De herrijzenis van Phoenixx

* Eindelijk. Eindelijk heb ik weer genoeg energie. Niet bij de pakken neer blijven zitten gewoon kop omhoog en doorgaan!

Weken geleden was ze op het eiland aangekomen. Gevlucht uit het verleden en in een menselijke gedaante was Phoenixx naar het Eiland gekomen. De mensen waren vriendelijk tegen haar geweest. Ze voelde zich thuis.

Verlegen als ze was, en onwennig in haar nieuwe lichaam, had ze zich op de vlakte gehouden. In het restaurant van Faat was Phoenixx "blijven hangen". Weggedoken in een hoekje kijkend en luisterend naar de mensen die het "Smulaapje" bezochten. Zo stilletjes dat niemand haar nog opmerkte, niemand die nog wist dat ze er was.

En toen die noodlottige avond. Phoenixx was al lang in slaap gevallen en had geen flauw benul wie in het restaurant aanwezig waren, wie er in en uit liepen. Diep in dromenland had ze niet door dat de vlam in de pan met sudderlapjes was geslagen. Ze merkte niet dat het alsmaar warmer werd toen de vlammen aan het plafond likten en het restaurant in een waar inferno veranderde. Het vuur verzwolg het restaurant en het lichaam dat Phoenixx zich had aangemeten. Alles tot as vergaan.

* Phoenixx moet verder gaan. Het is te makkelijk om nu afscheid te nemen van het leven op het Eiland. Wie heeft dit drama op zijn of haar geweten? Wie was ervoor verantwoordelijk? Wat is er aan de hand op het Eiland? Er hangt een bepaalde spanning in de lucht. Het wordt tijd om in actie te komen.

Op het Eiland klinkt een prachtig gezang.
De Phoenixx verrijst uit haar as.

_{Edit: effe wat schoonheidsfoutjes weggewerkt...}

[Dit bericht is gewijzigd door Phoenixx op 13-11-2001 22:25]

* Ik ben terug!

Phoenixx doet een paar wankele stappen om uit de puinhopen van het restaurant te komen. Voorzichtig, want ze wil natuurlijk niet een volgende brand veroorzaken met haar vurige voorkomen Als ze helemaal zeker van is dat haar vleugels genoeg kracht hebben stijgt ze op. Inmiddels is het toch wel duidelijk voor iedereen wie (of eigenlijk, wat) ze is, en in vogelvlucht kan ze nu eenmaal sneller het wel en wee op het eiland gade slaan. En een plaats zoeken waar ze kan wonen. Want in een hoekje van een of andere gelegenheid min of meer in de achtergrond opgaan Nee, dat is geen optie dit keer!

* Er is veel veranderd op het eiland. Waar eerst het Mountain Forest Station stond, is nu een grote ravage. Het lijkt wel of hier een oorlog is uitgevochten! En ook in het bos schijnt iets gebeurd te zijn. Midden in het bos is een enorme krater geslagen Heel ongewoon allemaal

Nu nog een plaats waar ik even tot mezelf kan komen

Midden op het eiland heeft Phoenixx een berg gezien. De vuurvogel vliegt terug om die eens in detail te gaan bekijken. In de noordelijke helling van de berg ziet ze een grot. Voor een vogel is die makkelijk te bereiken, maar voor een mens? Rustig vliegt ze naar binnen.

* Hmmm... niet eens onaardig! En als ik me niet vergis kan ik hier zonder vleugels ook wel weer uitkomen...

Phoenixx neemt weer een menselijke gedaante aan

* Wat een fantastisch uitzicht!! En dit is zeker een bruikbare ruimte!

Ze ruimt de "rommel" op die Moeder Natuur in haar grot heeft doen belanden. Van een lading droge takken en bladeren weet ze een soort van bed te maken. Een klein waterstroompje leidt ze handig naar een soort van kom die ze van stenen heeft gebouwd. In haar nieuwe "badkamer" frist ze zich wat op.

* Zo! Nu dit al een klein beetje bewoonbaar is geworden kan ik eens een weg naar de "bewoonde wereld" gaan zoeken!

En Phoenixx gaat op pad...

* Nu toch maar eens een beetje opletten waar ik loop Anders zit ik dadelijk wéér met een dikke enkel!

Phoenixx kijkt goed rond zich heen.

* Maar ... is het hier nu zo veranderd of laat mijn geheugen mij zo in de steek?
Kan het weer hier zo snel omslaan?
Gisteren was het nog zonnig, en nu dichte mist?
Wat is dit toch?

Ietwat verdwaasd loopt Phoenixx verder het mistige bos in

Vele bomen hebben hun prachtige herfst outfit aangetrokken. In vlammend rood en warm geel staan ze er zo mooi bij Maar op heel veel plaatsen zijn er gewoon gaten gevallen in het bladerdak. Is dat mogelijk in zo korte tijd? Terugdenkend aan de verhalen die ze heeft aangehoord in het Smulaapje nee, het werd nooit zo koud op het Eiland dat de bomen hun bladeren zouden verliezen!

Moeder Natuur is helemaal van slag. Maar wat kan Phoenixx daaraan doen? Ze kan moeilijk gewoon even opbellen naar Moeder Natuur: Zeg Moppie waar ben je nou helemaal mee bezig? Maar wat dan? Zomaar het bos in lopen en maar zien wat je tegenkomt is ook niet echt een optie. De mensen in het VTC schenen nog niets gemerkt te hebben, of het interesseert hen niet.

Phoenixx heeft echt geen flauw idee wat ze moet doen. Starend over de boomtoppen blijft ze zitten

Opeens klinkt een luide knal en springt er een ding tussen wat stenen vandaan.

* Sodekriebel wat is dàt???

