Breeklicht | vrijdag 21 oktober 2005 @ 03:12 |
Mijn veilige haven is niet meer Het warme nest van rust en liefde, weg Geen plek meer waar de onrust in je hoofd verdwijnt Waar die wilde storm in je hoofd veranderd in een kalme oceaan Waar je jezelf kunt zijn en je nergens druk om hoeft te maken Dat is niet meer De onrust is terug en de storm raast weer en je vraagt je af En ik dan? Wat gebeurt er nu met mij? Zal ik dan nooit rust vinden, is mijn leven deze storm? Maar hoop, zeggen ze, Hoop doet leven Dus hoop ik maar en hoop ik maar En terwijl ik hoop richt ik mij op het geluk van anderen Hopende dat er een beetje van dat gelukkig op mij spettert Zo dat ook ik, heel even gelukkig ben Voel je vrij om commentaar te leveren.. | |
2QT2BSTR8 | vrijdag 21 oktober 2005 @ 08:05 |
quote:Gefeliciteerd. De ideale instelling voor vele uren schitterende proza. Dichters moeten immers lijden. BTW, Prozac is dat afgeleid van proza? ![]() | |
0 | zaterdag 22 oktober 2005 @ 03:01 |
Het leven dient eerst geaccepteerd te worden alvorens men de dood kan accepteren. | |
Alexxxxx | zaterdag 22 oktober 2005 @ 03:03 |
Wat ben ik allemachtigste moe waarom ga ik niet naar bed | |
0 | zaterdag 22 oktober 2005 @ 03:06 |
quote:Omdat zelfkastijding bij het dichterschap hoort. | |
Alexxxxx | zaterdag 22 oktober 2005 @ 03:08 |
hoe vermoeider, hoe geïnspireerder en melancholischer, en hoe mooier de woorden worden. De spelling daarentegen is parabolisch dalend. |