Stereo MC's

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 14:21 schreef Devlinsect het volgende:
Die zanger kon wel is een broer zijn van Jim. Sjezus wat lult die gast monotoon en nassaal. Connected, vond het vroeger al een kutplaat.

Ze hebben wél een DJ Kicks album uitgebracht. Die is wel redelijk te pruimen...

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 14:30 schreef SocialDisorder het volgende:

[..]

Die zanger/rapper heeft wel een beter stemgeluid dan een zekere Trent Reznor

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 14:34 schreef J.A.N.A. het volgende:
Connected is een van de weinige albums waarvan ik bijna alle tracks goed vind. Dat op zich is al een prestatie. Ik vind het dan ook geweldige muziek

quote:

Op zondag 28 januari 2007 15:52 schreef Stofje het volgende:
Zonde dat ze zo weinig optreden in Nederland. Hun optredens zijn wel altijd uitverkocht, dus het leeft wel enigszins. Live is het fantastisch, het is echt drum 'n bass met een geweldige frontman. Ik heb op YouTube en VideoGoogle wel eens gezocht op livebeelden, maar er is bar weinig te vinden. De live-dvd die ze hebben is kwalitatief echt heel erg ruk.

quote:

Op maandag 29 januari 2007 22:02 schreef Stofje het volgende:

[..]

Live toch wel hoor, alhoewel jouw benaming misschien meer in de buurt komt.

quote:

http://www.clubcharts.nl/content.php?154-Stereo-MC-s

Een nieuw album van de Stereo MC's, de groep met zijn unieke mix van hiphop en dance. Sinds 1985 bestaan ze inmiddels en daarmee is het een van de vroegste danceacts die nog actief is. Rob Birch (50), Nick Hallam (51), Owen If (52) en Cath Coffey (46) beginnen dan ook een dagje ouder te worden. De groep is voornamelijk bekend om het album Connected uit 1992 met de gelijknamige hit. De groep had veel groter kunnen zijn wanneer ze niet daarna een hiatus hadden gehad die tot 2001 zou duren. Sindsdien brengen ze weer met regelmaat albums uit maar het momentum is een beetje verloren gegaan.

Een van de eerste tracks van het album is direct een topper. Het is de track Boy. Rob Birch zingt een zeer sterke ballad en wordt daarbij begeleid door de pianoklanken van Jamie Cullum. In de track ziteen mooie opbouw die steeds stevige wordt. Een prachtige song die eigenlijk wel een hitnotering verdient. Zo hebben we de Stereo MC's nog nooit gehoord. Het valt op dat Rob Birch zich steeds meer ontwikkelt als zanger. Nu was hij altijd al een redelijk rustige rapper. Maar raps zijn op Emperor's nightingale vaak ver te zoeken. Sowieso slaat de balans steeds verder uit richting dance. Een uitzondering is Bring it on. Een bewerking van een oude track van henzelf uit 1989.

In tracks als Manner, Sunny day en Phase me halen ze duidelijk inspiratie uit de 80's revival die de laatste jaren heeft plaatsgevonden. Dat klinkt wellicht wat afgezaagd. Maar de heren weten het zodanig een eigen touch te geven dat het verre van storend is. Integendeel. Tales is meer het geluid dat we van de MC's kennen. Maar dat met dik aangezette pianoriffs erin. Maar eigenlijk is dat een van de wenige momenten dat we de oude Stereo MC's nog horen, op het herkenbare stemgeluid van Birch na an.

De experimenten komen op het album het best uit de verf. Een nieuw hoogtepunt is het stevige desert song. Een soort langedurige dance symphonie met mooie melodieen en hier en daar in elektronica versmolten Oosterse invloeden. Ook Levitation is sterk. Een trage track met een zeer lawaaierig instrumentarium. Rob zingt er heftiger dan ooit in deze meeslepende track. Toch klinkt hij nooit agressief. Het coole maar vriendelijke imago blijft ook hier overeind.

The Emperor's nightingale is een zeer geslaagd album. Waar veel oudere groepen vaak een beetje blijven hangen in hun eigen formule, blijven de Stereo MC's nieuwe dingen uitproberen. Daarbij weten ze duidelijk herkenbaar te blijven. We kunnen een ding concluderen. De stereo MC's zijn oud maar duidelijk nog lang niet versleten.