Het grote Ayn Rand topic

Ik ben nog maar net begonnen hoor, dus het duurt nog even voor ik er een mening over heb

Geen spoilers, hè, zoals TS ergens op pagina 1 heeft neergezet.

quote:

Op dinsdag 13 februari 2007 15:52 schreef Claudia_x het volgende:
Ik neem aan dat The Fountainhead bevalt, Lienekien?

Ik ben benieuwd naar je mening over We the living, AR.

Het leest lekker weg en ik vind het verhaal, de karakters, de tijd waarin het speelt en de setting intrigerend en fascinerend.

Ik krijg er zin van om vroeg naar bed te gaan met The fountainhead.

quote:

Op dinsdag 13 februari 2007 20:29 schreef Claudia_x het volgende:
Ik krijg er zin van om vroeg naar bed te gaan met The fountainhead.

tsjop, tsjop...

Voor mij, de mooiste passages uit het boek gaan niet over Dominique en Roark, maar over Mallory en Roark.

Stepping back, Roark brushed against a table loaded with junk. Something clattered to the floor. Mallory jerked forward, trying to reach it first. Roark pushed his arm aside and picked up the object.
It was a small plaster plaque, the kind sold in cheap gift shops. It represented a baby sprawled on its stomach, dimpled rear forward, peeking coyly over its shoulder. A few lines, the structure of a few muscles showed a magnificent talent that could not be hidden, that broke fiercely through the rest; the rest was a deliberate attempt to be obvious, vulgar and trite, a clumsy effort, unconvincing and tortured. It was an object that belonged in a chamber of horrors.

Mallory saw Roark's hand begin to shake. Then Roark's arm went back and up, over his head, slowly, as if gathering the weight of air in the crook of his elbow; it was only a flash, but it seemed to last for minutes, the arm stood lifted and still - then it slashed forward, the plaque shot across the room and burst to pieces against the wall. It was the only time anyone had ever seen Roark murderously angry.

(....)

"How did you know what's been killing me? Slowly, for years, driving me to hate people when I don't want to hate.....Have you felt it, too? Have you seen how your best friends love everything about you - except the things that count? And your most important is nothing to them, nothing, not even a sound they can recognize? You mean, yóu want to hear? You want to know what I do and why I do it, you want to know what I think? It's not boring to you? It's important?"
"Go ahead," said Roark.
Then he sat for hours, listening, while Mallory spoke of his work, of the thoughts behind his work, of the thoughts that shaped his life, spoke gluttonously, like a drowning man flung out to the shore, getting drunk on huge, clean snatches of air.



De essentie van het boek, wat mij betreft.

Welk boek?

The Fountainhead. Beetje een spoiler.

quote:

Op vrijdag 16 februari 2007 22:59 schreef Zina het volgende:
De essentie van het boek, wat mij betreft.

Het effect dat Roark daar heeft op Mallory is precies wat het boek met mij doet en waarom het altijd in de buurt ligt.

Misschien kun je dat tussen spoiler tags zetten?

quote:

Op dinsdag 20 februari 2007 10:19 schreef Claudia_x het volgende:
Misschien kun je dat tussen spoiler tags zetten?

Ik heb die vrijheid maar even genomen...

We The Living leest trouwens erg prettig!
Niet zo surrealistisch, en iets minder beeldend dan AS, maar tot nu toe nog steeds een boeiend boek. Lees het graag
(ben nu bij blz150+/-)

quote:

Op dinsdag 20 februari 2007 11:11 schreef Automatic_Rock het volgende:
We The Living leest trouwens erg prettig!
Niet zo surrealistisch, en iets minder beeldend dan AS, maar tot nu toe nog steeds een boeiend boek. Lees het graag
(ben nu bij blz150+/-)

Grappig dat je haar werk in die volgorde leest. Atlas Shrugged is haar magnum opus terwijl We the living haar eerste roman is, waarin ze duidelijk nog zoekende is naar zowel vorm als inhoud. Hoe beter ze haar ideeën onder woorden kon brengen hoe duidelijker die ideeën voor haarzelf werden, heb ik het idee. Desalniettemin is We the living een prachtboek, zeker voor wie haar latere romans te rigide en ongeloofwaardig vindt.



