Gisterochtend belde m'n moeder. Ze was met onze 10-jarige kat Doortje naar de dierenarts geweest omdat ze in 1 week ongeveer 50% van haar gewicht was kwijtgeraakt. 3 kg is er van haar over. De dierenarts voelde een behoorlijk grote tumor in haar buik en de kans is 80% dat die bij haar lever zit en dan is het einde verhaal voor Door. Ze had nu geen pijn zei hij, maar we moesten het ook niet langer dan 2 weken laten duren, dan zou ze wel pijn gaan krijgen.
M'n ouders gaan nog een echo laten maken om te kijken of het misschien bij de milt zit. Dan zou ze nog geopereerd kunnen worden. Volgens de dierenarts is die kans dus echter héél erg klein en daar ga ik dus ook maar niet vanuit.
Aangezien ik al een paar jaar niet meer thuis woon, maar toch graag afscheid van het beestje wilde nemen ben ik gisteravond nog naar m'n ouders vertrokken en daar zit ik nu.
't Poesje ligt heel stil, alsmaar te slapen en maakt een afgematte, apatische indruk. Ze heeft een injectie gekregen wat haar wat moet oppeppen en inderdaad af en toe komt er wat beweging in en ze reageert bijna als vanouds als we haar een stukje ham voorhouden. De trap oplopen gaat langzaam en met veel moeite.
Straks ga ik terug naar huis, maar hoe moet dat? Hoe moet ik in hemelsnaam die deur achter me dichttrekken, in die auto stappen en wegrijden, in de wetenschap dat ik haar nooit meer zal zien?
Ik weet dat het verdriet wel zal slijten, maar nu voelt dat als iets compleet onmogelijks
.
Het kan zo snel gaan... onvoorstelbaar.
Tis moeilijk om te beseffen dat je je kat niet meer zult zien op het moment dat je de deur achter je dicht trekt.
Ik zou de tijd nemen om afscheid te nemen, knuffelen, aaien desnoods bij dr gaan liggen. ! Misschien dat het afscheid dan iets beter voelt achteraf, omdat je er de tijd voor genomen hebt.
Misschien heeft ze een lievelingskleedje en kan je die ev meenemen ? Als herinnering.
Ik wens je heel veel sterkte 10 jaar is jong voor een kat.
Heb ook tegen m'n moeder gezegd dat ik niet wil weten wanneer en hoe laat het gaat gebeuren, dan vreet ik mezelf helemaal op als ik alleen thuis zit dan.
10 jaar is zeker jong. Ze heeft altijd hier achter in de maisvelden gejaagd en heel, heel héél veel muizen verschalkt. De dierenarts vertelde dat die muizen tegenwoordig allemaal zwaar verontreinigd zijn door landbouwgif en dat veel meer plattelandskatjes leverkanker krijgen hierdoor.
Het afscheid nemen doe je goed, neem er ook je tijd voor hoor !! Maar uitstellen kan helaas niet, je zult toch een keer de deur uit moeten lopen.
Moeilijk vind ik het, ik leef met je mee ! Verder kan ik niet meer zeggen dan geef haar alle liefde die je nu in je hebt en zeg tegen haar dat het goed is voor haar om te gaan.
En sja daarna zal je toch een keer naar huis moeten gaan, maar ga pas als het afscheid goed voelt wnat het is ook niet leuk om achteraf jezelf verwijten te maken over de manier waarop je afscheid hebt genomen
quote:Heb je zelf een huisdier ? Je gaat je namelijk ontzettend hechten aan een kat of hond of wat dan ook ook al is het een dierOp dinsdag 17 januari 2006 13:51 schreef TrenTs het volgende:
Misschien helpt de wetenschap dat het maar een dier is?
Niet tactisch...
Weet wel hoe moeilijk het is, als je je huisdier in moet laten slapen... quote:Als jij platgereden wordt zullen we ons ook allemaal troosten met de wetenschap: "het was TrenTs maar".Op dinsdag 17 januari 2006 13:51 schreef TrenTs het volgende:
Misschien helpt de wetenschap dat het maar een dier is?
