Kind pleegt zelfmoordaanslag in Irak

Kind pleegt zelfmoordaanslag in IrakEen kind van een jaar of tien heeft in het noorden van Irak een zelfmoordaanslag gepleegd. Het kind, tussen de tien en dertien jaar en omgord met explosieven, blies zich dinsdagochtend in de stad Kirkuk op bij het konvooi van een politiechef. Daardoor raakten de man en zijn chauffeur gewond.

Bron: het laatste nieuws

Een kind, forcryingoutloud! Heb nog niet eerder gelezen dat er ook al kinderen wordt 'gevraagd' zich op te offeren voor 'de goede zaak'.

quote:

Op dinsdag 1 november 2005 10:33 schreef ikwilookwatzeggen het volgende:
Er lopen al decenia lang kindsoldaten rond door de bossen in Afrika en andere delen van de wereld die ook gedwongen worden tot de meest vreselijke daden, dus in dat opzicht kijk ik er niet van op.

daar heb je natuurlijk gelijk in. Afschuwelijke praktijken, en dat dit niet een op zichzelfstaand geval is maakt het nog des te gruwelijker.

Ik kwam net dit artikel tegen toen ik nav dit topic naar wat meer info zocht:

Bedplassende kindsoldaten met kalasjnikovs
Sommigen worden door het leger geronseld als kok, anderen worden als 'mijnenvegers' voor de troepen uit gestuurd, en weer anderen worden misbruikt als seksuele slaaf van de commandant. Kindsoldaten zijn slachtoffers, maar evengoed daders. Want hoe dan ook: velen van hen maken zich schuldig aan moord en verkrachting. Moeten ze worden berecht of geholpen?


Of het nu het Al-Qaida-netwerk betreft, de Taliban of de Noordelijke Alliantie, geen van deze groeperingen schrikt ervoor terug om kinderen een geweer in handen te drukken. Een paar jaar geleden al waarschuwde Kofi Annan dat de Taliban jongeren recruteerde uit religieuze scholen in Pakistan. Sommige van die madrassas, zo blijkt uit een rapport van Child Soldiers, sporen hun scholieren (soms jonger dan 14) zelfs aan om te vechten in Afghanistan. De ouders weten vaak nergens van. De Noordelijke Alliantie zou kinderen van tien à elf jaar inzetten.

Dr. Fred Grünfeld, universitair hoofddocent bij het Maastrichtse Centrum voor de Rechten van de Mens, had niet anders verwacht. Op een uitklapbare landkaart, de zogeheten World Conflict and Human Rights Map, laat hij zien dat kindsoldaten vooral in Azië en Afrika veelvuldig meevechten. Globaal gezien raakten afgelopen decennium zes miljoen kinderen zwaar gewond, twee miljoen overleefden het niet.

De aandacht voor het lot van deze kinderen is aanzienlijk toegenomen. Niet alleen zijn er twee artikelen in het kinderrechtenverdrag van de Verenigde Naties aan gewijd, ook heeft de Veiligheidsraad twee jaar geleden resoluties aangenomen die bij overtredingen ingrijpen mogelijk maken.

"Wat in Afrikaanse landen als Sierra Leone, Oeganda en Soedan gebeurt, is dat legertroepen een dorp overvallen en alle schoolkinderen ontvoeren", zegt Grünfeld. Kinderen die tegenstribbelen, worden (soms door andere kinderen) gemarteld of gedood. Meisjes zijn bijzonder kwetsbaar en krijgen vaak met seksuele slavernij te maken. Maar ook jongens vallen ten prooi aan verkrachtingen door vrouwelijke legercommandanten. In het Oegandese Weerstandsleger van de Heer werden de kinderen gedwongen bij verkrachtingen toe te kijken en de verkrachters aan te moedigen. Al dan niet onder invloed van drugs."

Kinderen zijn in zekere in gewild, zowel door de reguliere legers als door rebellen. Ze zijn gehoorzaam, plooibaar, bereid om risico's te nemen en vragen niet om een salaris. De kinderen zonder al te veel scholing zijn al snel trots op hun soldatenbestaan, zeker als ze merken dat een wapen macht geeft. "Ze lopen vaak met van die goedkope Russische kalasjnikovs rond, geweren die licht zijn makkelijk te bedienen."

