Dagboek van een kindermeisje (Deel 3)

Op zondag 30 oktober 2005 02:33 schreef De-oneven-2 het volgende:

quote:

Ik moet trouwens eerlijk bekennen ...

Ik ook.
Ik moet ook iets eerlijk bekennen... als ik durf. Onderweg ga ik moed verzamelen.

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 02:18 schreef dvr het volgende:
Ik vertrouw deze stilte maar niks. Volgens mij heeft ze morgen heel veel te vertellen.

Heel veel. Maar de stilte heeft vooral te maken met de tweeling, die al mijn aandacht opeist. Met andere woorden: die kant & klare scriptie kan thuis nog niet in een geplastificeerd mapje worden opgeborgen, jammer. Ik voel me ook steeds bekeken & bespied - als ik driftig op m'n laptop zit te tikken, komt D. steeds blikken werpen: "Sartre, waarom nou eigenlijk Sartre?"

Dát is een goede vraag. Ik vind Sartre niet zo boeiend. Ik vind zijn 'Les mots' (autobiografisch) wél boeiend. Maar toch... het is een belachelijk scriptie-onderwerp, ouderwets en totáál niet van deze tijd, maar misschien daarom juist.

Ik praat er handig omheen, hè?

Tot snel

Nu ga ik weer aan de kalmeringstabletten...

Eerst gaan we nog ontbijten bij de grote kookmeester El Bulli, een wereldberoemde kok voor wie vele Amerikanen máánden op wachtlijsten staan, want zoals je bij hem eet, eet je nergens. En dat is niets teveel gezegd. Ik houd er niet zo van: al die liflafjes en vreemde gelei-achtige gerechten; we aten eergisteren 'asperges met cerranoham' - vloeibaar, dus, want El Bulli heeft naam gemaakt als pureer-koning (laat hij dit alsjeblieft niet horen): alle exquise ingrediënten gaan in de blender, en mixen maar!
Peperduur, dat wel. Bijzonder is het ook. Maar ik heb liever een goede uitsmijter dan een keur aan vreemde ontbijtflesjes en -potjes waarvan het totaal onduidelijk is wat erin zit.

Nog een tipje van de sluier (let op de ontbijtflesjes)...

http://www.elbullihotel.com/benazuzaweb_eng.html

Op zondag 30 oktober 2005 13:30 schreef Vivi het volgende:

quote:

El Bulli. Het is maar een half jaar per jaar open en zit binnen 10 minuten volgeboekt voor die 6 maanden.
Nou ja, wel een ervaring

Wij zijn niet in het officiële 'El Bulli'-restaurant geweest - dat ligt geloof ik in de buurt van Barcelona (Terragona?), en dat is idd binnen 10 minuten volgeboekt. Maar bij dit hotel hoort een restaurant dat onder supervisie staat van de meesterkok... ook lekker, hoor! En inderdaad een ervaring, al hoeven al die culinaire pirouettes & dubbele flikflaks niet zo, van mij. (Eten moet simpel zijn... toch?)

quote:

Enne Nadine, we weten toch allemaal wel dat je hebt liggen prikkeprakken, dus kom op met de ranzige details

Okay...
Prikkeprakken! Ha!
Prikkeprakken is niet de juiste term, we hebben niet geprikkeprakt, het ligt allemaal een beetje anders... maar kom, ik ga het hele verhaal opschrijven... duurt wel even... schenk mezelf een glas wijn in...

Ben gesloopt van de vliegreis & de kalmeringstabletten... hoop maar dat ik er nog iets van bak, van dat verhaal...

Sevilla

Het komt allemaal door de jurk. Ik bedoel de jurk die ik van D. heb gekregen, en die aan de bovenkant bestaat uit een zwarte push-up bh, meer is het niet, en onder die bh is een lapje stof bevestigd dat zo strak om mijn lichaam spant dat ik nauwelijks meer kan ademhalen.
"Als je maar mooi bent," zei D., terwijl ik rondjes draaide in de winkel. "Ademhalen is van later zorg."