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 17-01-2006 22:09:44 ]
[ Bericht 3% gewijzigd door Martijn.Online op 17-01-2006 22:15:13 (Oepzie, TypFoutje!) ]
Heel veel sterkte quote:dat is wel een hele foute opmerking tegen dierenvriendenOp dinsdag 17 januari 2006 13:51 schreef TrenTs het volgende:
Misschien helpt de wetenschap dat het maar een dier is?
Je wéét dat het beter is voor het beestje, aangezien het anders over 2 weken crepeert van de pijn en dat is iets wat je haar niet aan wil doen.
Vandaag gaat m'n moeder met haar naar de dierenarts voor de echo. Als uit de echo blijkt dat het inderdaad om een zeer agressieve tumor gaat en er niks meer voor haar te doen valt, laat m'n moeder haar dan gelijk inslapen.
Ik moet zo werken en ik zet m'n telefoon uit. Ter voorkoming dat ik op mijn werk het nieuws krijg dat ze er niet meer is (ik weet niet hoe laat m'n moeder de afspraak heeft).
Ben heel erg met haar bezig. Constant aan haar denken, verdrietig zijn en op de klok aan het kijken.
't Is zo moeilijk.. Met je verstand besef je dat dit het beste voor haar is, maar je hart zegt zo wat anders.
Kloteziekte
quote:Dat laatste, helaas.Op woensdag 18 januari 2006 08:00 schreef lady-wrb het volgende:
sterkte vandaag hoor! maar wie weet valt het toch nog mee en kan er toch nog iets aan gedaan worden. of is dat hopen tegen beter weten in?
Het is voor 90% zeker een zéér agressieve tumor in haar lever. Er is dus nog een heel klein kansje dat het in de milt zit, maar volgens die dierenarts kwam dat bijna nooit voor bij katten, wel bij honden.
Dus tja..
Zo snel is het dus gegaan
Heel veel sterkte meid.
Een dier verliesen is heel erg.
Ik leef met je mee.
(zoekt een hugsmiley)
Nu is het dus wachten tot 'ie overgaat.
quote:Katten zijn zulke taaie rakkers. Die laten niet snel het koppie hangen. Maar als het dan mis is, is het helaas vaak ook goed mis.Op woensdag 18 januari 2006 08:02 schreef XcUZ_Me het volgende:
Ze was in oktober nog naar de dierenarts geweest voor een huidprobleempje en toen zei de dierenarts nog dat ze verder kerngezond was! Met Kerst was ze ietsjes stiller dan normaal, maar niet zorgwekkend en vandaag wordt ze ingeslapen...
Zo snel is het dus gegaan
Sterkte.
quote:Op woensdag 18 januari 2006 13:24 schreef ondeugend het volgende:
Het gaat helemaal beter worden, geloof me.
Beter voor haar dat ze geen pijn krijgt, maar daar houdt het dan ook wel mee op.
quote:Ook ik heb mijn poes moeten laten inslapen een maand geleden. Ik ben er toch wel even 2 dagen goed ziek van geweest. Ze was 19 jaar bij me. Na zoveel jaren trouwe dienst verdienen ze het om geen pijn te hoeven lijden. Ze had ook een tumor die heel snel groeide. Ik mis haar nog elke dag, maar het verdriet wordt minder. In die zin wordt het beter.Op woensdag 18 januari 2006 13:26 schreef XcUZ_Me het volgende:
[..]
Beter voor haar dat ze geen pijn krijgt, maar daar houdt het dan ook wel mee op.
quote:Dan heb ik je verkeerd begrepen, sorry. Ik dacht dat je het "lullig" bedoelde.Op woensdag 18 januari 2006 13:31 schreef ondeugend het volgende:
[..]
Ook ik heb mijn poes moeten laten inslapen een maand geleden. Ik ben er toch wel even 2 dagen goed ziek van geweest. Ze was 19 jaar bij me. Na zoveel jaren trouwe dienst verdienen ze het om geen pijn te hoeven lijden. Ze had ook een tumor die heel snel groeide. Ik mis haar nog elke dag, maar het verdriet wordt minder. In die zin wordt het beter.
