In het begein van de jaren nagentig van de vorige eeuw vial de Federale Republiek Joegoslavië uiteen.
Dat ging gepaard met veel geweld.
In een poging verdere escalatie te voorkomen greep de internationel gemeenschap in.
wat gebeurde er precies in, om, en boven Bosnië in de aanloop naar dit conflict? Wie heeft er zaken van dichtbij meegemaakt, wanneer en waar?
Misschien kunnen we wat ervaringen naast elkaar leggen en daar conclusies uit trekken.1 van de redenen was volgens mij het geloof, er waren altijd al flinke spanningen over geloof, maar tito had dat redelijk onder controle, toen hij stierf, viel het geheel uit elkaar
quote:Op maandag 21 november 2005 10:16 schreef danielluh het volgende:
ik heb daar gezeten van 92-93 voor de VN
1 van de redenen was volgens mij het geloof, er waren altijd al flinke spanningen over geloof, maar tito had dat redelijk onder controle, toen hij stierf, viel het geheel uit elkaar
Ben heel benieuwd naar je ervaringen, waar kwam je in eerste instantie terecht, en wat deed je daar? De oorlog daar is begonnen omdat belgrado een grote stad wou worden met veel macht en daarom geld van de omliggende steden naar zich pompte.
quote:Op maandag 21 november 2005 10:42 schreef MiloKusje het volgende:
nou, ik kom dus uit kroatië,
De oorlog daar is begonnen omdat belgrado een grote stad wou worden met veel macht en daarom geld van de omliggende steden naar zich pompte.
Kon dat zomaar als stadsbestuur ?quote:Op maandag 21 november 2005 10:44 schreef MiloKusje het volgende:
en geloof had daar helemaal niks mee te maken. het was puur plunderen.
Heb jij dat van dichtbij meegemaakt ?quote:Ik zat er een jaar later, in '94 (Pakrac, UNPA-West).Op maandag 21 november 2005 10:16 schreef danielluh het volgende:
ik heb daar gezeten van 92-93 voor de VN
In het oude Joegoslavïe werd er van staatswege van alles aan gedaan om de zaak bij elkaar te houden. Met zowat alle middelen die een staat daartoe heeft. Van de economische stimulering van achtergebleven gebieden via het gelijkelijk verdelen van de macht naar de details, zoals het legeren van dienstplichtigen in andere deelrepublieken en stimuleren dat ze met lokale meisjes trouwden.
Na Tito verandert dit langzamerhand. In de republieken beginnen een aantal politici (MIlosevic, Tudjman etc.) in te spelen op de latente nationalistische gevoelens. Berucht is daarbij de speech van Milosevic op een oud slagveld in Kosovo. M.n. in de deelrepubliek Servië worden de andere etnische gebieden daarvan veel, zoniet alle rechten ontnomen.
quote:Op maandag 21 november 2005 10:47 schreef ultra_ivo het volgende:
Berucht is daarbij de speech van Milosevic op een oud slagveld in Kosovo.
Wellicht een linkje of een deel van de tekst iemand ?quote:Chronologie: Het Joegoslavische drama van 1986 tot oktober 2000. Het tijdperk Slobodan Milosevic.
15 mei 1986: Slobodan Milosevic wordt partijvoorzitter van de Servische communistische partij.
24 april 1987: In Kosovo protesteren grote groepen Serviërs die zich onderdrukt voelen door de Albaneze meerderheid. Milosevic maakt naam door de demonstranten toe te spreken met de woorden: 'Niemand moet het nog wagen u te slaan.'
28 juni 1989: Milosevic spreekt een miljoen Serviërs toe in de Kosovaarse stad Polje, waar 600 jaar geleden het middeleeuwse Servische koninkrijk door de Turken werd verslagen.
November 1989: Milosevic wordt benoemd tot president van Servië.
9 december 1990: In de eerste vrije verkiezingen sinds de Tweede Wereldoorlog wordt Milosevic herkozen als president van Servië.
25 juni 1991: Kroatië en Slovenië roepen de onafhankelijkheid uit.
Juni 1991: Joegoslavische tanks slagen er niet in de onafhankelijkheid van Slovenië te voorkomen. In Kroatië breken gevechten uit tussen Kroaten en etnische Serviërs.
16 december 1991: De EU besluit de onafhankelijkheid te erkennen van elke Joegoslavische republiek die voldoet aan voorwaarden op het gebied van de mensenrechten, democratie en etnische minderheden.
19 december 1991: Servische rebellen roepen de onafhankelijkheid uit van de Krajina-regio in Kroatië.
December 1991: In een onofficieel referendum verklaart de Servische minderheid in Bosnië-Herzegovina zich tegen afscheiding van Joegoslavië. Servische leiders roepen de Bosnisch-Servische republiek uit.
3 maart 1992: Bosnische Moslims en Kroaten stemmen voor onafhankelijkheid van Bosnië-Herzegovina in een referendum dat wordt geboycot door de Servische bevolking.
6 april 1992: De EU erkent de onafhankelijkheid van Bosnië-Herzegovina. Er breekt oorlog uit tussen de Bosnische regering en Bosnische Serviërs, die de hoofdstad Sarajevo omsingelen.
Mei 1992: De VN stelt sancties in tegen Servië omdat het de Servische rebellen in Kroatië en Bosnië steunt.
Januari 1993: Onderhandelingen om de vrede te herstellen in Bosnië mislukken. Er breekt oorlog uit tussen Bosnische Moslims en Kroaten.
November 1995: De NAVO voert luchtaanvallen uit op de Bosnische Serviërs.
21 november 1995: Milosevic tekent samen met de presidenten Izetbegovic van Bosnië-Herzegovia en Tudjman van Kroatië het akkoord van Dayton.
30 november 1996: Minstens honderdduizend Serviërs gaan de straat op in Belgrado om te protesteren tegen fraude bij de Servische verkiezingen. Milosevic erkent de overwinning van de oppositie bij de gemeenteraadsverkiezingen.
15 juli 1997: Milosevic treedt af als president van Servië nadat hij het maximum van twee termijnen heeft uitgediend. Het federale parlement benoemt hem tot president van Joegoslavië.
Maart 1998: Milosevic negeert een internationale oproep om een einde te maken aan het geweld in Kosovo. Hij nodigt de Albaneze seperatistische leider Imbrahim Rugova uit voor vredesbesprekingen.
24 september 1998: De NAVO dreigt Servië te bombarderen als Milosevic het geweld in Kosovo niet beëindigt.
27 oktober 1998: Servische troepen verlaten Kosovo.
19 maart 1999: Vredesbesprekingen in Parijs tussen Joegoslavië en de Kosovaren mislukken.
24 maart 1999: De NAVO begint luchtaanvallen op militaire doelen in Joegoslavië.
27 mei 1999: Het Joegoslavië-Tribunaal in Den Haag maakt bekend dat het Milosevic heeft aangeklaagd wegens oorlogsmisdaden.
10 juni 1999: Servische troepen beginnen zich uit Kosovo terug te trekken. De NAVO beëindigt na 78 dagen haar luchtaanvallen.
14 april 2000: Minstens honderdduizend demonstranten eisen in Belgrado vervroegde verkiezingen.
Juli 2000: Milosevic past de grondwet aan om nog twee termijnen aan te kunnen blijven als president.
27 juli 2000: Milosevic maakt bekend dat op 24 september presidents-, parlements- en gemeenteraadsverkiezingen worden gehouden.
26 september 2000: De Federale Kiescommissie verklaart oppositieleider Vojislav Kostunica winnaar van de presidentsverkiezingen met 48,22 procent van de stemmen. Milosevic krijgt 40,23 procent. Omdat geen van beiden een meerderheid heeft gekregen, roept de Kiescommissie een tweede ronde uit. Kostunica weigert deel te nemen omdat er fraude zou zijn gepleegd.
29 september 2000: De oppositie begint een vijfdaagse actie met stakingen, wegblokkeringen en demonstraties om Milosevic tot aftreden te dwingen.
2 oktober 2000: In heel Servië blokkeren demonstranten de wegen. Mijnwerkers leggen de grootste kolenmijnen dicht. Milosevic weigert af te treden.
4 oktober 2000: De Servische politie valt de grootste kolenmijn van het land binnen en arresteert stakende mijnwerkers. Duizenden mensen voegen zich bij de stakers.
5 oktober 2000: Het Constitutionele Hof van Joegoslavië annuleert de presidentsverkiezingen.
quote:Kriege um Erinnerungen
Unmöglich: eine gemeinsame Geschichte des Kosovo von Jean-Arnault Dérens
Sowohl albanische als auch serbische Nationalisten behaupten, einen exklusiven Anspruch auf das Kosovo zu haben. Im Kosovo stoßen die widersprüchlichen kollektiven Erfahrungen des Balkans aufeinander. Und ständig werden neue Identitäten konstruiert.
Wenige Kilometer außerhalb von Pristina, der Hauptstadt des Kosovo, liegen sich zwei berühmte Gedächtnisorte des Balkans gegenüber. Ein Turm erinnert an die Schlacht von Kosovo Polje, die Schlacht auf dem Amselfeld vom 28. Juni 1389. Hier wurde die vereinigte Streitmacht der christlichen Balkanvölker unter der Führung des serbischen Fürsten Lazar Hrebeljanovic von den türkischen Eroberern vernichtend geschlagen. An dieser Gedenkstätte hat der Politiker Slobodan Milosevic am 28. Juni 1989 anlässlich des 600. Jahrestags vor fast einer Million Serben seine berüchtigte Rede gehalten, in der er den serbischen Nationalismus wieder salonfähig machte und damit die Auflösung Jugoslawiens einleitete. Zehn Jahre später, am 28. Juni 1999, hat das Oberhaupt der serbisch-orthodoxen Kirche, Patriarch Pavle, an derselben Stelle vor einer Hand voll Gläubigen und unter dem Schutz der Nato-Truppen einen feierlichen Gedenkgottesdienst für Fürst Lazar gehalten.
Nicht weit von dieser Stelle erhebt sich eine Türbe, das Mausoleum des Sultans Murad, des türkischen Gegenspielers von Lazar in der Schlacht von 1389. Dieses schöne Bauwerk ist von einem kleinen Garten umgeben und eine traditionelle Pilgerstätte für die Muslime des Kosovo. Seit Jahrhunderten wird das Amt des Grabwächters, des Turbetars, in derselben Familie türkischer Herkunft vom Vater auf den Sohn weitergegeben. Der letzte Turbetar ist 2001 gestorben, und seine Witwe hat die Pflege der Grabstätte übernommen. Sie ist Bosniakin, eine slawische Muslimin aus dem Sandschak im Südwesten Serbiens.
Obwohl sie mit einem Kosovaren türkischer Herkunft verheiratet war, hat sie nie die albanische Sprache gelernt, und sie macht auch keinen Hehl aus ihrer feindseligen Haltung gegenüber den "Schiptari", wie die Serben und die anderen Südslawen die Albaner verächtlich nennen. Im Innern des Mausoleums ist ein Stammbaum der osmanischen Sultane abgebildet. Auf diese Weise wird die Türbe zu einer Art Vermächtnis eines längst untergegangenen Staates: des Osmanischen Reiches.
Auch sechs Jahre nach der Bombardierung durch die Nato im Frühjahr 1999 kommt die Provinz Kosovo nicht zur Ruhe. Einer der Gründe, warum es im Kosovo so schwierig zu sein scheint, die Spannungen zwischen den Bevölkerungsgruppen zu entschärfen, ist die gegensätzliche Interpretation seiner Geschichte durch die unterschiedlichen Bevölkerungsgruppen. Im Kosovo stoßen die sich widersprechenden kollektiven Erinnerungen des Balkans aufeinander. In erster Linie natürlich die serbischen Erinnerungen und die albanischen Erinnerungen, aber auch die Erinnerungen aller Reiche und aller Völker, die im Laufe der Jahrhunderte an diesem Kreuzungspunkt zwischen Ost und West aufeinander stießen.
Auf den ersten Blick scheint eine Annäherung der Standpunkte von Serben und Albanern ausgeschlossen. Die Albaner wollen nur über die Unabhängigkeit des Kosovo reden, eine Perspektive, die für die Serben völlig inakzeptabel ist. Der Stellenwert, den das Kosovo seit über einem Jahrhundert im nationalen Erinnerungskult beider Völker einnimmt, ist in der Tat maßlos überzogen.
Für die Serben ist das Kosovo gewissermaßen die Wiege der serbischen Nation. Das Kosovo bildete das Kernland des serbischen Reiches, das im 12. Jahrhundert von der Fürstendynastie der Nemanjiden errichtet wurde. Der jüngste Sohn von Stephan Nemanja, dem Gründer dieser Dynastie, der unter dem Namen Sava als Mönch auf dem Berg Athos lebte, gilt als Begründer der Autonomie der serbischen Kirche, die 1219 von Byzanz anerkannt wurde.
Das Kosovo war auch der Schwerpunkt des serbisch-griechischen Feudalreiches von Zar Stefan Dusan, das 1346 ausgerufen wurde. Einige der bedeutendsten serbischen Klöster befinden sich im Kosovo, zum Beispiel das Kloster von Visoki Decani oder von Gracanica. Und schließlich war das Kosovo jahrhundertelang das Zentrum der orthodoxen Kirche. Die Stadt Pec beherbergt den Sitz der serbisch-orthodoxen Kirche. Das Patriarchat von Pec symbolisiert die Autokephalie - die kirchliche Unabhängigkeit - der serbischen Orthodoxie. Obwohl der Patriarch heute in Belgrad residiert, trägt er noch immer den Titel "Patriarch von Pec", und sein Amt und seine Funktionen werden ihm zumindest symbolisch im Kosovo verliehen.
Das Amselfeld - Pathos und Mythos
Mit der verlorenen Schlacht vom Juni 1389 wird das Kosovo aber auch zum traumatischen Symbol für das politische Verschwinden der serbischen Nation. Die Historiker erinnern daran, dass es nicht die Schlacht auf dem Amselfeld war, die den osmanischen Eroberern den Weg nach Europa frei machte, sondern bereits der türkische Sieg an der Maritza im Jahr 1371. Eine historische Tatsache ist auch, dass das Heer des serbischen Fürsten Lazar Hrebeljanovic nicht nur aus serbischen Truppen bestand, sondern aus den Truppen aller christlichen Völker des Balkans, u. a. des bosnischen Königs Stefan Tvrtko. Das Heer des Fürsten Lazar hatte keinen "nationalen" serbischen Charakter, ganz abgesehen davon, dass der Begriff "national" für das Mittelalter ein Anachronismus ist.
