Eerlijk gezegd heb ik deze niet zelf gemaakt.
Ik heb afdrukken gekocht bij een man in de haven.
Volgend jaar ga ik er beslist weer op vakantie. En u?
Ik ga terug naar Kongo. Mijn vakantie hier zit er voorgoed op.
Laat nog 's wat van die foto's van Num zien...
O, ja, hier,...
Craziest wordt in zijn overpeinzingen gestoord door een golf die over het dek slaat. Het is duidelijk niet meer veilig nog langer op het dek te vertoeven en hij loopt richting kapiteinshut. Zich stevig vast houden aan de reling kijkt Craziest door een raampje waar hij de passagiers zitten.
In een hoekje ziet hij Lurky zitten die allemaal plaatjes aan een vreemde laat zien. De man doet net alsof hij geïnteresseerd is.
Als hij zo door het raampje kijkt waant Craziest zich weer in de Mir waar hij, god weet hoelang, voor een raampje stond wachtend tot de progress weer langs kwam zweven. Dat waren betere tijden. Een nieuwe vloedgolf gaat vol over Craziest heen en hij besluit snel naar de stuurhut te gaan.
Het begint nu ook al te regenen en te donderen. Zorgelijk kijkend probeert de kapitein de goede koers te houden. Het oude schip kraakt en de kapitein ziet Craziest fronsen
Geen zorgen knul, de Duitsers hebben dit schip niet naar de grond gekregen dus zullen we dit ook wel weer overleven. Probeer maar wat te slapen. Over een paar uur is de zee weer zo glas als een biljartlaken
* Craziest schenkt zichzelf nog een glas Beerenburg in en mompelt op een behouden vaart, daarna zakt hij in slaap. Om niet weer wakker te worden
Het schip bleek niet zo trouw als de kapitein had beweerd. Veertig minuten nadat Craziest in slaap was gevallen sloegen de natuurkrachten de eerste gaten in het schip.
Reddingsvesten bleken niet aan boord te zijn. De totaal veraste passagiers maakten geen schijn van kans.
Er zijn geen overlevenden
* Vijf uren later is het enige wat nog aan dit drama herinnert wat vergeelde foto's die op het strak blauwe water drijven. De nabestaanden zullen het dus moeten doen met wat foto's van paleizen, draken, bossen, tuinen, en tropische stranden
De zee geeft en de zee neemt.
Op de bodem van de zee dreven
twee lijken bijeen in het leven
Stroming spoelt ze naar elkaar
in een kuil opnieuw een paar
Botten nu voorgoed bijeen
De zee zout als van geween
Koraal de bloemen op hun graf
Nimmer meer van elkaar af
Eeuwig dansen de vissen
om een liefde zo groot
dat hij voer tot de dood
om elkaar nooit meer te missen
Goeiemiddag, zou je nog een vracht willen verzorgen. We hebben een personeels tekort.
Moet dat nu?
Ja, de pond vertrekt over vijf minuten. Op het vaste land wacht ik op je, de beloning is groot.
* Tuut* *Tuut* *Tuut*
Nou, dat moet dan maar.
* Dagobert rijdt de pond op en vertrekt naar het vaste land.
Er ontstaat een draaikolk en het water lijkt naar de bodem te worden gezogen.
In de haven beginnen de boten te deinen. Het blijft windstil. Jammerend en kreunend schuren de schepen tegen de kademuur.
De mast van de zeilboot van Num zwiept door de hemel.
In het dorp waar ze een tijd lang gelukkig was, kon ze niet langer blijven wonen. Toen ze daar kwam was iedereen vriendelijk en open, en die houding van de dorpsbewoners veranderde niet toen ze een relatie kreeg met 1 van hun dorpsgenoten. Maar toen dat voorbij ging, sloeg de houding van het dorp tegenover haar om; iedereen koos partij voor hem en voor de meeste mensen was zij ineens lucht geworden. Geen prettige sfeer en voor Jojo was het dus duidelijk dat ze daar weg moest, weg van die verstikkende sociale controle.
In de verte ziet ze het Eiland al opdoemen. Nog een half uurtje en dan zal de boot er zijn. Ze vraagt zich af hoe er op haar terugkomst gereageerd zal worden. Ze heeft niet van iedereen even vriendelijk afscheid genomen.
Haar gedachten dwalen verder en voor ze het weet, hoort ze de lage, doffe dreun die het aanleggen van de boot betekent. Ze pakt al haar spullen en duwt de wandelwagen de boot af. Gelukkig kon ze licht reizen en de rest van al haar spullen later laten bezorgen. Bij de taxistandplaats gekomen is ze gelukkig de enige die een taxi nodig heeft, zodat ze in de eerste gereedstaande taxi kan stappen. Naar Villa Faat, zegt ze tegen de chauffeur en 5 minuten later staat ze daar voor de deur.
Garoef graaft wat in de binnenzak van zijn lange jas. Hij vind een steen en een stukje papier. De steen is zijn herinnering aan thuis, het papiertje verteld de Dwerg wat hij moet doen. Garoef loopt langs de kade en mummelt wat in zichzelf. Sterke krachten zouden zich op dit eiland bevinden. De grote vraag is wie en waar.
De Dwerg loopt langzaam over het eiland. Hij ziet de vele gebouwen. Sommige modern, sommige wat ouder. Een keuze maken is moeilijk. Is het de gok waard om zijn aanwezigheid bekend te maken, of kan de oude zich beter stilhouden en zelf op onderzoek uit gaan.
