De Filipijnen [reisverslag]

Goedemorgen!

Van 9 tot 22 november was ik op de Filipijnen. Ik heb een rondreis gemaakt op het noordereiland Luzon en heb het eiland Mindoro deels verkend. Hieronder een reisverslagje


8 November: Vandaag de hele dag in het vliegtuig gezeten. Een non-stop flight naar Manila duurt ruim 13 uur en het is 7 uur later op de Filipijnen, dus ik kwam 9 november pas echt aan. Op Schiphol had ik het grootste deel van mijn groep al gesproken. Gewoon iedereen aanspreken met een **** label, het bleek te werken! Ondanks dat de vlucht met KLM was, heb ik een prima vlucht gehad. Boeing 777, vrij veel ruimte, eigen videoscherm, keuze uit zo'n 60 films en 100 CD's, zelfs email en sms was mogelijk, goed eten, prima bediening. We vlogen over Duitsland, Polen, Letland, Rusland, Kazachstan, Mongolie, China en Hong Kong. Helaas kan ik nooit slapen in het vliegtuig, dus kwam ik 9 november enigszins moe aan in Manila.

9 November: Om 7 uur lokale tijd was het dan zover: eindelijk op Filipijnse bodem! Eenmaal buiten de douane heb ik nog even kennis gemaakt met de rest van mijn groep en met de chauffeur en lokale gids, Nonoy. Het bleek dat we gelijk een programmaverandering hadden, jammer dat ik het niet van tevoren wist, dan had ik de groep een beetje voor kunnen bereiden, maar helaas. We reden direct de stad in voor een 6-uur durende citytour.

Manila is erg groot, ongeveer 15 miljoen mensen wonen in deze stad die uit 7 aan elkaar gelegen steden bestaat. Het zakencentrum vol wolkenkrabbers heet Makati, het uitgaanscentrum heet Malate en het historische centrum heet Intramuros. Zoals de naam al aangeeft is dat gedeelte ommuurd. Het eerste wat we bezochten was de markt. Het viel me gelijk op dat de mensen heel bescheiden waren. Ze stormden niet op je af met allerlei koopwaar en er werd nauwelijks gebedeld. Op de markt was een hele straat die vol stond met kraampjes waar je tarot kaarten kon laten leggen en je hand kon laten lezen. Helaas hadden we geen tijd om het te laten doen, er was nog zoveel te zien!

Na de markt bezochten we het Chinese kerkhof. Dit enorme kerkhof is net een stad, heel indrukwekkend. Er staan mausoleums zo groot als huizen, sommigen zelfs met airco en zwembad. Foto's nemen was een beetje riskant, vanwege het grote aantal (overigens zeer vriendelijke) bewakers dat er rondliep. Als je wilde, kon je ook een mausoleum van binnen bekijken. Natuurlijk liet een groot gedeelte van de groep dat zich geen twee keer zeggen. Ik besteedde mijn tijd echter aan het doornemen van het programma met Nonoy, de gids.

Na het kerkhof reden we een stukje door de wijk Makati waar overigens ook ons hotel was gelegen. Hierna gingen wij naar Intramuros. Intramuros is een rustig gebied vergeleken de rest van Metro Manila, want hier waren voor de verandering geen files. Manila is één en al file, als je een afspraak hebt in de stad kan je beter 2 uur van tevoren vertrekken al je op tijd wil komen!
Intramuros is het 16e eeuwse centrum, dit is de plek waar de Spanjaarden de stad overnamen. We bezochten een prachtige kathedraal, helemaal in Spaans-koloniale stijl. Tegenover de kathedraal lag het Casa Manila, een oud herenhuis met patio, wat nu was omgebouwd tot een museum. Er stonden prachtige houten meubelen uit de koloniale tijd en de houten vloer was perfect onderhouden (je mocht er ook niet op lopen).

De Spanjaarden regeerden 333 jaar over de Filipijnen. De gouverneur van Mexico, die weer onder het gezag van Spanje stond, was degene die de Filipijnen bestuurde. Daarom hebben de Filipijnen veel gemeen met dit Midden-Amerikaanse land. De munteenheid op de Filipijnen is de peso, bijna alle steden hebben Spaanse namen en het Tagalog, de nationale taal, betsaat zo'n 20% uit de Spaanse taal. Ook is de taal erg verwant met het Maleis. Toch spreken de Filipino's geen Spaans. De 2e taal is Engels en deze wordt zonder uitzondering door iedereen gesproken. Het onderwijs is ook Engelstalig, kinderen leren dus Engels vanaf het moment dat ze naar school gaan. Er is weinig analfabetisme, 90% van de bevolking kan in enige mate lezen en schrijven, wat een behoorlijk hoog percentage is voor een ontwikkelingsland.

