LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Het Fok! verhalen topic?
Welkom bij het Fok!verhalen topic. In dit topic is het de bedoeling dat we samen een verhaal schrijven. Zo kan iedereen zijn eigen stijlen mengen in één (kort) verhaal, en het wordt vast een leuk verhaal. Ik wil nog wel even zeggen dat er het liefst niet gelet moet worden op spelfouten (behalve in extreme mate ) zoals d en dt en dergelijks. Post lekker mee en blijf bij het onderwerp.
De bedoeling
De bedoeling is dat we samen een verhaal creëren. Iedereen schrijft één alinea per keer en iedereen kan het verhaal zijn eigen draai geven. Belangrijk is wel dat je moet letten op de andere posts, zodat je niet opeens met een heel ander verhaal begint. Houdt je dus aan wat iemand anders heeft gezegd (dus niet opeens het gesprek op een boot in de zee verhuizen naar een gesprek in de alpen waardoor het verhaal niet meer klopt.).
Maar er moet toch iets veranderen in het verhaal om het goed te laten lopen met wat ik in gedachten heb
Dit kan natuurlijk. Ik zeg een voorbeeld: Iemand met blond haar kan beter rood haar hebben omdat dit staat voor speelser gedrag. Dan noteer je dat zo:
Ook moeten het geen belangrijke veranderingen zijn. Als dit voorbeeld in een tijd speelt dat Hitler aan de macht is en de jongen is een voorbeeld voor de Ariërs in Nederland (bijvoorbeeld) dan klopt het verhaal niet meer als je het veranderd in rood haar.
Verder nog iets?
Volgens mij niet, veel plezier met het schrijven.
Welkom bij het Fok!verhalen topic. In dit topic is het de bedoeling dat we samen een verhaal schrijven. Zo kan iedereen zijn eigen stijlen mengen in één (kort) verhaal, en het wordt vast een leuk verhaal. Ik wil nog wel even zeggen dat er het liefst niet gelet moet worden op spelfouten (behalve in extreme mate ) zoals d en dt en dergelijks. Post lekker mee en blijf bij het onderwerp.
Zo kan iedereen zijn eigen stijlen mengen in één (kort) verhaal, en het wordt vast een leuk verhaal. Ik wil nog wel even zeggen dat er het liefst niet gelet moet worden op spelfouten (behalve in extreme mate ) zoals d en dt en dergelijks. Post lekker mee en blijf bij het onderwerp.De bedoeling
De bedoeling is dat we samen een verhaal creëren. Iedereen schrijft één alinea per keer en iedereen kan het verhaal zijn eigen draai geven. Belangrijk is wel dat je moet letten op de andere posts, zodat je niet opeens met een heel ander verhaal begint. Houdt je dus aan wat iemand anders heeft gezegd (dus niet opeens het gesprek op een boot in de zee verhuizen naar een gesprek in de alpen waardoor het verhaal niet meer klopt.).
Maar er moet toch iets veranderen in het verhaal om het goed te laten lopen met wat ik in gedachten heb
Dit kan natuurlijk. Ik zeg een voorbeeld: Iemand met blond haar kan beter rood haar hebben omdat dit staat voor speelser gedrag. Dan noteer je dat zo:
Zet de reden waarom je het wilt veranderen tussen blokhaken. Ga ook gewoon verder met het verhaal, zodat je geen nieuwe post maakt om deze verandering te zeggen en een andere post om iets met de verandering te doen. Dus gewoon in dezelfde post doorschrijven.quote:Quote user:
De jongen met het goudblonde haar lachte en zei De jongen met het rode haar lachte en zei [stereotype rood haar: speels en wilder gedrag]
Ook moeten het geen belangrijke veranderingen zijn. Als dit voorbeeld in een tijd speelt dat Hitler aan de macht is en de jongen is een voorbeeld voor de Ariërs in Nederland (bijvoorbeeld) dan klopt het verhaal niet meer als je het veranderd in rood haar.
Verder nog iets?
Volgens mij niet, veel plezier met het schrijven.
Een onbewuste herfstdag
Voor het rijtjeshuis stond een kanariegele Volkswagen Golf geparkeerd. Op het dak van de auto lagen gele en rood gekleurde bladeren, die van de kastanjeboom in de tuin af waren gewaaid. Het schemerlicht loerde stiekem via de vitrages naar binnen. Er was niemand in de huiskamer. Het lamplicht scheen op de door nicotine gekleurde wanden. In de vensterbank stond een verwelkte geranium. Zelfs de anders altijd zo glanzende Victoriaanse tafel leek dof bij het licht. Kaarsvet van de brandende kaars druppelde op de tafel. Dichtbij de rand lag een envelop met een zwarte rand eromheen. De stilte in de kamer werd verbroken door geluid. Vanuit het plafond kwam geschreeuw en gekreun.
