[concert review] BZN

Ik was nog nooit naar een concert van één van de succesvolste Nederlandse bands geweest en ik was ook nooit van plan dat ooit te gaan doen. Maar op de één of andere bizarre manier was ik slachtoffer geworden van mijn eigen verjaardagscadeautje aan mijn moeder die ik twee kaartjes had gegeven; één voor haar en één voor mijn vader. Maar hij kwam hier middels de woorden 'Ga jij maar lekker een avondje weg met je moeder' heel sneaky onder uit. En geef hem eens ongelijk.

Gisteravond was het zover. Na diverse plagerijen uit mijn vrienden en kennissenkring en het dreigement van mijn kant dat als ze niet ophielden met plagen dat ik dan luidkeels het BZN repertoir in hun nabijheid ging oefenen was vrijdag 21 april aangebroken. Overigens ging mijn BZN-repertoir niet verder dan "Mon Amour" - en dan ook alleen die twee woorden en "Banjo Man" en weer enkel die twee woorden.

Het betreffende concert was trouwens het 40-jarig-jubileum concert en nog niet het straks startende afscheidsconcert. Dit concert begon dan ook met een stem die ons door de prima geluidsinstallatie vertelde hoe succesvol BZN wel niet was en wie nou de guitige mensen in de band waren. Hoe ze aan hun naam kwamen en hoeveel hits ze hadden gehad. Ik was wel even verbaasd dat BZN de meeste hits ooit in de top 40 heeft gehad. Daarna kwamen de 6 bandleden op en kon de 2 uur durende pijniging beginnen.

Het viel me mee. BZN dan. Maar daarover zo meer. Carola heeft gewoon een prachtige stem en Jan Keizer is Jan Keizer. De typische BZN sound verveelt echter al zeer snel, maar het hele concert was in een Idolsformat gegoten waardoor er veel nummers in zeer korte tijd werden gezongen. BZN zong overigens niet alleen nummers van zichzelf, maar ook covers en dat gaf al heel wat meer herkenning bij mij. Op de achtergrond werden muziekclips van de band vertoond die wonderbaarlijk synchroon liepen met de live zang. Dat het live zang was werd even later nog door een gitarist verteld. Nog geen 3 nummers later moest Carola een laatste uithaal lang vasthouden, maar ze hield haar mond al dicht voor ze was uitgezongen. Een snelle blik richting man achter keyboard gaf me het gevoel dat hier even iets verkeerd ging qua 'live zingen' versus 'playbacken'. Misschien zong ze live mee. Ook stond in de eerste helft van het concert het drumstel te hard vergeleken met de zang, slecht uitgevoerde soundcheck dus. Jan Keizer speelde de halve show de clown en de onderbroekenlol ontgaat me dan toch echt. Maar misschien was het vermakelijk voor de zaal vol bejaarden (30%) en geestelijk gehandicapten (30%).

Zoals ik al zei viel BZN mee. Maar naast mij zat een jongen die blijkbaar bij zijn geboorte wat zuurstoftekort had gehad. Niets mis mee, ware het niet dat deze jongen steeds enthousiaster werd van BZN. Er werd driftig meegeklapt waarbij zijn handen voor mijn hoofd langszwiepten en af en toe moest ik ze gewoon ontwijken. Tevens bleek dat hij het repertoir beter dan ik dacht te kennen en menig nummer werd uit volle borst meegezongen. Hierbij opmerkende dat betreffende jongeman zeker geen Engels kende en al helemaal geen Frans of Italiaans. Ook was zijn stem van het Idols-niveau voor de selectie. BZN viel dus wel mee vergeleken met mijn directe omgeving.

Al met al een prima avond voor de liefhebber, maar daar schaar ik mezelf nog steeds niet onder.

[ Bericht 1% gewijzigd door Isabeau op 22-04-2006 15:39:33 ]

Och, kan je in ieder geval net als ik tegen je kleinkinderen zeggen dat je BZN nog een keer hebt zien optreden Maar als ik nu mee zou worden gevraagd naar een concert van de afscheidstournee dan zeg ik direct al dat ik een begrafenis heb.

Wat is er eigenlijk nou precies zo aantrekkelijk aan BZN voor geestelijk gehandicapten? De malle fratsen van de zanger tegenover de serieus blijvende mooie volwassen zangeres? Ze kunnen het meestal niet echt verstaan of meezingen, hoe luid ze dat ook proberen.

Jongeman naast me wist overigens nog "Modder is Moeder in het Engels!!" door de zaal te roepen, op een dusdanige sterkte dat de band het zeker moet hebben gehoord.

"Erg veel hetzelfde" klopt wel Ik kan er mijn vinger niet opleggen, maar hoe dan ook klonk het veel hetzelfde.

Jan Keizer nam wel allemaal tekeningen aan van iets te dikke meisjes in iets te rode truien, incl. kus op wang. Dus sociaal zijn ze ook wel denk ik.

Ik vond het ook wel heel erg lief

Oh ja, dat brengt me ook op het onderwerp 'applaus'.

Nog nooit een concert meegemaakt waar er geklapt werd 5 seconden na het begin van een nummer en dan ook weer op het eind. En dat voor nummers van Idolslengte... (1 minuut of zo)