ik zat vanmiddag in de trein naast een meisje dat een boek las. kon de neiging niet bedwingen telkens naar haar te kijken. bij hollands spoor keek ze terug - en lachte. heel mooi. daarna las ze haar laatste bladzij uit. ze sloeg het boek dicht en borg het op in haar tas.ik probeerde vluchtig de titel te lezen. dat zag ze. weer die mooie lach.
we naderden het eindpunt. ze stond op, haalde het boek uit haar tas en liet het me zien.
leo n. tolstoj, de kreutzersonate.
"dat ken ik niet", zei ik. "is het mooi?"
"je mag het hebben", antwoordde zij met een blik van marsepein. toen stopte de trein; ze draaide zich om en stapte uit.
natuurlijk ben ik niet achter haar aangegaan. dat zou al te prozaïsch wezen.
maar nu ben ik wel verliefd.