Voorlopig lijkt de Dwerg die laatste optie het verstandigst. Hij zoekt wat beschutting in de rand van het bos en wacht af.
Hij draait zich om en loopt naar binnen om daar een kop warme chocolademelk te halen.
Tot gauw, lief eiland * flusitert hij.
Zonder al te veel moeite draait hij de schroefjes van de telescop los, schuift de poten uit, draait de boel weer vast, stelt de hoek in en stelt scherp. Hij gaat licht door zijn knieen en kijkt door de lens.
Garoef is lichtelijk verbaasd dat er ondanks het weinige licht toch zo'n sterloze lucht is en haalt zijn oog van de lens. Dan haalt hij de lenskap van de telescoop af en kijkt opnieuw.
Zijn oog schiet door de hemel. Vol verbazing observeerd hij het leven zo hoog in de lucht. De zwaan, de meerkoet, maar ook de olifant en de grote beer ziet hij. De weegschaal, de tweeling, de leeuw. Zijn oog gaat verder van de kleine beer naar de theekan en uiteindelijk vindt hij wat hij zocht.
De schutter.. * klinkt het zacht, maar vol euphorie. Hij is er, gekomen voor mij. Dankje wel.
* Aandacht bestudeerd Garoef de sterrenformatie. De hoekige vormen wijzen hem duidelijk de richting. Hij moet het eiland op, daar waar de schutter wijst. Voorzichtig bergt hij de telescoop weer op.
* TARAraboemdijee loopt naar de brug en ziet dat alles in gereedheid is gebracht voor vertrek. Alleen nog toestemming van de haven-autoriteiten (die hun handen vol hebben) en ze kunnen gaan. Als Tara rondkijkt ziet hij echter Angelique nergens. Hij loopt naar zijn butler.
James? Heb jij Angelique gezien?
* James vertelt hem dat Angelique niet aan boord is geweest
Maar ze vertrok een uurtje voor mij, ze moet hier allang wezen
* TARAraboemdijee rent het schip door en als hij zich ervan bewust word dat ze echt niet op het schip is springt hij op de kade en baant zich een weg door de menigte op zoek naar Angelique
Waar is hij nu?
* James haalt zijn schouders op. Angelique kijkt ongerust richting de bergen boven het dorp waar de villa ligt. Tara is weg en de tijd begint inmiddels te dringen.
James, als hij terugkomt, laat hem hierblijven, ik ga naar hem op zoek en kom zeker over een uur terug.
* Angelique sprint de kade op en rent richting de villa.
De motor wordt gestart en het schip ronkt de baai uit. Voorzichtig wordt er om enkele wrakken en andere ondieptes gemanouvreerd. Ondanks dat het nu vloed had moeten zijn begint het water zich juist steeds verder terug te trekken. Al de wrakken van al de personen die hier in de loop van de jaren zijn aangespoelt komen langzaam boven water. Als deze schepen niet waren gezonken dan had het eiland vrijwel geen bewoners gehad.
* De bodem van de boot schuurt over een ondiepte maar loopt net niet vast.
Dag eiland.
James? Ik heb Angelique niet kunnen vinden.
* James vertelt Tara van Angelique's korte bezoek
Ik ben haar niet tegen gekomen, maar ben dan ook door het bos teruggelopen. Ik hoop dat ze er zo aankomt. James, laadt het motorbootje te water en meer deze aan. Ga dan met het schip buitengaats liggen, ik blijf hier met het bootje tot het laatste moment wachten op haar terugkomst.
* TARAraboemdijee springt weer op de kade en ijsbeert een poosje heen en weer. Als het motorbootje is aangemeerd zwaait hij naar James en met luid getoeter kiest het grote jacht ruim sop, zich met moeite uit de haven manuevrerend, bijna vastlopend op de ontstane zandbanken.
Tot straks James
Nu hopen dat Angelique snel genoeg opduikt.
De golven zijn hoog, de stroming sterk. Regelmatig slaan er golven over de boot.
En toch. Ondanks de woest zee, de regen, de wind is er op de een of andere manier een gevoel van rust.
* Num gaat in de boot zitten en doet de deur goed dicht.
In de kajuit moet ik de golf....
quote:zelfs nu vergeet je Merel...
Op zondag 18 januari 2004 23:55 schreef TARAraboemdijee het volgende:
Niet alleen zijn geliefde eiland, ook zijn geliefde Angelique. Hij start de motor, veegt zijn tranen weg en vaart snel richting zijn jacht]
eiland lang geleden dat ik hier geweest ben, het gaat je bewoners goed!
And now I think of my life as vintage wine
How fragile we are
quote:Hij vergeet er wel meer..
Op zondag 18 januari 2004 23:56 schreef just me het volgende:[..]
zelfs nu vergeet je Merel...
http://www.youtube.com/watch?v=yJ2UROhv-PI
MPS, iedere dag van de week een ander profiel,
http://www.youtube.com/watch?v=AiJft-VnxEg
James, we moeten nu vertrekken, nu het nog kan, anders kunnen we de golf niet voor blijven. Straks is het tijd om te treuren. Ik ben te vinden op het achterdek.
* TARAraboemdijee loopt naar het achterdek en blijft vanaf de reling naar het eiland staren wat nu langzaam kleiner wordt. Achter het eiland ziet hij de grote vloedgolf al opdoemen
Vaarwel Angelique, ik zal je nooit vergeten en altijd van je blijven houden.
|
|