Tijdens de vlucht naar Madrid had D. mij uitgenodigd voor een zakendineetje. "Ik heb een tafeldame nodig, mijn gasten komen allebei met hun vrouw."
"Leuk," had ik gezegd.
"Heb je iets om aan te trekken?" Hij wierp een blik op mijn spijkerbroek. "Iets moois, bedoel ik?"
"Nee."
"Geen probleem. We kopen wel iets."

In de winkel kregen we meteen een woordenwisseling. D. hield vol dat hij mocht meebeslissen omdat de jurk een 'cadeau' was, en ik moest steeds denken aan Thijs, die me 'het zakenvrouwtje' had genoemd. En daar stond ik, in een veel te dure winkel en in een veel te dure jurk, en het was wel duidelijk dat de verkoopster mij aanzag voor zo'n meisje dat haar suikerpapa met de creditcard laat zwaaien. Ze kronkelde als een wulpse slang om D. heen, en mij zag ze niet staan.
"Draai je eens om," zei D. toen ik uit de paskamer kwam. "Ja, perfect. Die nemen we."
"Heb ik niks te zeggen?" vroeg ik.
"Eigenlijk niet."
"Very nice," zei de verkoopster met haar belachelijke Spaanse accent. "It's just... your breasts..," en toen begon ze aan de bh te wriemelen met zo'n blik van: 'Hoe lossen we dit op?' maar gelukkig schoot D. mij te hulp. "Her breasts are perfect," zei hij, "and so is the dress," en toen liep hij vastberaden naar de kassa.

Volgens D. hoorden er hoge schoenen bij de jurk - hoge tangoschoenen, om precies te zijn.
"Waarom tangoschoenen?" vroeg ik. "Gaan we dansen?"
"Tangoschoenen zijn sexy."
Ik knikte.
Het heeft iets geruststellends om te winkelen met iemand die geen twijfels kent. En dus kochten we hooggehakte tangoschoenen waarop ik nooit de tango zal kunnen dansen, maar als ik mijn hoofd erbij houd, kan ik er redelijk op lopen.

Later die avond moest ik toegeven dat D. er kijk op heeft. We aten in een typisch avondjurkenrestaurant, of een stropdassenrestaurant, want mannen zonder stropdas werden resoluut door de hoofdober geweigerd. Voor de vrouwen was de kledingcode iets soepeler; mijn zwarte bh-jurk was een schot in de roos. Een beetje ordinair misschien, maar Spaanse vrouwen zijn gek op ordinaire jurken. Ik viel niet uit de toon - sterker, ik zag eruit als iemand die elke avond in een of andere bh-jurk voor duizenden euro's in een restaurant gaat eten.

Het ging goed. Het ging uitstekend. Ik zat naast D., en ik hield me de hele avond aan de opdracht: beschaafd converseren, glimlachen, met mes & vork eten, geen rare dingen zeggen. "Je mag niet teveel drinken," had D. me van tevoren gewaarschuwd. "Ik neem de mannen voor mijn rekening, jij vermaakt de dames."
"Het lady's program," zei ik.
"Precies." Hij aarzelde even. "Ik introduceer je als mijn vriendin. Goed?"
"Mij best."
"Alleen op papier, hoor," zei hij. "Maak je geen zorgen."
"Oh. Dus we gaan niet zoenen?"
"Nee." Hij begon te lachen. "Tenzij mijn deal vastloopt. Dan kunnen we altijd nog een showtje weggeven."
"Geef maar een seintje," zei ik. "Ik doe wel een striptease."
"Je gedraagt je, hè?" zei hij quasi-dreigend. "Voor mij is dit een belangrijke avond. Babbel jij nou maar met die vrouwen, dan loopt het wel los."

