Verder hebben ze me van tevoren herhaaldelijk gewaarschuwd dat de revalidatie ontzettend veel pijn zou doen. Nou en dat heb ik gemerkt
Ik heb veel pijn gehad bij vorige operaties, maar dit was echt niet normaal. Ik heb me aan allebei mijn benen tegelijkertijd laten opereren hoewel me dit met KLEM werd afgeraden, maar ik wilde niet dubbel in het ziekenhuis liggen.Ik heb na de operatie herhaaldelijk zowat gesmeekt om me gewoon plat te spuiten zodat ik nix zou voelen. Als ik daarbij aan de blik in de ogen van mijn moeder denk als ze me zo zag 
Ik heb doorgezet voor mezelf, maar nog veel meer voor haar. Achteraf heeft het dus niet het resultaat opgeleverd dat me gezegd werd en waar ik op gehoopt heb. Echter, ik heb me de afgelopen weken stiekem (zonder medeweten van mijn ouders) laten informeren door artsen over een eventuele mogelijkheid (Die er dus is) om de situatie wat te verbeteren. De operatie lijkt echter op de vorige, en ik weet wederom niet zeker om die pijn te doorstaan. Ik wil ook niet weer mijn moeder dat "aandoen" dat het achteraf niet is geworden wat we gehoopt hadden. Aan de andere kant is er die mogelijkheid op een eventuele verbetering...ik weet niet wat ik moet doen...wat zouden jullie doen ?Alvast bedankt,
CoolGuy
Ik denk dat je hier echt zelf over moet beslissen, als het je kan helpen zal ik het doen
quote:Nee, niet dat ik weet...maar die pijn doorstaan (en die was ECHT ECHT erg) voor nix heb ik ook geen zin in...
Op woensdag 12 december 2001 13:32 schreef BigWillyDerSuperSpender het volgende:
Is er ook kans op verslechtering op die pijn na?
Zowiezo vind ik dat je er met je moeder over moet praten. En willen moeders niet het beste voor hun kinderen (ook al doet het soms pijn)?
Ik denk dat je voor jezelf heel duidelijk de voors en tegens moet afwegen.
De vragen die er bij komen, of je die beantwoord kan krijgen: bv. Is er kans op verslechtering, wat zijn de kansen dat het beter wordt, hoe lang en intensief zou alles bij elkaar duren?
En hoe moeilijk het ook is, doe je het wel of niet voor je moeder alleen? Jij moet deze beslissing maken het is jouw leven.
En dan heb je natuurlijk ook nog de pijn die erbij komt. De pijn die ik me niet kan voorstellen maar jij wel. Vind je het het waard om wederom zo enorm veel pijn te hebben?
Ik wens je heel veel kracht, moed en geluk toe. En dat je voor jou een goede bslissing kan maken, welke dit ook zal zijn.
Wat je ook doet. Je moet je niet laten lijden door je gevoelens. Wat wil je? Weer uit de rol stoel of niet? En tuurlijk krijg je het moeilijk. Heel moeilijk zelfs denk ik. En je moet je afvragen of dat het allemaal waard is. Personelijk zou ik er veel voor over hebben om uit een rolstoel te komen. DENK IK.
Heel veel sterkte.
Groeten
OOK_GEK
Never underestimate the power of stupid people in a large group
quote:Ik denk dat jij mij niet goed begrijpt...het is namelijk zo dat de VORIGE operatie me uit de rolstoel heeft gehouden. Ik zit NU dus niet meer in een rolstoel. Anders gezegd, dit is geen noodzakelijke operatie. Gewoon iets wat het iets beter zou kunnen maken...
Op woensdag 12 december 2001 13:39 schreef ook_gek het volgende:
Als die operatie je uitde rolstoel kan helpen. Dan zou ik het zeker doen. Alleen gezien de pijn. Daar kan ik niet over oordelen. Ik heb die pijn nooit gevoeld. Mischien klinkt het heel hard. Maar je moet het niet doen omdat je anders je moeder er pijn mee doet. Want al je moeder graag wil dat jij weer uit de rolstoel komt. Dan zal ze je steunen. Wat ze ook zeeeer zeker doet. Wat ik uit het verhaal begrepen heb. Je moet er met je moeder over praten. En vragen of ze je wil steunen in de keus die jij maakt.Wat je ook doet. Je moet je niet laten lijden door je gevoelens. Wat wil je? Weer uit de rol stoel of niet? En tuurlijk krijg je het moeilijk. Heel moeilijk zelfs denk ik. En je moet je afvragen of dat het allemaal waard is. Personelijk zou ik er veel voor over hebben om uit een rolstoel te komen. DENK IK.
