Fok! verhalen topic (2)

. Ik zie potentie in dit verhaal.

Misschien ligt het aan de steeds langer durende winter. Snijdende wind die alle emoties tot ijsklompen transformt. De zomerse liefde is verdwenen. Alleen schaamte blijft over. Weggaan lijkt moeilijk. Zelfs nu het vliegtuig op het punt staat om op te stijgen heeft Wouter niet het gevoel alsof hij ook maar iets achterlaat. Vreemd hoe zelfs afstand sommige dingen toch niet verder weg lijkt te brengen. Het vliegtuig begint naar de startbaan te taxiën. Dit is het, denkt Wouter, nu ben ik vrij. Hij probeert het voor zichzelf te herhalen, in de hoop dat hij er dan iets van gelooft.
'Meneer, u moet uw veiligheidsgordel nu echt vast maken, we kunnen elk moment de lucht in gaan.' De stewardess kijkt met een stalen glimlach in de doffe ogen van Wouter. Hij probeert iets terug te zeggen maar komt niet verder dan een bevestigend knikje. Met trillende handen klikt hij de gordel vast. Waarom wordt hij telkens als hij het gevoel heeft vrij te zijn weer vastgehouden? Laat het verdomde vliegtuig opstijgen, denkt Wouter wanhopig.

quote:

Een dik wolkendek ontneemt hem het zicht op de zich daar beneden uitstrekkende wereld die langzaam voorbij glijdt. andere vliegtuigen. De mist bedekte zelfs de grond onder hem [Later taxied het vliegtuig naar de startbaan]

Het vliegtuig reed steeds sneller over de startbaan. Wouter ziet de wind om de vleugels heen slaan, naarate het vliegtuig meer vaart krijgt. In het midden van het gangpad staat een stewardess hevige gebaren te maken met een reddingsvest. Wouter had er geen oog voor. Door de mist kon hij niet zien of het vliegtuig al was opgestegen. Hij staarde in de mist, verzonken in zijn gedachtes.
Zijn familie zal hij missen, maar kon hij iets anders? Dat hij Nederland verlaat was beter voor iedereen. Een nieuw leven in een nieuw land, hij had er vroeger alleen van kunnen dromen, maar nu, nu het zo dichtbij was, leek het eng
Met een schok bedacht hij zich opeens: "Ik heb mijn hard disk van mijn computer niet vernietigd."

_{He-le-maal overheen gelezen... sorry}

_{Sorry voor 't andere topic. .}

Hij keek door zijn telefoonboek:
Mam, Marleen, MatthijsSjoerd, Thuis, Tim....
Geen van allen kon hij nu nog bellen. Wat was het nummer ook weer van die ene....uh...het begon tenminste met 035....
"Zou U uw telefoon willen uitzetten, meneer?" Het was de stewardess van daarnet. Ze wees naar een bordje, waarop stond dat er geen mobiele telefoons in het vliegtuig gebruikt mogen worden. Binnenmondsvloekend deed hij de telefoon uit en stopte hem weer in zijn jaszak. Hij staarde weer naar beneden. Ze hingen nu al een end boven de mist. Hij kon de mist zien kolken over de grond heen, gebouwen, mensen en bomen inslikkend.
Het enige wat hij kon doen was even diep uitademen met zijn ogen dicht. Nog een paar uur en dan zou hij aankomen op zijn bestemming. Misschien had hij wel geluk en zou niemand zijn wachtwoord vinden. Misschien kwam de computer wel gewoon bij het vuil terecht om gecremeerd te worden met ander afval. Hetzelfde lot als hij zou ondergaan zijn als hij in Nederland was gebleven.

_{Die cematie hé, dat kan dus als beeldspraak worden opgevat (omdat het te heet onder zijn voeten werd), dus niet dat hij letterlijk gecremeerd zou worden. Even voor de duidelijkheid}