Hevig geschrokken gaat Phoenixx dat ding van wat dichterbij bekijken. Het is een schilderij. En ziet ze dat nu goed? Jawel het is een schilderij van háár!!! Wat prachtig!!! Onder in de hoek ziet ze dat het schilderij is gesigneerd door rebel_girl. Wat een grandioze verrassing!!!

Snel geeft Phoenixx het schilderij een mooi plekje in haar grot.

* Vage dingen gebeuren er. Iedereen is een een soort Sinterklaas-roes. Wie of wat dat dan ook zijn mag Maar de natuur takelt steeds verder af. Kan ik daar nu werkelijk niets aan doen?

Terugdenkend aan haar verleden, schiet het haar opeens te binnen dat ze nog wel wat contacten heeft onder de Griekse Goden. Ze zakt weg in een soort trance om Demeter wat vragen te kunnen stellen.

* Demeter, oh godin van de seizoenswisselingen, wat is er aan de hand op het Fok!Eiland? Wat is er met de seizoenen gebeurd? Waarom is dit Eiland aan uw aandacht ontsnapt?

Maar Phoenixx, meisje, je zou toch beter moeten weten. Je bent naar het Fok!Eiland gevlucht om weg te komen van de krachten van de Olympische Goden. Het Fok!Eiland valt niet onder mijn jurisdictie! Ik kan je hier niet bij helpen Als ik het mij goed herinner regeert de godin Danu over dat deel van de wereld. Misschien moet je bij haar te rade gaan. Succes!, antwoordt Demeter.

Verdraaid daar schiet Phoenixx natuurlijk niet veel op. Wat nu?

Lord Dreamer knikt heftig op al die vragen, maar geeft verder geen uitleg. Toch heeft het onsamenhangende verhaal van de man aangegeven dat er een duidelijke oorzaak is voor alle ellende.

Phoenixx pakt haar zwaard en volgt Lord Dreamer naar het bos van Herne.

Toen ze terug kwam van het Vrije Tijds Centrum kom ze maar niet in slaap komen. Bovendien kon ze de gedachte aan Slough_Feg haar niet loslaten. Ze wist niets van dat sujet, en hoe moest ze aan informatie komen?? Ze was alleen in haar grot en had geen naslagwerken ter beschikking. De enige mogelijkheid die ze had was het geestelijk contact met de Griekse goden. Omdat ze geen andere mogelijkheden had, heeft ze toch hun hulp weer ingeroepen. Ze had zich uitgestrekt op haar bed van takken en bladeren en in een trance geraakt...

Ze was zo ver van de wereld geraakt dat ze niet meer terug kon komen. Maar een vreemde rook prikkelt haar neus. Beelden van de elfengodin spelen door haar hoofd. Op de achtergrond een beeld van de sterke smid en de zwijgzame kasteelheer.

* Phoenixx, Phoenixx... we hebben je nodig!

Langzaam ontwaakt Phoenixx uit haar zeer diepe slaap. Verward komt ze overeind, de vage geur van de elfenrook nog in haar neus. Zwak van dagen niet eten of drinken wankelt ze door de grot. Ze zou zo graag in aktie komen, maar lijkt er niet toe in staat te zijn.

Mentaal probeert ze contact te leggen met de elfengodin:

* Equilan, als je me kunt horen... in gedachten ben ik bij jullie, maar ik ben niet in staat naar de Tempel te komen. Doe voorzichtig, Equilan!

_{IRL helaas te druk op mijn werk om overdag mee te kunnen schrijven}

Door haar hoofd spoken allerlei losse woorden.

* Falias, Gorias, Finias, Murias.. Steen, zwaard, speer, ketel.

Ze schudt haar hoofd. Vage kreten zijn het. De trance waarin ze heeft gezeten is te diep geweest.

Ze is nog even naar het Vrijetijdscentrum geweest, maar daar was niemand. Ze had zo graag gevraagd of iemand iets van dat illustere gezelschap had vernomen. En of iemand ze iets kon vertellen over die rare woorden die door haar hoofd spoken. Vannacht had ze weer zo'n droom.

Sleá Bua, de speer van de overwinning, uit Finias

"Overwinning" klinkt goed... en kennelijk ligt dat ding in Finias. Maar waar is dat dan??

Phoenixx gaat rusteloos op bed liggen. Ze moet aan meer informatie zien te komen...

Goibhnu, de smid van de goden, de maker van de wapens die tot de overwinning hebben geleid.

Iedere nacht een woord, een zin, een aanwijzing. Gèk wordt ze ervan. Dit gaat niet snel genoeg. Ze moet op een andere manier de puzzelstukjes zien te verzamelen en aan elkaar passen. Alleen zal haar dat niet lukken. Ze moet anderen vragen of die haar misschien aan wat aanwijzingen kunnen helpen.

Ze staat op en gaat op pad.

Als ze haar botten warmt aan het vuur kijkt ze rond zich heen. Keurig netjes op een rotsblok bij de deur ziet ze een kaart liggen, netjes met een klein keitje erop zodat die niet kan wegwaaien.

* Oh! Wat een mooi kaartje! Een huwelijk, wat fantastisch!

Aan het kunstzinnige kaartje was eigenlijk al af te leiden dat het van de kunstenares zou zijn. Een huwelijk tussen Rebel_Girl en Dagobert... Wat mooi!

Wat zou het leuk zijn als ze erbij had kunnen zijn! Maar helaas... Zondagavond zou ze het Eiland verlaten. Elders zou ze misschien wel de informatie kunnen vinden die ze nodig heeft om de natuur op het Eiland te kunnen herstellen.

Ze ruimt de grot waar ze woont zo veel mogelijk op en legt een briefje neer bij de ingang:

------------------------------------------------------------
Ik ben een weekje naar het vaste land.
Groeten, Phoenixx
------------------------------------------------------------

Tevreden kijkt ze rond zich heen. Alles is geregeld.

Dan pakt ze haar tas op en gaat ervandoor...

