Dagboek van een kindermeisje (Deel 3)

quote:

Op vrijdag 4 november 2005 15:21 schreef Gajus het volgende:
.... zoals ook jij jouw Sevilla-uitstapje gaat bagatelliseren met jouw 'krimp'-verhaal.

Bagatelliseren is my middle name, maar fris mijn geheugen even op: wat is precies 'mijn krimp-verhaal'?

Ik krijg er geen beelden bij. Ik pijnig mijn hersens: krimpverhaal, krimpverhaal; is er de afgelopen tijd iets gekrompen - en zo ja: wát?

Op vrijdag 4 november 2005 16:11 schreef Gripper het volgende:

quote:

Je mag die van mij wel lenen om er nog eens in te kunnen kijken in moeilijke tijden (op het risico af dat ik m dan ook nooit meer terugkrijg... )

Okay, daar hou ik je aan.

quote:

Dan wens ik jullie, en het zal vast raar klinken, een hele goede en warme dag toe. Samen, als gezin.

Nee, dat klinkt niet raar. Ik wens het zelf ook. Ik heb aardig wat gelezen over euthanasie - toevallig, hoor; ik ben nu niet opeens in de materie gedoken omdat ik er zélf mee te maken krijg, maar het komt vrij veel voor in 'recentere' romans, en over het algemeen zijn het heel positieve en - jij zegt het - 'warme' verhalen. Dus daar klamp ik me aan vast. En als ik de huisarts moet geloven, wordt het een 'rustige' gebeurtenis. Daar kan ik me alleen zo weinig bij voorstellen. Geboren worden is helemaal niet rustig, dat is heftig en wreed en bloederig, maar doodgaan zou opeens een serene en rustige gebeurtenis zijn. Tja. Het kan. We kunnen het niet uitsluiten.

"Je kunt het zien als een omgekeerde bevalling," zei de huisarts. "De meeste mensen gaan op natuurlijke wijze dood, zoals ze ook op natuurlijke wijze worden geboren. En sommige mensen gaan gepland dood, maar dat zie je bij bevallingen ook - bij keizersnedes, dus. Het is in feite een omgekeerde keizersnede. Je weet precies wanneer het gaat gebeuren; je kunt je erop voorbereiden. Maar verder is er geen verschil. Geboren worden is geboren worden. En doodgaan is doodgaan."

Maar ach, het is zo gemakkelijk om over de dood te praten zolang het niet gaat over je eigen dood. Wij zijn er allemaal zo aan gewend om dat weg te drukken, te 'bagatelliseren' - omdat woord er maar weer eens in te gooien - en te omzwachtelen met pastelkleurgie watten... maar de werkelijkheid is keihard, daar ben ik eigenlijk wel van overtuigd. Je moet de dingen niet mooier maken dan ze zijn (zoals Cioran ook al zei).

We wachten het af...

quote:

Op zaterdag 5 november 2005 00:30 schreef Vivi het volgende:
"Grappig" (als je dat woord in deze situatie kunt gebruiken) hoe het cirketltje weer rond komt, voor mij dan.

Mijn moeder, borstkankerpatient, met wie het gelukkig nog goed gaat, in de zin van : haar uitzaaiingen zijn al een jaar stabiel, wilde graag haar levensverhaal opschrijven (en dat wordt een verhaal, beginnend met de advertentie, tussen het on(t)roerend goed, waarin ze op haar 5e ter adoptie is aangeboden).

Maar goed, via via heeft ze contact gezocht met Ronald Giphart, met hem geluncht, tips gevraagd hoe ze de chronologie in haar verhaal moet krijgen, etc. Natuurlijk kwam het gesprek op haar ziekte, en de euthanasieverklaring die klaar ligt, voor het geval dat. De volgende dag lag in haar brievenbus een exemplaar van "Ik omhels je met duizend armen". Met een persoonlijke opdracht van Giph. Het rare is dat ik jaren geleden al had besloten dat mijn dochter, mocht ik die ooit krijgen, de naam "Samarinde" zou moeten dragen. En zo vallen alle puzzelstukjes weer op zijn plaats.

Lieve Nadine, mijn gedachten zijn bij je, ook al heb ik je nooit ontmoet. En ik wens je alle sterkte toe.