Heel veel sterkte.
Groeten
OOK_GEK
quote:Ik ben 20...
Op woensdag 12 december 2001 13:34 schreef Tinkepink@work het volgende:
Ik vroeg me een beetje af hoe oud je bent (staat niet in je profiel). Als je bijna 18 bent zou ik zelf beslissen, indien je bijvoorbeeld rond de 16 bent vind ik dat je je beslissing zeker van je moeder moet laten afhangen.
Zowiezo vind ik dat je er met je moeder over moet praten. En willen moeders niet het beste voor hun kinderen (ook al doet het soms pijn)?
quote:In dit geval denk ik dat je zelf een beslissing moet nemen zonder dat je te veel rekening houdt met de gevoelens van je moeder. Jij bent volwassen, het is jouw leven en jij moet leven met de beslissing die je maakt.
Op woensdag 12 december 2001 13:46 schreef CoolGuy het volgende:[..]
Ik ben 20...
Natuurlijk is het wel belangrijk dat je hier met je familie over praat, welke beslissing je ook neemt. Maar dat je moeder het niet aan kan zien dat je zo veel pijn heeft is m.i. GEEN argument om het niet te doen terwijl je zelf eigenlijk wel graag de stap wilt zetten. Nogmaals: jij bent volwassen en je moet zelf beslissen wat goed is voor jou.
Sterkte de komende tijd. Met je beslissing en eventueel de operatie/revalidatie.
quote:Dank je...
Op woensdag 12 december 2001 13:54 schreef Tinkepink@work het volgende:[..]
In dit geval denk ik dat je zelf een beslissing moet nemen zonder dat je te veel rekening houdt met de gevoelens van je moeder. Jij bent volwassen, het is jouw leven en jij moet leven met de beslissing die je maakt.
Natuurlijk is het wel belangrijk dat je hier met je familie over praat, welke beslissing je ook neemt. Maar dat je moeder het niet aan kan zien dat je zo veel pijn heeft is m.i. GEEN argument om het niet te doen terwijl je zelf eigenlijk wel graag de stap wilt zetten. Nogmaals: jij bent volwassen en je moet zelf beslissen wat goed is voor jou.
Sterkte de komende tijd. Met je beslissing en eventueel de operatie/revalidatie.
Ik heb niet gezegd dat ik het zelf erg graag wil...aan de ene kant wil ik wel graag verbetering in de situatie als dat kan. Momenteel gaat mijn situatie niet voor- of achteruit en ik kan lopen, zij het anders dan anderen, en aan de andere kant is er de kans (die best groot is heb ik begrepen) dat het niets uithaalt, en daar heb ik die pijn niet nog een x voor over...
quote:Als je dat absoluut niet zou kunnen accepteren, zou ik het niet doen.
Op woensdag 12 december 2001 14:03 schreef CoolGuy het volgende:, en aan de andere kant is er de kans (die best groot is heb ik begrepen) dat het niets uithaalt, en daar heb ik die pijn niet nog een x voor over...
quote:Als dit de eerste x zou zijn, en ik had die vorige ervaring niet gehad...dan had ik het gedaan. Die pijn was echter zo erg dat ik tijdens mijn revalidatie verschillende keren ben omgevallen (lees: flauwgevallen) van de pijn...ik heb het een klein beetje aan me zelf te danken. Ik hoefde namelijk niet zover te gaan van mijn revalidatie-arts, maar ik pushte mezelf (teveel). Er werd gezegd dat ik minstens een half jaar moest revalideren in die kliniek daar...niet dus. Ik was daar mooi met 3 maanden weg
Op woensdag 12 december 2001 14:20 schreef fokje het volgende:[..]
Als je dat absoluut niet zou kunnen accepteren, zou ik het niet doen.
Daar heb ik trouwens nog veel bewondering voor gekregen van mijn revalidatie-arts die tegen me zij dat een dergelijke snelle revalidatie bij een operatie van deze omvang eigenlijk niet mogelijk wordt geacht 
* daar best een beetje trots op is.. 
