Speciaal voor Peaceman:
Woensdag 28 juni - Vroeg
Deurbel gaat. Auto met festivalsvriendjes staat voor de deur. Inladen, vertrekken. Verstand op nul, muziekje d'r bij en immer gerade aus op de autobahn. Effe een stukkie varen. En een uurtje of 9 later ben je in Roskilde. De camping is druk en de tenten staan letterlijk tegen elkaar aangebouwt. Op een stukje van 1 bij 1 meter toch nog een paar tenten weten neer te zetten. Biertje d'r bij, rondje over de camping. Nog meer biertjes d'r bij. Slapen. Tot zover de eerste dag Roskilde.
Donderdag 29 juni - Wederom vroeg
Tent uitgefikt door de enorme hitte. Broodje halen. Zien dat er een jezuslange rij staat bij de broodjeskraam. Dus toch maar de inmiddels 60 graden hete broodjes uit de auto gehaald en opgegeten. Hele dag niets doen. En rond 5 dan maar het festivalterrein opgebanjert.
Terrein overgelopen en de eerste de beste tent met geluid opgezocht, daar staat een bejaarde vrouw plaatjes te draaien. Volgens het programmaboekje is het Annie Nightingale en is ze ook een levende Engelse radiolegende. Naja, best leuk. Maar goed, dat houd ook op en dus lopen we maar naar het gigantische veld voor de Orange stage. Magtens Korridorer treed op. Heel boeiend. Not. Je moet er waarschijnlijk een Deen voor zijn. Waarschijnlijk is het een soort Deense Heideroosjes ofzo. Terug naar de Metropol dus. Whomadewho schijnt, volgens mijn inmiddels beste Deense vriend die ik een minuut geleden heb leren kennen, helemaal the next big thing te zijn in Denemarken. En de mannen in de apenpakken doen het best leuk. Met als hoogtepunt een cover van Benny Benassi's Satisfaction met een drumstel, gitaar en basgitaar. Best leuk. Daarna een beetje rondgezworven en een stuk Jenny Wilson gezien. Gegeten (complimenten voor het goede en gevarieerde voer op 't festival trouwens). Nog even gedanst op de muziek van een DJ uit de Radiosoulwx-stal. En dan op naar mijn oude helden, ahum....held, Axl N'Roses. Weinig van verwacht, maar het eerste half uur toch een hoogtepunt van 't weekend gehad. Toen gingen alle huurlingen een solootje doen en kwamen er nieuwe nummers. Dat was dan gelijk ook 1 van de dieptepunten, om je te schamen zo slecht. Toen kwam November Rain en was het laatste gedeelte toch best wel weer leuk. Zuipen, lallen en naar bed.
Vrijdag 30 juni
Met een kater het terrein op. De Arena in voor Gogol Bordello. Die kwamen, zagen en overwonnen. Vervolgens in de hype geloven en de nieuwe Bob Marley gaan zien. Matisyahu bleek echter niet veel verder te komen dan goedkope, lome reggae die elke kroegband ook produceert. Leuk dat je een Jood bent, maar dat is dan ook alles wat je bijzonder maakt. Mazzel. Op naar de Odeon voor mijn helden van Front 242, voor het eerst zie ik ze live (schaam). En ze konden niet overtuigen, de podium-act lijkt me iets te veel op een relikwie uit de jaren '90. Net of je naar 1 van de duizenden-in-een-dozijn house-acts uit die tijd kijkt. Jammer, want muzikaal presteren ze wel. Naja, het leek er meer op dat het goed op de meedraaiende tape stond. Eten, zuipen. En tijd voor de hooligans van de Happy Mondays. Leuk om te zien. de dansende sambaballen-clown Baz sambabalt en danst. En zwaait leuk naar het publiek. Shaun Ryder doet net of ie dronken is. De achtergrondzangnegerin steelt de show en de rest is er ook nog. Op naar de Orange. Onderweg langs een swingende Ballroom lopen. En toch maar even uit je dak gaan op de muziek van Sergent Garcia. De Ballroom gaat uit z'n dak. Mijn heupen swingen, soort van. Jammer dat het dan al weer afgelopen is. Nu echt naar de Orange. Bob Dylan is al weer een eind op weg in z'n set van vanavond. Bromt vals uit de maat. Probeert af en toe een toets te raken van z'n keyboard en mag wat mij betreft afgevoert worden naar 't bejaardetehuis. Na het fiasco op Lowlands heb ik weinig vertrouwen meer in the Streets, maar stiekem wil je dan toch wel even kijken of ie weer zo gigantisch afgaat. Dat blijkt niet het geval. Mike is in vorm en doet wat ie moet doen. Op naar de homo-disco-musical van de Scissor Sister. Ook leuk voor hetero's. Doe je dansje en zing mee.