Voor het rijtjeshuis stond een kanariegele Volkswagen Golf geparkeerd. Op het dak van de auto lagen gele en rood gekleurde bladeren, die van de kastanjeboom in de tuin af waren gewaaid. Het schemerlicht loerde stiekem via de vitrages naar binnen. Er was niemand in de huiskamer. Het lamplicht scheen op de door nicotine gekleurde wanden. In de vensterbank stond een verwelkte geranium. Zelfs de anders altijd zo glanzende Victoriaanse tafel leek dof bij het licht. Kaarsvet van de brandende kaars druppelde op de tafel. Dichtbij de rand lag een envelop met een zwarte rand eromheen. De stilte in de kamer werd verbroken door geluid. Vanuit het plafond kwam geschreeuw en gekreun.
Menno sjokte de kamer weer binnen en keek glazig van de envelop op de tafel naar het lege glas in zijn beide handen. Traag zette hij het glas aan zijn gebarsten lippen en boog zijn hoofd naar achteren. Nog steeds leeg. Het drong vaag tot hem door dat hij al drie maal eerder geprobeerd had de laatste druppels whiskey uit het glas te krijgen. Hij glimlachte om zijn eigen vergeetachtigheid. Met uiterste concentratie werd het glas op de tafel gezet, waarna hij het nog een klein zetje gaf zodat het op zeker van de rand naar het midden van de tafel gleed. Beheerst nam hij de envelop van tafel en ging zitten in de vaalgroene fouteuil. Zijn vingers openden de envelop onbeholpen en met enige tegenzin. Ook voor de derde keer. Dat zou ze grappig hebben gevonden. De brief ontvouwde bijna mechanisch in zijn trillende handen terwijl hij naar de prachtige gothische letters keek die genadeloos haar naam steeds weer spelden, nooit veranderden in de naam van een ander. Van iemand die er niet toe deed. Langzaam knikte hij en zijn hoofd viel traag achterover tegen de velours kussens. "Nu begint het pas echt", fluisterde hij tegen niets in het bijzonder. De kaars flakkerde in de tocht en boven klonken duidelijk de geluiden van een liefdesspel. God, wat had ze dat altijd grappig gevonden. Menno vond het net zo vervelend en genant als altijd, maar vanavond leek zijn wereld stil te staan en zelfs zijn immer neukende bovenburen konden daar niets aan veranderen.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Het was op vakantie gebeurd. Een auto had haar geraakt. Ze had altijd gezegd dat als ze ooit doodging, ze wou dat het gebeurde als de zon scheen en de vogels vrolijk fluitten. Ze had altijd haar zin gekregen. Ook hier zelfs in. Je kon ook niets anders doen dan haar zin geven, vooral als ze haar ogen versperde en je op de zieligste manier aankeek. Daar was ze altijd heel goed in geweest. Hij rilde. Niet door de kou, maar door de gedachtes aan haar. Hij mistte haar, maar hij kon de dood nog steeds niet omvatten. Het huis was stil zonder haar.
Herfstlicht gefilterd door de rode en gele bladerden danste op zijn gezicht. Menno kreunde gefrustreerd, hij wilde verder slapen in een slaap die deed wat de drank niet was gelukt: vergeten. Hij probeerde iets overeind te gaan zitten en smakte met zijn kurkdroge mond. De stoel was de meest belabberde slaapplek sinds jaren. Vandaag werd hij verwacht bij haar ouders, een onwelkom moment waar zijn hele wezen tegen leek te protesteren. Haar ouders hadden nooit hun relatie goedgekeurd. Ze hadden eigenlijk nooit iets van Fleur goedgekeurd. Ze hadden in wezen Fleur nooit goedgekeurd. De dochter die deed waar ze zin in had was de afgelopen twee jaar een doorn in hun ogen geweest. Stijf en met een bonkende koppijn kwam Menno overeind en liep naar het raam om de frisse herfstlucht de kamer in te laten stromen. Zijn auto stond er roerloos bij, versierd door het prachtige najaar.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Veel animo.