Maar goed...ik ben er nog steeds hard over aan t nadenken. Ik krijg niet echt veel gedaan op mijn werk momenteel
1. je bent bang voor de pijn die komen gaat als je de aankomende operatie ondergaat.
2. Je hebt erg veel pijn geleden omdat je jezelf in een noodtempo hebt gerevalideerd. (Lees: teveel hooi op je vork hebt genomen, teveel in 1 keer gedaan hebt)
(verexcuceer me als ik iets te kort door de bocht ga)
Is het niet zo dat doordat je je de vorige keer zo hard pushte, je daardoor extra hebt blootgesteld aan de pijn? En je daardoor teveel op de hals hebt gehaald? Erg goed hoor trouwens dat je je revalideringstijd hebt kunnen halveren.
Ik zou als ouder zijnde heel trots op een zoon zijn die zich zo hard voor zichzelf inzet. Hoe moeilijk hij het er (nu) mee heeft. Bedenk ook dat er een stuk hoop, frustratie en machteloosheid bij komt kijken. Heel wat ouders zouden dolgraag de lasten en de pijn van hun kind over willen nemen.
Praat er met je ouders over.
* bewondering heeft voor je doorzettingsvermogen
Het kost gewoon zoveel tijd als ik het goed begrijp. Je bent ver over je eigen grenzen gegaan, dat hakt erin. Ik snap dat je het niet zomaar ff overdoet, zo in 3 maanden. Was het maar een weekje ofzo, dan was die beslissing snel gemaakt vermoed ik.
Die "alles of niets" houding herken ik trouwens wel. Wellicht is dat iets waar je dan van af moet stappen? Lijkt me psychisch gezien heel zwaar ook.
* fokje overigens geen verstand heeft van dit soort pijn
Ik denk persoonlijk niet dat het je moeder pijn doet als je wel kiest voor een operatie. Het lijkt mij dat ze toejuicht dat jij doorzet en zelf de beslissingen maakt. Het is voor haar natuurlijk absoluut niet leuk om te zien dat haar zoon pijn heeft, maar ik denk dat ze het erger zou vinden als je het niet deed daarom.
Kies voor jezelf, kijk wat JIJ wilt. Uiteraard is overleg met je moeder logisch, maar ik denk dat je moeder maar 1 doel voor ogen heeft: een gelukkige zoon. En als die zoon gelukkig is met nog een operatie met kans op verbetering, denk ik juist dat ze trots op je is!
Sterkte in ieder geval!
quote:Kloteserver hier
Op woensdag 12 december 2001 14:47 schreef weerdo het volgende:
Ik haal 2 dingen uit jouw verhaal:
1. je bent bang voor de pijn die komen gaat als je de aankomende operatie ondergaat.
2. Je hebt erg veel pijn geleden omdat je jezelf in een noodtempo hebt gerevalideerd. (Lees: teveel hooi op je vork hebt genomen, teveel in 1 keer gedaan hebt)
(verexcuceer me als ik iets te kort door de bocht ga)Is het niet zo dat doordat je je de vorige keer zo hard pushte, je daardoor extra hebt blootgesteld aan de pijn? En je daardoor teveel op de hals hebt gehaald? Erg goed hoor trouwens dat je je revalideringstijd hebt kunnen halveren.
Ik zou als ouder zijnde heel trots op een zoon zijn die zich zo hard voor zichzelf inzet. Hoe moeilijk hij het er (nu) mee heeft. Bedenk ook dat er een stuk hoop, frustratie en machteloosheid bij komt kijken. Heel wat ouders zouden dolgraag de lasten en de pijn van hun kind over willen nemen.
Praat er met je ouders over.
Die was dus down, vandaar dat ik niet meer reageerde, maar ik ben er weer Nee, ik heb me niet te veel op de hals gehaald. Die pijn bleef gelijk. Hmm misschien lastig zoals ik het schrijf. Ehm...kijk, als ik mijn been probeerde te buigen nadat ik een half jaar van mijn middel tot mijn tenen in het gips had gezeten was extreem pijnlijk, omdat de slijmbeurzen tussen mijn knieschijven uitgedroogd waren, door het lange niet-bewegen, dsu het was bot-op-bot tijdens het buigen. Waar andere mensen misschien in het begin 5x hun benen buigen, deed ik dat dus iets van 15x. Het werd dus niet erger, de pijn, maar hij hield dus gewoon langer aan.