Voorzichtig keek Wouter tussen de rijen stoelen naar achteren. Heel duidelijk kon hij de vrouw niet zien, aangezien ze over een tijdschrift gebogen zat. Maar ergens wist hij dat ze het was. Zij, de reden dat alles opeens berafwaarts ging sinds de herfst. Zij, de vrouw die Wouter zo hard probeerde te ontlopen en te verge-....
Opeens schudde het vliegtuig heen en weer. De gloeiend hete thee die op het tafeltje aan de stoel voor hem stond viel om en gutste over zijn benen. Terwijl hij een kreet van pijn uitslaakte hoorde hij de gezagsvoerder door de speakers. 'Dames en heren, we hebben last van turbulentie. Ik verzoek u om naar uw plaatsen te gaan en de veiligheidsgordels vast te maken.' Bog navloekend van de pijn zag hij dat er verschillende stewardessen verschenen om iedereen in te snoeren. Het vliegtuig stopte niet met schudden. Wouter probeerde nog een keer naar achter te kijken. Hij zag haar zitten. Lijkbleek staarde ze voor zich uit. Door een schok van het vliegtuig veranderde haar kijkrichting en opeens keek ze recht in de ogen van Wouter. Snel draaide hij zich weer om, maar hij wist dat het te laat was. Ze had hem gezien. Wouter werd bang, en de turbulentie hielp niet mee om dat tegen te gaan.

Enkele minuten later hield de turbulentie op en kon iedereen weer normaal zitten. Wouter wist dat dit het kritieke moment was, waar het hele plan kapot zou vallen. Ze legde al haar handtas van haar schoot om op te staan. Wat zou hij moeten zeggen?
Opeens schalde er door de speakers: "Zou meneer Molendijk naar achter kunnen komen? Hij heeft bij het instappen zijn pinpas verloren. Kom met indentiteitsbewijs om te indentificeren. Bedankt."
Kon het nog erger? Hij moest nu wel opstaan, en dan zou Alex weten dat hij een nieuwe naam had. Maar hij kon niet anders dan opstaan nu.
Wouter liep naar achter en haalde zijn pasje. Toen hij terugkwam was Alex opgestaan.
"Hee, wat grappig je hier te zien, dat is echt toevallig. Maar je heet toch geen Molendijk van je achternaam?"
"Nee, ik moest van mijn thee en door de turbulentie gewoon heel nodig naar het toilet, dus dat heb ik maar snel gedaan."
Zo, dat was nog gered.

quote:

Op zaterdag 14 januari 2006 22:30 schreef Tha_Erik het volgende:
Zelfs nu het vliegtuig op het punt staat om op te stijgen heeft Wouter niet het gevoel alsof hij ook maar iets achterlaat.

ze waren al aan het vliegen

quote:

Op zondag 15 januari 2006 10:20 schreef Aarde het volgende:

[..]

ze waren al aan het vliegen

quote:

Op zaterdag 14 januari 2006 22:48 schreef Tha_Erik het volgende:
_{He-le-maal overheen gelezen... sorry}

TVP.

_{Let even op de tijdsvorm waarin dingen geschreven worden. Het begin is in de tegenwoordige tijd, en daarna gaat het verder met verleden tijd.}

_{Alex is toch een jongensnaam? Nouja, het kan net zogoed een meisjesnaam zijn, en het was ook een vrouw in het begin, dus is het gewoon een 'zij'.}

Ze keek hem toch enigszins argwanend aan. Wouter voelde zijn hart in zijn keel kloppen, en slikte even, alsof het daarmee weg zou gaan. "Wel toevallig dat ik je hier tegenkom. Wat moet jij nou in Down Under?"
"Ik heb er een familielid wonen die ik graag eens wil ontmoeten. Een oom, ja, dat is het. Mijn oom is er gaan wonen toen zijn vrouw overleed, en heeft daar een heel nieuw leven opgebouwd met een nieuw gezin en een nieuwe baan. Sindsdien heb ik hem niet meer gesproken."
Zijn hart maakte een sprongetje toen de vrouw die hij zo verafschuwde, en nu zelfs nog meer, voorzichtig knikte en zich weer in haar stoel liet zakken. "Nou, veel succes, dan maar."
Opgelucht liep Wouter terug naar zijn stoel. De theevlek op zijn broek was inmiddels afgekoeld, en plakte aan zijn benen. Hij had haar eigenlijk nog willen vragen wat zij in Australië te zoeken had, gewoon uit fatsoen, maar hij overwoog het niet om terug te gaan. Hij was te bang om ernstige fouten te maken.

quote:

Op zondag 15 januari 2006 19:37 schreef Chowi het volgende:
_{Alex is toch een jongensnaam? Nouja, het kan net zogoed een meisjesnaam zijn, en het was ook een vrouw in het begin, dus is het gewoon een 'zij'.}