De geldschieters waren twee heren van middelbare leeftijd. Ze droegen allebei een donkerblauwe blazer met gouden knopen. Ook waren ze allebei in het bezit van een jonge vrouw met geblondeerd haar. De ene vrouw had het uiterlijk van een Hongaarse skischanskampioene, met brede schouders en priemende ogen. Haar naam was Els. Aan Els zou ik die avond nog een harde dobber krijgen, dat zag ik meteen, want toen ik haar hand schudde trok ze een gekweld gezicht, alsof ze net een belangrijke skischanswedstrijd had verloren.
De andere vrouw heette Marjolein. Zij was vergeten een bh aan te trekken onder haar transparante bloes, of misschien vond Marjolein het opwindend om halfnaakt aan tafel te zitten, maar in elk geval was ze het middelpunt van het restaurant. "Al die Spanjaarden zijn geile mannetjes," siste ze mij toe. "Valt jou dat ook op?"
"Nee," zei ik, terwijl ik een gestoomde oester naar mijn mond bracht.
"Jawel, joh!" riep ze. "Eén blote tiet en ze weten niet meer waar ze het zoeken moeten. Ik bedoel, deze bloes is toch gewoon mooi?"
Persoonlijk houd ik helemaal niet van perzikkleurige transparante bloezen, maar ik was verantwoordelijk voor het lady's program, dus ik zei: "Prachtig. Je zou er natuurlijk iets onder kunnen dragen."
"Nee joh!" riep ze gierend van de lach. "Gekke meid! Het is zo bedoeld, het is een couturestuk! Wat een gekke meid ben jij!"

Het klikte, tussen Marjolein en mij. Terwijl de heren met gedempte stemmen spraken over cash flow en targets en andere belangrijke zaken, babbelde ik met Marjolein over de meest uiteenlopende zaken: handgemaakte schoenen van Andrea Santoni, monogamie, Jan des Bouvrie, de paranormale gaven van Marjolein, lingerie, calorieën en de leeftijd waarop vrouwen hun 'seksuele piek' beleven.
"Boven je vijfendertigste," beweerde Marjolein.
"Welnee," mengde Els zich plotseling in het gesprek. Ze had de hele avond verveeld in haar eten zitten prikken, maar nu beet ze van zich af: "Mijn leven is één eeuwige seksuele piek. Ik geloof niet in die onzin."
"Waar geloof jij dan in?" vroeg ik, het lady's program indachtig.
"Hoezo?" Ze keek me giftig aan. "Ik weet niet of je het weet, maar ik ben bevriend met Daniëls vrouw. Ik snap jou niet. Meisjes zoals jij..."
Ik glimlachte moeizaam.
"Lieve schat," kwam Marjolein ertussen. "Zo gaan die dingen, maak je niet druk. Nadine is een leuke meid. Kom, drink nog een glaasje!"
Gelukkig viel Els na dit intermezzo weer stil.

Tijdens de koffie werd duidelijk dat we iets te vieren hadden. De ober bracht een fles champagne en zes flutes, er kwam een doos sigaren op tafen en Marjolein riep wel drie keer: "Ik ben paranormaal begaafd, ik zie dat jullie op een goudmijn zitten, ik zie het!"
We waren allemaal een beetje dronken. Maar dat gaf niet; de deal was rond, D. had zijn centen binnen, we konden tevreden achterover leunen.
Bij het afscheid nam Marjolein me nog even apart. "Daniël is een boefje," siste ze in mijn oor. "Houd hem in de gaten, schat. Hij is een boefje!"

---- wordt zo meteen vervolgd ---

[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 31-10-2005 00:06:49 ]

Sevilla II

Het was donker in de hoteltuin, afgezien van de brandende fakkels die her en der een oranje gloed verspreidden. D. en ik liepen in de richting van het zwembad. De temperatuur was aangenaam, niet te koud. Op verschillende plekken in de tuin stonden 'daybeds' opgesteld - Marokkaans aandoende hemelbedden met felgekleurde kussens en transparante gordijnen die zachtjes bewogen in de avondwind.
D. en ik namen plaats op de rand van zo'n bed.
"Nog iets drinken?" vroeg hij.
"Koffie?" suggereerde ik, want ik was een beetje duizelig; mijn alcoholpromillage moest gigantisch zijn.
"Ik haal champagne," zei hij. "We hebben gouden zaken gedaan, jij en ik. We hebben het verdiend."

