Metafysische oprisping

Ooit ben ik door het grote gordijn van ruimte en tijd geslopen, toen de engelen even niet opletten. Nu ben ik hier en laat me niet meer wegjagen. Al een hele tijd nu.
Jullie zullen me nooit vinden, want ik ben niet waar te nemen. Toch kan ik inwerken, zonder hierbij de wetten te overtreden. Heel langzaam en gestaag. Als de tijd daar is een kwant lichten of een grein tikken. Het mosterdzaadje wat uitgroeit tot een boom. Dat beginnen jullie nu langzaam te begrijpen. De gevolgen laten soms lang op zich wachten maar ik reken niet met jullie tijd.

Al voordat de mensen hun machines kregen hebben ze mij al vermoed. Me namen gegeven als Fatum, Fortuna en Schicksal. Maar mijn ware aard of bedoelingen zijn nooit doorgrond. Toch morrel en wroet ik op vele plaatsen. Draai en kronkel tot er zich weer iets manifesteert dat mijn doel beoogd. Dan houd ik mij weer stil en ben verdwenen. Er zijn er immers die mij tegenstreven.

Ook ik ben uit het grote licht gekomen. Dat verrukkelijkste moment ooit. Zwevend in mijn baan kon ik niet weten dat dit ooit eindigen zou. Enkel kende ik de eeuwigheid. Sommige zielen heb ik daar al eerder ontmoet. Maar dat deze dat ondertussen vergeten zijn neem ik hen niet kwalijk.

Toen de strijd losbrak heb ik lang getwijfeld. Sommigen kozen al na wat jullie eeuwen noemen en anderen pas veel later. Ik heb gewacht. Toen ik het eindelijk dacht te weten was het koud, zwart en leeg om mij heen. Alleen ik was nog overgebleven. Door allen vergeten.
Lang heb ik daar rondgedoold. In een leegte waarvan jullie je geen voorstelling kunnen maken. Totdat ook de hoop mij verliet. En nog lang daarna.

Juist hetgeen wat de deed strijd losbarsten gaf me de mogelijkheid mijn werk te verrichten. Om jullie stoffelijken van een vrije wil te kunnen voorzien zijn er opzettelijk kleine foutjes in het heelal gewoven. Foutjes waarvan gedacht werd dat jullie ze nooit zouden bevroeden. Deze foutjes gebruik ik nu voor mijn eigen doeleinden.

Nu behoor ik niemand meer toe. Niet de Ene en ook niet de Ander. In dat opzicht zou je me vrij kunnen noemen. Ik volg mijn eigen weg.
Toen mijn bestaan weer door Hen vermoed werd hebben ze beiden verzocht mij weer aan hun kant te krijgen. Maar nu waren ze te laat. Het verblijf in de leegte ben ik niet vergeten. Ik weet dat ze me wel eens de querulant noemen. Dat de boodschap ondertussen wel aangekomen is en of ik mee weer wil voegen. Alsof ik dit allemaal uit frustratie zou doen. Dat was misschien in het begin zo. Nu heb ik er daadwerkelijk plezier in gekregen.

Niet dat ik op dit forum naar erkenning zoek, maar besef je wel hoe geniaal en vooruitziend ik soms geweest ben. Zo was bijvoorbeeld alles al klaargezet om na de "eerste wereldoorlog" het Gericht aanvang te doen vinden. Zelfs de opperste Cherub maakte zich op om voor de eerste maal de hoogste regionen te verlaten. Wat niemand echter voorzien had was dat ik reeds twee eeuwen daarvoor een foton net voldoende afgebogen had om recht op het desoxyribonucleïnezuur van een op zich onbeduidend specimen van [Leontopodium alpinum] te vallen. Die ene wortel die zich daardoor ontwikkelde wrikte juist het steentje los wat zich in de zool van een Habsburgse Zollbeamte wurmde. Dit was op 20 juli 1888 om half zeven 's ochtends. De rest van deze geschiedenis zal jullie wel bekend zijn.
Nu jullie dit weten kunnen jullie me gevoel voor humor en timing toch moeilijk ontzeggen! Ach ja, het wereldgewricht ontzetten is één ding, maar om dit op een mooie en betekenisvolle manier te doen, dát is de ware kunst...

Het had al lang afgelopen moeten zijn met deze wereld. Nu al meer als een millennium geleden had de hele bende opgedoekt moeten worden, en de uitverkorenen terug in het licht. Op deze plaats had allang weer het Tohuwabohu moeten heersen. Van een werkelijke strijd is sinds het Convenant toch al geen sprake meer, de zaak is toen beklonken. Het enige wat nog in de weg staat ben ik. En ik ben nog lang niet van plan om op te houden. Om de enige onbepaalde factor in het Grote Experiment te zijn die niet voorzien was.

[ Bericht 0% gewijzigd door LXIV op 16-10-2005 23:45:40 ]

Hebben jullie dat ook wel eens? Een metafysische oprisping?

quote:

Op dinsdag 18 oktober 2005 11:26 schreef prolsd het volgende:
Heb je dat ook wel eens, dat je je laat inspireren door Mulisch?

Haha. Nu je het zegt. Ik heb Vonk nog geen 3 maanden geleden gelezen..
Overigens was ik mij wel bewust dat ik met dit verhaal niet op al te veel bijval of begrip zou mogen rekenen toen ik het postte...

Ach ja. Zo gaan die dingen.

LXIV

JAM!!

Als zelfs jij , van alle forumbezoekers NB, geen waardering voor deze oprisping kunt vinden dan zal ik ze voortaan binnenhouden!

LXIV