ieks ik vind 't er ook eng uit zien die schaar. piet is nog niet zo handig met knippen, gebruikt een schaar het liefst als motor (helemaal openklappen en dan de ogen als wielen gebruiken...)
en sugar, wat kan de schrik je om 't hart slaan he, bij zoiets. ik had vanmorgen ook zo'n soort ervaring. alleen duurde het angstige moment wat langer. we waren bij een nicht van me op bezoek, die wonen geweldig in een boerderij met veel ruimte erom heen en volop speelmogelijkheden. ze hebben 2 meiden van 7 en 5 en een jongetje van ruim een half jaar. piet ging helemaal los daar op de trampoline en op een enorme bult zand. op een gegeven moment gingen we met z'n allen een rondje wandelen over 't terrein, alle dieren bekijken, piet mocht de kalfjes en lammetjes voeren, en ze hadden ook een stal met paarden. kortom: geweldig allemaal. piet liep met een poppenbuggy van een van die meiden en had daar nog 't meest oog voor uiteindelijk. dus toen we helemaal rond waren geweest liep hij nog een endje verder het terrein op, en m'n nichtje zei 'ach, aan die kant kan niks gebeuren hoor, geen sloot of zo.' dus ik dacht 'ik moet er ook niet altijd zo bovenop zitten, laat 'm maar lekker even rondscharrelen met die buggy'. na een tijdje geen piet gezien te hebben ging ik toch maar es kijken of ik 'm ergens zag, en meneer was in geen velden of wegen te bekennen. wel lag ergens de pop (heel dramatisch) op de grond. ik begon steeds harder te lopen en zag ineens naast een van de schuren schuur wél een sloot waar hij zou in zou kunnen lopen
![]()
, maar geen Piet te bekennen. de stallen helemaal door geweest, de tuin (met vijver
![]()
) geinspecteerd, in het huis was ie ook niet. de rest erbij geroepen, iedereen meezoeken. het huilen stond me inmiddels nader dan het lachen. ik liep met m'n nicht nogmaals het rondje en wees haar ondertussen pissig op alle plekken die volgens mij wél gevaarlijk waren. dat zoeken duurde in mijn beleving vreselijk lang, maar gelukkig zag ik in de verte ineens G met Piet lopen. ik kan nu wel weer janken van de opluchting die ik op dat moment voelde. wat bleek: hij had 'm achter de paardenstallen gevonden, de poppenbuggy zat vast in (heel sterk!) schrikdraad!!! hij mankeerde gelukkig niks, maar hij kreeg de buggy er niet uit. hij had zelf niet zo in de gaten dat wij 'm zo zochten, moest alleen huilen dat ie de pop kwijt was (had de jongste dochter afgepakt volgens hem). nou ja, het viel uiteindelijk dus mee, maar de schrik zit me nog steeds in de keel.