Zo, dit jaar 65 albums aangeschaft / gekregen. Dat levert een top 60 op.
Vijf platen halen de lijst niet, te weten Cursive - The Difference Between Houses And Homes, Fence - The Woolf, Enon - Lost Marbles And Exploded Evidence, Sergeant Petter - Monkey Tonk Matters en Tom McRae - All Maps Welcome.
Dan krijgen we deze top 60, van 60 naar 1 om de spanning op te bouwen:
60. The Love Substitutes - Meet The Love Substitutes While The House Is On Fire
Samenwerkingsverband tussen de muzikale duizendpoten Craig Ward, Mauro Pawlowski en Rudy Trouvé, samen met drummer Bert Lenaerts. Klinkt als een lange jamsessie, die boordevol is gestopt met allerlei geslaagde en minder geslaagde ideeën. De grote klasse van de muzikanten maakt sommige songs tot toppers, maar er staan ook minder interssante stukken op.
59. tompaulin - Into The Black
Deze Indieband doet aan valse bescheidenheid, door de naam niet met een hoofdletter te laten starten. De vrouwelijke zang geeft het geheel iets lieflijks, hoewel de teksten soms pure wanhoop laten horen. Van tegen country aanschurkende slepende indierock naar wat meer Heather Nova-achtige ballads, stuk voor stuk goed uitgevoerd. Vooral degelijk.
58. Editors - The Back Room
Hyper-de-hype-hoera. Ook Editors was weer zo'n "next big thing" uit Engeland, met een vooruitgesnelde faam. Die maakt men niet echt waar op dit debuut, dat wel enkele supersongs bevat, maar toch vooral de neiging oproept om de debuutplaat van Interpol of wellicht zelfs Joy Division weer eens op te zetten.
57. Janove Ottesen - Francis' Lonely Nights
De Noorse voorman van Kaizers Orchestra, de band die met hun mix van hoempapa, rock en zigeunermuziek twee jaar lang Europa onveilig maakte, blijkt solo een stuk rustiger te zijn. Een ingetogen singer / songwriter-plaat, die enkele sterke composities bevat, maar uiteindelijk net te weinig inhoud heeft om op de lange termijn te beklijven.
56. Monza - Grand
De Vlaming Stijn Meuris is een gecompliceerde man. Zijn songs klinken daar ook naar. Op Grand verwerkt hij voor een groot deel de zelfmoord van zijn vriendin, wat op de sterkste momenten tot zeer aangrijpende, zowel qua tekst als voordracht, nummers leidt. Helaas is niet de hele plaat even constant.
55. Logh - A Sunset Panorama
Degelijke rocksongs uitgevoerd door degelijke Zweden, die ogen als je buurman of als jijzelf. Het vakmanschap klinkt er vanaf, de spanningsbogen zijn soms prima, maar uiteindelijk is het allemaal net iets te gewoontjes om in 2005 tot de echte top te behoren.
54. Neil Young - Prairie Wind
De nieuwste plaat van de Canadese veteraan bevat zowel nummers die straks bij zijn dood op zijn all time best kunnen komen, als nummers waarvan je het idee krijgt dat hij ze als tussendoortje bedoeld heeft. Gevolg is een wisselvallige plaat, die zijn beste werk nooit volledig benadert.
53. Millionaire - Paradisiac
Minder oog voor het liedje, ruimte voor allerlei allitererende instrumentaties. Donderende drums en gierende gitaren, dat werk. Hiermee durft Millionaire radicaal iets anders te doen dan op het onvolprezen debuutalbum, maar pakt het wat mij betreft minder uit.
52. Six Organs Of Admittance - School Of The Flower
Veel releases dit jaar in de hoek van de zogenaamde free folk. Ook Six Organs Of Admittance hoort hierbij en was begin dit jaar zelfs één van de eersten. Ook hier zijn de eersten uiteindelijk de laatsten, hoewel School Of The Flower knappe composities bevat, maar niet altijd even boeiend blijft.
