prediken in Lycië. Zijn stok droeg bladeren en vruchten als teken van de instemming van God. In het kader van de christenvervolgingen door de plaatselijke koning werd hij langdurig gemarteld en onthoofd. Voor deze martelingen waren 400 soldaten nodig, Christoffel was immers een reus. Zijn stervensjaar zou 250 zijn geweest.
AnubisIn latere legenden wordt Christoffel als soldaat voorgesteld die vele medesoldaten bekeerde. Ook deze had een hondenkop.
Wéér een andere legende verhaalt van ene Reprobus die zo arrogant was dat hij zijn diensten alleen wilde aanbieden aan het allerhoogste gezag. Eerst trad hij in dienst bij de koning, die echter bang bleek te zijn voor de keizer. Hij trad in dienst bij de keizer, maar die was bang voor de duivel. Toen bood hij zijn diensten aan aan de duivel. De duivel was echter bang voor Christus en Reprobus besloot Christus te gaan dienen. Hij deed dit, op advies van een kluizenaar, door mensen op zijn brede rug een rivier over te dragen. Op zekere dag moest hij een klein kind de rivier over tillen. Terwijl hij daarmee bezig was werd het kind echter zwaarder en zwaarder, totdat Reprobus bijna bezweek en tot zijn schouders in het water stond. Toen openbaarde het kind zich als Christus en doopte Reprobus in de rivier. Zijn doopnaam werd Christoffel, Christusdrager. Jezus liet Christoffels staf groen uitlopen en zond hem weg om het evangelie te prediken. Ook in deze legende wordt hij uiteindelijk gemarteld en onthoofd. Dit is in het Westen het meest bekende verhaal.
In de middeleeuwen was Christophorus een van de Veertien Noodhelpers. Hij zou bovendien beschermen tegen een 'onvoorziene dood', d.i. overlijden zonder de laatste sacramenten te ontvangen. Met de geringe levensverwachting van de middeleeuwer hing samen dat afbeeldingen en beelden van de Christusdrager in de late middeleeuwen overal, op marktpleinen en in kerken, te vinden waren.
Het verhaal dat Christoffel een reus was wordt als volgt verklaard: zijn bijnaam Canineus (de hondachtige) zou zijn verbasterd tot Cananeus (reus uit Kana). Andere verhalen draaien dit proces om. Christoffel zou uit Kana stammen en daarom Cananeus zijn genoemd. Dit zou vervolgens zijn verbasterd tot canineus en hierdoor dacht men dat hij een hondenkop had. Sommige mensen leggen ook een verband met de Egyptische god Anubis. Deze Anubis wordt ook met een hondenkop afgebeeld en volgens de legende droeg hij de valkgod Horus, zoon van de zonnegod Aton, over de Nijl.
Sint-Christoffel is de patroonheilige van de reizigers, alle verkeersdeelnemers, timmerlieden, schilders, pelgrims, fruithandelaren, boekbinders, schatgravers, hoedenmakers, tuinmannen en kinderen en patroon tegen besmettelijke ziekten, onverwachte dood, de pest, droogte, onweer, hagel, watersnood, vuurrampen, oogziekten en tandpijn
quote:Het is tenslotte bijna Hemelvaartsdag.Op woensdag 24 mei 2006 23:54 schreef pyl het volgende:
Ik niet. Maar anderen hier kunnen wel een stichtelijk woordje gebruiken.
alhoewel de naam anders doet vermoeden
quote:Op woensdag 24 mei 2006 23:56 schreef Diaan73 het volgende:
Sint-Christoffel is de patroonheilige van de reizigers, alle verkeersdeelnemers, timmerlieden, schilders, pelgrims, fruithandelaren, boekbinders, schatgravers, hoedenmakers, tuinmannen en kinderen en patroon tegen besmettelijke ziekten, onverwachte dood, de pest, droogte, onweer, hagel, watersnood, vuurrampen, oogziekten en tandpijn.
quote:Nazareth?Op donderdag 25 mei 2006 00:05 schreef fotoloog het volgende:
Het is meer het wat ruigere werk
alhoewel de naam anders doet vermoeden
quote:Mag wel iets ruiger
quote:GLO zou ik toch geen sufferd noemenOp donderdag 25 mei 2006 00:13 schreef peaceman het volgende:
Kan iemand die sufferds in Muz-trivia effe helpen....
quote:Momenteel wel ff... ga maar eens kijkenOp donderdag 25 mei 2006 00:16 schreef Scrutinizer het volgende:
[..]
GLO zou ik toch geen sufferd noemen
quote:Nu heb ik dus morgen een stijve nekOp donderdag 25 mei 2006 00:16 schreef peaceman het volgende:
[..]
Momenteel wel ff... ga maar eens kijken
quote:Op donderdag 25 mei 2006 00:19 schreef Scrutinizer het volgende:
[..]
Nu heb ik dus morgen een stijve nek
Maar herkende je ze wel?quote:Ik weet niet of ik het geweten had. Misschien had je wat simular artists kunnen noemen
quote:Daar ben jij iets meer van op de hoogte dan ik volgens mij...Op donderdag 25 mei 2006 00:22 schreef Scrutinizer het volgende:
[..]
Ik weet niet of ik het geweten had. Misschien had je wat simular artists kunnen noemen
Begin jaren 80 behoorlijk veel suc6 met het nummer Metalhealth
quote:Hmmm. Zegt me niks.Op donderdag 25 mei 2006 00:24 schreef fotoloog het volgende:
Amerikaanse band
Begin jaren 80 behoorlijk veel suc6 met het nummer Metalhealth
quote:Altijd gedacht dat Radiohead een meidenbandje was.Op donderdag 25 mei 2006 00:13 schreef peaceman het volgende:
Kan iemand die sufferds in Muz-trivia effe helpen....
quote:Dat zegt meer over jou, dan over een ander...Op donderdag 25 mei 2006 00:26 schreef pyl het volgende:
[..]
Ik dacht dat Radiohead een meidenbandje was.
quote:Inderdaad.Op donderdag 25 mei 2006 00:28 schreef peaceman het volgende:
Dat zegt meer over jou, dan over een ander...
quote:Dat zegt dan weer meer over die bakvissen dan over mij.Op donderdag 25 mei 2006 00:30 schreef Gellius het volgende:
't Is een bandje voor bakvissen, pyl. Da's de verwarring.
Volgens mij heeft Modus het goed, trouwens.
quote:Plaatje?Op donderdag 25 mei 2006 00:32 schreef pyl het volgende:
[..]
Dat zegt dan weer meer over die bakvissen dan over mij.
Volgens mij heeft Modus het goed, trouwens.
.quote:Op donderdag 25 mei 2006 00:38 schreef Scrutinizer het volgende:
C-c-c-claw Boys Claw
? welterusten allen .... quote:Die schijnen weer bezig te zijn met een plaat opnemen...Op donderdag 25 mei 2006 00:38 schreef pyl het volgende:
Claw Boys Claw, dacht ik.
quote:In de oude bezetting?!Op donderdag 25 mei 2006 00:41 schreef peaceman het volgende:
[..]
Die schijnen weer bezig te zijn met een plaat opnemen...
quote:Naar ik begrepen heb wel ja, maar p-p-p-eter is er in elk geval bij....
. 
quote:Dank je wel Scrut en Tokay...