Vermoeid van de reis strompelt Phoenixx de grot binnen. Ze smijt haar tas in een hoek en trekt haar drijfnatte kleren uit. Gelukkig had ze nog voldoende droog brandhout en dito bladeren achterin de grot bewaard.

Mopperend op het weer en rillend van de koude maakt ze een stevig vuur waarvoor ze haar kleding te drogen hangt. Als ze zich omdraait blijkt dat ze niet alleen is! Snel grist ze een droge cape vanuit de hoek en slaat die om.

* Ook goeieavond... stamelt ze met het schaamrood op haar kaken, * Sorry, ik, eh, had geen bezoek verwacht! Maar wees welkom, schuif aan bij het vuur!

Met een vragende blik kijkt ze de postbode aan.

Giechelend pakt ze de foto's aan, maar zonder er echt naar te kijken legt ze ze alweer neer. Ze staat op en begint wat rond te rommelen met een keteltje en twee mokken.

* Kijk eens aan. Hier een beker warme thee. 't Is niet echt bijzonder, maar je wordt er wel snel warm van. En trek wat van die natte kleding uit, joh! Je wordt doodziek zo!

Phoenixx wordt altijd heel druk als ze zenuwachtig is, en zenuwachtig is ze zeker geworden door het onverwachte bezoek van de postbode... Eindelijk weet ze zichzelf ertoe te dwingen te gaan zitten en de foto's te bekijken.

* Ehm ... zijn dìt nou Craziest en zijn dochter?

Phoenixx heeft het gevoel dat ze het allemaal niet meer zo goed begrijpt.

Glimlachend zegt ze: * Nee, eigenlijk ken ik Lurky helemaal niet. Wel eens wat over gehoord, maar daar luister ik altijd maar half naar. Ik bedoel: ik trek me niet veel aan van de mening van de ene persoon over de andere...

De sfeer is al een stuk minder gespannen en Phoenixx begint vrolijk te babbelen over wat ze heeft meegemaakt in de bossen tijdens de belegering van de tempel.

* En dus ben ik net terug van mijn reisje naar het vaste land om meer informatie in te winnen over Sleá Bua, de speer der overwinning, besluit ze haar verhaal.

* Sleá Bua is een magische speer die in lang vervlogen tijden is gesmeed om koningen mee te doden., vertelt ze Antraxx. Inmiddels heeft ze het papier gevonden wat ze zocht en geeft het aan de postbode.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
In het rijk van Finias, van het Zuiden en Vuren en Licht, staat een grote,
magische ketel met daarin gedoopt de punt van de speer van Lugh. Zijn
macht over de zon en zijn kracht voeden de gloeiende punt van de speer
die nooit haar doel zal missen.
Dit is de kracht van Finias en de twee bomen die in vuur en vlam staan
om de ingang te bewaken voor de Speer van het Licht en de Schitterende
Ploeg der Aarde met een hels vuur.

Zuiden en Vuren
Speer en Aarde Poort
Rood en Goudrood
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

* Zie je hoe belangrijk deze speer zou kunnen zijn?

Het water kookt inmiddels en ze schenkt dit over de theeblaadjes.

* Nou Anthraxx... zover ik heb kunnen nagaan is Finias een plaats in de Anderwereld. En ik denk dat we de Anderwereld kunnen bereiken vanaf het Eiland. Ik moet er nog iets over hebben liggen... Maar het begint nu inderdaad behoorlijk laat te worden.

Phoenixx staat op en begint haar bed van bladeren en takken wat ruimer op te schudden.

* Natuurlijk kun je hier blijven slapen. 't Is geen luxe hier, maar je kan wel hier in bed kruipen hoor.

Phoenixx slaat het bed open en nodigt Antraxx uit erbij te kruipen. Antraxx kijkt haar wat vertwijfeld aan.

* Kom op zeg! Ik bedoel er verder niks mee hoor. Maar het is iets comfortabeler hier dan op de grond, en om twee aparte bedden te maken... sorry, daar heb ik niet echt de energie meer voor!

Het vuur begint langzaam te doven en Anthraxx besluit om inderdaad maar naast Phoenixx in bed te kruipen...

* Goedemorgen, Anthraxx!

Ze staat op, kleedt zich aan en begint thee en een soort van ontbijt klaar te maken. Terugdenkend aan het gesprek dat ze met Anthraxx had, wordt ze weer helemaal vrolijk. Hoewel... ze zou toch niet dingen verkeerd begrepen hebben door haar eigen enthousiasme? Zou hij echt geïnteresseerd zijn in haar queste naar de Speer der Overwinning? Hulp daarbij zou natuurlijk fantastisch zijn, maar kan Anthraxx haar daarbij helpen? Hij heeft natuurlijk zijn verplichtingen in het postkantoor...

De onzekerheid over dit onderwerp maakt dat ze het niet zelf ter sprake durft te brengen. Inmiddels is de thee klaar en schenkt ze bekers in voor Anthraxx en haarzelf. Ook overhandigt ze hem een schaaltje met fruit.

* Heb je een beetje lekker kunnen slapen, postbode?

Foto's verspreiden? Ach ja, natuurlijk... Die plaatjes van Craziest en zijn kind.

Op het rotsblok naast haar tas ziet ze de foto's nog liggen en bestudeert ze aandachtig. Typische figuren... Die vind je nooit meer, als ze niet gevonden willen worden. Aan de andere kant, als iedereen zijn steentje bijdraagt...

Eigenlijk is haar zoektocht veel moeilijker. Wie zal haar willen helpen? Hé - positief blijven denken, meid! Er zal hulp komen... als je maar goed voorbereid bent!

En met die gedachte duikt Phoenixx weer in haar tas waar ze tal van blaadjes met aantekeningen heeft verzameld.

Wie zou haar daarmee kunnen helpen?

