LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Het is van een Portugese dichter, Fernando Pessoa
Fernando António Nogueira Pessoa (Lissabon, 13 juni 1888 – Lissabon, 30 november 1935) is een van de belangrijkste dichters in de Portugese literatuur en wellicht een van de meest betekenisvolle dichters uit de twintigste eeuw.
Zijn werk (of het nu literair of zakelijk is) is zijn leven. Zijn isolement is afwisselend zijn roeping en zijn lot. "Leven is niet noodzakelijk, scheppen daarentegen wel".
Vooral het literaire werk eist hem op, en vereist, naar eigen zeggen, 'eenzaamheid'. Pessoa staat bekend als een "verkillende, lucide, sfynxachtig afwezige man" (Willemsen, 2000).
Hij wilde tijdens zijn leven obscuur blijven, daarna mocht de roem komen. Hij was bang voor onbekende mensen en onbekende plaatsen en kon er niet tegen gefotografeerd te worden.
Over zijn alcoholisme is bekend dat iemand hem bezag en uitriep : "Maar meneer Pessoa, u drinkt als een spons!". Waarop hij repliceerde : "Als een spons? Als een sponzenwinkel, zul je bedoelen. Met het magazijn erbij!". Toch heeft niemand hem ooit dronken gezien, en was hij steeds hoffelijk. Zijn eenzaamheid verklaarde hij als volgt : "Het is het alleenzijn van degene die te ver is voorgeraakt op zijn reisgenoten."
Hij sterft (niet onvrijwillig) op 30 november 1935, aan alcoholvergiftiging (leverkoliek), en zijn laatste gesproken woorden (in het Portugees) luidden: "Geef me mijn bril!" (wat doet denken aan Goethes bede om licht). Zijn legendarische laatste versregel was: "Geef mij nog wat wijn, want het leven is niets". Zijn laatste geschreven woorden vond men op een vel papier op zijn onafscheidelijke aktetas : "I know not what tomorrow will bring".
http://nl.wikipedia.org/wiki/Fernando_Pessoa
Ik las het voor het eerst een jaar of 4 geleden, en het raakte iets in me, een soort herkenning die ik weg probeer te stoppen, een donker en geheim stukje "ik" zo je wilt
Ik moet er nog vaak aan denken, vooral de laatste tijd.
Fernando António Nogueira Pessoa (Lissabon, 13 juni 1888 – Lissabon, 30 november 1935) is een van de belangrijkste dichters in de Portugese literatuur en wellicht een van de meest betekenisvolle dichters uit de twintigste eeuw.
Zijn werk (of het nu literair of zakelijk is) is zijn leven. Zijn isolement is afwisselend zijn roeping en zijn lot. "Leven is niet noodzakelijk, scheppen daarentegen wel".
Vooral het literaire werk eist hem op, en vereist, naar eigen zeggen, 'eenzaamheid'. Pessoa staat bekend als een "verkillende, lucide, sfynxachtig afwezige man" (Willemsen, 2000).
Hij wilde tijdens zijn leven obscuur blijven, daarna mocht de roem komen. Hij was bang voor onbekende mensen en onbekende plaatsen en kon er niet tegen gefotografeerd te worden.
Over zijn alcoholisme is bekend dat iemand hem bezag en uitriep : "Maar meneer Pessoa, u drinkt als een spons!". Waarop hij repliceerde : "Als een spons? Als een sponzenwinkel, zul je bedoelen. Met het magazijn erbij!". Toch heeft niemand hem ooit dronken gezien, en was hij steeds hoffelijk. Zijn eenzaamheid verklaarde hij als volgt : "Het is het alleenzijn van degene die te ver is voorgeraakt op zijn reisgenoten."
Hij sterft (niet onvrijwillig) op 30 november 1935, aan alcoholvergiftiging (leverkoliek), en zijn laatste gesproken woorden (in het Portugees) luidden: "Geef me mijn bril!" (wat doet denken aan Goethes bede om licht). Zijn legendarische laatste versregel was: "Geef mij nog wat wijn, want het leven is niets". Zijn laatste geschreven woorden vond men op een vel papier op zijn onafscheidelijke aktetas : "I know not what tomorrow will bring".
http://nl.wikipedia.org/wiki/Fernando_Pessoa
Ik las het voor het eerst een jaar of 4 geleden, en het raakte iets in me, een soort herkenning die ik weg probeer te stoppen, een donker en geheim stukje "ik" zo je wilt
Ik moet er nog vaak aan denken, vooral de laatste tijd.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Is dat niet een hele bekende dichter, Pessoa? (Ik bedoel één van de bekendste & beroemdste & meest gelauwerde dichters ter wereld, zeg maar?)quote:Op donderdag 13 oktober 2005 22:41 schreef Vivi het volgende:
Het is van een Portugese dichter, Fernando Pessoa
Ik las het voor het eerst een jaar of 4 geleden, en het raakte iets in me, een soort herkenning die ik weg probeer te stoppen, een donker en geheim stukje "ik" zo je wilt
Ik moet er nog vaak aan denken, vooral de laatste tijd.
(Ik bedoel één van de bekendste & beroemdste & meest gelauwerde dichters ter wereld, zeg maar?)Nou ja, ik ben niet zo thuis in de wereld van de poëzie... , maar dit vind ik wel heel mooi. Dank voor de tip. Misschien moet ik dan tóch maar, stiekem, zonder dat Th. het ziet, een heel klein dichtbundeltje onder mijn matras verstoppen. En gewoon ontkennen als hij het ontdekt... want in zijn gezelschap wil ik op geen ENKELE manier geassocieerd worden met welke vorm van poëzie of dichtkunst of rijmerlarij of sinterklaasversjes dan ook, zelfs niet met Pessoa, want ik dat kan later allemaal tegen me worden gebruikt.
, maar dit vind ik wel heel mooi. Dank voor de tip. Misschien moet ik dan tóch maar, stiekem, zonder dat Th. het ziet, een heel klein dichtbundeltje onder mijn matras verstoppen. 
En gewoon ontkennen als hij het ontdekt... want in zijn gezelschap wil ik op geen ENKELE manier geassocieerd worden met welke vorm van poëzie of dichtkunst of rijmerlarij of sinterklaasversjes dan ook, zelfs niet met Pessoa, want ik dat kan later allemaal tegen me worden gebruikt. (Mijn haat voor het poëziemeisje begint groteske vormen aan te nemen, ik geef het toe).
Dilemma: Thijs wil mij vanavond mee uit eten nemen , Daniël wil dat ik kom oppassen (Madame is een lang weekend naar Parijs). Ik ga liever uit eten, vanzelfsprekend. Maar Daniël klonk niet al te opgewekt toen ik hem net belde om te vragen of ik een keer mag overslaan. "Nee," zei hij, "vanavond niet, ik moet weg."
Misschien kan ik mijn zus vragen om voor mij in te vallen. (Ze is toch al erg nieuwsgierig naar Daniël... )
, Daniël wil dat ik kom oppassen (Madame is een lang weekend naar Parijs). Ik ga liever uit eten, vanzelfsprekend. Maar Daniël klonk niet al te opgewekt toen ik hem net belde om te vragen of ik een keer mag overslaan. "Nee," zei hij, "vanavond niet, ik moet weg." Misschien kan ik mijn zus vragen om voor mij in te vallen. (Ze is toch al erg nieuwsgierig naar Daniël... )
Mijn zus zegt: "Thijs loopt jou aan alle kanten te belazeren, dat jij dat niet ziet." Zij kent het poëziemeisje vrij goed, ze noemt haar een 'seksverslaafde maniak'. Ook weet ik nu dat ze siliconenborsten heeft. "Neppers," zegt mijn zus, "ik heb ze ooit midden op de dansvloer mogen bewonderen. Ze trok opeens haar T-shirt omhoog, de hechtingen zaten er nog in; van die rode stiknaden. Midden op de dansvloer!"
"Thijs praat alleen met haar," zei ik.
"Ja," zei Frankie, "over seks."
"Hoe weet jij dat nou?"
"Ze kan kan niet anders. Die vrouw is geobsedeerd, totaal wanhopig en desperaat. Ze wil maar één ding, en dat is jouw vriendje stelen."
Ik ga dit allemaal naast me neerleggen. Ik geloof Thijs. Ik kan hem ook níet geloven, maar het gaat juist zo goed tussen ons. Ik heb oorbellen van hem gekregen. Het zijn hele kleine ringetjes met een heel klein diamantje eraan, antiek. Dat soort dingen kun je aan Thijs wel overlaten; de meeste jongens hebben geen smaak, mijn ex-vriendjes kwamen vaak met de meest afzichtelijke rommel aanzetten, kermisoorbellen of kniehoge laklaarzen, maar Thijs koopt altijd de prachtigste cadeaus. Ook kleren. Zelfs schoenen koopt hij vaak voor me (hij wil niet dat ik op gymschoenen loop, dat vindt hij 'goedkoop').
