Ik ben nu 29, over minder dan 3 maanden 30.
Zo mooi en betoverend als toen ik 18 was, dat komt nooit meer terug. De naïviteit, het blinde geluk, het rücksichtlos opgaan in nooit eerder beleefde momenten... komt niet zo vaak en zeker niet zo heftig meer voor. De dingen worden
iets duidelijker, vinden hun plaats. Voel me véél zelfverzekerder; zekerder van mijn kunnen, maar ook van mijn tekortkomingen, en kan in volle focus mijn best doen die tekortkomingen te overwinnen.
Maar goed, hier spreekt een net-geen-dertiger, dus wie weet hoe ik over 10 jaar naar de wereld kijk.
![]()
Ik ben wél van mening dat je op je 30ste alle kansen moet grijpen die dán nog wagenwijd voor je open liggen. De tendens bij veel mensen is om juist op die leeftijd hun bestaan dicht te metselen, alsof hun glorietijd voorbij is. Voor mijn gevoel is nú pas de mist aan het optrekken.