Inzendingen TTK-wedstrijd "Muziek"

Het onderwerp voor de wedstrijd is "muziek" en de inzendingen worden verdeeld in 4 categorieën. Op elke categorie mag je één keer stemmen. Je hoeft niet mee te hebben gedaan aan de wedstrijd om te mogen stemmen. Je kan stemmen tot en met zondag 14 mei.

Voor de spelregels en wijze van stemmen: De grote TTK wedstrijd
In dit topic graag uw jurering, in dit topic TTK - Wedstrijd SC - topic uw slowchat, commentaar etc.

Opmerkingen, wijzigingen en dergelijke over je eigen inzending kan je doorgeven via een topicreport. Je wijziging wordt zo snel mogelijk ingevoerd. Als je een vraag hebt en je wilt een antwoord, dan graag je e-mailadres erbij zetten.

[ Bericht 2% gewijzigd door Isabeau op 05-05-2006 07:55:08 ]

* Categorie dichtkunst

Er zijn 4 inzendingen

Toegift

Dansende letters

Perceptuele symfonie

Serenade

[ Bericht 9% gewijzigd door Automatic_Rock op 06-05-2006 10:42:00 ]

Toegift

Je bent de reden van mijn bestaan,
Maar toch moet ik je laten gaan.
De klanken stierven uit,
Het was over met het geluid.

Wij waren voor elkaar bestemd,
Maar jij was niet meer goed gestemd.
Je kon geen noot meer zuiver kraken,
En ik kon geen muziek meer maken.

Vandaar mijn toegift als laatste eer,
Jij was zo mooi, nu doen mijn oren zeer.
Jij ligt total-loss op de grond buiten,
Tot ziens piano, het is over en sluiten.

[ Bericht 5% gewijzigd door Isabeau op 06-05-2006 11:45:09 ]

Dansende letters

Film op mute;
begeleidend geluid
van een verdieping lager.

Nachtdier.
Zij en hij zijn
de enige in de flat.

Met vioolgejammer
houdt hij haar op.
Ze zet nog een kop thee,
pakt haar laptop,
leegt haar hoofd en
zet hem op haar schoot.

Dit ideale moment.
Alles komt samen
in virtuele letters.

Ze dansen op haar scherm,
zijn tonen als dirigent
tot de zon op komt.

Perceptuele Symfonie

Noten klinken
Voel vibraties
Klanken van tonen
Ruik het ritme
Samenspel van instrumenten
Zie zuiverheid
Noten klanken
Hoor harmonie
Klinkende tonen
Proef perfectie
Symfonie van klanktalenten

Serenade

Strelend betast hij haren
Zo stil, als ze even rilt
Klinkt ze helder, als ze trilt
Leeft ze door haar snaren
Zijn gevoelige handen
Aaien langs haar lange hals
Alles zingt, niets is vals
Passie lijkt te ontbranden

Zijn muze is ze altijd
Met liefde bemint hij haar
Intens maar met tederheid
Vloeien over in elkaar
Muziek die liefde verleidt
De jongen en zijn gitaar

[ Bericht 80% gewijzigd door Automatic_Rock op 06-05-2006 10:42:18 ]

Gereserveerde ruimte voor eventueel niet doorgekomen inzending. Doorgeven via een topicnote oid, niet melden in het slowchat topic.

* Categorie verhalen

Er zijn 4 inzendingen.

• Hij was een popster
• Für Eline
• Het zangvolk
• Metromuzikant

[ Bericht 20% gewijzigd door Isabeau op 22-04-2011 13:58:04 ]

verwijderd op verzoek

[ Bericht 99% gewijzigd door Isabeau op 22-04-2011 13:57:44 ]

Hij was een popster

Hij was een popster. Hij was een beroemd popster voor hij slechts een nummer werd, gecatalogiseerd door verscheidene artsen en afdelingen.

