Het grote verhalentopic #2

quote:

Op dinsdag 31 januari 2006 18:46 schreef methodmich het volgende:
http://www.ncrv.nl/ncrv?nav=rwnntCsHtGDQVqBkL

Leuk, verhaal van de dag geworden!

quote:

Eén uur per week

Over een paar minuten zou ze hem weer zien. Hij was natuurlijk overrompeld door wat ze hem vorige week had verteld, maar ze twijfelde er niet aan dat hij haar straks zou zeggen wat ze wilde horen. Hij is immers de enige die haar echt begrijpt.

Hun relatie was in het begin nog wel wat onwennig voor haar, ze had immers nog nooit zoiets meegemaakt. Ze was wat terughoudend, maar na een tijdje had hij haar vertrouwen gewonnen en durfde ze zichzelf steeds meer bloot te geven aan hem.
Geduldig luisterde hij altijd naar wat ze te vertellen had terwijl hij haar met zijn rustige bruine ogen diep aankeek.
Al haar problemen kon ze bij hem kwijt en hij bood niet alleen een zakdoek als ze verdrietig was, maar hij probeerde ook oplossingen te verzinnen samen met haar.
Hij gaf haar het gevoel dat er hoop was voor de toekomst en ze ging steeds meer uitzien naar hun afspraakjes.
Ze zagen elkaar niet zo vaak, slechts één keer in de week en dan ook niet zo lang, meestal maar een uurtje. Het kon echter niet anders, dus ze accepteerde het.

Vorige week had ze het hem verteld. Ze kon het niet langer voor zich houden.
‘Ik hou van je,’ had ze gezegd en het was de eerste keer van haar leven dat ze deze vier woorden ook echt had gemeend.
‘Denk er nog maar eens over na waar deze gevoelens vandaan komen,’ had hij geantwoord.
Dat had ze in de afgelopen week gedaan en ze besefte dat hij natuurlijk was geschrokken van wat zij gezegd had. Hij had uiteraard zelf nog tijd nodig gehad om te ontdekken dat hij ook van haar hield, daarom had hij dat vreemde antwoord gegeven.

Nu ze hier weer op hem zat te wachten voelde ze zich als een klein meisje dat vol spanning op haar verjaardagcadeautjes zat te wachten. Daar kwam hij aangelopen en haar hart maakte een klein sprongetje.
‘Ik heb nog eens nagedacht over wat je me vorige week vertelde,’ zei hij en ze begon te stralen. Zie je wel, hij kon zijn gevoelens voor haar niet langer ontkennen!
‘Ja?’ vroeg ze terwijl ze opstond.

Wezenloos pakte ze even later de hand die hij haar toestak en pas toen hij de gang uitliep drongen zijn woorden echt tot haar door.
‘Het is beter voor je als wij elkaar niet meer zien,’ had hij gezegd. ‘Mijn collega komt je straks halen. Succes verder met de therapie.’

quote:

Op woensdag 1 februari 2006 15:21 schreef Eveli het volgende:
Ik ga dit insturen als verhaal: Verliefde Canadees vindt zijn Sabine Wel heel mooi toch?

quote:

Op woensdag 1 februari 2006 22:41 schreef the_butler het volgende:
dat droom gedoe is erg afgezaagd van me, daarom wil ik het eruit halen...

quote:

Nu, nu, nu!

Hij springt op als hij ziet dat het al bijna kwart over tien is. Als hij maar niet te laat is!
Snel loopt hij naar de gang om zijn schoenen en jas aan te trekken. Zijn hond komt naar hem toelopen, die weet ook al hoe laat het is.
Hij klikt de riem vast aan de halsband van zijn viervoeter, steekt zijn sleutels in zijn zak en voordat hij naar buiten loopt kijkt hij zichzelf nog even aan in de spiegel.
Op het tuinpad blijft hij een moment staan om gespannen naar het begin van de straat te kijken.
“We zijn nog op tijd,” mompelt hij opgelucht tegen zijn hond als hij oversteekt naar het grasveldje aan de overkant. “Vandaag ga ik het doen.”

Op z’n gemak is zijn hond wat aan het rondsnuffelen, maar hij voelt hoe de spanning zijn lichaam overneemt, want daar komt ze aangefietst.
Ze stapt af en zijn hart bonst als ze haar fiets tegen het hek van het hoekhuis zet. Vandaag heeft ze haar blonde haren in een staartje gebonden en zoals altijd ze heeft haar bruinrode outfit aan. Hij vindt de kleren die ze draagt niet echt mooi, maar toch vindt hij dat ze er lief uitziet.
Ze doet haar fietstas open en haalt er een dik pak brieven uit. Hij ziet hoe ze het elastiek eraf haalt terwijl ze de voortuin van het hoekhuis inloopt.

Nu moet hij nog even wachten, want hij wil haar op precies de goede plek tegenkomen.
In zijn hoofd heeft hij al honderd keer geoefend wat hij tegen haar gaat zeggen. Eerst zal hij zich voorstellen en erbij vertellen dat hij in dat huis woont. Dan zal hij haar uitnodigen voor een kopje koffie of thee. Ze zal natuurlijk zeggen dat ze niet kan, omdat ze aan het werk is, dus hij zal haar vragen een andere keer te komen. In het weekend bijvoorbeeld, omdat hij haar dan nooit ziet. Ze zal vast lachen en op zijn aanbod ingaan.
‘Het kan gewoon niet fout gaan,’ verzekert hij zichzelf.

