C&H Cultuur & Historie
Van Soemerië tot Moskovië en van de Gouden Eeuw tot de Slag bij de Somme. Je vindt het in dit forum.
Verder begint de wikipedia met:
De Bosnische regering had op 29 februari en 1 maart 1992 een referendum uitgeschreven met de vraag of Bosnië-Herzegovina onafhankelijk moest worden
Welke Bosnische Regering?
Hoe kan Bosnie een regering hebben als ze nog niet zelfstandig zijn?
re·ge·ring (de ~ (v.), ~en)
1 het staatshoofd en de gezamenlijke ministers => landsregering
Bosnie was nog geen staat..
De Bosnische regering had op 29 februari en 1 maart 1992 een referendum uitgeschreven met de vraag of Bosnië-Herzegovina onafhankelijk moest worden
Welke Bosnische Regering?
Hoe kan Bosnie een regering hebben als ze nog niet zelfstandig zijn?
re·ge·ring (de ~ (v.), ~en)
1 het staatshoofd en de gezamenlijke ministers => landsregering
Bosnie was nog geen staat..
Een deelstaat kan ook een regering hebben. Kijk maar in de landen om ons heen. Duitsland met al z'n deelstaatregeringen, België met meerdere regeringen, Schotland met z'n Scottisch Parliament. Of de VS met z'n regeringen in de alle staten.quote:Op donderdag 15 december 2005 14:52 schreef Skorpija het volgende:
Verder begint de wikipedia met:
De Bosnische regering had op 29 februari en 1 maart 1992 een referendum uitgeschreven met de vraag of Bosnië-Herzegovina onafhankelijk moest worden
Welke Bosnische Regering?
Hoe kan Bosnie een regering hebben als ze nog niet zelfstandig zijn?
re·ge·ring (de ~ (v.), ~en)
1 het staatshoofd en de gezamenlijke ministers => landsregering
Bosnie was nog geen staat..
Ok dan ff offtopic: (hoop dat de mod het goedkeurt)quote:
Waarom mijn avatar? Dit omdat ik zelf een groot bewonderaar ben van Erwin Rommel. Dat hij ondanks aan de "verkeerde kant" te hebben gevochten toch respect had voor de overwonnen eenheden en deze ook altijd heeft gerespecteerd. Met recht vind ik dat men kan zeggen dat hij een commandant was die geliefd was bij zijn ondergeschikten, doch vervloekt werd door zijn vijanden. En zelfs later door een zgn. samenzwering tegen A. Hitler dat met de dood heeft moeten bekopen.
ER staat voor mij gelijk aan een man die, ondanks dat hij de "verkeerde kant" koos oorlog voeren zag als een vak. Van leger tegen leger, en burgers proberen te sparen.
Waarom het zwartkruis erachter? Dit omdat hij vocht voor Nazi Duitsland, en dat dat hem fataal is geworden.
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Welke eenheid? VN? Of deel uitmakend van de strijdende partijen?quote:Op donderdag 15 december 2005 14:54 schreef Skorpija het volgende:
Niet in Bosnie. Ik heb in Krajina gezeten (Korenica) van sept '92 tot maart '93
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Ok bedankt.quote:Op donderdag 15 december 2005 15:52 schreef Skorpija het volgende:
1st Signal Bataljon (3de lichting) UNPROFOR
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Een beschrijving van P.J. 'O Rourke (de schrijver, niet de FOK!ker):
quote:You musn't ever ask the Yugoslavs why they're fighting. They'll tell you . And there's no straightening it out. If you look at a map of the Balkans, you see nothing that would serve as a natural border and no area - no plain, no valley, coastline or mountain fastness- coherent or extensive enough to put a boundary around. It was a confused region before people existed, not big enough for a subcontinent, too big for a peninsula, wrinkeled, creased, puckered, the cellulite thigh of Europe.
Most of the roving bands , nomadic tribes, pillaging hordes and migrating peoples of history have passed through the Balkans. And every time they'd tell the most objectionale members to go camp around the corner. Then the band, tribe, horde or population would sneak away.
The Christians hate the Muslims because Christians were peons under the Ottomans. The Muslims hate the Christians were pissants under the Communists. The Croats hate the Serbs for collaborating with the Communists the same way the Serbs hate the Croats for collaborating with the Nazis and now the Bosnians hate the Montenegrins for collaborating with the Serbs. Everybody hates the Serbs because there are more of them than anyone else to hate and because when Yugoslavia was created in 1918 the Serbs grabbed control of the government and army and haven't let go yet. And everyone hates the Slovenians for getting out of this war after only ten days.
Yugoslavia's ethnic wounds are also, unfortunately, infected with idealism. There's a surplus of intellectuals in the region. Yugoslavia, like the rest of Eastern Europe has more artists, writers and teachers then it has art, literature or schools. In the resulting mental unemployment, idealism fourishes.
héél veel dank voor je uitgebreide "eerste deel".quote:Op donderdag 15 december 2005 13:26 schreef ErwinRommel het volgende:
Ik zal kijken of ik straks nog wat vut over heb. Want zelfs 11 jaar na dato kreeg ik het bij het schrijven nu toch best weer zwaar, emotioneel.
héél veel dank voor je uitgebreide "eerste deel".Ik wéét hoe zwaar dit moet zijn, en hoop dat je ( en alle anderen ook ) zoveel mogelijk persoonlijke ervaringen hier wegschrijven.
Ik wéét hoe zwaar dit moet zijn, en hoop dat je ( en alle anderen ook ) zoveel mogelijk persoonlijke ervaringen hier wegschrijven.Er zijn een héleboel "collega's" die hun eigen ervaringen een beetje beter kunnen verwerken als ze de ervaringen van anderen lezen....
Er zijn een héleboel "collega's" die hun eigen ervaringen een beetje beter kunnen verwerken als ze de ervaringen van anderen lezen....
◢◤
Ik heb de samenvatting van het NIOD rapport gelezen over Sebrenica, daar staat een inleidend verhaal in wat jullie misschien zal intresseren want het verteld de voorgeschiedenis in een notedop. Tito kon Joegoslavië inderdaad nog als een eenheid behouden, maar naar zijn dood in 1980 ging het al snel bergafwaards. Nationalisme stak overal de kop op. Opzich zou je dan kunnen zeggen, ga dan gewoon als staten uit elkaar, maar het probleem was dat er in alle landen, behalve in Servië, een minderheid van de andere volken woonden. In Kroatië was er bijvoorbeeld een grote groep Serven die zich aan wilden sluiten bij Servië en in Bosnië weer een grote groep Kroaten die zich aan wilden sluiten bij Kroatië. De oorlog in Kroatië was geloof ik niet zo actief als in Bosnië, daar gaat het boek verder ook niet over, maar in Bosnië zaten 3 groepen die ieder hun eigen gebieden claimden: de Bosnische Moslims, Serven en Kroaten. Inderdaad was het zo dat ieder lokaal hun eigen bondgenoten zocht, maar uiteindelijk kwam het er op het eind op neer dat de Kroaten en Moslims tegen de Serven vochten. Uiteindelijk is Bosnië ook verdeeld in een Moslim-Kroatisch en een Servisch gedeelte.
Het enige wat ik wil zeggen verder is dat de Serven de grote schuldigen zijn geworden in de ogen van velen, maar het is handig om dan juist wat literatuur te lezen, alle groepen gedroegen zich misdadig tegenover de andere groepen. Ook Servische gebieden werden etnisch gezuiverd.
Het enige wat ik wil zeggen verder is dat de Serven de grote schuldigen zijn geworden in de ogen van velen, maar het is handig om dan juist wat literatuur te lezen, alle groepen gedroegen zich misdadig tegenover de andere groepen. Ook Servische gebieden werden etnisch gezuiverd.
Niks mis mee!
WOW! Ik begin er een steeds beter beeld van te krijgen hoe jullie het gehad moeten hebben....quote:Op donderdag 15 december 2005 13:26 schreef ErwinRommel het volgende:
Zoals beloofd:
Hier dan eerst een link over het ontstaan van de oorlog in Bosnië. Al speelt onderhuids natuurlijk wel meer dan hier is beschreven zoals bv de rijke geschiedenis van de Balkan.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Bosnische_oorlog
Nu heb ik de oorlog in Bosnie zelf meegemaakt als deelnemer van UNPROFOR. Dat staat voor United Nations Protection Force. In Bosnie heb ik gezeten van januarie tot aan eind juli.
Deel uitmakende van het 11e Infanterie bataljon Luchtmobiel B-Stier Compagnie.
Nadat we in Split (Kroatie) landden werden we per bus naar de Splitse haven gebracht alwaar we de wapens kregen uitgedeeld en onze scherfvesten en helmen kregen. Daarop werden we per bus vervoerd naar een verlaten badplaats genaamd Brela. Daar verbleven we een week voor acclimatisatie in een hotel. De naam ontschiet me even. Dit voormalige toeristen oord lag er maar triest bij, en verwelkomde ons omdat dat extra geld binnenbracht bij de "locals". Wat een armetierige boel was dat zeg.
na die week vol briefings en trainingen en laatste instructies gingen we "naar boven". Dat hield in dat we Bosnie ingingen. Via Tomislavgrad waar we de Kroatisch Bosnische grens overtrokken in een convooi van pantserrups voertuigen (met die veel besproken .50 machinegeweren), Daf trucks, Iveco busjes. Ik zat in "pakket 14".