Ik heb mijn moeder meteen na de fatale diagnose ('Het vonnis') gevraagd of ik haar levensverhaal mocht opschrijven. Ik vond dat toen wel een hele moeilijke vraag, want hoewel er geen kans op genezing was, klinkt zo'n voorstel wel heel definitief. Maar zij was meteen enthousiast. Mijn moeder heeft altijd graag een boek willen schrijven; dat zou ze ongetwijfeld ook heel goed hebben gekund, maar... nou ja, daar is het dus niet van gekomen. Dat is ook niet erg, want ze heeft ándere dingen gedaan met haar leven.

Wij hebben ongeveer vijftig sessies (of misschien wel zeventig, of honderd) van anderhalf à twee uur gehouden. En ontzettend gelachen. Ik heb alles in mijn snelschrift genoteerd in een schrift, en ik heb nu zes hoofdstukken uitgewerkt & geprint (ongeveer 15 computerpagina's). Ik krijg het 'boek' niet meer af, helaas. Maar ik denk eigenlijk dat het wel goed is. Want ik had al meteen in de gaten dat het véél was - véél informatie, véél onbelangrijke details, véél zijpaden en omwegen en irrelevante anekdotes. Die dingen wilde ik wel graag horen - ik wilde alles horen - maar met het definitieve 'boek' heb ik ambitieuzere plannen: dat moet strak opgeschreven worden, met een lijn en een rode draad en een spanningsboog en een ritme - nou ja: een serieuze opbouw. Wanneer iemand zijn levensverhaal vertelt, wordt het NOOIT een strak gecomponeerd geheel. Dat moet naderhand gebeuren: redigeren, schrappen, weggooien, herschrijven, enzovoort (kill your baby's). En dat ga ik ook zeker doen. Want het moet een mooi & boeiend & compact geheel worden - een page-turner, als het even kan.

Ik weet niet wat Giphart je moeder heeft aangeraden, maar ik denk dat het verstandig is om een 'ghostwriter' aan te stellen. Iemand die hoofdzaken van bijzaken kan onderscheiden. Iemand die de compositie in de gaten houdt; de lijn, het ritme, al die dingen die het leesbaar maken, en dus de moeite waard.
Misschien zou jij die ghostwriter kunnen zijn?

Ik was ooit in Parijs in de metro, en daar zag ik aanplakbiljetten hangen van een firma die levensverhalen te gelde maakte. Het is keiharde business. De slogan waarmee de firma adverteerde kwam zo'n beetje neer op: 'Iedereen draagt een levensverhaal met zich mee. U heeft recht op uw eigen levensverhaal! In druk! Met een mooie kaft eromheen! Want u bent het waard!' In het dépôt van deze firma - ontdekte ik later toevallig - liggen al die levensverhalen tot aan het plafond toe opgestapeld, want het gros is gewoon beroerd geschreven, en oninteressant ('Vivre avec un enfant homosexuel' en 'Mon mari m'a quitté: l'enfer, c'est l'autre femme'') en dat is eeuwig zonde.

Schrappen. Hard zijn. Een scherpe, objectieve blik. Je baby's vermoorden doet misschien even pijn, maar je krijgt er - in termen van een levensverhaal - wél iets waardevols voor terug. En ik denk dat maar heel weinig mensen hun eigen levensverhaal kunnen redigeren. Er komen teveel emoties bij kijken, herinneringen, gevoelens - allemaal dingen die een strak gecomponeerd verhaal niet ten goede komen.

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Hoe je moeder het gaat aanpakken. En of jij er nog een rol in gaat spelen.

quote:

Op zaterdag 5 november 2005 01:43 schreef Gajus het volgende:
De krimp (als antoniem van erectie) refereert aan de vermeende impotentie van Daniël,
de kramp refereert aan het vermeende vaginisme van Hanneke.

Excusez moi.

N'importe.

Just for the record: ik heb niks gemerkt van dat krimpen.

quote:

Op zaterdag 5 november 2005 01:49 schreef JAM het volgende:
Zal ik even een pot allitereren?

OP HET EXAMENFEEST.

Daan de decaan denkt in de tent; 'Wat decadent al die mensen in die tent'
(Zou luidde hetgeen dat Daan de decaan dacht.)