Elke ochtend rolstoelen ze hem naar de zonovergoten kamer met de hoge ramen en de steriele kleurschakeringen. De eenvoudig schoon te houden vloeren en de schreeuwend afwezige snuisterijen. Elke ochtend wordt hij voor één van de grote ramen geplaatst, met uitzicht op een groot grasveld – waar nimmer iemand op speelt, loopt of picknickt. De radio wordt op een popzender gezet, soms geeft dat een lichte herkenning, een onpijlbare twinkeling in zijn droeve ogen. Misschien een herinnering, een gevoel dat hem raakt, maar ook als dat zo is laat hij verder niets blijken. En elke ochtend zit hij stil, zijn mond open, een straaltje kwijl druipt traag richting kin om na verloop van tijd op zijn schoot te druppen om daar een spuugvlek in zijn pantalon te maken. Tenzij een zuster in hippe kleren snel genoeg is en een tijdelijk eind maakt aan deze uiting van de ingetreden seniliteit.

Zwijgzaam, al sinds jaren. De stem die ooit stadions in vervoering bracht veranderd in de stilte van het avondrood. Misschien was er niets meer te zeggen. Misschien is hij de kunst van het spreken vergeten. En misschien had hij gewoonweg geen zin om zijn kaken te bewegen, omdat hij houdt van het gevoel van het opbouwende slijm in zijn mondhoek. Of misschien was hij zo artistiek dat alle woorden van de wereld niet genoeg waren en zijn stem niet langer diende als artistiek instrument. Alles in zijn hoofd zou te prachtig zijn voor de wereld om te bevatten, te hemels om zelf te bevatten. Misschien was alles wat hij in zijn hoofd hoorde zo godsgruwelijk mooi dat de enig mogelijke reactie zijn eigen verbazing in stilte kon zijn; verbazing dat één mens zoiets wonderbaarlijks kon horen in zijn hoofd. Zijn stem zou niet langer genoeg zijn.

Meer waarschijnlijk waren zijn hersens aan het aftakelen. En waarschijnlijk werd hij een plant, gekoppeld aan vloeistoffen en meetapparatuur. Waarschijnlijk zal hij zich nooit meer herinneren hoe prachtig zijn stem was. Nooit meer weten van de ontelbare optredens, de gillende bakvissen, de villa’s en privé vliegtuigen. Nooit meer drugs, drank en rock & roll. Hij wàs een beroemd popster.

Für Eline

Terwijl ze van haar fiets stapt, halt Carolien diep adem. Ze inhaleert de boslucht, maar de heerlijke zoete geuren van de lente ruikt ze niet. Ze hoort de vogels wel fluiten, maar slaat verder geen acht op de muzikale klanken van de natuur. Ze zet haar fiets op slot. Een frisse lentewind bezorgt haar kippenvel. Ze zet de kraag van haar jas omhoog, om zo warm mogelijk te blijven. Ze kijkt om zich heen, alsof ze op iemand wacht. Met haar mouw veegt ze de tranen uit haar ooghoeken. Ze haalt nog een keer diep adem, trekt haar jas recht en loopt het onverharde bospad op, om te worden opgeslokt door de bomenmassa.

Ze stopt als ze een auto hoort langsrijden. Ze weet dat het nu niet ver meer is. Vechtend tegen de tranen loopt ze verder. De voetstappen in de vochtige bosgrond merkt ze niet op. Pas als ze de beruchte plek vlak langs de weg heeft bereikt, ziet ze dat iemand er is geweest. Op de grond, temidden van een kleine zee van bloemen, staat een doos. Op het deksel is een envelop geplakt. Ze trekt hem eraf en met haar wijsvinger scheurt ze hem open. Ze haalt er twee volgeschreven vellen papier uit. Ze voelt tranen over haar wangen rollen, als ze begint te lezen.

Ik weet niet waar ik moet beginnen. ‘Sorry’ ligt voor de hand, maar als geen ander weet ik dat dat een leeg woord is, zonder enige betekenis in een situatie als deze. U heeft niets aan excuses. Excuses kunnen de tijd immers niet terugdraaien. Helaas. Ik ben geen gelovig man. Maar de afgelopen twaalf maanden heb ik bijna dagelijks gebeden tot een god die ik nooit heb willen erkennen. Ik heb gebeden dat de tijd kon worden teruggedraaid, en alles anders kon zijn. Nog verder terug dan waarom u deze brief leest, midden in het bos. Vier jaar geleden had alles al anders moeten zijn.