Na lang soebatten ging Frankie overstag: "Okay, ik wil die Daniël wel eens zien," zei ze. "Maar ik ga daar niet in mijn eentje zitten, ik neem Pablo mee."
Pablo is haar vriend, een halve Spanjaard met lang kunstenaarshaar tot over zijn schouders. Hij is architect. Of laat ik het zo forumuleren: hij heeft zijn eigen architectenbureau, hij heeft alleen geen opdrachten. Behalve architect is hij ook leadzanger van een popbandje, en 'denktank'. In die laatste hoedanigheid geeft hij creatief advies aan het bedrijfsleven, dat is tenminste de bedoeling. De bedrijven staan niet te trappelen, maar het idee is goed.
Binnen mijn familie ligt Pablo een beetje moeilijk. Het enige wat mijn vader over hem te zeggen heeft, is: "Bestel maar vast een fruitmand," om aan te geven hoe hij denkt over zijn geestelijke gesteldheid.
Daniël reageerde met onderdrukte ergernis op mijn voorstel: "Je zus, je zus... hoe oud is ze? Kan ze koken? En waarom kom jij eigenlijk niet zelf?"
"Ik heb een afspraak."
"Een afspraak. Wat voor afspraak, wij hebben toch een afspraak?"
"Ja, sorry."
"Tot hoe laat duurt die afspraak van jou?"
Ik had zin om te zeggen: 'De hele nacht', maar ik hield me in, ik zei: "Ik kan het wel afzeggen, als het echt een probleem voor je is."
"Nee, laat maar," zei hij kortaf. "Stuur je zus maar."
"Ze wil haar vriend meenemen, kan dat?"
Stilte.
"Ja, prima," zei hij toen. "Als jij er morgen zelf maar weer bent. Acht uur, lukt dat?"
"Thijs praat alleen met haar," zei ik.
"Ja," zei Frankie, "over seks."
"Hoe weet jij dat nou?"
"Ze kan kan niet anders. Die vrouw is geobsedeerd, totaal wanhopig en desperaat. Ze wil maar één ding, en dat is jouw vriendje stelen."
Ik ga dit allemaal naast me neerleggen. Ik geloof Thijs. Ik kan hem ook níet geloven, maar het gaat juist zo goed tussen ons. Ik heb oorbellen van hem gekregen. Het zijn hele kleine ringetjes met een heel klein diamantje eraan, antiek. Dat soort dingen kun je aan Thijs wel overlaten; de meeste jongens hebben geen smaak, mijn ex-vriendjes kwamen vaak met de meest afzichtelijke rommel aanzetten, kermisoorbellen of kniehoge laklaarzen, maar Thijs koopt altijd de prachtigste cadeaus. Ook kleren. Zelfs schoenen koopt hij vaak voor me (hij wil niet dat ik op gymschoenen loop, dat vindt hij 'goedkoop').
Na lang soebatten ging Frankie overstag: "Okay, ik wil die Daniël wel eens zien," zei ze. "Maar ik ga daar niet in mijn eentje zitten, ik neem Pablo mee."
Pablo is haar vriend, een halve Spanjaard met lang kunstenaarshaar tot over zijn schouders. Hij is architect. Of laat ik het zo forumuleren: hij heeft zijn eigen architectenbureau, hij heeft alleen geen opdrachten. Behalve architect is hij ook leadzanger van een popbandje, en 'denktank'. In die laatste hoedanigheid geeft hij creatief advies aan het bedrijfsleven, dat is tenminste de bedoeling. De bedrijven staan niet te trappelen, maar het idee is goed.
Binnen mijn familie ligt Pablo een beetje moeilijk. Het enige wat mijn vader over hem te zeggen heeft, is: "Bestel maar vast een fruitmand," om aan te geven hoe hij denkt over zijn geestelijke gesteldheid.
Daniël reageerde met onderdrukte ergernis op mijn voorstel: "Je zus, je zus... hoe oud is ze? Kan ze koken? En waarom kom jij eigenlijk niet zelf?"
"Ik heb een afspraak."
"Een afspraak. Wat voor afspraak, wij hebben toch een afspraak?"
"Ja, sorry."
"Tot hoe laat duurt die afspraak van jou?"
Ik had zin om te zeggen: 'De hele nacht', maar ik hield me in, ik zei: "Ik kan het wel afzeggen, als het echt een probleem voor je is."
"Nee, laat maar," zei hij kortaf. "Stuur je zus maar."
"Ze wil haar vriend meenemen, kan dat?"
Stilte.
"Ja, prima," zei hij toen. "Als jij er morgen zelf maar weer bent. Acht uur, lukt dat?"
Misschien zit het antwoord in de nog ontbrekende 3e strofe van Pessoa's gedicht:quote:Wat je ook van Th. kunt zeggen, níet dat hij geen moeite doet om me te begrijpen. Bij hem gaat dat 'begrijpen' alleen automatisch gepaard met 'helpen', en dáár zit wat mij betreft het probleem.
Begrijpen: prima.
Helpen: heb ik een probleem dan...?
Vrij wil ik zijn en onoprecht,
zonder geloof of plicht of plaats.
Zelfs liefde wil ik niet, die hecht.
Heb mij niet lief: da's wat ik haat.
Wanneer ik zing wat ik niet lieg,
Als ik om wat gebeurd is ween,
Is dat omdat gevoel vervliegt
en ik mezelf te zijn niet meen.
Door eigen wezen wandelaar
Ziener van de muziek der wind,
Is mijn ziel zelf die doolt en dwaalt
het lied dat de reiziger zingt.
Wat mij vooral aan dit topic gekluisterd houdt is de overeenkomst tussen de band die jij met Thijs hebt, en de band die ikzelf ooit met een ex had. Zij durfde zich ook niet te laten kennen en kon daardoor ook niet oprecht zijn - haar behoefte aan geborgenheid en begrip moest steeds om voorrang strijden met de behoefte om maar 'vrij' te zijn en iedere confrontatie met zichzelf te vermijden door lol te maken. Maar het was wel het soort vrijheid dat Pessoa hier beschreef; onoprecht, onthecht, eenzaam, dolend.
Je omschrijft het milieu van je ouders en dat van Daniël als dat van mensen die ook iedere confrontatie met zichzelf en hun kwetsuren vermijden, bv. door er alcohol, cynische grappen en materiële genoegens tegenaan te gooien. En anderzijds is er Thijs, die die confrontatie juist opzoekt en zichzelf en jou beter wil leren kennen. Ik denk dat daar de zinnige gedachte achter zit dat een relatie pas meerwaarde heeft als je, door te willen kennen en door gekend te willen worden, een vertrouwensband smeedt waarin een rust en zekerheid ontstaan die een veel diepere vrijheid bieden, namelijk die om jezelf te kunnen zijn en daarbij jezelf geaccepteerd te weten, zonder nog weg te hoeven lopen voor problemen, zonder te hoeven liegen, of naar afleidingen te hoeven vluchten waar je later spijt van krijgt. Maar er zijn er twéé nodig om zo'n band te smeden, en wat jij opvat als paternalistische pogingen van Thijs om 'jou te helpen', lijken mij gewoon pogingen die even zelfzuchtig als goedbedoeld zijn, namelijk om met jou zo'n band aan te gaan.
Ik hoop dat hij je zover krijgt. Omdat je hier ten overstaan van een anoniem publiek al het een en ander hebt losgelaten heb ik er wel vertrouwen in. Ik kijk al uit naar je weergave van het gesprek dat zich rond deze tijd boven jullie dampende bordjes moet ontspinnen..
Ik vond 'm beter toen ie ( maar ) 2 strofes had,
maar ik weet geen zak van poezie...
maar ik weet geen zak van poezie...
...dass wir fliegen.
Op vrijdag 14 oktober 2005 19:46 schreef dvr het volgende:
Ik voel me een beetje betrapt...
Met jou & je ex-vriendin is het dus geen succes geworden. Hoe is het nu met haar? En jij, waarom heb jij toen de moed opgegeven? Was ze reddeloos verloren?
Zoals ik het zie, zijn bepaalde emoties (angsten, onzekerheden enzovoort) te belangrijk zijn om zo te grabbel te gooien voor Jan & Alleman. Dat is denk ik wat er achter die muur (van harde grappen, alcohol & decadentie) zit, en dát vind ik op zich niet onoprecht, of wel? Het is eerder een vorm van koesteren; van heel zuinig zijn op je gevoelens. En dat alles is natuurlijk een kwestie van opvoeding, van hoe je thuis hebt geleerd met die dingen om te gaan. Het wordt mij trouwens wel meer & meer duidelijk dat wij dat thuis niet geleerd hebben, überhaupt niet, bedoel ik, en dat is dan weer het ándere uiterste.
