Het VBL-columnhoekje deel 7

quote:

SAMBA IN BREDA

Ooit zag ik een mooie documentaire over Braziliaanse jongetjes in de zogenaamde favela’s, de sloppenwijken. Zij voetbalden daar onbekommerd tussen de ellende door en ondertussen maakte de Nederlandse scout Piet de Visser kennis met ze. Hij volgde de jongetjes, zag hun grote talent en maakte ze warm voor een overgang naar Nederland. Anselmo en Leonardo heetten de twee vriendjes en laatstgenoemde ging met ome Piet mee. Ver weg van huis kwam hij op jonge leeftijd terecht in Rotterdam, waar Feyenoord hoopte hem te kunnen opleiden tot een toekomstige wereldster.

Jarenlang liet hij in de jeugd de mooiste dingen zien en het was niet moeilijk voor de kenners om het behendige ventje een grote toekomst te voorspellen. Zoals iedereen wegliep met het begenadigde voetballertje met de guitige ogen. Alles liep dan ook voorspoedig en Leonardo debuteerde reeds op jonge leeftijd in het eerste van Feyenoord. Zijn voorzet achter het standbeen langs tegen RBC werd het bewijs van zijn bijzondere kwaliteiten.

Zoals echter zo vaak gebeurd in sprookjes, ging het ook nu mis. Een paspoortaffaire zette Leonardo eerst een tijdje buitenspel, daarna volgden de blessures. Met de blessures kwamen ook de verhalen. We zijn in Nederland dan ook niet zo goed in het omgaan met bijzondere talenten en zeker niet als die jongens zelf ook overtuigd zijn van hun unieke status. Dat is ook niet vreemd. Het is ook niet normaal dat een jochie als Leonardo lachend aanwijzingen van geroutineerde medespelers in de wind sloeg en zichzelf als de grote ster zag. Wat wel weer te verklaren is, want hij heeft nooit anders gehoord. Hij was de man die Feyenoord aan titels moest helpen, die na Feyenoord voor veel geld naar een Europese topclub zou gaan. Door en door verwend dus. Als hij dan ook nog eens niet de meest fanatieke speler blijkt op trainingen, zijn de verhalen klaar. Dan liggen de blessures aan hemzelf, omdat hij geen conditie wil kweken. Als dan vervolgens ook de prestaties minder worden, ben je zo goed als afgeschoten.

Het logische gevolg van dit alles was dan ook dat Leonardo niet meer aan spelen toekwam in de Kuip. De trainers vielen wel voor zijn guitige ogen en zijn in aanleg grote klasse, maar konden het niet maken om hem een uitzonderingspositie te gunnen. Zeker niet omdat hij daarvoor simpelweg te weinig had terug betaald. De wegen van Leonardo en Feyenoord moesten dan ook wel gaan scheiden. Het was uiteindelijk Erwin Koeman die de definitieve beslissing nam. Leo mocht weg. Voor zover het meespelen met de jeugd van Feyenoord al geen duidelijk signaal was, maakte Feyenoord het zonneklaar na de transfer van Ron Vlaar. Die kreeg namelijk nummer twintig, het nummer dat Leonardo toe behoorde. In het voetbal is zoiets hoogst ongebruikelijk.

Nummerloos bleef Leonardo achter, waarna de verlossing uit Breda kwam. Daar kon men na het vertrek van Pierre van Hooijdonk nog wel een aanvaller gebruiken. Cees Lok heeft ongetwijfeld dezelfde documentaire gezien en herinnerde zich mogelijk de flitsende acties van Leonardo in diens eerste seizoen. Leonardo werd in de armen van NAC gedreven en moet daar weer opbloeien. Vorige week zagen we al weer wat kleine glimpjes van zijn klasse. Hij viel in, met nummer dertig op de rug, en had aardige acties. Scoorde zelfs.