Het was een lentedag in maart. Ik herinner het me nog alsof het gisteren was. Ik zat in een bespreking, toen ik werd gebeld. Normaal gesproken zette ik mijn mobiele telefoon altijd uit. Alleen die dag was ik het vergeten. Het was half drie. Ik nam mijn telefoon op en zei dat ik later zou terugbellen. Een onbekende stem vertelde me dat het dringend was. Toen ik het gesprek beëindigd had stortte mijn wereld in. Ik haastte me naar het ziekenhuis. Mijn schoonmoeder zat daar op me te wachten. Toen ik de blik in haar ogen zag wist ik genoeg.

Het beeld van mijn vrouw Merel vergeet ik nooit meer. De manier waarop ze in het ziekenhuisbed lag staat op mijn netvlies gebrand. Merel was een chaoot. Ze was altijd met veertig dingen tegelijk bezig. Maar nooit verloor ze het overzicht. Ik bewonderde haar daar enorm om. Het deed me onbeschrijflijk veel pijn toen ik haar zag liggen. Haar ogen waren dicht en haar ademhaling was verdwenen. Ze had een grote wond op haar voorhoofd, en er zat gestold bloed in haar neusgat. In haar nek waren blauwe plekken te zien. De dokters vertelden me dat ze niet veel geleden had. Direct na het ongeluk was ze buiten bewustzijn geraakt. Haar ogen zou ze niet meer openen.

Merel was op weg naar school. Ze ging ons dochtertje ophalen. Romy was destijds zes jaar oud. Merel was al laat en fietste in een hoog tempo door. Volgens de politie stond het licht voor haar op groen. De auto’s moesten wachten, maar het rode licht werd niet opgemerkt door de klootzak die mijn vrouw, de meest geweldige vrouw ter wereld, het leven ontnam. Uit onderzoek bleek dat hij teveel had gedronken. Midden op de dag. Een alcoholist, dat was hij!

Het moeilijkste was Romy uitleggen dat haar mama niet meer thuis zou komen. Ze noemde me een stommerd, op een manier waarop alleen kleine kinderen dat kunnen. Ze kreeg driftbuien en barstte op de meest onverwachte momenten in huilen uit. Uiteindelijk gaf ik haar iets van Merel. Volgens mijn vader kon dat haar helpen bij het rouwproces.

Merel had van haar ouders een muziekdoosje gekregen voor haar zevende verjaardag. Als je het deksel opende, en het doosje opwond, dan speelde het Für Elise. Een ballerina draaide haar rondjes op het ritme van de melodie. Merel was dol op de muziekdoos. Ze kon er uren naar luisteren als het moest. En Romy luisterde vrolijk mee. Toen ik haar na Merels dood de muziekdoos gaf, sloot ze zich op in haar kamer. Ik ging op de gang voor haar kamerdeur zitten en hoorde urenlang het melodietje spelen. Het bracht zoveel mooie herinneringen bij me boven.

Langzaam leerde ik te leven met het verlies en het feit dat ik alleen stond in de opvoeding van mijn dochter. Romy was het belangrijkste in mijn leven. Mijn leven draaide alleen nog maar om haar. In haar zag ik de schoonheid die Merel in zich droeg. De manier waarop ze lachte en de blik in haar ogen die nooit zijn sprankeling verloor. Totdat Romy ziek werd.

Ze had leukemie. Het vrat haar op vanbinnen, al was de behandeling ook niet helemaal zonder risico. De laatste 3 maanden van haar leven heeft ze in het ziekenhuis doorgebracht. De muziekdoos stond naast haar bed. Iedere dag vroeg ze de zusters of ze het doosje wilden opwinden. Hoewel ze volgens mij heel goed besefte dat haar einde naderde, glimlachte ze iedere keer dat ze de melodie hoorde. Ze kon er geen genoeg van krijgen. En ik ook niet. Ik wilde me haar glimlach en vrolijkheid blijven herinneren.

Dertien maanden geleden begaf haar lichaam het. En binnen 3 jaar was ik alles verloren waarvoor ik leefde. Eerst mijn vrouw, toen mijn dochter. Ik was er kapot van en heb me een maand lang opgesloten in mijn eigen huis. Mijn broer kwam af en toe langs en probeerde me nog enigszins op de been te houden. Het muziekdoosje raakte ik niet meer aan. Ik haatte het. Iedereen die het doosje kreeg werd vervloekt. Merel, Romy. Allebei waren ze dol op de muziekdoos. Allebei stierven ze veel te jong. Het melodietje verafschuwde ik. Het nummer dat ik ooit zo mooi vond omdat mijn schatten het zo mooi vonden, had ineens al zijn schoonheid verloren.

