LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Dat was nog eens een mooie macro geweest...quote:Op zondag 13 november 2005 16:24 schreef Vivi het volgende:
"Wat is de mens? Een monument van zwakheden, een prooi van het moment, een speling van het lot; de rest is slijm en gal. "
- Aristoteles
misverstandje ...quote:Op maandag 14 november 2005 00:08 schreef Nadine26 het volgende:
Oh, bijna alles is erger dan iemand die zich bewust is van zijn/haar eigen schoonheid.
Mijn 'familiekroniek' diende slechts ter illustratie van de opvatting van mijn tante (eigenlijk van haar generatie, mijn ouders incluis) ten aanzien van iemands bewustzijn van zijn/haar eigen schoonheid.
ik had geen moeite met mijn achternichtje, integendeel ... mede gelet op haar voortreffelijke schoolresultaten.
Ik lijk op mijn vader.quote:Op zondag 13 november 2005 18:40 schreef Martel het volgende:
"Kijk je op een dag in de spiegel, en denk je dan ... wat lijk ik op m'n moeder ..."
Was je moeder ook een beauty (in haar jongere jaren)?
Hij was geen beauty in zijn jonge jaren, maar wel een golden boy. Later is hij verleider geworden van beroep. (Beter gezegd: hij stak veel tijd in zijn vrije tijd.)
Nee, zo had ik het ook begrepen.quote:Op maandag 14 november 2005 01:07 schreef Gajus het volgende:
misverstandje ...
Ik sprak als het ware tegen je tante.
Nadine, je bent weer ouderwets op dreef.quote:Op maandag 14 november 2005 00:58 schreef Nadine26 het volgende:
... het ergste is nog wel dat er héél veel oneerlijke mensen rondlopen op deze wereld.
De ellende is het gemak waarmee iemand (i.p.v. iemands daad) wordt gediskwalificeerd.
Iemand doet iets oneerlijks. Dat is dan een oneerlijke daad. Maar is hij daarmee ook een oneerlijk mens? Misschien heeft hij naast die ene oneerlijke daad wel talloze eerlijke daden verricht. Is hij daarmee dan toch weer een eerlijk mens?
Eerlijk is default. Een oneerlijke daad is de uitzondering die je diskwalificeert als eerlijk persoon. Je bent dan een 'meestal eerlijk persoon' of een 'vaak best eerlijk persoon' op zijn best.quote:Op maandag 14 november 2005 01:41 schreef Gajus het volgende:
[..]
Nadine, je bent weer ouderwets op dreef.
De ellende is het gemak waarmee iemand (i.p.v. iemands daad) wordt gediskwalificeerd.
Iemand doet iets oneerlijks. Dat is dan een oneerlijke daad. Maar is hij daarmee ook een oneerlijk mens? Misschien heeft hij naast die ene oneerlijke daad wel talloze eerlijke daden verricht. Is hij daarmee dan toch weer een eerlijk mens?
Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. [Joh 8:7]quote:Op maandag 14 november 2005 02:50 schreef cioran63 het volgende:
Eerlijk is default. Een oneerlijke daad is de uitzondering die je diskwalificeert als eerlijk persoon. Je bent dan een 'meestal eerlijk persoon' of een 'vaak best eerlijk persoon' op zijn best.
zelfs Jezus wierp geen steen ... ik bedoel maar ...
Oh, maar eerlijke mensen, echt eerlijke mensen, als ze al bestaan, zouden de gruwelijkste hufters zijn die je je kunt voorstellen. Ware galbakken.
Sterker nog, een écht eerlijk mens zou zich niet kunnen handhaven binnen onze maatschappij. Die zou uitgestoten worden, als sociale paria bestempeld.
Buiten dat weet ik eigenlijk niet goed wat eerlijkheid is. De voorbeelden die ik ervan gezien heb, vond ik nogal saai. Als je altijd alleen maar eerlijk bent, ben je verdomd weinig...
Wie zei dat nu ook al weer: "Een slecht geweten is de moeder van veel heerlijke ervaringen".
En m.b.t. schoonheid, hoe kan je je als persoon in godsnaam niet bewust zijn van je schoonheid, aangezien schoonheid lovende reacties en complimenten oproept. Als iedere dag mensen tegen je zeggen dat je mooi bent, dan weet je dat het zo moet zijn, tenzij al die mensen liegen natuurlijk. En dan nog kan je zelf ook in de spiegel kijken. Dit impliceert dus dat in dit geval oneerlijkheid, het veinzen van het onbewust zijn van je eigen schoonheid, hoger wordt aangeslagen dan de alom geprezen eerlijkheid. God wat is de mens toch een hypocriet wezen. Daarbij ben ik van mening dat alleen oppervlakkige mensen geen belang aan uiterlijkheden hechten.
Zo. En nu stort ik me weer met volle overgave in mijn herfstdepressie en mijn tot nu toe niet benoembare persoonlijkheidsstoornis.
Buiten dat weet ik eigenlijk niet goed wat eerlijkheid is. De voorbeelden die ik ervan gezien heb, vond ik nogal saai. Als je altijd alleen maar eerlijk bent, ben je verdomd weinig...
Wie zei dat nu ook al weer: "Een slecht geweten is de moeder van veel heerlijke ervaringen".