In de oorlog tussen Iran en Irak, begin jaren tachtig, stuurde men kinderen als 'mijnenvegers' voor de troepen uit. Zo'n 90 procent van hen vond op het slagveld de dood. Ouderlijke toestemming was niet nodig, besliste ayatollah Khomeini. Deze dienstplicht, die gold voor jongens vanaf negen jaar, was een vanzelfsprekende religieuze plicht.



Martelaar
Kinderen die geronseld worden voor de functie van kok of drager, komen in zekere opzicht goed weg. Want hoe meer ze geconfronteerd worden met geweld, weet Grünfeld, hoe groter de psychische schade achteraf. "Dat geldt zeker voor kinderen die, om hun terugkeer onmogelijk te maken, gedwongen werden om wreedheden tegen de eigen gemeenschap te begaan. Denk aan handen en benen afhakken in Sierra Leone. Die kinderen zijn voor het leven getekend: trauma's, concentratieverlies, agressiviteit, slaapstoornissen, bedplassen."

Als kindsoldaten in de ouderlijke omgeving blijven, verloopt het herstel een stuk sneller. Terwijl de ontheemden, diegenen die het slachtoffer van ontvoering zijn, permanent in een onveilige en zeer beangstigende situatie verkeren. "Ook de andere kinderen zijn niet te vertrouwen, omdat ze elkaar meer dan eens verraden."

Een andere categorie kinderen vormen de stenengooiers, zoals die in de bevrijdingsstrijd van de Palestijnen actief zijn. "Deze kinderen groeien op in verpauperde buurten, met vaders die geen werk en geen familiegezag meer hebben, en gaan om met vriendjes die ook stenen gooien. Driekwart van alle kinderen neemt deel aan de bevrijdingsstrijd. Een extreme minderheid behangt zichzelf met bommen en pleegt zelfmoordaanslagen. Deze types zijn overigens niet gestoord of zo, maar volkomen normale persoonlijkheden als jij en ik. Zodra ze zich opgeven, worden ze gescreend en krijgen ze een gesprek: hoe ver willen ze gaan? Daarna worden ze volledig geïsoleerd, zodat ze niet op andere gedachten komen."

De zelfmoordenaars wacht vervolgens een plek in de hemel. "Omringd door maagden, zoals het martelaren betaamt. In de oorlog tussen Iran en Irak kregen de kinderen op weg naar het strijdtoneel zelfs een sleutel om hun nek, voor toegang tot de hemel. In de Palestijnse gebieden wordt vóór het afscheid een video gemaakt voor de nabestaanden. Vaak met op de achtergrond een beroemde moskee als de Al-Aksa."

Lukt de aanslag, dan loopt de hele straat uit. Iedereen feliciteert de ouders, van wie het huis feestelijk wordt beschilderd. Maar liefst 67 procent van de Palestijnen keurt de zelfmoordaanslagen goed. "Ik geloof niet dat de ouders oprecht blij zijn, eerder bedroefd. Ze sporen hun kinderen allerminst aan om martelaar te worden. In de meeste gevallen zijn ze verrast als hen het nieuws bereikt. Waarna hun kind voor altijd wordt bijgezet in een portrettengalerij."



Berechting
Moet je kinderen, die zich in gewapende conflicten schuldig hebben gemaakt aan misdaden, berechten? Lastige vraag, vindt Grünfeld. Want de jeugdige daders zijn eerder zelf slachtoffer van martelingen geweest. Het is doden of gedood worden. "Nu de voorbereidingen van het Sierra Leone-Tribunaal in Freetown zijn begonnen, treden twee verschillende visies op de voorgrond. De kinderrechtenbeweging meent dat de kindsoldaten niet veroordeeld maar geholpen moeten worden. Ze zijn immers niet vrijwillig in die situatie terechtgekomen."

Amnesty en het merendeel van de bevolking van Sierra Leone zijn vóór berechting. Per slot hebben de kinderen gemarteld en gedood, en of ze nu 16 of 24 jaar zijn maakt weinig uit. Berechting is belangrijk voor een samenleving om verder te kunnen, luidt de redenering. "Onlangs is het tribunaal met een compromis gekomen. Kindsoldaten moeten wel voor de rechter, maar de juridische staf zal bestaan uit rechters en advocaten die veel ervaring hebben met kinderen, en wellicht begrip zullen tonen bij hun veroordeling."

Bron: Observant online