Eetstoornissen: Boulimia, Anorexia, BED etc. (Deel4)

Ereshkigal, je zit inderdaad in een heel lastige situatie. Je zusje ontkent haar problemen en wil gewoon niet geholpen worden...erge is daarbij dat hoe harder je je best doet om te helpen, des de meer tegendraads wordt ze....

Is er afgelopen 10 dagen nog iets gebeurd?

Wellicht een idee'tje: kun jij niet op dat forum met een onbekende naam je aanmelden en dan zo met haar in contact komen?
risico is wel dat als ze er eenmaal achter komt dat jij dat was, ze dan heel erg boos wordt...

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik de afgelopen weken niet zo met haar bezig ben geweest ivb met prive situatie bij mij zelf (vriend en ik zijn uit elkaar)

oftewel ik ga dus weer terug thuis wonen en zie mijn zusje weer iedere dag.
ik zie daar ook redelijk tegen op aangezien ik weet wat er speelt en zij mijn ouders voor de gek houd nog.

via dat forum in contact komen is een idee maar daardoor raak ik weer te veel betrokken misschien en dat is net iets waar ik momenteel niet veel behoefte aan heb (klinkt stom)
ik hou het even in de gaten en zal me binnenkort nog een keer komen melden !

bedankt iniedergeval !

Ik zit er inderdaad aan te denken om het haar voor te leggen of ik het vertel aan ons pap en mam of dat zij dat zelf doet
even nog bedenken hoe ik dat tactisch kan doen....maar dat komt wel goed

ik zou haar er eerst mee confronteren, als je het nu via je ouders gaat doen, dan heb je de kans dat ze je helemaal nooit meer vertrouwd...

zeker niets via je ouders doen....eerst via haar.....

maar, ik zou zeker eerst even tijd voor jezelf nemen, niet jouw problemen wegdrukken met haar problemen! en nee, klinkt niet stom dat je even geen behoefte aan haar problemen hebt, klinkt heel normaal!

Ja op dit moment heb ik genoeg eigen problemen aan me kop
dus ik kan er ook niet optimaal voor haar zijn zoals ik zou willen

Ik ben ook voor om het haar eerst eens zelf te vragen
kweet alleen niet goed hoe en wanneer....beetje lastig omdat ik nu dus ook weer thuis kom wonen zal ze wel denken heb je die bemoeial weer

komt allemaal wel goed , eerst even mijzelf weer op de weg krijgen en dan zal ik me zusje weer voor de volle 100% gaan helpen
bedankt voor jullie lieve reacties !!

je kunt ook aangeven dat jij er al over na hebt gedacht, dat je ervan bewust bent dat zij zou kunnen denken dat je een bemoeial bent, maar dat dat dus echt niet het geval is!

maar dat later....eerst denken aan jezelf!!

Ja ik doe me best, maar ik baal er gewoon flink van dat dat weer aan de gang is
hoewel ik wel t idee is dat ze beter weet wat er mis is
en dat ze ook minder erg bezig is dan dat ze deed

Ik moet hier maar wat mee, misschien.

Ik heb 4 jaar terug een hele periode niet of nauwelijks gegeten. Ik had een eetprobleem en wilde alleen maar dunner zijn dan iedereen.
Pas toen mijn ouders zich echt zorgen begonnen te maken (zijn nuchter en niet zo emotioneel), kon ik de stap zetten naar weer gaan eten en weer op normaal gewicht komen. Ik woog 47 kilo op het dunste moment.

Nu is het jaren later. Ik heb 4 maanden terug mijn 2e kindje gekregen en zit in een postnatale depressie. Daar krabbel ik (door hormonen) langzaam uit. Maar ik grijp het niet-eten weer aan. Ik zag foto's van 4 jaar terug en was zo trots op hoe ik toen was. Zo dun, zo duidelijk niet oké, zelfs dat maakte me trots. Die periode, dat lage gewicht, daar haal ik bestaansrecht uit. Belachelijk natuurlijk, maar het is zo. Sinds het zien van die foto's (eind november) ben ik weer drastisch aan de slag gegaan met elke dag zo min mogelijk eten.

Ik was door de zwangerschap veel zwaarder dan ik normaal ben. Die kilo's gaan er nu snel af. Ik krijg complimenten, mensen zien dat ik weer mijn normale figuur krijg. Maar ik wil geen complimenten!!! Ik ben er elke minuut van de dag mee bezig, dwangmatig mee bezig!!!! Ik wil dat mensen mijn probleem zien en niet zien: goh, ze begint weer normaal eruit te zien. Ik vind het hartstikke oneerlijk en gemeen dat ik nu hetzelfde gevecht lever als toen (4 jaar terug) maar dat nu niemand zich zorgen maakt, omdat ik gewoon een normaal gewicht heb nog.
Dan ga ik wel weer door tot heel dun, dat voelt veilig, pas dan weet ik dat ik niet meer zo kwetsbaar ben voor kritiek en durf te genieten in gezelschap. Nu voelt dat veel te eng, alsof ik mezelf zo accepteer, met dit lijf. Dat kan en wil ik niet uitstralen.

Ik sluit mezelf op in dit probleem, ben vrolijk, kom zelfverzekerd over en denk alleen maar aan eten en niet-eten, aan wat mensen denken, wat mensen zien, waarom ze niks vragen of zeggen en waarom anderen wel kunnen en mogen genieten. Ik doe het zelf, ik weet het. Maar ik heb het nodig, om me opgewassen te voelen tegen de rest van de wereld, denk ik. Ik weet het ook niet. Maar ik moest het delen even hier.