En m.b.t. schoonheid, hoe kan je je als persoon in godsnaam niet bewust zijn van je schoonheid, aangezien schoonheid lovende reacties en complimenten oproept. Als iedere dag mensen tegen je zeggen dat je mooi bent, dan weet je dat het zo moet zijn, tenzij al die mensen liegen natuurlijk. En dan nog kan je zelf ook in de spiegel kijken. Dit impliceert dus dat in dit geval oneerlijkheid, het veinzen van het onbewust zijn van je eigen schoonheid, hoger wordt aangeslagen dan de alom geprezen eerlijkheid. God wat is de mens toch een hypocriet wezen. Daarbij ben ik van mening dat alleen oppervlakkige mensen geen belang aan uiterlijkheden hechten.
Zo. En nu stort ik me weer met volle overgave in mijn herfstdepressie en mijn tot nu toe niet benoembare persoonlijkheidsstoornis.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Het was me de crematie wel.
Nu ben ik dronken. Nou ja: een crematie, wat kun je erover vertellen?
'Siciliaanse toestanden,' mompelde mijn vriendin M., die het wel kon waarderen dat er zoveel drank werd geschonken. 'Ik moest denken aan een Siciliaanse familie, toen ik jullie op de eerste rij zag zitten. Allemaal in het zwart. En huilen. Maar daarna... god, wat een zuipfestijn. Iedereen was bezopen, zelfs je bejaarde tantes kwamen op hun knieën naar buiten gekropen!'
Mijn vader zat ook op de eerste rij.
De secretaresse was thuisgebleven.
Ik heb een verhaal gehouden. Een speech, of een spiets. Ik kan het goed, al zeg ik het zelf, speechen heb ik als corpslid wel geleerd. Mijn broer & zus zijn ook allebei corpslid (geweest), maar een zaal toespreken, ho maar. De twee 'sprekers' uit onze familie, dat zijn mijn vader en ik. Maar mijn vader mocht niet. Die is gescheiden van mijn moeder - dan hadden we een complete handleiding moeten uitdelen aan de tweehonderd gasten - noem je dat zo: gasten? - en zodoende lag het voor de hand dat ik het zou doen.
We hebben vanochtend om tien uur de eerste fles champagne opgengetrokken. We mogen onszelf nu officieel alcoholisten noemen, denk ik.
We hadden zo'n glimmende begrafenisauto. Het leek wel een feestje, achterin die limousine. De chauffeur deed alsof hij niets in de gaten had. Maar er drupten ook tranen. Niet bij mij, want ik moest nog speechen. Ik beet op mijn kiezen. Thijs zat naast mij, en op de bank voor ons hingen Francesca en Pablo tegen elkaar aan. Tom zat naast hen.
Ik droeg mijn spijkerbroek. Tom was woedend, hij zei: 'Dat flik je niet, Nadine. Eén ding: je flikt het niet om in een spijkerbroek achter dat spreekgestoelte te gaan staan.' Maar het was al te laat. De begrafenischauffeur had al een paar keer aangebeld om te vragen waar we bleven, we kwamen te laat, we moesten opschieten.
Ik had wel gezocht naar een begrafenistenue, op zaterdagmiddag om vier uur, maar ik was in het pashokje in tranen uitgebarsten. Bij elke zwarte jurk en zwarte broek en zwarte catsuit die de verkoopster me voorhield, was ik harder gaan huilen. "Sorry hoor," had ik gezegd. "Het zijn mooie kleren, maar ik heb mijn dag niet."
"Ach, dat hebben we allemaal wel eens," zei ze. En toen, samenzweerderig: "Het zijn de hormoontjes, hè? Ik ken dat wel."
Ik liet het maar zo.
Het was een mooie spijkerbroek, dat was Frankie met me eens. Geen rafels en gaten. Bovendien: geen hond die een glimp van mijn broek zou opvangen als ik achter dat spreekgestoelte stond, en erboven droeg ik een zwart jasje van Gucci. Niet mis: Gucci. Echte Italiaanse couture. Het jasje had ik uit mijn moeders kast gepakt. Het zat als gegoten.
"Je ziet eruit als een popster," zei Thijs.
"Kan dat, voor een begrafenis?" vroeg ik nerveus.
"Het is een crematie." Hij sloeg een arm om me heen. "Natuurlijk kan dat. Het is toch jouw moeder. Je ziet er prachtig uit."
We zetten koers naar het rouwcentrum. Pablo vertelde sterke verhalen. Hij vertelt altijd verhalen over drank en hoerententen en vechtpartijen, hij is een kunstenaar. Hij houdt van paaldanseressen, op een kunstzinnige en poëtische manier. De chauffeur deed nog steeds alsof hij niets in de gaten had, maar hij slingerde behoorlijk.
Pablo had een fles champagne meegesmokkeld in de begrafenisauto. Op een bepaald moment vroeg ik: "Wat gaan we eigenlijk doen bij het rouwcentrum?" en Tom antwoordde: "Mama ophalen. De kist." Ik was niet meer zo helder, ik vroeg: "En dan? Leggen ze haar dan achterin?" Dat was een domme opmerking. Pablo zat de hele tijd naar zijn voorhoofd te wijzen, terwijl hij voor me zat, ik zag het wel, ik zag hoe hij naar Francesca keek en hoe hij naar zijn voorhoofd wees, met zo'n blik van: 'Jezus, die familie van jou...' en dankzij die kop van hem was ik op slag weer nuchter.
Bij het rouwcentrum gebeurde er iets raars. Iemand rukte het portier open. Onwillekeurig stapten wij uit; onwillekeurig volgden wij de mevrouw in het zwarte mantelpakje naar binnen, zij zou wel weten wat de bedoeling was. Wij hadden geen idee. De afgelopen week heb ik Frankie vaak horen zeggen: "Mijnheer, wij hebben nog niet zo vaak met dit bijltje gehakt."