Dan hoort ze een vreemd geluid. Ze schrikt op uit haar gedachten en probeert te achterhalen wat het geluid is, waar het vandaan komt. De wind lijkt uit een andere richting te komen dan normaal... Ze draait zich rond, probeert zich te oriënteren... Maar natuurlijk! Behalve nog wat vage klanken - een soort van muziek misschien? - is er het ritmische gekletter van metaal op metaal. De smederij is weer tot leven gekomen! De smid is weer terug!

Phoenixx is dolgelukkig dat hij weer op het Eiland is. Onbewust heeft ze zich vreselijk zorgen om hem lopen maken. Ze zou meteen naar hem toe willen en hem in haar armen willen sluiten... Maar, nee... Daar zou de sterke smid waarschijnlijk niet van gediend zijn. En trouwens, ze probeert zoveel mogelijk als een dappere strijdster over te komen, dus dan kan je dat soort gedrag beter achterwege laten. Nee, dat zou geen goed idee zijn.

Maar... ze kan natuurlijk wel even "langskomen" om te vragen of hij misschien meer weet over die vage teksten die ze heeft opgedoken. Hij brabbelt immers ook wel eens van die onbegrijpelijke teksten!

Phoenixx is inmiddels weer bij haar grot aangekomen en fatsoeneert haar haar een beetje. Met een vreemd gevoel in haar onderbuik gaat ze op weg naar de Atrimar's Smederij.

Eindelijk hebben ze de grot bereikt. Als ze naar buiten kijkt en het Duistere Bos uitgestrekt onder zich ziet, is ze al snel de zware wandeling vergeten. Vlug steekt Phoenixx een warm vuur aan en nodigt Atrimar uit om verder te komen. * Kom binnen, Atrimar. Wil je wat thee misschien? Ondertussen loopt Phoenixx wat rommel aan kant te werken en heeft ze twee grote handdoeken gevonden.

Eindelijk heeft ze de juiste kruiden gevonden om een heerlijke pot rustgevende thee van te maken. Ze giet een paar slokken in haar keel en al snel voelt ze zich wat meer ontspannen. Eigenlijk is het wel komisch. Hij zit per slot van rekening in mìjn bad... Steeds zekerder van zichzelf begint Phoenixx zich uit te kleden. Ze steekt haar lange lokken op en slaat bijna zedig een handdoek om zich heen. In haar ene hand neemt ze de twee bekers thee die ze net heeft ingeschonken, in de andere hand heeft ze een vlijmscherpe dolk.

Buiten gekomen ziet ze Atrimar met gesloten ogen liggen genieten van het warme water. Zachtjes sluipt ze achter hem, en als ze haar hand door zijn haar haalt, schrikt hij op. * Kijk eens aan - eindelijk de beloofde thee. Atrimar had haar niet aan horen komen, en hij voelt zich een beetje ongemakkelijk. Snel gaat hij wat meer rechtop zitten en probeert te vergeten dat hij naakt voor haar zit.
Dan plotseling laat Phoenixx zien wat ze in haar andere hand had. Ze houdt een vlijmscherpe dolk met gegraveerd blad vlak voor zijn gezicht.

Phoenixx ziet Atrimar schrikken. Hij wil een afwerende beweging maken, maar Phoenixx opent haar hand al en laat de dolk met het heft naar Atrimar gekeerd op de palm van haar hand liggen. * Sorry , ik wilde je niet laten schrikken. Maar je zei dat je je wilde scheren, en bij gebrek aan scheermes...

Phoenixx laat zich naast Atrimar in het water glijden en plukt wat blaadjes uit het gras. Ze wrijft de kruiden tussen haar vingers tot pulp en smeert het goedje over de wondjes in Atrimar's gezicht. * Daar zie je morgen niets meer van hoor! Tsss... en ik dacht nog wel dat je met een mes overweg zou kunnen! Plagerig knijpt ze Atrimar in zijn wang.

Tot nu toe heeft ze steeds de blik van de smid weten te ontwijken, maar nu kijkt ze hem recht in de ogen. * Ik - ehm - ik weet het niet meer... Sorry... Ze verdrinkt in de gele poelen van zijn ogen en kan alleen maar toegeven aan de gevoelens die zij al zo lang had. Ze buigt naar voren en geeft Atrimar een hartstochtelijke kus op zijn lippen...

De eerste kus toen ze in het warme water zaten, de liefdevolle omarming van Atrimar... Alles ging als in een stroomversnelling, maar tegelijkertijd leek het oneindig lang te duren. Steeds meer waren ze in elkaar opgegaan. Atrimar had haar in zijn sterke armen genomen en naar binnen gedragen... Terugdenkend aan wat er toen allemaal had plaatsgevonden wordt ze weer helemaal rood. Pas sinds kort heeft deze vuurvogel een menselijke gedaante en de lichamelijke liefde was haar dan ook totaal onbekend. Maar ze had een geweldige leraar gevonden in Atrimar.

Ze kijkt nog eens naar de grote smid en kan alleen maar hopen dat hij haar nog langer les wil geven!

Eindelijk komt Atrimar weer binnenlopen. Breed grijnzend gooit hij zijn kleding in de hoek waar Phoenixx gisteren haar kleding ook al had neergegooid. * De wind had mn shirt te pakken gekregen en Geschrokken stopt hij zijn zin. Voor hem staat een nog steeds naakte jonge vrouw met een groot zwaard opgeheven in haar handen. * Ik zou het niet doen als ik jou was. Als jij me op wilt eten, zul je vroeger op moeten staan!

* "Sorry maar ik begrijp het allemaal niet zo goed. Je beet me in mijn nek en toen zei je dat je je maaltijd al had liggen.", er valt een lange stilte. * "Lieve Atrimar, ik ben bang dat je me nog veel zult moeten leren", fluistert ze tegen hem.