Even later was hij terug met twee glazen. We installeerden ons op het bed, we lieten ons achterover in de kussens vallen. Dronken. Vrolijk. We rookten allebei een sigaret. We lachten wat om Marjolein, met haar doorzichtige bloes, en om de twee donkerblauwe blazers. "Eigenlijk is het zo simpel," zuchtte D. "Je legt ze een weekend in de watten, je geeft ze een mooi hotel en een bubbelbad en een beautysalon, en je hebt ze in de tang."
"Altijd?" vroeg ik.
"Bijna altijd," zei D. "Soms is het leven zo simpel."
Stilte.
D. legde zijn hand op mijn rug, hij streelde mijn schouderbladen, zocht toen naar de ritssluiting. "Je hebt me nog een striptease beloofd," zei hij.
"Hier?"
"Ja, waarom niet?" Hij trok de rits een stukje open. "Durf je dat?"
"Ik wel," zei ik overmoedig.
Hij leunde in de kussens en vouwde zijn handen achter zijn hoofd: "Verras me," zei hij. "Trek die jurk eens uit."
"En jij?" vroeg ik.
Hij schudde zijn hoofd. "Ik niet," zei hij. "Ik zou niet durven. Ik heb jou iets beloofd."
"Wat dan?"
"Dat weet je wel."
"Oh, dat," zei ik luchtig. "Dat is verjaard. Dat telt niet meer."'
"Ik neem geen risico's," zei D., terwijl hij een nieuwe sigaret opstak. "Morgen heb je spijt, en dan ben ik de klootzak die je dronken heeft gevoerd."
"Ah, nee." Ik trok mijn tangoschoenen uit en liet ze van het bed vallen. "Ik ben helemaal niet dronken. Trouwens, het is veel te koud om me uit te kleden. En we zijn niet alleen."
Vanuit de duisternis klonken gedempte stemmen op.
D. draaide zich naar me toe en fluisterde: "Wat kan ons dat schelen?" en hij haakte een vinger achter mijn schouderbandje, terwijl zijn andere hand over mijn rug gleed. "Zeg maar. Wat moet ik doen om je over te halen?"
"Dokken," zei ik lachend.
Hij zoende me lang.
"Noem maar een bedrag," zei hij toen.
Ik maakte me snel los uit zijn omhelzing en liet me van het bed afglijden. Met mijn handen streek ik de jurk glad. "Het wordt koud," zei ik. "Jammer."

We keken elkaar even zwijgend aan. Toen greep hij me bij mijn middel en trok me terug op het bed. Het volgende moment had hij me bovenop zich gemanoeuvreerd, en ik voelde hoe zijn handen naar ritsen en knoopjes en haakjes tastten, en we zoenden, en mijn jurk gleed langs mijn middel omlaag, en langs mijn benen, en mijn bh was uit en alles was uit, en met een snelle beweging draaide hij me om, ik lag op mijn rug, naakt, en hij erbovenop met al zijn kleren aan, warm en zwaar en beschermend, zijn overhemdknoopjes tegen mijn buik, de gladde stof van zijn broek tegen mijn dijen, en ik hoorde hijgen en kreunen, dat waren wij, of nee: dat was ik, die kreun was van mij want hij trok aan mijn haar, hij trok mijn hoofd naar achteren en hij bleef me zoenen, heel hard en wild, en hij likte mijn hals en hij ademde in mijn oor: "We zijn alleen, niemand ziet je," en hij likte mijn wang, "zo ja, zo is het goed, doe je mond eens open... zo ja, doe maar, kom maar," en hij likte mijn tong en ik voelde de zachte rukjes aan mijn haar, steeds minder zacht, hard eigenlijk wel, lekker hard en het mocht nog wel wat harder, en ik liet mijn hand onder zijn overhemd glijden, ik voelde zijn huid, zijn spieren, zijn warmte, en mijn andere hand zocht naar de knoopjes maar hij was sneller en sterker dan ik, zijn hand greep de mijne, hij zei: "Je straf, Nadine. Dat is je straf, met je afspraken," en ik worstelde en trapte met mijn benen, en toen zat hij bovenop me, hij greep mijn armen en duwde ze naar achteren, en hij begon mijn borsten te likken en mijn tepels, heel langzaam, heel traag en langzaam en in een gekmakende slowmotion, en ik liet hem, ik liet hem begaan, ik gaf het op, het maakte niet uit, als hij maar doorging, als hij maar zo bleef doorgaan, precies zo, dichtbij en warm en het was zwart achter mijn oogleden en overdonderend en zijn vingers en zijn tong, overal, ik weet niet hoe lang het duurde, ik weet alleen dat hij me plotseling losliet en dat hij zich over me heen boog, steunend op zijn ellebogen, zijn gezicht vlak bij het mijne, en dat hij vroeg: "Zo goed?"
"Niet stoppen," zei ik.
"Wat?"
"Niet stoppen."
"Je moet me aankijken," fluisterde hij. "Kijk me aan, ik wil dat je me aankijkt..," en ik hoorde hem wel, en ik wilde wel zeggen dat mijn oogleden zo zwaar waren en dat hij moest doorgaan, niet stoppen, maar ik kon het niet, ik deed mijn mond open om iets te zeggen en er kwam alleen een kreun, zijn gezicht was vlak bij me, alsof ik een oven had opengezet, en hij bleef het maar zeggen, hij bleef het maar herhalen: "Kijk me aan, Nadine... kijk me aan," steeds dwingender zei hij dat, maar ik durfde niet, ik draaide mijn gezicht weg, ik kneep mijn ogen dicht, ik was naakt, ik voelde zijn kleren op mijn huid, ik durfde niet, ik deed het natuurlijk toch, uiteindelijk deed ik het, gebeurde het, liet ik het gebeuren met mijn ogen wijd opengesperd en zijn ogen wijd opengesperd, vlak bij elkaar, voorhoofd tegen voorhoofd, en dat hijgen, dat was ik, dat was hij, dat waren wij die zo hijgden in de duisternis.

