niet naar school willen

Dat is vevelend Sisa.
Ik zou toch bij zijn juf aandringen.
En duidelijk maken dat het helemaal niet zo goed gaat.
Bij ons op school zit ook 1x in de maand iemand van de thebe .
Daar kun je een afspraak mee maken als je vragen hebt over gedrag van kinderen of als er problemen zijn op school.
Hebben jullie dat niet?
is het proberen waard zij kunnen bij echte problemen je kind ook begeleiden.
Succes ermee

Ik denk dat de Juf wat meer ervaring heeft met peuterpuberende kinderen.

Zal wel goed komen, zolang je de hoofdregel bij het opvoeden maar in je achterhoofd houd: Het kind heeft niets te willen.

Thebe is bij ons van het consultatie bureau en de thuiszorg
Een soort van wijkverpleegkundige ,mar dan speciaal voor schoolgaande kinderen.

quote:

Op maandag 9 januari 2006 11:04 schreef Sisa het volgende:
Mijn zoontje zit nu precies 1 jaar op de basisschool.
Vorig jaar was het 3 maanden 'smorgens huilen en dat is in principe overgegaan, behalve nu nog na de langere vakanties. Maar zijn zin in school is er absoluut nog niet. Sinds maart vorig jaar plaste hij weer af en toe in zijn broek en nu vervang ik tig keer per dag een broek, vanwege de grote plassen en kan niet aangeven waarom. Huilen, morren en zeuren dat hij niet naar school wil is aan de orde van de dag.
Uit gesprekken met zijn juf komt dat hij het daar best goed doet, maar zoals hij op ons overkomt lijkt het wel een strafkamp voor hem.(niet echt zo bedoeld, maar hij wil gewoon niet). Als wij vragen of hij geplaagd wordt is dat niet zo. Hij speelt niet echt veel samen met vaste vriendjes, maar zeer sporadisch komt er wel eens een klasgenootje mee naar huis of gaat hij daar spelen.
Hij wil best wel aandacht van de andere kindjes, maar doet dat volgens mij op een verkeerde manier, bv door aantikken of laten struikelen. Niet fout bedoeld, maar hij vindt het dan raar dat die kinderen hem ontwijken.
Op de creche vermaakte hij zich altijd prima, maar wel vaak alleen. Het lijkt wel of hij nu wel aansluiting wil(logisch natuurlijk), maar niet weet hoe dit moet en zich daardoor rot voelt.
Het vervelende is dat wij niet precies weten wat er nou is en de juf het met een korreltje zout neemt en zegt dat het wel los loopt, maar wij hebben hem zien veranderen in een brutaal, sla-graag en niet luisterend jochie die wij bijna niet herkennen. Hij lijkt zichzelf niet meer.
Herkent iemand dit en wil diegene zijn ervaringen opschrijven of heeft iemand tips?

Sisa,

Kinderen leren op school aansluiten bij een groep, dat is een proces dat soms langer duurt.
Zeker als je zoon niet opgegroeid is met veel kinderen om zich heen, zal hij er langer over doen om bepaalde sociale vormen te leren. Niet dat je kind nu a-sociaal is, maar omgang met anderen kan best moeilijk zijn.

Geeft hij aan waarom hij niet naar school wil?

quote:

Op maandag 9 januari 2006 11:18 schreef Sisa het volgende:
van de wat? de thebe? is dat iets speciaals?
Ik heb vanmorgen wel weer aangegeven dat ik weer een gesprek wil en ik hoop dat er iemand is die met hem kan praten (dat staat er toch verder vandaan dan juf of wij).
Vorig jaar als eens bij de huisarts geweest en die verwees hem (en mij er dan bij) naar een psych, toen ik die na veel getwijfel belde vroeg ze wat het probleem was en dat kon ik niet goed uitleggen, ik heb die afspraak (op wachtlijst van half jaar) weer afgezegd. Op het consultatiebureau hadden ze ook iemand zeiden ze, maar daar ben ik nooit meer over teruggebeld.
Kortom, ik weet niet zo goed waar ik nu heen moet met hem.

was dat een kinderpsycholoog?
dan zou ik heel snel een nieuwe afspraak maken, en hem/haar laten bepalen of er al dan niet meer aan de hand is dan een "puberende kleuter".