19 jaar is een hele tijd, zal niet makkelijk zijn geweest inderdaad. Wanneer werd bij jou het ergste verdriet minder?
Het hoort erbij... liefde maakt kwetsbaar.
Bij de een duurt het langer dan bij de andere.
Maar vooral de eerste dagen zullen moeilijk zijn.
Zie het meeste op tegen het eerstvolgende bezoekje aan m'n ouders. Dat ik die lege plekken zie en ze me niet meer komt begroeten met een hoop gemiauw. Daar zie ik echt heel erg tegenop...
Heb je al wat gehoort?
Zodra ik wat weet laat ik dat hier natuurlijk ook wel weten.
Natuurlijk is dit erg moeilijk. Maar er over praten helpt vaak wel.
Ik wens jou en je familie heel veel sterkte toe..
Ik typ dit alles met de tranen nog in m'n ogen. M'n ouders hebben haar vandaag schandalig verwend. Bakjes met vla en zo en die heeft ze ook met smaak opgegeten.
Vanmiddag wilde ze ineens de tuin in, iets wat ze al een paar dagen niet meer deed. Ze heeft een uur alle favoriete plekjes nagelopen en gesnuffeld, alsof ze wist wat er ging gebeuren en ze afscheid heeft genomen van alles.
Daarna heeft ze 5 minuten met de andere kat "gecommuniceerd". In de buurt zitten, neusjes tegen elkaar. Terwijl ze normaal met een grote boog om hem heen liep. Na dit alles is ze boven op bed gaan liggen en heeft ze liggen slapen.
In het mandje en naar de dierenarts vond ze eng, maar bij de dierenarts was ze heel rustig. Ze moest een prikje voor de echo, omdat ze dan op haar ruggetje moest liggen. Op de echo was een gigantische tumor van 3 bij 6 cm te zien. Niet bij de lever, maar overduidelijk niet meer te opereren. De dierenarts noemde het "het meest wijze besluit" om haar maar in te laten slapen.
Aangezien ze nog in slaap van de echo was heeft ze van de fatale prik niets meer gemerkt. Ze hebben haar nog een keer bij moeten spuiten omdat ze zo'n sterk hartje had.
Volgens mn moeder lag ze er heel rustig en lief bij. Zij heeft al meer katjes zien gaan, maar nog nooit eentje zo rustig zien blijven.
M'n vader heeft een kistje gemaakt en een gat gegraven in de tuin en daar wordt ze op dit moment nu heengebracht.
Ik ben heel heel erg verdrietig, maar heb er ook vrede mee. Ze heeft geen pijn gehad en kan nu op de spreekwoordelijke eeuwige jachtvelden achter de muisjes aan.
M'n ouders hebben de andere kat ook nog even bij het mandje gelaten waar ze in lag... Hij snuffelde eraan, keek zo eens en deinsde achteruit. Alsof ie voelde van, dit is niet goed... Heel raar. Ik hoop dat hij zo ook even gedag heeft kunnen zeggen.
quote:Heel erg verdrietig.Op woensdag 18 januari 2006 17:22 schreef XcUZ_Me het volgende:
Nou... m'n moeder belde net. Ze is overleden.
Ik typ dit alles met de tranen nog in m'n ogen. M'n ouders hebben haar vandaag schandalig verwend. Bakjes met vla en zo en die heeft ze ook met smaak opgegeten.
Vanmiddag wilde ze ineens de tuin in, iets wat ze al een paar dagen niet meer deed. Ze heeft een uur alle favoriete plekjes nagelopen en gesnuffeld, alsof ze wist wat er ging gebeuren en ze afscheid heeft genomen van alles.
Daarna heeft ze 5 minuten met de andere kat "gecommuniceerd". In de buurt zitten, neusjes tegen elkaar. Terwijl ze normaal met een grote boog om hem heen liep. Na dit alles is ze boven op bed gaan liggen en heeft ze liggen slapen.