We gingen tot aan Gornji Vakuf. Daar werden we door Engelsen opgewacht met Warrior pantserrupsvoertuigen. Dit vanwege de uitermate gevaarlijke doortocht door deze spookstad waar het wemelde van de sluipschutters. Deze stad was overigens een desolaat gebied welke totaal kapot geschoten was. Elk huis wat ik zag had zware schade. We kwamen echter veilig door deze stad.
Onze tocht ging nu door naar ik meen Visoko waar we overnachten bij de Canadezen.
Op onze doortocht die de gehele dag duurde over wegen met sneeuw, kapotgeschoten dorpen, vluchtelingen op de vlucht, bedelende kinderen, soldaten van wisselend samenstelling welke vochten in deze gebieden etc etc etc. Zeer indrukwekkend om te zien.
De dag daarna vanuit Visoko door naar Lukavac waar het Support Command (deze was aan ons bataljon toegevoegd voor het logistieke en medische gebeuren). Lukavac, terwijl we binnenreden over een vlak terrein werden er enkele mortieren afgeschoten. Ik neem aan dat dit als groet was bedoeld ahahahaha.
Op de verlaten cokes fabriek (welke door de VN werd gehuurd van de eigenaar) was het een gore bende. Zwarte grond van de cokes, in combinatie met de sneeuw.
Hier zouden we uiteindelijk 1 week blijven en onze eenheden hadden al snel onenigheid met leden van het Support Command. Maar goed dat had deels te maken dat men ons zag als ideale wachtlopers.
Gelukkig kregen we na 1 week "clearance" om op te rijden naar Srebrenica, waar onze eindbesteming zou zijn. Dat dit niet zonder slag of stoot zou gaan moge duidelijk zijn. De diverse roadblocks van Serven en het eindeloze wachten bij servische wachtposten, de vernedering die we moesten ondergaan door de wapencontroles en ID controles van de serven..........
Dit ging als volgt: We moesten langs de kant van de weg staan, onze wapens voor de borst en de ID gereed (hing om onze nekken). De Serven controleerden dit zer grondig aan de hand van door de VN gegeven lijsten aan de Servische commandanten. Die keken je diep in de ogen, controleerden de wapennummers en keken weer in je ogen zonder iets te zeggen. Dan streepte hij iets af van de lijst en ging hij naar de volgende persoon. Zo registreerden de Serven exact wie en wat dor welk gebied gingen. En oh wee als iemand tegensputterde, dan konden we linea recta terug.
Maar goed we zijn erdoor gekomen en na een lange dag kwamen we aan in Srebrenica waar we snel aan de slag gingen met het opbouwen van de kampementen. Eerst zat ik in Potocari, in een voormalige accufabriek. Een deel ging door naar kamp Srebrenica aan de rand van het centrum van de stad Srebrenica. Met de schamele middelen die we hadden bouwden we toch iets moois op. De Genie was ook flink bezig om het kamp waar de canadezen zaten op te knappen want dat was niet geschikt voor zoveel mensen.
Na 2 weken Potocari gingen ik en enkele anderen door naar Kamp Srebrenica. Toen begon het echte werk pas echt.
Veel, zeer veel patrouille lopen. Ik was hospik en had de extra zorg op me om dan 5 liter extra water mee te dragen, de rugzak met genees en verbandmiddellen plus de nodige infuuszakken en morfine. Dit dus plus mijn persoonlijk wapen, in eerste instantie een pistool.
Ik vond de verantwoordelijkheid en de spanning geweldig. Ik prefereerde dan ook het patrouille lopen boven op het kamp blijven. Zodoende heb ik dan ook zeer veel gezien en meegemaakt op de vele patrouilles. Zo hadden we "sociale patrouilles" door en rond de stad Srebrenica. Om onze aanwezigheid te tonen, maar ook om inlichtingen te verzamelen. Dit ging redelijk gemoedelijk.
Al had ik er soms wel de pest in dat vrouwen en kinderen mij om van alles vroegen, van water tot aan paracetamol en verbandsmiddelen. Deze mocht ik echter niet geven en deed ik dus ook niet.
De loodzware patrouilles door de heuvels en dalen, het contact leggen met afgelegen gebieden, het observere van Servische stellngen en deze intekenen, het signaleren van Bosnische loopgraven, de jacht openen op bewapende moslimstrijders etc etc. Ik heb het allemaal meegemaakt.
Zelfs ging ik zover dat ik mijn rode kruis armband en rode kruiskaart op de post achterliet en met de rugzak voor hospikken en met een geweer ipv pistool een patrouille leidde om een moslim stelling plus strijders te omsingelen. Eentje kon vluchten, van de rest namen we enkele kalashnikovs in beslag plus een Duitse machinegeweer uit de WW2. De strijders werden overgedragen aan de lokale politie.
Het leven op en rond het kamp, het wachtlopen etc is ook vermeldens waard. (de gebouwen behoorden in het verleden toe aan een textiel fabriekje)
Kamp Srebrenica was klein met wat slaapzalen, een keuken en eetzaal, en een bar welke wij de mooiste van Bosnie vonden. De bar was ook voorzien van een tv zaal welke we met een in beslag genomen satelietschotel uitrusten en zodoende wat TV konden ontvangen al was de kwaliteit niet bijster goed.
Er waren 3 wachtposten. Eentje bij de ingang, eentje bij de achteringang en eentje in een soort toren.
Het was nog steeds behoorlijk fris, met name in de nacht, dus hadden we enkele houtkacheltjes in de wachtposten om ons warm te houden.
Het was opvallend dat zowel overdag als s'nachts er vele mensen doelloos op straat rondliepen. naderhand begrepen we waarom. De kinderen bij de poorten vroegen ons om zakjes oploskoffie, suiker en zout. Soms ook sigaretten. deze brachten per pakje van 20 (marlboro) op het hoogtepunt zelfs 30 Duitse Marken op. Dit werd echter snel door onze commandant verboden op straf van niet leuke straffen. En terecht.
Eigenlijk was "handel" zowieso verboden met locals dus begonnen we aan "ruilhandel". Een fles zelfgestookte slivovich voor bv een zakje suiker, zout en tube tandpasta.
Zo hadden we ook weer onze drank.
Met de Serven werd er door het bataljon besloten om vanuit Bratunac bier de enclave te importeren. De naam was gewoon Pivo en zat in halve liter flessen. Niet het beste bier, maar goed, voor ons was bier bier. Per dag hadden we een rantsoen van 2 halve liters per persoon welke we ons in de schaarse vrije tijd dan ook goed lieten smaken onder het spelen van Risk. iemand was zo goed geweest om een riskspel mee te nemen. Deze moest men vaak wel een dag van tevoren reserveren want men deed dit spel dolgraag om de loze tijd mee door te komen.
Tot zover wil ik het even laten want ik rkijg bekant kramp in mijn fikken
Hier ben ik pas nog maar op 1 maand van mijn verblijf in Srebrenica. En dit alles is vlug hier neergeschreven. In mijnboek dat ik aan het schrijven ben en waarvan ik hoop dat ik die eind volgend jaar kan publiceren staat alles veel uitgebreider beschreven.
Ik zal kijken of ik straks nog wat vut over heb. Want zelfs 11 jaar na dato kreeg ik het bij het schrijven nu toch best weer zwaar, emotioneel.
WOW! Ik begin er een steeds beter beeld van te krijgen hoe jullie het gehad moeten hebben....Ik ga je boek zéker kopen......
Maar vertel hier vooral méér!
Misschien komen de anderen dan óók met hun verhaal......
◢◤
quote:Op donderdag 22 december 2005 18:19 schreef Oversight het volgende:
[..]
Misschien komen de anderen dan óók met hun verhaal......
Goed ik zat er dus in een iets andere situatie. Naast de VN blauwhelmen waren er in de hele regio allerhande soorten civiele vrijwilligers aktief. Ik zat een maand in het plaatsje Pakrac (in de Krajina) voor een gezamenlijk project van de Kroatische en Servische vredesbeweging. Dit project was ingekaderd in het algemene werk van de UNOV (VN kantoor in Wenen). Onze positie was die tussen de blauwhelemen en de bevolking in. Wij mochten een aantal dingen wel die de UNPROFOR niet mocht, m.n. het helpen van individuele bewoners van de streek. Wij deden uiteraard niets aan militair werk.
Mijn betrokkenheid bij het project begon in januari '94. Een van m'n oude kanneissen in het Maastrichtse vertelde over zijn geplande deelname aan dit project, rondom pasen '94. Al vrij snel vroeg hij me om mee te gaan. Ik was op dat moment werkloos, had dus geen geldige reden om nee te zeggen. Vanaf die dag in januari heb ik met Eduard meegewerkt in het op gang krijgen van een inzamelcampagne in Maastricht voor Pakrac. Uiteindelijk leverde dit, gecombineerd met het resultaat van een aantal actie's van anderen 2 ton aan hulpgoederen op. De gemeente was zo vriendelijk m'n bijstand te laten doorlopen voor de periode dat ik naar Pakrac ging (wel via de officiële kanalen besloten.