_{En bedankt voor de tags.}

quote:

Op dinsdag 20 februari 2007 11:48 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Grappig dat je haar werk in die volgorde leest. Atlas Shrugged is haar magnum opus terwijl We the living haar eerste roman is, waarin ze duidelijk nog zoekende is naar zowel vorm als inhoud. Hoe beter ze haar ideeën onder woorden kon brengen hoe duidelijker die ideeën voor haarzelf werden, heb ik het idee. Desalniettemin is We the living een prachtboek, zeker voor wie haar latere romans te rigide en ongeloofwaardig vindt.

[afbeelding]

_{En bedankt voor de tags.}

Ja, ik weet dat dit haar eerste boek was, en AS haar laatste.
Maar ik ben begonnen met AS omdat de omschrijving van dat boek me het meest aanstond. En als ike aan een 'nieuwe schrijver' (m/v) begint, dan begin ik toch met het boek dat me vooraf al het meest beviel.
En blijkt het daadwerkelijk goed te bevallen, dan komen de andere boeken

Het verzoekje van Claudia beantwoord ik natuurlijk graag. Ik heb nl. ook nog wat vragen.

Hoe besluit een mens een boek te gaan lezen? Waarom pak je net dat ene boek uit de kast van de bibliotheek, van de plank van de boekhandel? Is dat vanwege een kaft, een naam, een titel, de combinatie van die dingen? Is het omdat je ergens iets herkent (hè, die naam heb ik eens gehoord...hè, die titel komt me bekend voor...hè die kaft doet me ergens aan denken..). Je kunt het later niet meer precies achterhalen.

Soms koop ik heel gericht een boek, omdat ik van tevoren al heb besloten dat ik dat boek wil lezen. Dat was niet het geval met The Fountainhead. Ik pakte het op, las wat op de achterflap stond en dacht: hmm, dat kan wel eens interessant wezen.

Het boek dat ik ging kopen, moest in ieder geval een beetje dik zijn, dát wist ik wel. Ik had vakantie en dus de tijd om weer eens echt in een boek te duiken. Het boek moest daartoe ook uitnodigen; een boek waarin je ouderwets kunt verdwijnen, een beetje zoals vroeger toen ik tijdens kerstvakanties uit de bibliotheek in ons dorp een paar dikke pillen haalde (Thea Beckman, Jan Terlouw) waar ik me ongestoord mee op de bank kon nestelen onder de kerstboom terwijl mijn ouders allemaal zogenaamd 'nuttige' dingen deden. Een boek om in te verdwijnen dus, die niet al te snel weer uit zou zijn.

De ultieme test is altijd de eerste bladzijde. Als ik twijfel, lees ik de eerste bladzijde van het boek. Spreekt ie me aan, wil ik verder lezen, dan is het pleit beslecht.

En toen las ik, nouja, je kent het by heart natuurlijk:
Howard Roark laughed.
De man met het oranje haar: the exact color of ripe orange rind.

Ik wilde weten wie Howard Roark was. Zo simpel was het en niet anders. Dus ik ging naar huis met het boek. Binnen drie dagen was het uit; dát was wel een beetje jammer.

Dan nu mijn vragen (vooral aan Claudia gericht, want zij weet er het meeste van geloof ik, en ik ben gewoon naar haar benieuwd):

Wat vond je toen je na The Fountainhead Atlas Shrugged las? Viel het net zo in de smaak?
Toen je net The Fountainhead had gelezen, dacht je toen ook vaak bij situaties in je eigen leven: hoe zou Roark hiermee omgaan? En zo ja, werd je daar wijzer van?
Waarom is The Fountainhead je favoriet? Wat is er aan deze roman dat je er steeds naar terugkeert (zoals je aangaf hierboven)?
In hoeverre beïnvloedt het Objectivisme de manier waarop je je leven leidt, of is het niet meer of minder dan een theorie die je tot je hebt genomen?
Zijn er punten waarop je het echt niet eens bent met Ayn Rand?

quote:

Op dinsdag 27 februari 2007 12:39 schreef Zina het volgende:
Dan nu mijn vragen (vooral aan Claudia gericht, want zij weet er het meeste van geloof ik, en ik ben gewoon naar haar benieuwd):

Wat vond je toen je na The Fountainhead Atlas Shrugged las? Viel het net zo in de smaak?