Zou het een startsein zijn voor een glorieuze rentree? Want voor voetballers als Leonardo loopt de liefhebber nog altijd warm. Als hij het ronde leer toucheert, schallen de trompetjes als tijdens het carnaval in Rio. Bloemen beginnen spontaan te bloeien en de zon heeft zin om door de wolken heen te breken. Leonardo voetbalt op die momenten niet meer, nee, hij danst. Eén, twee, drie, cha, cha, cha. Hij glijdt langs de wanhopige benen van de lompe verdedigers, de bal meevoerend als een bevallige vrouw in dansjapon. De mandekkers worden gedegradeerd tot de lompe boeren die geen samba uit hun benen kunnen persen, maar slechts wat kunnen huppen op de zware bas van een deejay. Hakken, dat wil nog wel eens lukken. Ondertussen is Leo dan al ver uit het zicht, nagestaard door zijn bewonderaars. Op zijn beste dagen gooit hij er een lambada uit en is het veld een strand geworden. Of mooier nog, een favela, waar zijn vriendjes lachen en joelen na een mooie actie. Voetbal op zijn puurst.

Wat zou het toch mooi zijn als Leonardo dat in Breda zou kunnen bereiken. Want hoe verwend hij ook mag zijn, denkend aan zijn uitspraak dat hij zich slechts bij Barcelona of Real Madrid nog moet bewijzen, voetballen kan hij wel. Dat hij daar maar op mag worden beoordeeld en even alle ellende vergeet en achter zich laat. Voor Anselmo en die andere jongetjes, die nooit de kans kregen de favela te ontvluchten. Maar vooral voor zichzelf. En hopelijk ook een beetje voor ons, de liefhebbers.

quote:

Op dinsdag 31 januari 2006 19:31 schreef Da_Sandman het volgende:
Mooi. . Merlijn heeft lang met hem getrained en geleefd, hij vertelde wel eens over Leonardo. Dat het gewoon een stikaardige knul was.

quote:

Op dinsdag 31 januari 2006 19:42 schreef FrankyMcG het volgende:

[..]

Aardig zijn, en een verkeerde houding hebben op de training, staan los van elkaar imho!


Overigens goeie column MM!

quote:

Bikkel

Jaap Stam uit Kampen is een bikkelharde. In zijn lange voetballoopbaan, die hem onder meer voerde langs PSV, Manchester United en AC Milan, stond hij altijd letterlijk zijn mannetje. Met zijn vervaarlijke kale kop, zijn dodelijke blik en zijn machtig lichaam boezemde hij al op voorhand bij tegenstanders ontzag in en die vrees buitte hij uit door in elke situatie genadeloos op te treden. Ja, voor Jaap Stam heeft menige spits in zijn broek gescheten.

Jaap koestert zijn onverschrokken imago met zorg. Iemand die hem als buurman krijgt, zou door zijn uiterlijk meteen willen verhuizen. Er zijn niet veel mensen, die bij Stam de gevoelige snaar weten te raken. Dat geldt zeker niet voor lieden van DOSK, de Kampense amateurclub waar Jaap als kleine Japie voor het eerst tegen een bal aantrapte. Toen zijn oude amateurclub bij hem aanklopte voor een donatie, weigerde hij bot. Het hele dorp sprak er schande van, maar Jaap haalde zijn schouders er over op. Als hij al gekrenkt was door deze kleinburgerlijke reactie van zijn oud-dorpsgenoten, liet hij dat niet merken. Hij zat in Manchester, op honderden kilometers afstand en wat had hij nog te schaften met zijn oude cluppie?

