De gang van het gesprek noopt tot een reactie van mijn kant. Natuurlijk ben ik mij bewust van mijn eigen godvergeten lulkoek, als men het zo wil noemen, maar men kan moeilijk ontkennen dat mijn godvergeten lulkoek van een totaal ander niveau, vorm en inhoud is dan de godvergeten lulkoek zoals gesproken door anderen. Wie men tot deze zo gezegde anderen moet rekenen, is een vraag die dezen maar voor zichzelf moeten beantwoorden.
Ik zit achter mijn computertje en ik schrijf stukjes proza. Stukjes losse, vaak onsamenhangde, tekst die men kan lezen als men dat wilt en er om kan lachen, huilen, zich erbij aftrekken, ervan walgen of wat men dan ook met die tekst moet doen. Stukjes fictie.
Als men hier, zoals de mensen maar al te vaak doen, de godvergeten stupiditeit begaat een tekst, een tekst die los van al het andere in de wereld staat, wenst te herleiden tot de een of andere bedoeling of intentie die mij ongevraagd in de schoenen wordt geschoven, dan is dat niet iets dat ik voor mijn rekening hoef te nemen.
Een ieder de stukjes fictie die alhier gepresenteerd worden wenst uit te leggen als het product van zichzelf ingebeelde ideeën over mijn persoon en wat ik allemaal uitspook in het dagelijks leven zou er goed aan doen bij zichzelf te rade te gaan in deze, want de verleiding is bij mij groot dit over de boeg van projectie te gooien. Dat doe ik dus ook; hiermee denk ik duidelijk te hebben gemaakt hoe men zich mijn inziens eerder onsterfelijk belachelijk heeft gemaakt.
Verder ben ik ook diep teleurgesteld in de kwaliteit van de gepoogde kritiek aan mijn adres. Ik vind het geenzins erg om afgebrand te worden, sterker nog; dat vind ik zelfs hardstikke fijn. Als iemand er dan enkel erin slaagt een paar loze suggesties en totaal irrelevante opmerkingen in de rondte te gooien ben ik nu eenmaal teleurgesteld. Dat heeft hetzelfde niveau als de alom bekende 'Your momma is so fat'-grapjes en dat niveau, dat is nogal laag en kinderachtig.
Zo werd er door iemand gesuggereerd dat ik deze fictie zou schrijven omdat ik 'mijn problemen van mijzelf zou willen afschrijven'. Nou vraag ik je? Hoe komt iemand daarbij? Ten eerste, heb ik geen enkel probleem. Ik heb een probleem ik geen sigaretten meer heb of als mijn huis in de brand staat en ik kan jullie zeggen dat daar geen sprake van is. Heeft iemand, maar dan ook een iemand, ooit stilgestaan bij de mogelijkheid dat ik dit leuk vind om te doen? Dat dit een van mijn manieren is mijzelf te vermaken, zoals ook het likken aan kutten, het drinken van wodka en het luisteren naar jazz dat is (wat niet is om te zeggen dat ik mij ook nog op andere manieren vermaak)?
Wat ik mij ook ernstig afvraag, is hoe dat idee überhaupt ooit bij iemand is ontstaan. Ik denk zelf dat de gedachtengang ongeveer is: 'Ik zie een stuk tekst waar ik mij niet in kan verplaatsen, DUS; schrijver ervan moet wel gek zijn en dit een uiting ervan.' Zulks kan ik enkel uitleggen als het product van het onvermogen en de stupiditeit van een ander. Als een kramp van een soort zelf-opgelegd defensiemechanisme dat tot iemand spreekt dat alles wat een beetje vreemd aandoet eng is en zo snel mogelijk naar het hoopje 'Dit is een beetje gek dus daar houden we maar geen rekening mee, want dingen die een beetje gek zijn vinden we eng''-verplaatst dient te worden.
Prima, zeg ik. Doe dat maar, maar dat is iets dat ik niet voor mijn rekening hoef te nemen, dus val me er dan alstjeblieft niet mee lastig (door bijvoorbeeld de gang van dit topic om zeep te helpen).
Ik houd het hier even bij, dit enkel, omdat de ervaring leert dat men het (zeker op internet) niet kan opbrengen een tekst langer dan ongeveer 500 woorden te lezen.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."