Plotseling stonden we in een stiltekamer. Aan het uiteinde, tegen de muur, stond de kist. Wij keken elkaar aan. De kist, de kist.
---- wordt vervolgd ----
Nu ben ik dronken. Nou ja: een crematie, wat kun je erover vertellen?
'Siciliaanse toestanden,' mompelde mijn vriendin M., die het wel kon waarderen dat er zoveel drank werd geschonken. 'Ik moest denken aan een Siciliaanse familie, toen ik jullie op de eerste rij zag zitten. Allemaal in het zwart. En huilen. Maar daarna... god, wat een zuipfestijn. Iedereen was bezopen, zelfs je bejaarde tantes kwamen op hun knieën naar buiten gekropen!'
Mijn vader zat ook op de eerste rij.
De secretaresse was thuisgebleven.
Ik heb een verhaal gehouden. Een speech, of een spiets. Ik kan het goed, al zeg ik het zelf, speechen heb ik als corpslid wel geleerd. Mijn broer & zus zijn ook allebei corpslid (geweest), maar een zaal toespreken, ho maar. De twee 'sprekers' uit onze familie, dat zijn mijn vader en ik. Maar mijn vader mocht niet. Die is gescheiden van mijn moeder - dan hadden we een complete handleiding moeten uitdelen aan de tweehonderd gasten - noem je dat zo: gasten? - en zodoende lag het voor de hand dat ik het zou doen.
We hebben vanochtend om tien uur de eerste fles champagne opgengetrokken. We mogen onszelf nu officieel alcoholisten noemen, denk ik.
We hadden zo'n glimmende begrafenisauto. Het leek wel een feestje, achterin die limousine. De chauffeur deed alsof hij niets in de gaten had. Maar er drupten ook tranen. Niet bij mij, want ik moest nog speechen. Ik beet op mijn kiezen. Thijs zat naast mij, en op de bank voor ons hingen Francesca en Pablo tegen elkaar aan. Tom zat naast hen.
Ik droeg mijn spijkerbroek. Tom was woedend, hij zei: 'Dat flik je niet, Nadine. Eén ding: je flikt het niet om in een spijkerbroek achter dat spreekgestoelte te gaan staan.' Maar het was al te laat. De begrafenischauffeur had al een paar keer aangebeld om te vragen waar we bleven, we kwamen te laat, we moesten opschieten.
Ik had wel gezocht naar een begrafenistenue, op zaterdagmiddag om vier uur, maar ik was in het pashokje in tranen uitgebarsten. Bij elke zwarte jurk en zwarte broek en zwarte catsuit die de verkoopster me voorhield, was ik harder gaan huilen. "Sorry hoor," had ik gezegd. "Het zijn mooie kleren, maar ik heb mijn dag niet."
"Ach, dat hebben we allemaal wel eens," zei ze. En toen, samenzweerderig: "Het zijn de hormoontjes, hè? Ik ken dat wel."
Ik liet het maar zo.
Het was een mooie spijkerbroek, dat was Frankie met me eens. Geen rafels en gaten. Bovendien: geen hond die een glimp van mijn broek zou opvangen als ik achter dat spreekgestoelte stond, en erboven droeg ik een zwart jasje van Gucci. Niet mis: Gucci. Echte Italiaanse couture. Het jasje had ik uit mijn moeders kast gepakt. Het zat als gegoten.
"Je ziet eruit als een popster," zei Thijs.
"Kan dat, voor een begrafenis?" vroeg ik nerveus.
"Het is een crematie." Hij sloeg een arm om me heen. "Natuurlijk kan dat. Het is toch jouw moeder. Je ziet er prachtig uit."
We zetten koers naar het rouwcentrum. Pablo vertelde sterke verhalen. Hij vertelt altijd verhalen over drank en hoerententen en vechtpartijen, hij is een kunstenaar. Hij houdt van paaldanseressen, op een kunstzinnige en poëtische manier. De chauffeur deed nog steeds alsof hij niets in de gaten had, maar hij slingerde behoorlijk.
Pablo had een fles champagne meegesmokkeld in de begrafenisauto. Op een bepaald moment vroeg ik: "Wat gaan we eigenlijk doen bij het rouwcentrum?" en Tom antwoordde: "Mama ophalen. De kist." Ik was niet meer zo helder, ik vroeg: "En dan? Leggen ze haar dan achterin?" Dat was een domme opmerking. Pablo zat de hele tijd naar zijn voorhoofd te wijzen, terwijl hij voor me zat, ik zag het wel, ik zag hoe hij naar Francesca keek en hoe hij naar zijn voorhoofd wees, met zo'n blik van: 'Jezus, die familie van jou...' en dankzij die kop van hem was ik op slag weer nuchter.
Bij het rouwcentrum gebeurde er iets raars. Iemand rukte het portier open. Onwillekeurig stapten wij uit; onwillekeurig volgden wij de mevrouw in het zwarte mantelpakje naar binnen, zij zou wel weten wat de bedoeling was. Wij hadden geen idee. De afgelopen week heb ik Frankie vaak horen zeggen: "Mijnheer, wij hebben nog niet zo vaak met dit bijltje gehakt."
Plotseling stonden we in een stiltekamer. Aan het uiteinde, tegen de muur, stond de kist. Wij keken elkaar aan. De kist, de kist.
---- wordt vervolgd ----
Omdat een (traditionele) Christen bepaalde normen & waarden hanteert:quote:Op maandag 14 november 2005 12:05 schreef Vivi het volgende:
... hoe kan je je als persoon in godsnaam niet bewust zijn van je schoonheid? ...
- "schoonheid is ijdelheid" [Spreuken 31:30],
- "ijdelheid" is één der zeven hoofdzonden.