De enige die Stam in die dagen aan het lachen kreeg, was Harry Vermeegen, de malloot van het programma De Regenjas. In dat voetbalprogramma was er wekelijks tijd ingeruimd voor een bezoekje aan Stam, die telkens een nieuw een oranje pak voor de vaderlandse voetbalsupporters ontworpen had; een outfit die Vermeegen moest passen. De revue passeerden een oranje molen, een koe, een tulp en enorme oranje wortel. Jaap, die toen al een angstaanjagend imago had, stond er steevast glimlachend bij. Ik keek altijd verlangend uit naar het moment dat Stam een oranje blok beton gegoten had, waarin Harry plaats moest nemen en daarna pardoes in de sloot gekieperd zou worden. Het is er nooit van gekomen. Zo meedogenloos was Stam net niet.

In het weekend glimlachte Jaap nooit. Zodra hij de kleedkamer verliet, ging het gezicht op slot, werd het gevoel uitgeschakeld en was er maar één ding dat telde: die bal is voor mij. Toen hij in zijn biografie uit de Manchesterschool klapte, werd hij door een boze Alex Ferguson getransfereerd naar het Italiaanse Lazio Roma. Afgezien het feit dat hij een ander shirt ging dragen, veranderde er niet veel. Jaap bleef verbeten spitsen uitschakelen en werd even later zelfs door het grote AC Milan aangetrokken.

In Italië verdween Jaap voor ons Nederlanders beetje bij beetje uit beeld, zeker nadat hij besloten had niet meer voor Oranje uit te willen komen. Akkoord, we zagen hem nog wel eens bij samenvattingen uit de serie A, maar van die flitsen bij Studio Sport werden we niet veel wijzer. Ja, zijn gezicht stond nog steeds op onweer en ja, hij zag er nog steeds indrukwekkend uit. Maar toen hij in het najaar met Milan in Eindhoven speelde, tegen PSV voor de Champions League, werd hij aan alle kanten voorbijgelopen door DaMarcus Beasley, niet bepaald de beste voetballer van de Eindhovenaren. In zijn goede jaren had Jaap met een machtige ademstoot uit de neusgaten Beasley van het veld geblazen, zonder daarbij één spier te vertrekken; nu hing hij hulpeloos aan het shirtje van de lichtgewicht Amerikaan. Met twee keer geel kon Jaap inrukken. Op die avond wist ik het zeker: aan het tijdperk van de grote Jaap Stam was definitief een einde gekomen.

Enkele dagen geleden maakte Ajax bekend Jaap Stam te hebben aangetrokken. Het gerucht circuleerde al langer; Martin van Geel had immers een keer koffie gedronken met Jaap. Koffie!? In zijn hoogtijdagen had Jaap een fles jenever leeggezopen en misschien wel twee.
Van Geel en Ajax rekenen zich rijk. Jaap moet het voorbeeld worden voor de jonkies in de Amsterdamse selectie. Ik zie het al voor me. Volgend jaar lopen alle verdedigers bij Ajax boos kijkend met een kale kop rond en worden ondertussen door voetballers als Beasley aan alle kanten voorbijgelopen.

quote:

Op woensdag 1 februari 2006 12:38 schreef Bjoro het volgende:
Leuk stukje...jammer dat je geen Harry Vermeegen fan bent...ik namelijk wel

quote:

Op donderdag 2 februari 2006 15:22 schreef Bjoro het volgende:
Nieuws van het columnfront:

Da_Sandman en ik gaan wekelijks VBL-columns verzorgen op sport/voetbal.fok.nl
Om en om (dus ieder eens in de 2 weken) schrijven we een column waarin we antwoord geven op de vraag die de ander de week daarvoor heeft gesteld.
Leek ons een mooi concept, ook om een beetje continuiteit te houden !

de eerste is hier te lezen !

quote:

Op donderdag 2 februari 2006 16:36 schreef Da_Sandman het volgende:
Misschien dat we in de toekomst de MM methode gaan toepassen, dat de column eerst hier en donderdags op sportfok wordt geplaatst, maar ik wil daar voorlopig mensen naar toe trekken... Dus kom ze daar maar lezen

quote:

Mauro Rosales, Argentijnse hoop in bange dagen

We schrijven 24 februari 1981. Het is een natte en gure dag in Argentinië. Het land staat aan de vooravond van economische regressie en wordt onderworpen aan een waar schrikbewind. De bevolking is radeloos en is in afwachting van een man die het tij kan doen keren. Een man die het volk weer hoop geeft en weer kan laten lachen. En vooral een man die Argentinië haar trots weer terug kan geven. Déze man werd tijdens dit regenachtige etmaal geboren in de sloppenwijken van Villa Mária, in de persoon van Mauro Damiàn Rosales.