Allitereren = altijd goed.

Ik ken Daan wel, geloof ik. Hij ziet er zo uit: licht kalend, zijn bruine haar is schuin over zijn voorhoofd gekamd. Een lichtgele polo. Iets te groot colbertjasje met afzakkende schouders. Iets te grote broek, ook. Voor feestelijke gelegenheden - en dit is een feestelijke gelegenheid, in de tent wordt een reünie gehouden - draagt hij zijn skaileren stropdas, kobaltblauw van kleur. Daan wéét wel dat leren stropdassen al heel lang uit de mode zijn, maar dat kan hem niks schelen. Hij houdt van leren stropdassen. En van kobaltblauw. En zijn vriendin, die helaas onlangs op ongelukkige wijze uit zijn leven is verdwenen, hield er ook van.

quote:

Op zaterdag 5 november 2005 02:16 schreef Gajus het volgende:
...maar toch voorzie ik een discrepantie tussen jouw belevenis met Daniël en jouw verhaal aan Thijs.

Uiteraard. Eerlijkheid inzake vreemdgaan wordt zwaar overschat.

quote:

Op zaterdag 5 november 2005 02:22 schreef JAM het volgende:
_{Lekker hè, zo out of context.}

Het zou een mooie titel voor een 'Levensverhaal' kunnen opleveren voor de firma waar ik het net over had; de 'Presse Universitaire' heette de bewuste uitgeverij, dacht ik. Veel verhalen over aids, kinderen met borderline, echtscheidingen - de drama's van het leven, dus. Je hebt in Frankrijk de beroemde geschiedenis van Christine V. (Vuillemin/Villemin?) die verdacht werd (of nog steeds wordt) van de moord op haar zoontje, le petit Stéphane of Robert of Marcel, ik weet zijn naam niet meer. Fascinerende moord. Christine heeft het natuurlijk gewoon gedaan, en daarna heeft ze er een boek over geschreven, vanzelfsprekend.
Mogelijke titels:

'Pourquoi j'ai assassiné mon bébé - le récit de mon drame.'

'Tuer son enfant: c'est simple et efficace.'

'La meurtrière du petit Stéphane: sa maman raconte...'

Gisteren heb ik mijn vader gebeld. Hij is in Nederland. Hij heeft mijn moeder ongeveer drie weken geleden voor het eerst sinds de scheiding gezien. Beetje laat. Ze was al een half jaar ziek - of eigenlijk moet ik zeggen: ze ging al een half jaar bijna dood. Maar mijn vader is 'niet zo goed in die dingen.'

Het werd geen doorslaand succes, hun ontmoeting. Mijn moeder zei naderhand: "Wat een afgang van een man." Hoewel ze officieel zijn gescheiden, zo'n drie jaar geleden, is de boedelscheiding nog steeds niet rond. Ze bezitten een hoop 'stenen', zoals dat in vastgoedtermen heet: een vakantiehuis in Normandië, een appartement in Parijs, drie appartementen in Amsterdam, een pied-à-terre in Den Haag, en die stenen moeten worden verdeeld, om nog maar niet te spreken van de diverse inrichtingen (al die serviezen, bedden, meubels, rotzooi). Daarnaast is er natuurlijk het geld, en de schilderijen.

Voor de boedelscheiding hebben ze mijnheer R. in dienst genomen. Hij is accountant van beroep, en een obsessieve perfectionist. Ik heb al zo vaak tegen mijn vader gezegd: "Als jij nou nog iets voor mama wilt betekenen, zorg dan dat die boedelscheiding wordt rondgebreid." Ja, zei hij steeds, zo eenvoudig is dat niet... ingewikkeld... losse eindjes... formulieren kwijt... puntjes op de i... Franse wetgeving... enzovoort. Daarna gooide ik het over een andere boeg, ik zei: "Geef die R. eens een schop onder zijn reet, zeg hem dat hij nog precies twee weken de tijd krijgt." Maar ook die aansporing mocht niet baten.