In het gedicht De Spiegel zegt Hieronymus van Alphen:quote:... dan nog kan je zelf ook in de spiegel kijken. ...
Die telkens in de spiegel ziet,
En zich met schoonheid vleit,
Beseft de ware schoonheid niet,
Maar jaagt naar ijdelheid.
Dit keer geen Champagnekist ... mag ik hopen .quote:Op dinsdag 15 november 2005 01:23 schreef Nadine26 het volgende:
Aan het uiteinde, tegen de muur, stond de kist. Wij keken elkaar aan. De kist, de kist.
---- wordt vervolgd ----
Traditionele christen of niet, je bedoelt dus dat je moet doen alsof je niet weet dat je mooi bent, want dan ben je ijdel, ergo, bega je 1 van de zeven hoofdzonden, dus daarom lieg je maar dat je er niet van bewust bent, wat wrs ook wel onder 1 van de zeven hoofdzonden te scharen valtquote:Op dinsdag 15 november 2005 01:50 schreef Gajus het volgende:
[..]
Omdat een (traditionele) Christen bepaalde normen & waarden hanteert:
- "schoonheid is ijdelheid" [Spreuken 31:30],
- "ijdelheid" is één der zeven hoofdzonden.
[..]
In het gedicht De Spiegel zegt Hieronymus van Alphen:
Die telkens in de spiegel ziet,
En zich met schoonheid vleit,
Beseft de ware schoonheid niet,
Maar jaagt naar ijdelheid.
Wat heerlijk toch, dat Gristendom
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
da's wel zo ongeveer de basis van het christendom ja....het elfde gebod:quote:Op dinsdag 15 november 2005 10:18 schreef Vivi het volgende:
Traditionele christen of niet, je bedoelt dus dat je moet doen alsof je niet weet dat je mooi bent, want dan ben je ijdel, ergo, bega je 1 van de zeven hoofdzonden, dus daarom lieg je maar dat je er niet van bewust bent, wat wrs ook wel onder 1 van de zeven hoofdzonden te scharen valt
Wat heerlijk toch, dat Gristendom
'Gij zult eerlijk zijn tegen anderen, en liegen tegen uzelf..'
wat is beter? eerlijk zijn tegen anderen, en liegen tegen jezelf...of liegen tegen anderen, en eerlijk zijn tegen jezelf....ik ga dan toch maar voor het tweede denk ik
Give a man a fire and he'll be warm for a day. Set a man on fire and he'll be warm for the rest of his life.
Je username is een saillant detail in dit gevalquote:Op dinsdag 15 november 2005 11:03 schreef Abbadon het volgende:
[..]
da's wel zo ongeveer de basis van het christendom ja....het elfde gebod:
'Gij zult eerlijk zijn tegen anderen, en liegen tegen uzelf..'
wat is beter? eerlijk zijn tegen anderen, en liegen tegen jezelf...of liegen tegen anderen, en eerlijk zijn tegen jezelf....ik ga dan toch maar voor het tweede denk ik
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
De mevrouw in het zwarte mantelpakje bleek een soort gastvrouw; zij zou de 'plechtigheid' in goede banen leiden, zei ze. Kopje koffie?
Nou, lekker. Ik stak een sigaret op. Tot haar spijt moest de gastvrouw mij vragen de sigaret onmiddellijk te doven, want in moderne rouwcentra geldt een rookverbod. Daarna gunde ze ons een 'momentje alleen.'
Ik drentelde om de kist heen; ik legde mijn handen op het hout en kuste de plek waar mijn moeders voorhoofd zich moest bevinden. En ik dacht aan het telefoontje van iemand die tegen me had gezegd: "Haar voeten, ik moet steeds denken aan haar voeten, die nu wel ijskoud zullen zijn."
Pablo zei: "Ik ben gek op stiltekamers, wat een rust!"
"Het is een rouwcentrum," mompelde Frankie door haar tranen heen.
"Ja," zei Pablo. "Lekker rustig."
Een kist is een kist. Om de een of andere reden is het onmogelijk om afscheid te nemen van een kist.
Vorige week hadden wij eindeloos aan haar hals gevoeld, en aan haar handen. Ze was nog warm, het duurt best lang voordat een lijk afkoelt, een paar uur. Het woord 'lijk' bezorgde me koude rillingen, maar Frankie zei: "Je moet de dingen niet mooier maken dan ze zijn. Het is zoals het is."
Mijn moeder droeg het grijsblauwe T-shirt dat wij speciaal voor haar hadden uitgekozen. Het stond haar mooi. Vreemd, maar die uren voor haar dood zag ze eruit alsof ze haar gezicht door een professionele make-upartiest had laten airbrushen; ze had een prachtige, egale huid, matbruin, alsof ze net op vakantie was geweest naar Barbados. Ik moest steeds naar haar kijken.
's Morgens had ik gevraagd: "Wat wil je nog? Iets eten, drinken? Heb je ergens zin in?"
Ze dacht er even over na. "Een cappuccino," zei ze toen.
Ik zocht in de keuken naar een melkklopper. Ik zocht beter. Ik zoch nóg beter, ook achter de espressomachine en in de groentenla, maar het enige wat ik kon vinden was een krankzinnig klein melkkloppertje, een ridicuul poppeninstrumentje dat vermoedelijk bedoeld was als snuisterijtje, leuk voor op de schoorsteenmantel.
Pan op het vuur, melk erin.
Ik beet me vast in mijn opdracht, poppenkloppertje of niet - dit moest de beste cappucciono van mijn leven worden, al zou ik mijn arm uit de kom kloppen, al zou ik er een blijvende handicap aan overhouden.