Ik heb ook wat geschreven maar ik weet niet of dit door de keuring heenkomt:
Menno zuchte en pakte de playboy van de tafel en begon er in te bladeren. 'Wat een lekkere wijven allemaal' dacht hij terwijl hij een tent opzette in zijn veels te strakke onderbroek. 'Veel beter dan Fleur!' Hij glimlachte en besefte dat hij haar nooit echt had gemist. Alleen die confrontatie met haar ouders, tsja... Hij scheurde de poster, die in het midden van het blad zat, eruit en plakte deze op de spiegel in de badkamer, waarna hij zich ontdeed van al zijn kleren. Hij nam zijn slappe soepstengel in zijn ruwe arbeidershanden en begon de huid zachtjes te strelen. 'Heen en weer, op en neer' mompelde hij zachtjes terwijl hij voelde dat zijn soepstengel langzaam veranderde in een stokbrood van ongekende kwaliteit. 'Jij wil vast wel een harde paal in je kontje!' schreeuwde hij naar de blonde naakte schone op de Playboy poster, die jammer genoeg niks terugzei. Woest rukkend en met een pijnlijke grimas op zijn gezicht spoot hij al zijn lauwe but over zijn ruwe arbeidershanden en een deel in de smerige wasbak, die al weken niet was schoongemaakt en waar oude resten but nog zichtbaar waren aan de rand van het afvoerputje. Menno wreef het resterende but in zijn gezicht en begon onbedaarlijk hard te lachen toen hij besefte waar hij mee bezig was. Hij pakte een handdoek en veegde het but en zweet van zijn lichaam, waarna hij zijn kleren weer aantrok en zich naar de keuken begaf om een koud witbiertje voor zichzelf in te schenken. Dat had hij wel verdiend. Net toen hij de koelkast open deed, ging de telefoon...
Ik heb ook wat geschreven maar ik weet niet of dit door de keuring heenkomt:
Menno zuchte en pakte de playboy van de tafel en begon er in te bladeren. 'Wat een lekkere wijven allemaal' dacht hij terwijl hij een tent opzette in zijn veels te strakke onderbroek. 'Veel beter dan Fleur!' Hij glimlachte en besefte dat hij haar nooit echt had gemist. Alleen die confrontatie met haar ouders, tsja... Hij scheurde de poster, die in het midden van het blad zat, eruit en plakte deze op de spiegel in de badkamer, waarna hij zich ontdeed van al zijn kleren. Hij nam zijn slappe soepstengel in zijn ruwe arbeidershanden en begon de huid zachtjes te strelen. 'Heen en weer, op en neer' mompelde hij zachtjes terwijl hij voelde dat zijn soepstengel langzaam veranderde in een stokbrood van ongekende kwaliteit. 'Jij wil vast wel een harde paal in je kontje!' schreeuwde hij naar de blonde naakte schone op de Playboy poster, die jammer genoeg niks terugzei. Woest rukkend en met een pijnlijke grimas op zijn gezicht spoot hij al zijn lauwe but over zijn ruwe arbeidershanden en een deel in de smerige wasbak, die al weken niet was schoongemaakt en waar oude resten but nog zichtbaar waren aan de rand van het afvoerputje. Menno wreef het resterende but in zijn gezicht en begon onbedaarlijk hard te lachen toen hij besefte waar hij mee bezig was. Hij pakte een handdoek en veegde het but en zweet van zijn lichaam, waarna hij zijn kleren weer aantrok en zich naar de keuken begaf om een koud witbiertje voor zichzelf in te schenken. Dat had hij wel verdiend. Net toen hij de koelkast open deed, ging de telefoon...
Typisch.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
'Met meneer van het Ven, van boven, gaat het? We hoorden U schreeuwen, en we vroegen ons af of alles goed ging. Het is natuurlijk een moeilijke tijd, met de dood van uw vrouw. Als we iets voor U kunnen doen, zeg het maar.'
Menno haalde de telefoon van zijn oor en luisterde. Hij hoorde zijn bovenburen inderdaad niet meer.
'Uuh.....het gaat wel hoor. Het is gewoon moeilijk, ik mis haar enorm. Bedankt voor uw medeleven.'
Hij loog tegen zijn buurman, hij moest wel. Als iemand zou ontdekken dat hij het alleen had gedaan om het geld, dan zou alles mislopen.
'Tot later, buurman, het gaat je goed.'
De woorden van meneer van het Ven klonken hol. Stel dat iemand het wist. Dat het geen ongeluk was geweest. Er waren gelukkig geen getuigen. Toch? Niemand in de buurt.
Hij begon nu wel aan zichzelf te twijfelen. Hij had goed uitgekeken dat niemand hem had gezien. Maar zeker weten deed hij niet.
Menno haalde de telefoon van zijn oor en luisterde. Hij hoorde zijn bovenburen inderdaad niet meer.
'Uuh.....het gaat wel hoor. Het is gewoon moeilijk, ik mis haar enorm. Bedankt voor uw medeleven.'
Hij loog tegen zijn buurman, hij moest wel. Als iemand zou ontdekken dat hij het alleen had gedaan om het geld, dan zou alles mislopen.
'Tot later, buurman, het gaat je goed.'
De woorden van meneer van het Ven klonken hol. Stel dat iemand het wist. Dat het geen ongeluk was geweest. Er waren gelukkig geen getuigen. Toch? Niemand in de buurt.
Hij begon nu wel aan zichzelf te twijfelen. Hij had goed uitgekeken dat niemand hem had gezien. Maar zeker weten deed hij niet.