Mauro Damiàn kende een harde jeugd. In zijn geboorteplaats gold de wet van de straat en hadden de criminelen de broek aan. Rosales werd omringd door foute vrienden, die hem wilden betrekken bij hun clandestiene smokkelpraktijken. De zwartharige tiener verbrak echter alle banden met zijn dubieuze vriendenkring en werd in het gareel gehouden door zijn hardwerkende ouders. De bomen groeiden echter niet tot in de hemel in Huize Rosales en de jonge Mauro doodde de tijd door te voetballen op stoffige, slecht bespeelbare velden.
Op deze velden groeide Rosales uit tot de vedette van zijn stad. Het Argentijnse wonderkind was in ieder partijtje ongrijpbaar voor zijn leeftijdsgenoten en hij legde hen verscheidene malen per wedstrijd in de luren. De behendige flankspeler was als 12-jarige al voorzien van een kiezelhard schot en een magistrale passeerbeweging. De dubbele schaar werd zijn handelsmerk en vergezeld door een flinke dosis talent sluit de jongeling zich aan bij een professionele voetbalvereniging.

In 1999 debuteert Rosales bij Newell’s Old Boys. De rode lantaarndrager van de Argentijnse eredivisie is hopeloos uit vorm en is het lelijke eendje van Argentinië.
Dan betreed Mauro Rosales de voetbaltempel in Rosario. Getooid met een gitzwart kapsel en een vastberaden blik treed hij binnen de kalklijnen. Bij zijn eerste balcontact toont hij zijn klasse en stuurt hij twee opponenten het bos in. Vervolgens trekt de frêle rechtspoot naar binnen en zend een vernietigend schot richting het vijandige doel. De bal beland in de verre winkelhaak en Rosales brengt de lach weer terug in Rosario. Hij ontpopt zich tot waterdrager van zijn ploeg en Old Boys verdwijnt uit de onderste regionen. Met fris en aanvallend voetbal slaat Newell’s Old Boys een bres in de hegemonie van River Plate en Boca Juniors.
De rechtschapen buitenspeler ontgroeit het niveau en Rosales is op zoek naar een nieuwe uitdaging. Deze vindt hij in Mokum.

De Nederlandse competitie is slechts enkele speelrondes oud en de voetbaltrots van Mokum verkeert al in crisis. Trainer Ronald Koeman heeft geen grip meer op zijn mannen en Ajax ontbeert een rechtsbuiten. TD Louis van Gaal ziet in Mauro Rosales de oplossing.
Rosales hoeft niet lang na te denken en sluit zich per direct aan bij de Godenzonen.
In zijn debuutwedstrijd uit tegen Den Haag wervelt hij over het veld en wordt verkozen tot Man of the Match. Of dit nog allemaal niet genoeg is, dendert de Rosales-trein voort.
De aimabele Argentijn wordt de nachtmerrie van menig linksback en groeit uit tot koning van de assist. Ondanks het voor Ajax teleurstellend verlopen seizoen toont Rosales aan een regelrechte versterking te zijn voor de Amsterdammers.

In 2004 leidt Rosales Argentinië naar Olympisch Goud. Tijdens het toernooi is hij ongrijpbaar en is alleen af te stoppen met onreglementaire ingrepen. In de finale van de Spelen geeft hij een perfecte voorzet op goaltjesdief Carlos Tevez, die vervolgens alleen binnen hoeft te tikken. Het Argentijse publiek ontploft en heeft haar nieuwe cultheld. Ook Maradona is onder de indruk van de flankspeler en vraagt na afloop van de partij om het shirt van Rosales.

