quote:
Russische en Italiaanse vrouwen kunnen niet schaatsen en ijshockeyen
VOGELTJESDANS OP IJS
TURIJN, woensdag
IJshockey is een mannensport. Dat werd wel duidelijk na een bezoek aan het Torino Esposizioni, waar de vrouwenwedstrijd Italië-Rusland vooral een kwestie was van vallen en opstaan. De dames hadden al moeite genoeg om op de been te blijven, laat staan de puck te raken, en dat leidde veelal tot hilarische taferelen.
De ijshal, gelegen aan de boorden van de Po, was vooral gevuld met schoolkinderen, die het gepruts nog wel konden waarderen. Het hoogtepunt vond na afloop plaats. De speelsters van het Italiaanse team, die zojuist met 5-1 hadden verloren, gingen toen handtekeningen aan hun tegenstanders vragen…Nou kunnen die er ook niet zo veel van. Rusland had na twee eerder verloren duels een doelsaldo van 1-15 en dat van Italië bedraagt nu al 1-32.
Al na precies 24 seconden verdwenen alle speelsters van het ijs en dat had eigenlijk zo moeten blijven. De meesten hadden op dat moment nog geen puck aangeraakt, maar het was kennelijk tijd om te wisselen. Ook de scheidsrechters waren vrouwen. Tenminste, dat stond op de opstellingen die de pers voor de wedstrijd in handen kreeg geschoven. Ze hadden helmen op en botsten nogal eens tegen de speelsters aan. Waarschijnlijk omdat ook zij moeite hadden met schaatsen. Overigens kreeg de Canadese coach gisteren veel e-mail van teleurgestelde Italianen. Geen felicitaties na de 16-0 overwinning, maar slechts boze reacties. Of hij het nou leuk had gevonden om het gastland zo te vernederen. En dat zo’n uitslag slecht was voor de sport en de Spelen. „Wij hebben alleen onze sportieve plicht gedaan”, was het resolute antwoord.
Intussen moet het vrouwenijshockey zich ernstig zorgen gaan maken. Gevreesd wordt dat deze ’sportieve’ discipline van de olympische kalender gaat verdwijnen, zoals het IOC vorig jaar al het honkbal en softbal van de lijst van Zomerspelen schrapte. Want voordat er hier door de dames ook maar één poging werd gedaan om een puck te raken, staat al vast dat Canada en Amerika de finale zullen gaan spelen. Die twee landen steken al vele jaren met kop en schouders boven de rest uit en daar komt geen verandering in.
Hoge kosten in de ijshallen en wereldwijd een zeer geringe belangstelling van publiek versterken de vrees bij de vrouwen, dat het olympisch ijshockey sinds Nagano ’98 zijn langste tijd heeft gehad, al zal het Vancouver in 2010 nog wel overleven omdat daar de olympische kampioen is gehuisvest. De Canadese veterane Danielle Goyette, steunpilaar in het team sinds begin jaren negentig en de Canadese vlaggendraagster tijdens de openingsceremonie, vertelde: „Het gat tussen de Noord-Amerikaanse speelsters en de rest van de wereld wordt niet kleiner en dat is zorgelijk. Vrouwenijshockey is pas aantrekkelijk als twee teams aan elkaar gewaagd zijn.
Haar team had in groep A na drie wedstrijden een doelsaldo van 28-0, en dan hadden de meeste vrouwen het nog rustig aan gedaan. Italië-Rusland was gisteren van een volstrekt ander niveau. Het Italiaanse team stond praktisch nooit volledig op het ijs, omdat er altijd wel iemand naar de strafbank werd verwezen wegens hooking of tripping. Het was allemaal onkunde en soms vielen ze gewoon per ongeluk boven op een tegenstander. De speaker trachtte het sfeertje op te hemelen, en dat lukte aardig, omdat de schoolkinderen, zwaaiend met hun Italiaanse vlaggetjes, precies deden wat hij zei. Ook op de videoschermen verschenen teksten als ’clap your hands’. Daarop verscheen ook regelmatig het woord ’powerplay’, maar dat sloeg dus nergens op. Het schaatsen was voor velen immers al moeilijk genoeg…
Toen een Russische speelster na een zware val met een brancard – een soort slede – van het ijs werd getrokken, kwam de Russische vrouwelijke arts ook nog even het ijs op. Ze had geen schaatsen aan, maar hoge hakken en moest zich aan een van de speelsters vasthouden om het slachtoffer te bereiken. Ook dat was een koddig gezicht, vooral om tijdens die onderbreking de muziek van de vogeltjesdans uit de luidsprekers klonk…