Ik heb een probleem, waar ik eigenlijk al op kerstavond mee zat.
Ik weet me er geen raad mee en op dit moment heb ik een baas die zo ontzettend kwaad op me is.
Ik heb last van een hartritmestoornis, en op momenten van stress en drukte merk ik dit extra veel. Ik doe een voltijd studie, maar daarnaast heb ik ook een bijbaantje in een winkel. De laatste tijd is het erg druk geweest vanwege de feestdagen en heb ik mij extra ingezet, wat inhield dat ik naast mijn studie ook nog makkelijk 30 uur in een week maakte.
Afgelopen zaterdagavond, kerstavond, is het uit de hand gelopen. Een half jaar geleden heb ik hetzelfde meegemaakt, en nu weer. Ik ging helemaal 'out'. Ik kreeg last van mijn op mijn borst en vertelde dit ook tegne mijn vriend. Een kwartier later moest ik naar de wc en op de badkamer ben ik toen flauwgevallen. Mijn vriend was in paniek en heeft toen contact opgenomen met de eerste hulp. Zij vroegen hem of er iemand moest komen of dat hij zelf in staat was om met mij naar het ziekenhuis te komen. In de tussentijd was ik weer bijgekomen, maar ik ben wel bijna een kwartier buiten westen geweest. In het ziekenhuis hebben ze mijn hartfuncties en bloeddruk nauwkeurig in de gaten gehouden en me bloeddrukremmers gegeven.. want het ging echt buiten alle proporties. Het zat er bijna in dat ik kerst moest vieren in het ziekenhuis omdat ze me ter observatie daar wilden houden. Uiteindelijk mocht ik zaterdagavond rond 11 uur toch naar huis gelukkig. De dokter heeft mij toen op het hart gedrukt dat ik echt rust moest nemen, dat het gewoon teveel voor me was als ik nu doorging met het schema van de afgelopen paar weken.
Vanwege de kerstdagen heb ik er toen voor gekozen om mijn collega's niet met mijn problemen lastig te vallen. Vandaag moest ik werken en ik heb ervoor gekozen om extra vroeg naar mijn werk te gaan en daar het verhaal uit te leggen. Mijn baas was vandaag niet aanweizg, dus moest ik via de telefoon uitleggen wat er was gebuerd. Een onwijze rotsituatie.
Hij was behoorlijk boos en vroeg me waarom ik niet eerder had gebeld. Nu zat hij met zijn handen in het haar en het kwam erop neer dat het alllemaal mijn schuld was. Hij zei dat ik vanmiddag alsnog moest gaan werken, onder welke omstandigheden dan ook.
Ik ben nu net even naar huis gegaan want ik ben behoorlijk geschrokken door dit alles. Ik sta voor iedereen klaar bij ons op het werk. Als er wat is, dan hoef je me maar te bellen en dan kom ik. nu is er wat met mij aan de hand.. en nu krijg ik de schuld van alles. En nu moet ik er zelf maar voor zorgen dat het 'gat' wordt opgevangen.
Hij stelt mij voor de keuze... of ik zorg dat er iemnad anders is die kan komen werken.. of ik moet daar zelf vandaag gaan staan.
Lichamelijk lujkt me dat dus totaal niet. Ik ben al 3 dagen compleet van slag en enorm aan het trillen door alles wat er gebeurd is. Ik zie mijzelf daar over een paar uur gewoon niet in de winkel staan. Toch 'dwingt' hij me en ik ben serieus bang dat ik dadelijk de zak krijg als ik niet naar mijn werk ga (ik ben namelijk een oproepkracht.. wel vast contract maar wat stelt dat tegenwoordig nog voor?)
Mijn verstand zegt dat ik gewoon voet bij stuk moet houden. Ik voel me lichamelijk niet in orde dus ik kan gewoon niet.
Mijn hart zegt: doe het nu wel.. anders kun je je bijbaantje dadelijk wel vaarwel zeggen.
Kan ik het maken door, dadelijk als hij tegen me zegt dat ik toch nmoet gaan werken, te zeggen dat ik niet kom.. omdat ik daar niet tot toe in staat ben?
Hoe zouden jullie dit aanpakken?