Ze keek hem toch enigszins argwanend aan. Wouter voelde zijn hart in zijn keel kloppen, en slikte even, alsof het daarmee weg zou gaan. "Wel toevallig dat ik je hier tegenkom. Wat moet jij nou in Down Under?"
"Ik heb er een familielid wonen die ik graag eens wil ontmoeten. Een oom, ja, dat is het. Mijn oom is er gaan wonen toen zijn vrouw overleed, en heeft daar een heel nieuw leven opgebouwd met een nieuw gezin en een nieuwe baan. Sindsdien heb ik hem niet meer gesproken."
Zijn hart maakte een sprongetje toen de vrouw die hij zo verafschuwde, en nu zelfs nog meer, voorzichtig knikte en zich weer in haar stoel liet zakken. "Nou, veel succes, dan maar."
Opgelucht liep Wouter terug naar zijn stoel. De theevlek op zijn broek was inmiddels afgekoeld, en plakte aan zijn benen. Hij had haar eigenlijk nog willen vragen wat zij in Australië te zoeken had, gewoon uit fatsoen, maar hij overwoog het niet om terug te gaan. Hij was te bang om ernstige fouten te maken.

wauw, lil, wat kan je mooi schrijven

Terwijl het vliegtuig nu kalm door de lucht vloog baalde Wouter van het voorval. Het geluk stond niet aan zijn kant vandaag. Eigenlijk al heel het jaar niet.
Wouter deed zijn ogen even dicht en vond de rust wie hij zo nodig had, tenminste, voor enkele seconden. Opeens tikte er iemandop zijn schouden. Langzaam deed hij zijn ogen open. Het was Alex. Wouters hartslag versnelde en hij voelde zijn hoofd rood worden.
'Wouter, ik baal er van dat onze wegen gescheiden zijn. Aangezien we nu toch dezelfde kant op gaan moeten we misschien proberen om opnieuw te beginnen. Ik heb je nooit uit mijn gedachten kunnen zetten. Ik hou nog van je, Wouter.'
Wouter voelde zich nu knalrood worden. Enkele hoofden in het vliegtuig waren zijn kant opgedraaid en wachtten op een weerwoord.
'Alex, ik... ik weet niet wat ik moet zeggen.' Duizend dingen gingen door Wouters hoofd. Was dit weer een list? Hield ze echt van hem? Wat bedoelde ze precies? Hij wist wel zeker dat hij niet meer van haar hield. Helemaal niet meer.
De kijkende mensen bleven staren met hoopvolle ogen. Waarom precies weet Wouter niet, maar op een hij besloot om te liegen. 'Alex, ik ben je nooit vergeten. Die plaats in mijn hart kan alleen door jou gevuld worden.'
Wouter hoorde een zucht van opluchting van één van de starende mensen. Hij zou willen dat hij zelf een beetje opkluchting zou voelen, maar alles leek met de minuut erger te worden. Hij werd achtervolgd door zijn donkere verleden. En hetverleden kwam steeds dichterbij.

Alex ruilde met de persoon naast hem, zodat ze naast Wouter kwam te zitten.
Ze leunde dichterbij en gaf Wouter een zoen op zijn mond. Natuurlijk zoende Wouter terug, al was het niet vol overtuiging. Alex leek tevreden.
"Waar woont die oom van je eigenlijk, Wout?"
Wouter moest snel iets verzinnen, en herrinerde zich opeens het plaatsje Orange, dat enkele weken geleden in het nieuws was.
"In Orange, dat ligt niet zo ver van Sydney af."
"Oh, ik ga naar Sydney, op vakantie, dan kunnen we elkaar nog elke dag zien, is het niet puur geluk? Wat is het adres van jouw oom?"