Terwijl hij het hele scenario nog een keer in zijn hoofd afspeelt ziet hij hoe ze langzaam maar zeker dichter bij zijn huis komt.
Hij trekt snel zijn hond mee de weg over, want precies als zij de post in zijn brievenbus doet moet hij het paadje van zijn tuin oplopen.
Als ze richting zijn brievenbus loopt blijft hij even stilstaan en hij haalt een keer diep adem, waarna hij langzaam uitblaast. ‘Nu ga ik het doen!’ denkt hij beslist.

Hij loopt haar tegemoet. Haar blauwe ogen kijken hem aan. “Hallo!” zegt ze vrolijk.
Zijn adem stokt. ‘Nu,’ schiet het door zijn hoofd. ‘Nu, nu, nu! Zeg iets!’
“Hoi,” weet hij uit te brengen. Ze glimlacht.
Hij grijnst en voelt zijn wangen warm worden. Net als hij zijn mond open wil doen om nog iets te zeggen loopt ze hem voorbij.
Een vleugje van haar geur hangt om hem heen en nog even kijkt hij hoe ze met lichte tred naar de buren loopt.
Dan zucht hij diep en hij pakt zijn sleutel als hij naar de voordeur loopt. Binnen gooit hij de deur hard achter zich dicht. Zijn hond kijkt hem met een schuine kop aan.
“Morgen,” belooft hij. “Morgen ga ik het doen. Echt.”

quote:

Op donderdag 2 februari 2006 19:00 schreef DaMart het volgende:

[..]

Echt denderend is dat verhaal niet... misschien als tegenreactie even massaal dat verhaal de top 5 uit stemmen?

quote:

Nymphalidae

Ik tastte in het duister naar je hand, vond eindelijk je klamme, koude vingers, en mijn hart kwam weer tot rust. Ik speelde even met je lange pianovingers. Ik kietelde je even in je handpalm. Maar het was donker, en ik kon je niet zien. Even dacht ik dat je heel dichtbij me was, dat je me kuste op mijn neus.
‘Word wakker,’ zei je. Je stem klonk van ver. Met moeite opende ik mijn ogen, verblind door het zonlicht. Je stond bij de achterdeur, gekleed in een witte zomerjurk. ‘Ben je wakker?’ vroeg je voorzichtig. Mijn ogen traanden bij het zien van je lichaam afgetekend tegen het diamanten zonlicht. Je stak één hand uit naar de hordeur, waar felgekleurde vlinders tegen het gaas zaten, nerveus trillend met hun vleugels. Distelvlinders en vuurvlinders en oranjetipjes en boomblauwtjes. Het was een zenuwachtige, bonte verzameling en je aarzelde. Ik dacht eerst dat je ze niet wilde storen, deze kwetsbare beestjes. Maar toen ik door de hordeur keek, de weidse achtertuin in, zag ik dat onder de treurwilg aan het water duizenden vlinders fladderden, in cirkels om de boom heen.
Je wenkte me.
‘Nee, ik kan niet,’ zei ik. Je liep op me af, hielp me van de bank af en je was stralender dan ooit tevoren. Je legde je wijsvinger tegen mijn lip, recht in het gootje tussen m’n bovenlip en m’n neus. ‘Zeg niets meer,’ zei je. Je zag er zo beeldschoon uit in die witte jurk, feeëriek zelfs. Het tegenovergestelde van die vage schaduw die je was in de laatste dagen van je ziekte. Je lange, goudblonde haar hing los over je schouders en reikte tot aan je ellebogen. Je klampte je vast aan mijn arm, onzeker als je was, zoals je liep voordat je aan bed gekluisterd was. Je gebaarde dat ik de hordeur moest openen.
We baadden in het licht, en je lachte. Je tred werd langzaamaan zekerder, en nu trok je mij mee, door de wolken van vlinders, naar de treurwilg aan het water.
‘Dit ben jij,’ zei je, met je handen op de bast, strelend. Je kuste de boom. ‘En dit...’ Je spreidde je armen, duidend op de duizenden vlinders om ons heen, nestelend in onze haren, een wervelwind aan kleur en fladderende vleugels, ‘dit ben ik.’
Ik keek je onwerkelijk, onbegrijpend aan. ‘Je ontglipt me niet nog een keer,’ zei ik resoluut.
‘Word wakker,’ zei je. ‘Ik hou van je. Kus me.’
Ik liep op je af en kuste je.
‘Ik ben er altijd,’ fluisterde je in mijn oor, een gefluister zo zacht als het gefladder van de vlinders. Ik wilde je naam nog één keer zeggen, maar je kuste mijn oogleden, sloot mijn ogen. ‘Ik ben er altijd,’ herhaalde je, maar je stem was zo ver weg. Je handen in mijn hals waren koud en klam, je haren streelden mijn wangen. Ik opende mijn ogen, gevangen in de duisternis. Mijn slaapkamer was verduisterd. Het enige wat ik hoorde was het gefladder van vlinders. Ik had geleerd van de droom te houden, en probeerde het uit te rekken zodat ze iets langer bij me bleef, dat ik iets langer de smaak van haar lippen in mijn mond proefde. Maar altijd eindigde de droom tussen de vlinders, en hoorde ik alleen hun vleugels. Altijd zonder haar.

quote:

Op donderdag 2 februari 2006 21:50 schreef p-etr-a het volgende:

[..]

Kan best hoor, de hele tijd je cookies verwijderen en opnieuw stemmen (tip van iemand in een reactie op zijn site ). Wel een hoop werk om niks. Laat hem maar in de een of andere gekke waan.