Toen de Spanjaarden in 1898 de Filipijnen hun vrijheid teruggaven, namen de Amerikanen het land gelijk over. Er waren hevige protesten maar de Amerikanen hielden voet bij stuk. Uiteindelijk hebben de Amerikanen gezorgd voor een betere infrastructuur, betere scholing en hebben ze in de 2e wereldoorlog samen met de Filipino's gevochten tegen de Japanners. De Filipino's gingen de Amerikanen beetje bij beetje als hun vriend zien, in plaats van hun vijand. In 1946 werd de Filipijnen eindelijk een zelfstandige republiek. De Amerikanen hebben meer nagelaten dan alleen een betere infrastructuur. Ze hebben namelijk de Jeepney achtergelaten. De Jeepney is een soort van legerauto en wordt gebruikt als openbaar vervoer middel. Jeepney's zijn beschilderd in de prachtigste kleuren en lijken in de verte wel een beetje op de zogenaamde chickenbussen die je in Guatemala zoveel ziet.



Wordt vervolgd

[ Bericht 1% gewijzigd door Vogue op 23-11-2005 10:25:08 ]

quote:

Op woensdag 23 november 2005 11:24 schreef Hik het volgende:
Leuk! Vooral ook omdat jij ook die ervaring hebt in Latijns Amerika. Lijkt me zo'n grappige vergelijking!

Wel een hele korte reis trouwens, 13 dagen. Hoor wel van vrienden die daar zijn geweest dat het vervoer van eiland naar eiland wel even duurt zo af en toe!

Heel benieuwd naar de rest van het verslag. Geen deelnemers vergeten deze keer?

_{Mexico is Noord-Amerika}

Nee, geen pax vergeten Dat overkomt me maar één keer! Ik tel ze tegenwoordig 5 keer voordat ik verder rij.

13 dagen is een hele korte reis. Ik had best wat langer willen blijven, maar helaas... Ik heb dan ook maar een relatief klein deel van het land gezien.

_{Mexico is geografisch gezien onderdeel van Noord-Amerika, maar cultuurhistorisch onderdeel van Midden- of centraal Amerika, samen met Guate, Belize, Honduras, El Salvador, Nicaragua, Costa R en Panama}

Vervolg 9 november: Ik was vergeten te vertellen dat onze bus gelijk op een taxi knalde, toen we naar de markt reden. Er zat een flinke kras op de taxi, en de chauffeur stapte uit. Hij gebaarde driftig naar de buschauffeur en na 5 minuten discussieren gaven ze elkaar een hand, lachten naar elkaar en reden beide een andere kant op. Zonder uitwisseling van gegevens.

Na het bezoek aan het Chinese kerkhof, reden we een begrafenisstoet tegemoet. Compleet met fanfare, majorettes in witte pakjes en een blaasorkest. Raar maar waar konden we foto's maken, ze lachten en poseerden zelfs. Uit respect heb ik dit toch maar niet gedaan.

Eenmaal in het hotel aangekomen, om 1 uur 's middags, ben ik in een diepe slaap gevallen, was immers al 28 uur wakker. Na 4 uur moest ik weer opstaan om me klaar te maken voor het welcome dinner. Het welcome dinner was leuk: typisch Filipino food en zingende koks/personeel. Nog even snel de fooienpot bij elkaar gescharreld, heerlijk gegeten en terug naar het hotel. Toen ik eindelijk echt in bed lag was het 22 uur en vervolgens werd ik elk uur wakker omdat ik dacht dat het al 10 uur 's ochtends was. Leuk, een jetlag!

10 November: Vandaag een rustig dagje. Een deel van de groep heeft een optionele excursie gekocht en ik ga dus mee. De rest heeft een vrje dag in Manila. We vertrekken 's ochtends om 8 uur naar de Hidden Valley. Vroeger heette dat de Valle Escondido, maar de Amerikanen konden dat niet uitspreken, vandaar de naamsverandering. De Hidden Valley ligt in de provincie Batangas, ten zuiden van Metro Manila, op ongeveer 2 uur rijden van de hoofdstad. Het is ontstaan door een prehistorische vulkaanuitbarsting.

