Ik ben geboren in het jaar dat Beggars Banquet en The White Album uitkwamen, dus de beste tijd van de Stones heb ik niet bewust meegekregen, en de Beatles helemáál niet.
Het moet heel anders geweest zijn voor mensen die de jaren 60 bewust hebben meegemaakt. De muziek van beide bands was toen natuurlijk veel revolutionairder, ondeugender, spannender.
Maar goed: Beatles of Stones.. Lennon/McCartney hebben een veel grotere hoeveelheid mooie popliedjes op hun conto staan. Maar in de loop der jaren zijn die liedjes me tóch een beetje gaan vervelen. Het betere Stones-werk is veel meer overeind blijven staan, omdat dit het niet zozeer moest hebben van mooie composities (waarvan de melodietjes je kunnen gaan tegenstaan op den duur) maar van het "rock&roll-gevoel" of "oergevoel", whatever. Je wordt er een beetje wild en opgewonden van in de kop, zeg maar.
En dat gevoel kan hun muziek nu nog steeds oproepen. Sticky Fingers, de fantastische live-plaat Get yer ya ya's out..
De laatste kwart eeuw hebben we het dan niet over. Leuk voor ze dat ze hun hobby zijn blijven uitoefenen, maar muzikaal gezien hadden ze dat net zo goed niet kunnen doen.
O ja: Pink Floyd.
"Those people who think they know everything, are a great annoyance to those of us who do."