Sorry dat ik jullie hiermee lastig val maar ik moet dit gewoon kwijt.
Mijn (ex)vriendin en ik hebben zojuist een punt gezet achter onze relatie. We hebben zo'n 5 en een halve maand iets met elkaar gehad. Zij had er op het laatst geen vertrouwen meer in en hebben daarom besloten om er een punt achter te zetten.
In de eerste maand van onze relatie merkte ik en ook mijn (ex)vriendin dat het gevoel voor elkaar wel erg sterk was na zo'n korte tijd. Beiden hadden we eerdere relaties gehad maar nog nooit was het gevoel zo sterk geweest. Ik zelf had een paar moeilijke relaties achter de rug, één van anderhalf jaar die vreemdgegaan is, en één van 3 jaar waarin ik 3 jaar lang voor de gek ben gehouden en belogen ben geworden. Dus mijn vertrouwen was gewoon erg laag. De maanden vlogen voorbij en steeds werd ons gevoel sterker, we praatte zelfs al serieus over samenwonen, beiden vonden we dat raar omdat we dat nog nooit eerder gehad hebben maar het voelde gewoon zo goed.
Maar helaas ging het niet altijd super, ik heb een probleem en dat probleem is wantrouwen. Het is zo erg dat er 2 voorvallen zijn geweest waarvan ik haar beschuldigt heb van vreemdgaan terwijl dat niet zo was, waar ik achteraf achter kwam. Mijn (ex)vriendin heeft me herhaaldelijk verteld dat ik haar moet leren vertrouwen, maar het was gewoon zo moeilijk na alles. Ik was gewoon zo bang dat ik weer belogen zou worden.
Ik voelde me erg onzeker in de relatie, het gevoel wat ik had was goed maar toch had ik twijfels, twijfels over haar gevoelens voor mij, mijn (ex)vriendin heeft vroeger nogal een paar onprettige ervaringen gehad in de vriendenkring, en ze is ook het vertrouwen verloren in mensen algemeen. Ze sluit zich helemaal af en uit haar gevoelens nauwelijks. Ik heb hier altijd moeite mee gehad. Omdat ik niet wist wat haar bedoelingen waren met mij, ze zei wel "ik hou van je" maar ik merkte het zelden. Dit in combinatie met mijn wantrouwen zorgde voor veel problemen.
Ik heb altijd gedacht dat zodra ze me toeliet en me vertrouwde dat ik haar ook kon vertrouwen, ik kreeg gewoon geen hoogte van haar, en dat is moeilijk. Houd ze van me? houd ze niet van me? dat vroeg ik me zovaak af, ik werd er helemaal gek van. Ze liet zelden merken dat ik de persoon was waar ze mee verder wou gaan, terwijl ze dat wel zei. Ik ben nog nooit zo onzeker geweest in mijn leven. We hebben hier onze ruzie's over gehad, als t niet ging over mijn wantrouwen ging t wel over haar verwaarlosing van mij.
We hebben vaak beloftes gemaakt maar met het idee rond gelopen dat we elkaar toch niet zouden kwijt raken, en daardoor denk ik dat we niet goed genoeg ons best gedaan hebben om te zorgen dat het goed bleef tussen ons. Zij heeft er totaal geen vertrouwen meer in, en wil een pauze. Ik kan geen pauze aan, omdat een eerdere vriendin mij dat ook gezegd heeft, en na anderhalve week wachten ik te horen kreeg dat t feestje toch niet door ging en t weekend daarop hoorde wat voor een leuke jongen ze ontmoet had.
Dus de keuze, die ik totaal niet wil, is dus dat t per direct uit is. Ik weet t gewoon niet meer nu, ik ben radeloos. We weten onze fouten en we communiceren goed, alleen het probleem is het luisteren denk ik, we weten wat we eraan kunnen doen, en we doen t gewoon niet goed genoeg. Het werkt niet meer voor haar, ze zei dat ze gewoon tijd nodig had om na te denken, die tijd kon ik haar niet geven. Beiden zaten we fout, en we houden zoveel van elkaar en willen elkaar eigenlijk niet kwijt, maar we willen ook beiden geen stress meer met elkaar. Ik ben wantrouwend, en zij is koppig en erg gesloten ze stelt een muur op en ze toont zelden een emotie.
Ik heb in die tijd nooit echt geweten dat ze van me hield, tot gisteravond en dan besef je je zo erg dat ik zo stom ben geweest om haar niet te vertrouwen, maar door de daden van andere mensen heeft zij die kans nooit gekregen en dat is mijn schuld geweest.