Zaterdag 1 juli
De akelig slechte Deense weed wordt gerolt. De Tuborgjes worden besteld. De dreadlocks worden losgegooit: het publiek is er klaar voor. Seeed zorgt voor de ochtendgymnastiek. Roskilde is prettig wakker geworden. Deftones spelen de set van hun leven. Chino is inmiddels vetter dan vet, maar voor het eerst in tijden nuchter genoeg om heerlijk de boel bij elkaar te zingen/schreeuwen. De rest speelt lekker strak. En 't gigantische Orange veld wil het maar niet begrijpen. Deftones had in een tent moeten staan voor de liefhebber. Dan was dit dé show geweest van het festival. Nu is het een arme Chino die tegen een ongeintereseert publiek loopt te krijsen. Jammer, jammer, jammer. Primal Scream kampt met hetzelfde publiek, maar komt er iets beter mee weg. Vervolgens betreed Tool het podium, het publiek is er nu wel klaar voor. En een prachtig concert volgt. Wauw. Kippenvel. En ik hou niet eens van Tool. Kun je nagaan. Met pijn in mijn hart George Clinton gelaten voor wat het is. Tuborgje naar binnengewerkt. Tijd voor Phoenix in de Odeon. Goh, leuk. Toch maar snel naar Kanye West. Kanye speelt eigen werk, laat veel van anderen horen. En is best vermakelijk. Dan toch nog maar even dansen. Op naar Ricardo Villalobos. Die een meestelijke set draait. Moe maar voldaan lopen we de tent uit. En dan kom je erachter dat het om 4 uur al weer bijna helemaal licht is in Denemarken. Bizarre gewaarwording.
Zondag 2 juli
Al weer de laatste dag. Snik. Met een biertje in het zonnetje wakker worden met Natasja & Raggapack. Weinig bijzonder, maar heerlijk muziekje om bij wakker te worden. Kennen jullie trouwens de mop van Damian Marley? Arctic Monkeys dus maar. Tot buiten de hekken staan de mensen op elkaar. Wegwezen daar dus. Volgende keer maar gewoon op de Orange? In de Odeon staat Wolfmother inmiddels klaar. Tering wat goed! Neem Led Zep, the Doors, AC/DC, Black Sabbath en drie jonge Australiers. Mijn nieuwe helden zijn geboren. Na bijgekomen te zijn weer naar de Orange. The Strokes spelen keigoed. Althans ik vind het keigoed, een hoop anderen menen het beste optreden in hun leven meegemaakt te hebben. Tja, dan vraag ik me af of je wel een leven hebt. Nog even naar Coldcut. En dan naar the Raconteurs. Tering wat een slecht geluid. Opzouten hier. Kennen jullie trouwens die mop van Goldfrapp? En dan is het al weer tijd voor de grote finale: Roger Waters & the Dark Side of the Moon. Wat was dat godverdomde gaaf. Roger is god. Wat een kutleven heb ik dat ik vrijdag alweer naar Roger Waters moet. Het leven gaat niet over rozen. En ik hou niet eens van Pink Floyd.
Ow: en de Denen zijn een wereldvolk, ondanks dat ze er uit zien als lelijke trolletjes. Nog nooit zo'n geweldig publiek en zo'n leuke ontspannen sfeer meegemaakt.
[ Bericht 0% gewijzigd door Sack_Blabbath op 04-07-2006 15:19:57 ]
Op zondag 10 december 2006 01:47 schreef -Angelus- het volgende:Uitgezonderd van deelname aan dit topic zijn de volgende personen: Lord_Vetinari, Zyggie, Sack_Blabbath, arneaux en Mwanatabu.