Na die maand die ik als kluizenaar doorbracht, ging ik op aanraden van mijn broer naar buiten. Frisse lucht zou goed voor me zijn. Ik pakte mijn auto en reed naar het bos. Daar heb ik zes uur gewandeld, nagedacht, op boomstronken gezeten, gevloekt en gehuild. Het was al donker toen ik enigszins gekalmeerd was en weer in mijn auto stapte. Ter afleiding zette ik de radio aan. Een vrolijk deuntje zou me misschien kunnen helpen om mijn gedachten te verzetten.

Ze hadden een of ander stom belspel bedacht waarbij luisteraars zo snel mogelijk moesten bellen als ze de titel van het nummer kenden. Ik schrok, toen ze een melodie lieten horen die ik maar al te goed kende. De melodie des doods. Für Elise.

Toen ik het deuntje weer hoorde knapte er iets van binnen. Ik zag Merel weer voor me, hoe ze in het ziekenhuis lag. Ik zag Romy weer vlak voordat ze stierf. Ze keek me aan met tranen in haar ogen. Ze wist dat het voorbij was. Dat weet ik gewoon. In haar ogen zag ik angst, maar ook opluchting. En om haar lippen lag een gelukzalige glimlach. Ik herinner me haar laatste woorden nog. ‘Ga ik naar mama toe?’ Ik knikte alleen maar. Ik zei hoeveel ik van haar hield, en hield haar hand vast. Toen sloot ze haar ogen en zuchtte nog één keer. Ik herinner me nog dat een zuster me meenam naar de gang. Ik keek nog een keer om naar Romy. Ze lag er net zo bij als Merel een paar jaar daarvoor.

De beelden die het deuntje op de radio in me losmaakte gaven me een leeg gevoel. Ik had niemand meer. Alles wat belangrijk voor me was, was dood. Ik vloekte en stompte met mijn vuist op de autoradio. Toen ik voor me keek zag ik een scherpe bocht in de weg. Recht vooruit zag ik alleen maar boomstammen. Dikke, stevige boomstammen. Ik keek op mijn kilometerteller. Ik haalde diep adem. Het kon me niets meer schelen. Ik wilde Romy en Merel weer in mijn armen kunnen nemen. Ik remde niet. Ik gaf gas, en liet het stuur los.

Ik was kwaad toen de dokter in het ziekenhuis me vertelde dat ik geluk had gehad. Ik wel, maar iemand anders niet. Iemand die ik niet had gezien. Iemand die met haar fiets mijn auto van richting deed veranderen, waardoor ik slechts in de sloot terecht kwam. De rest is u helaas bekend.

U vraagt zich waarschijnlijk af waarom ik juist u dit vertel. Het antwoord daarop is simpel. Ik ken uw verdriet. De zuiplap die mijn Merel doodreed heeft nooit iets van zich laten horen. Niets, behalve een zielig ‘sorry’ in de rechtbank, waarmee hij hoopte onder zijn straf uit te komen. En dat deed mij veel pijn. Het klinkt misschien vreemd, maar ik heb altijd gehoopt dat degene die het leven nam van de mooiste vrouw ter wereld mij had gezegd waarom. Die vraag bleef mij achtervolgen. Waarom moest hij met zijn dronken kop in de auto stappen? Waarom moest hij Merel doodrijden? Ik heb nooit een antwoord gehad. Maar ik wilde u wel het antwoord geven.

Ik was egoïstisch en kon niet meer leven met het verlies. Maar mijn uitweg bleek een doodlopende weg te zijn. Ik kon niet met het verdriet leven dat verlies van Merel en Romy had losgemaakt bij me. Daarvoor was het verdriet te groot. Maar in plaats van dat ellendige leven achter me te laten, kreeg ik er iets bij om niet mee te kunnen leven. Mezelf.