^{maximaal 15 posts per verhaal is mooi? Anders wordt het weer te groot}

Wouter liet zijn hoofd zakken en woelde met zijn hand door zijn haar, terwijl hij zag dat de theevlek er nog steeds zat. Hij had nooit kunnen liegen, en vervloekte zichzelf daarom. Hij had teveel last van schuldgevoel, wat misschien aan de ene kant een hele goede eigenschap was, maar op sommige momenten echt niet te gebruiken. Het zou het beste voor hem zijn als Alex nu gewoon opstond, weg liep, en uit het vliegtuig sprong, of iets dergelijks. Dat ze weg zou zijn. Maar dat was onwaarschijnlijk, en Wouter probeerde snel een oplossing te vinden.
"Alex, ik weet niet of..."
Ze keek hem bedroefd aan, zelfs al voor Wouter zijn punt duidelijk had gemaakt. Ze had bruine glinsterende ogen, mooie ogen. Alex was een mooie vrouw. En hij had een zwak voor de blik die ze soms kon hebben, zo onschuldig of diep betreurd, dat je er wel onder moest bezwijken.
"We moeten dingen niet teveel haasten, vind ik. Misschien kun je me je telefoonnummer geven, of iets dergelijks, dan kan ik je bellen als ik daar klaar voor ben."
Enigszins teleurgesteld haalde ze een papiertje en een pen uit haar tasje - vrouwen leken altijd alles bij zich te hebben wat ze nodig hadden - en schreef haar nummer op.
Wouter twijfelde of hij meende wat hij zojuist had gezegd, maar hij had gewoon tijd nodig.
En het idee dat hij nog ruim 10 uur met deze vrouw in hetzelfde vliegtuig zou zitten, er kon nog zoveel misgaan...

Wouter wist dat nog een halve dag fantaseren en liegen hem op zou gaan breken en dat hij kapot in Australie aan zou komen. 'Nee', besloot hij. 'Dit doen we helemaal anders'. Hij wist waar Alexandra gevoelig voor was, ze was een echte vrouw en had sterk ontwikkelde voelsprieten voor menselijk leed.
Wouter veinsde opkomende tranen en depte met een hoekje van het KLM-servetje in z'n oog. 'Ik..ik..ik kan het niet meer. Eerst jij, daarna Lucia. Mijn hart stond wijd open en er is zoveel gebeurd. Het zit gewoon op slot. Ik kan nu niet verder gaan met jou. Ik moet weg en helemaal opnieuw beginnen.' Een traan viel op Wouter's schoot. Hij keek Alex aan die naar de stoel voor haar staarde. Hij zag van de zijkant dat haar ogen waterig waren. Hij wist dat dit soort verhalen haar raakten en hij zou nog even door moeten gaan om haar emotioneel te laten knakken.
'Ik zal eerlijk zijn, o.k.?' Het was als retorische vraag bedoeld, maar Alex knikte braaf. 'Jij was mijn alles, ik heb nooit zo van iemand gehouden en god weet waar het verkeerd is gegaan. Je kunt porcelein niet lijmen, je blijft altijd die lelijke breuk zien.'
Dit leek de goede kant op te gaan, want er biggelden al wat tranen langs de wangen van Alex. Ze was zo'n schoonheid, maar het liet hem volledig koud. Sterker nog, hij probeerde z'n traankanalen nog wat te stimuleren om er nog een paar mooie glazen parels uit te laten vloeien.
'Je kwam, je ging en ik ben gebroken geweest. Dat wil ik echt nooit meer voelen. Ik ben er maanden mee bezig geweest. Ik dacht dat het nooit goed zou komen en toen kwam ik Lucia tegen.' Wouter voelde dat de mensen om hem heen meeluisterden, maar het deed hem niks. Hij moest nog een stapje verder. Bij het horen van de naam Lucia had Alex haar hoofd afgewend. Er was duidelijk jaloezie in het spel en dat kwam hem goed van pas bij het verscheuren van Alex' gevoelens. 'Ik was zo gelukkig met haar en dacht dat we voor eeuwig bij elkaar zouden blijven. Niets was minder waar. Ze was notabene zwanger.' Alex draaide haar hoofd met een ruk om. Dat had ze niet geweten. 'Vijf maanden in verwachting was ze. Mijn lieve meisje. Toen is ze ons kind kwijtgeraakt. Zo maar. Ontglipt. Alsof onze liefde verloren ging.' Alex had haar hoofd in haar schoot gelegd en schokte lichtjes op en neer van het huilen. Wouter zag nu dat de mensen die aan de andere kant van het gangpad zaten hem vernederende blikken toewierpen.

