Gisteren en waarom er geen baby is inmiddels... ![]()
De gyn vond het ook welletjes geweest o.a. door alle randzaken die niet helemaal in orde zijn en stuurde mij door naar de verloskamers. Ze moesten mij maar eens een kindje laten krijgen
![]()
Punt was nog steeds dat het ventje niet inde lengte ligt maar overdwars :
![]()
zoals we allemaal zullen begrijpen.
Past dat niet !
Half uur ctg scan, zéér bewegelijke baby, goed hartje... baby zag er dus goed uit.
Echo ook...
dus men zou een uitwendige versie uitvoeren (baby in de lengte draaien).
Ontzettend pijnlijk, maar hé alles voor het goede doel !
Meteen daarna zou dan het breken van de vliezen en het infuus met wee opwekkend middel volgen.
Niet dus !
Ondanks dat de baby echt heel hoog zat, waren ze ene beetje verbaasd over, hij zit gewoon stevig tegen mijn ribben aan de rechterkant.
Is het draaien ze niet gelukt.
Na wat opgetrokken wenkbrauwen, vragende blikken en een inmiddels bijna uitgetreden (tegen flauwvallen aan ?) Mirage door de pijn hebben ze het de andere kant op geprobeerd.
Ik heb niet gehoord wat ze zeiden en of ze iets bespraken terwijl ze bezig waren, ik kan mij niet herinneren of ik auw geroepen heb of dat ik gegild heb... het enige dat ik mij herinner is dat ik begon met mijn best te doen mijn buik niet als tegenreactie aan te spannen en de lichamelijke reactie die dat bijna onmogeljik maakt te verleggen naar mijn handen. (arme oversight
![]()
)
Daarna is het alsof ik buiten mijzelf was.
Ik blijk ook niets gezegd te hebben, nagenoeg geen kik tot ik op een gegeven moment misselijk werd en zachtjes "stop" riep op fluistertoon en "ik ben misselijk".
Tussendoor is mij nog bloed afgenomen en naderhand nog weer een half uur ctg en een echo.
Er is namelijk een risico dat de baby deze actie die behoorlijk hardhandig gebeurd, de vingers van de artsen gaan ontzettend diep je buik in en pakken echt het kindje vast, niet prettig heeft gevonden en de hartslag van het kindje zich niet hersteld.
De hartslag was idd heel erg laag na dit gebeuren en de bewegingen waren ook zoek, in tegenstelling tot het stuiterende monstertje wat op de scan en echo daarvoor zichbaar was.
Nog maar wat langer aan de scan en langzaam kwam het ritme terug en ook wat ploepjes beweging.
De baby was herstellende, ikzelf een beetje bleek, duizelig en met het gevoel alsof ik een auto ongeluk gehad heb.... maar de bevalling kon dus niet doorgezet worden.
Een spoedkeizersnee was op dat moment niet meer nodig omdat de baby zich hersteld had.
Er is voor dinsdag een afspraak voor een rondleiding en een gesprek over de ruggeprik, narcose etc.... woensdag staat de keizersnee gepland dus dan komt mijn kindje als uiterste datum te wereld.
Ondertussen blijft mijn buik van slag, buiten de pijn om van de kneuzingen die vanzelfsprekend zijn, heb ik krampen en ben ik ontzettend duizelig als ik opsta.
Er is een kans dat mijn lichaam door de stimulans van gisteren alsnog een bevalling in gang zet, in dat geval moet ik direct naar het ziekenhuis en doen ze een spoedkeizersnee.
Men occasionally stumble over the truth, but most of them pick themselves up and hurry off as if nothing ever happened.
Sir Winston Churchill