Ik weet niet of u bij het proces was. Ik heb iedereen genegeerd, bang om de pijn te zien die ik had veroorzaakt. Ik heb mijn straf geaccepteerd en uitgezeten. Tien maanden in een cel zet aan tot nadenken. Veel meer kun je niet doen. De pijn is gebleven, erger geworden zelfs. Ik heb verdriet gebracht bij mensen. Verdriet dat ik zelf maar al te goed kende.

Ik hoop dat u de reden van mijn brief begrijpt. Ik vraag niet om vergeving. Dat ben ik niet waardig. Ik zou mijn excuses duizendmaal kunnen aanbieden, maar dat kan ik niet. Ik wil alleen dat u begrijpt waarom. Dat de vraag die voor mij altijd onbeantwoord is gebleven, voor u wel beantwoord wordt.

De inhoud van het pakket is voor u. Ik heb getwijfeld of ik het u zou geven of dat ik het weg zou gooien. Die keuze laat ik echter aan u. Ik heb er sowieso toch niets meer aan.

Was getekend,

U.W.F. Okker.



Carolien vouwt de brief op en stopt hem terug in de envelop, die ze dubbelgevouwen in haar jaszak stopt. Met haar hand veegt ze de haren uit haar gezicht. Ze probeert haar tranen weg te slikken. Ze voelt woede en verdriet, maar vooral opluchting. De schrijver, die zij tot dan alleen kende als Udo Okker, had gelijk. Vergeven kan ze hem niet. Maar wel begrijpen. De vraag waarom hij Eline van haar had afgepakt is beantwoord. En dat geeft opluchting.

Ze ziet haar elf jaar oude dochter weer voor zich. Samen met Marco haastte ze zich naar het ziekenhuis. Volgens de politie reed ze op het fietspad, dat door een berm gescheiden wordt van de weg. Een automobilist die rechtdoor schoot schepte haar. Zwaargewond werd ze naar het ziekenhuis gebracht. In het ziekenhuis keek Eline haar ouders nog even aan. Toen de hartmonitor een eentonige, ononderbroken piep liet horen, werden ze door verplegend personeel naar buiten begeleid. Ze waren hun dochter kwijt. In de moeilijke periode die volgde probeerden Marco en Carolien op hun eigen manier het verdriet te verwerken. Toen bleek dat datgene wat twee mensen bindt, ze uit elkaar kan drijven als het wegvalt. De relatie liep stuk. Na een huwelijk van veertien jaar scheidden hun wegen. Net zoals de gelofte die ze bij de voltrekking van hun huwelijk hadden afgelegd. Tot de dood hun scheidde.

Carolien staat op en pakt het pakketje van de grond. Ze maakt het open en haalt er ene mahoniehouten doosje uit. Ze klikt het open. Een danseresje begint rond te draaien, terwijl de klanken van Für Elise uit het doosje opstijgen. Carolien hoort geritsel in de struiken achter haar.

Ze klapt de muziekdoos dicht, en rent in de richting van het geluid. Ze weet niet waarom, maar ze voelt dat ze het moet doen. Een mannenstem roept dat ze hem niet moet volgen. Dat het goed is zo. Ze volgt de man tussen de bomen en struiken door. Als ze uitkomt op een open plek is ze hem kwijt. Ze stopt en kijkt wild om zich heen. Dan hoort ze hoe een schot de serene rust van het woud verstoort. Vogels vliegen aan alle kanten omhoog. Carolien gilt en ze laat zich langzaam op de grond zakken. De wereld om haar heen is onttrokken aan haar zintuigen.

De muziekdoos is uit haar handen gevallen. Het deksel is opengegaan. Onhoorbaar voor haar speelt de muziekdoos verder. Op de klanken van Für Elise krijgt het bos langzaam de rust terug.