Een 3e Nederlandse vrijwilliger vergezelde ons op reis naar Pakrac. Allereerst met alle hulpgoederen in een hopeloos overladen busje naar Zagreb. In Zagreb kregen we in het gebouw van Suncokret een briefing over de gang van zaken in Pakrac, wat we wel en niet mochten en vooral de veiligheidsrisico's. Ook hoorden we 's avonds veel verhalen van andere Suncokret vrijwiligers die in andere regio's ingezet waren. En we konden de vrachtwagen bewondern die hulpgoederen naar Tuzla transporteerde, beschilderd door vluchtelingenkinderen in wilde kleuren en met een aantal gaatjes van krap 8mm. De chauffeur van deze vrachtwagen had net als een aantal andere Suncokret vrijwilligers een speciaal VN paspoort. Daarmee mocht hij de diverse checkpoints voorbij en kon hij aanspraak maken op praktische hulp als bevoorrading bij VN brandstofdepots.
Mijn positie als navigator in het busje werd door de projectleider overgenomen toen we naar Pakrac gingen. Ik ging dus met de anderen mee met de trein. Al direct na het passeren van de sectorgrens waren de gevolgen van de oorlog goed te zien. Regelmatig zware verwoestingen en een enkel VN kamp.
In Pakrac zelf ging de briefing door. We kregen een uitgebreide rondleiding met veel aandacht voor de plekken waar we niet mochten komen. Het stadje was verdeeld in een Kroatische en een Servische sector. Vlak bij de sectorgrens waren een aantal straten waar wel een sluipschutters actief waren. Alleen de bezitters van een VN paspoort mochten aan de Servische kant komen, vrijwilligers met een Servisch paspoort natuurlijk. Al direct viel de enorme verwoesting op. In veel straten moest het schamele verkeer slalommen tussen de enorme puinhopen die er op straat lagen. Ik schatte dat maar zo'n 5% van de gebouwen ongeschonden was gebleven. Ongeveer de helft van de woningen was volslagen onbewoonbaar. Deels als direct oorlogsgevolg, deels als gevolg van etnische zuivering. Het was precies te zien wat het een en wat het ander was. Stonden er nog wat muren overeind, dan was het een 'gewoon' oorlogsgevolg, lag er alleen nog maar een puinhoop die de kelder bedekte, dan was er sprake van een zorgvuldig uitgevoerde etnische zuivering.
Na de diverse briefings begon de dagelijkse routine. Iedere morgen verzamelden we ons om 7 uur op een centrale plek in het stadje. Daar verzamelden zich ook de diverse bouwbrigades bestaand uit plaatselijke mensen. De voormannen van de bouwbrigades meldden zich bij de coordinator en gaven door hoeveel vaklui en hoeveel assistenten ze nodig hadden. Wij werden bij hen ingedeeld, veelal als assistenten, de vaklui onder ons als vaklui. Iedere dag werkten we dus samen met lokale mensen aan een of ander project. Soms was het wegruimen van een verwoest gebouw, soms het opnieuw bruikbaar maken van bouwmaterialen, soms het meehelpen met het bouwen van een huis. Een aantal projecten staan me nog bij.
In de heuvels boven het dorp bouwden we een klein huis voor een man die een been was kwijtgeraakt tijdens het eerste deel van de oorlog. Waaraan wisten we niet. De fundering van het huis moest opgevuld worden met kiezel. Normaal krijg je die in Nederland panklaar aangeleverd. In Pakrac was dat anders, een vrachtwagen leverde wat grote keien en wat voorhamers af. Aan ons de taak om die tot kiezel te slaan.
Tegen het eind van de periode dat ik daar was werden we op een speciale manier ingezet. Er was spanning in het stadje. De orthodoxe bisschop van Pakrac zou naar het oostelijk gedelete komen. Door de fanatiekelingen onder de Kroaten werd hij gezien als een oorlogsmisdadiger. Wij werden die dagen bewust ingezet midden in het centrum, op maar een paar honderd meter van de bestandslijn. De oude boekhandel was nog helemaal vervallen. Drie dagen kostte het ons om het puin te verwijderen, drie dagen waarin we het sein 'business as usual' aan de bevolking afgaven.
In de middag en avonduren deden we allerhande sociaal werk. Soms had een bewoner hulp nodig. Soort van burenhulp, tuin uitruimen, spulllen repareren etc. Anderen waren weer bezig met een kinderclub of een vrouwenwerkgroep. Ik werd een middag in de week ingezet voor taalles, Engels voor gevorderden. En natuurlijk werd ik ook ingezet op andere plekken waar mensen nodig waren.
Er was veel samenwerking tussen het project en de UNPROFOR mensen in Pakrac. Op het moment dat ik er zat waren dat Argentijnse para's. Regelmatig gaven zij ons tips over mensen die hulp nodig hadden. Zij mochten die hulp niet geven, zij moesten onpartijdig zijn. Maar met ons mochten ze wel samenwerken. Soms werd de hulp die de Argentijnen wilden geven dan aan ons gegeven zodat wij die konden doorgeven. Een belangrijke taak van ons was het kontakt verbeteren tussen de bevolking en de UNPROFOR. Voornaamste methode die we daarvoor hadden was voetbal. Bijna ieder middag voetbalden we met de jeugd van het dorp. Zoveel mogelijk probeerden we daar gemengde teams te maken, vrijwilligers, jeugd uit Pakrac en Argentijnse blauwhelmen. Zo probeerden we contact en respect te kweken. Gezien de voetbalkwaliteiten van de Argentijnse blauwhelmen lukte dat qua respect behoorlijk
De Argentijnen blonken niet echt uit in taalkennis. Als ze een document in het Engels niet begrepen, of een tolk Kroatisch-Spaans nodig hadden kwamen ze een Baskische vrijwilligster ophalen die dat werk dan opknapte. Op een gegeven moment schoof zelfs de kapitein van de Argentijnen aan bij m'n Engels klasje. Gewoon in militair tenu, maar meer de kantoorvariant daarvan. Ook zij voelden zich veilig in Pakrac. Een uitgelezen moment trouwens om het contact te bevorderen met de bevolking. Aangezien ik zonder lesboeken les moest geven kon ik het onderwerp in de juiste richting sturen, op een gegeven moment kwamen de foto's van de kinderen op tafel. Dubbel doel bereikt, ik had de mensen aan het praten in het Engels, en men werd mens voor elkaar.
De centrale persoon in het dorp was Jurra. Een niet al te prettig figuur waarmee we toch gedwongen samen moesten werken. Maar daarover meer in het volgende stukje.
In de heuvels boven het dorp bouwden we een klein huis voor een man die een been was kwijtgeraakt tijdens het eerste deel van de oorlog. Waaraan wisten we niet. De fundering van het huis moest opgevuld worden met kiezel. Normaal krijg je die in Nederland panklaar aangeleverd. In Pakrac was dat anders, een vrachtwagen leverde wat grote keien en wat voorhamers af. Aan ons de taak om die tot kiezel te slaan.
Tegen het eind van de periode dat ik daar was werden we op een speciale manier ingezet. Er was spanning in het stadje. De orthodoxe bisschop van Pakrac zou naar het oostelijk gedelete komen. Door de fanatiekelingen onder de Kroaten werd hij gezien als een oorlogsmisdadiger. Wij werden die dagen bewust ingezet midden in het centrum, op maar een paar honderd meter van de bestandslijn. De oude boekhandel was nog helemaal vervallen. Drie dagen kostte het ons om het puin te verwijderen, drie dagen waarin we het sein 'business as usual' aan de bevolking afgaven.
In de middag en avonduren deden we allerhande sociaal werk. Soms had een bewoner hulp nodig. Soort van burenhulp, tuin uitruimen, spulllen repareren etc. Anderen waren weer bezig met een kinderclub of een vrouwenwerkgroep. Ik werd een middag in de week ingezet voor taalles, Engels voor gevorderden. En natuurlijk werd ik ook ingezet op andere plekken waar mensen nodig waren.