Atlas Shrugged viel in de smaak, maar niet zoals The Fountainhead. Ik zag Hank Rearden als de nieuwe Howard Roark, en ik vond het moeilijk te verkroppen

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Daarna wilde ik niet meer verder lezen. Ik had bij AS het idee dat het verhaal nog meer ondergeschikt was gemaakt aan het uiteenzetten van haar objectivistische filosofie. Waar The Fountainhead een Ontdekking was, werd AS hier en daar zelfs vervelend. Verder miste ik Dominique (waar ik me toch mee vereenzelvigde).

quote:

Toen je net The Fountainhead had gelezen, dacht je toen ook vaak bij situaties in je eigen leven: hoe zou Roark hiermee omgaan? En zo ja, werd je daar wijzer van?

Nee. Ik weet wat de principes zijn waarnaar ik wil leven, daar heb ik HR niet voor nodig. Wat ik wél uit het boek haal, heeft meer betrekking op je volgende vraag.

quote:

Waarom is The Fountainhead je favoriet? Wat is er aan deze roman dat je er steeds naar terugkeert (zoals je aangaf hierboven)?

In 1984 schrijft Orwell ergens: Being in a minority, even a minority of one, did not make you mad. There was truth and there was untruth, and if you clung to the truth even against the whole world, you were not mad. Howard Roark geeft me moed om in de minderheid te verkeren. Als de eenzaamheid me te veel wordt, dan grijp ik naar The Fountainhead. Ik weet dat het gek is om zoiets te zeggen; HR is een fictief karakter. Maar het is genoeg voor me om te weten dat er ooit iemand is geweest die hem heeft bedacht als het meest nobele streven van een mens.

quote:

In hoeverre beïnvloedt het Objectivisme de manier waarop je je leven leidt, of is het niet meer of minder dan een theorie die je tot je hebt genomen?

In ethische zin is het meer een verwoording van wat ik altijd al heb gevonden. Ik zie het niet als een leidraad. En ik moet zeggen dat ik het Objectivisme ook minder interessant vind worden als de filosofie verder gaat dan persoonlijke ethiek.

quote:

Zijn er punten waarop je het echt niet eens bent met Ayn Rand?

Weinig. Ik vind dat ze anarchisme niet serieus genoeg nam. En ze had een minnaar; dat kan ik ook niet verkroppen. Wat ik ook onzin vond, is dat je als Objectivist van bepaalde muziek en kunst moest houden. Ik zie Rands muzieksmaak niet als toonaangevend. Als ik Elliott Smith prachtig vind terwijl hij de ellende van zijn bestaan bezingt, dan voel ik me geen verrader van mijn principes.

Ik heb geen behoefte om Rand te volgen zoals die Objectivisten dat doen. Ze is geen Jezus en iedereen die zo naar haar opkijkt heeft duidelijk niks van haar boeken begrepen.

Ik kocht het boek overigens omdat ik me bij de studiebalie in moest schrijven en daar een rij stond die wel een middag zou duren. Ik had de titel al een paar maanden in mijn hoofd, kocht het boek bij Athenaeum, en heb er de hele middag mee op de trap van het Bungehuis gezeten. Ik wilde niet stoppen met lezen.

Ik heb er ook altijd al van gehouden om in een fictieve wereld te verdwijnen. Dat was ooit begonnen toen mijn vader ons Alleen op de wereld voorlas. Maar ik heb nog nooit zo genoten van een literaire realiteit als die van The Fountainhead. Ik wilde alleen nog maar in het NY van toen zijn.

quote:

Op dinsdag 27 februari 2007 13:14 schreef Claudia_x het volgende:


Atlas Shrugged viel in de smaak, maar niet zoals The Fountainhead. Ik zag Hank Rearden als de nieuwe Howard Roark, en ik vond het moeilijk te verkroppen

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Daarna wilde ik niet meer verder lezen. Ik had bij AS het idee dat het verhaal nog meer ondergeschikt was gemaakt aan het uiteenzetten van haar objectivistische filosofie. Waar The Fountainhead een Ontdekking was, werd AS hier en daar zelfs vervelend. Verder miste ik Dominique (waar ik me toch mee vereenzelvigde).

