quote:
Op zaterdag 19 december 2009 18:49 schreef Vivi het volgende:Heb jij dat ook, dat je soms " door de ogen van.." naar je kind kijkt en omdat je die persoon zo goed kende bijna letterlijk weet wat ze (of hij, in jouw geval) op dat moment gezegd of gedaan zou hebben?

. Het is zo oneerlijk.
Ja, dat is heel herkenbaar. Pas waren de zussen van mijn vader op kraamvisite en dat was voor mij om die reden heel ontroerend. Ik zag ze mijn zoon vastpakken, gekke bekken naar hem trekken en rare geluidjes maken, net als mijn vader had gedaan. Ik heb er flink foto's van gemaakt en op dat moment wist ik niet goed waarom. Nu weet ik dat wel: ik zal nooit foto's van mijn vader met zijn kleinzoon hebben, dit kwam het dichtstbij.
Het moet voor jou heel fijn zijn dat je moeder je zoon in ieder geval nog heeft gekend en je die foto's hebt, maar het moet ook heel verdrietig zijn dat zij heeft beseft dat ze hem niet zou zien opgroeien. Ik ben op mijn beurt weer blij dat mijn vader dat besef bespaard is gebleven. Nu vind ik het vooral verdrietig dat mijn zoon zijn opa niet zal kennen, al zal ik ook wel weer manieren vinden om daarmee om te gaan. Voor mezelf vind ik het verdrietig dat ik mijn vader niet kan vragen hoe het voor hem was om vader te worden, hoe ik als baby was en wat er door hem heenging. Achja, eigenlijk weet ik ook wel hoe die gesprekken zouden zijn geweest. We kenden elkaar goed en hebben zo vaak zulke gesprekken gehad.
Genoeg verdriet, want dit is inderdaad een topic voor trotse opa's en oma's.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.