Mislukt. Ik smeet de melk weg in de gootsteen. Nieuwe melk. En daarna: weer kloppen, nog harder, nog woester, het zweet brak me uit, godverdomme, laat die melk schuimen, kom op, hou vol, schuim dan toch, schuim!
Ik serveerde mijn moeder de perfecte cappuccino. En ik zei dat ik haar lief vond. Dat ik zoveel van haar hield. Dat ze een goed leven had gehad, en zij beaamde het: "Ja, dat heb ik. Dat kan ook moeilijk anders, met zulke kinderen." Ik zei dat ik haar boek zou afmaken; het boek dat we samen hadden gemaakt, haar levensverhaal, en dat ik het later zou laten lezen aan mijn kinderen. En dat ik haar verschrikkelijk ging missen.
Een paar uur later, toen de huisarts aan haar bed zat, was alles gezegd. Mijn moeder dronk het glas leeg, gretig en vastberaden, en ze zei alleen nog: "Dag Frankie, dag Tom, dag Nini," en daarna niks meer.
Ja toch. Ik was het weer vergeten, maar ze viel niet meteen in slaap. Het duurde een paar minuten. Wij hielden haar handen vast, wij zeiden: "Voel je al iets?" en: "Doe je ogen maar dicht, mama."
Er verstreek weer een minuut. Toen vroeg de huisarts wat ze zich voorstelde bij de dood. Mijn moeder glimlachte. "De jachtvelden, hè," zei ze, en haar stem werd al wat trager. "De eeuwige jachtvelden... ik heb daar wel mijn fantasieën over, maar wat denk je... wat hoop je..." en toen sloot ze haar ogen en was ze in slaap.
Verrassende wending.
Ze begon te snurken. Hard. Oorverdovend. Het was een soort dronkemanssnurken, met onregelmatige horten en stoten.
"Oh!" riep Frankie uit.
De huisarts stelde ons gerust: "Dit is normaal," zei hij. "Als jullie het vervelend vinden, kan ik een injectie geven."
"Nee hoor," zei ik. "Ze ligt er prima bij."
Na een tijdje moesten we erom lachen; zodra Frankie mijn moeder over haar voorhoofd streelde, volgde er een harde, langgerekte snurk.
Drie kwartier later was ze dood.
Het eerste uur hing haar mond een beetje open. Daar was niets aan te doen; Frankie en ik probeerden nog wat met haar hoofdkussen te schuiven, maar de mond bleef open. We zaten naast haar op het bed en dronken champagne.
Na een klein uur belden wij de B-locatie. Zo noemden wij het café op de hoek, waar familieleden en vrienden van mijn moeder zich hadden verzameld. De huisarts had ons van tevoren gewaarschuwd: "Klein en intiem is het beste," zei hij. "Soms zitten er zesentwintig toeschouwers omheen, dat is niet prettig."
Mijn vader kwam ook langs, na afloop. De deur van mijn moeders slaapkamer stond open, we liepen allemaal in en uit, het was de normaalste zaak van de wereld dat ze daar lag. Even kijken, even zitten. Haar mond was dichtgegaan.
"Papa, kom jij ook even?" vroeg ik.
We sloten de deur; we hadden niks afgesproken, maar daar zaten we: "Als gezin," zei Frankie, en dat was het moment waarop mijn vader naar buiten stormde. Hij sloot zich op in de wc. Later kwam hij terug. We hebben zeker een half uur bij haar gezeten, en gepraat, en ik kan me er nu niet veel meer van herinneren, behalve dat het blijkbaar zo simpel kan gaan in het leven - dat verzoenen zo gemakkelijk is.
Rond een uur of zes werd mijn moeder opgehaald. Er kwam een brancard. Twee mannen. Het ging heel snel, opeens was haar bed leeg. En opeens zat ik op de wc met mijn hoofd tussen mijn knieën, en alles draaide en suisde en tolde, en volgens Frankie ben ik daarna in de woonkamer op de bank gaan liggen en heb ik een stuk of twaalf keer gezegd: "Jongens, wat ik net heb meegemaakt... een delirium, het zwarte gat."
Iemand heeft Thijs gebeld. Hij kwam me ophalen met de auto.
Nou, lekker. Ik stak een sigaret op. Tot haar spijt moest de gastvrouw mij vragen de sigaret onmiddellijk te doven, want in moderne rouwcentra geldt een rookverbod. Daarna gunde ze ons een 'momentje alleen.'
Ik drentelde om de kist heen; ik legde mijn handen op het hout en kuste de plek waar mijn moeders voorhoofd zich moest bevinden. En ik dacht aan het telefoontje van iemand die tegen me had gezegd: "Haar voeten, ik moet steeds denken aan haar voeten, die nu wel ijskoud zullen zijn."
Pablo zei: "Ik ben gek op stiltekamers, wat een rust!"
"Het is een rouwcentrum," mompelde Frankie door haar tranen heen.
"Ja," zei Pablo. "Lekker rustig."
Een kist is een kist. Om de een of andere reden is het onmogelijk om afscheid te nemen van een kist.
Vorige week hadden wij eindeloos aan haar hals gevoeld, en aan haar handen. Ze was nog warm, het duurt best lang voordat een lijk afkoelt, een paar uur. Het woord 'lijk' bezorgde me koude rillingen, maar Frankie zei: "Je moet de dingen niet mooier maken dan ze zijn. Het is zoals het is."