Het zangvolk


Het was de muziek, die hem naar hen gelokt had. Het was de muziek, die hem had betoverd.
Hij was neergeknield bij het liefst kabbelende beekje, en had zijn handen gewassen voor het eten. Hij en zijn vrouw en kinderen op reis door een regenwoud, begeleid door een echte survivaller – wie had dat kunnen denken.
Het beekje waarbij ze even hadden gepauzeerd kabbelde zo zacht, zo intens in harmonie met zichzelf, dat Niels stamelend van geluk en vrede stroomopwaarts was gaan waden. Het geroep dat hij leek te horen van zijn vrouw en kinderen, een paar minuten later, werden verdoezeld door het hier en nu, waar hij was.
De beek had een bocht gemaakt – dat was het moment waarop hij de eerste klank van hemelse sereniteit van de muziek had opgevangen. Één klank. Even was hij de werkelijkheid kwijt, maar toen kwam hij terug, met één enkele wens; weer deze prachtige klanken horen. Hij wade door, steeds sneller.
De bomengroei werd lichter totdat er zich een meer ontsluierde, zó effen, zo stil...
Het enige geluid dat hij horen kon was die van een vogel, uit de bomen, die als een krans om het meer heen lagen. Daar waar zijn vrouw en kinderen ook ergens waren. Zonder na te denken had hij zijn kleren uitgetrokken en was hij in het water gedoken en naar de waterval gezwommen, aan het eind van het meer.

Kippenvel, dat kreeg hij wel eens van muziek, soms ook dat het leek alsof de huid op zijn achterhoofd zacht maar erg aanwezig werd weggetrokken. Alsof je even helemaal opgaat, en één bent met de muziek, zo had het gevoeld. Elke keer dat hij kippenvel had gekregen van muziek, al die keren bij elkaar opgeteld, zo had het gevoeld. Als of duizend armen hem uit zijn lichaam hadden getrokken, zo had het gevoeld toen hij door de waterval was gestapt.
Honderden vrouwen- en mannenstemmen, één prachtige toon, dat had hij gehoord toen hij door de waterval was gegaan.

Hij was in hun volk, hun gemeenschap opgenomen als suiker in zelfroerende, hete thee. Hij was door hen betoverd, door hun prachtige huizen, elk met eigen kabbelende beek, rond een groot meer, waar de kinderen in speelden en iedereen in zwom. Door hun gezichten, met die donkere ogen en bleke huid. Door hoe ze in harmonie met de natuur leefden. Hoe ze de planken van hun boomhuizen niet vast timmerden en in de weg zittende takken wegsneden zoals Niels dat als kind had gedaan, maar de boom zich om hun huis heen lieten vlechten, in pure samensmelting.
Hij was betoverd door de manier waarop ze overal van genoten, van het geluid van de echo van een druppel water in stille nacht, de glimlach van een kind. Zelf een druppel op een blad aan een boom kon hen minuten fascineren.
Maar wat hem vooral had betoverd was die manier hoe ze praatten; vroeger kende hij meer dan zesentwintig klanken, nu maar tien. Toch was hun taal klankvoller dan de zijne – ze praatten niet, ze zongen. Een lage a betekende heel iets anders dan een hoge a. En samen met hun wonderlijke stemmen was dit hemels gezang hun manier van praten, zo prachtig, zo mooi.
Ze leerden hem hoe hij elke seconde kon koesteren, van elk klein en groot ding moest genieten. Uren en uren had hij rondgelopen, tussen de eeuwige witte bloemende bloesem. Over hun paden, die als slangen tussen de lichte bomen door kronkelden.
Zelfs hun taal had hij geleerd. Tussen praten en zingen zat voor hem geen verschil meer.

... of het de wind was geweest, of het gekabbel van de beek, hij wist het niet. Maar hij was aangeraakt door de vinger van iets hemels, iets bovenaards.
Zijn vrouw en kinderen hadden hem niet gemist. Ze hadden het niet gemerkt dat hij weg was geweest. Voor hen was hij een paar minuten lang weggeweest – hij dacht wel anders.
Het genieten, het omhelzen van het leven dat ze daar achter de waterval deden, hoe zingen en praten voor hen één was, dat alles, hij zou het nooit meer vergeten. Hij beloofde zichzelf om van elke seconde te genieten – en had spijt dat hij dat niet al veel eerder was gaan doen.

Metromuzikant

Ze sleept haar kind en muziekinstallatie de overvolle metro in. De deuren sluiten en ze start de speler, altijd hetzelfde liedje: Edith Piaf. Non, je ne regrette rien. Zeer onwaar, ze heeft spijt van haar hele leven. Maar ach, het nummer doet het goed bij toeristen. Vooral de Japanse. Die houden van karaoke.