'Nee!', zei Menno streng tegen zichzelf, 'Onzekerheid is de grootste zwakte van de mens' Hij kon het zichzelf niet veroorloven om nu zijn hoofd op hol te laten slaan. Voor altijd moest dit geheim bij hem blijven, en bij hem alleen. Wie had gedacht dat liegen tegen haar ouders uiteindelijk op z'n geweten ging spelen. De begrafenis was over een paar dagen. Nog een paar dagen huilen in openbaar, nog een paar dagen liegen tegen de wereld. Daarna zou Menno kunnen verdwijnen. Diep van binnen wist hij dat dat ook geen oplossing was.Het zou hem verdacht doen lijken in een zaak waar nog niks verdachts aan was. 'Het was een ongeluk', zei Menno tegen zichzelf met een schorre stem, 'Niets meer dan een ongeluk.' Als hij het maar vaak genoeg zei, dan zou iedereen hem gaan geloven. Misschien hij zelf nog wel.
Al die willen te kaap'ren varen, moeten mannen met baarden zijn.
Hoogachtend,
Erik.
Hoogachtend,
Erik.
Sigaretten, hij had sigaretten nodig om tot rust te komen. Hij hees zichzelf in zijn joggingpak. 'Zou de avondwinkel nog open zijn?' mompelde hij in zichzelf. Hij trok de deur achter zich dicht. Het was fris buiten, maar nog warm voor de tijd van het jaar. Bladeren stoven over de weg. In de verte zag hij de koplampen van een auto aanspringen, maar verder was er niemand op straat.
De avondwinkel was nog open. Snel kocht hij een pakje Malboro light en buiten trok hij meteen een sigaret eruit en legde deze tussen zijn vingers. Er kwam een auto aanrijden die stopte voor de avondwinkel. Schelle koplampen verblindde Menno.
De avondwinkel was nog open. Snel kocht hij een pakje Malboro light en buiten trok hij meteen een sigaret eruit en legde deze tussen zijn vingers. Er kwam een auto aanrijden die stopte voor de avondwinkel. Schelle koplampen verblindde Menno.
Menno nam een trekje aan z'n sigaret, terwijl hij naar de koplampen staarde met half dichtgeknepen ogen. Hij hoorde een raampje opengaan. 'Ik weet alles', zei een zware mannenstem. Het raampje werd weer dichtgedraaid en Mennozag dat de auto weer weg begon te rijden. Het angstzweet liep langs zijn rug naar beneden. Wie was die man en wat wist hij? Hoeveel van zjin duistere verleden kwam er nu naar boven? Menno liep gehaast terug naar huis.
Echt een leuk topic!
Echt een leuk topic!
Al die willen te kaap'ren varen, moeten mannen met baarden zijn.
Hoogachtend,
Erik.
Hoogachtend,
Erik.
Met moeite wist hij de deur te openen. Buiten adem zeeg hij tegen de deur aan nadat hij de deur gesloten had. Het was opeens erg koud in huis. Hij trilde helemaal. Zijn jas viel op de grond, maar hij had de moed niet om hem op te hangen. Er klonk een muziekje uit zijn broekzak. Hij deed er lang over om eracher te komen wat het muziekje was, maar hij wurmde zijn mobiel uit de trainingsbroek en drukte op het groene knopje. Zijn stem trilde.
'Me...me...met Men...no', wist hij uit te brengen.
De stem aan de andere kent had hij eerder gehoord, uit de auto.
'Ik weet wat je hebt gedaan. Je moet een klus voor me opknappen, anders stap ik naar de politie. Kom over een half uur naar de bushalte in de Radarweg.'
'Me...me...met Men...no', wist hij uit te brengen.
De stem aan de andere kent had hij eerder gehoord, uit de auto.
'Ik weet wat je hebt gedaan. Je moet een klus voor me opknappen, anders stap ik naar de politie. Kom over een half uur naar de bushalte in de Radarweg.'
Menno bleef met de telefoon aan zijn oor staan. Hij was verstijfd van schrik. Waarom bleef die man hem achtervolgen. had hij iets te maken met Fleur, of met één van zijn vorige slachtoffers. Menno overwoog zijn mogelijkheden. Als hij niet zou gaan dan zou hij moeten vluchten. De man was vast niet van plan om Menno ongestrafd te laten lopen. Maar als Menno zou gaan dan kon er vanalles gebeuren. Misschien loopt het goed af, dacht hij bij zichzelf. Zelf wist hij dat het niet goed kon aflopen. Hij besloot om te gaan. Gewapend. Enkele minuten later sloot hij de deur weer achter zich. Met een bijna zelfverzekerd gevoel begon Menno aan de tocht naar de Radarweg. Het wapen drukte hard tegen zijn onderrug aan.
Al die willen te kaap'ren varen, moeten mannen met baarden zijn.
Hoogachtend,
Erik.
Hoogachtend,
Erik.
