Githa, ik wens je héél veel sterkte, tijdens het wachten op de operatie, maar vooral ook tijdens de operatie. Ik weet helaas uit ervaring hoe zenuwslopend die tijd is.
Randy moest met 3 maanden oud geopereerd worden aan een liesbreuk. De muts die voor ons de afspraak moest maken zei doodleuk: "Maar hebben ze u dan niet verteld dat we dat niet doen bij baby's onder de half jaar?"
![]()
(Klopt ook maar bij hem was het zo ernstig dat het wel moest.) Geen info die je wil horen als je kind nog moet.
![]()
Ik ging mee naar de OK tot hij onder narcose was, maar we hadden verwacht dat ook mijn man bij hem mocht blijven in de wachtruimte ervoor; dat was dus niet het geval; dus vrij abrupt afscheid voor hem. De operatie zou 20 minuten duren en we zaten bij de verkoeverruimte te wachten, maar het duurde en duurde maar. Na 1 vol uur (!) RENDEN er allemaal chirurgen en artsen naar binnen en op dat moment wist ik zeker: dat ging om mijn kleine mannetje. Woorden van de muts bleven door mijn hoofd gaan. Ben niet gelovig, maar heb werkelijk op mijn knieën zitten bidden of hij mocht overleven! Bleek achteraf niet om hem te gaan maar we mochten pas na 1,5 uur weer bij hem!!! Dit waren de langste uren van mijn leven, en ook daarna... het is zo zielig om ze uit narcose te zien komen... (Ook om zijn angstige oogjes te zien als hij onder narcose gaat trouwens)
![]()
Gelukkig herstelde hij heel snel en mocht dezelfde dag nog naar huis.
Erg lang verhaal mijner zijds. Geeft wel aan hoeveel indruk het op me gemaakt heeft.
![]()
Wil je er geenszins bang mee maken, maar ermee aan te geven dat je er rekening mee moet houden dat het allemaal wat langer kan duren dan je verwacht en dat ik me een beetje voor kan stellen wat je voelt nu. Ik blijf je verhaal volgen.