Nog even een snelle update: ik ben zojuist (om 1:00) met Pjèr en Dirkje toch weer even voor wat vocht naar de DA geweest. Het was nodig. Pjèr begint sinds vanmiddag ook flink leeg te lopen en dat is niet goed. We hopen dat de antibiotica (of gewoon hun eigen groei) nu gaat aanslaan, en het water (onderhuids) is bedoeld om ze in elk geval de mógelijkheid te geven te overleven.
Ik heb de DA gevraagd eerlijk te zeggen wat ze ervan vond, en ze zei heel stellig: "Goed dat je bent gekomen, en als ik jullie was ging ik voor alles of niets. Dus zeker niet opgeven!" DA heeft in diezelfde lijn het water aangevuld met een ontstekingsremmer. Een stevig middel, maar baat het niet, dan schaadt het niet.
En nu is het eigenlijk simpel: óf ze redden het niet en het is binnenkort voor beide over, óf de antibiotica en de ontstekingsremmer slaan aan en ze zijn er binnenkort bovenop. Op deze manier verder gaan, kan namelijk niet (wij wel, maar zij niet).
We houden de wacht bij ze en wisselen elkaar af. Ik heb vandaag overdag twee keer een uurtje of drie geslapen, en zojuist is Pokkehontas te bedde gegaan. Ik heb het zelf emotioneel redelijk zwaar gehad vannacht en vandaag. De continue strijd (het dillemma: moet ik iets doen, kan ik iets doen, moet ik ze beter laten slapen, moet ik ze wakker maken en toch maar voeden, moet ik de nachtdienst bellen) vind ik vreselijk. En dat komt natuurlijk bovenop het feit dat ik een watje ben en het héél slecht kan verdragen als onze beesten het zwaar hebben. Maar nu ben ik er gerust op: meer dan wat we nu hebben gedaan, kan écht niet. Als ze straks om 3:00 niet willen eten, dan hoef ik me geen zorgen te maken over uitdroging. Als ze niet willen, dan is dat niet omdat wij ze niet hebben geholpen te willen, maar dan willen ze gewoon niet. Of met de DA te spreken: dan is er niets dat jullie of wij kunnen doen om ze ermee te helpen, want nu hebben we voor de komende nacht écht alles gedaan wat we kunnen.
En dat geeft de ElisaB (en Pokkehontas) rust; peace of mind.
En voor arme Herman was de diarree té heftig. Daar had geen vocht meer aan geholpen. Het kwam en was als een mokerslag. Van prima in orde tot op, over en uit was een kwestie van een paar uur. Bij Dirkje waren we er sneller bij. Pjèr heeft een dagje extra gehad om te groeien (die is daardoor bijna de helft zwaarder dan zijn broertjes) en ook bij hem waren we er snel bij. Dus wie weet...
Herman heeft een poosje in een mooi kistje gelegen en is daarna met een door Pokkehontas (kunstig) gevouwen kleedje de vriezer in gegaan. Een beetje klinisch misschien, maar begraven in de tuin willen we niet (dat is hier sowieso lastig, maar we willen niet het risico lopen dat een van de anderen 'm weer opgraaft). Dus wordt Herman binnenkort gewoon netjes gecremeerd. En dan mag ie in een mini-urntje in onze urnen-galerij (lang verhaal, maar door allerlei omstandigheden hebben we thuis een aantal urnen staan; eentje meer of minder maakt ook niet uit. En we zijn niet morbide en kicken niet op urntjes, maar dat heb je nou eenmaal wel eens; wie bij ons op visite komt, zal ze waarschijnlijk niet eens zien staan).
De miniatuurtjes waren allebei erg sneu; het was hier vanmorgen echt een droevige boel. Mini-miniatuurtje heeft van strijkkralen direct iets gemaakt voor Herman. Dat was erg schattig
![]()
En nu ga ik eens even aan het werk; laptop op schoot, naast de kraamkamer! Ik kan niets voor ze doen (behalve af en toe voederen), maar als het niet goed met ze gaat, wil ik in elk geval niet liggen te slapen!
Ik gok zomaar dat we over 24 uur weten welke kant het op gaat: of het over is, of overwonnen is. We duimen voort!
[ Bericht 0% gewijzigd door ElisaB op 20-04-2006 05:10:35 ]