Nu mijn moeder ziek is, krijg ik vaak telefoontjes van haar vriendin Trees (die ik al eerder heb opvoerd in het ziekenhuisverhaal), en zij is wat je noemt hyperemotioneel, maar ik vind dat zó erg en zó ongepast, om MIJ steeds lastig te vallen met haar tranenvloed en haar zelfmedelijden en haar 'Hoe moet ik straks nou verder leven zonder mijn beste vriendin?'- gejammer. Het zal best oprecht zijn, allemaal. En gemeend, en gevoelig, en sensitief en God weet wat nog meer. Maar ik heb zin om die vrouw levend te villen als ze mij tijdens een lunch (waar mijn moeder náást zit) vraagt: "Weet je al welke muziek ze bij de begrafenis wil draaien?"
Dan zeg ik: "Néé, Trees!"
En zij: "Nou, ik heb wel een paar tips..." (met betraande ogen), "... want we hebben het er laatst over gehad, en weet je wat ik óók zo erg vind... dat ze júllie straks moet missen... en daar moet ze zelf ook heel erg om huilen, weet je dat..?"
Wat voegt het toe?
Waarom, waarom?
Wat ik hier eigenlijk mee probeer duidelijk te maken, is dat het nog knap ingewikkeld is om goed met emoties om te gaan; om er niet in door te slaan - om een goede balans te vinden, dus. Ik heb geen idee hoe dat moet, geen antwoord, niks.
quote:Misschien zit het antwoord in de nog ontbrekende 3e strofe van Pessoa's gedicht:
Wat mij vooral aan dit topic gekluisterd houdt is de overeenkomst tussen de band die jij met Thijs hebt, en de band die ikzelf ooit met een ex had. Zij durfde zich ook niet te laten kennen en kon daardoor ook niet oprecht zijn - haar behoefte aan geborgenheid en begrip moest steeds om voorrang strijden met de behoefte om maar 'vrij' te zijn en iedere confrontatie met zichzelf te vermijden door lol te maken. Maar het was wel het soort vrijheid dat Pessoa hier beschreef; onoprecht, onthecht, eenzaam, dolend.
Ik voel me een beetje betrapt...
Met jou & je ex-vriendin is het dus geen succes geworden. Hoe is het nu met haar? En jij, waarom heb jij toen de moed opgegeven? Was ze reddeloos verloren?
Ik vraag me af hoe andere mensen, die wél met emoties kunnen omgaan, dat eigenlijk doen. Het staat zo ver van me af. Ik vind het altijd een beetje beschamend, hele emotionele mensen die meteen de stop eruit trekken en reutelend leeglopen. Ik vind dat je daar andere mensen niet mee lastig mag vallen; het is een vorm van emotionele indimidatie. Onder vriendinnen is het ook vaak een ruilbeurs: ik vertel jou iets héél ergs, en dan krijg ik in ruil iets nóg ergers terug (met een pistool op je borst). Ik vind het ook onoprecht, omdat het me doet denken aan televisieshows. En kitsch: het zijn vaak Blokker-emoties, ik bedoel rip-off gevoelens: namaak, nep, gejat, voor een koopje te halen bij het Blokkerfiliaal op de hoek ("Spaart u dukaten?").quote:Je omschrijft het milieu van je ouders en dat van Daniël als dat van mensen die ook iedere confrontatie met zichzelf en hun kwetsuren vermijden, bv. door er alcohol, cynische grappen en materiële genoegens tegenaan te gooien.
Zoals ik het zie, zijn bepaalde emoties (angsten, onzekerheden enzovoort) te belangrijk zijn om zo te grabbel te gooien voor Jan & Alleman. Dat is denk ik wat er achter die muur (van harde grappen, alcohol & decadentie) zit, en dát vind ik op zich niet onoprecht, of wel? Het is eerder een vorm van koesteren; van heel zuinig zijn op je gevoelens. En dat alles is natuurlijk een kwestie van opvoeding, van hoe je thuis hebt geleerd met die dingen om te gaan. Het wordt mij trouwens wel meer & meer duidelijk dat wij dat thuis niet geleerd hebben, überhaupt niet, bedoel ik, en dat is dan weer het ándere uiterste.
Nu mijn moeder ziek is, krijg ik vaak telefoontjes van haar vriendin Trees (die ik al eerder heb opvoerd in het ziekenhuisverhaal), en zij is wat je noemt hyperemotioneel, maar ik vind dat zó erg en zó ongepast, om MIJ steeds lastig te vallen met haar tranenvloed en haar zelfmedelijden en haar 'Hoe moet ik straks nou verder leven zonder mijn beste vriendin?'- gejammer. Het zal best oprecht zijn, allemaal. En gemeend, en gevoelig, en sensitief en God weet wat nog meer. Maar ik heb zin om die vrouw levend te villen als ze mij tijdens een lunch (waar mijn moeder náást zit) vraagt: "Weet je al welke muziek ze bij de begrafenis wil draaien?"
Dan zeg ik: "Néé, Trees!"
En zij: "Nou, ik heb wel een paar tips..." (met betraande ogen), "... want we hebben het er laatst over gehad, en weet je wat ik óók zo erg vind... dat ze júllie straks moet missen... en daar moet ze zelf ook heel erg om huilen, weet je dat..?"
Wat voegt het toe?
Waarom, waarom?
Wat ik hier eigenlijk mee probeer duidelijk te maken, is dat het nog knap ingewikkeld is om goed met emoties om te gaan; om er niet in door te slaan - om een goede balans te vinden, dus. Ik heb geen idee hoe dat moet, geen antwoord, niks.
Ik doe inderdaad dingen waar ik later spijt van krijg - dat besef ik, maar misschien is dat mijn manier van 'omgaan met emoties'. Niet zo handig, nee. Ik voel wel een heleboel, en dat is waarschijnlijk de achterliggende gedachte: íets voelen, maakt niet uit wat, is altijd beter dan niets voelen. Ik ben heel bang om gevoelloos te zijn, omdat mijn vader dat is: emotieloos, en - zoals mijn moeder hem noemt - een Januskop.quote:En anderzijds is er Thijs, die die confrontatie juist opzoekt en zichzelf en jou beter wil leren kennen. Ik denk dat daar de zinnige gedachte achter zit dat een relatie pas meerwaarde heeft als je, door te willen kennen en door gekend te willen worden, een vertrouwensband smeedt waarin een rust en zekerheid ontstaan die een veel diepere vrijheid bieden, namelijk die om jezelf te kunnen zijn en daarbij jezelf geaccepteerd te weten, zonder nog weg te hoeven lopen voor problemen, zonder te hoeven liegen, of naar afleidingen te hoeven vluchten waar je later spijt van krijgt.
Misschien is het gewoon het verkeerde moment. Ik wil graag zo'n band aangaan, ik wil graag een ander soort huwelijk dan mijn ouders (of die van Thijs) hadden, want uiteindelijk geldt voor die huwelijken ook wat Pessoa schrijft: onoprecht, dolend, eenzaam, onthecht. En dan ben je nota bene met z'n tweeën. Maar ik heb er nu het geduld en de aandacht niet voor; ik leid een jachtig leven en zo voel ik me ook: opgejaagd.quote:Maar er zijn er twéé nodig om zo'n band te smeden, en wat jij opvat als paternalistische pogingen van Thijs om 'jou te helpen', lijken mij gewoon pogingen die even zelfzuchtig als goedbedoeld zijn, namelijk om met jou zo'n band aan te gaan.
Ja, voor een anoniem publiek, dat is wel eigenaardig. Misschien is het wel gestoord. Omdat ik er mensen - weliswaar anonieme mensen - mee lastig val, en dat hoort niet, dat dóe je niet, dat is (om mezelf te citeren) een vorm van emotionele intimidatie. Ik schaam me er eigenlijk dood voor. Maar het is blijkbaar sterker dan mezelf . (En het scheelt een hoop psychiaterkosten, laat ik het dan maar positief proberen te zien).quote:Ik hoop dat hij je zover krijgt. Omdat je hier ten overstaan van een anoniem publiek al het een en ander hebt losgelaten heb ik er wel vertrouwen in.
. (En het scheelt een hoop psychiaterkosten, laat ik het dan maar positief proberen te zien).
Met jou is n i e t s aan de hand, Nadine.
Die het beweren, geloof ze niet.
[ Bericht 1% gewijzigd door R_ON op 15-10-2005 16:40:41 ]
Die het beweren, geloof ze niet.
[ Bericht 1% gewijzigd door R_ON op 15-10-2005 16:40:41 ]
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Dank je, Ron.quote:Op zaterdag 15 oktober 2005 15:32 schreef R_ON het volgende:
Met jou is n i e t s aan de hand, Nadine.
Die het beweren, geloof ze niet.
Is er tenminste íemand die het begrijpt...
Ik las net je topic over cynisme; daar stonden ook een aantal opmerkingen van jou die bij mij wel doel troffen
Hoezo lastig vallen, hoezo emotionele intimidatie?quote:Op zaterdag 15 oktober 2005 15:12 schreef Nadine26 het volgende:
Ja, voor een anoniem publiek, dat is wel eigenaardig. Misschien is het wel gestoord. Omdat ik er mensen - weliswaar anonieme mensen - mee lastig val, en dat hoort niet, dat dóe je niet, dat is (om mezelf te citeren) een vorm van emotionele intimidatie. Ik schaam me er eigenlijk dood voor. Maar het is blijkbaar sterker dan mezelf . (En het scheelt een hoop psychiaterkosten, laat ik het dan maar positief proberen te zien).