De Hidden Valley is privé bezit en opengesteld voor publiek. Het is een prachtig natuurpark met diverse bronnen en een verstopte waterval. De gids, Nonoy, laat de groep deze waterval zien en vervolgens heeft iedereen tijd voor zichzelf om in één van de vele bronnen te zwemmen. Er is een soda-pool, een hot water pool, een lover's pool (vraag me niet waarom die zo heet), een salt pool, en er zijn er nog meer waarvan ik de naam vergeten ben.

Je kan er prachtige wandelingen maken door de jungle en tot mijn verbazing staat het hier vol met de zogenaamde Ceiba-bomen! Ik was in de veronderstelling dat die alleen maar in Midden-Amerika voorkwamen! De Ceiba boom in Midden Amerika is de heilige boom van de Maya's. Zij zien deze enorme boom als een verbintenis tussen de hemel en onderwereld. Hier in de Filipijnen heeft deze boom een andere naam, en het is hier maar een "gewone" boom. Hoewel, vanwege zijn bijzondere vorm en grote hoogte is het vaak verboden ze te kappen. Ook is er veel bamboe te zien, metershoog. Verder natuurlijk de fruitbomen, met name papaya's, véél kokospalmen en cacao. Wat me opvalt is dat er weinig vogels te zien zijn. De toekan schijnt voor te komen, maar ik heb er gedurende mijn trip niet één gezien.

's Middags hebben we een uitgebreide lunch. Ik maak kennis met de eigenaresse van het natuurpark, een oude vrouw die in een rolstoel zit. Ze wordt continue omringd door personeel, iedereen aanbidt haar. Het is een heel vriendelijke vrouw en ze vertelt me dat ze speciaal een lokaal visgerecht heeft laten klaarmaken voor ons, omdat ze weet dat Nederlanders zo van haring houden. Ik zie het verband niet helemaal maar bedank haar voor haar gastvrijheid. De lunch is heerlijk. Na de lunch hebben de mensen weer vrije tijd en ik ga apart zitten met Nonoy. Ik bespreek een deel van het programma met hem en heb een social talk, want ik krijg niet zoveel hoogte van hem. Na de snack (kleefrijst gewikkeld in bananenblad, dat je moet dippen in verse cacaosubstantie, rijden we terug naar Manila.

's Avonds duik in de Chowking in, een chinees fastfood keten. Veel tijd om te relaxen heb ik niet, want Nonoy en zijn neefje willen met me uit. Ik word om half 9 opgehaald bij mijn hotel en ze brengen me naar Malate, het uitgaansdeel van de stad. Malate is ongeveer een half uur met de taxi en de rit kost je 150 pesos (ruim 2 euro). Ik hoefde overigens zelf niets te betalen, dat wilden Nonoy en zijn neef niet. Het neefje is 19 jaar en durft niet met me te praten. Wel schattig, ik lach hem een beetje toe en gelijk draait hij zijn hoofd beschaamd de andere kant op.

Malate is een neon-gebied, zoals ik het noem. Alles is in neon, barretjes en restaurants liggen naast elkaar en iedereen staat flyers uit te delen. Bepaalde straten zijn speciaal voor travestieten. Die zijn er véél in Manila! Ook heb je de zogenaamde boygirls. Dat zijn jongens met lang, opgestoken haar, geschoren benen, een kort strak broekje (hotpants) en een handtasje. Vaak hebben ze een snorretje. Het ziet er héél vreemd uit. Ik zie een filmposter hangen, een Filipino-film met in de hoofdrol zo'n boygirl die zich laat omarmen door een stoere politieagent. Helaas geen tijd gehad om deze film te bekijken. Nonoy en zijn neef trakteren me op een sightseeing tour door Malate met een speciale bus. Een cuba libre kost maar 90 cent op de Filipijnen en die heb ik dan ook regelmatig gedronken. Rum wordt veel gestookt, ze hebben prima kwaliteits-rum. Om 24 uur rol ik doodmoe mijn bed in.

11 November: Vandaag vroeg uit de veren, we gaan naar Pagsanjan! Pagsanjan is aan dorpje ten zuidoosten van Manila, op ongeveer 3 uur rijden. Hier kan je prachtige kanotochten maken. Ik raad de groep aan om droge kleding mee te nemen, want je wordt hier zéker nat.

In een kano passen 2 personen en er gaan 2 bootsjongens per kano mee. Dit klinkt misschien wat overdreven, maar later blijkt waarom dit nodig is. We moeten namelijk door diverse stroomversnellingen, tegen de stroom in. De jongens hangen met hun hele lichaam aan de kano om deze recht te houden en over de versnellingen te krijgen. Zo af en toe is het een beetje beangstigend, omdat de kano ieder moment kan omslaan. Het water loopt de kano's in en ijverig staan de jongens het water er weer uit te scheppen. Ik heb mijn camera in een plastic tas en maak zo af en toe een leuk kiekje van de oever.