Ik ben zelf juf..... Ik zou die signalen graag horen van ouders.
Ga weer een gesprek aan met school. Geef aan dat jij denkt dat de situatie veel ernstiger is dan dat school dat ziet. Vraag anders of de interne begeleider erbij komt zitten. Anders kun je altijd nog naar de GGD stappen met een hulpvraga, of via je huisarts.......
Maar ga door tot je hulp of een oplossing hebt, want het is wel de kindertijd..... die komt nooit meer terug. Als je wil mag je ook wel me me prive even overleggen..... Ik ben zelf kleuterjuf.

quote:

Op maandag 9 januari 2006 12:10 schreef wendytje het volgende:
Ik ben zelf juf..... Ik zou die signalen graag horen van ouders.
Ga weer een gesprek aan met school. Geef aan dat jij denkt dat de situatie veel ernstiger is dan dat school dat ziet. Vraag anders of de interne begeleider erbij komt zitten. Anders kun je altijd nog naar de GGD stappen met een hulpvraga, of via je huisarts.......
Maar ga door tot je hulp of een oplossing hebt, want het is wel de kindertijd..... die komt nooit meer terug. Als je wil mag je ook wel me me prive even overleggen..... Ik ben zelf kleuterjuf.

shiiiiiiiiiiiit .. Wendytje weer.
Me altijd te snel af.
En weer kan ik alleen maar

OT.
Vertrouw op jouw mening en niet op die van een ander die het kind nauwelijks kent en nauwelijks tijd heeft.
Als jij het niet vertrouwt, zoek hulp.

_{"Tip" ... ik zou van Wendytjes aanbod gebruik maken.}

quote:

Op maandag 9 januari 2006 12:52 schreef Sisa het volgende:

[..]

VOEL JIJ JE WEL HELEMAAL LEKKER? EEN KIND NIETS TE WILLEN.PFFFF ZEKER ZELF NOOIT KIND GEWEEST? ZOALS EEN ANDER AL SCHREEF, JE BENT MAAR 1X KIND EN IK HOOP DAT DIE TIJD ZO LEUK MOGELIJK IS VOOR IEDER KIND.

Kalm aan. Zo slecht bedoelt ie dat volgens mij niet.
Ik ben het zelfs een beetje met hem eens, in ieder geval in dit onderwerp.

Een kind moet nu eenmaal naar school en heeft dus niet te willen om thuis te blijven.
Als je er 1x aan begint kom je er nooit meer vanaf.

quote:

Op maandag 9 januari 2006 12:52 schreef Sisa het volgende:

[..]

VOEL JIJ JE WEL HELEMAAL LEKKER? EEN KIND NIETS TE WILLEN.PFFFF ZEKER ZELF NOOIT KIND GEWEEST? ZOALS EEN ANDER AL SCHREEF, JE BENT MAAR 1X KIND EN IK HOOP DAT DIE TIJD ZO LEUK MOGELIJK IS VOOR IEDER KIND.

waarom heb je die afspraak bij die psych dan afgezegd?

Als en kind op deze leeftijd al niet naar school wil, zit er iets niet lekker.
En daar MOET je aandacht aan besteden.
Mijn oudste wil ook wel s een keer niet, als ik door vraag heeft dat ook altijd n rede.
Voor ons misschien iets kleins, maar voor hun kan het echt n groot "probleem "zijn en daar moet je aandacht aan besteden.
Bij ons is het tot nu toe altijd op te lossen met n knuffel en even praten en er voor zorgen dat ze erzelf achter komt hoe het voortaan op te lossen en dat het helemaal niet zo erg is.

quote:

Op maandag 9 januari 2006 14:20 schreef moussy het volgende:

[..]

waarom heb je die afspraak bij die psych dan afgezegd?

ik zou ook geen half jaar wachten.

quote:

Op maandag 9 januari 2006 14:28 schreef reni het volgende:

[..]

ik zou ook geen half jaar wachten.

Ik wel en ondertussen verder kijken naar iets waar ik eerder heen zou kunnen.

Ik ben zelf ook kleuterjuf en net wat iemand anders al schreef; ik zou dit soort dingen ook graag van ouders willen horen!!
Is het niet mogelijk dat je een keer een ochtendje meedraait bij hem in de klas? Dat mogen de ouders bij mij ook altijd namelijk en dan kun je met eigen ogen zien hoe het op school gaat. Misschien gedraagt hij zich dan wel een beetje anders omdat zijn mama erbij is, maar toch...je krijgt wel een idee.
Verder zou ik het toch blijven aankaarten bij de juf; vertel haarmaar gewoon dat je je eigenlijk écht zorgen maakt.
Inderdaad met de intern begeleider erbij desnoods.

Succes!

of je zou het op video moeten kunnen vastleggen en dat aan die juf laten zien, om te zien dat het allemaal dus niet zo meevalt...

verder ben ik het wel eens met dat het goed is om toch langs een kinderpsycholoog te gaan...

quote:

Op maandag 9 januari 2006 12:29 schreef 2QT2BSTR8 het volgende:

[..]

shiiiiiiiiiiiit .. Wendytje weer.
Me altijd te snel af.
En weer kan ik alleen maar

OT.
Vertrouw op jouw mening en niet op die van een ander die het kind nauwelijks kent en nauwelijks tijd heeft.
Als jij het niet vertrouwt, zoek hulp.