Degenen die jouw verhalen lezen doen dat geheel uit vrije wil en degenen die meelevend reageren op jouw verhalen doen dat uit solidariteit met hun eigen 'Nadine' beleving.
Hoezo doodschamen?
Jouw topic overziend, zie ik louter respectvolle uitingen van (soms schaamteloze) emoties. Dat is primair jouw verdienste en daar mag jij best trots op zijn.
Psychiaters?
Ik heb jou in korte tijd zien evolueren van loops dolend teefje tot ontluikend filosofe. Jij bent de beste psychiater voor jezelf gebleken, geen ander psychiater had dit kunnen evenaren.
De komende tijd vertoef ik in rustieke oorden waar internet en andere moderniteiten nog niet ontdekt zijn. Ik zal je (topic) missen, maar verheug mij reeds op het weerzien bij terugkeer. Keep the right spirit!
Ik dacht erover om nu heel koket een bloos-smiley te plaatsen.quote:Op zaterdag 15 oktober 2005 20:36 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Dank je, Ron.
Is er tenminste íemand die het begrijpt...
Ik las net je topic over cynisme; daar stonden ook een aantal opmerkingen van jou die bij mij wel doel troffen
Bij deze.
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Op zaterdag 15 oktober 2005 20:41 schreef Gajus het volgende:
(Al schiet ik in werkelijkheid heen & weer tussen het één en het ander - het is nu eens dolen (loops en wel), dan weer ontluikend filosoferen, met de nadruk op ontluikend).
Oh my god!quote:Ik heb jou in korte tijd zien evolueren van loops dolend teefje....
Oh my god!Dat klinkt al beter!quote:... tot ontluikend filosofe.
Dat klinkt al beter!(Al schiet ik in werkelijkheid heen & weer tussen het één en het ander - het is nu eens dolen (loops en wel), dan weer ontluikend filosoferen, met de nadruk op ontluikend).
Veel plezier daar!quote:De komende tijd vertoef ik in rustieke oorden waar internet en andere moderniteiten nog niet ontdekt zijn. Ik zal je (topic) missen, maar verheug mij reeds op het weerzien bij terugkeer. Keep the right spirit!
Even een klein berichtje vanuit het huis van D., waar ik nu ben. Thijs heeft me met de auto gebracht, ik heb m'n laptop bij me omdat ik eigenlijk moet studeren, een paper schrijven, maar in plaats daarvan hebben Thijs & ik samen naar 'Soldaat van Oranje' gekeken - een heel nieuwe ervaring op het immense plasmascherm van D. We hebben ook een fles wijn van D. leeggedronken, maar dat mocht. ("Hier staat de drank, neem wat je wil," zei D. Dat vond ik wel aardig - gastvrij.)
Thijs is nu de stad in met vrienden.
En ik zit hier eenzaam met het plasmascherm. Hm. Saai.
Ik ben een beetje opgefokt. Nerveus. Kan niet stil zitten. Heb geen zin om te studeren. Kan ook niet studeren, want: fles wijn leeggedronken.
Thijs vond D. een 'uitslover'.
Ik vond hem helemaal geen uitslover; hij keek weliswaar een beetje vreemd op toen Thijs achter mij aan naar binnen liep, maar hij zei er verder niks over. Ja, tegen mij zei hij (toen Thijs al hoog en breed voor het plasmascherm hing): "Zo, dus dat is je vriendje?"
"Ja, dat is hem nou," zei ik.
"Hoe oud is-ie?"
"Zesentwintig. Hoezo?"
"Niks."
Vreemd gesprek. Vreemde avond.
("Hier staat de drank, neem wat je wil," zei D. Dat vond ik wel aardig - gastvrij.)Thijs is nu de stad in met vrienden.
En ik zit hier eenzaam met het plasmascherm. Hm. Saai.
Ik ben een beetje opgefokt. Nerveus. Kan niet stil zitten. Heb geen zin om te studeren. Kan ook niet studeren, want: fles wijn leeggedronken.
Thijs vond D. een 'uitslover'.
Ik vond hem helemaal geen uitslover; hij keek weliswaar een beetje vreemd op toen Thijs achter mij aan naar binnen liep, maar hij zei er verder niks over. Ja, tegen mij zei hij (toen Thijs al hoog en breed voor het plasmascherm hing): "Zo, dus dat is je vriendje?"
"Ja, dat is hem nou," zei ik.
"Hoe oud is-ie?"
"Zesentwintig. Hoezo?"
"Niks."
Vreemd gesprek. Vreemde avond.
Vond je het stiekum ook niet een beetje interessant en leuk om "jouw" twee mannen elkaar te zien leren kennen? Kon je niet wat jaloezie en opspelend testosteron opmerken rondom D.'s "Zo, dus dat is je vriendje?" en Thijs' "uitslover"? .
Natuurlijk is het omgaan met en uiten van emoties erg persoonlijk. De onbeschaamde emotionele opdringerij van mensen als Trees dient naar mijn mening vaak als een soort van bestaansbevestiging, pure aandachttrekkerij die zich blijkbaar niet laat hinderen door een terughoudende en/of geirriteerde reactie van de aangesprokene. In een aantal gevallen echter wordt deze reactie van de aangesprokene ook erg gevoed door de krampachtigheid waarmee zij zelf hun eigen emoties proberen te beheersen en zelfs de kop in te drukken. Zoals iemand die met een streng dieet bezig is zou reageren als er iemand recht in zijn gezicht een geurige hamburger naar binnen werkt.
Wat je hierboven schreef vind ik opvallend. Je lijkt en bent een ontwikkelde vrouw in een hoop opzichten, maar blijkbaar ben je niet zeker over het uiten van je emoties en ga je zelfs je eigen manier van daarmee omgaan toetsen aan logica en consistentie van je uitspraken hieromtrent, getuige o.a.
Het gaat er dus niet om dat er een soort verplichting is om emoties te uiten, begrijp me goed, maar het is belangrijk om jezelf op dit gebied goed te kennen en comfortabel met jouw persoonlijke manier van uiten te zijn. Dat is naar mijn mening erg moeilijk te doen als je te rucksichtlos het decorum op een eerste plaats stelt.
Ik heb een vader die een zeer emotioneel man is maar geen enkele manier kent om daarmee om te gaan. Af en toe heeft de vulkaan een uitbarsting, dat gebeurt dan op een vreemde manier. Hij laat een hele korte snik los, alsof de emotie zo hoog in z'n keel zit dat het gelijk een kotsreflex z'n weg naar buiten baant. Meteen daarna is het weer voorbij en heeft hij zichzelf weer 'onder controle'. En dat is voor mij als zoon hartverscheurend, hij durft zich blijkbaar zelfs tegenover degenen die het dichst bij hem staan niet ten diepste te tonen. Ik vind dat typisch een manier van iemand die zichzelf erg tekort doet door de emoties die af en toe blijkbaar heftig opspelen maar binnen te blijven houden. Ik zou hem ook niet willen zien veranderen in een mannelijke variant van Trees, maar dit...
[ Bericht 2% gewijzigd door keesjeislief op 16-10-2005 15:58:48 ]
.Natuurlijk is het omgaan met en uiten van emoties erg persoonlijk. De onbeschaamde emotionele opdringerij van mensen als Trees dient naar mijn mening vaak als een soort van bestaansbevestiging, pure aandachttrekkerij die zich blijkbaar niet laat hinderen door een terughoudende en/of geirriteerde reactie van de aangesprokene. In een aantal gevallen echter wordt deze reactie van de aangesprokene ook erg gevoed door de krampachtigheid waarmee zij zelf hun eigen emoties proberen te beheersen en zelfs de kop in te drukken. Zoals iemand die met een streng dieet bezig is zou reageren als er iemand recht in zijn gezicht een geurige hamburger naar binnen werkt.
Wat je hierboven schreef vind ik opvallend. Je lijkt en bent een ontwikkelde vrouw in een hoop opzichten, maar blijkbaar ben je niet zeker over het uiten van je emoties en ga je zelfs je eigen manier van daarmee omgaan toetsen aan logica en consistentie van je uitspraken hieromtrent, getuige o.a.