Aan het eind van de straat zag hij de bus van de bushalte vertrekken. Er stonden geen mensen bij de bushalte, ze waren al ingestapt of misschien er nooit geweest. Aan de overkant van de straat reed een auto door een plas water.
Hij leunde tegen de bushalte aan, zo kon hij goed zien of er een auto aankwam. Met zijn hand voelde hij of zijn revolver er nog zat. Hij staarde weer de verte in. De koplampen, die hem al eerder verblindde, kwamen nu zijn kant op. De grijsblauwe Audi stopte voor de bushalte. Een stem zei door het raam: 'Stap achter in, stel geen vragen, maak geen herrie.' Het was de stem van de man aan de telefoon. Maar hij had het gevoel alsof hij hem al eerder eens had gehoord, dat hij de stem kende.
Hij trok de deur open en stapte in. Tussen de bestuurder en hem zat een plaat met geblindeerd glas, zodat hij niet kon zien met wie hij praatte.
Hij leunde tegen de bushalte aan, zo kon hij goed zien of er een auto aankwam. Met zijn hand voelde hij of zijn revolver er nog zat. Hij staarde weer de verte in. De koplampen, die hem al eerder verblindde, kwamen nu zijn kant op. De grijsblauwe Audi stopte voor de bushalte. Een stem zei door het raam: 'Stap achter in, stel geen vragen, maak geen herrie.' Het was de stem van de man aan de telefoon. Maar hij had het gevoel alsof hij hem al eerder eens had gehoord, dat hij de stem kende.
Hij trok de deur open en stapte in. Tussen de bestuurder en hem zat een plaat met geblindeerd glas, zodat hij niet kon zien met wie hij praatte.
In de spiegeling van het glas voor hem zag hij de bushalte steeds kleiner worden. De reeks met lantaarnpalen hield op gegeven moment op en het werd aardedonker rond de auto. Menno realiseerde zich dat de auto inmiddels buiten de stad reed en koers zette richting de snelweg.
Menno vermande zich en besloot dat als het slecht met hem mocht aflopen dat hij toch wilde weten met wie hij van doen had gehad. 'Wie ben je en wat moet je van me?', zei hij op krachtige toon in de richting van het geblindeerde glas. 'Zwijg!', klonk het van de andere kant van het glas. Menno had aan dit ene woord genoeg om te horen dat dit niet de stem was van de man achter het stuur. Er moest zich dus ook iemand op de passagiersstoel bevinden. Deze gedachte was nog niet door zijn hoofd heen geschoten of de auto werd stopgezet vlakbij de op- en afrit van de snelweg. Hij herkende de grote parkeerplaats waar Fleur talloze malen haar Fiatje moest hebben geparkeerd om over te stappen in de luxere wagen van Paul, een collega waarmee ze carpoolde.
Menno's gedachten werden wreed verstoord toen het portier opeens werd opengerukt. Hij zag een kleine vrouw staan, die helemaal in het zwart was gehuld en een klein, zwart, blinkend revolvertje op hem richtte. 'Draai je om!', beval ze hem. Braaf deed Menno wat hem opgedragen was. 'Handen op je rug!'. Ook dit commando volgde hij meteen op. Hij voelde een metalen voorwerp langs z'n polsen glijden en begreep dat hij gehandboeid werd. Vrijwel onmiddellijk hierop werd hem het zicht op de parkeerplaats ontnomen door een zwarte lap stof die strak voor z'n ogen werd gespannen en met ruwe hand achter z'n hoofd werd vastgeknoopt. Stilletjes moest hij lachen om de kordaatheid van het kleine vrouwtje. Zijn angst was nu vrijwel helemaal verdwenen. Met een harde klap werd de autodeur dichtgeslagen.
De zware motor van de auto werd weer in werking gezet en Menno voelde dat ze de parkeerplaats afreden. De auto versnelde terwijl hij de oprit van de snelweg onder het voertuig voelde wegglijden.
[ Bericht 1% gewijzigd door Serendips op 02-12-2005 21:29:29 ]
Menno vermande zich en besloot dat als het slecht met hem mocht aflopen dat hij toch wilde weten met wie hij van doen had gehad. 'Wie ben je en wat moet je van me?', zei hij op krachtige toon in de richting van het geblindeerde glas. 'Zwijg!', klonk het van de andere kant van het glas. Menno had aan dit ene woord genoeg om te horen dat dit niet de stem was van de man achter het stuur. Er moest zich dus ook iemand op de passagiersstoel bevinden. Deze gedachte was nog niet door zijn hoofd heen geschoten of de auto werd stopgezet vlakbij de op- en afrit van de snelweg. Hij herkende de grote parkeerplaats waar Fleur talloze malen haar Fiatje moest hebben geparkeerd om over te stappen in de luxere wagen van Paul, een collega waarmee ze carpoolde.