Hij legde zijn jasje over me heen. Hij streelde mijn wang, en mijn oogleden. Hij zei: "Niet te koud, liefje?"
Ik schudde van nee.
We zijn nog lang blijven liggen, dicht tegen elkaar aan, in de oranje gloed van de fakkel. Ik ben in slaap gevallen. Toen ik wakker werd, had D. een deken over me heen gelegd. Hij gaf me een badjas.
"Hier," zei hij. "Ik breng je naar bed."

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 01:47 schreef Xennia het volgende:
Een seksvakantie
Misschien waren die tango-schoenen niet stevig genoeg om in te staan?

Uhm... zoiets, ja.

Shame on me, dat weet ik zelf ook wel.

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 01:52 schreef Xennia het volgende:
En wat ga je nu met Thijs doen? En met je therapeut?

Thijs komt binnenkort bij me langs; hij heeft me vanavond gebeld. Het beste is vertellen. Maar het beste is niet altijd het leukste... nog even zien, dus.

Mijn therapeut moet gewoon z'n werk doen. Mijn problemen oplossen, bij voorkeur. En als dat niet lukt, ontsla ik hem op staande voet.

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 00:09 schreef cioran63 het volgende:
Geniaal, ik zie talloze verwijzingen naar 'La possibilité d'une île' van Michel Houellebecq, maar dan anders. Heel subtiel.

Nou, eh... Houellebecq

Ik heb wel veel van hem gelezen, maar 'La possibilité d'une île' nog niet - dat is pas net uit, toch? Heb jij het nieuwe Meesterwerk al tot je genomen?

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 02:02 schreef Xennia het volgende:
Wat zou jij los van alle consequenties op dit moment het liefst willen?
a) dat Th. op je stoep staat en je een lang en gelukkig leven belooft
b) dat D. op je stoep staat en je een lang en gelukkig leven belooft

Op dit moment? B.

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 02:12 schreef dvr het volgende:

[..]

"Niet stoppen!"
"Ga door!"



ps: Foei!

Mijn excuses. Jouw poll is helaas de mist ingegaan... dankzij mij.

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 02:19 schreef Xennia het volgende:

[..]

Nee hoor, 33% voorspelde dat jij dronken D. zou bespringen

Oh.

Misschien is dat nog meer ... zo voorspelbaar.

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 02:21 schreef cioran63 het volgende:

[..]