Ze zou hem zoveel willen vragen, maar toch ook weer niet. De afgelopen nacht hadden ze geen woord gewisseld, de lichaamstaal had het gesproken woord volstrekt overbodig gemaakt. Puur instinctief had ze gereageerd op Atrimars bewegingen, had haar lichaam gereageerd op zijn handen. Ook nu weer zonder erbij na te denken kruipt ze dicht tegen zijn lichaam aan, haar hoofd tegen zijn borst, haar armen om hem heen geslagen, haar vingers strelend over zijn rug. Daar voelt ze de krassen in zijn huid, verse wonden nog.

Geschrokken duwt ze hem van zich af en kijkt naar de striemen die over zijn rug lopen. Met haar vingers volgt ze de krassen en plots merkt ze hoe natuurlijk die beweging is. En ja onder haar nagels zit wat opgedroogd bloed.

* "Atrimar , je rug! Ik heb je gekrabbeld! Sorry ik wilde je geen pijn doen!", roept Phoenixx geschrokken uit. Ze brengt haar lippen naar de striemen en kust de plaatsen waar haar nagels de huid hadden beschadigd.

Als ze haar ogen opent is ze sprakeloos van wat ze voor zich ziet. De prachtige bloem die Atrimar in haar haar steekt. De mooie woorden die hij spreekt.

* Oh , Atrimar! Wat mooi! Ik..., en bij gebrek aan de juiste woorden geeft ze Atrimar een dikke zoen op zijn wang. * Het lijkt me geweldig als jij me wilt helpen...

Ze kijkt Atrimar diep in zijn ogen aan. Ik heb geen flauw idee hoe ik het je moet zeggen. Als je me aankijkt, weet je toch wat ik bedoel? Je weet toch dat ik dolgraag bij je ben, dat ik je dolgraag bij me heb. Moet ik uitspreken wat ik voel of... Staat het antwoord op haar vragen in zijn ogen geschreven?

Phoenixx weet het niet. Voorzichtig speelt ze met zijn lange haren.

One step forward, two steps down - hoe hard kan het leven zijn? Hij is alles in een man die ik me kan wensen, en meer. En wat doe ik? Ik laat hem gewoon door mijn vingers glippen, alleen maar omdat ik die woorden niet uit mijn strot kreeg. Ik wilde ze wel zeggen, maar ik kon het niet. Ik was bang. Bang dat de betekenis van die woorden dieper zou liggen dan ik aankon, meer verplichtingen zou scheppen dan ik kan waarmaken. Ik moet hem tegenhouden!

Op handen en voeten kruipt Phoenixx de bron uit. Haar voeten en schenen zitten onder het bloed. Beetje verkeerd terecht gekomen toen ze uitgleed kennelijk. Zo snel als ze kan rent ze achter de smid aan.

* "Atrimar , Atrimaaaaaaaaaaaaaaaaaaaar!!!!", schreeuwt ze hem na. * "Atrimar , ga niet bij me weg, ik hou van je, Atrimar..."

Ze zakt op haar knieën. Haar blik is troebel van de tranen. Ze had Atrimar het pad af zien lopen. Hij heeft een heel scherp gehoor, hij moet gehoord hebben wat ze hem nariep. De oude wolf? Waar is de oude wolf? Phoenixx ziet niet waar de oude wolf gebleven is... Zou Atrimar achter het eenzame beest zijn aangegaan? Ze barst uit in een onbedaarlijk snikken. Ze kan zich wel voor haar kop slaan...

KLAK
KLAK
KLAK

Snel schiet ze wat kleding aan en gluurt naar buiten waar dit vreemde geluid vandaan komt. Haar gezicht ontspant en haar ogen beginnen te stralen. In de schaduw van een grote struik gaat ze op de grond zitten en slaat de bewegingen van Atrimar gade. Ze probeert er een patroon in te ontdekken. Dan herkent ze een paar voetbewegingen, een zwaai met de staf. Natuurlijk hij is in gevechtstraining!

Phoenixx heeft zitten genieten van de zware training die haar geliefde heeft uitgevoerd. Als hij aan de rand van de bron gaat liggen uitrusten, staat ze op. Binnen zet ze een pot verkwikkende thee en schenkt een beker voor hem in.

* "Goedemiddag liefste, ben je al lang wakker?", ze knielt naast Atrimar neer en geeft hem een lichte kus op zijn voorhoofd. Atrimar komt overeind en pakt de beker van haar aan. Phoenixx zit nu schuin achter hem en legt haar handen op zijn brede schouders. * "Ontspan je maar, ik weet wat ik doe...", fluistert ze in zijn oor. De smid ontspant en ze begint zijn schouders te masseren.

* "Oh Atrimar wat mooi. Wat denk je dit doe ik nóóit meer af!"

Ze knijpt stevig in de ring, ten teken dat ze de emotionele waarde van het kleinood ten volste begrijpt. Dan stopt ze de hanger onder haar shirtje tussen haar borsten. * "Ik zou willen dat ik je iets kon geven, maar ik heb niets... Mijn onvoorwaardelijke liefde en trouw, als je daar ook genoegen mee zou willen nemen?", spreekt ze zacht. Ze trekt Atrimar tegen zich aan en zoent hem vurig op de lippen.

Tijdens dit mooie moment leek het alsof de natuur haar adem had ingehouden. Maar nu laat zij in al haar glorie merken tevreden te zijn met het resultaat. In de bomen achter het onwaarschijnlijke paar zetten een paar vogels een prachtig lied in, in de verte huilt een wolf. Een licht briesje brengt de heerlijkste geuren van een volmaakte bloemenpracht met zich mee. Het leven is mooi...