Menno's gedachten werden wreed verstoord toen het portier opeens werd opengerukt. Hij zag een kleine vrouw staan, die helemaal in het zwart was gehuld en een klein, zwart, blinkend revolvertje op hem richtte. 'Draai je om!', beval ze hem. Braaf deed Menno wat hem opgedragen was. 'Handen op je rug!'. Ook dit commando volgde hij meteen op. Hij voelde een metalen voorwerp langs z'n polsen glijden en begreep dat hij gehandboeid werd. Vrijwel onmiddellijk hierop werd hem het zicht op de parkeerplaats ontnomen door een zwarte lap stof die strak voor z'n ogen werd gespannen en met ruwe hand achter z'n hoofd werd vastgeknoopt. Stilletjes moest hij lachen om de kordaatheid van het kleine vrouwtje. Zijn angst was nu vrijwel helemaal verdwenen. Met een harde klap werd de autodeur dichtgeslagen.
De zware motor van de auto werd weer in werking gezet en Menno voelde dat ze de parkeerplaats afreden. De auto versnelde terwijl hij de oprit van de snelweg onder het voertuig voelde wegglijden.
[ Bericht 1% gewijzigd door Serendips op 02-12-2005 21:29:29 ]
I don't like your jerk-off name. I don't like your jerk-off face. I don't like your jerk-off behavior, and I don't like you, jerk-off. Do I make myself clear?
Schopje!
I don't like your jerk-off name. I don't like your jerk-off face. I don't like your jerk-off behavior, and I don't like you, jerk-off. Do I make myself clear?
Hoe het kwam dat de vrouw zijn revolver niet had opgemerkt, wat nog steeds in zijn rug drukte. Alles wat Menno kon doen was afwachten. De geluiden van de auto waren eentonig. We zijn vast op een snelweg, dacht Menno. Er was geen kans op ontsnapping. Tenminste, nog niet. De handboeien zorgen ervoor dat zijn vingers gingen tintelen. Hij probeerde met zijn polsen te draaien, maar toen dat toch wel pijnlijk was hield hij er maar mee op. Nog steeds reed de auto met een grote snelheid over de weg. Het zal rond dit tijdstip wel rustig zijn op de weg. Afwachten, rustig blijven zitten. Mijn tijd komt nog, dacht Menno. Hij probeerde zijn gedachtes te focussen op wat er kon komen.
Al die willen te kaap'ren varen, moeten mannen met baarden zijn.
Hoogachtend,
Erik.
Hoogachtend,
Erik.
De auto stopte en het portier ging weer open. Hij hoorde de stem van de vrouw weer, maar het was niet duidelijk of ze nu tegen hem praatte of tegen iemand die voorin de auto zat. ".........overval. Neem het geld mee naar de hoek van de Laurierstraat." Ze schudde zijn arm even. Het was duidelijk dat ze tegen hem praatte. "Probeer niet weg te rennen, we zullen je vinden."
Een scherpe pijn kwam uit zijn arm. Een naald werd in zijn aderen gestoken. Hij had het verhaal wel eens eerder gehoord van collega's, dat ze een zendertje in hun bloed kregen zodat ze altijd gevonden konden worden.
"Hier heb je een wapen, je kent de codes zelf, neem minstens 50.000 mee of anders zullen we jouw alsnog verraden bij de politie." Je kent de codes zelf? Wat bedoelde ze daarmee? Zijn blinddoek werd van zijn hoofd afgehaald. Hij stapte uit. Hij stond voor zijn eigen electronicawinkel, die hij begonnen was met Fleur.
Ik had helemaal niet door dat er al eerder een reply was gekomen, wat leuk
Een scherpe pijn kwam uit zijn arm. Een naald werd in zijn aderen gestoken. Hij had het verhaal wel eens eerder gehoord van collega's, dat ze een zendertje in hun bloed kregen zodat ze altijd gevonden konden worden.
"Hier heb je een wapen, je kent de codes zelf, neem minstens 50.000 mee of anders zullen we jouw alsnog verraden bij de politie." Je kent de codes zelf? Wat bedoelde ze daarmee? Zijn blinddoek werd van zijn hoofd afgehaald. Hij stapte uit. Hij stond voor zijn eigen electronicawinkel, die hij begonnen was met Fleur.
Ik had helemaal niet door dat er al eerder een reply was gekomen, wat leuk
Voordat Menno met zijn ogen had kunnen knipperen was de vrouw weer ingestapt en zag hij de Audi de hoek omscheuren. Hij draaide zich om en keek in de etalage van de electronicazaak, die tot een half jaar geleden van hem was geweest. Er sprongen bijna tranen in zijn ogen bij de gedachten aan de moeilijke tijd die hij hier beleefd had. Alle inspanningen en alle ellende voor niets. Uiteindelijk had de rechter hem failliet verklaard. Menno was er van overtuigd dat dat faillissement de oorzaak was van alles; van de ruzie met z'n ouders, van zijn huwelijksproblemen en uiteindelijk ook van de ontrouw van Fleur...