Maart 2005. Godenzoon Danny Blind neemt de macht over. Aan hem de taak Ajax terug aan de top te brengen. Blind geeft Rosales carte blanche en het fenomeen uit Villa Maria leidt Ajax naar de 2e plaats. Tijdens het nieuwe seizoen raakt Rosales tijdelijk op het tweede plan.
De kwaliteiten van de schaarkoning staan buiten kijf, maar doordat de Godenzonen tijdelijk in een 4-4-2 systeem gaan opereren, mag Rosales de bank warmhouden.
De Argentijn maakt echter geen amok en behoudt een grenzeloos vertrouwen in trainer Danny Blind. Toen Blind Ajax weer in een 4-3-3 formatie liet spelen, keerde Rosales terug in de basiself. Hij speelde alsof hij nooit was weggeweest en leverde tientallen geslaagde voorzetten af.

Met zijn watervlugge loopactie, zijn vlijmscherpe schaar en de stabiele situatie in zijn bovenkamer heeft hij de aandacht getrokken van meerdere topclubs.
De ambitieuze Zuid-Amerikaan ziet echter geen reden te vertrekken en staat op het punt zijn contract te verlengen. Rosales wil de Wereldbeker winnen en heeft besloten dit bij de Godenzonen te bewerkstelligen, onder leiding van trainer Danny Blind.

quote:

De behendige flankspeler was als 12-jarige al voorzien van een kiezelhard schot en een magistrale passeerbeweging. De dubbele schaar werd zijn handelsmerk

quote:

Op zaterdag 4 februari 2006 20:04 schreef tong80 het volgende:
Oe beschouw je bent kritisch, ik heb nog wel meer te melden maar dat doe jij dan maar. Ga ik bij jou in het vervolg ook maar doen dan

quote:

Wie mag er in mijn top 5 ?
Met deze vraag loop ik al enkele dagen rond, want ja, als je er in mag, moet je het wel verdienen natuurlijk. Wanneer mag je mijn favoriet zijn en waarom ? Omdat de column gewoon weg het makkelijkste leesbaar is, het meest vermakelijk, het meest kritisch, de meeste informatie bevat, het meest gestoeld op historische weetjes? Nee, zo'n top vijf staat niet zomaar op papier.

Ik kan me wel een beetje indenken hoe het gegaan is op de redactie, Remco Regterschot maakt een keer een opmerking gemaakt over een top 5, Mark van den Heuvel roept, terwijl hij de suiker door zijn koffie roert, iets over een voetbalcolumnist, Robert Heukels heeft een paar regels over in zijn rubriek "Voetbalzaken" en ik heb nu al 4 dagen hoofdpijn en bedankt !

Voor de zesde keer neem ik het lijstje met de nominaties door. Hé, Mart Smeets en Rob Cohen staan er niet tussen ! Ach ja, Mart schrijft natuurlijk over alle sporten, dus dat telt niet, maar de schoonvader van dan ? Jaap Stam en Rafael van der Vaart vallen al af, die moeten voetballen en niet schrijven en eigenlijk geldt dat ook een beetje voor Jan van Halst, Ruud Gullit en Wim Kieft. Gerard Cox kan wel grappig zijn, maar nooit over mijn club dus die haalt mijn top vijf ook niet. Michiel Blijboom schrijft heel leuk in de Panorama, maar bij het lezen of horen van zijn naam is "voetbalcolumnist" niet het eerste dat mij te binnen schiet. Jaap de Groot lees ik wel altijd als ik in de Telegraaf kijk, maar helaas voor Jaap is dat maar een keer of zes per jaar. De lijst wordt al korter!
De stukken van Hugo Camps moet ik, als simpele jongen zijnde, altijd minimaal drie keer lezen voordat ik ze begrijp en dan nog twijfel ik of ik wel snap wat hij bedoelt, dus een streepje door de naam van deze Vlaamse woordkunstenaar. Oud trainers Johan Cruijff, Wim van Hanegem en Fritz Korbach zijn uiterst vermakelijk, ik hang aan hun lippen als ze op TV zijn, slik al hun uitspraken voor zoete koek, maar ook zij redden het (net) niet. Ik ben bijna op de helft !