Mijn vader is een typische secretaresse-man. Dat is een man die eraan gewend is zijn leven uit handen te geven aan derden - aan een team van secretaresses en assistenten en rechter handen en chauffeurs. Zelf kan mijn vader niets; hij krijgt nét zijn eigen veters gestrikt. Tot een paar jaar geleden was hij bankier. Een bankier heeft beroepsmatig met geld te maken, om het even simpel te zeggen, maar het is mijn vader nooit gelukt geld uit de muur te halen. Een portemonnee bezat hij niet; als hij toevallig een keer geld nodig had, haalde zijn secretaresse een sigarenkistje tevoorschijn, zodat ze mijn vader wat centjes toe kon stoppen. Gelukkig woont hij tegenwoordig met haar samen, met de secretaresse van het sigarenkistje.

"Pincode?" vroeg hij een keer aan mij, toen we samen voor een geldmachine stonden. "Hoe bedoel je: pincode?" Ik legde hem het principe van de viercijferige, geheime code uit. Mijn vader keek alsof hij het in Keulen hoorde donderen. Uiteindelijk lunchten we op mijn kosten. Zijn secretaresse betaalde me later terug uit het beruchte sigarenkistje.

Mijn moeder zal de boedelscheiding niet meer meemaken. Jammer. Of nee: onvergeeflijk. Natuurlijk voelt mijn vader zich schuldig, de lul. Het was een gouden kans geweest - de kans om toch nog íets goed te doen, om toch nog één gebaar te maken. De hele affaire heeft mijnheer R., de accountant, in elk geval geen windeieren gelegd. Hij blijft rekeningen sturen, uren schrijven, telefoontjes plegen, puntjes op de i zetten, neuzelen, mierenneuken - volgens mijn moeder is het overdekte zwembad in zijn achtertuin in aanbouw. Nog even, en hij kan een luchtbed kopen en de rest van zijn leven op zijn rug dobberen.

Niet aan denken. Dit zijn dingen waar ik niet aan wil denken. Geld, stenen - wat een gezeik. Laten we hopen dat mijnheer R. binnenkort in zijn eigen zwembad verzuipt. En dat er dan een accountant wordt ingehuurd die wél iets voor de bakker krijgt.

Mijn vader reageerde geschokt op mijn telefoontje. Hij zei: "Kan ik langskomen?"
"Ik weet het niet," zei ik. "Ik vraag het aan mama."
"Ik wil haar zien," zei mijn vader, "zeg dat tegen haar. Dat ik haar voor woensdag nog een keer wil zien. Doe je dat, alsjeblieft?"
Toegegeven: een beetje laat is hij wel. Maar het is een klein wonder dat hij er zelf mee komt, met het verzoek om haar te zien. Zes maanden heeft hij zich schuilgehouden. Zes maanden heeft hij excuses verzonnen - "Ik schrijf wel een brief..."- en snoekduiken gemaakt, maar nu komt hij dan tóch - om het in zijn eigen woorden te zeggen - uit de blokken. Dat is heel wat.
Mijn vader die uit de blokken komt, dat is heel wat.

[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 05-11-2005 14:41:17 ]

dubbelpost

Op zaterdag 5 november 2005 16:49 schreef Gajus het volgende:

quote:

Een enigszins vergelijkbaar contrast bestond tussen mijn ouders (...). Toch ook een essentieel verschil: mijn moeder was wel in staat mijn vader onmerkbaar te dirigeren en zodoende hem het gevoel van 'heer des huizes' te geven; mijn vader kon rekenen op zijn veilige thuishaven en hoefde niet elders zijn permanente toevlucht te zoeken.

Als ik het goed begrijp, accepteerde jouw moeder zijn 'beschamende fratsen' - ze deed alsof ze het niet wist, of ze wilde het niet weten, zoiets?
Mijn moeder heeft dat ook heel lang gedaan, dat neem ik tenminste aan, want zelfs wij hadden sterke aanwijzingen in die richting. Wij hadden alleen niet zo'n zin om de zaak tot op de bodem uit te spitten.

quote:

Jouw vader, mijn vader ... twee grote lullen ... maar wel twee lullen waaraan wij ons bestaan te danken hebben. Volgens mij is ons probleem dat wij in onze kinderjaren vaders op een voetstuk plaatsen, gaandeweg dat voetstuk zien afbrokkelen en achteraf moeten constateren dat ook vaders uiteindelijke doodgewone mensen zijn.