Ik was echter van te voren gewaarschuwd dat de operatie dit zou veroorzaken, dus die pijn was erg geweest, of ik nou (om maar even dat voorbeeld aan te houden) 1x per dag mijn benen boog, of 15x. Ik heb gewoon vaker de oefeningen gedaan dan was "voorgeschreven". Normaal bij dit soort operaties is dus een maand of 6 voordat je weg mag uit de revalidatiekliniek, maar ik mocht dus gaan na 3 maanden.
Waarom ? Omdat ik daar niet wilde liggen, ik accepteerde niet dat 6 maanden de voorgeschreven tijd, en ik vond dat als ik eerder wegkon, dat ook zeker moest doen. Mijn revalidatie-arts had dat in de gaten want ik vroeg heel vaak "wanneer mag ik naar huis ?" Dan zei zij steeds iets van: "nou je moet eerst dit (vul maar iets in) kunnen en dan zien we wel..." dus een nietszeggend antwoord. Daar ik helemaal opnieuw moest leren lopen moest ik maar eens beginnen met mijn benen zonder pijn kunnen buigen, en zo steeds een stapje verder. Bij de revalidatiekliniek was ook een school en de ingang was een eindje weg (+/- 500mtr) Toen zei zij (de revalidatie-arts) tegen me, als je daarheen kunt lopen, mag je weg (na 3 maanden dus) want ik was toen al zover gevorderd dat ik op krukken kon lopen. Dus wat deed ik, ik liep naar die ingang, en liep ook terug, het ziekenhuis in, naar haar afdeling, klopte op dr deur en zei: "kben naar school toegelopen, en terug tot hier, nou mag ik zeker wel naar huis". Waarop zij me verbluft aankeek 
en zei dat ik dan idd naar huis mocht. Dus de dag erna zat ik in de auto op weg naar huis
Maar dit is een beetje offtopic. Om er even op terug te komen; ik heb me dus niet meer pijn op de hals gehaald, t was gewoon dezelfde hoeveelheid pijn in een kortere tijd. Toch deed het erg veel pijn, en ik ben bang dat ik nu weer zoveel pijn ga hebben voor "nix"...
quote:ja de EVENTUELE verbetering...
Op woensdag 12 december 2001 15:47 schreef rickmans het volgende:
Je moet voor jezelf de afweging maken of de pijn die je gaat lijden de verbetering waard is, voor mij persoonlijk lijkt het wel, maar ik kan dat makkelijk zeggen omdat ik die pijn niet hoef te hebben. Dus wat ik wil zeggen denk er goed over na, je halverwege de pijn het niet ineens terugdraaien als je begonnen ben moet je alles uitzitten, maar mij lijkt de verbetering toch een mooi doel.
Succes in elk geval met het nemen van een beslissing!
quote:tja dan kan ik je niets anders succes wensen met je afwegingen, ik kan en wil niet voor je beslissen, maar anders zou ik zeggen grijp iedere kans aan....
Op woensdag 12 december 2001 15:51 schreef CoolGuy het volgende:[..]
ja de EVENTUELE verbetering...
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
quote:Wat zijn de consequenties als je die operatie uitstelt? Ga je dan achteruit, of blijft het zoals het nu is? Ik denk dat je dat mee moet laten wegen. En ook denk ik dat je dit zelf moet beslissen, en daarin je moeders emoties niet te veel moet betrekken. Hoe rot het voor haar ook is, het is jouw leven, en ze zal beslist begrijpen waarom je het laat doen. En ja, ik ken die blikken van een moeder die haar kind pijn ziet lijden. Ben zelf een keer of 15 geopereerd... Sterkte met je overwegingen!
Op woensdag 12 december 2001 13:45 schreef CoolGuy het volgende:[..]
Ik denk dat jij mij niet goed begrijpt...het is namelijk zo dat de VORIGE operatie me uit de rolstoel heeft gehouden. Ik zit NU dus niet meer in een rolstoel. Anders gezegd, dit is geen noodzakelijke operatie. Gewoon iets wat het iets beter zou kunnen maken...
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Het gaat erom hoe sterk jij je voelt. Kan je de pijn nog een keer doorstaan? Heb je kracht genoeg om nog een keer te revalideren?