In het mandje en naar de dierenarts vond ze eng, maar bij de dierenarts was ze heel rustig. Ze moest een prikje voor de echo, omdat ze dan op haar ruggetje moest liggen. Op de echo was een gigantische tumor van 3 bij 6 cm te zien. Niet bij de lever, maar overduidelijk niet meer te opereren. De dierenarts noemde het "het meest wijze besluit" om haar maar in te laten slapen.
Aangezien ze nog in slaap van de echo was heeft ze van de fatale prik niets meer gemerkt. Ze hebben haar nog een keer bij moeten spuiten omdat ze zo'n sterk hartje had.
Volgens mn moeder lag ze er heel rustig en lief bij. Zij heeft al meer katjes zien gaan, maar nog nooit eentje zo rustig zien blijven.
M'n vader heeft een kistje gemaakt en een gat gegraven in de tuin en daar wordt ze op dit moment nu heengebracht.
Ik ben heel heel erg verdrietig, maar heb er ook vrede mee. Ze heeft geen pijn gehad en kan nu op de spreekwoordelijke eeuwige jachtvelden achter de muisjes aan.
M'n ouders hebben de andere kat ook nog even bij het mandje gelaten waar ze in lag... Hij snuffelde eraan, keek zo eens en deinsde achteruit. Alsof ie voelde van, dit is niet goed... Heel raar. Ik hoop dat hij zo ook even gedag heeft kunnen zeggen.
Maar mooi dat ze geen pijn heeft gehad.
Sterkte met het gemis.
Weet je wat helpt? In alle oude fotodozen duiken en een mooie collage van Doortje maken. Dan haal je én hele goede herinneringen op, én je houdt er iets moois aan over wat je in je kamer kunt hangen. Dan kan je iedere dag naar haar kijken, en is ze toch een beetje bij je.
quote:Dankje Lienekien.Op woensdag 18 januari 2006 17:31 schreef Lienekien het volgende:
't Is een vredig einde. En er is haar nog leed bespaard. Zo te lezen is ze met alle zorg en liefde omringd geweest.
Sterkte met het gemis.
Ze is zeker met liefde omringd geweest. Gister heb ik haar helemaal platgeknuffeld en vandaag m'n ouders.
Ze heeft een mooi kattenleventje gehad bij ons. Altijd aandacht, goed te eten en een gigantische tuin tot haar beschikking om in te jagen en te doen.
Ik zou ervoor tekenen als ik een katje was. Liever 10 jaar met zoveel vrijheid dan 20 jaar op een eenkamerflatje.
quote:Dat is wel een goed idee. Misschien doe ik dat wel. DankjewelOp woensdag 18 januari 2006 17:33 schreef TheSilentEnigma het volgende:
Sterkte...
Weet je wat helpt? In alle oude fotodozen duiken en een mooie collage van Doortje maken. Dan haal je én hele goede herinneringen op, én je houdt er iets moois aan over wat je in je kamer kunt hangen. Dan kan je iedere dag naar haar kijken, en is ze toch een beetje bij je.
Gisteren gemaakt..
zondag hadden we het nog over Doortje alsof er niks aan de hand was Sterkte
quote:Wat een schatje was Doortje
quote:Wat een lief koppie had ze...
Heel veel sterkte
In je hart is ze altijd bij je...
Maar ook zó lief kijken! 't Was echt een schatje
quote:Was ze nou wit met cypers of een lapje? Kan het op de foto niet helemaal zien.
quote:LapjeskatOp woensdag 18 januari 2006 19:32 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Was ze nou wit met cypers of een lapje? Kan het op de foto niet helemaal zien.
quote:Toch wel, hè. Mijn eerste 'eigen' poes was ook een lapje. Heb daar nog altijd een zwak voor. Eigenwijs maar zo aanhankelijk.
[ Bericht 10% gewijzigd door Blues op 18-01-2006 20:11:26 ]