Dagboek van een kindermeisje (Deel 2)

Op dinsdag 18 oktober 2005 20:34 schreef dvr het volgende:

quote:

Neem je gympies maar mee, en een gemakkelijke joggingbroek.

Nee, het wordt zeker geen gemakkelijke joggingbroek... ik zie iets heel anders voor me! Ik heb nog even de tijd om er rustig over na te denken... voorbereidingen te treffen... en sowieso ga ik niet mee voor de gezonde boswandelingen.

quote:

Bovendien heeft dat PM-geval, benevens twee polymere memmen (weet hij dat?), een reputatie.

Nog niet
_{(Vraag aan de jongens hier: iemand ervaring? Voel je dat niet? Ik bedoel: het 'polymere' vulsel?)}

quote:

Op woensdag 19 oktober 2005 13:40 schreef R_ON het volgende:
Het lastige met de 'Trees-en' van deze wereld - en het zijn er veel, heel veel, te veel - is dat als je zou zeggen:

'Luister Trees, je vindt van jezelf dat je zo meelevend bent, en dat je het zo goed doet, en heeeeerlijk dat je er bij bent, maar je bent all1 een last met je gejank. Stomme. Stomme. Stomme doos.'

Ja, dan is Trees natuurlijk diep beledigd. Gespeend van elke vorm van zelfreflectie. Nooit zullen ze zeggen: 'goh, je had gelijk. Het spijt me. Ik schaam me diep voor mijn gedrag.'

Nee, in plaats daarvan zal ze overal vertellen: Nadine, dat meiske heeft het toch zo moeilijk met het aanstaande verlies, ze is helemaal van slag. Wat ik laatst toch had... Ik weet natuurlijk wel dat ze het zo niet bedoelt, maar toch..."

Zo. bedoelt. ze. het. wel. trut!

Onuitroeibaar en grenzeloos.

Exact.

En ik heb veel 'Trezen' gekend in mijn leven - ontiegelijk veel, mag ik wel zeggen. Nooit teveel begrip tonen voor andermans problemen, dat is een les die ik heb geleerd.

Toen ik nog bij mijn ouders woonde, zat ons huis altijd vol probleemgevallen: gescheiden vaders, labiele vrouwen, afgekeurde leraren met een drankprobleem en ga zo maar door. Al deze types, vraag me niet waar mijn moeder ze opduikelde, verbleven voor kortere of langere tijd in onze logeerkamer. Meestal voor langere tijd, trouwens. Leerlingen van mijn moeder zaten er ook geregeld tussen. Deze jongens en meisjes waren in een 'geloofsconflict' met hun ouders verzeild geraakt of er was iets anders aan de hand - drugs, meestal - en mijn moeder had nu eenmaal een scherpe neus voor mensen die in moeilijkheden zitten.
Het begon meestal onschuldig, met een kopje ossenstaartsoep. Mijn moeder kon heerlijke ossenstaartsoep maken; op het fornuis stond altijd een grote pan te pruttelen, en aan onze keukentafel was altijd wel een plaatsje over. Na de soep kwam de wijn op tafel. De volgende stap was dat het logeerbed werd opgedekt.

Ik herinner me de yogameester. Hij stond altijd op zijn hoofd in de woonkamer als ik thuiskwam uit school. Hij deed alles op zijn hoofd: telefoneren, een banaan eten, het lukte hem zelfs om vanuit die positie de krant te lezen.

Mieke en Paul herinner ik me ook. Ze hadden bij mijn moeder in de klas gezeten, die twee. Ze waren meteen na hun eindexamen getrouwd en op een boerderij in Epe gaan wonen. Nu hadden ze huwelijksproblemen. Dat kwam door de boerin. De boerin sliep bij Mieke en Paul in bed, dat had ze een spannend idee geleken, zo'n boerin voor erbij, maar na een tijdje was Paul 'moeilijk gaan doen'. Dat was tenminste wat Mieke beweerde: "Paul doet moeilijk, hij kan er niet mee omgaan."
Paul vertelde iets heel anders, namelijk dat Mieke lesbisch was geworden, of misschien was ze altijd al lesbisch geweest - dat was de grote vraag. Mieke ontkende: "Ik ben niet lesbisch, ik ben alleen maar ontzettend in de war!" riep ze tijdens het avondeten met overslaande stem. En dan kwam Paul weer: "Mieke, wees eerlijk naar jezelf toe." En Mieke: "Alsof jíj er niet als de kippen bij was om haar te bespringen!"
Zo ging dat een paar weken door. Mieke en Paul sliepen op de logeerkamer, ik hoorde ze 's nachts schreeuwen en janken en met harde voorwerpen gooien. Ik was vijftien, ik had de tijd van mijn leven.
De ontknoping kwam toch nog onverwachts, toen Mieke op een nacht naast mijn moeder in bed kroop, spiernaakt, met de woorden: "Lekker beest, we zijn eindelijk alleen." De volgende morgen waren Mieke en Paul verdwenen. Ik weet niet hoe het is afgelopen met hun huwelijk; we hebben nooit meer iets van ze gehoord.