Er was veel samenwerking tussen het project en de UNPROFOR mensen in Pakrac. Op het moment dat ik er zat waren dat Argentijnse para's. Regelmatig gaven zij ons tips over mensen die hulp nodig hadden. Zij mochten die hulp niet geven, zij moesten onpartijdig zijn. Maar met ons mochten ze wel samenwerken. Soms werd de hulp die de Argentijnen wilden geven dan aan ons gegeven zodat wij die konden doorgeven. Een belangrijke taak van ons was het kontakt verbeteren tussen de bevolking en de UNPROFOR. Voornaamste methode die we daarvoor hadden was voetbal. Bijna ieder middag voetbalden we met de jeugd van het dorp. Zoveel mogelijk probeerden we daar gemengde teams te maken, vrijwilligers, jeugd uit Pakrac en Argentijnse blauwhelmen. Zo probeerden we contact en respect te kweken. Gezien de voetbalkwaliteiten van de Argentijnse blauwhelmen lukte dat qua respect behoorlijk
De Argentijnen blonken niet echt uit in taalkennis. Als ze een document in het Engels niet begrepen, of een tolk Kroatisch-Spaans nodig hadden kwamen ze een Baskische vrijwilligster ophalen die dat werk dan opknapte. Op een gegeven moment schoof zelfs de kapitein van de Argentijnen aan bij m'n Engels klasje. Gewoon in militair tenu, maar meer de kantoorvariant daarvan. Ook zij voelden zich veilig in Pakrac. Een uitgelezen moment trouwens om het contact te bevorderen met de bevolking. Aangezien ik zonder lesboeken les moest geven kon ik het onderwerp in de juiste richting sturen, op een gegeven moment kwamen de foto's van de kinderen op tafel. Dubbel doel bereikt, ik had de mensen aan het praten in het Engels, en men werd mens voor elkaar.
De centrale persoon in het dorp was Jurra. Een niet al te prettig figuur waarmee we toch gedwongen samen moesten werken. Maar daarover meer in het volgende stukje.
Met Jurra waren we gedwongen de vriend te blijven. We wisten dat hij een schimmig figuur was. Maar oznder hem functioneerde er niks in Pakrac. Hij was tijdens de oorlog vice-commandant van de groep die Pakrac 'verdedigde' tegen de JNA. In '94 was hij voorzitter van de schutterij. Een prototype van een balkan paramilitair met bloed aan z'n handen. Ook was hij waard van de centrale kroeg in de stad. Meteen als je binnen kwam wist je al wat er aan de hand was. Boven de tap hing een foto van de 'verdedigers van Pakrac'. Zo 1 vierkante meter groot. Rambo leek hun voorbeeld te zijn, alles onder 9mm kennelijk kinderspeelgoed. Goed voelen deed het niet daar, maar je was gedwongen diplomatiek te zijn.
Met pasen hadden we vrij. Ik zat met Wam, de projectleider, op het terras van de kroeg van Jurra. Komt hij op een gegeven moment naar buiten en tast in z'n jasje. Komt er een fors formaat pistool naar buiten en Wam krijgt dat in z'n zei. Meekomen was het devies. In de auto bleek het een 'grapje' te zijn, zijn manier om ons uit te nodigen voor de paaslunch. Bij Jurra thuis kregen we eerst een show van het wapentuig dat hij in huis had. Andere vrijwillgers hadden hetzelfde meegemaakt als ze na het werk bij iemand van de bouwbrigade uitgenodigd werden.
Op een andere dag nodigde Jurra ons uit om een nieuwe kroeg te bekijken die hij aan het bouwen was, in een verwoest dorp aan de weg langs de bestandslijn. Al direct hadden we er geen goed gevoel bij. Het dorp zag er teveel uit naar etnische zuivering. Vanaf de weg konden we zo de Servische stelllingen zien liggen. Een paar dagen later hoorden we inderdaad dat het fout was gegaan. Een Servische mortieraanval resulteerde in de dood van een aantal werklieden. Later hoorde Wam hoe het dorpje eerst heette, toen besefte hij gelijk waarom de mortieraanval plaatsvond, het was voor de oorlog een Servisch dorpje.
Met pasen hadden we vrij. Ik zat met Wam, de projectleider, op het terras van de kroeg van Jurra. Komt hij op een gegeven moment naar buiten en tast in z'n jasje. Komt er een fors formaat pistool naar buiten en Wam krijgt dat in z'n zei. Meekomen was het devies. In de auto bleek het een 'grapje' te zijn, zijn manier om ons uit te nodigen voor de paaslunch. Bij Jurra thuis kregen we eerst een show van het wapentuig dat hij in huis had. Andere vrijwillgers hadden hetzelfde meegemaakt als ze na het werk bij iemand van de bouwbrigade uitgenodigd werden.
Op een andere dag nodigde Jurra ons uit om een nieuwe kroeg te bekijken die hij aan het bouwen was, in een verwoest dorp aan de weg langs de bestandslijn. Al direct hadden we er geen goed gevoel bij. Het dorp zag er teveel uit naar etnische zuivering. Vanaf de weg konden we zo de Servische stelllingen zien liggen. Een paar dagen later hoorden we inderdaad dat het fout was gegaan. Een Servische mortieraanval resulteerde in de dood van een aantal werklieden. Later hoorde Wam hoe het dorpje eerst heette, toen besefte hij gelijk waarom de mortieraanval plaatsvond, het was voor de oorlog een Servisch dorpje.
Nu, dik 10 jaar geleden, staat de periode in Pakrac me nog altijd helder voor de geest. Uiteraard was het niet zo onveilig als waar diegenen zaten die hier hun ervaringen van uit de UNPROFOR beschreven. Op wat schietpartijen in de heuvels na kwam het oorlogsgeweld amper dichtbij. Erg schokkend werk moesten we ook niet doen. Maar juist in zo'n conflictsituatie is het belangrijk dat er mensen zijn die zo'n basiswerk doen. In de maand dat ik er zat was er niet veel veranderd. Maar als ik de verslagen las van de mensen die er een jaar eerder zaten was de conclusie duidelijk, het ging vooruit in Pakrac. De bevolking begon de UNPROFOR meer en meer te accepteren. De heethoofden konden niet meer rekenen op de automatische steun van de bevolking. In hoeverre het project hieraan bijgedragen heeft valt niet te meten. Wel hoorde ik van een Kroatische die in die tijd in Daruvar zat dat m.n. de Kroatische nationalisten de buitenlandse vrijwilligers zagen als een obstakel tussen hen en de 'vijand'.
Wat was de rol van de voetbalwedstrijd Dynamo Zagreb - Rode Ster in het ontstaan van het conflict in Croatie en de rol van de harde kernen van Partizan en Rode Ster bij de 'staatsgreep' waarbij Milosevic weg moest?
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
The Day Yugoslav Soccer Died
Croats celebrate the 15th anniversary of the beginning of the Patriotic War... on the soccer field!
Ozren Podnar reports...
For many Croats, the war of independence from Serbia did not start in June of 1991 as most history books will tell you. The "real" date was May 13th of 1990, when Dinamo Zagreb ultras, the Bad Blue Boys (their original name is in English) stood up against the Serb-controlled police and their foes, Red Star Belgrade followers, that were tearing Dinamo's stadium apart. That was also the day Zvonimir Boban became a legend for a kick without a ball.
On that Sunday afternoon Red Star traveled to Zagreb with a long-disputed League title already in their hands and some 3000 Serb fans came too, headed by their leader Arkan. Arkan, real name Zeljko Raznjatovic, was a notorious gangster, later to become a Serb warlord in the Balkans conflict and was indicted by the International Tribunal for War Crimes in the Hague before being assassinated in Belgrade in early 2000.
In Zagreb, Arkan and his comrades were at the peak of their power. The hours leading up to the game saw numerous street skirmishes between home and visiting fans, but the real trouble took place at Maksimir Stadium. Initially the Serb ultras, Delije (Tough Guys), tried to provoke the crowd by shouting nationalist slogans like "Zagreb is Serbian" and "We'll kill Tudjman" - the newly elected pro-independence President of Croatia.
Zagreb fans at first reacted with similar slogans, but when Delije started tearing plastic seats and throwing them (along with a few stones) at the spectators on the terrace above them, the home fans were incensed.
There was a strong contingent of the Serb-controlled Yugoslav police in riot gear facing the North stand where Dinamo's faithful were situated, but not a single officer tried to stop Red Star hooligans from running riot at the opposite end. There was no intervention even when Delije smashed the fence dividing them from the peaceful local fans on the South stand, and attacked them with knives.
Delije savagery coupled with police indifference proved too much for the passionate Croatian ultras. In their thousands they took on the huge fence separating the North stand from the ground and under the weight of many bodies the fence gave, exposing the police - and the Serb fans - to the Croatian wrath.
There followed one of the biggest field invasions in the history of soccer. Thousands of Dinamo fans assaulted several hundred riot police and many broke through their ranks on the way to the South stand, where the "Serb invaders" were desecrating the "sacred soil" of the Maksimir Stadium. The police were in turmoil, but very soon reinforcements arrived with more men, armored vehicles and water pumps.
Boban Becomes A Hero
The pitched battle lasted for 70 minutes with hundreds of injured on all sides. While Red Star players promptly retreated to the dressing rooms, some Dinamo players stayed on the pitch and Zvonimir Boban made that famous gesture seeing a fallen Bad Blue Boy being thrashed with a truncheon by a policeman.
With a kung-fu kick later emulated by Eric Cantona, Boban knocked the officer from his feet, allowing the fan to get up and flee, and then himself retreated surrounded by his ad-hoc bodyguards - the Bad Blue Boys.
Even though the policeman on the receiving end of Boban's boot turned out to be a Bosnian Muslim rather than a Serb (many years later he would publicly forgive Boban, saying that he completely understood his action), the 21-year-old player immediately became a hero for all Croats and a villain in Serbia.
