Kind (1 jaar) in coma

Is het jochie nu overleden? Heb ik iets gemist?

Volgens mij (omdat ze het heeft over protocol van het ziekenhuis) gaat het hier over orgaandonatie. En er zou idd nog best heel veel bruikbaar kunnen zijn. Bijvoorbeeld het hartje, lever, niertjes, netvlies etc.

Ja, het is protocol, ja het is pijnlijk maar het is ook iets waar over nagedacht 'moet' worden. Juist de vraag naar organen voor deze kleintjes is heel groot omdat het gelukkig niet vaak voor komt dat een kindje van deze leeftijd overlijdt op een wijze dat hij/zij nog als donor kan dienen.

Ik moet zeggen dat ik het wel een beetje kop in het zand stekerig vind om er niet over na te willen denken, ze lijken zelfs beledigd te zijn.
Maar ondertussen wel de hele wereld vragen te bidden voor ze...
Er zijn weet ik niet hoeveel ouders die bidden dat hun kindje geholpen kan worden op wat voor manier dan ook...
_{En ja, het is uiterst pijnlijk dat dit een geval is van 'de een zijn dood...' Dat snap ik uiteraard ook wel, maar toch... Vaak worden donoren nog een tijdje in leven gehouden tot de ontvangers gevonden en klaargemaakt zijn. Dus ik snap ook wel dat het ziekenhuis het nu vraagt en niet op het moment dat het daadwerkelijk gaat gebeuren.}

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 15:23 schreef PeuRac het volgende:
Ik heb beide ouders gisteren aan de telefoon gehad en het gaat hier om justitiele vervolging, niet om donatie.

Ah ok.
Nou ja, ook dan vind ik het kop in het zand stekerig. Ik vind het alleen maar netjes van het ziekenhuis dat ze vertellen dat het straks met het overlijden niet zomaar afgelopen is, dat ze er rekening mee moeten houden dat het nog even heel vervelend kan worden.
Ik zou dat liever ook meteen weten dan dat je op dat moment heel veel moet gaan regelen en er dan plotseling mee geconfronteerd word.

En verder, het is mss in dit geval niet terecht/nodig maar het moet eens een keer niet gebeuren, dan is Nederland ook te klein en staat iedereen op zijn kop 'want de instanties doen niets'.
Heel vervelend voor die gevallen waarin het echt een ongeluk betreft maar het is niet anders...

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 15:05 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Hoe bedoel je dit, wie heeft het over omruilen

Peurac mag me corrigeren als ik het mis heb, maar volgens mij had hij een kleine verwarring over de orgaandonatie. Volgens mij vatte Peurac het andersom op: Dat Enzo nieuwe organen zou krijgen in plaats van Enzo organen zou afstaan.

Dan is de rest van zijn post ook duidelijker.

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 15:28 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Ah ok.
Nou ja, ook dan vind ik het kop in het zand stekerig. Ik vind het alleen maar netjes van het ziekenhuis dat ze vertellen dat het straks met het overlijden niet zomaar afgelopen is, dat ze er rekening mee moeten houden dat het nog even heel vervelend kan worden.
Ik zou dat liever ook meteen weten dan dat je op dat moment heel veel moet gaan regelen en er dan plotseling mee geconfronteerd word.

Volgens mij is het niet bedoeld als kop in het zand steken. Ik kan me in elk geval voorstellen dat je je werkelijk maar met 1 ding bezig kunt houden en dat is je kind. In erge nood is het niet ongebruikelijk dat je je hoofd in compartimenten verdeeld om alles aan te kunnen. Zo komt de zinsnede van de moeder op mij over althans hoor, ik kan dat mis hebben.

Los van dat is deze gebeurtenis toch 1 van je ergste nachtmerries als ouder/verzorger. Ik wens de ouders veel sterkte toe.