51. Hallo Venray - Vegetables And Fruit
Dat Hallo Venray bij Excelsior Recordings kwam, is niet zo verrassend. Goed uitgevoerde gitaarpop, zoals je van bands op dit label gewend bent, maar ook ontbreekt hier en daar het scherpe randje dat Vegetables And Fruit van een goede tot een heel goede plaat had kunnen maken.
50. Bright Eyes - Digital Ash In A Digital Urn
De Kid A van Conor Oberst knaagt hier en daar. Dan passen zijn eloquente teksten net niet goed in de digitale achtergrondmuziek en op die momenten gaat het kunstje voor het resultaat. Als een tijger met een verbrande staart door de brandende hoepel en van Oberst verwacht je nu eenmaal vlekkeloos werk. Hulde voor het experiment, maar de uitvoering kon beter.
49. South San Gabriel - The Carlton Chronicles
Een conceptplaat over een kat, die wegloopt van huis en uiteindelijk door schade en schande wijs geworden weer terugkeert bij zijn baas. Dit alles begeleid door mooie indierock en af en toe fraai tweestemmige zang, maar op zichzelf staand niet sterk genoeg om echt in de top te komen.
48. Mick Harvey - One Man's Treasure
Harvey is al sinds de eerste plaat van Nick Cave lid van The Bad Seeds en neemt zo nu en dan een eigen plaat op. Deze plaat ademt qua geluid vooral Nick Cave, hetgeen niet verrassend is. Aangezien Harvey net iets minder charismatisch is als Cave, blijft het bij een aangename plaat om af en toe eens te draaien.
47. The Lost Patrol Band - Self Titled
Ongecompliceerd schijfje rammelrock van Dennis Lyxzén, voorman van The (International) Noise Conspiracy. Energiek, maar kort. Te kort om net als het enigszins vergelijkbare Caesars Palace in 2001 zo maar de top 10 te bereiken, maar wel een heerlijke plaat om even lekker tussendoor te draaien.
46. King Me - Happy Happy
Nederlandse indieband die op deze plaat klinkt als Pavement, Sparklehorse, Radiohead en Daryll-Ann, maar daar wel een eigen draai aan geeft. Sympathiek plaatje, dat echter blijft steken in de eervolle vermeldingen.
45. Dyzack - Somewhere There's A Monkey Laughing
Erik Hofland knalt met zijn rauwe stem weer de nodige op blues en country geörienteerde nummers de ether in, ditmaal met meer hulp van zijn bandgenoten. Zijn virtuoze gitaarspel en zijn doorleefde voordracht geven de nummers pit, maar de concurrentie is dit jaar zo groot dat ook Dyzack niet in de top komt.
44. Amira - Rosa
Bosnische zangeres, die met haar fraaie en hunkerende stem nummers uit de Bosnische en Macedonische traditie brengt. Bijzonder en, hoewel niet te verstaan, toch vaak veelzeggend. Wel een plaat waar je voor in de stemming moet zijn.
43. Laura Veirs - Year Of Meteors
Laura Veirs klinkt als een soort kruising tussen Aimee Mann en Joanna Newsom, waarbij ze iets meer naar het gewone hangt. Gezegend met een fraaie stem zet ze enkele sterke nummers op plaat, maar de eveneens aanwezige niemendalletjes houden haar ver weg van een echte meteoor-inslag. Een klein klapje dus, hier op 43.
42. The White Stripes - Get Behind Me Satan
Jack en Meg doen het anders dan voorheen, maar kunnen me tegelijk weer minder bekoren dan op de voorgangers. Rijker qua geluid, dat zeker, maar ik mis de songs die ik op De Stijl en White Blood Cells zo fijn vond.
41. One Star Hotel - Good Morning, West Gordon
Americana-platen over de zelfkant van de samenleving, ze zijn er veel. Vaak ook van goede kwaliteit, zoals deze van One Star Hotel. Ze hebben de nodige concurrentie binnen het genre en zijn daarin dan de minst aansprekende, zodat ze hier eindigen.
40. Remmelt, Muus & Femke - The Long Way Round
Haags trio dat lekkere meerstemmige country maakt, naar Nederlands model. Hoewel, Neil Young druipt er her en der vanaf. Het heldere stemgeluid van Femke contrasteert mooi bij dat van de heren en het levert een plaat op waar we hier best trots op mogen zijn.
