Kijk, daar zeg je het al, de merrie kan volwaardig mee in de kudde.
Sja... zij kon dat dus niet. Ze heeft de laatste maanden van het land (september en oktober) alles gedekt wat ze kon dekken. Alles in elkaar geramd wat ze in elkaar kon rammen. Het was niet leuk voor alle andere eigenaren om hun paard steeds onder de wonden het land uit te halen.
Goed, weer 1 uit de kudde halen, kijken of het dan goed gaat, maar ze bleef bezig.
Er waren maar 1 of 2 paarden met wie ze samenkon.
Op dit moment gaat dat goed. Kan haar weer bij ieder paard neerzetten. Ze heeft nog wel het 'blijf van mijn lijf' principe. Ik mag wel aan jou komen, maar jij niet aan mij, anders jaag ik je op, bijt ik je, bespring ik je en ik blijf bezig. Maar het gaat steeds beter.
Tuurlijk kan het aanvoelen ook te ver gaan. Tuurlijk kan je je paard teveel in de watten leggen. Ze is drachtig, niet ziek. Maar op het moment dat je paard zelf aangeeft dat het amper kan. Op het moment dat als je wel galoppeert en je wordt dagelijks gebeld dat ze een soort koliekachtige verschijnselen heeft, dan ga je toch achter je oren krabbelen.
Normaal, vooral met dit weer, ging ze als een debiel tekeer als je haar losgooide. Rennen, staart op haar rug, snuiven en vooral... heel hard galopperen. Gezien dat ook geen galop meer is maar alleen stap en draf, zegt dat voor mij wel wat.
Dat is toch goed kijken en voelen.
Maar goed... gelukkig is het mijjn paard en hoef jij er niet wakker van te liggen dat ik niet galoppeer. Ieder zijn eigen ding. Ik heb duidelijk het gevoel dat ik het zo goed doe voor mijn paard. Misschien doe ik het fout en verwen ik haar, sja... dan weet ik dat over een paar maanden en dan los ik het dan wel weer op. Dan heb ik daar ook weer van geleerd. Maar vooralsnog is het niet zo dat ze gaat staken als ik wil galopperen. Ze doet het wel, maar ik merk dat ze het zwaar heeft. Dus ik hou er rekening mee.