Het opzetten van een plotselinge rukwind schudde hem wakker. Herfstbladeren vlogen om Menno's oren. Het zag er naar uit dat het wel eens heel hard zou gaan kunnen regenen.
Eerst had hij er nog alles voor over gehad om de sporen uit z'n verleden uit te kunnen wissen. Hij had echter nooit gedacht dat hij zou moeten inbreken in zijn eigen zaak. 'Ach', dacht hij, als dat is wat ik moet doen, dan moet het maar...
Hij wist wel een manier om binnen te komen. Vlug liep hij het steegje naast de winkel in. Aangekomen bij de muur die om het plaatsje achter winkel stond, bedacht hij zich. Hij kon nu nog terug...De plotselinge komst van een fikse regenbui nam de twijfels weg. Hij had geen zin om buiten doornat te worden. Menno plaatste zijn handen op de muur, zwaaide zijn voeten omhoog en probeerde met de zolen van z'n schoenen greep te krijgen op de bakstenen. Na enige acrobatentoeren zat hij op de muur. Vlug sprong hij er aan de andere kant weer van af. Hij wilde natuurlijk niet gepakt worden nog voordat hij binnen was. Zo, dat was de eerste stap...
[ Bericht 0% gewijzigd door Serendips op 07-12-2005 21:41:29 ]
Het opzetten van een plotselinge rukwind schudde hem wakker. Herfstbladeren vlogen om Menno's oren. Het zag er naar uit dat het wel eens heel hard zou gaan kunnen regenen.
Eerst had hij er nog alles voor over gehad om de sporen uit z'n verleden uit te kunnen wissen. Hij had echter nooit gedacht dat hij zou moeten inbreken in zijn eigen zaak. 'Ach', dacht hij, als dat is wat ik moet doen, dan moet het maar...
Hij wist wel een manier om binnen te komen. Vlug liep hij het steegje naast de winkel in. Aangekomen bij de muur die om het plaatsje achter winkel stond, bedacht hij zich. Hij kon nu nog terug...De plotselinge komst van een fikse regenbui nam de twijfels weg. Hij had geen zin om buiten doornat te worden. Menno plaatste zijn handen op de muur, zwaaide zijn voeten omhoog en probeerde met de zolen van z'n schoenen greep te krijgen op de bakstenen. Na enige acrobatentoeren zat hij op de muur. Vlug sprong hij er aan de andere kant weer van af. Hij wilde natuurlijk niet gepakt worden nog voordat hij binnen was. Zo, dat was de eerste stap...
[ Bericht 0% gewijzigd door Serendips op 07-12-2005 21:41:29 ]
I don't like your jerk-off name. I don't like your jerk-off face. I don't like your jerk-off behavior, and I don't like you, jerk-off. Do I make myself clear?
en wie gaat verder...?
I don't like your jerk-off name. I don't like your jerk-off face. I don't like your jerk-off behavior, and I don't like you, jerk-off. Do I make myself clear?
De achteringang zag er nog precies uit zoals een half jaar geleden. De nieuwe eigenaars hadden vast al de codes verandert van de personeelsingang, maar bij het overdragen van het gebouw had hij één code niet gezegd.
Hij liep naar het kleine apparaatje aan de muur en toetste de code in. Het werkte! de deur ging open en al snel veranderde zijn omgeving van de koele buitenlucht naar het warme magazijn. Hij knipte een lichtje aan en liep meteen naar waar de kluis vroeger stond. Tot zijn grote schik stond er geen kluis meer! Zou de kluis dan ergens anders staan? Hij bleef even staan om na te denken waar de kluis nog meer zou kunnen staan en liep toen richting een paar kisten.
Hij liep naar het kleine apparaatje aan de muur en toetste de code in. Het werkte! de deur ging open en al snel veranderde zijn omgeving van de koele buitenlucht naar het warme magazijn. Hij knipte een lichtje aan en liep meteen naar waar de kluis vroeger stond. Tot zijn grote schik stond er geen kluis meer! Zou de kluis dan ergens anders staan? Hij bleef even staan om na te denken waar de kluis nog meer zou kunnen staan en liep toen richting een paar kisten.
Het wil niet zo met dit topic...