39. Meindert Talma & The Negroes - Self Titled
Meindert neemt je weer mee zijn bijzondere wereld in, vol dikke jongens in stadsbussen, een heuse moord in Friesland en natuurlijk zijn liefdesleven. Muzikaal wederom zeer sterk en een verbreding van zijn oeuvre, de teksten als vanouds bijzonder en gortdroog.
38. Mercury Rev - The Secret Migration
Het zegt iets over 2005 als Mercury Rev, met een plaat die heus niet gek veel minder is dan meesterwerken Deserter's Songs en All Is Dream, maar op 38 eindigt. Toch is de rijke sprookjespop van Jonathan Donahue en consorten uiteindelijk minder sterk dan de vorige twee en leunt deze iets te veel op de superieure kwaliteit van enkele songs.
37. Espers - Self Titled
Weer zo'n band uit de free folk hoek. Espers zoekt het in samenzang van man en vrouw en weet daar soms bijzondere pareltjes van te smeden. Een plaat om lekker in weg te glijden, waarna je na beluistering ontdekt dat die vlinders er helemaal niet waren.
36. Gina Villalobos - Rock 'n Roll Pony
Countrybelofte, die nu nog te zeer klinkt als Lucinda Williams die nummers van Ryan Adams speelt, om echt hoge ogen te gooien. Wel heerlijk snijdend gezongen.
35. Mugison - Mugimama, Is This Monkey Music?
IJslanders die een curieuze plaat uitbrengen. Dan weer flink rockend, dan weer intiem een liefdesliedje brengend, dan weer rare teksten over kippen en dat alles klinkt wonderwel bijzonder aardig samen.
34. Duffhuës - Harem
Niels Duffhuës presenteert zich als een Nederlandse variant van Nick Cave en Leonard Cohen, die intelligente black poetry brengt met spaarzame begeleiding. Intrigerende plaat.
33. At The Close Of Everyday - De Geluiden Van Weleer
Nederlandse indierockers die voorheen in het Engels werkten, maar nu liederen van troost brengen in oud-Hollandsch. Dat pakt goed uit, hoewel de stem van Minco Eggersman wel even wennen is en de teksten niet iedereen zullen aanspreken.
32. Emmett Tinley - Attic Faith
Hele mooie songs, die een beetje klinken als pakweg Ben Christophers. De ex-frontman van The Prayer Boat brengt ze op dit album, dat zeer weemoedig klinkt, maar op zijn beste momenten ijzingwekkend fraai is.
31. The Standard - Albatross
Intelligente indierock, van een band die klinkt als Coldplay maar dan wel spannend. Altijd bereid om even de grenzen op te zoeken, zonder de song uit het oog te verliezen. Ook Nick Cave loert om de hoek.
30. Orenda Fink - Invisible Ones
Beide dames van Azure Ray brengen dit jaar een soloplaat uit. Deze van Orenda Fink is muzikaal gewaagder dan die van haar collega, maar klinkt daardoor iets gezochter en een fractie minder.
29. Damien Jurado - On My Way To Absence
Onterecht onbekend gebleven singer / songwriter, die na zijn vorige sterke plaat Where Shall You Take Me? opnieuw een collectie fraaie songs uitbrengt. Treurig, neigend naar Americana, maar ook steviger dan je van hem gewend bent.
28. Alasdair Roberts - No Earthly Man
Deze Schot brengt oeroude Britse folksongs, met een zwaar accent en met hulp van o.a. Will Oldham en Isobel Campbell. Dit maakt van No Earthly Man een spannende plaat, die enkele hele goede songs bevat, vol verhalen over ridders en moord.
27. Animal Collective - Feels
Een band die maar wat lijkt te doen. Heb je zin om even te gaan roffelen op de drums? Ga je gang. Wil je jodelen? Toe maar. Free folk dus en zeker in de minder drone-achtige stukken pakt dit prima uit. Luister naar single Grass en verbaas je over het aantal ideeën dat een band in een nummer van net drie minuten kan stoppen. Opvallend.