Die Schlacht auf dem Amselfeld wurde über die Jahrhunderte in Legenden und Dichtungen mystisch verklärt und zu einem Nationalmythos des serbischen Volkes. Die Heldentaten der serbischen Heerführer wurden nach dem Vorbild der altfranzösischen Heldenepen des Mittelalters im westlichen Europa in Volksliedern besungen. Politische Bedeutung erhielt der Kosovo-Mythos jedoch erst im 19. Jahrhundert, als der religiöse und volkstümliche Mythos zu einem politischen Anspruch auf das Kosovo hochstilisiert wurde.
Denn seit der Mitte des neunzehnten Jahrhunderts versuchte das serbische Großfürstentum, das seit 1830 autonom war, seinen Machtbereich nach Süden auszudehnen. Der Stratege dieser Ausdehnung war Innenminister Ilija Garasanin, der "serbische Bismarck" mit seinem berühmten geheimen "Entwurf", dem "Nacertanije". Nach Norden und Westen war den Serben die Expansion durch das Habsburgerreich verwehrt, und die Gebiete, die noch unter türkischer Kontrolle standen, wurden von immer häufigeren und immer heftigeren Aufständen und nationalen Protesten erschüttert.
Der serbische Nationalismus des neunzehnten Jahrhunderts suchte nach einer Rechtfertigung seiner politischen Forderungen - und fand sie in der literarischen und religiösen Tradition des Kosovo-Mythos. Erst der moderne Nationalismus verwandelt den Mythos in einen territorialen Anspruch. Ein willkommener Anlass für die Bekräftigung dieses Anspruchs auf das Kosovo war der fünfhundertste Jahrestag der Schlacht auf dem Amselfeld, der 1889 mit großem Pathos begangen wurde. Bis zu diesem Zeitpunkt war es vor allem die serbische Kirche, die an diesem Mythos festhielt, vor allem wegen der Entscheidung, die Fürst Lazar der Legende nach getroffen hatte.(1)
Bei der Umschreibung und politischen Instrumentalisierung dieses Mythos spielt die orthodoxe Kirche jedoch nur eine relativ unbedeutende Rolle. Nachdem die serbische Kirche seit der Abschaffung des Patriarchats von Pec im Jahre 1766 ihres Zentrums beraubt worden war und sich nach Sremski Karlovci in der Vojvodina (damals unter österreichischer Herrschaft) zurückziehen musste, spielte sie in der Tat bei der Entstehung des modernen serbischen Staates nur eine untergeordnete Rolle.
Das Problem war nur, dass im Kosovo zur gleichen Zeit auch der albanische Nationalismus erwachte. Die Liga von Prizren, die 1878 gegründet wurde, ist der erste Ausdruck der albanischen Nationalbewegung. Die albanische Bevölkerung des Balkans war fest in die Strukturen des Osmanischen Reiches eingebunden und daher nicht unmittelbar vom Entstehen des Nationalismus betroffen, der im ganzen Europa des 19. Jahrhunderts sichtbar wurde.
Während die christlichen Völker sich gegen das Osmanische Reich auflehnen und es in seinen Grundfesten erschüttern, bleiben die Forderungen der albanischen Delegierten in Prizren zweideutig. Sie verstehen sich als loyale Untertanen des Osmanischen Reiches und wollen lediglich eine Wiedervereinigung und eine administrative Autonomie der albanischen Gebiete. In Prizren stellen die Muslime die große Mehrheit, aber auch katholische Delegierte sind anwesend. Dies zeigt, dass die politische Geburt der albanischen Nation keinen konfessionellen Charakter hat.
Das gleichzeitige Erstarken des serbischen und des albanischen Nationalismus in einer Zeit der Krise des Osmanischen Reiches hat die ersten gewalttätigen Zusammenstöße der Bevölkerung im Kosovo zur Folge. Nachdem serbische und albanische Bauern Jahrhunderte lang weitgehend friedlich nebeneinander gelebt hatten, kam es gegen Ende des 19. Jahrhunderts zu immer häufigeren und heftigeren Gewaltakten, angeheizt durch den höllischen Mechanismus der Rache. Die in Jahrhunderten gewachsene friedliche Koexistenz der Bevölkerungsgruppen, von den subtilen Regeln einer "guten Nachbarschaft" (komsiluk) geregelt, hielt dem Sturm der Nationenwerdung nicht stand.
Von dem Augenblick an, in dem die beiden Nationalismen Gestalt annahmen und Forderungen erhoben, die im Hinblick auf das Kosovo vollkommen unvereinbar sind, machten beide Seiten sich auch daran, die Geschichte der Region neu zu interpretieren - jeder auf seine Weise und im Widerspruch zu der anderen Seite. In dieser allgemeinen Mobilisierung der Vergangenheit haben die Albaner eindeutig die schlechteren Karten. Die Ortsnamen des Kosovo sind überwiegend slawisch. Die "albanischen" Ortsnamen, die die Nationalisten als verbindlich einführen wollen, sind häufig neueren Ursprungs und meist albanisierte Formen slawischer Ortsnamen. Da die Albaner diese Tatsache nicht abstreiten können, machen sie die gewalttätige "Kolonialisierung" durch die Slawen seit dem Mittelalter hierfür verantwortlich und betonen, dass die Serben erst "viel später" in diese Region gekommen seien.
Die Albaner weisen auch auf die forcierte Politik der Serbisierung des Kosovo in den Dreißiger- und den Neunzigerjahren des 20. Jahrhunderts hin, auch wenn es dabei nur um einige zehntausend Menschen geht, die das Kosovo seit 1999 alle wieder verlassen haben. Ein weiteres Argument, das die Albaner in diesem Krieg der Erinnerungen gern anführen, ist der Hinweis auf ihre sehr viel älteren Wurzeln. Sie argumentieren, die Albaner seien Nachkommen der Illyrer und daher die einzige "autochthone Bevölkerung" in der Region.
Tatsächlich hat der Stamm der Illyrer in der Antike einen großen Teil des westlichen Balkans bevölkert, und zwar so nachhaltig und so erfolgreich, dass die meisten Völker dieser Region ihre Abstammung in mehr oder weniger starkem Maße auf die Illyrer zurückführen können, vor allem in den Küstenregionen Albaniens, Montenegros oder Dalmatiens. Allerdings gibt es nichts, was für eine privilegierte Verbindung zwischen den Illyrern der Antike und den heutigen Albanern sprechen würde. Diese Verbindung, die von nationalistischen Historikern vorgebracht wird, dient in erster Linie dazu, den "Urbevölkerungscharakter" der Albaner zu betonen, die sich so als "ältestes Volk Europas" präsentieren und es, was das Alter ihres Volkes betrifft, sogar mit den Griechen aufnehmen können.(2) Slawen sind dagegen erst seit dem sechsten und siebten Jahrhundert in dieser Region zu Hause, als sie im Zuge der Völkerwanderung in das Kosovo einwanderten. Dass die serbische Geschichte ihren Ursprung im Kosovo hat, ist aus der Sicht der militanten Albaner lediglich das Ergebnis einer "kolonialen" Eroberung.(3) Und das veranlasst die albanischen Nationalisten zu der Schlussfolgerung, dass die Serben "keinerlei Recht" am Kosovo haben.
Die Serben haben ähnliche Theorien zur Untermauerung ihres Anspruchs auf das Kosovo entwickelt. So argumentieren sie, dass die zahlenmäßige Überlegenheit der Albaner erst eine Entwicklung des zwanzigsten Jahrhunderts sei. Dieses Phänomen habe keine natürlichen Ursachen, sondern sei auf eine massive Invasion albanischer Einwanderer aus den Bergregionen Nordalbaniens zurückzuführen. Antikommunistische, nationalistische Kreise in Serbien werfen im Übrigen dem Regime von Marschall Tito vor, diese Invasion nach 1945 gezielt gesteuert zu haben, um Serbien und das serbische Volk zu schwächen, während gleichzeitig restriktive Gesetze eine Rückkehr der serbischen Siedler der Dreißigerjahre ins Kosovo verhindert hätten. Die einzigen Gesetze, die in dieser Zeit verabschiedet wurden, waren jedoch die Gesetze zur Agrarreform. Da sie eine Enteignung von Grundbesitz vorsahen, konnte es durchaus sein, dass sie in einigen Fällen für die serbischen und montenegrinischen Siedler, die sich in der Zeit zwischen den beiden Weltkriegen im Kosovo niedergelassen hatten, von Nachteil waren.
Eine weitere "Trumpfkarte" für die Serben, die die Albaner nicht gelten lassen: die orthodoxen Klöster und Kirchen. Diese heiligen Stätten der orthodoxen Kirche, so argumentieren die albanischen Nationalisten, seien auf Ruinen katholischer Kirchen und Klöster errichtet worden, die natürlich sehr viel älter waren. Sie erinnern daran, dass die Kosovo-Albaner vor ihrem Übertritt zum Islam, der im Übrigen erst sehr spät erfolgt ist - eine generelle Islamisierung des Kosovo erfolgte erst im 17. und 18. Jahrhundert - katholisch gewesen seien. Nachdem die katholische Diözese des Kosovo diese nationalistische These offiziell übernommen hat, sind die Chancen für einen ökumenischen Dialog denkbar gering. Nach Auffassung der serbischen Mönche, die in zu Festungen umgewandelten Klöstern eingepfercht sind und von Nato-Soldaten geschützt werden müssen, verfolgen die albanischen Extremisten eine doppelte Strategie der Leugnung: Während seit Juni 1999 fast 150 Kultstätten der Orthodoxie verwüstet, entweiht oder gar völlig zerstört wurden, werde die orthodoxe Identität der noch intakten Klöster von den Albanern in Frage gestellt.
Islamisierung als Zufall der Geschichte
Diese Polemik macht deutlich, dass der Kampf um die kollektive Erinnerung nach wie vor in vollem Gang ist. 2002 haben die serbischen Abgeordneten beschlossen, das Parlament des Kosovo zu boykottieren. Diesem Eklat vorausgegangen war eine andere Provokation, die von der internationalen Schutztruppe nicht ausreichend geahndet worden war: Die Lobby des Parlamentsgebäudes war mit Fresken ausgeschmückt worden, die ausschließlich Szenen aus der Geschichte des albanischen Volkes zeigen und damit die Geschichte der anderen Völker des Kosovo "vergessen". Es hat sich also nichts geändert. Nach wie vor beharrt jede der beiden Bevölkerungsgruppen auf dem ausschließlichen Charakter ihrer eigenen Rechte auf das Kosovo. Die Präsenz der "anderen" kann demnach nur das Ergebnis von Usurpation, Gewalt oder Kolonialisierung sein.
Da die Kosovo-Albaner erst sehr spät zum Islam konvertiert sind, konnten einige der nationalistischen Gruppen, vor allem die um Ibrahim Rugova, den Präsidenten des Kosovo, die Islamisierung des Kosovo als einen "Zufall der Geschichte" darstellen. Die wahre Religion der Kosovo-Albaner sei der Katholizismus und die katholische Religion sei es, was die Kosovo-Albaner von der albanischen Bevölkerung in Albanien unterscheide.
In dieser ideologischen Konstruktion nimmt die mit fünf Prozent winzige albanisch-katholische Gemeinde des Kosovo eine privilegierte Position ein, ebenso wie die Gemeinden, die der "kryptokatholischen" Tradition treu geblieben sind. Diese waren während der osmanischen Herrschaft, um Diskriminierungen zu entgehen, zum Schein zum Islam übergetreten, hatten aber ihren katholischen Glauben bewahrt.(4)
Eine ähnliche Rolle bei der Konstruktion der nationalen Identität fiel in Albanien dem Bektaschi-Orden zu. Dieser Derwischorden war im Süden Albaniens besonders einflussreich. Aus ihm sind zahlreiche Intellektuelle hervorgegangen, die in der Bewegung der "nationalen Wiedergeburt" (rilindja) Ende des 19. und Anfang des 20. Jahrhunderts eine führende Rolle spielten.
Die Bektaschi-Gemeinschaft konnte durchaus als eine eigenständige Religionsgemeinschaft angesehen werden. Die heutige Realität ist jedoch bitter. Seit 1999 ist die katholische Gemeinde des Kosovo häufigen Angriffen ausgesetzt, und die Derwische, gleichgültig ob sie dem Bektaschi-Orden angehören oder anderen Bruderschaften, sind bevorzugte Zielscheibe der Intoleranz all derjenigen, die im Kosovo einen strenggläubigen Islam sunnitischer Prägung einführen wollen.
Dubiose dardisch-katholische Identitäten
Zahlreiche Türben wurden zerstört, ohne dass sich irgendjemand darüber empörte. Dabei stellten diese Bauwerke einen bedeutenden Teil des historischen und geistigen Erbes des Kosovo dar. Auch hier finden wir einmal mehr eine doppelte Logik. Ibrahim Rugova versucht, eine dardanische Identität zu begründen (nach dem Namen der römischen Provinz, deren Gebiet zum Teil identisch war mit dem Gebiet des heutigen Kosovo), die ihre Wurzeln in der katholischen Vergangenheit der Region habe. Manche Intellektuelle, vor allem die Gruppe um die Zeitschrift Java, predigen einen militanten Antiislamismus. Diese Intellektuellen wie Java-Herausgeber Migjen Kelmendi versuchen auch, regionale Varianten der albanischen Sprache wieder einzuführen; die albanische Schriftsprache wurde erst sehr spät nach der toskischen Variante standardisiert, einem im Süden Albaniens gesprochenen Dialekt. Diese Bemühungen wollen eine nationale Identität der Kosovaren bestätigen, die anders ist als die der Albaner in Albanien.