Already pre-selected for the World Cup in Italy, Boban was suspended for six months by the Yugoslav (Serb-dominated) FA, and the police filed criminal charges against him.
These were the times of the wind of change and two weeks after the event the newly elected Croatian Parliament replaced most of the non-Croats in the police. Boban was never prosecuted, but he did serve a good part of his suspension and missed out on the World Cup, where Yugoslavia reached the quarterfinals.
The Yugoslav League would survive for one more year, affected by many minor incidents, before the real fighting started in Croatia and Bosnia and the disintegration of Yugoslavia began.
"The game that was never played will be remembered, at least by the soccer fans, as the beginning of the Patriotic War, and almost all of the contemporaries will declare it the key in understanding the Croatian cause," wrote Zagreb daily Vecernji list marking the 15th anniversary of the event. It must be, the historians claim, that the Croats saw in the fans' actions and Boban's intervention a symbol of the resistance against the 70-year long Serbian domination.
The Battle Continues. In The Trenches
Many Dinamo fans enlisted in the Croatian Army or police, while their Serb rivals joined Serb forces that besieged Vukovar and Dubrovnik in the bloody autumn of 1991. The battle that started at Maksimir was to continue in the trenches with many of the same participants. Four years later, in front of Dinamo's stadium a monument was erected to the Bad Blue Boys who fell in the Patriotic War, and May 13th is commemorated every year by the survivors.
Boban, of course, became a major star in international soccer, wearing AC Milan's shirt for nine seasons and captaining Croatia to the third place at the 1998 World Cup in France.
The Serbs claim that the Croatian side had planned the incidents and that the fence on the North stand was deliberately weakened the night before to facilitate the pitch invasion by the home fans.
"Our analyses showed that there were incidents in the pipeline. On the eve of the match we learned that the Croatian political leaders would not show as announced. That was a sufficient sign for us," said Petar Djukic, the then Croatian minister of the police, ousted soon after the May 13th.
Still, the fact remains that the visiting fans initiated the trouble and that the local ultras waited for half an hour before their violent reaction began.
Ozren Podnar
Croats celebrate the 15th anniversary of the beginning of the Patriotic War... on the soccer field!
Ozren Podnar reports...
For many Croats, the war of independence from Serbia did not start in June of 1991 as most history books will tell you. The "real" date was May 13th of 1990, when Dinamo Zagreb ultras, the Bad Blue Boys (their original name is in English) stood up against the Serb-controlled police and their foes, Red Star Belgrade followers, that were tearing Dinamo's stadium apart. That was also the day Zvonimir Boban became a legend for a kick without a ball.
On that Sunday afternoon Red Star traveled to Zagreb with a long-disputed League title already in their hands and some 3000 Serb fans came too, headed by their leader Arkan. Arkan, real name Zeljko Raznjatovic, was a notorious gangster, later to become a Serb warlord in the Balkans conflict and was indicted by the International Tribunal for War Crimes in the Hague before being assassinated in Belgrade in early 2000.
In Zagreb, Arkan and his comrades were at the peak of their power. The hours leading up to the game saw numerous street skirmishes between home and visiting fans, but the real trouble took place at Maksimir Stadium. Initially the Serb ultras, Delije (Tough Guys), tried to provoke the crowd by shouting nationalist slogans like "Zagreb is Serbian" and "We'll kill Tudjman" - the newly elected pro-independence President of Croatia.
Zagreb fans at first reacted with similar slogans, but when Delije started tearing plastic seats and throwing them (along with a few stones) at the spectators on the terrace above them, the home fans were incensed.
There was a strong contingent of the Serb-controlled Yugoslav police in riot gear facing the North stand where Dinamo's faithful were situated, but not a single officer tried to stop Red Star hooligans from running riot at the opposite end. There was no intervention even when Delije smashed the fence dividing them from the peaceful local fans on the South stand, and attacked them with knives.
Delije savagery coupled with police indifference proved too much for the passionate Croatian ultras. In their thousands they took on the huge fence separating the North stand from the ground and under the weight of many bodies the fence gave, exposing the police - and the Serb fans - to the Croatian wrath.
There followed one of the biggest field invasions in the history of soccer. Thousands of Dinamo fans assaulted several hundred riot police and many broke through their ranks on the way to the South stand, where the "Serb invaders" were desecrating the "sacred soil" of the Maksimir Stadium. The police were in turmoil, but very soon reinforcements arrived with more men, armored vehicles and water pumps.
Boban Becomes A Hero
The pitched battle lasted for 70 minutes with hundreds of injured on all sides. While Red Star players promptly retreated to the dressing rooms, some Dinamo players stayed on the pitch and Zvonimir Boban made that famous gesture seeing a fallen Bad Blue Boy being thrashed with a truncheon by a policeman.
With a kung-fu kick later emulated by Eric Cantona, Boban knocked the officer from his feet, allowing the fan to get up and flee, and then himself retreated surrounded by his ad-hoc bodyguards - the Bad Blue Boys.
Even though the policeman on the receiving end of Boban's boot turned out to be a Bosnian Muslim rather than a Serb (many years later he would publicly forgive Boban, saying that he completely understood his action), the 21-year-old player immediately became a hero for all Croats and a villain in Serbia.
Already pre-selected for the World Cup in Italy, Boban was suspended for six months by the Yugoslav (Serb-dominated) FA, and the police filed criminal charges against him.
These were the times of the wind of change and two weeks after the event the newly elected Croatian Parliament replaced most of the non-Croats in the police. Boban was never prosecuted, but he did serve a good part of his suspension and missed out on the World Cup, where Yugoslavia reached the quarterfinals.
The Yugoslav League would survive for one more year, affected by many minor incidents, before the real fighting started in Croatia and Bosnia and the disintegration of Yugoslavia began.
"The game that was never played will be remembered, at least by the soccer fans, as the beginning of the Patriotic War, and almost all of the contemporaries will declare it the key in understanding the Croatian cause," wrote Zagreb daily Vecernji list marking the 15th anniversary of the event. It must be, the historians claim, that the Croats saw in the fans' actions and Boban's intervention a symbol of the resistance against the 70-year long Serbian domination.
The Battle Continues. In The Trenches
Many Dinamo fans enlisted in the Croatian Army or police, while their Serb rivals joined Serb forces that besieged Vukovar and Dubrovnik in the bloody autumn of 1991. The battle that started at Maksimir was to continue in the trenches with many of the same participants. Four years later, in front of Dinamo's stadium a monument was erected to the Bad Blue Boys who fell in the Patriotic War, and May 13th is commemorated every year by the survivors.
Boban, of course, became a major star in international soccer, wearing AC Milan's shirt for nine seasons and captaining Croatia to the third place at the 1998 World Cup in France.
The Serbs claim that the Croatian side had planned the incidents and that the fence on the North stand was deliberately weakened the night before to facilitate the pitch invasion by the home fans.
"Our analyses showed that there were incidents in the pipeline. On the eve of the match we learned that the Croatian political leaders would not show as announced. That was a sufficient sign for us," said Petar Djukic, the then Croatian minister of the police, ousted soon after the May 13th.
Still, the fact remains that the visiting fans initiated the trouble and that the local ultras waited for half an hour before their violent reaction began.
Ozren Podnar
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Ik heb even niks zinnigs/ontopics te melden, maar wil wel alvast even kwijt dat ik het heel interessant, maar ook .... (mooi is een vreemde/foutieve woordkeuze in deze.. ) om het allemaal te lezen.
Heel veel respect voor de heren (in dit geval meen ik) die hun verhaal hier delen.
Heel veel respect voor de heren (in dit geval meen ik) die hun verhaal hier delen.
Men occasionally stumble over the truth, but most of them pick themselves up and hurry off as if nothing ever happened.
Sir Winston Churchill
Sir Winston Churchill
Ik ben weer terug van weggeweest en heb ook de mooie en indringende verhalen van Ultra_ Ivo gelezen.
Voor mijzelf is dat erg interessant om te lezen omdat dit uit de mond komt van een burgervrijwilliger die goed werk deed.
Ik zie het voornamelijk vanuit de Unprofor kant en daardoor dus ook via de militaire kant.
Nu ik dus weer terug ben zal ik mijzelf weer buigen over het schrijven van mijn memoires welke hopelijk nog dit jaar in boekvorm kan worden uitgebracht.
Komende week wil ik hier nog wel wat belevenissen plaatsen.
Jullie horen van mij.
Voor mijzelf is dat erg interessant om te lezen omdat dit uit de mond komt van een burgervrijwilliger die goed werk deed.
Ik zie het voornamelijk vanuit de Unprofor kant en daardoor dus ook via de militaire kant.
Nu ik dus weer terug ben zal ik mijzelf weer buigen over het schrijven van mijn memoires welke hopelijk nog dit jaar in boekvorm kan worden uitgebracht.
Komende week wil ik hier nog wel wat belevenissen plaatsen.
Jullie horen van mij.
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Nog even wachten, deze week zal ik wat schrijven over het bezetten van de observatie posten.quote:
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Ok dan, wederom een verhaal gezien vanuit mijn beleving.
Dit maal over het bezetten van een Observatiepost.