Mijn moeder droeg het grijsblauwe T-shirt dat wij speciaal voor haar hadden uitgekozen. Het stond haar mooi. Vreemd, maar die uren voor haar dood zag ze eruit alsof ze haar gezicht door een professionele make-upartiest had laten airbrushen; ze had een prachtige, egale huid, matbruin, alsof ze net op vakantie was geweest naar Barbados. Ik moest steeds naar haar kijken.
's Morgens had ik gevraagd: "Wat wil je nog? Iets eten, drinken? Heb je ergens zin in?"
Ze dacht er even over na. "Een cappuccino," zei ze toen.
Ik zocht in de keuken naar een melkklopper. Ik zocht beter. Ik zoch nóg beter, ook achter de espressomachine en in de groentenla, maar het enige wat ik kon vinden was een krankzinnig klein melkkloppertje, een ridicuul poppeninstrumentje dat vermoedelijk bedoeld was als snuisterijtje, leuk voor op de schoorsteenmantel.
Pan op het vuur, melk erin.
Ik beet me vast in mijn opdracht, poppenkloppertje of niet - dit moest de beste cappucciono van mijn leven worden, al zou ik mijn arm uit de kom kloppen, al zou ik er een blijvende handicap aan overhouden.
Mislukt. Ik smeet de melk weg in de gootsteen. Nieuwe melk. En daarna: weer kloppen, nog harder, nog woester, het zweet brak me uit, godverdomme, laat die melk schuimen, kom op, hou vol, schuim dan toch, schuim!
Ik serveerde mijn moeder de perfecte cappuccino. En ik zei dat ik haar lief vond. Dat ik zoveel van haar hield. Dat ze een goed leven had gehad, en zij beaamde het: "Ja, dat heb ik. Dat kan ook moeilijk anders, met zulke kinderen." Ik zei dat ik haar boek zou afmaken; het boek dat we samen hadden gemaakt, haar levensverhaal, en dat ik het later zou laten lezen aan mijn kinderen. En dat ik haar verschrikkelijk ging missen.
Een paar uur later, toen de huisarts aan haar bed zat, was alles gezegd. Mijn moeder dronk het glas leeg, gretig en vastberaden, en ze zei alleen nog: "Dag Frankie, dag Tom, dag Nini," en daarna niks meer.
Ja toch. Ik was het weer vergeten, maar ze viel niet meteen in slaap. Het duurde een paar minuten. Wij hielden haar handen vast, wij zeiden: "Voel je al iets?" en: "Doe je ogen maar dicht, mama."
Er verstreek weer een minuut. Toen vroeg de huisarts wat ze zich voorstelde bij de dood. Mijn moeder glimlachte. "De jachtvelden, hè," zei ze, en haar stem werd al wat trager. "De eeuwige jachtvelden... ik heb daar wel mijn fantasieën over, maar wat denk je... wat hoop je..." en toen sloot ze haar ogen en was ze in slaap.
Verrassende wending.
Ze begon te snurken. Hard. Oorverdovend. Het was een soort dronkemanssnurken, met onregelmatige horten en stoten.
"Oh!" riep Frankie uit.
De huisarts stelde ons gerust: "Dit is normaal," zei hij. "Als jullie het vervelend vinden, kan ik een injectie geven."
"Nee hoor," zei ik. "Ze ligt er prima bij."
Na een tijdje moesten we erom lachen; zodra Frankie mijn moeder over haar voorhoofd streelde, volgde er een harde, langgerekte snurk.
Drie kwartier later was ze dood.
Het eerste uur hing haar mond een beetje open. Daar was niets aan te doen; Frankie en ik probeerden nog wat met haar hoofdkussen te schuiven, maar de mond bleef open. We zaten naast haar op het bed en dronken champagne.
Na een klein uur belden wij de B-locatie. Zo noemden wij het café op de hoek, waar familieleden en vrienden van mijn moeder zich hadden verzameld. De huisarts had ons van tevoren gewaarschuwd: "Klein en intiem is het beste," zei hij. "Soms zitten er zesentwintig toeschouwers omheen, dat is niet prettig."
Mijn vader kwam ook langs, na afloop. De deur van mijn moeders slaapkamer stond open, we liepen allemaal in en uit, het was de normaalste zaak van de wereld dat ze daar lag. Even kijken, even zitten. Haar mond was dichtgegaan.
"Papa, kom jij ook even?" vroeg ik.
We sloten de deur; we hadden niks afgesproken, maar daar zaten we: "Als gezin," zei Frankie, en dat was het moment waarop mijn vader naar buiten stormde. Hij sloot zich op in de wc. Later kwam hij terug. We hebben zeker een half uur bij haar gezeten, en gepraat, en ik kan me er nu niet veel meer van herinneren, behalve dat het blijkbaar zo simpel kan gaan in het leven - dat verzoenen zo gemakkelijk is.
Rond een uur of zes werd mijn moeder opgehaald. Er kwam een brancard. Twee mannen. Het ging heel snel, opeens was haar bed leeg. En opeens zat ik op de wc met mijn hoofd tussen mijn knieën, en alles draaide en suisde en tolde, en volgens Frankie ben ik daarna in de woonkamer op de bank gaan liggen en heb ik een stuk of twaalf keer gezegd: "Jongens, wat ik net heb meegemaakt... een delirium, het zwarte gat."
Iemand heeft Thijs gebeld. Hij kwam me ophalen met de auto.