Der politische Plan einer Eigenständigkeit des Kosovo wurde in den Achtzigerjahren des 20. Jahrhunderts entwickelt und gewann vor allem in den Neunzigerjahren an Bedeutung, im Widerstand gegen das serbische Regime von Milosevic. Im Gegensatz zu den Gruppen, die aus der Guerillabewegung der Befreiungsarmee des Kosovo (UCK) hervorgegangen sind, wollten die Intellektuellen, die sich in der Demokratischen Liga des Kosovo zusammengeschlossen haben, kein "Großalbanien". Ihre Ziele laufen jedoch Gefahr, von den Forderungen nach Zusammenschluss aller albanischen Gebiete auf dem Balkan und vom Vordringen eines normierten sunnitischen Islam, der in der islamischen Gesellschaft des Kosovo immer mehr an Einfluss gewinnt, hinweggefegt zu werden. Gibt es in der Geschichte so etwas wie eine Pendelbewegung? 1913 wurde das Kosovo Teil des serbischen Königreichs. In den Jahren 1918 bis 1941 verfolgte das spätere Königreich Jugoslawien eine entschiedene Politik der Zentralisierung und Serbisierung des Kosovo, zum Nachteil der albanischen Bevölkerung. Diese rächte sich dann im Zweiten Weltkrieg. In diesen Jahren war das Kosovo in mehrere Teile gespalten. Der Norden mit seinen Bergwerken stand unter direkter deutscher Verwaltung, ein anderer Sektor war von Bulgarien besetzt, und der größte Teil des Kosovo war "Großalbanien" zugeschlagen worden, das unter der Ägide des faschistischen Italien geschaffen worden war. Die multinationale Partisanenarmee von Marschall Tito hat im Kosovo erst sehr spät Fuß fassen können: Während des Zweiten Weltkriegs standen sich im Kosovo in erster Linie die Tschetniks (serbische Ultranationalisten) und die Besatzungstruppen mit ihren albanischen Kollaborateuren gegenüber.(5)
Die Zeiten der Herrschaft des einen über das andere Volk wechseln sich ab: von 1918 bis 1941 serbische Vorherrschaft, von 1941 bis 1945 albanische Vorherrschaft, anschließend in den ersten Jahren des sozialistischen Jugoslawien erneut die serbische Vorherrschaft. In dieser Zeit verfolgte Innenminister Aleksandar Rankovic, ein Serbe, eine zentralistische Politik, die argwöhnisch alles verfolgte, was auch nur im Entferntesten an ein Wiederaufleben des albanischen Nationalismus erinnern konnte. Der Sturz von Rankovic (1965) und vor allem die neue jugoslawische Verfassung des Jahres 1974 mit ihren weitgehenden Autonomierechten für das Kosovo bedeutete für die albanische Bevölkerung eine kurze Blütezeit. Zwischen 1974 und 1981 erlebte das Kosovo ein "goldenes Zeitalter" unter der Leitung lokaler kommunistischer Führer, die mehrheitlich Albaner waren.
Dieses labile Gleichgewicht wurde jedoch schon sehr bald wieder durch die Entwicklung nationaler albanischer Forderungen in Frage gestellt. Die Teilnehmer der Massendemonstrationen des Jahres 1981, die von der serbischen Polizei und dem serbischen Militär gewaltsam niedergeschlagen wurden, forderten, die Kosovoprovinz in den Rang eines jugoslawischen Bundesstaates zu erheben. Von diesem Augenblick an entwickelten sich die beiden politischen Richtungen - die Forderung nach der Unabhängigkeit in einer eigenen Republik Kosovo und der Anschluss an Albanien - nebeneinander. Während die Professoren der Universität Pristina, die 1968 gegründet worden war und ein Zentrum der nationalen Wiedergeburt war, die besondere Identität des Kosovo betonten, forderten ihre Studenten in Untergrundbewegungen den Anschluss des Kosovo an ein "Großalbanien".
Diese Bewegungen wurden vom stalinistischen Albanien des Enver Hodscha aus kontrolliert. Aus diesen Untergrundbewegungen, die im Übrigen unter den Exilalbanern in Westeuropa starken Rückhalt fanden, entstand in den Neunzigerjahren des vergangenen Jahrhunderts die UCK(6). Seit der Abschaffung der Autonomie im Jahre 1989 regierte das serbische Regime von Slobodan Milosevic die Kosovoprovinz bis 1999 mit eiserner Hand.
Auf der anderen Seite führte die Strategie des "passiven und gewaltfreien Widerstands" von Ibrahim Rugova und seiner "Demokratischen Liga des Kosovo" (LDK) zur Entwicklung einer albanischen Gegengesellschaft. Diese war zwar in erster Linie eine Gegenreaktion auf die von Belgrad ausgehende Gewalt. Die Folge war jedoch, dass dadurch jegliche Chance auf eine Versöhnung in der Zukunft zunichte gemacht wurde.
Parallel zu dieser Schaffung einer albanischen Gegengesellschaft wurde im Ausland intensiv Propaganda betrieben. Ziel war es, das Kosovo-Statut als Kolonialstatut darzustellen, bei dem die "eingeborene" (albanische) Bevölkerung von einer ausländischen Macht unterdrückt wird. Die entsprechenden demografischen Schätzungen wurden ebenfalls mitgeliefert. So wurde immer wieder erklärt, das mehr als 90 Prozent der Einwohner des Kosovo Albaner seien. Bei der letzten Volkszählung im Jahre 1981 waren es allerdings nur 81 Prozent.
Die serbischen Historiker haben den spezifischen Anspruch ihres Volkes auf die Kosovoprovinz theoretisiert, indem sie die "historischen" Rechte Serbiens den "demografischen" Rechten der Albaner, die zumindest seit der Mitte des zwanzigsten Jahrhunderts die Bevölkerungsmehrheit im Kosovo bildeten, entgegengestellt haben. Sowohl bei den Serben als auch bei den Albanern haben die Schulbücher einen nicht unerheblichen Anteil an der Reproduktion und Verankerung dieser widersprüchlichen Interpretation der Vergangenheit im Bewusstsein der beiden Gemeinschaften.
Einer der Gründe, warum das internationale Protektorat Kosovo gescheitert ist, ist sicherlich, dass versäumt wurde, eine echte Reform der Lehrpläne in den Schulen in Angriff zu nehmen. Ebenso wie es keinerlei Initiative gegeben hat, die beiden Gemeinschaften zu veranlassen, ihre gegensätzlichen Identitätsprojektionen endlich zu überwinden.(7)
Die Nato verhinderte die "Rücksäuberung" nicht
Das offizielle Ziel der Bombardierungen durch die Nato im Frühjahr 1999 war, die Übergriffe der serbischen Armee und der serbischen Polizei im Kosovo zu stoppen, die ihrerseits auf die Aktionen der albanischen Guerilla reagierten. Die albanische Bevölkerung im Kosovo hat das Engagement der atlantischen Allianz dessen ungeachtet als Unterstützung für ihre Unabhängigkeitsforderungen angesehen und die Nato-Soldaten als "Befreier" begrüßt. Die Nato hat nichts unternommen, um die "ethnische Rücksäuberung" durch die Albaner zu verhindern, deren Opfer die Serben und andere nichtalbanische Gemeinden waren.
Ist das Kosovo inzwischen für die Serben "verloren"? Sollte sich die internationale Gemeinschaft zur Anerkennung der Unabhängigkeit des Kosovo durchringen, würde dies aller Wahrscheinlichkeit nach den Exodus von rund 100 000 Serben bedeuten, die immer noch in diesem "internationalen Protektorat" leben. Dadurch, dass die Gemeinschaft sich auf einen nationalen Diskurs eingelassen und ihn damit legitimiert hat, hat sie genau die Werte, die sie selber predigt - nämlich die Werte einer offenen und toleranten Gesellschaft - untergraben. Sie hat damit eine ungeheure Verantwortung auf sich geladen.
Darüber hinaus hat sie sich in eine Sackgasse manövriert - indem sie sich für ein rein albanisches Kosovo einsetzt, ohne die Unabhängigkeit des Kosovo formal anzuerkennen. Dies könnte dazu führen, dass die internationale Gemeinschaft es sich mit allen Bevölkerungsgruppen des Kosovo verdirbt. Und es könnte auch dazu führen, dass es in dieser Region zu einer neuen Spirale der Gewalt kommt.
Fußnoten:
(1) Am Vorabend der Schlacht, so erzählt die Legende, habe ein Engel Fürst Lazar Hrebeljanovic gefragt, was ihm wichtiger sei: der Sieg und das Königreich dieser Welt - oder das Königreich im Himmel. Lazar entschied sich für Letzteres, wie sich dies für einen guten Christen gehört.
(2) Die Projektion der modernen Nation in die Vergangenheit ist charakteristisch für die Nationalismen. In diesem Zusammenhang kann man zum Beispiel die Überbetonung der "dakisch-römischen" Wurzeln der Rumänen unter der Herrschaft von Nikolai Ceausescu zitieren. Diese Mechanismen einer A-posteriori-Rechtfertigung wurden unter anderem untersucht von Ernest Gellner, "Nations et nationalisme", Paris (Payot) 1999.
(3) Die albanischen Thesen wurden von Rexhep Qosja zusammengefasst (übersetzt von Christian Gut), "La question albanaise", Paris (Fayard) 1995.
(4) Die Katholiken sind vor allem im Westen des Kosovo vertreten, und zwar in den Regionen Prizren und Djakovica. Die Tradition des Kryptokatholizismus ist vor allem in Vitina oder Gnjilane lebendig.
(5) Der Vater von Ibrahim Rugova, ein Mitglied der Nationalen Volksfront, wurde nach dem Zweiten Weltkrieg im Rahmen der politischen Säuberungen von den Kommunisten hingerichtet.
(6) Christophe Chiclet, "Die UCK - eine militärische Karriere", "Le Monde diplomatique", Mai 1999.
(7) Besnik Pula, "Kosovo: l'école et l'expérience de l'Etat", "Le Courrier des Balkans", www.balkans.eu .org/article4757.html.
Aus dem Französischen von Sonja Schmidt
Jean-Arnault Dérens ist Chefredakteur des "Courrier des Balkans" in Belgrad (www.balkans.eu.org).
Le Monde diplomatique Nr. 7710 vom 8.7.2005, 731 Zeilen, von Jean-Arnault Dérens
Bij 5 grensovergangen werden we teruggestuurd omdat er niemand uit mocht.
Gelukkig werden we bij de 6e wel doorgelaten.
Bij een van die overgangen hadden een aantal militairen er lol in om hun machinegeweer gericht te houden op een personenauto met kleine kinderen erin terwijl de ouders toe mochten kijken.
Toen dachten wij nog dat dat alleen maar machtvertoon was en dat zulk soort dingen in de praktijk toch niet uit worden gevoerd.(Wat weten wij nou van oorlog).
De praktijk is anders gebleken en we horen nog steeds hoe afschuwelijk dat ze elkaar daar hebben afgeslacht.
Ik heb ondertussen heel wat landen gezien, maar de landen van het oude Joegoslavië zijn de enige landen waar ik zeker van weet dat ik er nooit meer naar toe zal gaan.
Wat een mongolen zijn dat zeg.
quote:Op maandag 21 november 2005 12:03 schreef ultra_ivo het volgende:
Zelfde probleem had ik. Wat er in de sector gebeurde kreeg ik wel mee. Zeker omdat we opbouwwerk deden, dus veel contact met de bevolking hadden. Maar dat zijn en blijven details, het grote beeld krijg je er niet.
kwam jouw eigen beeld een beetje overeen met het beeld dat door de commandanten geschetst werd ?quote:Op maandag 21 november 2005 12:11 schreef ultra_ivo het volgende:
Over het belang van Kosovo Polje in het Sevisch nationale denken een bericht van le Monde DIplomatique (in Duitse vertaling):
[..]
Mijn kennis van duits (en dat van velen hier) is erg beperkt. Weet iemend een linkje naar een nederlandse vertaling ?quote:Ehm, ik zat er niet als militair. Ik was civiel vrijwilliger, combiproject van ARK en Suncokret (Servische en Kroatische vredesbeweging) ingebed in de UNOV structuren. Wij zaten tussen de blauwhelmen (Argentijnse para's in onze sector) en de bevolking in.Op maandag 21 november 2005 12:47 schreef Oversight het volgende:
[..]
Mijn beeld wat ik van daar heb meegenomen is dat er ter plekke een klein groepje heethoofden was (verenigd in de schutterij) en dat het grote gros van de bevolking alleen maar probeerde te overleven. Van de projectleiding hoorde ik nog dat er op de TV 's nachts (als de soldaten op post lagen) veel harde porno werd uitgezonden, dat leidde weer tot grootschalige verkrachtingen. Een deel van het snipervuur was trouwens afkomstig van gefrustreerde burgers.
Achteraf hoorde ik van iemand die tijdens de oorlog in Daruvar (sectorhoofdstad) woonde dat de Kroatische heethoofden en de regering ons maar lastpakken vonden, wij waren een blokkade tussen hen en de RSK, men kon niet veel doen met al die pttenkijkers. Uiteindelijk dus wel, maar daarvoor moesten ze speciale troepen (samengesteld uit vluchtelingen uit de regio Osijek) gebruiken, die weer getraind waren door Amerikaanse huurlingen.
quote:Probleem is dat gratis vertalingen van le Monde Diplomatique artikelen wel eens lastig te vinden zijn. In het Nederlands sowieso niet, er bestaat geen Nederlandse uitgave van le Monde Diplomatique, op de schappen ligt hier het originele Frans. Deze vertaling vond ik op de site van hun Duitse zusterkrant. Maar je kunt altijd eens proberen te zoeken via www.monde-diplomatique.frOp maandag 21 november 2005 12:49 schreef Oversight het volgende:
[..]
) waarbij er een militair sprak die daar had gediend en over zijn ervaringen vertelde. Er is net een nieuw boek uit over de Joeg. oorlog; het is paars geloof ik en geschreven door 2? NL auteurs...
quote:Op maandag 21 november 2005 10:42 schreef MiloKusje het volgende:
nou, ik kom dus uit kroatië,
De oorlog daar is begonnen omdat belgrado een grote stad wou worden met veel macht en daarom geld van de omliggende steden naar zich pompte.
Je mag dan wel Kroatisch zijn, maar je hebt er de ballen verstand van!
Het is teveel om hiero over te discusseren, er zijn hele boeken over geschreven, documentaires over gemaakt, het gelieg en verraad van de UN etc... etc...
Het is ook op te delen in diverse "conflicten". Zo had je in Kroatie het gebied Krajina en Slavonie. Natuurlijk Bosnie, maar vergeet ook Kosovo niet.
Ik ben zelf UN geweest daaro in 92/93, en heb er een joegoslavische vriendin aan over gehouden. Ik heb met heeeeeeeel veel mensen erover gesproken, van alle windstreken uit dat land...
De echte normale mensen (niet de nationalisten) begrijpen het zelf ook niet. Waarom hun buren hun vijanden werden etc...
[ Bericht 1% gewijzigd door Skorpija op 22-11-2005 11:34:47 ]
quote:Luister vriend.Op maandag 21 november 2005 10:47 schreef ultra_ivo het volgende:
[..]
Ik zat er een jaar later, in '94 (Pakrac, UNPA-West).
Berucht is daarbij de speech van Milosevic op een oud slagveld in Kosovo. M.n. in de deelrepubliek Servië worden de andere etnische gebieden daarvan veel, zoniet alle rechten ontnomen.
Kosovo bestaat voor 90% uit Etnische Albanezen. Deze Albanezen willen zich graag samenvoegen met Albanie. Om zo een groot Albanie te creeren. (Even voor de goede orde: Albanezen zijn Moslim, net zoals de toenertijd zogenaamd erkende regering in Bosnie).
De Albanezen begonnen de niet Albanezen te terroriseren, te bedrijgen en te vermoorden...
Toen is Milosevic in een plaatsje daar geweest en heeft gezegd dat niemand hun mag verjagen en dat er niemand geweld tegen de niet Albanezen gebruikt mag worden... Dat is jouw historische toespraak...
Het conflict is te groot en te ge-compliceerd om dit hier op het forum met een paar korte zinnen te beschrijven en om erover te discusseren....
