Vandaag kreeg ik het bericht door van Danyel's overlijden. Eindelijk, eindelijk rust na anderhalf jaar lijden.
En ik dacht weer aan de eerste dagen, de eerste weken, de wanhoop de twijfel, de worstelpartijen. En ik zag ook de strijd die al verloren was voor die goed en wel begonnen was, maar die nog wel gestreden moest worden. Ik zal dit nooit begrijpen. Ik wil dit nooit begrijpen.
Esther en Jeroen.
Ik heb er geen woorden meer voor. Ik hoop alleen nog dat jullie op een dag deze pijn, dit verdriet een plaatsje kunnen geven.