Ik heb het idee dat je veel te veel de nadruk legt op het toetsen hoe anderen jouw uiten van emoties beleven, daarbij jezelf vergetend. Naar mijn bescheiden mening moeten jouw emoties en het directe verlangen ze al dan niet te uiten, in wat voor vorm dan ook, maatgevend voor jou zijn. Pas daarna kun je kijken hoe dat bij anderen overkomt en nagaan in welke situaties welke uiting 'gepast' is. Natuurlijk is het een balans, ergens tussen Trees en je vader in om het zo maar eens te zeggen.quote:Ja, voor een anoniem publiek, dat is wel eigenaardig. Misschien is het wel gestoord. Omdat ik er mensen - weliswaar anonieme mensen - mee lastig val, en dat hoort niet, dat dóe je niet, dat is (om mezelf te citeren) een vorm van emotionele intimidatie. Ik schaam me er eigenlijk dood voor. Maar het is blijkbaar sterker dan mezelf . (En het scheelt een hoop psychiaterkosten, laat ik het dan maar positief proberen te zien).
Het gaat er dus niet om dat er een soort verplichting is om emoties te uiten, begrijp me goed, maar het is belangrijk om jezelf op dit gebied goed te kennen en comfortabel met jouw persoonlijke manier van uiten te zijn. Dat is naar mijn mening erg moeilijk te doen als je te rucksichtlos het decorum op een eerste plaats stelt.
Ik heb een vader die een zeer emotioneel man is maar geen enkele manier kent om daarmee om te gaan. Af en toe heeft de vulkaan een uitbarsting, dat gebeurt dan op een vreemde manier. Hij laat een hele korte snik los, alsof de emotie zo hoog in z'n keel zit dat het gelijk een kotsreflex z'n weg naar buiten baant. Meteen daarna is het weer voorbij en heeft hij zichzelf weer 'onder controle'. En dat is voor mij als zoon hartverscheurend, hij durft zich blijkbaar zelfs tegenover degenen die het dichst bij hem staan niet ten diepste te tonen. Ik vind dat typisch een manier van iemand die zichzelf erg tekort doet door de emoties die af en toe blijkbaar heftig opspelen maar binnen te blijven houden. Ik zou hem ook niet willen zien veranderen in een mannelijke variant van Trees, maar dit...
[ Bericht 2% gewijzigd door keesjeislief op 16-10-2005 15:58:48 ]
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
We hebben nu vrijwel geen contact. Het is nog niet zo lang geleden kapotgegaan (overigens ook om andere redenen) en ik ben nog aan het bekomen van de 'emotional rollercoaster' die daar aan vooraf ging. Het is niet zo dat ik de moed had opgegeven, dat heeft zíj eerder gedaan, maar ik was wel aan het eind van mijn latijn. Het is zwaar om een diepe liefde te voelen voor iemand die enerzijds die band bevestigt, maar anderzijds weinig van zichzelf laat zien en in leugens en gedragingen blijft vluchten die die band volledig ontkennen. Ik weet niet hoe het nu met haar is. Dat zal ze zelf misschien ook niet weten als ze haar emoties nog steeds zo uit de weg gaat. Toen ze het uitmaakte vond ze dat ze al beter in haar vel zat. Ik hoop dat dat echt zo is, maar ik vrees eigenlijk dat ze hooguit 'goed functioneert', haar zorgen opzij weet te zetten, maar dat die haar weer zullen bekruipen zodra ze geen afleiding meer heeft.quote:Op zaterdag 15 oktober 2005 15:12 schreef Nadine26 het volgende:
Met jou & je ex-vriendin is het dus geen succes geworden. Hoe is het nu met haar? En jij, waarom heb jij toen de moed opgegeven? Was ze reddeloos verloren?
"Reddeloos verloren"- zo moet je er niet over denken, het is geen kwestie van leven of dood. Je kunt hooguit wat gelukkiger zijn, betere beslissingen nemen en rijkere banden met anderen hebben als je je emoties niet verstopt.
Ja, maar zo hoeft het helemaal niet, behalve misschien als je echt even overweldigd bent door verdriet. Je kunt ook veel pijn oplossen of zelfs vermijden door er gewoon over na te denken en het te gaan begrijpen, bijvoorbeeld door er over te schrijven of te praten. De uitdrukking 'iets een plaatsje geven' verdient geen schoonheidsprijs maar hij klopt wel.. ik zie dat zelfs bijna letterlijk zo: als er iets gebeurt dat raakt aan je basiszekerheden, bv. het verlies van een naaste, dan moeten je hersenen ineens heel veel informatie die daaraan gerelateerd is gaan herschikken om zich aan te passen aan je nieuwe realiteit. Tot die tijd voel je je uit het lood geslagen. Toen ik bv. mijn geliefde net kwijt was associeerde ik alles nog met haar - want wat ik ook deed, waarnam of droomde, het waren allemaal dingen die ik voorheen met haar deed. Langzaam aan wordt dat losgekoppeld en kom ik weer tot mezelf.quote:Ik vraag me af hoe andere mensen, die wél met emoties kunnen omgaan, dat eigenlijk doen. Het staat zo ver van me af. Ik vind het altijd een beetje beschamend, hele emotionele mensen die meteen de stop eruit trekken en reutelend leeglopen.
Maar goed, dat is allemaal niet zo to-the-point. Je hebt groot gelijk dat emoties niet als handelswaar, speeltje of zelfs als statussymbool gebruikt moeten worden. Dat is allemaal loos gekoketteer. Waar het om gaat is dat je hinderlijke angsten, zorgen of herinneringen niet steeds uit de weg gaat, want dan stapelen ze zich op of ze leiden je naar situaties waar je niet gelukkig mee bent. En in tijden dat ze hoog oplopen is het goed om iemand te hebben bij wie je ze kwijt kunt. Dan worden ze je minder gauw teveel en blijf je beter bij de realiteit.
Om het nu weer even op jou te betrekken: toen je vriend met zijn therapie en levensvragen aankwam en daar over wilde praten, lachte je dat in eerste instantie weg en deed je alsof je het maar lastig gezeur vond. Ik neem aan dat je je er eigenlijk ongemakkelijk bij voelde omdat je dan ook over jezelf zou moeten praten, of omdat je je handen al vol hebt aan je eigen zorgen. Maar even later vond hij een luisterend oor (en meer) bij het poëziemens en werd je jaloers omdat hij niet met jou praatte.. Was het dan niet beter geweest als je remming meteen herkend had en de situatie wat adequater (ook voor hem) opgelost had? Je had misschien kunnen zeggen dat je er heel graag voor hem wil zijn en ook meer 'de diepte in' zou willen, maar dat je nu teveel andere zorgen aan je hoofd hebt om dat op een goede manier te kunnen doen. Dat is niet zo'n opgaaf en hij zou zich dan niet afgewezen hebben gevoeld. Het impliceert ook niet dat hij je dan maar moet 'helpen' en je moet verleiden om je grenzen te overschrijden. Die bepaal je zelf.
Het zou hoogmoedig zijn om te doen alsof ik begrijp wat er allemaal in je omgaat, maar je bevestigde eerder al dat het al een zorg minder zou zijn om te weten dat er de komende tijd iemand voor je zal zijn, en dat Th daarvoor de aangewezen persoon lijkt. Met die zorg kun je nu al afrekenen door hem gewoon uit te spreken. Dat hoeft niet in een 'goed gesprek' (argh) maar kan desnoods met een piepstemmetje vanonder een dikke deken als je 's nachts eens tegen hem aan ligt. Als je dat kunt ben je al halverwege, en zoals je hem beschreven hebt denk ik dat hij blij verrast en met compassie zal reageren. En anders roep je hem maar tot de orde - als je je eens kwetsbaar opstelt moet hij daar gvd natuurlijk wel gepast op reageren.
Ja, met gevoelens en gevoeligheden moet je zorgvuldig en oprecht omgaan, en ik zou ze ook bewaren voor mensen die dat net zo doen. Maar als je dan zo iemand tegenkomt en een goede band wilt aangaan, of je ei kwijtmoet, dan zou het zonde zijn als je in die muur geen raampje openzet. Je hoeft echt niet meteen de poort open te gooien en de slotgracht vol te janken.quote:Zoals ik het zie, zijn bepaalde emoties (angsten, onzekerheden enzovoort) te belangrijk om zo te grabbel te gooien voor Jan & Alleman.
Die vraag is terecht want ze zou beter moeten weten dan jou daarmee te belasten. Maar anderzijds wordt hiermee voor jou de drempel geslecht om zonodig ook eens bij haar terecht te kunnen. Steun komt soms uit onverwachte hoek (Andre Hazes?).quote:Nu mijn moeder ziek is, krijg ik vaak telefoontjes van haar vriendin Trees
[..]
Wat voegt het toe?
Waarom, waarom?
Dat geloof ik meteen want uit je schrijven blijkt een enorm vermogen om jezelf en anderen te observeren en te doorzien. Ieder signaaltje pik je op. Het lijkt alleen alsof je daarna niet goed weet wat je ermee aanmoet.quote:Ik voel wel een heleboel, en dat is waarschijnlijk de achterliggende gedachte: íets voelen, maakt niet uit wat, is altijd beter dan niets voelen.
Ja, lijkt me ook. Thijs ging in therapie omdat hij daar nu behoefte aan had. Als jij zo'n behoefte niet voelt moet je ook zeker niet gaan graven - je hebt al genoeg aan je hoofd. Dat is geen tekortkoming maar een begrijpelijke omstandigheid!quote:Misschien is het gewoon het verkeerde moment.