Zo had je in de ene plaats een conflict tussen bijv. de Serviers en de Kroaten en zo had je nog geen twintig kilometer verderop een conflict tussen de Serviers en de Moslims/Bosniaks en waren de Kroaten en Serviers bondgenoten.
De basis voor wat er gebeurt is, is al honderden jaren geleden ontwikkelt. De gewone mens in welk gedeelte van vm Joegoslavie dan ook, snapt zelf ook niet waarom die oorlog ontstaan is.
Tijdens en na het conflict heb ik met veel mensen gesproken, uit allerhande gebieden van voormalig Joegoslavië. Naast de tijd in Pakrac ben ik in '94 nog door Albanié en Macedonië gefietst, jaren later door Servië en Montenegro.
De chaos die Oki beschrijft zag je ook rond Pakrac. Sommige dorpen waren helemaal in de as gelegd, anderen waren helemaal onberoerd gebleven. M.n Hongaarse dorpen in het niet RSK-gedeelte van de Krajina zagen eruit alsof er geen oorlog was geweest.
Iedereen klaagt hier in Nederland over Moslim Exrtemisme... Nou, dat heb/had je daar dus ook!
Ik kom ieder jaar minstens 2 keer in Servie. Ik ben regelmatig in Macedonie te vinden. Ben afgelopen zomer in Albanie geweest. Ben regelmatig in Bosnie geweest. Mijn UN tijd was in Kroatie. Ik heb hier joegoslavische vrienden van alle "Nationaliteiten" en spreek het zelf ook (redelijk).
En vergeet niet dat de dorpen die jij hebt gezien welke in de as waren gelegd waarschijnlijk voorheen voornamelijk Servisch waren! Tenslotte was het gebied rond Kutina, Pakrac enzo Kroatisch. Om het beter te zeggen... Vrienden van mij die nu in A'dam wonen zijn Servische vluctelingen uit Petrinja!
En wat je hier zegt:
Hongaarse dorpen in het niet RSK-gedeelte van de Krajina zagen eruit alsof er geen oorlog was geweest.
Snap ik ff niet.. Wat is her RSK gedeelte?
Krajina lag voor 1 gedeelte in Kroatie en 1 gedeelte in Bosnie. Ze werden voornamelijk bewoond door Etnische Kroaten en Etnische Serviers.. Bihac was dan weer Moslims en Velika Kladusa was Moslims, maar deze hadden voor de kant van de Bosnische Serviers gekozen.
Hongarije ligt erg ver wag van Krajina, dus weet ik ook niet precies welk gebied je bedoeld..
Of bedoel je Vojvodina?
[ Bericht 0% gewijzigd door Skorpija op 22-11-2005 14:40:24 ]
quote:Klopt als een bus. De vernielde dorpen die ik mocht bezoeken (had geen blue pass) waren voornamelijk Servische dorpen. In Pakrac zelf zag je ook verwoestingen gepleegd door Serviërs. De graffiti op de huizen was daarvoor een duidelijk teken. Sommige gebouwen waren zelfs eendrachtig verwoest....Op dinsdag 22 november 2005 14:31 schreef Skorpija het volgende:
En vergeet niet dat de dorpen die jij hebt gezien welke in de as waren gelegd waarschijnlijk voorheen voornamelijk Servisch waren! Tenslotte was het gebied rond Kutina, Pakrac enzo Kroatisch. Om het beter te zeggen... Vrienden van mij die nu in A'dam wonen zijn Servische vluctelingen uit Petrinja!
Het zat ook niet lekker dat om het project überhaupt te kunnen laten functioneren we toch diplomatiek moesten omgaan met een aantal oorlogsmisdadigers van Kroatische strekking.
quote:RSK is de zelf verklaarde Servische Republiek in de Krajina. Die bestond nog in '94, na '95 niet meer.En wat je hier zegt:
Hongaarse dorpen in het niet RSK-gedeelte van de Krajina zagen eruit alsof er geen oorlog was geweest.
Snap ik ff niet.. Wat is her RSK gedeelte?
quote:Nee, etnisch Hongaarse dorpen vint je mondjesmaat ook in andere delen van voormalig Joegoslavië. Ook in de Krajina dus. Deze dorpen vormden miniscule etnisch Hongaarse enclaves. Volledig los van Vojvodina. Daar is sprake van een groter aaneengesloten gebied bewoond door Hongaren (en anderen natuurlijk).Krajina lag voor 1 gedeelte in Kroatie en 1 gedeelte in Bosnie. Ze werden voornamelijk bewoond door Etnische Kroaten en Etnische Serviers.. Bihac was dan weer Moslims en Velika Kladusa was Moslims, maar deze hadden voor de kant van de Bosnische Serviers gekozen.
Hongarije ligt erg ver wag van Krajina, dus weet ik ook niet precies welk gebied je bedoeld..
Of bedoel je Vojvodina?
Voor zover ik me kan herinneren waren er ook zo'n dorpen van andere herkomst in de Krajina.
Nu snap ik ook jouw RSK= Republik Srsbska Krajina ;-)
Ik weet wel dat er in de historie juist Serviers naar Vojvodina vertrokken...
Een paar jaar geleden (4 a 5 jaar ofzo) reed ik in de buurt bij Palic (Vojvodina). En op het naambord van Palic had iemand een Hongaarse vlag geschilderd....
Ik en het broertje van m'n vriendin twee spuitbussen gekocht en overgespoten in de Servische kleuren
quote:Moet je wel even zeggen waarom die na '95 niet meer bestond. Toen de grote Exodus vanuit Krajina werd gestart door de Kroaten, terwijl ze vluchtende burgers beschoten vanuit vliegtuigen (o ja, terwijl er door de UN een vliegverbod was ingesteld). Dit alles gebeurde nadat de Amerikanen in Split waren aangekomen en de Duitsers in Zagreb waren (Duitsers mochten toener tijd nog niet eens buiten hun eigen grondgebied actief zijn, maar iedereen weet natuurlijk dat Kroaten aan de kant van de Duitsers stonden in de 2de wereldoorlogOp dinsdag 22 november 2005 16:39 schreef ultra_ivo het volgende:
RSK is de zelf verklaarde Servische Republiek in de Krajina. Die bestond nog in '94, na '95 niet meer.
)De officiele benaming van die aktie werd "Storm" genoemd, en was afgeleid van "Dessert Storm"...
quote:Deze zin van mij sloeg trouwens op Operatie Storm.Uiteindelijk dus wel, maar daarvoor moesten ze speciale troepen (samengesteld uit vluchtelingen uit de regio Osijek) gebruiken, die weer getraind waren door Amerikaanse huurlingen.
quote:Op dinsdag 22 november 2005 11:26 schreef Skorpija het volgende:
Je mag dan wel Kroatisch zijn, maar je hebt er de ballen verstand van!
Laten we álsjeblieft proberen hier óver-respectvol met elkaar om te gaan, herrineringen en dús gevoelens hierover zijn bij iedereen nog heel vers, en ik vind het heel prettig om er hier met mede-users over te kunnen praten.
tof dat jullie je ervaringen hier willen delen.
Ik heb me persoonlijk nooit een goed beeld bij kunnen vormen, hoe details nou in wérkelijikheid zijn verlopen, en die informatie berust nu alléén nog maar bij de mensen die erbij zijn geweest. Ik hoop hier écht wat te leren van iedereen....[ Bericht 1% gewijzigd door Oversight op 22-11-2005 22:47:42 ]
quote:Op dinsdag 22 november 2005 17:44 schreef -Angel- het volgende:
Iemand die documentaire gezien zondag over wapeninvoer in Albanie? Niet te vetrouwen die lui.
Bij wapeninvoer is er toch éérst sprake van wapen-uitvoer ?quote:Vrachtvliegtuig vol vanuit de VS.Op dinsdag 22 november 2005 21:33 schreef Oversight het volgende:
quote:Op dinsdag 22 november 2005 21:55 schreef -Angel- het volgende:
[..]
Vrachtvliegtuig vol vanuit de VS.
bron?quote:Op dinsdag 22 november 2005 17:46 schreef Skorpija het volgende:
[..]
Moet je wel even zeggen waarom die na '95 niet meer bestond. Toen de grote Exodus vanuit Krajina werd gestart door de Kroaten, terwijl ze vluchtende burgers beschoten vanuit vliegtuigen (o ja, terwijl er door de UN een vliegverbod was ingesteld). Dit alles gebeurde nadat de Amerikanen in Split waren aangekomen en de Duitsers in Zagreb waren (Duitsers mochten toener tijd nog niet eens buiten hun eigen grondgebied actief zijn, maar iedereen weet natuurlijk dat Kroaten aan de kant van de Duitsers stonden in de 2de wereldoorlog
De officiele benaming van die aktie werd "Storm" genoemd, en was afgeleid van "Dessert Storm"...
Even voor de beginners onder ons, (ik), probeer even deze feiten duidelijker "neer te zetten" zodat we er stap voor stap naar kunnen kijiken,....quote:Moet je wel even zeggen waarom die na '95 niet meer bestond.
kunnen we dan even 1 stap terug ?" RSK is de zelf verklaarde Servische Republiek in de Krajina. Die bestond nog in '94, na '95 niet meer."
gewoon opgeheven?quote:Toen de grote Exodus vanuit Krajina werd gestart door de Kroaten, terwijl ze vluchtende burgers beschoten vanuit vliegtuigen (o ja, terwijl er door de UN een vliegverbod was ingesteld). Dit alles gebeurde nadat de Amerikanen in Split waren aangekomen en de Duitsers in Zagreb waren (Duitsers mochten toener tijd nog niet eens buiten hun eigen grondgebied actief zijn, maar iedereen weet natuurlijk dat Kroaten aan de kant van de Duitsers stonden in de 2de wereldoorlog
De officiele benaming van die aktie werd "Storm" genoemd, en was afgeleid van "Dessert Storm"...
Heb jij dit zelf meegemaakt ?Eeuwen geleden, nog tijdens de Osmaanse heerschappij over de Zuid-Balkan, vluchtten er veel Serviérs uit wat nu Servië is. De Habsburgse monarchie nodigde hen uit om de zuidgrens van hun rijk te bewonen, hadden ze ervaren vechters daar zitten die niets van het Osmaanse rijk wilden weten.
Heel wat jaren later, na de onafhankelijkheid van Kroatië, bevonden deze Serviérs zich plotseling in Kroatië. Er werd een 'onafhankelijke' republiek uitgeroepen en de banden met Zagreb werden doorbroken. Dit ging gepaard met het nodige wapengeweld waarbij het Joegoslavisch Nationale Leger een rol speelde in ieder geval in de sector Pakrac. De nieuw uitgeropen staat werd door zowat niemand erkend, de RSK (Servische Republiek Krajina). Een deel van de Kroaten die in de RSK woonden trokken weg richting Zagreb, een deel bleef achter. Bij dit proces was er in een deel van de gevallen sprake van gedwongen vertrek. Aan de andere kant van de bestandslijn trokken veel Serviërs, al dan niet onder dwang van bewapende Kroaten, weg naar de RSK. Deze gevechten werden niet alleen gevoerd door reguliere troepen als de JNA (Joegoslavisch Nationaal Leger) Diverse min of meer georganiseerde lokale legereenheden deden driftig mee, net als veel irreguliere troepen. Foto's daarvan hingen in het café van Jura, de vice-voorzitter van de schutterij van Pakrac. Foto's die zo weggelopen leken uit een Rambo-film. Tijdens deze gevechten begingen beide kanten oorlogsmisdaden.
Zo rond '93/'94 was er sprake van een gewapende vrede. Af en toe nog kleine schermutselingen. In de maand dat ik in Pakrac was was het relatief rustig 'maar' 3 doden door snipervuur en een mortieraanval op een dorp waar Jura een café aan het bouwen was (een van oorsprong Servisch dorp).
In '95 ontstond er een nieuwe situatie. Er gaan diverse geruchten dat Belgrado aan Zagreb had laten weten dat ze een aanval op de RSK niet zouden beantwoorden, wellicht als wisselgeld voor wat Kroatische toegevingen ergens in Bosnië. Verse troepen werden door Zagreb aangevoerd naar de bestandslijn. Schietend op al wat bewoog trokken deze troepen de RSK aan en maakten in een ommezien een einde aan het bestaan van de RSK. Een aanzienlijk aantal burgers werd op de vlucht neergeschoten. Hoeveel precies zullen we nooit te weten komen.
quote:Op dinsdag 22 november 2005 22:26 schreef ultra_ivo het volgende:
Goed, dan even over de Krajina. -knip-
Dankjewel !, duidelijke info ! Religieus: had er vrij weinig mee te maken. Destijds waren veel mensen enkel in naam gelovig, maar meer ook niet. Zijn wel incidenten geweest met mujahedeen die uit islamitische landen kwamen omdat ze een opening zagen om de Bosnische moslims te 'helpen'
maar daar moest het overgrote gedeelte niks van hebben.Ook een punt wat een oorlog uit religieuze gronden uitsluit is de Sandzak, een gebied dat deels in Bosnië, deels in Montenegro en deels in Servië ligt, waar men meerendeels wèl praktiserend moslim is en waar de orthodoxe en moslim bevolking in vrede samenleefden, ook tijdens de oorlog.
Historisch: sinds Bosnie-Herzegovina van het Ottomaanse Rijk wegviel aan de Habsburgers verdween daarmee ook de identiteit en machtspositie van de Bosnische moslims. Gecombineerd met de opkomst van de jonge Servische staat en ideologieen (m.n. nationalisme, pan-Slavisme en socialisme die destijds erg hip waren) zorgde dat voor de nodige wrijvingen.
Dan heb je ook de Tweede Wereldoorlog, wat nogal een heikel punt is. Waar het op neerkwam, Kroaten kozen de zijde van Duitsland en verwerden een marionettenstaatje waar de nodige gruweldaden zijn gepleegd en wat veel Serviërs nooit kunnen vergeten.
Cultureel: dit is zwaar generaliserend en puur mijn eigen speculatie/mening, aan de hand van eigen ervaringen en gesprekken met Kroaten en Bosnjakken.
Serviërs hebben als het ware een hele slachtoffer-cultus om de eigen geschiedenis heen gebouwd: de grootste feestdag is om een verloren slag op Kosovo. Ze werden als raja onderdrukt door de 'Turken' (viel best wel mee, feitelijk gezien, hoewel het nooit leuk is als je onder een vreemd juk leeft), en werden vervolgd in WO I (dankzij meneer Princip
) en WO II (concentratiekampen). Tijdens het Joegoslavië-tijdperk waren er ook een paar die meenden dat Tito ze teveel beknotte. Kortom, Serviërs zijn de eeuwige slachtoffers, hen is altijd onrecht aangedaan en dat gaf sommige idiote figuren een vrijbrief voor die oorlog.Bosnjakken, oftewel Bosnische moslims, hadden geen eigen nationale identiteit, aangezien Serviërs ze zagen/zien als Serviërs die zich bekeerd hadden tot de Islam toen de Ottomanen naar de Balkan kwamen. Tito heeft getracht ze een identiteit te geven door ze als apart volk te behandelen. Feit is wel dat door hun bekering ze ten tijde van de Ottomaanse overheersing een andere maatschappelijke positie hadden, waardoor ze zichzelf anders zagen dan de orthodoxe bevolking. Ik zou zelf nooit zover gaan en ze als een apart volk zien (daarvoor is de cultuur en de taal te gelijk) maar ik snap de wens wel voor een eigen identiteit.