Ze haalt gauw nog even een hand door haar vette lokken en trekt de bloemetjesjurk recht die ze al dagen aan heeft. Ze neemt zich telkens voor om naar de wasserette te gaan. Zelf ruikt ze namelijk al lang niet meer hoezeer ze stinkt, maar ze weet zeker dat de geur niet prettig is. Haar zoontje, Jonathan, laat ze los. "Doe je best hè", duwt ze hem de coupé in. Ze laat hem met een centenbakje de passagiers langs gaan. Hij kan zo goed zielig kijken dat de mensen die haar maar een vieze zwerver vinden toch hun portemonnee trekken.

Ze begint te zingen. Haar gezang doet niet onder voor de schelle tonen die uit haar apparatuur komen, ze is helaas niet gezegend met een fenomenale stem zoals sommige van haar collega-metromuzikanten. Eigenlijk is ze niet eens een muzikant. Ze wilde het wel worden. Ze had graag saxofoon leren spelen en in een echt orkest gezeten. Maar met de fanfare zou ze op dit moment ook genoegen nemen. Tja, op dit moment zou ze zelfs genoegen nemen met een baantje als schoonmaakster. Dakloos zijn een keuze? Niet de hare.

In plaats van haar droom loopt ze nu rond met een karretje waarop ze een oude speler heeft geknutseld en een kind, zonder duidelijke vader. Het zal er vast een zijn die geen condooms had. Die vonden ze allemaal veel te duur. Ja, zij zitten niet met de gevolgen! Vijf jaar geleden alweer, en sindsdien heeft ze geen seks meer gehad. Eén zo'n bengel komt nog wel van pas, de tweede zou niet meer zijn dan een last.

Als de trein station Saint-Lazare nadert stopt ze de muziek. Jonathan komt weer bij haar staan en ze pakt zijn hand als ze de metro uit stappen. Als vrijwel alle mensen van het perron verdwenen zijn, overhandigt hij haar de buit. Zeven portemonnees, dat is niet onaardig. "Heel goed jongen, heel goed", en ze geeft hem een kus op zijn voorhoofd. Ze spoelt het bandje terug, de volgende metro is er over twee minuten.

Gereserveerde ruimte voor eventueel niet doorgekomen verhalen. Doorgeven via een topicnote oid, niet melden in het slowchat topic.

* Categorie 55 fiction

Er zijn 4 inzendingen.

Bosorkest

Echtpaar

Afgelopen dans

Weg

Bosorkest

De bladeren van de bomen ritselen in de wind. Een specht drumt op de bast van een oude eik. Twee duiven vormen, zittend op een tak, een achtergrondkoortje. Spreeuwen, mussen en andere kleine vogels fluiten vrolijk hun lied.Dennenappels gaan met een knappend geluid open. Ik ben het publiek en geniet. Van het orkest der natuur.

Echtpaar


‘En? Wat vind je?’
‘Je kan niet zingen, eerlijk gezegd’
‘Maar… je was altijd zo positief over mijn zang! Waarom zeg je dit nou?’
‘Ik vind dit al jarenlang. Het klinkt gewoon niet.’
‘En waarom vertel je dit nu pas? Na al die keren dat je me gehoord hebt?’
‘Je hebt er nooit om gevraagd.’

Afgelopen dans

Terwijl hij liep hield hij steeds goed de anderen in de gaten. De klanken bleven doorgaan. Met zijn vieren waren ze nog over. Gespannen liepen ze om de drie lege stoelen heen. Plots stopte de muziek. De stoel voor hem was al bezet, hij draaide zich om, maar te laat. Het was afgelopen voor hem.

Weg

Zijn lievelingsnummer had hij op repeat gezet. De koptelefoon was niet van zijn oren gegaan. Totdat hij 112 belde, terwijl het al te laat was. Nu durfde hij nooit meer naar dat mooie nummer te luisteren, bang om het weer mee te maken.

Gereserveerde ruimte voor eventueel niet doorgekomen verhaaltjes. Doorgeven via een topicnote oid, niet melden in het slowchat topic.

* Categorie kunst

Er zijn 2 inzendingen.

Feel

Gitaar

Gereserveerde ruimte voor eventueel niet doorgekomen kunstwerk. Doorgeven via een topicnote oid, niet melden in het slowchat topic.