Eenmaal op het eindpunt aangekomen arriveren we bji een grote waterval. Hier hebben we 10 minuutjes pauze alvorens we de rivier weer afgaan. De terugweg gaat veel gemakkelijker. De kano glijdt gemakkelijk door de stroomversnellingen heen, het enige wat de bootsjongens hoeven te doen is een beetje bijsturen. Het lijkt wel een beetje op een wildwaterbaan.

Daarna is er een lunch in het restaurant en ik heb een taart geregeld voor een dame die vandaag jarig is. We krijgen er een compleet orkest bij cadeau. De 22 bootsjongens (we waren met 11 kano's) staan afwachtend naar mij te kijken. Ik voel me soms net een walking wallet, want ik beheer de fooienpot. (De kamermeisjes weten mijn kamer ook altijd te vinden... als ik mijn hotelkamer uitloop dan staan ze "toevallig"altijd in de buurt van mijn kamer) Nadat ik iedere bootsjongen 100 pesos heb gegeven gaan ze weer weg, mij "merry christmas" wensend .

NB. Op de Filipijnen beginnen ze al in september met kerstversieringen en kerstliederen in de winkels. Dit gaat door tot half januari.

Na de lunch rijden we terug naar Manila waarna we de avond voor onszelf hebben. Ik besluit een relaxmassage te nemen. Een klein vrouwtje komt mijn hotelkamer binnen en gaat bovenop me staan. Iedere spier in mijn lichaam neemt ze grondig onderhanden.... au! Dit is niet wat ik mij van een relax massage voor heb gesteld! Met spierpijn ga ik slapen.

12 November: Vandaag is de eerste echte reisdag. We hebben een 11 uur durende tocht voor de boeg die ons naar het noorden van het eiland Luzon moet brengen, naar de stad Banaue in de provincie Ifugao.

Hemelsbreed is het maar een kleine 400 kilometer, maar vanwege het enorme aantal files en het steeds slechter wordende wegdek duurt het erg lang. Ik vertel de groep een en ander over de geschiedenis van de Filipijnen, maar al snel onderbreekt Nonoy me. Ik irriteer me een beetje aan hem maar wil dit niet laten merken aan de groep. Nonoy is een erg goede gids, zit al 25 jaar in het vak en heeft het beste voor met zijn land. Echter heeft hij ook een minder leuke kant: hij wil verschrikkelijk graag in het middelpunt van de belangstelling staan. Als hij eventjes niet aan het woord is dan neemt hij op een voor mij vreselijk irritante manier de aandacht over.

Gelukkig spreekt hij vloeiend Frans, dus communiceer ik met hem in het Frans. Ik zeg hem dat ik de microfoon terug wil en dat hij zich een beetje gedeisd moet houden. Het werkt... even. Later deze reis zullen er meer strubbelingen volgen. Toch draag ik hem een warm hart toe, omdat ik weet dat hij van zijn land houdt en het beste voor heeft met de mensen.

Het duurt even voordat we Metro Manila uitzijn. Vervolgens rijden we door een relatief dichtbevolkt gebied. Het probleem is dat er maar één goede weg is naar het noorden, en die neemt dus ook iedereen. We worden regelmatig opgehouden door de zogenaamde tricycle, die als openbaar vervoer wordt gebruikt. Een tricycle is een brommer met zijspan. Er rijden er vreselijk veel van rond, nog veel meer dan de jeepney (en daar zijn er al ontelbaar van). Uiteindelijk komen we bij onze eerste stop; een tankstation met allerlei winkels, o.a. een mcD en een starbucks. Filipino's, oftewel Pinoys genoemd, zijn dol op fastfood. En overal verkopen ze dutch waffels, stroopwafels dus.

Na onze eerste stop rijden we op een rustigere weg en we passeren mooie rijstvelden, afgewisseld door ananasplantages en kokospalm bossen. Om een uur of 1 komen we aan bij ons lunch adres in het stadje San José. Ik eet hier heerlijke loempia met een soort van vinaigrette, kleefrijst en lechon, een typisch Pinoy-gerecht. Lechon is speenvarken, gebraden aan een spies. Dit wordt met name gegeten tijdens "fiestas", heilige feesten, want het is voor lokale bevolking relatief duur.