Mocht je voor wél opereren gaan, dan kan je je moeder zeggen dat je "ziet hoe moeilijk het ze heeft, maar dat jij je sterk genoeg voelt en dat je er wel komt. Dat het jóuw keuze is geweest omdat je niet opgeeft, maar verder probeerd te komen"
Dikke kus en heel veel sterkte met het doordenken van wat je zal gaan doen!!
Ester
quote:Ja tuurlijk mag je dat vragen. Sorry dat ik pas zo laat reageer, maar gisteravond thuis heb ik niet meer hier gekeken...je mag alles van me weten...behalve mijn pincode
Op woensdag 12 december 2001 18:17 schreef DarkElf het volgende:
Mag ik eigenlijk zo brutaal zijn om te vragen wat je hebt?
Wat ik heb: simpel gezegd heb ik een verhoogde spanning in mijn beenspieren (spasme). Zoals eerder gezegd kan ik wel lopen. Ik zit dus niet in een rolstoel, en als ik deze operatie niet laat doen kom ik ook niet in een rolstoel. De situatie zoals hij nu is is stabiel. Ik loop echter anders dan anderen. Het beste is het nog te omschrijven dat als ik loop, mijn rechterknie naar binnen slaat. Hierdoor gaat mijn enkel een beetje naar buiten. Het is dus net alsof mijn been scheef onder mijn lichaam zit. Dit is niet zo, maar zo lijkt het...
Beter kan ik het niet omschrijven. Wat ze tijdens de vorige operatie hebben gedaan:
Mijn benen net onder mijn bekken doorgezaagd. Vervolgens hebben ze mijn bekken gekanteld en mijn benen verdraaid (lees: rechtgezet) Daarna hebben ze in beide benen een 20cm lange pen geslagen, die bovenaan in mijn bekken zijn geschroefd, om de boel op zijn plaats te houden. Bij mijn rechterbeen hebben ze toen de achillespees (spier die duidelijk voelbaar is als je bij je kuit naar beneden richting je enkel gaat. Ergens beneden voel je duidelijk een dikke spier zitten) verlengd. Die spier is in feit half doorgesneden. Vergelijkbaar met een elastiekje. Dit kun je tot een bepaald punt uittrekken. Als je echter het elastiekje half doorknipt kun je nog iets verder rekken.
Vervolgens ben ik van mijn middel tot mijn tenen in het gips gezet met tussen mijn benen een latje, om de boel te fixeren. De gehele operatie zou 3,5 uur moeten duren, maar mijn arts deed het in 2,5 uur...daar stond ie om bekend, dat ie zo snel werkte...
Dat gips ging er naar 3 maanden weer vanaf, en toen begon de revalidatie....
Anyway, ik ben er gisteren bijna over begonnen thuis, maar ik heb het niet gedaan. Ik ben er voor mezelf nog niet uit, ik twijfel idd heel erg, zoals iemand hier terecht opmerkte.
Heel heel veel sterkte met wat je ook beslist.
. Toen heb ik besloten dat ze het zonder verdoving moesten doen, omdat ik anders essentiele tentames zou missen. Ik moet er niet aan denken om die pijn voor een langerer periode te hebben. Het is misschien wel zo dat je nu beter bent voorbereid geestelijk op wat gaat komen. Als het echter zo is dat die operatie over 2 jaar evenveel effect heeft als nu, dan zou ik het in jouw geval uitstellen en jezelf even wat tijd geven om wat te 'groeien' geestelijk en je ouders ook wat tijd te geven om aan je zelfstandigheid te wennen.
Bij een nu of nooit situatie zou ik het wel doen. Je weet dat je de pijn aankan, en dat zal een steun zijn als je weer in die situatie bent. Dat is in mijn geval iig zo, je hebt meer vertrouwen in jezelf en je tolerantie voor pijn, en het feit dat je het kan doorstaan.
Ik heb echt veel respect voor je. Sterkte, welke beslissing je ook neemt.
Ik hier?
If it's free, you're the product!
quote:Dank je, maar het stelt niet veel voor. Ik moest, wilde ik eerder dan die 6 maanden daar weg zijn, dus deed ik dat. Volgens mij ben ik wel blij dat ik nooit heb gemerkt dat een verdoving het niet deed
Op donderdag 13 december 2001 10:47 schreef freud het volgende:
Ik kan me misschien iets voorstellen van die pijn, omdat de chirurg tijdens een operatie met plaatselijke verdoving erachter kwam dat ik immuun ben voor dat type verdoving
Het is misschien wel zo dat je nu beter bent voorbereid geestelijk op wat gaat komen. Als het echter zo is dat die operatie over 2 jaar evenveel effect heeft als nu, dan zou ik het in jouw geval uitstellen en jezelf even wat tijd geven om wat te 'groeien' geestelijk en je ouders ook wat tijd te geven om aan je zelfstandigheid te wennen.