Ook was er een thuiskapster die Anja heette, en die om de haverklap vroeg: "Iemand nog een spoelinkje nodig?" En Arie natuurlijk, drugsverslaafde Arie op wie ik een beetje verliefd was. Hij was al achttien, en hij zei nooit een woord. Zijn vader was een ouderling, een kleine, donkere man in een soort begrafenispak. Hij had Arie op een avond bij ons afgeleverd met de woorden: "In Gods huis is hij niet langer welkom, u mag hem hebben." Hij zag eruit als de zanger van een Engelse popband, Arie. Hij heeft een keer op ons dak gestaan toen hij teveel drugs had gebruikt. De politie moest eraan te pas komen om hem er weer vanaf te krijgen. "Grapje," zei Arie naderhand. "Ik wilde niet écht springen, of zo."

Na Arie kwam Lucas, die wél echt wilde springen: voor een trein. Toen woonde hij allang niet meer bij ons in huis, maar toch. Een andere vent, ik weet zijn naam niet meer, werkte al meer dan acht jaar aan zijn afstudeerscriptie over de doleantie in 1886. Ook bij ons thuis kreeg hij er geen eind aan gebreid; hij schijnt er nog steeds mee bezig te zijn.

Ik heb veel tragische gevallen voorbij zien komen. Sommigen waren reddeloos verloren. Maar zo zag mijn moeder dat niet. In haar ogen verdiende iedereen een kans. En ze bleef altijd beleefd: 'Oh, een gezwel in uw hoofd, dat is vreselijk.' Nou goed, een gezwel in je hoofd ís ook vreselijk, maar het verschil met de meeste anderen was dat mijn moeder zo iemand een kopje ossenstaartsoep aanbood. En vervolgens bleek de man met het gezwel in zijn hoofd aan wanen te lijden. Eén van die wanen betrof dat gezwel in zijn hoofd. Maar toen woonde hij al een paar weken bij ons in huis. Probeer zo iemand dan nog maar eens weg te krijgen.

Mijn moeder leed in die tijd aan een liefdadigheidscomplex, dat is duidelijk. Ze heeft een groot hart, altijd gehad, en ons huis kon al die logés gemakkelijk herbergen, maar er zijn grenzen. Mijn vader werd stapelgek van de stroom 'uitvreters en patiënten' die zijn wijnkelder leegzopen. "Laat ze distels gaan rooien op het land," zei hij vaak, "dan moet je eens opletten hoe snel ze genezen zijn." Maar dat soort dingen wilde mijn moeder niet horen. Ze vond het zielig: "Die arme jongen," zei ze dan, "hij is zó ongelukkig, ik kan hem toch niet op straat zetten?"

En dus bleven ze komen, de ongelukkigen en de zieken en de wanhopigen en de paranormaal begaafden, want die zaten er ook tussen. Er zat van alles tussen, je kunt het zo gek niet bedenken of mijn moeder kwam ermee thuis.
Een Baghwan-mevrouw, die hebben we ook nog gehad. Eerst heette ze Yvonne, later moesten we haar Maprem Nogwat noemen, en toen ze na bijna twee maanden eindelijk weer opkraste, nam ze de videorecorder mee.
Uiteindelijk legde mijn vader zich erbij neer; hij had geen keus. Wel overnachtte hij steeds vaker in zijn pied-à-terre, een paar kilometer verderop, en na verloop van tijd kwam hij alleen nog thuis om schone kleren te halen.

quote:

Op woensdag 19 oktober 2005 17:04 schreef dvr het volgende:

Ze voelen wat steviger dan echte en soms kun je een overgang voelen. De draagsters zelf klagen over kou, niet op de buik kunnen slapen, littekens, schele tepels, en zichtbare klontvormen bij voorover hangen, waardoor ze zich juist bij seksuele bezigheden nogal eens verraden.

Genoeg materiaal zo?

Bedankt!
Straks ga ik eten met zes studievriendinnen; ééntje heeft ook nieuwe borsten aangeschaft, dus ik kan jouw bevindingen nog even bij haar verifiëren. Wat mij vooral intrigeert is die kou. En dankzij die 'zichtbare klontvorming' ga ik een slechte nacht tegemoet, ben ik bang.

_{(Maar met Thijs wil ik graag wat dieper ingaan op de schele tepels...)}

quote:

Op woensdag 19 oktober 2005 21:46 schreef dvr het volgende:
En, hoe voelden ze?