Kroaten hebben zich vanaf het begin niet echt thuisgevoeld in het pan-Slavisme. Zij hebben ook veel meer een eigen identiteit gehad dan anderen op de Balkan. Toen de tweede wereldoorlog er aankwam stapten zij ook als eerste uit het Koninkrijk Joegoslavië (vroeger Koninkrijk der Serven, Kroaten en Slovenen) om een onafhankelijke staat te vormen. Zij hebben altijd al een eigen staat gewild, en voelden zich ook tekort gedaan onder Tito met zijn multi-etnische droom.
Mijn idee over het geheel is dat je, naast het leger, daar een groep heetgebakerde kansloze figuren had, die kans zagen om wapens van het leger te pikken en op hun eentje er op uit trokken om de boel kapot te maken ("hun volk te beschermen") en waar de situatie het toeliet een verhaaltje uit het verleden te gebruiken om alles goed te praten. Voeg daar een paar criminelen aan toe die hun kans schoon zagen om hun zakken te vullen, allerlei buitenlandse bemoeienissen (in de zin van wapentransporten) en dan kom je wel een beetje in de buurt van wat er is gebeurd.
Zelf heb ik mezelf altijd er buiten geplaatst, o.a. door mijn opvoeding als Joegoslavisch pioniertje
Mijn ouders waren het type dat Tito als hun vader zag en de partij als hun moeder. Kan me nog heel goed een pak slaag herinneren dat ik als revolterend pubertje kreeg omdat ik op een schriftje het Servische symbool gekalkt had. 
Een tip als je de historische achtergrond van Bosnië iets beter wilt begrijpen; lees "De brug over de Drina" van Ivo Andric.
Een goede film als je een idee wil krijgen hoe het er aan toe ging is Lepa sela, lepo gore (Pretty villages, pretty flames). Het gaat over twee jongens die bevriend zijn, ééntje is Servisch en de ander moslim, die tijdens de oorlog tegenover elkaar komen te staan. Laat imo heel goed zien dat heel die oorlog op bullshit gefundeerd was.
C|C
Alleen dan even de C'tjes aan de linkerkant 180 graden draaien..
Bedoel je dat symbool?
Na de oorlog ging veel van de 2e generatie hier ook mee met het nationalisme. Zoals ik eerder schreef was ik daar ook ontvankelijk voor (ik voelde me als kutpuber erg thuis in die achterlijke slachtoffercultus
), maar ik was er door mijn ouders gelukkig héél snel van genezen 
Een goede vriendin van mij werkt nu met me samen, zij is een Montenegrijnse moslima en ik dus een Bosnische Servische. Mensen kunnen dat maar niet begrijpen, alsof wij geacht worden elkaar af te maken. Binnenkort hebben we een paintball-uitje met het werk, we gaan samen in een team om de anderen te pakken. Dus zo kan het ook
inmiddels weet ik dat meneer een pathologische leugenaar is en weet ik niet wat er van waar is geweest. Hij vertelde o.a. dat er een Kroatische man met een gewonde hand aan kwam lopen. Zijn duim, pink en ringvinger waren eraf gesneden. De duim had hij zelf gedaan, wat bleek nu, deze man was overvallen door een paar gestoorde Serviërs die besloten hadden om zijn pink en ringvinger af te snijden, dan hield je een Servisch handgebaar over. Omdat hij daar niet mee kon leven had hij maar besloten zijn duim er zelf af te hakken, wat dus weer een Kroatisch symbool is.
Ook dat er een man met zijn dochtertje van 7 á 8 jaar aan kwam wandelen en haar aan de soldaten aanbood voor wat geld of sigaretten
Zeer trieste dingen allemaal.
Wel iets wat ik erg grappig vind, nu zijn een hoop vluchtelingen teruggekeerd, en dan zie je het ene jaar overal ineens moskeeën uit de grond schieten. Een jaar later kom je er weer langs, en zie je naast elke moskee ineens een orthodox kerkje staan, heel vreedzaam allemaal ("zoals de pop (=priester) en de hodza (=imam)" zoals Ivo Andric al schreef).
En je hebt gelijk, Budva zou iedereen eens gezien moeten hebben
En met name het Mogren-strand , het Slovenska strand is niet bijzonder. quote:Dat is niet eerlijk... jullie hebben al ervaring...(...) Binnenkort hebben we een paintball-uitje met het werk, we gaan samen in een team om de anderen te pakken. Dus zo kan het ook
(...)
Maar even ontopic:
quote:Dit lijkt mij niet eens zo erg de plank misslaan. Ik geloof dat er zeker ook economische redenen waren. De kustgebieden van Kroatië en Slovenië leverden aardig wat inkomsten op van toeristen. Ik heb begrepen dat zij zich onafhankelijk verklaarden omdat ze teveel geld aan de centrale overheid af moesten staan en er te weinig voor terugzagen. Als de inwoners van die gebieden dan ook nog als tweederangs burgers gezien worden is het voor hen lastig om zichzelf als Joegoslaaf te zien in plaats van Sloveen of Kroaat.Op maandag 21 november 2005 10:42 schreef MiloKusje het volgende:
nou, ik kom dus uit kroatië,
De oorlog daar is begonnen omdat belgrado een grote stad wou worden met veel macht en daarom geld van de omliggende steden naar zich pompte.
quote:Op woensdag 14 december 2005 18:21 schreef ErwinRommel het volgende:
Ik wil hier morgen best wat eigen ervaringen over loslaten. Nu roept mijn werk me weer.
Tof van je,....Hier dan eerst een link over het ontstaan van de oorlog in Bosnië. Al speelt onderhuids natuurlijk wel meer dan hier is beschreven zoals bv de rijke geschiedenis van de Balkan.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Bosnische_oorlog
Nu heb ik de oorlog in Bosnie zelf meegemaakt als deelnemer van UNPROFOR. Dat staat voor United Nations Protection Force. In Bosnie heb ik gezeten van januarie tot aan eind juli.
Deel uitmakende van het 11e Infanterie bataljon Luchtmobiel B-Stier Compagnie.
Nadat we in Split (Kroatie) landden werden we per bus naar de Splitse haven gebracht alwaar we de wapens kregen uitgedeeld en onze scherfvesten en helmen kregen. Daarop werden we per bus vervoerd naar een verlaten badplaats genaamd Brela. Daar verbleven we een week voor acclimatisatie in een hotel. De naam ontschiet me even. Dit voormalige toeristen oord lag er maar triest bij, en verwelkomde ons omdat dat extra geld binnenbracht bij de "locals". Wat een armetierige boel was dat zeg.
na die week vol briefings en trainingen en laatste instructies gingen we "naar boven". Dat hield in dat we Bosnie ingingen. Via Tomislavgrad waar we de Kroatisch Bosnische grens overtrokken in een convooi van pantserrups voertuigen (met die veel besproken .50 machinegeweren), Daf trucks, Iveco busjes. Ik zat in "pakket 14".
We gingen tot aan Gornji Vakuf. Daar werden we door Engelsen opgewacht met Warrior pantserrupsvoertuigen. Dit vanwege de uitermate gevaarlijke doortocht door deze spookstad waar het wemelde van de sluipschutters. Deze stad was overigens een desolaat gebied welke totaal kapot geschoten was. Elk huis wat ik zag had zware schade. We kwamen echter veilig door deze stad.
Onze tocht ging nu door naar ik meen Visoko waar we overnachten bij de Canadezen.
Op onze doortocht die de gehele dag duurde over wegen met sneeuw, kapotgeschoten dorpen, vluchtelingen op de vlucht, bedelende kinderen, soldaten van wisselend samenstelling welke vochten in deze gebieden etc etc etc. Zeer indrukwekkend om te zien.
De dag daarna vanuit Visoko door naar Lukavac waar het Support Command (deze was aan ons bataljon toegevoegd voor het logistieke en medische gebeuren). Lukavac, terwijl we binnenreden over een vlak terrein werden er enkele mortieren afgeschoten. Ik neem aan dat dit als groet was bedoeld ahahahaha.
Op de verlaten cokes fabriek (welke door de VN werd gehuurd van de eigenaar) was het een gore bende. Zwarte grond van de cokes, in combinatie met de sneeuw.
Hier zouden we uiteindelijk 1 week blijven en onze eenheden hadden al snel onenigheid met leden van het Support Command. Maar goed dat had deels te maken dat men ons zag als ideale wachtlopers.
Gelukkig kregen we na 1 week "clearance" om op te rijden naar Srebrenica, waar onze eindbesteming zou zijn. Dat dit niet zonder slag of stoot zou gaan moge duidelijk zijn. De diverse roadblocks van Serven en het eindeloze wachten bij servische wachtposten, de vernedering die we moesten ondergaan door de wapencontroles en ID controles van de serven..........
Dit ging als volgt: We moesten langs de kant van de weg staan, onze wapens voor de borst en de ID gereed (hing om onze nekken). De Serven controleerden dit zer grondig aan de hand van door de VN gegeven lijsten aan de Servische commandanten. Die keken je diep in de ogen, controleerden de wapennummers en keken weer in je ogen zonder iets te zeggen. Dan streepte hij iets af van de lijst en ging hij naar de volgende persoon. Zo registreerden de Serven exact wie en wat dor welk gebied gingen. En oh wee als iemand tegensputterde, dan konden we linea recta terug.
Maar goed we zijn erdoor gekomen en na een lange dag kwamen we aan in Srebrenica waar we snel aan de slag gingen met het opbouwen van de kampementen. Eerst zat ik in Potocari, in een voormalige accufabriek. Een deel ging door naar kamp Srebrenica aan de rand van het centrum van de stad Srebrenica. Met de schamele middelen die we hadden bouwden we toch iets moois op. De Genie was ook flink bezig om het kamp waar de canadezen zaten op te knappen want dat was niet geschikt voor zoveel mensen.
Na 2 weken Potocari gingen ik en enkele anderen door naar Kamp Srebrenica. Toen begon het echte werk pas echt.
Veel, zeer veel patrouille lopen. Ik was hospik en had de extra zorg op me om dan 5 liter extra water mee te dragen, de rugzak met genees en verbandmiddellen plus de nodige infuuszakken en morfine. Dit dus plus mijn persoonlijk wapen, in eerste instantie een pistool.
Ik vond de verantwoordelijkheid en de spanning geweldig. Ik prefereerde dan ook het patrouille lopen boven op het kamp blijven. Zodoende heb ik dan ook zeer veel gezien en meegemaakt op de vele patrouilles. Zo hadden we "sociale patrouilles" door en rond de stad Srebrenica. Om onze aanwezigheid te tonen, maar ook om inlichtingen te verzamelen. Dit ging redelijk gemoedelijk.
Al had ik er soms wel de pest in dat vrouwen en kinderen mij om van alles vroegen, van water tot aan paracetamol en verbandsmiddelen. Deze mocht ik echter niet geven en deed ik dus ook niet.
De loodzware patrouilles door de heuvels en dalen, het contact leggen met afgelegen gebieden, het observere van Servische stellngen en deze intekenen, het signaleren van Bosnische loopgraven, de jacht openen op bewapende moslimstrijders etc etc. Ik heb het allemaal meegemaakt.
Zelfs ging ik zover dat ik mijn rode kruis armband en rode kruiskaart op de post achterliet en met de rugzak voor hospikken en met een geweer ipv pistool een patrouille leidde om een moslim stelling plus strijders te omsingelen. Eentje kon vluchten, van de rest namen we enkele kalashnikovs in beslag plus een Duitse machinegeweer uit de WW2. De strijders werden overgedragen aan de lokale politie.
Het leven op en rond het kamp, het wachtlopen etc is ook vermeldens waard. (de gebouwen behoorden in het verleden toe aan een textiel fabriekje)
Kamp Srebrenica was klein met wat slaapzalen, een keuken en eetzaal, en een bar welke wij de mooiste van Bosnie vonden. De bar was ook voorzien van een tv zaal welke we met een in beslag genomen satelietschotel uitrusten en zodoende wat TV konden ontvangen al was de kwaliteit niet bijster goed.
Er waren 3 wachtposten. Eentje bij de ingang, eentje bij de achteringang en eentje in een soort toren.
Het was nog steeds behoorlijk fris, met name in de nacht, dus hadden we enkele houtkacheltjes in de wachtposten om ons warm te houden.
Het was opvallend dat zowel overdag als s'nachts er vele mensen doelloos op straat rondliepen. naderhand begrepen we waarom. De kinderen bij de poorten vroegen ons om zakjes oploskoffie, suiker en zout. Soms ook sigaretten. deze brachten per pakje van 20 (marlboro) op het hoogtepunt zelfs 30 Duitse Marken op. Dit werd echter snel door onze commandant verboden op straf van niet leuke straffen. En terecht.
Eigenlijk was "handel" zowieso verboden met locals dus begonnen we aan "ruilhandel". Een fles zelfgestookte slivovich voor bv een zakje suiker, zout en tube tandpasta.
Zo hadden we ook weer onze drank.
Met de Serven werd er door het bataljon besloten om vanuit Bratunac bier de enclave te importeren. De naam was gewoon Pivo en zat in halve liter flessen. Niet het beste bier, maar goed, voor ons was bier bier. Per dag hadden we een rantsoen van 2 halve liters per persoon welke we ons in de schaarse vrije tijd dan ook goed lieten smaken onder het spelen van Risk. iemand was zo goed geweest om een riskspel mee te nemen. Deze moest men vaak wel een dag van tevoren reserveren want men deed dit spel dolgraag om de loze tijd mee door te komen.
Tot zover wil ik het even laten want ik rkijg bekant kramp in mijn fikken
Hier ben ik pas nog maar op 1 maand van mijn verblijf in Srebrenica. En dit alles is vlug hier neergeschreven. In mijnboek dat ik aan het schrijven ben en waarvan ik hoop dat ik die eind volgend jaar kan publiceren staat alles veel uitgebreider beschreven.
Ik zal kijken of ik straks nog wat vut over heb. Want zelfs 11 jaar na dato kreeg ik het bij het schrijven nu toch best weer zwaar, emotioneel.
quote:Welk jaar?Op donderdag 15 december 2005 13:26 schreef ErwinRommel het volgende:
In Bosnie heb ik gezeten van januarie tot aan eind juli.