Rondom Srebrenica hadden we verschillende Observatieposten. Deze hadden tot doel om zoals de naam het al zegt te "observeren". Dus dat betekende het waarnemen van Bosnisch-Servische bewegingen, alsmede ook bewegingen van binnenuit, waar Bosnische strijders zaten.
Een andere taak was het "tellen" van schoten en overflight bewegingen. Vaak hoorden we mysterieuze overvlieg bewegingen, en dat waren zeer zeker geen UFO's.
Tevens hadden we de dagelijkse patrouille gang door de heuvels en gehuchten rond de OP (ik zeg maar OP, dat schrijft wat korter. Staat dus voor Observatiepost), alsmede het in contact komen met de bewoners van die gehuchten om zodoende inlichtingen te verzamelen.
De OP stond in contact met andere OP's via de zenders die we hadden. Alsmede stond men in contact met het Cie'snet, compagnie radionet.
Een Op werd bemand door minimaal 6 personen, vaak waren we met z'n 8ten.
Het gebied Srebrenica was verdeeld over 2 compagnies, de Charlie Compagnie en de Bravo-compagnie. Tot die laatste behoorde ik.
De C-cie had de controle over de noordelijke helft van de enclave, de B-cie over de zuidelijke helft.
Ik hou mijzelf beperkt tot het zuidelijk gebied om het wat overzichtelijker te maken.
De OP bestond met name in het begin enkel uit opelkaar gestapelde zandzakken die dienden als uitkijkpunt, met daarnaast een YPR (rupspantser voertuig) met een .50 machinegeweer.
De omheining bestond uit 3rols prikkeldraad, oftewel "concertinas". Het slaaponderkomen was een legertent waarin 8 man kon slapen. In die slaapgelegenheid was tevens ook de "keuken". De "keuken" was niet veel meer dan een paar kisten met voorraad en daarop een 2pits allesbrander.
De WC was een gat in de grond met een zeiltje erover. Douchen deed men met door de zon verhit water door een geperforeerde jerrycan die aan een flinke stok hing.
Zelf zat ik ingedeeld bij het anti-tank peloton en wij hadden de eer om de tijdelijke OP-Bravo te bezetten. Deze was 45 minuten verwijderd van ons basiskamp Srebrenica waar de compagnies-staf zat plus andere eenheden.
De Op zat op een heuvel met uitzicht op Bosnisch-Servische stellingen vanwaar we tanks, mortier stellingen, luchtafweer etc van hen konden waarnemen. Tevens de beruchte Sniper-Hill, van waaraf Serviers burgers onder vuur namen.
De top van die heuvel was vlak dus daar konden we mooi de grote legertent opzetten.
De genie had voor ons een zandwal rondom gemaakt die we weer onheinden met 3rols concertinas. tevens werd de VN vlag gehezen zodat we een mooie schietschijf waren
De YPR werd opgesteld met de loop van de mitrailleur richting de Serven. Het anti-tank wapen werd als kijker opgesteld rechts van ons om een andere servische stelling in de peiling te houden.
Naast die YPR hadden we ons "toilet" wat niets meer was dan een gat in de grond afgedekt met een poncho.
De "douche" zoals beschreven hingen we op aan een flinke boomstam.
De slaap en woontent, kon max. 8 personen herbergen plus ons keukentje.
Onder de veldbedden hadden we onze uitrusting. Vaak wisselden we van bed omdat er continue 2 personen wacht moesten houden in de nacht.
Overdag bestond ons werk uit patrouille lopen en liepen we eindeloos door de heuvels en bossen. Constant alert op verdachte zaken zoals loopgraven, bewegingen etc.
De patrouille bestond uit 4 tot 6 man. 2 personen moesten op de OP achterblijven om oa het radiocontact met de patrouille te waarborgen, en uit te kijken via de verrekijkers wat er bij de serven afspeelde. Tevens had die achtergebleven ploeg de taak om eten te maken voor als de patrouille terugkwam.
Met de zeer weinige middellen konden we vaak toch nog iets lekkers maken.
Enfin, een patrouille kon soms wel 9 uur duren, heuvel op en af, in dekking gaan bij vuurgevechten tussen Bosniers en Serven. Loopgraven in kaart brengen en gehuchten bezoeken en daar inlichtingen verschaffen.
Eens waren we op patrouille toen we op een afgelegen boerderij stuiten. Daar waren enkele mensen aanwezig, een gezin dachten we in eerste instantie. Wij werden door die "locals" uitgenodigd om een hapje mee te eten, ze hadden net een geit aan het spit geregen. Daar maakten we dus dankbaar gebruik van. Niet alleen om te eten, maar ook om inlichtingen te vergaren. Zo kwamen we erachter dat de vader en zoon des huize Bosnische strijders waren vanwege opgehangen uniformen en een paar wapens welke achter het huis waren verscholen.
Officieel moesten we ze ontwapenen, maar de patrouille commandant besloot hethierbij te laten.
Ook kwamen we eens terecht in een vuurgevecht waarbij we tussen Bosniers en serven zaten. het enige wat te doen was in dekking gaan. bepalen waar het vuur vandaan kwam, en welke richting het inging. Dekkend en kruipend konden we een veilige positie vinden. En wachten. Toen dat over was gingen we op onderzoek uit, en stuiten op verse loopgraven van Bosniers. Hiervan brachten we rapport uit.
De vrije tijd op de OP brachten we door met wachtlopen, 2 uur op, 2 uur af. Risk spelen, onderhoud aan de OP en onze uitrusting en zelfonderhoud. Hygiene is in die omstandigheden essentieel.
Wanneer het regende was de OP echt 1 modderbad, zelfs tot in de tent aan toe zodat we binnenstromend water met emmertjes over de aarden wal moesten legen. Alles was dan smerig, nat, en bedompt. Bij zon was het loeiheet en schaduw was er niet.
Soms werd er eten in gamellen gebracht van "beneden" (basiskamp).
Na 1 week gingen we weer naar "beneden" voor een week van wachtlopen op het kamp, sociale patrouilles lopen door de stad, of verkenningspatrouilles lopen buiten de stad tegen de enclave grens.
Het enige leuke was dat we daar wel redelijk konden douchen en we 2 potten bier per dag konden drinken in de "bar". Dat was op de OP uit den boze.
Na die week van "beneden" ging het verhaaltje weer van voor af aan, met elke keer weer andere gebeurtenissen.
Volgende week zal ik weer een verhaaltje schrijven. Voor nu is het even genoeg.
Dit maal over het bezetten van een Observatiepost.
Rondom Srebrenica hadden we verschillende Observatieposten. Deze hadden tot doel om zoals de naam het al zegt te "observeren". Dus dat betekende het waarnemen van Bosnisch-Servische bewegingen, alsmede ook bewegingen van binnenuit, waar Bosnische strijders zaten.
Een andere taak was het "tellen" van schoten en overflight bewegingen. Vaak hoorden we mysterieuze overvlieg bewegingen, en dat waren zeer zeker geen UFO's.
Tevens hadden we de dagelijkse patrouille gang door de heuvels en gehuchten rond de OP (ik zeg maar OP, dat schrijft wat korter. Staat dus voor Observatiepost), alsmede het in contact komen met de bewoners van die gehuchten om zodoende inlichtingen te verzamelen.
De OP stond in contact met andere OP's via de zenders die we hadden. Alsmede stond men in contact met het Cie'snet, compagnie radionet.
Een Op werd bemand door minimaal 6 personen, vaak waren we met z'n 8ten.
Het gebied Srebrenica was verdeeld over 2 compagnies, de Charlie Compagnie en de Bravo-compagnie. Tot die laatste behoorde ik.
De C-cie had de controle over de noordelijke helft van de enclave, de B-cie over de zuidelijke helft.
Ik hou mijzelf beperkt tot het zuidelijk gebied om het wat overzichtelijker te maken.
De OP bestond met name in het begin enkel uit opelkaar gestapelde zandzakken die dienden als uitkijkpunt, met daarnaast een YPR (rupspantser voertuig) met een .50 machinegeweer.
De omheining bestond uit 3rols prikkeldraad, oftewel "concertinas". Het slaaponderkomen was een legertent waarin 8 man kon slapen. In die slaapgelegenheid was tevens ook de "keuken". De "keuken" was niet veel meer dan een paar kisten met voorraad en daarop een 2pits allesbrander.
De WC was een gat in de grond met een zeiltje erover. Douchen deed men met door de zon verhit water door een geperforeerde jerrycan die aan een flinke stok hing.
Zelf zat ik ingedeeld bij het anti-tank peloton en wij hadden de eer om de tijdelijke OP-Bravo te bezetten. Deze was 45 minuten verwijderd van ons basiskamp Srebrenica waar de compagnies-staf zat plus andere eenheden.
De Op zat op een heuvel met uitzicht op Bosnisch-Servische stellingen vanwaar we tanks, mortier stellingen, luchtafweer etc van hen konden waarnemen. Tevens de beruchte Sniper-Hill, van waaraf Serviers burgers onder vuur namen.
De top van die heuvel was vlak dus daar konden we mooi de grote legertent opzetten.