_{"Tip" ... ik zou van Wendytjes aanbod gebruik maken.}

Het lijkt een beetje op het verhaal van mijn stiefzoontje, die ging op het psz wel aardig, maar vanaf de basisschool niet meer. Geen zin, ging niet goed op school, geen vriendjes, broek plassen en poepen. Uiteindelijk na veel aandringen is hij geobserveerd en nu wordt hij onderzocht, want er lijkt toch wel iets mis te zijn. Dus ik raadt je aan, ga op je gevoel af. Als jullie denken dat er iets mis is, blijf dan aandringen op hulp en ga idd naar een psych. beter vroeger dan later.
sterkte!

De juf zegt dus dat hij het op school (redelijk) naar zijn zin lijkt te hebben. Maar mss vindt hij het thuis gezelliger, krijgt hij meer individuele aandacht, vindt hij het leuker om bij mama te zijn dan op school. Op school móet hij veel meer dan thuis, er worden eisen aan hem gesteld, hij moet zich aanpassen en aan verwachtingen voldoen. Sommige kinderen hebben daar moeite mee.
Je volgende stukje zette me wel aan het denken:

quote:

Op maandag 9 januari 2006 13:56 schreef Sisa het volgende:
In het uurtje thuis was het alweer bal; om alles huilen en niet meer terug willen.(hoofdpijn, buikpijn, echt waar hoor mamma, etc.) Voorheen mocht hij als hij het wilde smiddags van mij thuisblijven, maar nu is hij 5 en dus vanaf volgende maand schoolplicht, dus ik dacht; even weer doorzetten en hem gewoon brengen om vast te wennen.

Dit kán op manipuleren duiden. Eerst mocht hij wél lekker 's middags thuis blijven, en nu mag dat niet meer. Wellicht probeert je zoon je met 'ziek-zijn' of drammerig gedrag te verleiden hem thuis te houden.

Ik heb ze ook wel eens in de klas (groep 3) hoor, kinderen die thuis enorme 'buikpijn' hebben, maar zodra ze in de bouwhoek, de poppenhoek of op het schoolplein spelen, nergens last meer van lijken te hebben. Toch hou ik ze dan wel extra in de gaten, niet ivm die 'gezondheidsklachten', maar omdat het wel een signaal kan zijn dat er iets anders niet zo lekker zit.

Ik was vroeger zelf zo'n kleuter die wel mee kon komen op de peuterspeelzaal maar niet in de klas. 's Morgens voor school was het altijd huilen geblazen omdat ik gewoon écht niet wilde dat mijn moeder wegging. Toen is er een compromis gesloten: ik ging elke ochtend naar school, op school las mijn moeder een verhaaltje voor en daarna ging ze pas weg.
Dat haalde wel de druk van de ketel mbt het weggaan. (voor zover ik me dat kan herinneren)
Misschien is dat ook voor jou een oplossing?

quote:

Op maandag 9 januari 2006 12:52 schreef Sisa het volgende:
VOEL JIJ JE WEL HELEMAAL LEKKER? EEN KIND NIETS TE WILLEN.PFFFF ZEKER ZELF NOOIT KIND GEWEEST? ZOALS EEN ANDER AL SCHREEF, JE BENT MAAR 1X KIND EN IK HOOP DAT DIE TIJD ZO LEUK MOGELIJK IS VOOR IEDER KIND.

Nounou, hysterische theemuts, hoe ben jij opgevoed als je om het minste of geringste naar de capslock rijkt.

Natuurlijk moet een kind een kind zijn. En natuurlijk heeft het kind ook wel iets te willen. Maar het kind heeft zeker niet altijd zijn zin te krijgen, want het kind heeft duidelijkheid nodig. Het enige wat veel mensen tegenwoordig vergeten is dat een kind meer weg heeft van een jonge pup dan van een volwassen mens. Interessant leesvoer zijn ook de filosofische werken van Michel de Montaigne, die tijdens de Renaissance al stelde dat een ouder niet de beste vriend van zijn kind kan zijn, om de simpele reden dat de machtsverhoudingen dan compleet verstoord raken.

Als een pup niet op de bank mag komen, mag de pup nóóit op de bank. Ook niet één keertje omdat 'ie zo lief kijken kan. En op dezelfde manier moet een kind gewoon naar school, geen gezeur. Iets mag wel of iets mag niet, en discussies hoef je met je kind al helemaal niet aan te gaan. Ik had vroeger ook een schurfthekel aan de basisschool, maar ik had niets te willen. Kortom, ik wist waar ik aan toe was. Lijkt me een gezonde basis. Gewoon geen aandacht aan schenken, want dan word het alleen maar erger.

En stuur het arme murmeltje alsjeblieft niet naar een psych, dan is het voor de rest van zijn leven meteen al verneukt. Voor je het weet zijn alle ADD/ADHD kwaaltjes hem al aangepraat, kan ie meteen aan de ritalin en rond zijn zevende heeft 'ie alle mogelijke pillencocktails al gehad. Kom op, zoals ik het zie is het gewoon een onzeker kindje van vier waarvan de onzekerheid thuis ook nog maar eens lekker word aangemoedigd, omdat ma zelf zo onzeker/onduidelijk als de pest is.