De Bosnische regering had op 29 februari en 1 maart 1992 een referendum uitgeschreven met de vraag of Bosnië-Herzegovina onafhankelijk moest worden
Welke Bosnische Regering?
Hoe kan Bosnie een regering hebben als ze nog niet zelfstandig zijn?
re·ge·ring (de ~ (v.), ~en)
1 het staatshoofd en de gezamenlijke ministers => landsregering
Bosnie was nog geen staat..
waarom jouw avatar?
quote:Een deelstaat kan ook een regering hebben. Kijk maar in de landen om ons heen. Duitsland met al z'n deelstaatregeringen, België met meerdere regeringen, Schotland met z'n Scottisch Parliament. Of de VS met z'n regeringen in de alle staten.Op donderdag 15 december 2005 14:52 schreef Skorpija het volgende:
Verder begint de wikipedia met:
De Bosnische regering had op 29 februari en 1 maart 1992 een referendum uitgeschreven met de vraag of Bosnië-Herzegovina onafhankelijk moest worden
Welke Bosnische Regering?
Hoe kan Bosnie een regering hebben als ze nog niet zelfstandig zijn?
re·ge·ring (de ~ (v.), ~en)
1 het staatshoofd en de gezamenlijke ministers => landsregering
Bosnie was nog geen staat..
quote:Ok dan ff offtopic: (hoop dat de mod het goedkeurt)
Waarom mijn avatar? Dit omdat ik zelf een groot bewonderaar ben van Erwin Rommel. Dat hij ondanks aan de "verkeerde kant" te hebben gevochten toch respect had voor de overwonnen eenheden en deze ook altijd heeft gerespecteerd. Met recht vind ik dat men kan zeggen dat hij een commandant was die geliefd was bij zijn ondergeschikten, doch vervloekt werd door zijn vijanden. En zelfs later door een zgn. samenzwering tegen A. Hitler dat met de dood heeft moeten bekopen.
ER staat voor mij gelijk aan een man die, ondanks dat hij de "verkeerde kant" koos oorlog voeren zag als een vak. Van leger tegen leger, en burgers proberen te sparen.
Waarom het zwartkruis erachter? Dit omdat hij vocht voor Nazi Duitsland, en dat dat hem fataal is geworden.
quote:Welke eenheid? VN? Of deel uitmakend van de strijdende partijen?Op donderdag 15 december 2005 14:54 schreef Skorpija het volgende:
Niet in Bosnie. Ik heb in Krajina gezeten (Korenica) van sept '92 tot maart '93
quote:Ok bedankt.Op donderdag 15 december 2005 15:52 schreef Skorpija het volgende:
1st Signal Bataljon (3de lichting) UNPROFOR
quote:You musn't ever ask the Yugoslavs why they're fighting. They'll tell you . And there's no straightening it out. If you look at a map of the Balkans, you see nothing that would serve as a natural border and no area - no plain, no valley, coastline or mountain fastness- coherent or extensive enough to put a boundary around. It was a confused region before people existed, not big enough for a subcontinent, too big for a peninsula, wrinkeled, creased, puckered, the cellulite thigh of Europe.
Most of the roving bands , nomadic tribes, pillaging hordes and migrating peoples of history have passed through the Balkans. And every time they'd tell the most objectionale members to go camp around the corner. Then the band, tribe, horde or population would sneak away.
The Christians hate the Muslims because Christians were peons under the Ottomans. The Muslims hate the Christians were pissants under the Communists. The Croats hate the Serbs for collaborating with the Communists the same way the Serbs hate the Croats for collaborating with the Nazis and now the Bosnians hate the Montenegrins for collaborating with the Serbs. Everybody hates the Serbs because there are more of them than anyone else to hate and because when Yugoslavia was created in 1918 the Serbs grabbed control of the government and army and haven't let go yet. And everyone hates the Slovenians for getting out of this war after only ten days.
Yugoslavia's ethnic wounds are also, unfortunately, infected with idealism. There's a surplus of intellectuals in the region. Yugoslavia, like the rest of Eastern Europe has more artists, writers and teachers then it has art, literature or schools. In the resulting mental unemployment, idealism fourishes.
quote:Op donderdag 15 december 2005 13:26 schreef ErwinRommel het volgende:
Ik zal kijken of ik straks nog wat vut over heb. Want zelfs 11 jaar na dato kreeg ik het bij het schrijven nu toch best weer zwaar, emotioneel.
héél veel dank voor je uitgebreide "eerste deel". Ik wéét hoe zwaar dit moet zijn, en hoop dat je ( en alle anderen ook ) zoveel mogelijk persoonlijke ervaringen hier wegschrijven. Er zijn een héleboel "collega's" die hun eigen ervaringen een beetje beter kunnen verwerken als ze de ervaringen van anderen lezen.... Het enige wat ik wil zeggen verder is dat de Serven de grote schuldigen zijn geworden in de ogen van velen, maar het is handig om dan juist wat literatuur te lezen, alle groepen gedroegen zich misdadig tegenover de andere groepen. Ook Servische gebieden werden etnisch gezuiverd.
quote:Op donderdag 15 december 2005 13:26 schreef ErwinRommel het volgende:
Zoals beloofd:
Hier dan eerst een link over het ontstaan van de oorlog in Bosnië. Al speelt onderhuids natuurlijk wel meer dan hier is beschreven zoals bv de rijke geschiedenis van de Balkan.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Bosnische_oorlog
Nu heb ik de oorlog in Bosnie zelf meegemaakt als deelnemer van UNPROFOR. Dat staat voor United Nations Protection Force. In Bosnie heb ik gezeten van januarie tot aan eind juli.
Deel uitmakende van het 11e Infanterie bataljon Luchtmobiel B-Stier Compagnie.
Nadat we in Split (Kroatie) landden werden we per bus naar de Splitse haven gebracht alwaar we de wapens kregen uitgedeeld en onze scherfvesten en helmen kregen. Daarop werden we per bus vervoerd naar een verlaten badplaats genaamd Brela. Daar verbleven we een week voor acclimatisatie in een hotel. De naam ontschiet me even. Dit voormalige toeristen oord lag er maar triest bij, en verwelkomde ons omdat dat extra geld binnenbracht bij de "locals". Wat een armetierige boel was dat zeg.
na die week vol briefings en trainingen en laatste instructies gingen we "naar boven". Dat hield in dat we Bosnie ingingen. Via Tomislavgrad waar we de Kroatisch Bosnische grens overtrokken in een convooi van pantserrups voertuigen (met die veel besproken .50 machinegeweren), Daf trucks, Iveco busjes. Ik zat in "pakket 14".
We gingen tot aan Gornji Vakuf. Daar werden we door Engelsen opgewacht met Warrior pantserrupsvoertuigen. Dit vanwege de uitermate gevaarlijke doortocht door deze spookstad waar het wemelde van de sluipschutters. Deze stad was overigens een desolaat gebied welke totaal kapot geschoten was. Elk huis wat ik zag had zware schade. We kwamen echter veilig door deze stad.
Onze tocht ging nu door naar ik meen Visoko waar we overnachten bij de Canadezen.
Op onze doortocht die de gehele dag duurde over wegen met sneeuw, kapotgeschoten dorpen, vluchtelingen op de vlucht, bedelende kinderen, soldaten van wisselend samenstelling welke vochten in deze gebieden etc etc etc. Zeer indrukwekkend om te zien.
De dag daarna vanuit Visoko door naar Lukavac waar het Support Command (deze was aan ons bataljon toegevoegd voor het logistieke en medische gebeuren). Lukavac, terwijl we binnenreden over een vlak terrein werden er enkele mortieren afgeschoten. Ik neem aan dat dit als groet was bedoeld ahahahaha.
Op de verlaten cokes fabriek (welke door de VN werd gehuurd van de eigenaar) was het een gore bende. Zwarte grond van de cokes, in combinatie met de sneeuw.
Hier zouden we uiteindelijk 1 week blijven en onze eenheden hadden al snel onenigheid met leden van het Support Command. Maar goed dat had deels te maken dat men ons zag als ideale wachtlopers.
Gelukkig kregen we na 1 week "clearance" om op te rijden naar Srebrenica, waar onze eindbesteming zou zijn. Dat dit niet zonder slag of stoot zou gaan moge duidelijk zijn. De diverse roadblocks van Serven en het eindeloze wachten bij servische wachtposten, de vernedering die we moesten ondergaan door de wapencontroles en ID controles van de serven..........
Dit ging als volgt: We moesten langs de kant van de weg staan, onze wapens voor de borst en de ID gereed (hing om onze nekken). De Serven controleerden dit zer grondig aan de hand van door de VN gegeven lijsten aan de Servische commandanten. Die keken je diep in de ogen, controleerden de wapennummers en keken weer in je ogen zonder iets te zeggen. Dan streepte hij iets af van de lijst en ging hij naar de volgende persoon. Zo registreerden de Serven exact wie en wat dor welk gebied gingen. En oh wee als iemand tegensputterde, dan konden we linea recta terug.
Maar goed we zijn erdoor gekomen en na een lange dag kwamen we aan in Srebrenica waar we snel aan de slag gingen met het opbouwen van de kampementen. Eerst zat ik in Potocari, in een voormalige accufabriek. Een deel ging door naar kamp Srebrenica aan de rand van het centrum van de stad Srebrenica. Met de schamele middelen die we hadden bouwden we toch iets moois op. De Genie was ook flink bezig om het kamp waar de canadezen zaten op te knappen want dat was niet geschikt voor zoveel mensen.
Na 2 weken Potocari gingen ik en enkele anderen door naar Kamp Srebrenica. Toen begon het echte werk pas echt.
Veel, zeer veel patrouille lopen. Ik was hospik en had de extra zorg op me om dan 5 liter extra water mee te dragen, de rugzak met genees en verbandmiddellen plus de nodige infuuszakken en morfine. Dit dus plus mijn persoonlijk wapen, in eerste instantie een pistool.
Ik vond de verantwoordelijkheid en de spanning geweldig. Ik prefereerde dan ook het patrouille lopen boven op het kamp blijven. Zodoende heb ik dan ook zeer veel gezien en meegemaakt op de vele patrouilles. Zo hadden we "sociale patrouilles" door en rond de stad Srebrenica. Om onze aanwezigheid te tonen, maar ook om inlichtingen te verzamelen. Dit ging redelijk gemoedelijk.
Al had ik er soms wel de pest in dat vrouwen en kinderen mij om van alles vroegen, van water tot aan paracetamol en verbandsmiddelen. Deze mocht ik echter niet geven en deed ik dus ook niet.
De loodzware patrouilles door de heuvels en dalen, het contact leggen met afgelegen gebieden, het observere van Servische stellngen en deze intekenen, het signaleren van Bosnische loopgraven, de jacht openen op bewapende moslimstrijders etc etc. Ik heb het allemaal meegemaakt.
Zelfs ging ik zover dat ik mijn rode kruis armband en rode kruiskaart op de post achterliet en met de rugzak voor hospikken en met een geweer ipv pistool een patrouille leidde om een moslim stelling plus strijders te omsingelen. Eentje kon vluchten, van de rest namen we enkele kalashnikovs in beslag plus een Duitse machinegeweer uit de WW2. De strijders werden overgedragen aan de lokale politie.
Het leven op en rond het kamp, het wachtlopen etc is ook vermeldens waard. (de gebouwen behoorden in het verleden toe aan een textiel fabriekje)
Kamp Srebrenica was klein met wat slaapzalen, een keuken en eetzaal, en een bar welke wij de mooiste van Bosnie vonden. De bar was ook voorzien van een tv zaal welke we met een in beslag genomen satelietschotel uitrusten en zodoende wat TV konden ontvangen al was de kwaliteit niet bijster goed.
Er waren 3 wachtposten. Eentje bij de ingang, eentje bij de achteringang en eentje in een soort toren.
Het was nog steeds behoorlijk fris, met name in de nacht, dus hadden we enkele houtkacheltjes in de wachtposten om ons warm te houden.
Het was opvallend dat zowel overdag als s'nachts er vele mensen doelloos op straat rondliepen. naderhand begrepen we waarom. De kinderen bij de poorten vroegen ons om zakjes oploskoffie, suiker en zout. Soms ook sigaretten. deze brachten per pakje van 20 (marlboro) op het hoogtepunt zelfs 30 Duitse Marken op. Dit werd echter snel door onze commandant verboden op straf van niet leuke straffen. En terecht.
Eigenlijk was "handel" zowieso verboden met locals dus begonnen we aan "ruilhandel". Een fles zelfgestookte slivovich voor bv een zakje suiker, zout en tube tandpasta.
Zo hadden we ook weer onze drank.
Met de Serven werd er door het bataljon besloten om vanuit Bratunac bier de enclave te importeren. De naam was gewoon Pivo en zat in halve liter flessen. Niet het beste bier, maar goed, voor ons was bier bier. Per dag hadden we een rantsoen van 2 halve liters per persoon welke we ons in de schaarse vrije tijd dan ook goed lieten smaken onder het spelen van Risk. iemand was zo goed geweest om een riskspel mee te nemen. Deze moest men vaak wel een dag van tevoren reserveren want men deed dit spel dolgraag om de loze tijd mee door te komen.
Tot zover wil ik het even laten want ik rkijg bekant kramp in mijn fikken
Hier ben ik pas nog maar op 1 maand van mijn verblijf in Srebrenica. En dit alles is vlug hier neergeschreven. In mijnboek dat ik aan het schrijven ben en waarvan ik hoop dat ik die eind volgend jaar kan publiceren staat alles veel uitgebreider beschreven.
Ik zal kijken of ik straks nog wat vut over heb. Want zelfs 11 jaar na dato kreeg ik het bij het schrijven nu toch best weer zwaar, emotioneel.
WOW! Ik begin er een steeds beter beeld van te krijgen hoe jullie het gehad moeten hebben.... Ik ga je boek zéker kopen...... Maar vertel hier vooral méér! Misschien komen de anderen dan óók met hun verhaal......quote:Op donderdag 22 december 2005 18:19 schreef Oversight het volgende:
[..]
Goed ik zat er dus in een iets andere situatie. Naast de VN blauwhelmen waren er in de hele regio allerhande soorten civiele vrijwilligers aktief. Ik zat een maand in het plaatsje Pakrac (in de Krajina) voor een gezamenlijk project van de Kroatische en Servische vredesbeweging. Dit project was ingekaderd in het algemene werk van de UNOV (VN kantoor in Wenen). Onze positie was die tussen de blauwhelemen en de bevolking in. Wij mochten een aantal dingen wel die de UNPROFOR niet mocht, m.n. het helpen van individuele bewoners van de streek. Wij deden uiteraard niets aan militair werk.