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 15:28 schreef Brighteyes het volgende:
Nou ja, ook dan vind ik het kop in het zand stekerig. Ik vind het alleen maar netjes van het ziekenhuis dat ze vertellen dat het straks met het overlijden niet zomaar afgelopen is, dat ze er rekening mee moeten houden dat het nog even heel vervelend kan worden.

Nou, TS zei net dat de vader het had over een begrafenis, maar de indruk die de moeder (en schrijfster) mij geeft, is dat zij nog hoopt op en bidt voor een wonder. Een heel ander uitgangspunt dan dat van de artsen (en misschien wel haar man ). Als je zo denkt en voelt, begint zo'n arts over iets dat voor jou totaal nog niet ter zake doende is. Dus vanuit haar kan ik me de verontwaardiging wel voorstellen, maar die arts heeft natuurlijk gelijk dat hij het ter sprake brengt.

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 16:33 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Nou, TS zei net dat de vader het had over een begrafenis, maar de indruk die de moeder (en schrijfster) mij geeft, is dat zij nog hoopt op en bidt voor een wonder. Een heel ander uitgangspunt dan dat van de artsen (en misschien wel haar man ). Als je zo denkt en voelt, begint zo'n arts over iets dat voor jou totaal nog niet ter zake doende is. Dus vanuit haar kan ik me de verontwaardiging wel voorstellen, maar die arts heeft natuurlijk gelijk dat hij het ter sprake brengt.

das moederkloek gedrag (met of zonder god of wat ook) volgens mij wil iedere moeder wel doorgaan tot het eind en dan willen ze ook niks anders horen.. nou ja goed, das mijn eigen ervaring dan.

Lijkt mij ook Mous, je houdt je vast aan elk strohalmpje tot het echt over is...

wat is het toch ontzettend hard. En kan me voorstellen dat je nu even niet wil horen van een justitieel onderzoek al moet zo'n arts dat natuurlijk wel zeggen. Verschrikkelijk lijkt het me.

Er is vorig jaar een zaak geweest (in Nederland) van een moeder die haar twee kinderen even in de lege badkuip had gezet omdat ze erg naar de w.c. moest. De oudste heeft toen de stop gepakt die naast het bad lag, erin gestopt, de kraan aangezet en daardoor is de jongste verdronken. Die moeder is veroordeeld wegens nalatigheid, dus dat soort veroordelingen komen toch wel voor. (ik ken de details van de zaak niet, meen me te herinneren dat ze 15 minuten was weggeweest om te bellen en dat dat de doorslag gaf). Het lijkt me wel verschrikkelijk, je kind dood, je voelt je waarschijnlijk ook nog hardstikke schuldig en dan ook nog dat eroverheen. Bah, ik hoop dat dat ze zoveel mogelijk bespaard blijft.

het was zelfs nog langer dan 15 minuten, hier wat meer informatie over die zaak. (dat gedoe over die voodoo moet je even negeren, dat is later nooit meer teruggekomen dus dat is waarschijnlijk gewoon onzin). De vrouw is overigens wel schuldig bevonden, maar heeft geen straf gekregen.

Ik moet veel aan het jochie denken. Vind het echt zo erg triest

En er worden hier ook ouders veroordeeld hoor met jarenlange gevangenis straffen erbij. Het zou me niks verbazen als de ouders in dit geval ook nog behoorlijk zullen moeten vechten voor hun vrijheid, want 1 ding staat vast en dat is dat ze het kind alleen gelaten hebben in die stoel. Hoe triest ook dat de afloop zo is als hij nu is.

Afgezien van het feit dat ze zich zullen moeten verantwoorden, lijkt het mij voor de ouders al een ware hel opzich. Ik weet niet hoe schuldig ik mij zou voelen, maar het lijkt mij dat je daar al levenslang mee hebt!