Het groepsbelang laten prevaleren boven het individuele belang ... zo simpel is het.quote:Op dinsdag 15 november 2005 12:47 schreef Nadine26 het volgende:
... behalve dat het blijkbaar zo simpel kan gaan in het leven - dat verzoenen zo gemakkelijk is
BTW, is Madame al terug uit Parijs? volgens mij heeft zij daar een minnaar zitten
Madame is terug.quote:Op woensdag 16 november 2005 15:43 schreef Gajus het volgende:
BTW, is Madame al terug uit Parijs? volgens mij heeft zij daar een minnaar zitten
Afgelopen vrijdag belde ze me; of ik langs wilde komen om te praten over mijn oppaswerkzaamheden. Ze klonk afgemeten. Ik ben meteen op mijn fiets gesprongen, met het zweet in mijn handplamen, want ik zag de bui al hangen. Het laatste waar ik zin in had was tekst & uitleg geven over het Sevilla-tripje.
Ik nam me voor om glashard te liegen. Soms is glashard liegen het beste. Het enige probleem was Els, de geblondeerde skischanskampioene met de overontwikkelde schouderpartij die bevriend schijnt te zijn met Madame, en die mij in Sevilla al fijntjes had laten weten hoe ze over me dacht. Ik moest rekening houden met het ergste. Vrouwen als Els zijn gevaarlijk, dat ruik je, dat zie je, dat voel je aan de ijskoude blikken die ze je toewerpen, blikken die zeggen: 'Als ik de kans krijg, nagel ik je aan de muur.' Aan de andere kant, bedacht ik op de fiets, had Els geen harde bewijzen. Ze had ons niet in actie gezien, Daniël en mij - en zonder harde bewijzen viel er weinig aan de muur nagelen, hoe graag ze dat ook wilde.
Madame was druk in de weer met het in elkaar knutselen van lampionnetjes, want - verrassing - het was Sint Maarten.
"Ga je ook mee?" riep Tibbe, die zijn jas al aan had.
Madame vond het een goed idee. Ze had voor de 'Sint Maarten'-tocht afgesproken met een groepje moeders van school en ik vermoed dat ze haar kans schoon zag om óók eens met haar 'au pair' te pronken. Het valt me elke keer weer op hoe schaamteloos die moeders tegen elkaar opbieden: au pairs, schoenen, kinderkleren, auto's, hockeyclubs, merktassen, kappers, bloemisten, Thaise schoonmaaksters, cateraars, feestjes... ze houden elkaar scherp in de gaten, laat ik het daar maar op houden.
Een au pair wordt door hen gezien als een statussymbool, en waarom zou je dat statussymbool, samen met je nieuwe Dior-tas, niet meeslepen tijdens de Sint Maarten-tocht?
Ik was in goed gezelschap; er liepen drie andere au pairs mee.
De kinderen, ze waren met z'n twaalven, droegen oranje lampionnetjes. Uitgelaten renden ze voor ons uit. Ze zongen liedjes. Tenminste aan het begin van de tocht, want toen het later werd, en kouder, lieten ze het zingen achterwege en stortten ze zich als wolven op de bejaarden met hun snoeptrommeltjes.
"Les enfants!" riep Madame wanhopig naar de kluwen lampionnetjes.
Geen reactie. De kinderen renden alweer door naar de volgende deur, waar een nieuwe bejaarde stond te wachten. Ook die werd vakkundig gemolesteerd.
Te oordelen aan de overstelpende hoeveelheid lollies, mandarijnen, marsen, spekkies en ander snoep dat ze ophaalden langs de deuren, ben ik de enige die nog nooit van het Sint Maarten-feest had gehoord.
"La honte!" riep Madame steeds. "Ah, la honte! Het is toch niet te geloven hoe die kinderen zich gedragen? Alsof ze thuis niets krijgen!"
"Ze jutten elkaar op," zei ik. "Zo zijn kinderen."
"Niet in Frankrijk," beweerde ze. "Daar worden kinderen nog opgevoed, daar weten ze nog wat discipline is."
"Ja, in Frankrijk..," mompelde ik.
"Ik denk er wel eens over om terug te gaan," zei Madame. "Wat heb ik nog in Nederland te zoeken, nu Daniël... wat moet ik hier nog?"
Voordat ik erop in kon gaan, vroeg ze: "Hoe was Sevilla?"
"Oh, dat eh..."
"Voel je vooral niet bezwaard, Nadine." Ze kneep in mijn arm. "Ik was blij dat jij de jongens kon opvangen. Beter jij dan die starlette. Je hebt me dus een dienst bewezen, zo eenvoudig is het. En zelf zat ik in Parijs; jammer dat ik niet mee kon, maar ik begreep van mijn vriendin Els dat het erg gezellig was."
"Erg gezellig," beaamde ik.
"Heeft Daniël wel goed voor je gezorgd?"
Ik verschoot van kleur, maar gelukkig was het donker. "Jawel," zei ik. "Prima."
"Is hij trouwens nog met die starlette?" vroeg ze toen. "Volgens de jongens niet. Zie jij haar nog wel eens in dat huis?"
"Laatst was ze er nog," antwoordde ik.
"Vreemd," zei Madame. "Ik had begrepen... enfin. Waarom ik je wilde spreken - we zullen de komende tijd wat vaker een beroep op je doen, Daniël en ik. Hij is erg druk met zijn zaken, en ik heb een aantal afspraken in het buitenland. Ben je weer beschikbaar?"
"Ja," zei ik. "Geen probleem."
"Ook door de week?" wilde ze weten.
Ik aarzelde.
"Je gaat meer verdienen," kondigde ze aan. "Maar dan zul je soms ook 's nachts moeten blijven, ik heb een zeer druk programma. Over twee weken moet ik een paar dagen naar Finland. Maar je krijgt er goed voor betaald. Ik wil het eerst doorspreken met Daniël, maar als je in principe akkoord gaat, bel ik je deze week nog."