Nog 14 zijn er over van de 26, er moeten dus nog negen afvallen. Ik voel me net Henk-Jan Smits, loop nog maar eens een keer door het lijstje en doe mijn zonnebril goed in mijn haar. Zit me ineens te bedenken dat er eigenlijk mensen tussen staan waar ik nog nooit iets van gelezen heb, sterker nog wiens naam ik voor de eerste keer lees. Stom is dat zeg, dat ik eerst mensen wegstreep die ik wel ken, maar goed.
Ook Taco van de Velde, Guus van Holland, Chris van Nijnatten, Mike van Damme en Klaas Vos gaan dus niet door naar de laatste 5, terwijl ze misschien wel heel erg goed zijn. De biografie van Seedorf en "de Proloog" zijn prachtige boeken, dus mijn gevoel zegt dat ik Simon Zwartkruis en Bert Wagendorp niets te kort doe als ik ze buiten mijn top 5 houd, hoeveel zijn er nu nog over ? Zeven, mooi, nog maar 2 afvallers aanwijzen dus.
Nou de ene wordt dan heel makkelijk, dat wordt Raoul Heertje, erg leuk in DWHN en VVVS, misschien nog wel leuker in de "aan tafel" interviews in Sportweek, maar als voetbalcolumnist, nee, niet in mijn top 5.

De laatste afvaller dan.
Even overweeg ik om gewoon 6 namen op te sturen, maar goed, die Heukels zal toch niet helemaal achterlijk zijn. Verdorie, het wordt je niet makkelijk gemaakt. Ik krijg een beetje het gevoel of ik in het Big Brother huis zit en dan moet beslissen of ik Kelly er nou wel of niet uit moet stemmen, ze heeft het al zo moeilijk !
Ik besluit om alle namen op aparte briefjes te schrijven, de briefjes in een beker te doen om vervolgens de afvaller er uit te halen. Hugo Borst.
Nee, dat kan niet, dat mag niet, ik ga opnieuw loten. Ineens schiet me dat verhaal te binnen van die verwamde ballen en besluit het lootje van Hugo te verwarmen, maar je weet vast wel hoe dat zit met een aansteker en papier. Nu echt voor de laatste keer loop ik door de lijst met namen en beslis ..... Johan Derksen haalt het niet, hij vindt het vast niet erg als iemand een keer kritisch is, maar een baan bij VI kan ik nu wel vergeten.
Met gepaste trots kan ik nu mijn top 5 mailen:
In willekeurige volgorde: Henk Spaan, Matty Verkamman, Paul Onkenhout, Auke Kok en natuurlijk Hugo Borst.

Met vriendelijke groet, Bjoro.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:02 schreef tong80 het volgende:
ja zo kunnen we doorgaan, Jammer dat Nico Scheepmaker dood is.

Aaanrader : Rembrandt heeft nooit gevoetbald, Nico Scheepmaker.

Dan lees je waar al deze mannen het van geleerd hebben.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 16:36 schreef methodmich het volgende:
Leuk stukje Bjoro, al mis ik iemand.

quote:

Op zondag 5 februari 2006 00:02 schreef tong80 het volgende:
ja zo kunnen we doorgaan, Jammer dat Nico Scheepmaker dood is.

Aaanrader : Rembrandt heeft nooit gevoetbald, Nico Scheepmaker.

Dan lees je waar al deze mannen het van geleerd hebben.