De genie had voor ons een zandwal rondom gemaakt die we weer onheinden met 3rols concertinas. tevens werd de VN vlag gehezen zodat we een mooie schietschijf waren
De YPR werd opgesteld met de loop van de mitrailleur richting de Serven. Het anti-tank wapen werd als kijker opgesteld rechts van ons om een andere servische stelling in de peiling te houden.
Naast die YPR hadden we ons "toilet" wat niets meer was dan een gat in de grond afgedekt met een poncho.
De "douche" zoals beschreven hingen we op aan een flinke boomstam.
De slaap en woontent, kon max. 8 personen herbergen plus ons keukentje.
Onder de veldbedden hadden we onze uitrusting. Vaak wisselden we van bed omdat er continue 2 personen wacht moesten houden in de nacht.
Overdag bestond ons werk uit patrouille lopen en liepen we eindeloos door de heuvels en bossen. Constant alert op verdachte zaken zoals loopgraven, bewegingen etc.
De patrouille bestond uit 4 tot 6 man. 2 personen moesten op de OP achterblijven om oa het radiocontact met de patrouille te waarborgen, en uit te kijken via de verrekijkers wat er bij de serven afspeelde. Tevens had die achtergebleven ploeg de taak om eten te maken voor als de patrouille terugkwam.
Met de zeer weinige middellen konden we vaak toch nog iets lekkers maken.
Enfin, een patrouille kon soms wel 9 uur duren, heuvel op en af, in dekking gaan bij vuurgevechten tussen Bosniers en Serven. Loopgraven in kaart brengen en gehuchten bezoeken en daar inlichtingen verschaffen.
Eens waren we op patrouille toen we op een afgelegen boerderij stuiten. Daar waren enkele mensen aanwezig, een gezin dachten we in eerste instantie. Wij werden door die "locals" uitgenodigd om een hapje mee te eten, ze hadden net een geit aan het spit geregen. Daar maakten we dus dankbaar gebruik van. Niet alleen om te eten, maar ook om inlichtingen te vergaren. Zo kwamen we erachter dat de vader en zoon des huize Bosnische strijders waren vanwege opgehangen uniformen en een paar wapens welke achter het huis waren verscholen.
Officieel moesten we ze ontwapenen, maar de patrouille commandant besloot hethierbij te laten.
Ook kwamen we eens terecht in een vuurgevecht waarbij we tussen Bosniers en serven zaten. het enige wat te doen was in dekking gaan. bepalen waar het vuur vandaan kwam, en welke richting het inging. Dekkend en kruipend konden we een veilige positie vinden. En wachten. Toen dat over was gingen we op onderzoek uit, en stuiten op verse loopgraven van Bosniers. Hiervan brachten we rapport uit.
De vrije tijd op de OP brachten we door met wachtlopen, 2 uur op, 2 uur af. Risk spelen, onderhoud aan de OP en onze uitrusting en zelfonderhoud. Hygiene is in die omstandigheden essentieel.
Wanneer het regende was de OP echt 1 modderbad, zelfs tot in de tent aan toe zodat we binnenstromend water met emmertjes over de aarden wal moesten legen. Alles was dan smerig, nat, en bedompt. Bij zon was het loeiheet en schaduw was er niet.
Soms werd er eten in gamellen gebracht van "beneden" (basiskamp).
Na 1 week gingen we weer naar "beneden" voor een week van wachtlopen op het kamp, sociale patrouilles lopen door de stad, of verkenningspatrouilles lopen buiten de stad tegen de enclave grens.
Het enige leuke was dat we daar wel redelijk konden douchen en we 2 potten bier per dag konden drinken in de "bar". Dat was op de OP uit den boze.
Na die week van "beneden" ging het verhaaltje weer van voor af aan, met elke keer weer andere gebeurtenissen.
Volgende week zal ik weer een verhaaltje schrijven. Voor nu is het even genoeg.
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Voor sommige situaties bestaan er nog geen treffende smileys....quote:Op woensdag 1 februari 2006 12:17 schreef ErwinRommel het volgende:
Ok dan, wederom een verhaal gezien vanuit mijn beleving.
Dit maal over het bezetten van een Observatiepost.
Voor sommige situaties bestaan er nog geen treffende smileys....WOW, heb vele vragen maar het voelt "respectloos" om daar nu al mee te komen.
Ik hoop dat ER, en vele met hem hier hun belevenisen en gevoelens willen delen, en pas zodra het erop begint te lijken dat jullie alles wat er daar gebeurt is hier hebben vastgelegd, zal ik proberen de vragen die mij bezighouden aan jullie te stellen....
Tot dan lees ik bij iedere post ademloos mee, met oeverloos respect voor iedere stap die daar namens ons allemaal werd gezet!
◢◤
Vragen mag je zo ook wel stellen hoor. Ik mag er graag over praten en evt beantwoorden indien nodig. Respectloos vind ik een vraagstelling dus zeer zeker niet.quote:Op woensdag 1 februari 2006 15:44 schreef Oversight het volgende:
[..]
Voor sommige situaties bestaan er nog geen treffende smileys....
WOW, heb vele vragen maar het voelt "respectloos" om daar nu al mee te komen.
Ik hoop dat ER, en vele met hem hier hun belevenisen en gevoelens willen delen, en pas zodra het erop begint te lijken dat jullie alles wat er daar gebeurt is hier hebben vastgelegd, zal ik proberen de vragen die mij bezighouden aan jullie te stellen....
Tot dan lees ik bij iedere post ademloos mee, met oeverloos respect voor iedere stap die daar namens ons allemaal werd gezet!
Dit stukje geschiedenis van Nederlanders in dienst van de VN behoeft niet te worden beantwoord met respect. Veel mede veteranen zullen dat met mij eens zijn. Wat wel gewaardeerd word is de waardering van ons werk. Dat niet alles niets voor niets is geweest.
Mocht je een vraag hebben, schroom niet om deze te stellen. Ik beantwoord het zoverre ik dat kan en daar een antwoord op kan geven.
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Ik heb inmiddels een topic met de foto's van Pakrac in 1994 in fot gezet, hier te bekijken : [Showcase] Pakrac tussen de oorlogen in
Zie je topic, mag ik één van je foto's hier in mijn OP verwerken ?quote:Op woensdag 1 februari 2006 20:54 schreef ultra_ivo het volgende:
Ik heb inmiddels een topic met de foto's van Pakrac in 1994 in fot gezet, hier te bekijken : [Showcase] Pakrac tussen de oorlogen in
◢◤
Prima, kies er maar eentje uit.quote:Op woensdag 1 februari 2006 21:48 schreef Oversight het volgende:
[..]
Zie je topic, mag ik één van je foto's hier in mijn OP verwerken ?
Even een vraag tussendoor: ooit, toen nog verteld werd dat de NAVO bombardementen volledig terecht waren en de Serven toch wel veruit de dikste mongolen waren, (naja, dat was toch wel een beetje de toon in NL) is me eens verteld dat er op een bepaald moment Franse soldaten van het Vreemdelingen Legioen aan Servische zijde meevochten, terwijl andere Franse soldaten aan VN zijde 'vochten'. Weet iemand of dat waar is en zo ja, hoe die vork in de steel zit?
In het vreemdelingenlegioen zaten velen die uit de Balkan kwamen. Een deel van hen is voor het leger van hun eigen etnische groepering gaan vechten, of voor een van de vele milities die daar vochten.
Ultra_ivo, heb je daar een bron van?quote:Op donderdag 2 februari 2006 07:29 schreef ultra_ivo het volgende:
In het vreemdelingenlegioen zaten velen die uit de Balkan kwamen. Een deel van hen is voor het leger van hun eigen etnische groepering gaan vechten, of voor een van de vele milities die daar vochten.
Deze geschiedenis/aanname vind ik uitermate interessant om nader te bestuderen.
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Een goed voorbeeld is de Kroatische generaal die onlangs gearresteerd is. Die heeft carriere gemaakt in het vreemdelingenlegioen.
Ik begreep dat het de Franse regering zelf was die bewust met het Legioen de Serven steunden. Om snel van het gedonder op de Balkan af te zijn en het de Serven waren die er het beste voor stonden. Maargoed, daar heb ik later weinig meer over kunnen vinden.
Dat is denk ik weer kort door de bocht. Wel was het zo dat tot op hoog militair niveau in Frankrijk leden zaten van de Frans-Servische vriendschapsvereniging. Die zullen het legionairs die ontslag wilden nemen om aan de Servische kant te gaan vechten niet echt moeilijk hebben gemaakt. Aan de andere kant, de enige legionair waarvan ik naam en toenaam heb gehoord werd uiteindelijk generaal in het Kroatische leger en zit nu in voorarrest in Den Haag.quote:Op zaterdag 4 februari 2006 12:58 schreef en_door_slecht het volgende:
Ik begreep dat het de Franse regering zelf was die bewust met het Legioen de Serven steunden. Om snel van het gedonder op de Balkan af te zijn en het de Serven waren die er het beste voor stonden. Maargoed, daar heb ik later weinig meer over kunnen vinden.
Ik geef dit topic even een kick.