Nee, mijn Frans is niet goed genoeg. Het kwam alleen in me op naar aanleiding van recensies, namen, Spanje, seks, eerdere boeken van H. en de actualiteit. Ik wacht maar op de vertaling ('De mogelijkheid van een eiland', half november.)

Ik vind 'De wereld als markt en strijd' zijn beste boek. (Heb ik die titel goed?) Maar inderdaad... seks, en massatoerisme... (de Canarische eilanden, Bali, Spanje) dat zijn thema's waarmee hij goed uit de voeten kan. De man is wel gek. Geloof ik. Maar gek & alcoholistisch & seksverslaafd zijn mag, als je zo goed kunt schrijven.

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 02:23 schreef cioran63 het volgende:
En ik wilde natuurlijk iets slims zeggen.

Wie niet... wie niet...

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 02:33 schreef Xennia het volgende:
Geeft niks hoor, dit is mooier leesvoer dan een mededeling dat jij je scriptie hebt voltooid

Gelukkig.
Op de blaren ga ik later wel zitten. (Morgen, of zo).

En ja, een voltooide scriptie was pas écht onvoorspelbaar & verrassend & aardschokkend geweest... geef ik eerlijk toe. (Sáái... )

Op maandag 31 oktober 2005 02:54 schreef dvr het volgende:

quote:

Maar even voor de duidelijkheid, hoe zinderend en extatisch ook, in die laatste hijgmomenten had D. als ik goed lees zijn kleren nog aan, en je vertelde Vivi dat er niet was geprikkeprakt(?).
Bij "liet ik het gebeuren" kreeg ik toch even een ander idee. Ik ben helemaal confuus.. is er nou geketst of niet?

Nee. Niet geketst of geprikkeprakt of gedingest. Niet the real thing. Dus in feite kunnen wij de oude zeemanswijsheid van Vivi hier aanhalen, met een kleine variatie op het thema, en stellen dat vreemdgaan met kleren aan niet telt. Toch?

quote:

En zo ja, hoe beviel het -- en zo nee, hoe hebben jullie je na bovenstaande in hemelsnaam nog kunnen inhouden?

Ik persoonlijk hoefde me niet meer in te houden. Voor D. kan ik niet spreken. Een man met een stalen zenuwstelsel, denk ik.

quote:

Hoe dan ook, je hebt bewezen ook in dit genre zeer bedreven te zijn

Ik had het nog nooit gedaan, is heel moeilijk en ook snel plat & Veronica-achtig gedoe, dus het was eigenlijk mijn seksscène-ontmaagding. Ik weet zelf niet of ik er zo tevreden over ben. Het was trouwens ook onduidelijk, blijkt uit jouw verwarring. Dat vind ik niet zo erg, trouwens. Het hoeft niet expliciet. Maar ik vind het heel moeilijk om te schrijven over iets dat nogal een grote impact op me heeft - ik twijfelde of ik het wel NU zou opschrijven, want het is altijd beter om er even mee te wachten, om de zaak te laten betijen. Maar: heet van de naald is ook wel leuk.

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 02:56 schreef Xennia het volgende:

Volgens mij bleef D. expres in de kleren en maakte haar helemaal gek als straf omdat Nadine had gezegd niet meer dergelijke onderonsjes te willen met haar baas. Nadine smeekte nu min of meer om seks en kreeg het niet van hem. Een machtspelletje

Xennia, jij hebt geen colleges psychoanalytische tekstinterpretatie meer nodig! Dát staat er precies, met zoveel woorden...

Op maandag 31 oktober 2005 03:17 schreef Xennia het volgende:

quote:

Dat je niet bent vreemdgegaan is slechts Daniel's verdienste, maar goed dat weet jij ook wel. Trouwens als mijn vriend zich zou laten pijpen of aftrekken zou ik dat nog steeds onvergeeflijk vinden.

Zit wat in, ja.
Gelukkig heb ik nog een excuus achter de hand. Het woord 'zakenvrouwtje' (door Vivi heel scherp vertaald) vraagt om een gepaste vergelding.

quote:

Gelukkig maar! Ik ben al jaren afgestudeerd als psycholoog

Ja kijk, dat bedoel ik.