Ondertussen kan het geen kwaad om de dingen die je nu dwarszitten en die nu spelen (je relatie met Th., de verwarring rond D. en natuurlijk de ziekte van je moeder) voor zover mogelijk bij de horens te vatten om wat helderheid en rust te krijgen.
Er is iemand die volgens mij een gat in de lucht zou springen als je het bovenstaande aan hem zou durven zeggen. Hij heeft nu waarschijnlijk geen flauw idee waar hij met je aan toe is.quote:Ik wil graag zo'n band aangaan, ik wil graag een ander soort huwelijk dan mijn ouders (of die van Thijs) hadden, want uiteindelijk geldt voor die huwelijken ook wat Pessoa schrijft: onoprecht, dolend, eenzaam, onthecht. En dan ben je nota bene met z'n tweeën.
Ik vind het wel genant om me zo met het leven van een verder volslagen onbekende te bemoeien, maar ik geloof dat ik je verhaal wel als een uitnodiging daartoe mag opvatten. Toch? Het lijkt me niet zo moeilijk om een beetje orde en rust in je leven aan te brengen en de regie weer in handen te krijgen. Je moet het zelf beoordelen, maar het lijkt me dat als je over je schroom heenstapt en je band met Th. zo aanhaalt en verdiept dat hij er voor je zal zijn en dat het gedoe met PM ophoudt, je op dat front alvast een hoop rust kunt winnen. Als je daarnaast je verplichtingen (oppaswerk, studie etc) op een beetje zakelijke manier nakomt, zonder gedonder, kun je je resterende tijd en aandacht richten op de vraag hoe je het beste met de situatie rond je moeder om kunt gaan. Dat zal al moeilijk genoeg zijn zonder al die afleidingen.quote:Maar ik heb er nu het geduld en de aandacht niet voor; ik leid een jachtig leven en zo voel ik me ook: opgejaagd.
Ik vind het wel genant om me zo met het leven van een verder volslagen onbekende te bemoeien, maar ik geloof dat ik je verhaal wel als een uitnodiging daartoe mag opvatten. Toch? Het lijkt me niet zo moeilijk om een beetje orde en rust in je leven aan te brengen en de regie weer in handen te krijgen. Je moet het zelf beoordelen, maar het lijkt me dat als je over je schroom heenstapt en je band met Th. zo aanhaalt en verdiept dat hij er voor je zal zijn en dat het gedoe met PM ophoudt, je op dat front alvast een hoop rust kunt winnen. Als je daarnaast je verplichtingen (oppaswerk, studie etc) op een beetje zakelijke manier nakomt, zonder gedonder, kun je je resterende tijd en aandacht richten op de vraag hoe je het beste met de situatie rond je moeder om kunt gaan. Dat zal al moeilijk genoeg zijn zonder al die afleidingen.Hmm, anderzijds zou dat de dramatiek in de volgende delen van je verhaal natuurlijk niet ten goede komen. Waar bemoei ik me mee?
Die schaamte is volkomen misplaatst. Je geeft je lezers meer dan je denkt. Je verhaal is door je prachtige taal, humor en observaties heel onderhoudend maar zet desondanks tot nadenken en medeleven aan. Dat is verdomd knap en je moed wordt bewonderd.quote:Omdat ik er mensen - weliswaar anonieme mensen - mee lastig val, en dat hoort niet, dat dóe je niet, dat is (om mezelf te citeren) een vorm van emotionele intimidatie. Ik schaam me er eigenlijk dood voor.
met excuses aan de medelezers voor dit lange intermezzo
Op zondag 16 oktober 2005 15:51 schreef keesjeislief het volgende:
1) Thijs iets lulligs zou zeggen over D. (omdat hij wel voelt dat ik een beetje van hem onder de indruk ben), en
2) D. desinteresse zou veinzen voor het fenomeen 'vriendje', omdat - nou ja eh... - omdat ik me niet bepaald heb gedragen als iemand met een vriendje, dus dat is mijn schuld.
Maar het zijn twee heel verschillende types; D. is een beetje een showfiguur; grote verhalen en overduidelijk 'arrivé', in de zin van: geslaagd, succesvol, 'op zijn plaats in het leven' (of in elk geval in zijn werk), terwijl Th. de jongere variant is, de zoekende variant, en sowieso vindt hij diep in zijn hart dat D. een patser is, met z'n opzichtige auto's en z'n 'showpaleisje' (huis): daar houdt Thijs helemaal niet van, maar hij weet dat ík een zwak heb voor zo'n 'over the top'-levensstijl.
Me, myself & I, zo zie ik het ook. Het is allemaal op henzelf gericht; mijn broer zei laatst over Trees en haar man: "Er gaat geen enkele troost uit van die mensen." Dat vond ik heel treffend gezegd, echt in de roos. Wat er dan wél vanuit gaat... veel pathos, lawaai, self-importance. Laatst was er een soort ruzie tussen mijn moeder & Trees (op zich al onbegrijpelijk, maar goed, het schijnt erbij te horen: mensen gaan zich idioot gedragen als er iemand doodgaat...), en toen belde ik Trees om tegen haar te zeggen dat ze moest kappen met haar gezeik - nou ja, dat was in elk geval de bedoeling. Ik kreeg haar man aan de lijn, de schat. Hij zei letterlijk: "Ja maar Nadine, je moet niet vergeten dat Trees hiermee verder moet leven, straks. Jouw moeder hoeft dat niet. Dus denk alsjeblieft even aan Trees."
(Zoals Thijs zou zeggen: "Geen uien meer nodig...")
Ik heb de afgelopen lente aan mijn moeder gevraagd of ik haar levensverhaal mocht opschrijven; als een soort nagedachtenis, zeg maar - en ook omdat het mij het enige leek wat ik voor haar kon doen: haar leven opnieuw nalopen, herbeleven, overzien, zodat zij uiteindelijk (hopelijk) zou concluderen dat het een mooi & bijzonder leven was, dat ze heeft geleefd. Zo gezegd, zo gedaan: de afgelopen maanden hebben we bijna dagelijks gepraat, en ik heb het allemaal opgeschreven (en nu werk ik het uit).
Tijdens onze vakantie in Spanje, vlak nadat we het slechte nieuws hadden gehoord, zaten we ook elke dag in de tuin te praten. Trees kwam er een paar keer bij zitten. Terwijl wij met droge ogen zaten te praten & te schrijven, wel geconcentreerd maar verder toch wel in opperbeste stemming, kreeg Trees voortdurend de ene breakdown na de andere. Waarna wij haar moesten kalmeren: 'Rustig maar, slokje water, enzovoort.'
Ik zeg: emotionele chantage.
Maar misschien was het inderdaad wat jij hierboven beschrijft: de emotionele boulimia-patiënt die niet kan aanzien hoe de emotionele anorexia-lijders onder het genot van een glas Campari doen alsof ze een doodgewoon gesprek voeren.
Sterk?
Zwak?
Het was geen geplande ontmoeting; Th. besloot op het laatste moment opeens mee te gaan, maar ik vond het stiekem wel leuk, ja! Spannend! Het was typisch zo'n ontmoeting waarvan ik bij voorbaat al wist dat:quote:Vond je het stiekum ook niet een beetje interessant en leuk om "jouw" twee mannen elkaar te zien leren kennen? Kon je niet wat jaloezie en opspelend testosteron opmerken rondom D.'s "Zo, dus dat is je vriendje?" en Thijs' "uitslover"? .
1) Thijs iets lulligs zou zeggen over D. (omdat hij wel voelt dat ik een beetje van hem onder de indruk ben), en
2) D. desinteresse zou veinzen voor het fenomeen 'vriendje', omdat - nou ja eh... - omdat ik me niet bepaald heb gedragen als iemand met een vriendje, dus dat is mijn schuld.
Maar het zijn twee heel verschillende types; D. is een beetje een showfiguur; grote verhalen en overduidelijk 'arrivé', in de zin van: geslaagd, succesvol, 'op zijn plaats in het leven' (of in elk geval in zijn werk), terwijl Th. de jongere variant is, de zoekende variant, en sowieso vindt hij diep in zijn hart dat D. een patser is, met z'n opzichtige auto's en z'n 'showpaleisje' (huis): daar houdt Thijs helemaal niet van, maar hij weet dat ík een zwak heb voor zo'n 'over the top'-levensstijl.
quote:De onbeschaamde emotionele opdringerij van mensen als Trees dient naar mijn mening vaak als een soort van bestaansbevestiging, pure aandachttrekkerij die zich blijkbaar niet laat hinderen door een terughoudende en/of geirriteerde reactie van de aangesprokene.