Afgelopen maand ben ik weer in Bosnië en Kroatië geweest, o.a. weer in Pakrac. Een dezer dagen zal ik mijn reisverslag in TRV beginnen te zetten, als start heb ik wat foto's van Srebrencia nu in een Showcase op FOT gezet. Indien gewenst (vooral door de jongens die er gezeten hebben) kan ik ook nog wat foto's posten van de compound.
[Showcase] Srebrenica
Afgelopen maand ben ik weer in Bosnië en Kroatië geweest, o.a. weer in Pakrac. Een dezer dagen zal ik mijn reisverslag in TRV beginnen te zetten, als start heb ik wat foto's van Srebrencia nu in een Showcase op FOT gezet. Indien gewenst (vooral door de jongens die er gezeten hebben) kan ik ook nog wat foto's posten van de compound.
[Showcase] Srebrenica
Geloof!!! Heb je wel eens de moeite genomen om op een willekeurige zondag in een Katholieke of Orthodoxe kerk een kijkje te nemen. Wat je daar ziet zijn enkele in zwart gehulde weduwen en de plaatselijke dorpsgek.quote:Op maandag 21 november 2005 10:16 schreef danielluh het volgende:
ik heb daar gezeten van 92-93 voor de VN
1 van de redenen was volgens mij het geloof, er waren altijd al flinke spanningen over geloof, maar tito had dat redelijk onder controle, toen hij stierf, viel het geheel uit elkaar
Moslims in Bosnie zijn pas na het uitbreken van de oorlog wat meer gericht op hun religie........voor het uitbreken van de oorlog was het moslim zijn eerder een nationaliteit dan een religie.
De waarheid is vaak het grootste slachtoffer in een oorlogssituatie, en de beeldvorming is enorm belangrijk. Bijvoorbeeld tijdens het Milosevic proces werd dit nog eens extra duidelijk toen een aantal tijdens en na de oorlog(en) gefabriceerde leugens werden gebruikt als "feiten" in de aanklacht tegen Milosevic. De man is -volgens de Amerikaanse methode- neergezet als een soort Hitler om de steun aan Kroatie, de Bosniers en Kosovaren te verkopen aan het Amerikaanse volk. Die beeldvorming is door de westerse media voor een groot deel overgenomen.
Als je in Nederland in de begin jaren '90 de pers volgde (internet was toen nog geen factor) werd er al een beeld gecreëerd waarbij de Serven de "bad guys" en agressors waren en met name de Bosnische moslims en in mindere mate de Kroaten de slachtoffers. Dat dat in de praktijk veel genuanceerder lag is pas mondjesmaat en later tot ons gekomen.
Als je in Nederland in de begin jaren '90 de pers volgde (internet was toen nog geen factor) werd er al een beeld gecreëerd waarbij de Serven de "bad guys" en agressors waren en met name de Bosnische moslims en in mindere mate de Kroaten de slachtoffers. Dat dat in de praktijk veel genuanceerder lag is pas mondjesmaat en later tot ons gekomen.
"That rug really tied the room together".
bron: http://www.nu.nl/news/817(...)me_te_worden%27.html
'Bosnië dreigt broeinest van moslimterrorisme te worden'
Uitgegeven: 3 september 2006 21:01
SARAJEVO - Bosnië-Herzegovina dreigt een broeinest van moslimterrorisme te worden. Dit zegt Sredoje Novic, het hoofd van de Bosnische geheime dienst SIPA, in een interview dat de krant Nezavisne Novine zondag publiceerde.
Novic is niet bang voor aanslagen in Bosnië zelf, maar voor het recruteren van terroristen voor aanslagen elders. Tijdens de oorlog in Bosnië (1992/95) sloten zich honderden buitenlandse moslims aan bij het regeringsleger van president Alija Izetbegovic. De moedjahedien stonden bekend om hun vaak gruwelijke optreden.
Volgens het vredesakkoord van Dayton hadden de moedjahedien moeten vertrekken, maar velen konden blijven door te trouwen met Bosnische vrouwen.
------
Met dank aan de EU en Amerika. Misschien waren de Serven toch niet zo fout als dat ze deden voorkomen...
'Bosnië dreigt broeinest van moslimterrorisme te worden'
Uitgegeven: 3 september 2006 21:01
SARAJEVO - Bosnië-Herzegovina dreigt een broeinest van moslimterrorisme te worden. Dit zegt Sredoje Novic, het hoofd van de Bosnische geheime dienst SIPA, in een interview dat de krant Nezavisne Novine zondag publiceerde.
Novic is niet bang voor aanslagen in Bosnië zelf, maar voor het recruteren van terroristen voor aanslagen elders. Tijdens de oorlog in Bosnië (1992/95) sloten zich honderden buitenlandse moslims aan bij het regeringsleger van president Alija Izetbegovic. De moedjahedien stonden bekend om hun vaak gruwelijke optreden.
Volgens het vredesakkoord van Dayton hadden de moedjahedien moeten vertrekken, maar velen konden blijven door te trouwen met Bosnische vrouwen.
------
Met dank aan de EU en Amerika. Misschien waren de Serven toch niet zo fout als dat ze deden voorkomen...
In de berichtgeving werd Servie altijd neergezet als een dictatuur en Kroatie als de democratie......dit was volslagen onzin.......Servie en Kroatie waren elkaars spiegelbeeld, beide landen werden autoritair geregeerd. De mainier waarop Tudjman zijn land runde verschilde in niets van Milosevic. Beiden brachten de pers onder controle, verrijkten hun eigen families ten koste van de staat en stimuleerden de oorlog om zo langer aan de macht te kunnen blijven....................oorlog gaf het excuus om politieke tegenstanders aan te kunnen pakken.quote:Op dinsdag 5 september 2006 10:56 schreef Art_Core het volgende:
De waarheid is vaak het grootste slachtoffer in een oorlogssituatie, en de beeldvorming is enorm belangrijk. Bijvoorbeeld tijdens het Milosevic proces werd dit nog eens extra duidelijk toen een aantal tijdens en na de oorlog(en) gefabriceerde leugens werden gebruikt als "feiten" in de aanklacht tegen Milosevic. De man is -volgens de Amerikaanse methode- neergezet als een soort Hitler om de steun aan Kroatie, de Bosniers en Kosovaren te verkopen aan het Amerikaanse volk. Die beeldvorming is door de westerse media voor een groot deel overgenomen.
Als je in Nederland in de begin jaren '90 de pers volgde (internet was toen nog geen factor) werd er al een beeld gecreëerd waarbij de Serven de "bad guys" en agressors waren en met name de Bosnische moslims en in mindere mate de Kroaten de slachtoffers. Dat dat in de praktijk veel genuanceerder lag is pas mondjesmaat en later tot ons gekomen.
Milosevic werd verweten dat hij een aanvalsoorlog in Bosnie voerde maar voor het gemak wordt maar even vergeten dat er zich veel Kroatische troepen in Bosnie bevonden die net zo huis hielden als de Serviers. Toevallig dat er in Sarajevo altijd meer camera's stonden dan in Mostar.........waar de Kroaten de Stari Most, een door de VN erkend cultureel erfgoed, hebben opgeblazen............Dit heeft in de media weinig aandacht gekregen, vooral als je het vergelijkt met de aandacht die een paar verdwaalde Servische granaten op Dubrovnik hebben gekregen.
Zelfs de leiders van extreem-rechtse partijen in Servie en Kroatie hadden overeenkomsten. Seselj en Paraga konden elkaars broertjes wel zijn.
Ik heb ook nooit begrepen hoe Milosevic in verband kon worden gebracht met Sebrenica. Hij had als pure machts-politicus totaal geen belang in een massamoord op het moment dat het Dayton-accoord al bijna klaar lag . En dan laat ik maar even buiten beschouwing dat Milosevic geen racist was...wel een genadeloze manipulator.
Veel dingen die gebeurd zijn in Bosnie zijn terug te voeren op allerlei onbetaalde rekeningen die nog vereffend mosten worden. Deze zaken waren vaak regionaal van karakter en gingen zelfs ethnische grenzen te buiten........Een van de veroordeelde Sebrenica moordenaars was een Kroaat...................zelfs autoriteiten in belgrado en Zagreb hadden dat niet onder controle.
Sorry dat mijn bijdrage een beetje rommelig is maar dat heb ik altijd als ik over de situatie in Joegoslavie schrijf. Het is vaak moeilijk om een begin en een eind te formuleren en tijdens het schrijven schieten mij altijd weer andere dingen te binnen. Dat bewijst maar weer eens hoe gecompliceerd de situatie is.
Als iemand een boeiende studie wil lezen over de de vergelijking Servie/Kroatie en de oorzaken van de oorlog is het volgende misschien interessant.
http://www.ceu.hu/nation/theses/hajdinjak0001.pdf
Het is geschreven door een Sloveen....dus min of meer onpartijdig.
Het is een lange studie maar het is prettig geschreven.
Ik ben nu in Travel een verslag aan het schrijven van m'n reis door Kroatië en Bosnië. Met natuurlijk mijn indrukken van hoe het er was aan de hand van deze reis. [Reisverslag] Kroatië en Bosnië op de fiets.
|
|