Mijn betrokkenheid bij het project begon in januari '94. Een van m'n oude kanneissen in het Maastrichtse vertelde over zijn geplande deelname aan dit project, rondom pasen '94. Al vrij snel vroeg hij me om mee te gaan. Ik was op dat moment werkloos, had dus geen geldige reden om nee te zeggen. Vanaf die dag in januari heb ik met Eduard meegewerkt in het op gang krijgen van een inzamelcampagne in Maastricht voor Pakrac. Uiteindelijk leverde dit, gecombineerd met het resultaat van een aantal actie's van anderen 2 ton aan hulpgoederen op. De gemeente was zo vriendelijk m'n bijstand te laten doorlopen voor de periode dat ik naar Pakrac ging (wel via de officiële kanalen besloten.
Een 3e Nederlandse vrijwilliger vergezelde ons op reis naar Pakrac. Allereerst met alle hulpgoederen in een hopeloos overladen busje naar Zagreb. In Zagreb kregen we in het gebouw van Suncokret een briefing over de gang van zaken in Pakrac, wat we wel en niet mochten en vooral de veiligheidsrisico's. Ook hoorden we 's avonds veel verhalen van andere Suncokret vrijwiligers die in andere regio's ingezet waren. En we konden de vrachtwagen bewondern die hulpgoederen naar Tuzla transporteerde, beschilderd door vluchtelingenkinderen in wilde kleuren en met een aantal gaatjes van krap 8mm. De chauffeur van deze vrachtwagen had net als een aantal andere Suncokret vrijwilligers een speciaal VN paspoort. Daarmee mocht hij de diverse checkpoints voorbij en kon hij aanspraak maken op praktische hulp als bevoorrading bij VN brandstofdepots.
Mijn positie als navigator in het busje werd door de projectleider overgenomen toen we naar Pakrac gingen. Ik ging dus met de anderen mee met de trein. Al direct na het passeren van de sectorgrens waren de gevolgen van de oorlog goed te zien. Regelmatig zware verwoestingen en een enkel VN kamp.
In Pakrac zelf ging de briefing door. We kregen een uitgebreide rondleiding met veel aandacht voor de plekken waar we niet mochten komen. Het stadje was verdeeld in een Kroatische en een Servische sector. Vlak bij de sectorgrens waren een aantal straten waar wel een sluipschutters actief waren. Alleen de bezitters van een VN paspoort mochten aan de Servische kant komen, vrijwilligers met een Servisch paspoort natuurlijk. Al direct viel de enorme verwoesting op. In veel straten moest het schamele verkeer slalommen tussen de enorme puinhopen die er op straat lagen. Ik schatte dat maar zo'n 5% van de gebouwen ongeschonden was gebleven. Ongeveer de helft van de woningen was volslagen onbewoonbaar. Deels als direct oorlogsgevolg, deels als gevolg van etnische zuivering. Het was precies te zien wat het een en wat het ander was. Stonden er nog wat muren overeind, dan was het een 'gewoon' oorlogsgevolg, lag er alleen nog maar een puinhoop die de kelder bedekte, dan was er sprake van een zorgvuldig uitgevoerde etnische zuivering.
In de heuvels boven het dorp bouwden we een klein huis voor een man die een been was kwijtgeraakt tijdens het eerste deel van de oorlog. Waaraan wisten we niet. De fundering van het huis moest opgevuld worden met kiezel. Normaal krijg je die in Nederland panklaar aangeleverd. In Pakrac was dat anders, een vrachtwagen leverde wat grote keien en wat voorhamers af. Aan ons de taak om die tot kiezel te slaan.
Tegen het eind van de periode dat ik daar was werden we op een speciale manier ingezet. Er was spanning in het stadje. De orthodoxe bisschop van Pakrac zou naar het oostelijk gedelete komen. Door de fanatiekelingen onder de Kroaten werd hij gezien als een oorlogsmisdadiger. Wij werden die dagen bewust ingezet midden in het centrum, op maar een paar honderd meter van de bestandslijn. De oude boekhandel was nog helemaal vervallen. Drie dagen kostte het ons om het puin te verwijderen, drie dagen waarin we het sein 'business as usual' aan de bevolking afgaven.
In de middag en avonduren deden we allerhande sociaal werk. Soms had een bewoner hulp nodig. Soort van burenhulp, tuin uitruimen, spulllen repareren etc. Anderen waren weer bezig met een kinderclub of een vrouwenwerkgroep. Ik werd een middag in de week ingezet voor taalles, Engels voor gevorderden. En natuurlijk werd ik ook ingezet op andere plekken waar mensen nodig waren.
Er was veel samenwerking tussen het project en de UNPROFOR mensen in Pakrac. Op het moment dat ik er zat waren dat Argentijnse para's. Regelmatig gaven zij ons tips over mensen die hulp nodig hadden. Zij mochten die hulp niet geven, zij moesten onpartijdig zijn. Maar met ons mochten ze wel samenwerken. Soms werd de hulp die de Argentijnen wilden geven dan aan ons gegeven zodat wij die konden doorgeven. Een belangrijke taak van ons was het kontakt verbeteren tussen de bevolking en de UNPROFOR. Voornaamste methode die we daarvoor hadden was voetbal. Bijna ieder middag voetbalden we met de jeugd van het dorp. Zoveel mogelijk probeerden we daar gemengde teams te maken, vrijwilligers, jeugd uit Pakrac en Argentijnse blauwhelmen. Zo probeerden we contact en respect te kweken. Gezien de voetbalkwaliteiten van de Argentijnse blauwhelmen lukte dat qua respect behoorlijk
De Argentijnen blonken niet echt uit in taalkennis. Als ze een document in het Engels niet begrepen, of een tolk Kroatisch-Spaans nodig hadden kwamen ze een Baskische vrijwilligster ophalen die dat werk dan opknapte. Op een gegeven moment schoof zelfs de kapitein van de Argentijnen aan bij m'n Engels klasje. Gewoon in militair tenu, maar meer de kantoorvariant daarvan. Ook zij voelden zich veilig in Pakrac. Een uitgelezen moment trouwens om het contact te bevorderen met de bevolking. Aangezien ik zonder lesboeken les moest geven kon ik het onderwerp in de juiste richting sturen, op een gegeven moment kwamen de foto's van de kinderen op tafel. Dubbel doel bereikt, ik had de mensen aan het praten in het Engels, en men werd mens voor elkaar.
De centrale persoon in het dorp was Jurra. Een niet al te prettig figuur waarmee we toch gedwongen samen moesten werken. Maar daarover meer in het volgende stukje.
Met pasen hadden we vrij. Ik zat met Wam, de projectleider, op het terras van de kroeg van Jurra. Komt hij op een gegeven moment naar buiten en tast in z'n jasje. Komt er een fors formaat pistool naar buiten en Wam krijgt dat in z'n zei. Meekomen was het devies. In de auto bleek het een 'grapje' te zijn, zijn manier om ons uit te nodigen voor de paaslunch. Bij Jurra thuis kregen we eerst een show van het wapentuig dat hij in huis had. Andere vrijwillgers hadden hetzelfde meegemaakt als ze na het werk bij iemand van de bouwbrigade uitgenodigd werden.
Op een andere dag nodigde Jurra ons uit om een nieuwe kroeg te bekijken die hij aan het bouwen was, in een verwoest dorp aan de weg langs de bestandslijn. Al direct hadden we er geen goed gevoel bij. Het dorp zag er teveel uit naar etnische zuivering. Vanaf de weg konden we zo de Servische stelllingen zien liggen. Een paar dagen later hoorden we inderdaad dat het fout was gegaan. Een Servische mortieraanval resulteerde in de dood van een aantal werklieden. Later hoorde Wam hoe het dorpje eerst heette, toen besefte hij gelijk waarom de mortieraanval plaatsvond, het was voor de oorlog een Servisch dorpje.
Croats celebrate the 15th anniversary of the beginning of the Patriotic War... on the soccer field!
Ozren Podnar reports...
For many Croats, the war of independence from Serbia did not start in June of 1991 as most history books will tell you. The "real" date was May 13th of 1990, when Dinamo Zagreb ultras, the Bad Blue Boys (their original name is in English) stood up against the Serb-controlled police and their foes, Red Star Belgrade followers, that were tearing Dinamo's stadium apart. That was also the day Zvonimir Boban became a legend for a kick without a ball.
On that Sunday afternoon Red Star traveled to Zagreb with a long-disputed League title already in their hands and some 3000 Serb fans came too, headed by their leader Arkan. Arkan, real name Zeljko Raznjatovic, was a notorious gangster, later to become a Serb warlord in the Balkans conflict and was indicted by the International Tribunal for War Crimes in the Hague before being assassinated in Belgrade in early 2000.
In Zagreb, Arkan and his comrades were at the peak of their power. The hours leading up to the game saw numerous street skirmishes between home and visiting fans, but the real trouble took place at Maksimir Stadium. Initially the Serb ultras, Delije (Tough Guys), tried to provoke the crowd by shouting nationalist slogans like "Zagreb is Serbian" and "We'll kill Tudjman" - the newly elected pro-independence President of Croatia.
Zagreb fans at first reacted with similar slogans, but when Delije started tearing plastic seats and throwing them (along with a few stones) at the spectators on the terrace above them, the home fans were incensed.
There was a strong contingent of the Serb-controlled Yugoslav police in riot gear facing the North stand where Dinamo's faithful were situated, but not a single officer tried to stop Red Star hooligans from running riot at the opposite end. There was no intervention even when Delije smashed the fence dividing them from the peaceful local fans on the South stand, and attacked them with knives.
Delije savagery coupled with police indifference proved too much for the passionate Croatian ultras. In their thousands they took on the huge fence separating the North stand from the ground and under the weight of many bodies the fence gave, exposing the police - and the Serb fans - to the Croatian wrath.
There followed one of the biggest field invasions in the history of soccer. Thousands of Dinamo fans assaulted several hundred riot police and many broke through their ranks on the way to the South stand, where the "Serb invaders" were desecrating the "sacred soil" of the Maksimir Stadium. The police were in turmoil, but very soon reinforcements arrived with more men, armored vehicles and water pumps.
Boban Becomes A Hero
The pitched battle lasted for 70 minutes with hundreds of injured on all sides. While Red Star players promptly retreated to the dressing rooms, some Dinamo players stayed on the pitch and Zvonimir Boban made that famous gesture seeing a fallen Bad Blue Boy being thrashed with a truncheon by a policeman.
With a kung-fu kick later emulated by Eric Cantona, Boban knocked the officer from his feet, allowing the fan to get up and flee, and then himself retreated surrounded by his ad-hoc bodyguards - the Bad Blue Boys.
Even though the policeman on the receiving end of Boban's boot turned out to be a Bosnian Muslim rather than a Serb (many years later he would publicly forgive Boban, saying that he completely understood his action), the 21-year-old player immediately became a hero for all Croats and a villain in Serbia.
Already pre-selected for the World Cup in Italy, Boban was suspended for six months by the Yugoslav (Serb-dominated) FA, and the police filed criminal charges against him.
These were the times of the wind of change and two weeks after the event the newly elected Croatian Parliament replaced most of the non-Croats in the police. Boban was never prosecuted, but he did serve a good part of his suspension and missed out on the World Cup, where Yugoslavia reached the quarterfinals.
The Yugoslav League would survive for one more year, affected by many minor incidents, before the real fighting started in Croatia and Bosnia and the disintegration of Yugoslavia began.
"The game that was never played will be remembered, at least by the soccer fans, as the beginning of the Patriotic War, and almost all of the contemporaries will declare it the key in understanding the Croatian cause," wrote Zagreb daily Vecernji list marking the 15th anniversary of the event. It must be, the historians claim, that the Croats saw in the fans' actions and Boban's intervention a symbol of the resistance against the 70-year long Serbian domination.
The Battle Continues. In The Trenches
Many Dinamo fans enlisted in the Croatian Army or police, while their Serb rivals joined Serb forces that besieged Vukovar and Dubrovnik in the bloody autumn of 1991. The battle that started at Maksimir was to continue in the trenches with many of the same participants. Four years later, in front of Dinamo's stadium a monument was erected to the Bad Blue Boys who fell in the Patriotic War, and May 13th is commemorated every year by the survivors.
Boban, of course, became a major star in international soccer, wearing AC Milan's shirt for nine seasons and captaining Croatia to the third place at the 1998 World Cup in France.
The Serbs claim that the Croatian side had planned the incidents and that the fence on the North stand was deliberately weakened the night before to facilitate the pitch invasion by the home fans.
"Our analyses showed that there were incidents in the pipeline. On the eve of the match we learned that the Croatian political leaders would not show as announced. That was a sufficient sign for us," said Petar Djukic, the then Croatian minister of the police, ousted soon after the May 13th.
Still, the fact remains that the visiting fans initiated the trouble and that the local ultras waited for half an hour before their violent reaction began.
Ozren Podnar
Dank Ultra_ivo, ik ga het morgen helemaal lezen..... nu naar bed... ) om het allemaal te lezen.Heel veel respect voor de heren (in dit geval meen ik) die hun verhaal hier delen.
Voor mijzelf is dat erg interessant om te lezen omdat dit uit de mond komt van een burgervrijwilliger die goed werk deed.
Ik zie het voornamelijk vanuit de Unprofor kant en daardoor dus ook via de militaire kant.
Nu ik dus weer terug ben zal ik mijzelf weer buigen over het schrijven van mijn memoires welke hopelijk nog dit jaar in boekvorm kan worden uitgebracht.
Komende week wil ik hier nog wel wat belevenissen plaatsen.
Jullie horen van mij.
quote:
vol verwachting, alvast dank!Ben nu te suf om te typen, post later wel wat..
quote:Nog even wachten, deze week zal ik wat schrijven over het bezetten van de observatie posten.
Dit maal over het bezetten van een Observatiepost.
Rondom Srebrenica hadden we verschillende Observatieposten. Deze hadden tot doel om zoals de naam het al zegt te "observeren". Dus dat betekende het waarnemen van Bosnisch-Servische bewegingen, alsmede ook bewegingen van binnenuit, waar Bosnische strijders zaten.
Een andere taak was het "tellen" van schoten en overflight bewegingen. Vaak hoorden we mysterieuze overvlieg bewegingen, en dat waren zeer zeker geen UFO's.
Tevens hadden we de dagelijkse patrouille gang door de heuvels en gehuchten rond de OP (ik zeg maar OP, dat schrijft wat korter. Staat dus voor Observatiepost), alsmede het in contact komen met de bewoners van die gehuchten om zodoende inlichtingen te verzamelen.
De OP stond in contact met andere OP's via de zenders die we hadden. Alsmede stond men in contact met het Cie'snet, compagnie radionet.
Een Op werd bemand door minimaal 6 personen, vaak waren we met z'n 8ten.
Het gebied Srebrenica was verdeeld over 2 compagnies, de Charlie Compagnie en de Bravo-compagnie. Tot die laatste behoorde ik.