26. Vladimir - The Notion Express
Nederlandse band die sfeervolle indierock maakt. Doet soms denken aan dEUS en andere Vlaamse bands en dat is knap voor een Nederlandse band. Positieve verrassing van eigen bodem!
25. Spinvis - Dagen Van Gras, Dagen Van Stro
Weer enkele prima songs met opvallende teksten, maar ook enkele miskleunen. Het maakt van Spinvis' tweede toch een licht teleurstellende plaat, hoewel nog altijd van kwaliteit.
24. Beck - Guero
De laatste van Beck kent een ijzersterke opening, maar zakt gaandeweg toch ietsje in. Een echte plaat voor lome zomeravonden aldus en uiteindelijk net niet sterk genoeg om met de hele groten van 2005 mee te doen.
23. Adam Green - Gemstones
Meligheid troef, maar zonder echt flauw te worden. Gemstones is opnieuw een plaat van rond het half uur, bestaand uit slimme popsongs. Niet zo verrassend meer als Friends Of Mine, maar zeker weer erg fijn.
22. Ryan Adams & The Cardinals - Jacksonville City Nights
Adams komt met twee platen, waarop hij meer dan ooit terugkeert naar zijn begindagen in de alt. country. Helaas bevat deze plaat naast enkele zeer sterke songs ook wat miskleunen en is het dus weer niet die geniale plaat die Adams in zich moet hebben.
21. Tunng - Mother's Daughter And Other Songs
Folktronica, schijnt het te heten. De heren van Tunng zetten in de puurste zin oeroud klinkende songs op een moderne muzikale begeleiding en komen daar heel erg goed mee weg. Er valt veel te ontdekken op deze plaat.
20. Bellwether - Seven And Six
Ook zo'n band die desolaat klinkende country noir opneemt. Zelden zal je die van zulke grote schoonheid en klasse vinden als bij Bellwether, dat stilaan verdient om meer aandacht en fans te krijgen.
19. Richmond Fontaine - The Fitzgerald
Richmond Fontaine vist in hetzelfde water als Bellwether en One Star Hotel en is dit jaar wat mij betreft de beste in het genre. Prima verhalende songs, ingetogen begeleid en met heerlijk gruizige zang.
18. The Mountain Goats - The Sunset Tree
Weer een nieuw hoofdstuk in de historie van The Mountain Goats, oftewel John Darnielle. In enkele bijtende songs rekent hij af met zijn stiefvader, verder weer de gewoonlijke liefdesperikelen en allemaal van de hoge kwaliteit die je van hem gewend bent.
17. Brown Feather Sparrow - Let's Be Fine
Lydia van Maurik-Wever brengt een fijne plaat uit, die haar talenten optimaal laat horen. Haar hoge stemgeluid zweeft over de fijne muzikale omlijsting, haar teksten over het leven van alledag klinken herkenbaar.
16. Devendra Banhart - Cripple Crow
Zorgeloze muziek van een zorgeloze ziel. Cripple Crow, dat ruim zeventig minuten klokt, wordt gekenmerkt door ongedwongenheid. Van Spaanstalige nummers tot een ouderwets vredeslied, Devendra doet het en overtuigt vrijwel steeds.
15. Art Brut - Bang Bang Rock & Roll
Britse rammelband, die het doet lijken alsof ze in een dronken bui besloten hebben een plaat op te nemen. De teksten staan boordevol humor, muzikaal is het ook in orde en de plaat is net kort genoeg om niet te vervelen.
14. Vashti Bunyan - Lookaftering
Oude folkgodin die is opgevist door de moderne free folkers. Vashti klinkt 35 jaar na haar laatste plaat als een gerijpte vrouw, die met haar troostrijke stem songs over haar geliefden en de natuur brengt. Klein gehouden, maar meeslepend. Comeback van het jaar, van de eeuw wellicht.
13. Sexsmith & Kerr - Destination Unknown
De schromelijk onderschatte Ron Sexsmith besloot wat oude songs opnieuw op te nemen en uit te brengen samen met Don Kerr. De tweestemmige zang brengt de als vanouds weemoedige klassesongs van Sexsmith zelfs iets extra's. Veel meer dan een tussendoortje.
