quote:
Op vrijdag 17 maart 2006 11:46 schreef Drugshond het volgende:Ik steun de jongeren die vreedzaam protesteren tegen de achterlijke plannen van de overheid daar. maar om te gaan rellen vind ik echt te ver gaan .
enige oplossing - verander de ontslagwet en dan zal het ophouden.
Mja, De jeugdwerkloosheid is er bijna 25%. De hoogste van heel Europa. De arbeidsmarkt is er dan ook zowat de onflexibelste in Europa. Het is toch duidelijk dat er iets moet gebeuren.
Dit is imo een goede aanzet. Al kan men zich terechte vragen stellen over de manier waarop De Villepin dit erdoor geduwd heeft.
Al zal die, de Fransen kennende, waarschijnlijk wel ingetrokken moeten worden.
Stukje uit de standaard van gisteren:
quote:
ANALYSE. Waarom de Franse betogingen niet alleen om een arbeidscontract gaan
Studentenprotest in Parijs.
President Jacques Chirac spak gisteren op de ministerraad zijn volledige steun uit aan premier Dominique de Villepin. Een duidelijker teken dat de premier in nesten zit, bestaat er niet.
De betogingen van studenten, scholieren en vakbonden tegen De Villepins wet over meer banen voor jongeren houden aan. Er zijn er nieuwe aangekondigd voor vandaag en voor zaterdag. Dat maakt de centrum-rechtse meerderheid nerveus, want in Frankrijk pleegt de straat luider te spreken dan het parlement.
De jongeren en vakbonden protesteren tegen de CPE ( Contract pour un premier emploi ) van premier Dominique de Villepin. Dat nieuwe arbeidscontract moet de bedrijven aanmoedigen jonge werknemers in dienst te nemen, door de proefperiode tot twee jaar te verlengen. De werkgever, aldus de redenering, kan op die manier de jongere de nodige tijd en opleiding geven om zich te bewijzen, zonder bang te moeten zijn voor een hoge ontslagvergoeding.
Volgend jaar zijn er presidentsverkiezingen, en dus wil De Villepin snel resultaten zien in wat inderdaad een enorm probleem is in Frankrijk. De werkloosheid ligt er rond de tien procent, maar de jeugdwerkloosheid (18-25 jaar) schiet met bijna 25 procent ver boven dat gemiddelde uit. In de voornamelijk door allochtonen bewoonde banlieues beloopt ze een dramatische veertig procent.
De Villepin had goede argumenten kunnen aanvoeren voor zijn initiatief, dat ingegeven is door de gewelddadige rellen van november in de banlieues. In augustus vorig jaar heeft de regering een gelijkaardige wet uitgevaardigd voor bedrijven met minder dan 20 personeelsleden. Van augustus tot eind januari hebben die bedrijven 335.000 nieuwe werknemers aangeworven. Een derde van hen, aldus een recente studie van het peilinginstituut Ifop, dankte zijn aanwerving aan de nieuwe wet.
Maar de gedreven premier wilde geen ,,tijd verliezen'' in overleg met de linkse oppositie en de vakbonden, en ramde zijn wet door het parlement. Dat breekt hem nu zuur op. De meestal zo onderling verdeelde vakbonden kanten zich gezamenlijk tegen een wet die ze brandmerken als een verzwakking van het statuut van de loontrekkenden. Met hun betogingen versterken ze de protesten van de studenten die wel talrijk maar niet echt massaal zijn.
De betogende studenten gaat het trouwens niet alleen om de CPE-wet. Elke hervorming van het onderwijs of van de toegang van jongeren tot de arbeidswereld lokt steevast betogingen en bezettingen van universiteiten uit. De hervormingswetten die zijn teruggetrokken om uitdijende studentenprotesten te bezweren, zijn legio.
Die steeds weerkerende protesten zijn de uiting van een ,, mal vivre '' van opeenvolgende generaties studenten.
In Frankrijk komt de elite niet uit de universiteiten maar uit de grandes écoles waartoe men toegang krijgt via twee jaar veeleisende ,, classes préparatoires ''. De wedijver om toegang tot die prép a s is bijzonder hard. Naar een universiteit gaan is voor veel studenten maar een tweede keuze.
Ook Frankrijk beschouwt zijn universiteiten duidelijk maar als een tweede keuze. Per hoofd investeert het veel minder in zijn twee miljoen universiteitsstudenten (6.700 euro per jaar) dan in zijn middelbare scholieren (8.000 euro), en veel minder dan in de studenten van de prépas (13.760 euro per jaar). Duitsland besteedt met 10.000 euro per hoofd veel meer aan zijn formule van duale middelbare school (theoretische vakken plus arbeidsopleiding in een bedrijf) wat helpt verklaren waarom Duitse schoolverlaters veel sneller een baan vinden dan Franse.
De misère van de Franse universiteiten is al lang bekend. Verouderde gebouwen en infrastructuur, te kleine leszalen, massaonderwijs, gebrekkige opvang van de eerstejaars waardoor meer dan veertig procent niet eens het diploma van de eerste cyclus van twee jaar behaalt en ongewapend op de arbeidsmarkt komt. Die massa-universiteiten dienen ten dele als 'parkeerplek' voor jongeren om de werkloosheidscijfers te verzachten.
Paradoxaal is wel dat de studenten, die reden te over te hebben tot ontevredenheid, altijd protesteren tegen hervormingen die erop gericht zijn het hoger onderwijs te verbeteren. Ten dele komt dat doordat de studentenbonden sterk gepolitiseerd zijn. Dat geldt onder meer voor de linkse Unef. Elk voorstel voor kwaliteitscriteria voor de universiteiten, voor samenwerking met en fund raising vanuit het bedrijfsleven wordt onmiddellijk afgeschoten als uitverkoop van intellectuele standaarden aan de commercie.
Daarnaast is die houding typisch voor de rest van het land. Het presidentschap van Jacques Chirac loopt ten einde in een sfeer van immobilisme en Franse 'zelftwijfel'. Maar elk voorstel voor hervorming van de hypercentralistische staat die plaatselijk initiatief smoort, van het etatisme dat als een keurslijf werkt, wordt weggehoond als een hardvochtig ,,ultraliberalisme'' door een breed front dat van gaullisten tot communisten gaat.
Frankrijk lijkt op een humeurige patiënt die beseft dat hij ziek is, maar hardnekkig elk medicijn weigert.
Het studentenprotest is daar een uiting van. Dat de jongeren niet in de eerste plaats tegen de CPE betogen, blijkt uit de spreiding van de protesten. De banlieues, die in november in brand stonden en waar werkloosheid de grootste kwaal is, betogen niet massaal.
Volgens de minister van Gelijke Kansen, Azouz Begag, die zelf opgroeide in een migrantencité bij Lyon, is daar een reden voor. Veel van die jongeren zijn het beu van de ene precaire stage naar het andere tijdelijke baantje te leven. ,,Een aanwerving die uitzicht biedt op een vast contract is voor hen al een hele verbetering.''
Mia Doornaert