Sugar,
het klinkt alsof je weer terug bent bij af....weer net zo 'dwangmatig' bent als 4 jaar geleden, ik kan je echt maar één tip geven: zoek hulp, of als dat te lastig is, vertel het de personen om je heen! Het beeld van de foto's van 4 jaar geleden is een verstoord droombeeld, probeer daar niet naar te streven....

Ik heb al hulp van een psycholoog, maar ik heb dit zelf zo graag als houvast nu. Dus dat heb ik besloten en laat ik niet zo makkelijk los. Ik ben inmiddels wel weer zoals ik was voor de zwangerschap, maar ik wil nog doorgaan toch, denk ik.

En tegelijkertijd zo lastig nu, ik wil ook leuk doen en oliebollen eten en geen schuldgevoel krijgen, maar ja, maar ja, maar ja. Het is zo dubbel. Steeds als er iets rots is, denk ik: zie je wel, ik moet niet eten, zo min mogelijk moet ik eten. En als het allemaal weer even wél leuk voelt, eet ik ineens weer wel lekker iets mee.

Heart-worm, hoe is het nu met jou?
En met jouw vriendin, CleeJee?

Oh, ik weet helemaal niet wat dat inhoudt, een klinische behandeling.
Is Amarum de enige plek van hulp die je nu krijgt? Of zit je al in een heel traject?

Hoop dat het snel weer wat beter met je gaat en dat de mensen van Amarum je kunnen helpen.

Met mijn vriendin gaat het wel redelijk oké eigenlijk, tijdje geleden dipje gehad omdat ze aan nieuwe baan was begonnen en ineens veel sneller dan verwacht een eigen huisje kreeg....maar daar is ze goed uitgekomen!

En wat bedoel je dan, CleeJee, dat ze niet weer met niet-eten is begonnen? Dat ze niet die grip op is gaan zoeken?
Wel heel fijn dat het goed gaat.

Stomme vraag, maar toch: moeten jullie ook veel vaker plassen als jullie heel weinig eten? Ik ga echt wel 10 keer per dag.

Oh, het hangt dus niet samen bij jou? Ik moet veel vaker nu echt, normaal nooit.

Gaat het goed trouwens?

quote:

Op vrijdag 29 december 2006 09:26 schreef Sugar

Ik was door de zwangerschap veel zwaarder dan ik normaal ben. Die kilo's gaan er nu snel af. Ik krijg complimenten, mensen zien dat ik weer mijn normale figuur krijg. Maar ik wil geen complimenten!!! Ik ben er elke minuut van de dag mee bezig, dwangmatig mee bezig!!!! Ik wil dat mensen mijn probleem zien en niet zien: goh, ze begint weer normaal eruit te zien. Ik vind het hartstikke oneerlijk en gemeen dat ik nu hetzelfde gevecht lever als toen (4 jaar terug) maar dat nu niemand zich zorgen maakt, omdat ik gewoon een normaal gewicht heb nog.

Sugar, weten je ouders hoe je hier nu mee bezig bent? Aangezien zij degenen zijn die je toen ook konden helpen, is het misschien goed om ze te waarschuwen dat je je in je hoofd weer net zo voelt als toen, ook al is dat nog niet zichtbaar. Ze maakten zich natuurlijk zorgen om dat lage gewicht, maar nog veel meer om wat daar achter schuilt. Hopelijk kom je er met alle hulp die je aangeboden krijgt weer bovenop. Je mag best schreeuwen om hulp, woedend zijn op die kl*te wereld die je zo laat voelen, op de maatschappij die nu weer voor je bevestigt hoe slecht dat dik zijn toch eigenlijk is, dat het toch allemaal alleen maar daar om draait. Hou het echt niet allemaal bij jezelf, dan kan je steeds verder wegzakken in die emoties. Heb je vriendinnen waarbij je eerlijk kan zijn hierover?

Misschien een gek idee, maar heb je niet misschien een foto uit een 'goede' periode die je kan gebruiken als tegenhanger op die moeilijke momenten? Een foto van een moment waarop je echt blij en gelukkig was, zonder al die rottige gedachtes over jezelf, waar je ook heel trots op jezelf was maar om andere redenen? Trots op je mooie gezin, op een gezellige dag, op een diploma halen, een leuk knutselwerk, wat dan ook. Misschien kan je dat helpen bij het visualiseren van de andere kant, die kant waar je eigenlijk veel liever naar toe wil, wat het waard maakt om tegen deze gevoelens te vechten.

Hopelijk vind je jezelf gauw weer een beetje terug, zodat je weer omhoog kan klimmen

Étolie, dankjewel voor je lieve reactie. Mijn ouders en zussen en ook wat vriendinnen weten er wel van. Mijn man ook natuurlijk. En ze proberen me wel te bevestigen en te zeggen dat ze me echt liever gelukkig zien dan veel te dun. Maar ik heb dit nu als houvast en het loslaten lukt nog niet zomaar.

Ik heb wel van die foto's ja, van mijn trouwdag bijvoorbeeld. Daar straal ik en ben ik blij met man, kind, familie en vrienden. En met mezelf. Alleen kan ik daar nu toch niet echt iets mee, eerlijk gezegd. Ik ben wel blij dat ik weer pas in mijn trouwpak, dat heb ik geprobeerd en het zit zelfs nog losser dan toen.

Ik voel me nu ook gewoon goed met wat ik doe. Het kost weinig moeite. Voor de vorm eet ik 's avonds wel een klein beetje mee met man en kind(eren). Dus misschien valt het ook nog mee.

Ik weet het allemaal niet, kreeg een lieve brief per mail van mijn zussen en mijn ouders. Dat raakte me heel erg, ze doen zo hun best nu om hun zorg uit te spreken. En dat is ook waaraan ik behoefte heb, aan die bescherming en veiligheid. Die geven ze dus nu. Maar toch eet ik niet gewoon.