Atrimar en Phoenixx liggen volkomen gelukkig in elkaars armen te genieten van de natuur en elkaar. Ze hebben elkaar gevonden en het Eiland lijkt ineens een stuk mooier te zijn. Ze vullen elkaar aan. Ze voelen zich allebei een stuk sterker, waardevoller, béter dan voorheen.

Alles is volmaakt. Toch?

Atrimar laat afwezig zijn vingers door Phoenixx' haar spelen. Phoenixx wriemelt gedachteloos met de ring die om haar hals hangt. Dus dit is het nou. "En ze leefden nog lang en gelukkig". Blèèèèèèèèèèèèh. Ze spreken niet, kijken elkaar niet eens aan, en toch weten ze dat ze hetzelfde denken. Ze zijn geen types voor "playing house", ze zijn veel te avontuurlijk ingesteld. Zucht

Het wordt kouder en ze gaan naar binnen. In het bed bedrijven ze op tedere wijze de liefde. Het is een afscheid van hun vrijgezelle zoektocht naar elkaar. Maar ook een onuitgesproken belofte niet vast te roesten op één plaats. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan - en zij zullen het volgen.

"Zeg Atrimar, ik zag jou gisteren trainen met die staf. Zou je mij dat misschien ook kunnen leren? Ik wil graag mijn kennis van wapens een beetje uitbreiden.", vraagt ze de smid. Ze vertelt hem dat ze een beetje met een zwaard overweg kan, en laatst in het bos bij de tempel eigenlijk alleen met pure improvisatie de voetboog heeft weten te hanteren.

Atrimar kijkt haar waarderend aan - zijn vrouwtje is geïnteresseerd in vechten! Hij glimlacht bij de gedachte dat Phoenixx met haar tengere bouw met een wapenstok zou gaan zwaaien. Maar om haar ter wille te zijn, maakt hij een staf speciaal voor Phoenixx van een dun denneboompje. Dan begint hij haar de basis principes uit te leggen en al snel zijn ze druk bezig en parelen de zweetdruppels op hun voorhoofden.

"Oke nog één keer! En langzaam nu, alsjeblieft?" Als in een slow-motion probeert Phoenixx de bewegingen precies zo uit te voeren als Atrimar haar gezegd had te doen. De smid ziet het allemaal aan en geeft commentaar, aanwijzingen en soms zelfs een klein complimentje. Maar als ze weer op het punt zijn aangekomen dat Phoenixx de staf omhoog zwaait om mee te kunnen toeslaan, tikt Atrimar weer met zijn staf tegen haar benen. "Daar had je weer bijna onderuit gegaan hè?", roept hij haar lachend toe. Maar Phoenixx ziet er de humor niet van in. Ze staat gewoon te koken van woede, stampvoetend loopt ze weg. Atrimar staat haar totaal verbouwereerd na te staren.

Maar al snel komt ze weer terug. "Sorry hoor, ik moest even weg Ik kan er zo kwaad om worden als iets me niet lukt! Wat doe ik nou toch verkeerd?"

"nadoet" - het is een woord dat door haar hoofd blijft draaien en keren en maar niet op het juiste plekje in de puzzel wil neervallen.
"nadoen" - na-apen, repliceren... Veel te ver gezocht allemaal.

Ze staart in de verte. En vogeltje vliegt heel sierlijk van takje tot takje, heel precies op de dunne twijgjes landend en weer opstijgend. Een iets kleiner vogeltje vliegt achter het eerste vogeltje aan. De glijvlucht van het eerste naar het tweede takje gaat perfect, maar bij het volgende takje lijkt het beestje zich te vergissen. Of het diertje nu het takje volledig mist of er gewoon vanaf glijdt, kan Phoenixx niet zien, maar de misrekening leidt in ieder geval tot een hoop gefladder en geritsel en een takje of drie lager weet het arme vogeltje eindelijk voldoende evenwicht te vinden om te kunnen blijven zitten.

Maar dan schiet ze in de lach. Atrimar kijkt haar verbaasd aan. "Maar zie je dat dan niet, Atrimar? Dat kleine vogeltje, dat ben ìk! En jij bent die grote vogel! Ik probeer precies jouw bewegingen te immiteren, maar het zijn niet míjn bewegingen. De bewegingen moeten uit het hart komen, niet een vooraf ingeprogrammeerde serie stappen en draaien!, kraait ze opgetogen uit. Maar de blijdschap op haar gezicht maakt al snel plaats voor bittere ernst. "Weet je - ik ben bang dat dit nog héél lang oefenen wordt... Ik hoop dat je over veel geduld beschikt!"

Een kwartiertje later komt ze weer tevoorschijn met een haas in haar handen. "Ik heb een paar strikken geplaatst in het bos hier achter", antwoordt ze eenvoudig als Atrimar haar vragend aankijkt. Ze ziet de schrik in zijn ogen, en verklaart snel: "Rustig maar! Het zijn maar kleine strikken... Normaal weet ik er alleen kleine konijntjes mee te vangen - de haas is echt een treffer hoor. Jouw wolven weten heus wel waar ze liggen en die hebben er geen last van..."

Onder het praten had Phoenixx snel de haas geslacht en met een zorgvuldig uitgekozen bouquet van kruiden in een stoofpot gestopt. Heerlijke geuren vullen de grot als Atrimar en Phoenixx babbelend zitten te wachten tot de stoofpot klaar is.

Ze graait naast zich en weet daar een droge handdoek te vinden. Als ze zich een beetje heeft afgedroogd en is bekomen van de schrik, ziet ze er de humor toch wel van in. Ze trekt Atrimar dicht tegen zich aan en wrijft met haar nog natte en koude haren over zijn borst. "Dat zal je leren, engerd!", gniffelt ze.

Ze dollen nog wat rond, waarna Phoenixx zich ook maar even gaat opfrissen bij de bron.

Phoenixx mept een hele schep water over Atrimar heen.

"Vervelia!", giechelt ze, "Help me hier eens even uit!"