Ik wil Atlas Shrugged nog lezen, ben wel benieuwd hoe ik het zal ervaren. Misschien vind ik het iets minder erg dat het verhaal ondergeschikt is aan de filosofie. Dominique, daar heb ik me nooit mee geïdentificeerd. Eigenlijk met geen enkel personage in The Fountainhead, terwijl dit vaak toch een vereiste is/ lijkt te zijn voor het 'opgaan' in een boek. HR fascineerde mij, ik wilde alleen maar weten hoe het met hém verder ging. Maar hij was te ideaal en te mannelijk voor vereenzelviging.

quote:

Nee. Ik weet wat de principes zijn waarnaar ik wil leven, daar heb ik HR niet voor nodig. Wat ik wél uit het boek haal, heeft meer betrekking op je volgende vraag.

Je hebt niemand nodig om je eigen leven te bepalen, dat is waar, zo heb ik ook altijd geleefd en gehandeld. Maar de mate waarin HR dat doet, is van zodanig niveau dat ik het toch niet kan helpen dat ik me regelmatig wel eens afvraag: hoe zou hij gereageerd hebben? Niet hem als persoon, maar het gaat me eigenlijk meer om de filosofie die er achter steekt: oftewel, hoe kun je dagelijks leven volgens zo'n filosofie.
Dat heb ik overigens bij meer filosofieën/ideeën en ook bij religies: dat ik me afvraag hoe je die principes dag in dag uit kunt naleven. Ik heb ook duidelijke en uitgesproken ideeën over veel dingen, maar het leven leef je in principe één keer, het is vaak moeilijk om precies van tevoren te weten hoe te handelen.

quote:

Weinig. Ik vind dat ze anarchisme niet serieus genoeg nam. En ze had een minnaar; dat kan ik ook niet verkroppen. Wat ik ook onzin vond, is dat je als Objectivist van bepaalde muziek en kunst moest houden. Ik zie Rands muzieksmaak niet als toonaangevend. Als ik Elliott Smith prachtig vind terwijl hij de ellende van zijn bestaan bezingt, dan voel ik me geen verrader van mijn principes.

Ik heb geen behoefte om Rand te volgen zoals die Objectivisten dat doen. Ze is geen Jezus en iedereen die zo naar haar opkijkt heeft duidelijk niks van haar boeken begrepen.

Mee eens. Het behoren tot een groep aanhangers van wie dan ook moet te allen tijde worden voorkomen. Ik kan me er niets bij voorstellen.

Ik herken wel wat je zegt: dat de ideeën een bevestiging zijn van wat je zelf altijd al hebt gevonden. Dat is mijn beleving ook, maar juist daarom was het lezen een schok voor me. Het was voor het eerst dat ik iets las waarvan ik meteen dacht: dit klopt. Terwijl ik doorgaans bij alles wat ik lees wel kritische noten heb, of ronduit 'nee' moet zeggen. Nu probeer ik er achter te komen wat de implicaties van mijn 'yes' zijn. Ben ik nu gewoon gek van een boek, personage? Ben ik een objectivist?

[ Bericht 1% gewijzigd door Zina op 27-02-2007 15:43:55 ]

Wat wil je je kinderen meegeven?

Ik kan je hulp wel gebruiken hiero. Integriteit, daar wordt een mens mee geboren, je hebt het of hebt het niet, .

Kira is een verwend nest

quote:

Op dinsdag 27 februari 2007 15:17 schreef Automatic_Rock het volgende:
Kira is een verwend nest

Waarom?

Die gedachte schiet me regelmatig te binnen tijdens het lezen
maar dat doet niks af van het leesplezier hoor

quote:

Op dinsdag 27 februari 2007 16:06 schreef Automatic_Rock het volgende:
Die gedachte schiet me regelmatig te binnen tijdens het lezen
maar dat doet niks af van het leesplezier hoor

Als je dat weer eens hebt, post hier dan de tekst waarbij die gedachte je te binnen schiet. Ik ben benieuwd. Het is voor mij alweer een tijdje geleden dat ik het boek gelezen heb.