Na de lunch rijden we weer verder door mooi heuvelland en we komen aan bij onze laatste koffiestop in San Antonio. Naast het tentje waar wij onze koffie drinken, staat een kraampje waar je sate'tjes kan kopen. Als je ze van wat dichterbij bekijkt, blijken het sate'tjes van kippenhoofden te zijn. Hoewel het heerlijk ruikt, besluit ik deze lekkernij aan me voorbij te laten gaan.

Uiteindelijk komen we om 18 uur aan op onze eindbestemming. Het hotel is prachtig en tevens het enige hotel in het stadje. Alles is er van hout, de kamers zijn simpel, maar alles wat nodig is is voorhanden. Hier blijven we 3 nachten.


Nonoy en ik (beide met peuk, wij geven het slechte voorbeeld )

[ Bericht 1% gewijzigd door Vogue op 25-11-2005 14:01:34 ]

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 14:44 schreef Jaguarized het volgende:
Mooi verhaal Vogue! Leuk om te lezen!

En meer foto's zijn altijd welkom.

U vraagt, wij draaien

13 November: Bontoc en Sagada

Na een heerlijk ontbijt gaan we op pad. We vertrekken met 3 speciaal ingehuurde jeepneys naar noordelijker gebied. Er is geen asfaltweg en de jeepneys hebben nauwelijks vering. Na 3 uur hobbelen komen we in Bontoc aan. Onderweg is de natuur prachtig.



In Bontoc bezoeken we het Ifugao-museum, gerund door een non. Helaas mogen hier geen foto's gemaakt worden, maar het museum is heel indrukwekkend. Erg veel foto's en gebruiksvoorwerpen van de Ifugao-stam. De Ifugao's, genoemd naar de gelijknamige provincie, zijn aan het uitsterven. Dat is erg jammer. Deze kleurige mensen zijn deels animistisch, dwz dat ze natuurgoden aanhangen. Zij geloven bijvoorbeeld in de zon, in een berg of in een boom. Dat zien zij als hun godheid. Toch geloven de Ifugao's ook in het Christendom. Ze begraven hun doden namelijk in kisten en houden dan een kerkdienst. Echter worden die kisten niet onder de grond begraven, maar op elkaar gestapeld in een grot. Soms hangen ze de kisten ook tegen een rotswand. Dit alles om de heilige en vruchtbare bodem te sparen.

Ze leven van de jacht, van het vlechten van rotan-manden en van het maken van schitterend houtsnijwerk, wat je voor een prikkie kunt kopen. Oorspronkelijk droegen de mannen alleen een lendendoek en de vrouwen een soort rok. Toen de Spanjaarden kwamen en de topless vrouwen zagen, moesten ze onmiddelijk andere kleding gaan dragen. Toch zien ze er nu nog steeds heel kleurrijk uit. Er lopen nog een paar oude Ifugao's rond in en rondom Banaue, Bontoc en Sagada.



We krijgen onderweg een lekke band. Terwijl de chauffeur de band aan het verwisselen is, maak ik van de gelegenheid gebruik een eindje te wandelen. De rest van mijn groep kom ik verderop tegen, zij zijn ook gestopt om op onze jeepney te wachten. We komen langs een paar huisjes en de kinderen komen nieuwsgierig naar ons kijken. Een echtpaar heeft ballonnen meegenomen. De kinderen weten niet wat ze zien! Zo bescheiden als deze kinderen heb ik ze nog nooit meegemaakt. Aarzelend doch blij pakken ze de ballon aan. Hun pret blijkt nog groter als ik ze de foto laat zien die ik van ze gemaakt heb.



We rijden verder naar Sagada, wat nog een uur rijden is over een steeds vreselijker wordende weg. Hier hebben we een wederom fantastische lunch met veel vers fruit. In Sagada schijn je lekkere koffie te kunnen kopen. Ik hou er niet van (vind het wel lekker ruiken, maar niet te drinken), maar neem een zakje mee voor mijn vader. Ook koop ik biologische rietsuiker, wat bij nadere inspectie naar Stophoest smaakt

In Sagada gaan we de hangende doodskisten bekijken. Ik heb hier helaas geen foto's van, omdat het moeilijk te fotograferen was. Mijn camera is vrij simpel en ik kon niet zover inzoomen.

Na het bezoek aan Sagada moeten we 4 uur terugrijden over de hobbelweg in de jeepneys. Geen pretje, maar de prachtige natuur maakt heel veel goed. Nonoy en ik gaan nog een stukje op het dak zitten. Als we in Banaue aankomen is het al donker en de mensen stappen gekneusd en gekneveld uit de jeepney. Ik besluit wederom tot een massage. Deze is heerlijk!