Maar het deed hem niets, het deed hem echt helemaal niets. Elf uur later kwamen er een aantal stewardessen door het gangpad lopen om iedereen te vertellen dat ze hun "seatbelts" moesten "fastenen". Alexandra was inmiddels weer op haar oude plek achterin het vliegtuig gaan zitten, bedroefd als ze was, en Wouter was in slaap gevallen en had gedroomd over zijn toekomst. Eén van de stewardessen met knalrode lippenstift en strak opgestoken haar had hem lichtjes aangetikt en hem in het Engels verteld dat hij wakker moest worden omdat de landing eraan kwam. Wouter deed het en maakte zijn stoelriemen vast, waarna hij voorzichtig achterom keek om nog één laatste blik te werpen op Alex.
Ze zou geen gevoelens voor hem moeten hebben, hij was nu anders, alles was nu anders. Hij wilde zijn leven veranderen en dankte God even dat zij niet voor eeuwig in Sydney zou blijven, terwijl hij niet eens in God geloofde.
Het vliegtuig was perfect geland, en nu liep Wouter door de slurf die van het vliegtuig naar het vliegveld leidde. Alex liep achter hem, dat wist hij, maar hij negeerde haar volkomen, en zij deed haar best dat ook te doen. Maar ze kon het niet laten hem toch geluk te wensen bij zijn oom, toen hun wegen scheidden.
Wouter realiseerde zich dat zijn echte vlucht van het verleden nu pas was begonnen.

Wouter wilde dat het ophield. Hij had geen zin meer in liegen, tegen wie dan ook, en hij had geen zin meer om de halve waarheid te vertellen. Hij wilde opnieuw beginnen, helemaal opnieuw. Maar waarom liet niemand het toe? Als hij thuis was gaf niemand om hem, althans, niemand liet dat blijken. En nu hij hier zat, op weg naar een nieuw bestaan, was iedereen doodongerust. Zou de politie kunnen traceren waar vandaan Wouter Bianca had opgebeld? Wouter hoopte met heel zijn hart van niet.
Wouter schudde zijn hoofd en rende weg, zo snel als hij kon, van Alex. Ze riep zijn naam nog. Hij had even achterom gekeken en Alexandra stond daar maar, haar tassen had ze uit haar hand laten glijden en ze keek hem vol onbegrip en verslagenheid aan. Maar hij negeerde het.
Dit was immers een kwestie van leven of dood. En dat was geen smoes, dat wist Wouter. Als hij in Nederland was gebleven had hij zichzelf zeker van kant gemaakt, en dat wilde hij de mensen om hem heen niet aandoen. Het was beter zo, beter voor hen. Maar voor Wouter zelf, dood of een nieuw begin in Australië, het maakte hem totaal niets uit.

[ Bericht 0% gewijzigd door Chowi op 25-01-2006 09:59:38 ]

SCHOP! Komt er nog wat van?

En opeens schoot hem een flits door zijn gedachten; waarom maak ik me nu nog druk om de mensen die er mede voor gezorgt hebben dat ik deze stap heb moeten nemen? Toen ik bij hun was, keek niemand een tweede keer naar mij om, en nu, nu ik al dat achter me wil laten, blijft het me achtervolgen tot zelfs aan de andere kant van de wereld?! Opnieuw in een flits bedacht hij zijn volgende actie, ik bel nogmaals naar Bianca, zeg dat ik hier in het verre Australie ben om daar te proberen de draad van mijn leven, of wat daar nog van over is, weer op te pakken.
Hij nam zijn telefoon ter hand, drukte op de herhaaltoets en deed zijn verhaal kort maar duidelijk aan Bianca.Deze bleef er maar op aandringen dat hij terug moest komen omdat iedereen zich daar zo'n zorgen over hem maakten.
"Nee, ik kom niet terug" riep hij zo hard dat mensen opkeken van het plotste stemverhef in de redelijke stille aankomsthal, om meteen op de uitknop te duwen en de telefoon met een boog in een vuilnisbak te mikken.
Nu was het tijd om zijn volgende stap te ondernemen.
Eerst keek hij goed om zich heen om te zien of die Alex nog in de buurt was, maar hij kon haar nergens zien.Dat voelde als een opluchting, 1 obstakel was alweer uit de weg.
Vervolgens keek hij in zijn beurs om te zien hoeveel geld hij nog bij zich had. "Genoeg voor een ticket naar een andere bestemming, waarheen dan ook, als het maar weer weg is uit Australie".
Alex wist dat hij in dit land was, Bianca zou thuis natuurlijk aan iedereen die het horen wilde , vertellen over het telefoontje wat zij gehad had van hem.
Zijn plan was om iedereen in die waan te laten, dat hij Down-under was om greep op zijn verloren leven te krijgen.
Nu was het tijd om te beslissen naar welk land hij vanuit hier zou vluchten.Niemand vertellen, niemand tegenkomen uit mijn verleden, geen hints achterlaten van wat ik eigenlijk ga doen, zo luidde zijn opdracht.
Met zijn beurs in de aanslag ging hij op zoek naar een vluchtschema in de vertrekhal. Japan, India, Nepal....Jaa dacht hij, Nepal, daar zoekt niemand me, was hij overtuigd.
Hij nam zijn bagage weer onder de armen en stapte vastberaden op de ticketbalie af om een enkeltje naar dat grote lege Nepal te kopen.
"Tussen de hoge bergen en in de buurt van de Bhoeda's zal ik toch zeker wel de rust vinden die ik zo hard nodig heb" bedacht hij zichzelf.
Met frisse nieuwe moed stapte hij richting inchecken voor zijn nieuwe bestemming.