Menno begon nu toch een beetje zenuwachtig te worden. Niemand kon hem gezien hebben. Hij bevond zich op bekend terrein, maar het voelde niet meer zo vertrouwd. Menno draaide zich om om het interieur van de zaak in zich op te kunnen nemen. Een stelling met gereedschappen, een rek met allerlei soorten schakelaars...Het stond allemaal nog op dezelfde plaats als voorheen. Was er iets veranderd in de winkel? Menno vroeg zich af wat ze met de kluis gedaan hadden als alles binnen hetzelfde was gebleven. Het viel hem op dat de winkel wel veel beter opgeruimd was dan eerst. Wat deden die houten kisten dan zo vlak naast de toonbank? Hij opende een kist en zag dat er een partij ingepakte accuboormachines in zat. In een andere kist trof hij gereedschapskisten aan. Een derde kist was gesloten met een hangslot. Iets in Menno leek hoop te vestigen op deze kist. Er zou wel iets speciaals in moeten zitten. Met alle materiaal hier moest het een koud kunstje zijn om de kist te openen. Menno liep naar het rek met gereedschap en nam een grote schroevendraaier van een haakje. Na enig wrikken gaf het hout van de kist zich gewonnen en kon hij het deksel van de kist openen. Na het deksel van de kist afgenomen te hebben, zag Menno wat erin zat: de kluis! Misschien was het geluk dan toch wel aan zijn zijde...
Het was Menno een raadsel wat de loodzware kluis in de kist deed. Instinctief bewoog hij zijn handen naar de grote draaiknop.
Menno begon nu toch een beetje zenuwachtig te worden. Niemand kon hem gezien hebben. Hij bevond zich op bekend terrein, maar het voelde niet meer zo vertrouwd. Menno draaide zich om om het interieur van de zaak in zich op te kunnen nemen. Een stelling met gereedschappen, een rek met allerlei soorten schakelaars...Het stond allemaal nog op dezelfde plaats als voorheen. Was er iets veranderd in de winkel? Menno vroeg zich af wat ze met de kluis gedaan hadden als alles binnen hetzelfde was gebleven. Het viel hem op dat de winkel wel veel beter opgeruimd was dan eerst. Wat deden die houten kisten dan zo vlak naast de toonbank? Hij opende een kist en zag dat er een partij ingepakte accuboormachines in zat. In een andere kist trof hij gereedschapskisten aan. Een derde kist was gesloten met een hangslot. Iets in Menno leek hoop te vestigen op deze kist. Er zou wel iets speciaals in moeten zitten. Met alle materiaal hier moest het een koud kunstje zijn om de kist te openen. Menno liep naar het rek met gereedschap en nam een grote schroevendraaier van een haakje. Na enig wrikken gaf het hout van de kist zich gewonnen en kon hij het deksel van de kist openen. Na het deksel van de kist afgenomen te hebben, zag Menno wat erin zat: de kluis! Misschien was het geluk dan toch wel aan zijn zijde...
Het was Menno een raadsel wat de loodzware kluis in de kist deed. Instinctief bewoog hij zijn handen naar de grote draaiknop.
I don't like your jerk-off name. I don't like your jerk-off face. I don't like your jerk-off behavior, and I don't like you, jerk-off. Do I make myself clear?
Het zweet parelde van zijn voorhoofd toen Menno zijn hand om de grote knop bewoog. Wat was de combinatie ook al weer? De kluis die hij een paar weken geleden nog zo vaak geopend, nu juist zo onbekend.
Hij probeerde de nummers voor de geest te halen. Zijngeheugen liet hem in de steek. Waarschijnlijk door de spanning en het bedreigende gevoel. Het frustreerde Menno dat de code hem niet te binnen schoot, maar ergens wist hij dat elke minuut die hij verspilde een stap dichter naar de dood zou zijn.
Na een diepe zuch nam hij een beslissing. Als hij de kluis niet kon openen met de code, dan moest hij maar een andere manier zoeken.
Ik was dit topic een beetje vergeten
Hij probeerde de nummers voor de geest te halen. Zijngeheugen liet hem in de steek. Waarschijnlijk door de spanning en het bedreigende gevoel. Het frustreerde Menno dat de code hem niet te binnen schoot, maar ergens wist hij dat elke minuut die hij verspilde een stap dichter naar de dood zou zijn.
Na een diepe zuch nam hij een beslissing. Als hij de kluis niet kon openen met de code, dan moest hij maar een andere manier zoeken.
Ik was dit topic een beetje vergeten
Al die willen te kaap'ren varen, moeten mannen met baarden zijn.
Hoogachtend,
Erik.
Hoogachtend,
Erik.
Hee, wie schrijft er een stukje? Ik heb nu geen inspiratie...
I don't like your jerk-off name. I don't like your jerk-off face. I don't like your jerk-off behavior, and I don't like you, jerk-off. Do I make myself clear?
Én ik heb als laatste een stukje geschreven, én ik heb ook geen inspiratie .quote:Op maandag 9 januari 2006 18:25 schreef Serendips het volgende:
Hee, wie schrijft er een stukje? Ik heb nu geen inspiratie...
Al die willen te kaap'ren varen, moeten mannen met baarden zijn.
Hoogachtend,
Erik.
Hoogachtend,
Erik.