Me, myself & I, zo zie ik het ook. Het is allemaal op henzelf gericht; mijn broer zei laatst over Trees en haar man: "Er gaat geen enkele troost uit van die mensen." Dat vond ik heel treffend gezegd, echt in de roos. Wat er dan wél vanuit gaat... veel pathos, lawaai, self-importance. Laatst was er een soort ruzie tussen mijn moeder & Trees (op zich al onbegrijpelijk, maar goed, het schijnt erbij te horen: mensen gaan zich idioot gedragen als er iemand doodgaat...), en toen belde ik Trees om tegen haar te zeggen dat ze moest kappen met haar gezeik - nou ja, dat was in elk geval de bedoeling. Ik kreeg haar man aan de lijn, de schat. Hij zei letterlijk: "Ja maar Nadine, je moet niet vergeten dat Trees hiermee verder moet leven, straks. Jouw moeder hoeft dat niet. Dus denk alsjeblieft even aan Trees."
(Zoals Thijs zou zeggen: "Geen uien meer nodig...")
Zo had ik het nog niet bekeken, maar dat zou best kunnen, ja.quote:In een aantal gevallen echter wordt deze reactie van de aangesprokene ook erg gevoed door de krampachtigheid waarmee zij zelf hun eigen emoties proberen te beheersen en zelfs de kop in te drukken. Zoals iemand die met een streng dieet bezig is zou reageren als er iemand recht in zijn gezicht een geurige hamburger naar binnen werkt.
Ik heb de afgelopen lente aan mijn moeder gevraagd of ik haar levensverhaal mocht opschrijven; als een soort nagedachtenis, zeg maar - en ook omdat het mij het enige leek wat ik voor haar kon doen: haar leven opnieuw nalopen, herbeleven, overzien, zodat zij uiteindelijk (hopelijk) zou concluderen dat het een mooi & bijzonder leven was, dat ze heeft geleefd. Zo gezegd, zo gedaan: de afgelopen maanden hebben we bijna dagelijks gepraat, en ik heb het allemaal opgeschreven (en nu werk ik het uit).
Tijdens onze vakantie in Spanje, vlak nadat we het slechte nieuws hadden gehoord, zaten we ook elke dag in de tuin te praten. Trees kwam er een paar keer bij zitten. Terwijl wij met droge ogen zaten te praten & te schrijven, wel geconcentreerd maar verder toch wel in opperbeste stemming, kreeg Trees voortdurend de ene breakdown na de andere. Waarna wij haar moesten kalmeren: 'Rustig maar, slokje water, enzovoort.'
Ik zeg: emotionele chantage.
Maar misschien was het inderdaad wat jij hierboven beschrijft: de emotionele boulimia-patiënt die niet kan aanzien hoe de emotionele anorexia-lijders onder het genot van een glas Campari doen alsof ze een doodgewoon gesprek voeren.
Ik weet ook écht niet hoe het moet, 'emoties uiten'. Ik ben daar nu méér mee bezig dan op andere momenten in mijn leven, dat is logisch, het wordt nu ook van me verwacht. Maar ik kan het niet goed. Ik wéét niet wat ik voel. Als ik het wist, zou ik het wel uiten. Lijkt me. Nu hoor ik de godsganse dag van mensen: "Wat ben je toch sterk, je bent zó sterk!" En dan denk ik: zout op met je 'sterk', wat weet jij ervan?' Het voelt niet 'sterk'. Met 'sterk' heeft het allemaal geen reet te maken. Tenzij ze met 'sterk' bedoelen dat ik niet van een flat spring, dan heeft het er wél mee te maken, want dát doe ik niet, nee. Maar verder...?quote:Je lijkt en bent een ontwikkelde vrouw in een hoop opzichten, maar blijkbaar ben je niet zeker over het uiten van je emoties en ga je zelfs je eigen manier van daarmee omgaan toetsen aan logica en consistentie van je uitspraken hieromtrent.
Sterk?
Zwak?
Het fascineert me, dat is zo. Ik geloof niet dat het voortkomt uit een diepgewortelde, persoonlijke onzekerheid. Maar: het fascineert me. Ik wil het snappen. Ik wil begrijpen hoe het werkt. Ik wil weten wat mensen drijft, op het emotionele vlak. Waarom ze bepaalde dingen zeggen, of ze het menen, wat ze erbij voelen. Omdat ik dat allemaal totaal niet herken. En omdat ik een aanknopingspunt zoek, een strohalm - iets om me aan vast te klampen.quote:Ik heb het idee dat je veel te veel de nadruk legt op het toetsen hoe anderen jouw uiten van emoties beleven, daarbij jezelf vergetend.
Dat is ook hartverscheurend. Maar ik snap het wel; ik houd mezelf ook in als ik bij mijn moeder ben, uit een soort compassie - want ik kan me zo voorstellen dat het onverdraaglijk voor haar moet zijn om haar eigen kind voor haar ogen te zien verkruimelen van verdriet. Dat kan ik haar niet aandoen, vind ik. Maar het komt er dus op neer dat ik me - net als jouw vader - zelfs tegenover haar niet ten diepste durf te tonen. Misschien denkt jouw vader er ook zo over. Maar ja... daarmee is niet gezegd dat het goed is...quote:Ik heb een vader die een zeer emotioneel man is maar geen enkele manier kent om daarmee om te gaan. Af en toe heeft de vulkaan een uitbarsting, dat gebeurt dan op een vreemde manier. Hij laat een hele korte snik los, alsof de emotie zo hoog in z'n keel zit dat het gelijk een kotsreflex z'n weg naar buiten baant. Meteen daarna is het weer voorbij en heeft hij zichzelf weer 'onder controle'. En dat is voor mij als zoon hartverscheurend, hij durft zich blijkbaar zelfs tegenover degenen die het dichst bij hem staan niet ten diepste te tonen.
Op zondag 16 oktober 2005 17:00 schreef dvr het volgende:
Want er moet wel iets gebeuren!
Dát is het verschil tussen het poëziemeisje & mij. Ik kan hem dat gevoel niet geven. Omdat ik ook niet zo over mezelf denk.
*** hier een plaatje van een paar siliconenborsten ***
Ik kan die dingen niet los zien van elkaar.
Het is teveel eer om te zeggen dat Thijs alleen uit emotionele armoede bij het poëziemeisje heeft aangeklopt.
... intussen wil hij er graag voor mij zijn, zegt hij. Ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet vinden. Ik geloof niet dat ik in de positie ben om al te veel eisen te stellen. Misschien moet ik het poëziemeisje binnenkort eens van twaalfhoog van een balkon duwen.
Dat heeft te maken met hun gesprekken, die óók over mij gaan. Dat voelt niet goed. Dat voelt slecht.
thanks.
Hmmm... ja. Daar kan ik me goed in verplaatsen: "zodra ze geen afleiding meer heeft." Dat is bij mij hetzelfde. Soort zelf-opgelegde adhd. En maar gas geven, gas, gas! Ik merk ook dat ik sommige mensen zo'n beetje ongemerkt uit mijn leven schrap: geen zin in, dat eindeloze geouwehoer, saai - oh, dus je hebt nog steeds die baan... en je vriend, ook nog dezelfde jongen... en nu gaan jullie samenwonen...? Terwijl ik zit te luisteren maak ik vast een geestelijke notitie:quote:...maar ik vrees eigenlijk dat ze hooguit 'goed functioneert', haar zorgen opzij weet te zetten, maar dat die haar weer zullen bekruipen zodra ze geen afleiding meer heeft.
Want er moet wel iets gebeuren!
Dat doe ik allebei, schrijven & praten. Maar praten is minder interessant, omdat de meeste mensen bezig zijn met allerlei kwesties als 'Hoe moet ik hierbij kijken?' en 'Kan ik haar met goed fatsoen afkappen, of gaat dat te ver?' etc. Maar schrijven is voor mij een geweldige manier om in elk geval voor mezelf uit te maken wat ik van dingen vind. (Zoals Komrij zegt: "Ze is helemaal in haar knollentuin.") En niemand valt me in de rede! Ik geloof eigenlijk niet zo in de therapeutische waarde van schrijven, juist omdat niemand je in de rede valt, juist omdat je het zo uitstekend met jezelf eens kunt zijn, juist omdat je zonder enig tegengas tot de meest uitzinnige conclusies kunt komen - maar dat maakt allemaal niet uit. Want het maakt je hoofd leeg. En het lost ook, zoals jij zegt, pijn op. Als je heel pijnlijke ervaringen & belevenissen in een vorm giet, er een verhaal van maakt, heeft het een betekenis gekregen, al heeft die betekenis misschien niets te maken met de realiteit, dat maakt niet uit.quote:Je kunt ook veel pijn oplossen of zelfs vermijden door er gewoon over na te denken en het te gaan begrijpen, bijvoorbeeld door er over te schrijven of te praten.
Ik kan me goed voorstellen dat zo'n periode veel overeenkomsten heeft met een rouwproces om iemand die dood is. Vooral die dromen... die heb ik nú al steeds.quote:Toen ik bv. mijn geliefde net kwijt was associeerde ik alles nog met haar - want wat ik ook deed, waarnam of droomde, het waren allemaal dingen die ik voorheen met haar deed. Langzaam aan wordt dat losgekoppeld en kom ik weer tot mezelf.
