Uit Spits:
Hoekig, stekelig en ontzettend leuk
Door Guido Verburg
Het is snel gegaan met Franz Ferdinand, een bandje waarvan zo'n anderhalf jaar geleden nog bijna niemand had gehoord. Twee albums verder is het Schotse viertal één van de populairste alternatieve gitaarbands van het moment. In augustus waren ze al een publieksfavoriet op Lowlands, zondag stonden ze - net als ruim een jaar geleden - in een uitverkochte Heineken Music Hall in Amsterdam. De band zelf lijkt die snelle ontwikkeling goed te hebben verteerd; zanger Alex Kapranos en companen zien er op het podium ontspannen en zelfverzekerd uit en hebben weinig show nodig voor een heel vermakelijk optreden.
Van de variatie moet Franz Ferdinand het niet echt hebben; vrijwel elk nummer is opgebouwd rond een hoekig ritme, een stekelig gitaarloopje en een pakkend refrein. Die wat eenzijdige aanpak levert wel een heleboel ontzettend leuke, vlotte liedjes op die het publiek in de HMH moeiteloos aan het springen zetten; The dark of the matinee en de hit Take me out van het titelloze eerste album bijvoorbeeld, of The fallen van de tweede plaat You could have it so much better. Het zijn stuk voor stuk heerlijk opzwepende nummers, waarbij het gebrek aan afwisseling geen enkel bezwaar is. De band doet tegen het eind van het optreden wel een poging om wat dynamiek aan te brengen met twee meer ingetogen nummers - nieuwe single Walk Away en het Beatles-achtige Eleanor put your boots on - maar het geluid in de zaal staat daar eigenlijk te hard voor. Gewoon lekker knallen ligt de band duidelijk beter; zelf hebben ze er in elk geval zichtbaar lol in. Af en toe klimt er eens iemand op het drumstel en één keer wisselen de bandleden voor de aardigheid van instrument. Het oogt meer als een stel spontane acties dan als een doordachte show en het plezier werkt aanstekelijk.
In de toegift doet de band er nog eens een schepje bovenop met een paar stevige uitsmijters: Evil and a heathen, Outsiders en de ijzersterke afsluiter This fire. Een mooi slot voor - alweer - een overtuigend optreden. De rek is er nog lang niet uit bij Franz Ferdinand en de Music Hall lijkt zelfs een beetje te klein voor ze geworden.
Uit NRC:
Franz Ferdinand meteen klassiek
Door Hester Carvalho
De muziek van de Schotse groep Franz Ferdinand wordt vaak in verband gebracht met punkfunk, de stroming die begin jaren tachtig de Engelse underground beheerste. Toch is een van de mooiste liedjes van hun nieuwe cd eerder Beatles-achtig dan funky: Eleanor Put Your Boots On had zomaar een `hidden track' op Abbey Road kunnen zijn.
Er zijn meer overeenkomsten, bleek gisteravond bij het uitverkochte concert van Franz Ferdinand in de Heineken Music Hall in Amsterdam. De vier muzikanten schudden nog net niet met hun kapsel, maar ze zijn niet te beroerd om soms tegelijk dezelfde danspassen te maken, of synchroon van het drumpodium te springen. En de vrolijkheid van The Beatles in hun begindagen, die hoor je ook bij Franz Ferdinand. De liedjes zijn opgewekt zonder onbenullig te worden: snel, fris en ingewikkeld. Want bijna ieder Ferdinand-nummer heeft een rare vertraging, een dwars intro of een andere vreemde wending. Een van Franz Ferdinands wervende eigenschappen zijn de loopjes waarmee gitarist Nick McCarthy de meeste liedjes inluidt: die bestaan uit een handvol losse noten en klinken meteen klassiek.
Op het podium is zanger/gitarist Alex Kapranos de spreekstalmeester. Hij kondigt de nummers aan alsof het sensationele acrobaten-acts zijn, en barst dan los in weer een wervende lokzang. Zijn stem is als die van een crooner. Bijna. Want Kapranos is niet in dat soort romantiek geinteresseerd. Hij laat zijn stem regelmatig wankelen en ook inhoudelijk is hij eerder post-romantisch dan zoet. Vandaar dat hij zingt, in de nieuwe single Walk Away: `I love the sound of you walking away', of een ander liedje You're The Reason I'm Leaving noemt.
De vier muzikanten, soms aangevuld door een - onhoorbare - keyboardspeler, joegen hun muziek met loeiend volume door de zaal. Het achterdoek bestond uit vier draaiende panelen die helaas niet zo interessant versierd waren als de constructivistische stijl van hun cd-hoezen had doen verwachten. Ook ontbraken dit keer de gestreepte overhemden: in monochroom zwart stonden de muzikanten opgesteld. Dat was weer wel heel jaren tachtig-achtig.
26 oktober - 2 november Frankrijk | 3 feb - 6 feb Hong Kong/6 feb - 26 feb Vietnam