Nep!
Nee, ik mocht niet voelen. Het zijn trouwens al wat 'oudere' implantaten (zeg ik dat zo goed?), ze heeft ze er twee jaar geleden in laten naaien. Het resultaat is, tenminste met kleren aan, redelijk natuurgetrouw. Tenzij je haar al langer kent, zoals ik, dan is het resultaat ronduit verbijsterend. Maar dat was ook de bedoeling.

Er is ook minder opbeurend nieuws: Thijs & ik hebben verschrikkelijke ruzie gemaakt over het poëziemeisje. Hij is gisteren met haar naar de film gegaan omdat ik met mijn vriendinnen ging eten. Let vooral op het woordje: 'omdat'.
"Als jij met die wijven gaat eten, vraag ik háár wel mee," zei hij, alsof het eigenlijk mijn schuld is dat hij zit opgescheept met die orakelende dichtbundel.

Het liep een beetje uit de hand. We hebben we allerlei onherstelbare dingen naar elkaar geschreeuwd, zoals: "Ik heb geen zin meer in jou," en: "Ik ook niet in jou," en: "Dat komt dan goed uit," en: "Dat komt zéker goed uit, dat komt zelfs fantastisch uit," enzovoort. Het eindigde met een slaande deur (van mij) en een uitzinnige scheldkannonade in het trappenhuis (van hem), maar toen was ik al gevlucht.

Zo meteen komt hij langs om het 'uit te praten'. (Ik mis hem wel. Ik had een beetje een off-dag. Zwartgeblakerd tranendal.) Ik wil het alleen uitpraten als hij ermee instemt om het poëziemeisje nooit meer te zien. Ach, met een huurmoordenaar ga ik ook akkoord.

quote:

Op donderdag 20 oktober 2005 22:57 schreef R_ON het volgende:

Tja, ik weet het niet hoor, zou jij ermee instemmen als hij beslist voor jou dat je D. niet meer mag zien?

De tussenstand:

Ik moet naar een therapeut.
Dan ziet hij het poëziemeisje niet meer.

(Hij is even naar de avondwinkel voor een nieuwe fles wijn).

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2005 00:25 schreef Xennia het volgende:

[..]

Chantage! En wat ga je doen?

Naar een therapeut..?

(En heel snel die fles wijn opzuipen).

Hij is nog steeds niet terug. De avondwinkel is hier zegge & schrijve 100 meter vandaan; ik kan de luifels vanuit mijn raam zien hangen.

Hij voert ruggespraak met het poëziemeisje, schat ik.

Op donderdag 20 oktober 2005 23:08 schreef dvr het volgende:

quote:

Het kan best zijn dat hij er niet mee instemt, onder het mom van 'ik maak zelf wel uit met wie ik omga', maar dat zou een kinderachtige reactie zijn waarmee hij miskent wat hij voor je betekent.
Succes!

Ja, dat vind ik ook. Hij is dus wél bereid om 'water bij de wijn te doen', maar die therapeut zit me ook niet echt lekker...

quote:

_{ps: je laatste bijdrage deed me aan Remco Campert denken - maar dan beter!}

Ik ken het werk van Remco Campert eigenlijk niet, maar nu ga ik snel iets van hem lezen...

Ruggespraak...?

Het duurt nu al bijna een half uur!!! Zou er een terroristische aanslag zijn gepleegd in de avondwinkel...?

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2005 01:50 schreef R_ON het volgende:
Je zal wel weer met Thijs onder de dekens belanden, Nadine. . .

Maar nu zit ik wel aan die therapie vast.

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2005 03:37 schreef dvr het volgende:
Het is misschien niet het geschiktste moment om in je jeugd te gaan wroeten, en dat is waar de meeste therapeuten gauw op aansturen. Als je daar mee zit, zorg dan voor een afgebakend vraagstuk waar je aan toe bent en waar je nog wat interessante nieuwe inzichten zou kunnen opdoen.

Ik geloof niet in therapie. Dat is een arrogante uitspraak, maar de waarheid is soms arrogant, dat moeten we met z'n allen maar aanvaarden.

In mijn familie ga je niet in therapie, dat is iets voor 'schaapskoppen', zegt mijn vader. Wie zijn lot in handen van een professionele hulpverlener legt, moet het verder zelf maar weten. Je kunt op je vingers natellen wat er gebeurt als iemand op afspraak mag komen uitjanken, laten we zeggen op dinsdagmorgen van tien tot elf. De eerste paar sessies gaat het nog vanzelf, je hoeft er niets voor te doen - maar er komt een dag, de zoveelste dinsdagmorgen, dat er eigenlijk niets meer te janken valt. Stilte. De doos met kleenex-doekjes staat beschuldigend op tafel: huil, huil! De therapeut, die de bui al voelt hangen, informeert: "En, hoe voelt u zich vandaag?" Het zou een beetje raar zijn om te zeggen: "Goed, hoor." Daar betaal je niet voor. En dus wringen therapeut en patiënt zich in allerlei bochten om op de proppen te komen met iets, desnoods een mislukte appeltaart, of een lekke band, om dat uur mee te vullen.