Omdat Atrimar niet van plan lijkt een handje toe te steken, klautert ze zelf maar weer op de kant. Opgefrist en wel - iets tè fris eigenlijk - gaan ze weer naar binnen.

[Dit bericht is gewijzigd door Phoenixx op 21-01-2002 14:51]

"Hmmmm... rond blijven scharrelen in dit huisje-zonder-zorgen... Da's leuk voor even, maar dat gaat ongetwijfeld vervelen. We kunnen wel eens gaan rondkijken en eens zien hoe het met de rest van het Eiland gaat natuurlijk!"

Ze schudt het bed weer eens lekker op, vindt allerlei rondslingerende kledingstukken en veegt de blaadjes en het zand naar buiten. In de hoek, half tegen de muur ligt haar zwaard. Ze schaamt zich diep - dat is geen manier om een prachtig handgesmeed wapen te behandelen! Terwijl ze dit overdenkt, schiet haar ook het bestaan van de dolk te binnen. Ze rent naar buiten en doorzoekt het gras bij de bron, maar helaas. Als ze terug naar binnen loopt, ziet ze de dolk op een steen bij de ingang liggen. "Die heeft Atrimar natuurlijk al binnen gelegd - wat een schat!", denkt ze. Snel maakt ze de wapens schoon, slijpen komt later wel.

Druk als ze was, had ze al drie keer een stapel papieren verplaatst. Nu staat ze er voor de vierde keer mee in haar handen. Ze kan zich er niet van weerhouden alles even door te kijken. Het zijn de fotos van Craziest en Callista, en haar aantekeningen over de speer Sleá Bua. Steeds aandachtiger kijkt ze alles door en ze droomt weer helemaal weg.

"Ik zat alle informatie door te snuffelen die ik had verzameld over de Speer der Overwinning, daar had ik je over verteld. Er zitten een paar tegenstrijdige dingen in, maar volgens mij is er wel een duidelijke lijn in te ontdekken.", beantwoord ze zijn vraag.

Nieuwsgierig als ze is begint ze in de tassen te snuffelen om te zien wat de smid allemaal heeft meegenomen.

"Ik weet het niet meer, Atrimar. De Speer is onoverwinnelijk. De Speer kan niet missen als ze wordt geworpen. Degene die de Speer in zijn of haar bezit heeft zal alle macht in handen hebben. Ik wil er niet aan denken wat er zou gebeuren als zij in verkeerde handen zou vallen. En zelfs als dat niet zou gebeuren - wie zou zoveel macht kunnen beheersen?"

Ze haalt haar schouders op. Dan geeft ze hem een vel papier aan.

"Kijk liefste, dit gedicht. Stel dat de Speer ook daadwerkelijk bestaat, dan denk ik niet dat het de bedoeling is dat zij gevonden wordt."

* - ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Finias

In de met fakkels verlichte stad Finias
vlamt zij
in het uiterste Zuiden
De Speer die het hart verdeeldt
wordt gehouden
in een koperen mond

Arias de houder van het witte vuur
wiens
gelach wordt gehoord
Waar geen man ooit voet heeft gezet,
waar
geen god zich heeft geroerd

Hoge koningen hebben het gezocht, grote
vorstinnen hebben
het gezocht, dichters hebben ervan gedroomd
En luider, alsmaar luider
klonk het
Witgevlamde gelach van Arias

Koninkrijken hebben gerommeld en koninginnen
hebben verlaten en
het diepe geloof stierf in de droogte
Dit zijn de gloeiende toortsen op
de muren van
Finias dat het Zuiden verlicht

Geduld, O Arias, geduld
heb geduld neem niet
de vreselijke speer ter hand
Ik heb maar van u gedroomd, Finias
Finias
nu ben ik getroffen... nu ben ik
Hier!
- ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Maar misschien was het ook de manier waaròp Atrimar de woorden had gesproken. Een enorm respect had eruit geklonken. Maar ook iets anders. Phoenixx kijkt de smid aan en ziet iets in de gele ogen dat zij nog niet eerder heeft gezien.

"Atrimar, jij weet hier meer over dan je me wilt vertellen, geloof ik. Het lijkt wel of je - bang bent? De kracht van de Speer zou te groot voor ons zijn, niet?"

Ze zucht. Maar ze weet dat dit het beste is dat ze kan doen. Ze pakt alle papieren bij elkaar, maakt er een stevige prop van en gooit die met een fraaie boog in het vuur.

"Zo - daar hoeven we ons ook niet meer druk om te maken!", roept ze gemaakt vrolijk. Nou ja - het ruimt wel lekker op zo...

Enthousiast duikt ze nogmaals met haar hoofd in de tassen. Tevreden met wat ze daar allemaal vindt gaat ze aan de slag en al snel vult de grot zich met de heerlijke geuren van gestoofd vlees. Atrimar was even weggedommeld, maar het geluid van het gerommel met de potten en pannen doet hem toch weer de ogen openen.

"Hé - niet zo nieuwsgierig!", lacht Phoenixx, als ze Atrimar in de pan ziet gluren, "Wacht nou maar even tot het gaar is..." Met die woorden trekt ze hem op bed en daar liggen ze samen te keuvelen over van alles en nog wat.

Atrimar zit met halfgesloten ogen te luisteren naar het kleinste geluidje dat niet op zijn plaats is in deze omgeving. Phoenixx vertrouwt liever op haar ogen dan op haar gehoor en speurt de omgeving af. Op vrijwel hetzelfde moment stoten ze elkaar aan.

"Kijk - dáár!", fluisteren ze tegen elkaar, wijzend naar de top van de heuvel. Daar zien ze een vorm die daar niet thuis hoort.