EN HIJ ZEI: DE ZEE, DE ZEE. WELK EEN PRACHT, DE ZEE.

_{Een andere man spreekt met twee tijden tegelijkertijd en vroeg hem: 'Maar welke pracht is nu groter dan die van de rotsen waarop de golven braken?'}

JAM. .

quote:

Op vrijdag 18 augustus 2006 18:39 schreef JAM het volgende:
_{Een andere man spreekt met twee tijden tegelijkertijd en vroeg hem: 'Maar welke pracht is nu groter dan die van de rotsen waarop de golven braken?'}

In ieder geval niet de pot waarop ik moest braken.....
_{omdat er geen vervolg op het verhaal komt! Ik wil weten hoe het afloopt met onze wereldreiziger!!}

Ik probeer vanavond iets te schrijven

Nepal. Het land waar hij op zijn 19e al geweest was. Zijn eerste wereldreis, helemaal alleen, maar zo zorgeloos. Het leek wel een leven geleden dat de ietwat magere, ongeschoren Wouter met zijn Eastpak op zijn rug vanuit India door Nepal was getrokken. Terwijl Wouter opnieuw het vliegtuig instapte hoorde hij om zich heen enkele gesprekken in het Nepali. Het viel hem op hoeveel woorden waren blijven hangen, zelf na 10 jaar kon hij de gesprekken nog enigszins volgen. Ja, dit was de juiste beslissing. Misschien kon hij zelfs nog wel op zoek naar Aishwara, de lieve vrouw die zo goed voor hem gezorgd had toen hij overvallen werd door buikgriep op die eerste reis.
De vlucht verliep rustig, maar door het slaapgebrek voelde Wouter dat hij bij vlagen de controle over zijn gedachten begon te verliezen. Flarden van de rampzalige donderdagavond die tot zijn overhaaste vertrek had geleid, schoten door zijn hoofd. De vreselijke e-mail met die foto's. Die beelden die hij nooit meer van zijn netvlies zou krijgen. Het telefoontje van hem. Hij. Hoe had het in hemelsnaam zo ver kunnen komen? Wouter voelde zichzelf wegzakken in een slaap vol wilde, angstige dromen waarin hij zoals altijd de hoofdrol speelde.
Bezweet schoot hij wakker op het moment dat het vliegtuig de daling inzette. Even was hij zijn oriëntatie kwijt, maar al snel wist hij weer waar hij was. Oh, wat verlangde hij intens naar rust. Kon hij alles maar vergeten, lieten ze hem maar...
Totaal uitgeput liep Wouter door de grote schuifdeuren van het vliegveld Katmandu. Wat een geluk dat hij Lucia's pincode nog wist, en met genoeg geld was vertrokken. Hij kon met een gerust hart 500 euro in Nepalese Rupee wisselen, genoeg om even vooruit te komen. Genoeg om zichzelf onzichtbaar te maken. Maar dat was van latere zorg, eerst moest hij een bed vinden. Rustig bijkomen, ergens waar geen vragen gesteld werden.
De felle waterige zon prikte in zijn ogen terwijl hij achter in de taxi van een jonge Nepalees stapte.


_{doet ook een poging tot meeschrijven}