Ja. (Misschien zal ik mijn vader ooit zien als een 'doodgewoon' mens, maar voor nu vind ik hem uitzonderlijk egocentrisch & onaangepast.)

quote:

Je verhaalt voornamelijk over de verdeling van hun stenen bezittingen. Maar ondanks alles blijft hun waardevolste en onverdeelbaar bezit toch het ouderschap van hun drie kinderen. Daarom hoop ik dat jouw ouders eventjes afstand van hun onderlinge geschillen kunnen nemen opdat zij op waardige en vredige wijze afscheid van elkaar kunnen nemen ... samen met hun drie kinderen.

Hun stenen bezittingen zijn mijn laatste zorg, en dat geldt ook - eigenlijk - voor mijn ouders. Ze proberen elkaar niet te naaien, zogezegd - over geld doen ze niet moeilijk, ze zijn te 'chique' (of in elk geval wíllen ze dat graag zijn) om ruzie te maken over de centen. Hun enige geschil betreft die boedelscheiding an sich - de zaak moet verdeeld, door midden gesplitst, dat is alles.

Wat 'de kinderen' betreft: mijn vader gedraagt zich als het grootste kind, daar komt het op neer. Hij verwacht dat wij toenadering zoeken, dat wij voortdurend bij hem op de stoep staan, dat wij hem bellen, enzovoort. Hij is pissed off dat wij zijn vriendin niet zo leuk vinden. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat, want de enige eis van mijn moeder is dat de secretaresse NIET op de begrafenis komt.

Op zondag 6 november 2005 00:00 schreef Gajus het volgende:

quote:

Heel terecht dat deze laatste dagen in de intimiteit van de familie worden beleefd. Maar hoe strikt is de familie af te bakenen? Binnen deze context, behoort jouw vader (weer) tot de familie? Behoort Thijs in potentie tot de familie?

Mijn vader heeft zich de afgelopen zes maanden niet gemanifesteerd. Dat is wel een slecht verhaal, natuurlijk. Maar hij was er gisteravond wél. Mijn moeder zei: "Als hij wil komen, dan mag hij. Het interesseert me fuck all." Vervolgens heeft mijn vader zo'n beetje de hele avond in de woonkamer zitten recipiëren. Leuke verhalen vertellen, anekdotes - jongens, gezellig! Terwijl wij geregeld in tranen uitbarstten - maar daar 'kan hij niks mee', om het even modern te zeggen. Nog moderner: 'Dat is zijn ding niet.' (Toppertje).

Nou snap ik wel dat hij zich geen houding weet te geven. Maar pijnlijk was het wel. Hij is een half uur bij mijn moeder geweest. Zij zei later tegen me: "Ik wilde alleen een excuus horen, ik heb hem de woorden letterlijk in de mond gelegd, hij hoefde eigenlijk alleen nog maar te knikken, maar: niets!" Opnieuw was hun ontmoeting dus geen succes. Maar goed, hij was er in elk geval bij. Dat is goed, want wij maakten ons al zorgen over de begrafenis. Dat we elkaar daar voor het eerst in lange tijd zouden treffen, en dat de hele zaal met ingehouden adem naar ons zou zitten kijken: hoe reageren ze, wat doen ze, hoe kijken ze? Sensatie! Beetje verkeerde timing, op een begrafenis. (Oh, het wordt trouwens een crematie).
Mijn vader kondigde gisteren wél aan dat hij vanavond weer wil komen. Hmm.

Wat Thijs betreft: dat weet ik niet zo goed. Hij is geen deel van de familie; hij kent mijn ouders wel, maar alleen oppervlakkig. Hij wil er zelf wel graag bij zijn, maar dan voor mij. Ik ga er nog even rustig over nadenken.

quote:

Gebeurtenissen zoals het aanstaande heengaan van jouw moeder, dwingen tot kleur bekennen, dwingen tot het herijken van bestaande relaties.

Ja, maar dan moet hij ook echt kleur gaan bekennen. Die leuke grappen die hij de hele avond vertelt, vallen nu een beetje dood. Wij zijn van huis uit geen van allen 'emotionele' mensen - maar dit is wel het moment om de tranen te laten lopen.