Update van gisteren

Jammer dat ik dit forum niet eerder ontdekt heb, ik lees al jaren het OOL forum, en natuurlijk alles over Enzo. Hoe erg ik het vind voor hem en zijn ouders, het is en blijft grove nalatigheid. Het kind was 7 maanden oud toen hij dat ongeluk kreeg, de moeder stapt er heel makkelijk overheen dat ze hem 10 minuten alleen liet (in een kinderstoel die wij ook hadden maar in de vuurkorf is beland omdat het een onding was) en zoals ik het lees, heeft ze meer vertrouwen in god dan in de artsen. Iedereen moet maar bidden en dan komt alles goed. Ik krijg hier een naar gevoel van. Ik heb nooit mijn kinderen op die leeftijd in de kinderstoel gezet, met 7 maanden zaten ze in de maxicosi of lagen ze in de box als ik even weg moest. Helemaal als er een onberekenbare peuter bij liep. Natuurlijk heb ik weer andere dingen gedaan die niet kunnen, maar het komt bij mij over alsof ze voor haar verantwoordelijkheden wegloopt. God waakt over hun (dus ook over een baby waar je zo bij weg kan lopen) en nu moet god het maar weer opknappen, en dat doet hij ook als er maar genoeg mensen bidden. Geen enkel woord van spijt, of; hoe had ik dit kunnen doen.
En orgaandonatie; het kindje was eigenlijk toch al overleden toen ze hem vond, hij is gereanimeerd, alles zal zo'n half uur geduurd hebben, de ambulance is er ook niet direkt na 1 seconde. Zijn alle organen dan niet te lang zonder zuurstof geweest om nog bruikbaar te zijn?

quote:

Op dinsdag 29 november 2005 09:40 schreef BlondT het volgende:
Jammer dat ik dit forum niet eerder ontdekt heb, ik lees al jaren het OOL forum, en natuurlijk alles over Enzo. Hoe erg ik het vind voor hem en zijn ouders, het is en blijft grove nalatigheid. Het kind was 7 maanden oud toen hij dat ongeluk kreeg, de moeder stapt er heel makkelijk overheen dat ze hem 10 minuten alleen liet (in een kinderstoel die wij ook hadden maar in de vuurkorf is beland omdat het een onding was) en zoals ik het lees, heeft ze meer vertrouwen in god dan in de artsen. Iedereen moet maar bidden en dan komt alles goed. Ik krijg hier een naar gevoel van. Ik heb nooit mijn kinderen op die leeftijd in de kinderstoel gezet, met 7 maanden zaten ze in de maxicosi of lagen ze in de box als ik even weg moest. Helemaal als er een onberekenbare peuter bij liep. Natuurlijk heb ik weer andere dingen gedaan die niet kunnen, maar het komt bij mij over alsof ze voor haar verantwoordelijkheden wegloopt. God waakt over hun (dus ook over een baby waar je zo bij weg kan lopen) en nu moet god het maar weer opknappen, en dat doet hij ook als er maar genoeg mensen bidden. Geen enkel woord van spijt, of; hoe had ik dit kunnen doen.
En orgaandonatie; het kindje was eigenlijk toch al overleden toen ze hem vond, hij is gereanimeerd, alles zal zo'n half uur geduurd hebben, de ambulance is er ook niet direkt na 1 seconde. Zijn alle organen dan niet te lang zonder zuurstof geweest om nog bruikbaar te zijn?

Helemaal mee eens.. ik kon het zo niet verwoorden maar je zegt het precies goed. Geen woord van spijt..

Organen blijven gewoon goed, hersenen minder..

Nogal kort door de bocht BlondT. Ik krijg ook wat jeuk van dat gedoe over de Here de hele tijd, maar je oordeelt wel zwaar. Hoe weet jij wat er verder in die mensen omgaat? Zij tonen zich nu zo aan de buitenwereld, daar halen zij blijkbaar kracht uit. Wie zegt dat ze zich ondertussen niet voor hun kop slaan? Of dat in de toekomst nog gaan doen? Iedereen reageert op zijn eigen manier in een crisis, dit is hun manier.