In mijn familie ben ik trouwens de uitzondering die de regel bevestigt. Ik was twaalf toen ik door mijn moeder werd afgezet bij het grote, statige huis van de kinderpsychiater. Er was iets met mij, ze zeiden het op school, ze konden de vinger er niet op leggen... iets. De psychiater zou mij eens grondig doorlichten. Dat gebeurde aan de hand van een doos met gekleurde blokken. Of ik de blokken op elkaar wilde stapelen, vroeg de psychiater, en of ik iets over mezelf wilde vertellen terwijl ik met de blokken speelde.
Nee dus.
Ik zei niks. Ik weigerde de blokken aan te raken. Ik was niet gek, er was niets met mij aan de hand, ze probeerden mij erin te luizen. Ik zou niet de eerste twaalfjarige zijn die achter slot en grendel verdween na één blokkensessie.

De diagnose van de psychiater was verpletterend: ik leed aan een geestelijke achterstand. Tijdens het vervolggesprek dat ik met hem had, vroeg hij: "Houd je van koken?" Ik zei niks. "Houd je van strijken, aardappels schillen?" Ik zei niks. "Er zijn namelijk scholen, hele gezellige scholen, waar je al die leuke dingen kunt leren. Lijkt jou dat wat?" Ik zei niks.
Na lang soebatten kreeg mijn moeder één school - haar eigen school, namelijk - zo ver dat ze mij toelieten in een klasje voor 'probleemgevallen'.

Ik had mijn lagere schooltijd doorgebracht op een Montessorischool die nogal orthodox was in de leer. Regels kenden we niet. Onderwijs trouwens ook niet. Wij deden voornamelijk aan 'ritmiek', een tak van sport waarbij je op de maat van etherische triangelmuziek iets moest uitbeelden, een bloesemblaadje in de wind, of een paddenstoel. Wanneer ik niet aan ritmiek deed, schoffelde ik wat rond in mijn tuintje - ik verbouwde aardbeitjes en bestudeerde de regeworm. Ook bracht ik lange periodes door onder de piano. Niemand kwam me zoeken, nooit. Zo waren er zes jaar voorbij gegaan. Aan taal of rekenen was ik nooit toegekomen, laat staan dat ik enig besef had van het normale leven.

Maar dat ging nu veranderen. In mijn nieuwe klas, het 'probleemklasje', trof ik een heel ander soort kinderen aan dan ik gewend was. De meisjes droegen oogschaduw en witte laarzen over hun broek, de jongens zagen eruit als profvoetballers: vlassig snorretje, oorbel, trainingspak van glimmende stof. Nog voor de grote pauze had ik de eerste tongzoen van mijn leven al te pakken in het fietsenrek. Van Harry, een beer van een vent die geen tegenspraak duldde. Met Harry kreeg ik verkering, zonder te weten wat dat woord betekende, en ook zonder dat ik enige inbreng had in de besluitvorming. Harry koos mij uit, daar kwam het op neer. Hoewel hij vond dat ik 'raar' praatte, zette hij zich snel over dat kleine mankement heen.

Van Harry leerde ik tongzoenen en roken en slowdansen en nog een heleboel andere dingen, maar geen sex, gelukkig geen sex, het kostte me al genoeg moeite om niet flauw te vallen tijdens die smerige, afgrijselijke tongzoenen waar geen eind aan leek te komen.

Natuurlijk had de psychiater zich vergist. Niet dat hij dat ooit heeft toegegeven, stel je voor, maar aan het eind van dat eerste schooljaar kon ik met mijn blinkende cijfers terecht op alle scholen in Den Haag. Ik vond het wel jammer. Ik droeg intussen ook witte laarzen over mijn broek, en oogschaduw, en met dat rare accent van mij was het ook allang gedaan. Maar nu, bijna vijftien jaar later, denk ik nog wel eens terug aan die psychiater, en dan vraag ik me af hoe mijn leven zou zijn verlopen als hij mij toen niet voor gek had verklaard. Want ik heb hem heel lang geloofd. Ik was twaalf. Soms geloof ik hem nóg.

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2005 12:00 schreef Vivi het volgende:
Ach, therapie is een breed begrip hoor

http://www.therapeutenwijzer.nl/

Ik zou opteren voor de kortdurende individuele therapie, met nadruk op het ontwikkelen van je assertiviteit (en tevens nadruk op "kortdurend" )

Mijn keuze is gevallen op de non-verbale therapie.

_{(De therapeutenwijzer meldt: 'Helaas, er is geen therapeut gevonden', dus dat is een beetje een domper. Thijs zal nog even geduld moeten hebben totdat ik ergens een non-verbale therapeut vandaan heb gehaald )}