Bij een nu of nooit situatie zou ik het wel doen. Je weet dat je de pijn aankan, en dat zal een steun zijn als je weer in die situatie bent. Dat is in mijn geval iig zo, je hebt meer vertrouwen in jezelf en je tolerantie voor pijn, en het feit dat je het kan doorstaan.Ik heb echt veel respect voor je. Sterkte, welke beslissing je ook neemt.
Ik vind natuurlijk elke kans op verbetering, hoe klein ook, super en wil die dan ook wel doen. Maar dan moet ik wel een kans van meer dan 50/50 hebben dat het iets oplevert. Plus dat de pijn me niet erg trekt. Kijk, ik snap dat een operatie (bijna) altijd pijn doet. Ik ben ook niet bang voor pijn, maar wel voor DEZE pijn.
[offtopic]
en ik ben ook bang voor die k*tzusters daar. Ik moest toen ik net geopereerd was 2x per dag omgedraaid worden om doorliggen te voorkomen. Dit moesten ze met 4 mensen doen, om me precies recht te houden (bovenlichaam tov onderlichaam) als dat nl bewoog verging ik van de pijn (ik bestond toen nl uit 3 delen: bovenlichaam, rechterbeen, linkerbeen
). Ik was toen dus doodsbang en wilde dus ook absoluut niet gedraaid worden maar dat moest. En ja hoor, wat denk je, staat een van die mutsen verkeerd en laat dus mijn linkerbeen los. Vervolgens konden die andere 3 me niet meer houden en lieten ze me zakken waardoor mijn linkerbeen met mijn tenen (ik "hing" toen dus boven het bed, vastgehouden door zusters, met mijn rug naar boven) het matras raakte. Door de enorme spanning die op mijn spieren stond (door het spasme en door mijn angst) vertrokken alle spieren in mijn been zich wat dus resulteerde in een schreeuw van mij die over de hele afdeling te horen was.. [/offtopic]
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Na dit verhaal, en zeker die blunder met dat draaien, kan ik me goed voorstellen dat je er tegenop ziet om weer zo'n soort operatie te ondergaan. Niet doen voor je er helemaal klaar voor bent. Neem de tijd die je nodig hebt om aan het idee te wennen. Sterkte!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Je verhaal klinkt akelig bekend...vooral die afweging die je moet maken tussen "wat leverd het op en wil ik het eigenlijk wel". ik heb zo'n soort situatie ook meegemaakt. Ik ben ook spastisch (wat ik uit jouw reacties kan opmaken minderdan jij) en er was een paar jaar geleden praken van het vastzetten van mijn enkels. Dat zou mij 5 of 6 jaar extra lopen opleveren. ik heb er uiteindelijk voor gekozen om het niet te doen omdat ik alles wat daarbij komt kijken niet vond opwegen tegen die 5 jaar extra..ik kom uiteindelijk toch permanent in een rolstoel...
Wat ik je kan adviseren is denk er nog eens goed overna, weeg alles tegen mekaar af en overleg ook met je moeder, misschien heeft ze nog nuttige raad, en beslis dan wat jou het beste lijkt...
Succes met alles!
"Float like a butterfly, sting like a bee, look ridiculous." Rory the Roman
"It's smaller on the outside." Clara Oswin Oswald
quote:Wow....hmmm...dus jij komt in een rolstoel no matter what ? Nee dat had ik niet, het was bij mij echt in een rolstoel zitten of die operatie laten doen (niet die ik nu kan laten doen maar die eerdere) en "gewoon" kunnen lopen.
Op maandag 17 december 2001 23:55 schreef WheeleE het volgende:
Hey coolGuy...