Ik denk dat je als ouder een modus operandi moet vinden als je met zoiets -dat je had kunnen voorkomen dat dit met je kind gebeurd is- moet leven. Dat ze wegkruipen in god vind ik curieus (omdat ik niet kan bevatten dat je zo intens in god kan geloven) maar wel begrijpelijk, en fijn voor hen dat ze dat kunnen. Dat ze het bijvoorbeeld prettig vinden veel steun van wildvreemden te krijgen (waar ligt de grens tussen compassie en ramptoerisme?) snap ik ook niet helemaal, maar dat *zij* zich erdoor getroost voelen lijkt me evident.
De kans dat mijn kinderen in hun tuigje stikken is nihil, want in onze kinderstoel zit geen tuigje. Er zijn echter tientallen andere dingen die we wel of niet met ze doen die je nalatig zou kunnen noemen, en soms heb ik ook best last van onoplettende stomheid (check het blundertopic ). Een gestikt kind is een wel heel, heel, heel erg zware straf voor vagelijk 'ach, ik kan hem wel even alleen laten' denken. Voor zover je dat uberhaupt echt bewust denkt. En dat je kind door je eigen stommiteit omkomt lijkt me echt het gruwelijkste wat je kan overkomen. En ik denk eigenlijk juist niet dat ze wegloopt voor haar verantwoordelijkheid, dan had ze waarschijnlijk uberhaupt niet zo duidelijk geschreven dat ze (te) lang bij hem was weggelopen.
Weet niet zeker of ze echt tien minuten stond te praten, teruglezend vind ik alleen dat de reanimatie tien minuten duurde.

Ik denk niet dat het zwaar oordelen is, het is een constatering. Het enige waar wij op af kunnen gaan is het schrijven van moeders. En dat is precies zoald BlondT het beschrijft.

Het is niet zo dat dit een straf moet zijn, dit gun je niemand en iedereen hoopt (anderen bidden) dat dit jochie er weer bovenop komt, ook al wordt de kans steeds kleiner.

Ik snap wel wat je bedoelt, BlondT, maar ik weet niet of die moeder er echt zo makkelijk overheen stapt en erop vertrouwt dat God alles weer heelt, of dat het gewoon een houding is, een manier om deze zware tijd aan te kunnen en tegemoet te treden, zonder verteerd te worden door schuldgevoel. Ik neem aan dat zij ook wel weet dat 'waken van God' niet betekent dat God wel oppast als jij even weg moet. Ik denk en hoop echt dat het een houding is.

Mee eens, miss_dynastie. Wij zien maar een heel klein stukje van wat die mensen zouden kunnen denken. Het grote nadeel van schrijven is dat het altijd te weinig is om de emoties uit te kunnen lezen. En als je al geen zin hebt om te schrijven, maar het doet opdat anderen (kennissen) ervan kunnen horen, dan wordt het kort, ja. Maar wij kennen die mensen helemaal niet, dus worden de verhalen te abstract.

Anneja, ik heb ook wat berichten terug gelezen en vond het volgende :"Oja, en val de jehova getuigen niet aan hierop, ik had een goed gesprek met ze. En voor hetzelfde geld had ik met iemand anders 10 minuten aan de deur gestaan" (vorige week dinsdag).
Ik kan best wat kort door de bocht reageren, maar ik reageer op wat ik lees. Over dat schuldgevoel wat ik in alle berichten mis, dat zou best nog wel kunnen komen, maar is dat niet iets mens-eigens? Als er iets gebeurt, dat je direkt de schuld bij jezelf legt? Had ik maar niet dit, of was ik maar niet dat... Ik mag niet oordelen, maar ik word zo kriegelig van die godsdienstwaanzin, mag ik eigenlijk ook niet zeggen, maar zo komt het bij mij over.