Is het een mens? Heeft die persoon hen gezien? Wat wil dat figuur? Atrimar en Phoenixx kijken elkaar vragend aan. Dan besluiten ze het aan de nieuwkomer over te laten. Zittend in het gras, met hun ruggen tegen een rotsblok aan blijven ze de figuur op de heuvel in de gaten houden.

Het zonnestraaltje wordt door het zwaardblad gereflecteerd op een klein plantje aan Phoenixx' voeten. Getroffen door de schoonheid van de kleine bloemblaadjes zakt ze door haar knieën. Voorzichtig plukt ze een klein bloempje. Het ruikt heerlijk en ze steekt het in haar haar. Alles is zo mooi hier op de berg waar ze is neergestreken, er is zo vreselijk veel te ontdekken. Maar is dit nu echt alles?

Bij de bron ziet ze haar geliefde in het gras liggen. Als ze haar ogen tot spleetjes knijpt kan ze met haar scherpe blik net de uitdrukking op zijn gezicht zien, zijn vingers spelend met zijn amulet. Hij ligt daar zo heerlijk loom te zijn, en toch kan Phoenixx de onrust zien die hij met zich meedraagt. Ze voelt haar borst samenknijpen als ze zich bedenkt dat Atrimar waarschijnlijk niet lang hier zal blijven. Die onrust... Waarheen zal het hem gaan drijven? Zal hij er alleen op uit trekken? De eenzame jager, de eenling? Of zal hij haar meenemen? Kan zij hem sterker maken, hem aanvullen?

Phoenixx schudt de vertwijfeling van zich af. De tijd zal het immers leren. Ze heft het zwaard om met een fraaie slag twee takken uit een dode boom te slaan. De ene tak wordt soepel doorgekliefd, de andere tak mist ze volkomen. De concentratie is weg. Phoenixx gaat rustig op de grond zitten en maakt het zwaard schoon. Als het blad weer naar tevredenheid glimt schuift ze het zwaard in de schede die op haar rug hangt. Ze draait zich om om weer naar de grot terug te lopen.

Aan de rand van de open vlakte gekomen blijft ze staan. Een wolf loopt behoedzaam over het veld, om zich heen loerend naar gevaar. De wolf lijkt alleen te zijn. Phoenixx ziet de wolf en begrijpt waarom de wolf hier is. Het dier lijkt onzeker te zijn in zijn eentje en ze wil hem niet storen. Rustig gaat ze in het gras zitten en volgt de bewegingen van de wolf.

Ze schrok dus wel een beetje toen de wolf haar neus tegen haar hand had geduwt. De snelle beweging die ze daardoor had gemaakt had de wolf laten schrikken en op de vlucht doen slaan. Spijtig kijkt ze het dier na.

Dan pas beginnen Atrimar's woorden tot haar door te dringen. " Hoe kan je nou op zoek naar zijn naar je verleden?", bedenkt ze. Ze kan het zich zo moeilijk voorstellen, maar ja, zij kent haar eigen verleden natuurlijk.

"Lieveling, natuurlijk ga ik met je mee. Waarheen de reis ook zal gaan. Geef me even de tijd om hier alles netjes achter te laten, en vertel me dan onderweg maar waarnaar we precies op zoek zijn.", zegt ze. Ze pakt zijn hand en drukt hem een stevige kus op zijn lippen. "Ik ben zo klaar hoor!", roept ze terwijl ze naar de grot toe rent.

"Ik heb even iets makkelijkers aangetrokken en..." Ze stopt abrupt met praten als ze ziet dat Atrimar vrijwel onbeweeglijk in de verte staat te staren. Het lijkt erop alsof hij zich nauwelijks had bewogen sinds ze naar de grot was gegaan. Nieuwsgierig geworden volgt ze zijn blik. En jawel - zoals ze eigenlijk al had verwacht staat daar in de verte een wolf op een rots.

"Zou dat de wolf zijn die we moeten gaan volgen, of moeten we nu juist afscheid van haar gaan nemen?", vraagt ze zich af. Omdat alleen Atrimar een antwoord weet op deze vragen leunt ze tegen een rots aan en wacht af.

Atrimar had haar geleerd de wolven niet te vrezen, ze als vrienden te zien. Maar nu begint ze toch te twijfelen. De grote smid blijft maar gebiologeerd naar het beest staren. Beweegt zich niet. Praat niet. Nou ja - in ieder geval niet hoorbaar voor Phoenixx. Maar wie weet wat een gesprekken hij met dat dier voert. Hij haalt slechts zeer oppervlakkig adem.

"Atrimar - lieverd - wat is er toch met je aan de hand?", spreekt ze hem in gedachte toe. Ze durft niet echt tegen hem te praten, bang dat ze er juist verkeerd aan zou doen om de trance waarin hij lijkt te verkeren te verbreken. Een traan biggelt langzaam vanuit haar ooghoek langs haar wang.

Opeens voelt ze iets achter zich. Als ze zich omdraait, ziet ze de kleine wolf die laatst hier was aan haar haren snuffelen. Ze glimlacht naar het dier en brengt langzaam haar hand naar de wolf toe. Aarzelend laat de wolf toe dat ze het dier over de flank aait. Dan duwt de wolf haar kop tegen Phoenixx' rug. "Hé - wat is er, kleintje?", vraagt ze zachtjes aan het dier. De wolf beantwoordt haar vraag met een wat hardere duw. "Wil je dat ik hier weg ga?", en langzaam staat Phoenixx op.

Dit schijnt inderdaad datgene geweest te zijn wat de wolf wilde. Ze schurkt met haar lijf langs de lange benen van de vrouw om haar in de juiste richting te dwingen. Bij gebrek aan betere opties laat Phoenixx zich door het dier leiden en zo komen ze samen bij de grot aan. Als ze binnen zijn gaat de wolf vlak bij de ingang op de grond liggen. Vol verwarring gaat Phoenixx op bed zitten. Wat was hier de bedoeling van??