Je verhaal klinkt akelig bekend...vooral die afweging die je moet maken tussen "wat leverd het op en wil ik het eigenlijk wel". ik heb zo'n soort situatie ook meegemaakt. Ik ben ook spastisch (wat ik uit jouw reacties kan opmaken minderdan jij) en er was een paar jaar geleden praken van het vastzetten van mijn enkels. Dat zou mij 5 of 6 jaar extra lopen opleveren. ik heb er uiteindelijk voor gekozen om het niet te doen omdat ik alles wat daarbij komt kijken niet vond opwegen tegen die 5 jaar extra..ik kom uiteindelijk toch permanent in een rolstoel...Wat ik je kan adviseren is denk er nog eens goed overna, weeg alles tegen mekaar af en overleg ook met je moeder, misschien heeft ze nog nuttige raad, en beslis dan wat jou het beste lijkt...
Succes met alles!
Wat jij zegt van de enkels vastzetten...zoiets heb ik gehad toen ik 8 jaar was. Toen hebben ze in allebei de benen de achillespezen verlengd met als resultaat 3 maanden in het gips (wederom van mijn middel tot mijn tenen). Ze hebben toen ook mijn enkels vastgezet. Dit hebben ze gedaan door bij de buitenkant van mijn linkerbeen net boven de enkel 2 botsplinters van het bot te halen, en deze splinters bij allebei de voeten direct onder de enkels aan de buitenkant van de voeten te plaatsen. Resultaat was dat ik dus mijn voeten niet meer naar buiten kon kantelen.
**UPDATE**
Ik heb voor mezelf besloten om het NIET te doen. De EVENTUELE kans op verbetering van op zn meest 50% (maar waarschijnlijk minder dan 30%) vind ik de pijn niet waard. Ik heb het hier met mijn ouders over gehad 2 dagen geleden. Ze zijn niet boos geworden dat ik daarmee bezig ben geweest. Ze hebben gevraagd hoe en wat en ze hebben ook gevraagd waarom ik het niet liet doen. Het was een gesprek van 1,5 uur na het eten en uiteindelijk staan ze achter mijn keuze. Bedankt voor jullie reacties tot zo ver
quote:Yep..ik kom inderdaad uiteindelijk in een permanent in een rolstoel terecht om dat mijn knieen enzo gewoon versleten zijn tegen die tijd. Weliswaar is dat pas over 20 of 30 jaar, maar toch..
Op dinsdag 18 december 2001 09:03 schreef CoolGuy het volgende:[..]
Wow....hmmm...dus jij komt in een rolstoel no matter what ? Nee dat had ik niet, het was bij mij echt in een rolstoel zitten of die operatie laten doen (niet die ik nu kan laten doen maar die eerdere) en "gewoon" kunnen lopen.
Wat jij zegt van de enkels vastzetten...zoiets heb ik gehad toen ik 8 jaar was. Toen hebben ze in allebei de benen de achillespezen verlengd met als resultaat 3 maanden in het gips (wederom van mijn middel tot mijn tenen). Ze hebben toen ook mijn enkels vastgezet. Dit hebben ze gedaan door bij de buitenkant van mijn linkerbeen net boven de enkel 2 botsplinters van het bot te halen, en deze splinters bij allebei de voeten direct onder de enkels aan de buitenkant van de voeten te plaatsen. Resultaat was dat ik dus mijn voeten niet meer naar buiten kon kantelen.**UPDATE**
Ik heb voor mezelf besloten om het NIET te doen. De EVENTUELE kans op verbetering van op zn meest 50% (maar waarschijnlijk minder dan 30%) vind ik de pijn niet waard. Ik heb het hier met mijn ouders over gehad 2 dagen geleden. Ze zijn niet boos geworden dat ik daarmee bezig ben geweest. Ze hebben gevraagd hoe en wat en ze hebben ook gevraagd waarom ik het niet liet doen. Het was een gesprek van 1,5 uur na het eten
Bij mij zijn toen ik elf was mijn achillespezen en mn binnenbeenspieren (of hoe die ook heten) verlengt. Met mn enkels wilden ze wachten tot ik uitgegroeid was.
Anyway, mooi dat je eindelijk een keuze hebt kunnen maken . En dat je ouders het zo goed hebben opgevat.
Succes met alles enzo
hebbie mn mzil nog gehad?
"Float like a butterfly, sting like a bee, look ridiculous." Rory the Roman
"It's smaller on the outside." Clara Oswin Oswald
Ja ik heb je mail gelezen
Fijn dat je dat ook met je ouders gedeeld hebt en zij het goed konden begrijpen.
|
|