12. Paul McCartney - Chaos And Creation In The Backyard
Zijn beste soloplaat ooit? McCartney brengt een plaat vol songs van Beatle-kwaliteit en dat is dus erg hoog. Doordat hij vrijwel alle instrumenten zelf bespeelde, groeit de waardering voor Sir Paul nog meer.
11. Maria Taylor - 11:11
Met zo'n titel ligt deze klassering voor de hand. De andere helft van Azure Ray brengt met haar fantastische stem songs vol ingehouden schoonheid. Her en der staan er zelfs tijdloze miniatuurtjes op, waar wijlen Elliott Smith een patent op had.
10. dEUS - Pocket Revolution
Na jaren weer een plaat van deze Belgische helden. Tom Barman heeft vrijwel geen oude compagnons meer om zich heen en dat hoor je, omdat de songs uit verschillende sessies stammen. Een sterke plaat, die misschien de verwachtingen niet helemaal kan inlossen, maar dat viel te voorspellen. Het is goed dat ze terug zijn!
9. Coparck - Few Chances Come Once In A Lifetime
Coparck was aan de kant gezet, maar slaat keihard terug. Nederlands' meest Vlaamse band zet tintelende composities op plaat, meer nog dan bij het debuut. Met afstand de beste vaderlandse productie van 2005!
8. The Decemberists - Picaresque
Fijne songs, met veel ruimte voor allerhande instrumenten en verhalende teksten die zich laten beluisteren als mini-romans.
7. Malcolm Middleton - Into The Woods
Het zware Schotse accent van Malcolm Middleton maakt zijn treurige teksten nog weemoediger. Middleton heeft het zwaar, al komt er af en toe een streepje licht in de duisternis. Meeslepende plaat.
6. Ryan Adams & The Cardinals - Cold Roses
Adams klinkt op deze plaat weer zo bevlogen als in zijn Whiskeytown-periode en maakt zo zijn beste plaat sinds zijn onvolprezen debuut Heartbreaker. Een dubbelalbum dat zowel groeisongs als instant hits bevat en weinig missers kent.
5. Bright Eyes - I'm Wide Awake, It's Morning
Misschien niet zo overtuigend als Lifted..., maar wel weer een prima plaat van Oberst. Op deze plaat, tegelijk uitgebracht met Digital Ash..., doet hij waar hij het best in is: getormenteerde songs brengen die hun oorsprong hebben in folk en country. De gastrol van Emmylou Harris verdient ook een vermelding.
4. The New Pornographers - Twin Cinema
Fijne koortjes, goeie riffjes, lekkere refreintjes, zowel de mannelijke als vrouwelijke vocalisten in topvorm. Twin Cinema is een genot voor je oren en kietelt je pophart.
3. Martha Wainwright - Self Titled
Overtuigend debuut van de zus van Rufus, die de muziek natuurlijk met de paplepel ingegoten kreeg. Martha neemt geen blad voor de mond en haar songs winnen per luisterbeurt aan intensiteit en kracht. Een vrouw die weet wat ze wil.
2. CocoRosie - Noah's Ark
Doen ze het bijna weer, de gekke zusjes Casady. Bianca en Sierra hebben de sterke punten van het debuut en plaat van het jaar La Maison De Mon Rêve behouden en voeren je mee in hun eigen arkje, waarin plaats is voor hen die zich niet zo voelen passen in de wereld zoals die is. Enkele iets mindere songs kosten ze prolongatie van hun toppositie.
1. Antony & The Johnsons - I Am A Bird Now
Want die is voor Antony. Fenomeen, waaraan ook ik heb moeten wennen. Zijn androgyne voorkomen is echter minder opmerkelijk dan zijn fantastische stem. De flarden piano, de sterke gastrollen, de intense voordracht en die weemoedige teksten, het is allemaal goed voor het bekende brok in de keel. Met recht plaat van het jaar!
ASWH, de trots van de regiowww.thuisuiteten.nl