Op mijn bed. Ik kijk om me heen, knieën opgetrokken, op slot gezet door mijn armen daaromheen.
De muren zouden betekenissen moeten hebben. Een kruisje vlak naast mijn bed, rond mijn spiegel het weggetrokken behang, de duizenden streepjes waarmee ik als kind primitief de dagen tot mijn verjaardag afturfde, een streep, van toen een vriendin uitschoot met haar stift, die mijn vader toen, tevergeefs, geprobeerd heeft weg te vegen. En.. met sleutels in het behang gekraste teksten, van toen ik verdrietig was.
Al die dingen, die muren vertelden mijn leven. Ik kon er uren naar kijken zonder verveeld te raken.
En nu is het weg. Behangen. Overgeverfd. Met modernere en fleurigere kleuren.
Ik denk dat ik gelijk met een nieuw behang, een nieuw leven moet beginnen.
[i]Isolation pushes past self-hatred, guilt, and shame
To a place where suffering is just a game
But everybody's scared of this place, they're staying away
Your little house on Memory Lane.[/i]