De C-cie had de controle over de noordelijke helft van de enclave, de B-cie over de zuidelijke helft.
Ik hou mijzelf beperkt tot het zuidelijk gebied om het wat overzichtelijker te maken.
De OP bestond met name in het begin enkel uit opelkaar gestapelde zandzakken die dienden als uitkijkpunt, met daarnaast een YPR (rupspantser voertuig) met een .50 machinegeweer.
De omheining bestond uit 3rols prikkeldraad, oftewel "concertinas". Het slaaponderkomen was een legertent waarin 8 man kon slapen. In die slaapgelegenheid was tevens ook de "keuken". De "keuken" was niet veel meer dan een paar kisten met voorraad en daarop een 2pits allesbrander.
De WC was een gat in de grond met een zeiltje erover. Douchen deed men met door de zon verhit water door een geperforeerde jerrycan die aan een flinke stok hing.
Zelf zat ik ingedeeld bij het anti-tank peloton en wij hadden de eer om de tijdelijke OP-Bravo te bezetten. Deze was 45 minuten verwijderd van ons basiskamp Srebrenica waar de compagnies-staf zat plus andere eenheden.
De Op zat op een heuvel met uitzicht op Bosnisch-Servische stellingen vanwaar we tanks, mortier stellingen, luchtafweer etc van hen konden waarnemen. Tevens de beruchte Sniper-Hill, van waaraf Serviers burgers onder vuur namen.
De top van die heuvel was vlak dus daar konden we mooi de grote legertent opzetten.
De genie had voor ons een zandwal rondom gemaakt die we weer onheinden met 3rols concertinas. tevens werd de VN vlag gehezen zodat we een mooie schietschijf waren
De YPR werd opgesteld met de loop van de mitrailleur richting de Serven. Het anti-tank wapen werd als kijker opgesteld rechts van ons om een andere servische stelling in de peiling te houden.
Naast die YPR hadden we ons "toilet" wat niets meer was dan een gat in de grond afgedekt met een poncho.
De "douche" zoals beschreven hingen we op aan een flinke boomstam.
De slaap en woontent, kon max. 8 personen herbergen plus ons keukentje.
Onder de veldbedden hadden we onze uitrusting. Vaak wisselden we van bed omdat er continue 2 personen wacht moesten houden in de nacht.
Overdag bestond ons werk uit patrouille lopen en liepen we eindeloos door de heuvels en bossen. Constant alert op verdachte zaken zoals loopgraven, bewegingen etc.
De patrouille bestond uit 4 tot 6 man. 2 personen moesten op de OP achterblijven om oa het radiocontact met de patrouille te waarborgen, en uit te kijken via de verrekijkers wat er bij de serven afspeelde. Tevens had die achtergebleven ploeg de taak om eten te maken voor als de patrouille terugkwam.
Met de zeer weinige middellen konden we vaak toch nog iets lekkers maken.
Enfin, een patrouille kon soms wel 9 uur duren, heuvel op en af, in dekking gaan bij vuurgevechten tussen Bosniers en Serven. Loopgraven in kaart brengen en gehuchten bezoeken en daar inlichtingen verschaffen.
Eens waren we op patrouille toen we op een afgelegen boerderij stuiten. Daar waren enkele mensen aanwezig, een gezin dachten we in eerste instantie. Wij werden door die "locals" uitgenodigd om een hapje mee te eten, ze hadden net een geit aan het spit geregen. Daar maakten we dus dankbaar gebruik van. Niet alleen om te eten, maar ook om inlichtingen te vergaren. Zo kwamen we erachter dat de vader en zoon des huize Bosnische strijders waren vanwege opgehangen uniformen en een paar wapens welke achter het huis waren verscholen.
Officieel moesten we ze ontwapenen, maar de patrouille commandant besloot hethierbij te laten.
Ook kwamen we eens terecht in een vuurgevecht waarbij we tussen Bosniers en serven zaten. het enige wat te doen was in dekking gaan. bepalen waar het vuur vandaan kwam, en welke richting het inging. Dekkend en kruipend konden we een veilige positie vinden. En wachten. Toen dat over was gingen we op onderzoek uit, en stuiten op verse loopgraven van Bosniers. Hiervan brachten we rapport uit.
De vrije tijd op de OP brachten we door met wachtlopen, 2 uur op, 2 uur af. Risk spelen, onderhoud aan de OP en onze uitrusting en zelfonderhoud. Hygiene is in die omstandigheden essentieel.
Wanneer het regende was de OP echt 1 modderbad, zelfs tot in de tent aan toe zodat we binnenstromend water met emmertjes over de aarden wal moesten legen. Alles was dan smerig, nat, en bedompt. Bij zon was het loeiheet en schaduw was er niet.
Soms werd er eten in gamellen gebracht van "beneden" (basiskamp).
Na 1 week gingen we weer naar "beneden" voor een week van wachtlopen op het kamp, sociale patrouilles lopen door de stad, of verkenningspatrouilles lopen buiten de stad tegen de enclave grens.
Het enige leuke was dat we daar wel redelijk konden douchen en we 2 potten bier per dag konden drinken in de "bar". Dat was op de OP uit den boze.
Na die week van "beneden" ging het verhaaltje weer van voor af aan, met elke keer weer andere gebeurtenissen.
Volgende week zal ik weer een verhaaltje schrijven. Voor nu is het even genoeg.
quote:Op woensdag 1 februari 2006 12:17 schreef ErwinRommel het volgende:
Ok dan, wederom een verhaal gezien vanuit mijn beleving.
Dit maal over het bezetten van een Observatiepost.
Voor sommige situaties bestaan er nog geen treffende smileys.... WOW, heb vele vragen maar het voelt "respectloos" om daar nu al mee te komen. Ik hoop dat ER, en vele met hem hier hun belevenisen en gevoelens willen delen, en pas zodra het erop begint te lijken dat jullie alles wat er daar gebeurt is hier hebben vastgelegd, zal ik proberen de vragen die mij bezighouden aan jullie te stellen.... Tot dan lees ik bij iedere post ademloos mee, met oeverloos respect voor iedere stap die daar namens ons allemaal werd gezet! quote:Vragen mag je zo ook wel stellen hoor. Ik mag er graag over praten en evt beantwoorden indien nodig. Respectloos vind ik een vraagstelling dus zeer zeker niet.Op woensdag 1 februari 2006 15:44 schreef Oversight het volgende:
[..]
Dit stukje geschiedenis van Nederlanders in dienst van de VN behoeft niet te worden beantwoord met respect. Veel mede veteranen zullen dat met mij eens zijn. Wat wel gewaardeerd word is de waardering van ons werk. Dat niet alles niets voor niets is geweest.
Mocht je een vraag hebben, schroom niet om deze te stellen. Ik beantwoord het zoverre ik dat kan en daar een antwoord op kan geven.
quote:Op woensdag 1 februari 2006 20:54 schreef ultra_ivo het volgende:
Ik heb inmiddels een topic met de foto's van Pakrac in 1994 in fot gezet, hier te bekijken : [Showcase] Pakrac tussen de oorlogen in
Zie je topic, mag ik één van je foto's hier in mijn OP verwerken ?quote:Prima, kies er maar eentje uit.Op woensdag 1 februari 2006 21:48 schreef Oversight het volgende:
[..]
quote:Ultra_ivo, heb je daar een bron van?Op donderdag 2 februari 2006 07:29 schreef ultra_ivo het volgende:
In het vreemdelingenlegioen zaten velen die uit de Balkan kwamen. Een deel van hen is voor het leger van hun eigen etnische groepering gaan vechten, of voor een van de vele milities die daar vochten.
Deze geschiedenis/aanname vind ik uitermate interessant om nader te bestuderen.
quote:Dat is denk ik weer kort door de bocht. Wel was het zo dat tot op hoog militair niveau in Frankrijk leden zaten van de Frans-Servische vriendschapsvereniging. Die zullen het legionairs die ontslag wilden nemen om aan de Servische kant te gaan vechten niet echt moeilijk hebben gemaakt. Aan de andere kant, de enige legionair waarvan ik naam en toenaam heb gehoord werd uiteindelijk generaal in het Kroatische leger en zit nu in voorarrest in Den Haag.Op zaterdag 4 februari 2006 12:58 schreef en_door_slecht het volgende:
Ik begreep dat het de Franse regering zelf was die bewust met het Legioen de Serven steunden. Om snel van het gedonder op de Balkan af te zijn en het de Serven waren die er het beste voor stonden. Maargoed, daar heb ik later weinig meer over kunnen vinden.
Afgelopen maand ben ik weer in Bosnië en Kroatië geweest, o.a. weer in Pakrac. Een dezer dagen zal ik mijn reisverslag in TRV beginnen te zetten, als start heb ik wat foto's van Srebrencia nu in een Showcase op FOT gezet. Indien gewenst (vooral door de jongens die er gezeten hebben) kan ik ook nog wat foto's posten van de compound.
[Showcase] Srebrenica
quote:Geloof!!! Heb je wel eens de moeite genomen om op een willekeurige zondag in een Katholieke of Orthodoxe kerk een kijkje te nemen. Wat je daar ziet zijn enkele in zwart gehulde weduwen en de plaatselijke dorpsgek.Op maandag 21 november 2005 10:16 schreef danielluh het volgende:
ik heb daar gezeten van 92-93 voor de VN
1 van de redenen was volgens mij het geloof, er waren altijd al flinke spanningen over geloof, maar tito had dat redelijk onder controle, toen hij stierf, viel het geheel uit elkaar
Moslims in Bosnie zijn pas na het uitbreken van de oorlog wat meer gericht op hun religie........voor het uitbreken van de oorlog was het moslim zijn eerder een nationaliteit dan een religie.
Als je in Nederland in de begin jaren '90 de pers volgde (internet was toen nog geen factor) werd er al een beeld gecreëerd waarbij de Serven de "bad guys" en agressors waren en met name de Bosnische moslims en in mindere mate de Kroaten de slachtoffers. Dat dat in de praktijk veel genuanceerder lag is pas mondjesmaat en later tot ons gekomen.
'Bosnië dreigt broeinest van moslimterrorisme te worden'
Uitgegeven: 3 september 2006 21:01
SARAJEVO - Bosnië-Herzegovina dreigt een broeinest van moslimterrorisme te worden. Dit zegt Sredoje Novic, het hoofd van de Bosnische geheime dienst SIPA, in een interview dat de krant Nezavisne Novine zondag publiceerde.
Novic is niet bang voor aanslagen in Bosnië zelf, maar voor het recruteren van terroristen voor aanslagen elders. Tijdens de oorlog in Bosnië (1992/95) sloten zich honderden buitenlandse moslims aan bij het regeringsleger van president Alija Izetbegovic. De moedjahedien stonden bekend om hun vaak gruwelijke optreden.
Volgens het vredesakkoord van Dayton hadden de moedjahedien moeten vertrekken, maar velen konden blijven door te trouwen met Bosnische vrouwen.
------
Met dank aan de EU en Amerika. Misschien waren de Serven toch niet zo fout als dat ze deden voorkomen...
quote:In de berichtgeving werd Servie altijd neergezet als een dictatuur en Kroatie als de democratie......dit was volslagen onzin.......Servie en Kroatie waren elkaars spiegelbeeld, beide landen werden autoritair geregeerd. De mainier waarop Tudjman zijn land runde verschilde in niets van Milosevic. Beiden brachten de pers onder controle, verrijkten hun eigen families ten koste van de staat en stimuleerden de oorlog om zo langer aan de macht te kunnen blijven....................oorlog gaf het excuus om politieke tegenstanders aan te kunnen pakken.Op dinsdag 5 september 2006 10:56 schreef Art_Core het volgende:
De waarheid is vaak het grootste slachtoffer in een oorlogssituatie, en de beeldvorming is enorm belangrijk. Bijvoorbeeld tijdens het Milosevic proces werd dit nog eens extra duidelijk toen een aantal tijdens en na de oorlog(en) gefabriceerde leugens werden gebruikt als "feiten" in de aanklacht tegen Milosevic. De man is -volgens de Amerikaanse methode- neergezet als een soort Hitler om de steun aan Kroatie, de Bosniers en Kosovaren te verkopen aan het Amerikaanse volk. Die beeldvorming is door de westerse media voor een groot deel overgenomen.
Als je in Nederland in de begin jaren '90 de pers volgde (internet was toen nog geen factor) werd er al een beeld gecreëerd waarbij de Serven de "bad guys" en agressors waren en met name de Bosnische moslims en in mindere mate de Kroaten de slachtoffers. Dat dat in de praktijk veel genuanceerder lag is pas mondjesmaat en later tot ons gekomen.
Milosevic werd verweten dat hij een aanvalsoorlog in Bosnie voerde maar voor het gemak wordt maar even vergeten dat er zich veel Kroatische troepen in Bosnie bevonden die net zo huis hielden als de Serviers. Toevallig dat er in Sarajevo altijd meer camera's stonden dan in Mostar.........waar de Kroaten de Stari Most, een door de VN erkend cultureel erfgoed, hebben opgeblazen............Dit heeft in de media weinig aandacht gekregen, vooral als je het vergelijkt met de aandacht die een paar verdwaalde Servische granaten op Dubrovnik hebben gekregen.
Zelfs de leiders van extreem-rechtse partijen in Servie en Kroatie hadden overeenkomsten. Seselj en Paraga konden elkaars broertjes wel zijn.
Ik heb ook nooit begrepen hoe Milosevic in verband kon worden gebracht met Sebrenica. Hij had als pure machts-politicus totaal geen belang in een massamoord op het moment dat het Dayton-accoord al bijna klaar lag . En dan laat ik maar even buiten beschouwing dat Milosevic geen racist was...wel een genadeloze manipulator.
Veel dingen die gebeurd zijn in Bosnie zijn terug te voeren op allerlei onbetaalde rekeningen die nog vereffend mosten worden. Deze zaken waren vaak regionaal van karakter en gingen zelfs ethnische grenzen te buiten........Een van de veroordeelde Sebrenica moordenaars was een Kroaat...................zelfs autoriteiten in belgrado en Zagreb hadden dat niet onder controle.
Sorry dat mijn bijdrage een beetje rommelig is maar dat heb ik altijd als ik over de situatie in Joegoslavie schrijf. Het is vaak moeilijk om een begin en een eind te formuleren en tijdens het schrijven schieten mij altijd weer andere dingen te binnen. Dat bewijst maar weer eens hoe gecompliceerd de situatie is.
Als iemand een boeiende studie wil lezen over de de vergelijking Servie/Kroatie en de oorzaken van de oorlog is het volgende misschien interessant.
http://www.ceu.hu/nation/theses/hajdinjak0001.pdf
Het is geschreven door een Sloveen....dus min of meer onpartijdig.
Het is een lange studie maar het is prettig geschreven.