"Okay," zei ik.
Om kort te gaan: I'm back in business!
Madame, in dit geval!quote:Op woensdag 16 november 2005 18:49 schreef Vivi het volgende:
Mijn god, wie verzint dit script
Maar leg uit - wat denk je dan...
Voor een moeder staan haar kinderen op de eerste plaats ... tenzij een minnaar in het spel is. Haar wekenlange afwezigheid en haar verlangen naar Frankrijk terug te keren, zijn aanwijzingen in die richting. Nadine, vraag eens aan Madame wat haar toekomstverwachtingen aangaande de liefde zijn (vragen naar haar huidige liefdesleven is te direct en leidt tot ontkenning).quote:Op woensdag 16 november 2005 17:52 schreef Nadine26 het volgende:
"Ik denk er wel eens over om terug te gaan," zei Madame. "Wat heb ik nog in Nederland te zoeken, nu Daniël... wat moet ik hier nog?"
Voordat ik erop in kon gaan, vroeg ze: "Hoe was Sevilla?"
"Oh, dat eh..."
"Voel je vooral niet bezwaard, Nadine." Ze kneep in mijn arm. "Ik was blij dat jij de jongens kon opvangen. Beter jij dan die starlette. Je hebt me dus een dienst bewezen, zo eenvoudig is het. En zelf zat ik in Parijs; jammer dat ik niet mee kon, maar ik begreep van mijn vriendin Els dat het erg gezellig was."
"Erg gezellig," beaamde ik.
"Heeft Daniël wel goed voor je gezorgd?"
Ik verschoot van kleur, maar gelukkig was het donker. "Jawel," zei ik. "Prima."
"Is hij trouwens nog met die starlette?" vroeg ze toen. "Volgens de jongens niet. Zie jij haar nog wel eens in dat huis?"
"Laatst was ze er nog," antwoordde ik.
"Vreemd," zei Madame. "Ik had begrepen... enfin. Waarom ik je wilde spreken - we zullen de komende tijd wat vaker een beroep op je doen, Daniël en ik. Hij is erg druk met zijn zaken, en ik heb een aantal afspraken in het buitenland. Ben je weer beschikbaar?"
"Ja," zei ik. "Geen probleem."
"Ook door de week?" wilde ze weten.
Ik aarzelde.
"Je gaat meer verdienen," kondigde ze aan. "Maar dan zul je soms ook 's nachts moeten blijven, ...
Als zij inderdaad een minnaar heeft, dan dubt zij over een herstart met een schone lei, dus zonder haar kinderen. Maar dan moet eerst een vervangende moeder voor haar kinderen gevonden worden. Die starlette voldoet niet aan haar kwaliteitseisen, jij daarentegen ... .
Zij stelt voor jou te laten overnachten met in het huis van Daniël. Volgens mij probeert zij de kat op het spek te binden.
Ze wilde met de kinderen teruggaan, zei ze. Om ze wat ouderwetse Franse discipline bij te brengen... en omdat zij niet veel meer in Nederland te zoeken heeft als ze straks van D. is gescheiden. Ze is styliste van beroep. Styliste voor tijdschriften; ze werkt hier voor bladen als Jacky (?), Elegance en Elle, maar ze roept voortdurend hoe treurig het gestemd is met het Nederlandse 'modegevoel', en dat ze voor de kat z'n k*** zoveel moeite doet aangezien de Nederlandse vrouw nooit geleerd heeft op hakken te lopen. "Ze persen zich altijd met die enorme heupen in de verkeerde spijkerbroeken," zegt ze. "Ik begrijp dat niet, Nadine! Ik begrijp dat niet! En eigenlijk wil ik het ook niet begrijpen."quote:Op donderdag 17 november 2005 00:44 schreef Gajus het volgende:
Voor een moeder staan haar kinderen op de eerste plaats ... tenzij een minnaar in het spel is. Haar wekenlange afwezigheid en haar verlangen naar Frankrijk terug te keren, zijn aanwijzingen in die richting.
Ze wil dus ook terug voor haar werk. En voor haar vrienden, die ze heeft achtergelaten. Misschien zit er ook een minnaar tussen... maar ik denk het niet. Ik geloof dat ze nog steeds hoopt op een verzoening met D. Misschien wil ze de kinderen als wapen gebruiken?
Ik? Een vervangende moeder...?quote:Dan moet eerst een vervangende moeder voor haar kinderen gevonden worden. Die starlette voldoet niet aan haar kwaliteitseisen, jij daarentegen ... .
Zij stelt voor jou te laten overnachten met in het huis van Daniël. Volgens mij probeert zij de kat op het spek te binden.
En nee, ze bedoelde dat ik in haar huis zou blijven slapen. Over nachtelijk mannenbezoek hebben we nog geen afspraken gemaakt...
Misschien had ze haar kinderen zelf wat discipline bij kunnen brengen in plaats van dat over te laten aan een handjevol au-pairsquote:Op donderdag 17 november 2005 01:08 schreef Nadine26 het volgende:
Ze wilde met de kinderen teruggaan, zei ze. Om ze wat ouderwetse Franse discipline bij te brengen...
Ja! Waarschijnlijk bedoelde ze ook: "Om ze wat discipline bij te laten brengen." Door de directrice van de kostschool waar ze de kinderen ongetwijfeld wil gaan onderbrengen...quote:Op donderdag 17 november 2005 01:13 schreef Xennia het volgende:
Misschien had ze haar kinderen zelf wat discipline bij kunnen brengen in plaats van dat over te laten aan een handjevol au-pairs