Ik denk dat het 'de diepte ingaan' er gewoon niet echt in zit, met mij. Ik ben meer iemand die verhalen vertelt, dat vind ik leuk - en in die verhalen vertel ik een heleboel over mezelf en over wat me bezighoudt, maar: het moet wél een vorm van amusement blijven, als je snapt wat ik bedoel. Met het poëziemeisje gaat dat heel anders; ik heb het zelf aan den lijve mogen ondervinden. Ik kan er niet goed tegen als mensen zichzelf zo serieus nemen. Zo belangrijk ben je gewoon niet; dat is niemand. Maar het poëziemeisje, dat zichzelf bloedserieus neemt, slaagt er natuurlijk fantastisch in om ook anderen - Thijs, om te beginnen - het gevoel te geven dat ze meetellen, op een voetstuk staan, een uniek & fascinerend gevoelsleven hebben, binnenkort de Nobelprijs gaan winnen, enzovoort.quote:Toen je vriend met zijn therapie en levensvragen aankwam en daar over wilde praten, lachte je dat in eerste instantie weg en deed je alsof je het maar lastig gezeur vond. Ik neem aan dat je je er eigenlijk ongemakkelijk bij voelde omdat je dan ook over jezelf zou moeten praten, of omdat je je handen al vol hebt aan je eigen zorgen. Maar even later vond hij een luisterend oor (en meer) bij het poëziemens en werd je jaloers omdat hij niet met jou praatte.. Was het dan niet beter geweest als je remming meteen herkend had en de situatie wat adequater (ook voor hem) opgelost had?
Dát is het verschil tussen het poëziemeisje & mij. Ik kan hem dat gevoel niet geven. Omdat ik ook niet zo over mezelf denk.
Hij voelde zich wel afgewezen, een beetje, maar hij voelde zich volgens mij vooral aangetrokken tot iemand die niet alleen van harte bereid was haar ziel voor hem bloot te leggen, maar óók haar lichaam... of eigenlijk: vooral haar lichaam...quote:Je had misschien kunnen zeggen dat je er heel graag voor hem wil zijn en ook meer 'de diepte in' zou willen, maar dat je nu teveel andere zorgen aan je hoofd hebt om dat op een goede manier te kunnen doen. Dat is niet zo'n opgaaf en hij zou zich dan niet afgewezen hebben gevoeld.
*** hier een plaatje van een paar siliconenborsten ***
Ik kan die dingen niet los zien van elkaar.
Het is teveel eer om te zeggen dat Thijs alleen uit emotionele armoede bij het poëziemeisje heeft aangeklopt.
Ja, dat heb ik gedaan. Toen we uit eten waren. Het vervelende is alleen dat hij het poëziemeisje wil blijven zien - als goede vrienden en zielsverwanten en poëzieliefhebbers en gesprekspartners en allerlei andere dingen die je niet in bed doet, maar intussen...quote:Met die zorg kun je nu al afrekenen door hem gewoon uit te spreken. Dat hoeft niet in een 'goed gesprek' (argh) maar kan desnoods met een piepstemmetje vanonder een dikke deken als je 's nachts eens tegen hem aan ligt.
... intussen wil hij er graag voor mij zijn, zegt hij. Ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet vinden. Ik geloof niet dat ik in de positie ben om al te veel eisen te stellen. Misschien moet ik het poëziemeisje binnenkort eens van twaalfhoog van een balkon duwen.
Voor mij was Thijs degene die op dezelfde manier in het leven stond als ik - tot hij in therapie ging, tot hij het poëziemeisje ontmoette, tot hij tot de grote innerlijke metamorfose besloot. Daar komt bij dat hij door zijn 'vriendschap' met het poëziemeisje is veranderd, althans in mijn ogen, in iemand die ik niet blindelings kan vertrouwen. Dat heeft eigenlijk niet eens zo veel te maken met hun bedmarathons - sorry: poëziemarathons.quote:Ja, met gevoelens en gevoeligheden moet je zorgvuldig en oprecht omgaan, en ik zou ze ook bewaren voor mensen die dat net zo doen.
Dat heeft te maken met hun gesprekken, die óók over mij gaan. Dat voelt niet goed. Dat voelt slecht.
Vreemd genoeg lijken de zaken inmiddels eerder omgedraaid: Thijs heeft inmiddels een redelijk beeld van waar hij aan toe is met míj, maar ik begin een beetje het spoor bijster te raken met hém. Hij heeft net besloten zijn therapie-sessies op te voeren van één maal per week naar twee maal per week. Is dit goed nieuws..?quote:Er is iemand die volgens mij een gat in de lucht zou springen als je het bovenstaande aan hem zou durven zeggen. Hij heeft nu waarschijnlijk geen flauw idee waar hij met je aan toe is.
quote:Die schaamte is volkomen misplaatst. Je geeft je lezers meer dan je denkt.
thanks.
Nee hoor, ik ben er blij mee & je steekt er nog wat van op ook!quote:met excuses aan de medelezers voor dit lange intermezzo
Ik zou hier gaarne met hele lappen op reageren, maar het is jouw topic en ik zal proberen zo beknopt mogelijk te blijven. Voel je ook vrij om het te laten voor wat het is hoor. .
Als ik een schot voor de boeg mag geven :
Je bent erg intelligent en hebt waarschijnlijk een opvoeding genoten waarin rationaliteit en controle hoog in het vaandel staat en (te) emotioneel reageren gezien wordt als een teken van zwakte, nl. het falen van de ratio om het instinct onder controle te houden. Dit leidt tot veel nadruk op rationele verklaringen, tot het bouwen van theorieen en wereldbeelden in termen waarvan je de wereld om je heen en jezelf uitdrukt.
De interactie met de wereld moet altijd door dat filter heen, zowel mensen die richting jou communiceren als ondersom. Anderen merken dat 'masker' op. Hiermee sluit je een gedeelte van jezelf af voor anderen, ook op onbewust, intuitief niveau, daar communiceer je niet of nauwelijks.
Door de dominantie van deze benadering raken kleinere, alledaagse emoties ondergesneeuwd, je overziet ze, kunt ze voorspellen en verklaren. Hiermee worden ze gereduceerd tot een voorspelbare oorzaak-gevolg-keten en wordt het voelen ervan gedecimeerd. Om toch nog emoties te ervaren zoals emoties "dienen te zijn", namelijk onvoorspelbaar, zo heftig dat de ze je verrassen, in beroering brengen, dienen het "grotere" emoties te zijn. Je kunt ze o.a. zelf uitlokken, door 'moeilijke' situaties op te zoeken.
Ik ben het helemaal met je eens dat het fascinerend is om anderen, zolang ze interessant genoeg zijn, te bekijken, begrijpen en doorgronden. . Maar dit heeft nauwelijks iets met jouzelf te maken. Er zit een lange keten tussen: de beweegredenen van die persoon leiden tot een actie die jij waarneemt zonder die beweegredenen te kunnen observeren, vervolgens interpreteer je met je ratio die actie, plaatst het in het beeld wat je van die persoon hebt en vervolgens probeer je deze kennis te "reverse engineeren" naar de originele beweegredenen/emotie. Daar zit zoveel interpretatie in dat het resultaat maar matig betrouwbaar is. Zeker als de 'emotionele afstand' tussen jou en de testkees (;)) te groot is, wat op zijn beurt verergerd wordt als jij je achter je 'masker' bevindt.
Je zou eens bewust kunnen proberen wat minder op verstand te leven en wat meer je impulsen te volgen. Want ze zijn er zeker, je zou kunnen proberen je er wat meer bewust van te worden en je los te maken van het continue beoordelen en archiveren van alles wat er gebeurt (maar pas als deeltje 10 van dit topic vol is natuurlijk ). Hoe gaat het eigenlijk als je met kinderen omgaat? Kun je jezelf dan een beetje 'verliezen' en opgaan in hun wereld als je met ze speelt?
Maar desondanks kiezen jullie nu al hele mooie manieren om dicht bij elkaar te zijn en toch niet over een grens te gaan vind ik, het bespreken en opschrijven van het levensverhaal van je moeder is natuurlijk prachtig. .
Met mijn vader is er niet zoiets uitzonderlijks aan de hand. Laat me nog iets toelichten. Het gaat me er in eerste instantie om hoe mijn vader zich voelt. Als hij gelukkig zou zijn zou ik veel makkelijkler kunnen accepteren hoe hij met z'n emoties omgaat. Sterker nog, in principe is het zelfs irrelevant hoe ik tegenover zijn leven sta. Helaas is hij in het algemeen niet gelukkig. En dan wordt het wel hartverscheurend, je kunt hem nl. niet bereiken, je ziet die persoon waar je van houdt ongelukkig zijn, zichzelf voor iedereen verschuilend steeds kleiner worden... Maar dit topic gaat niet over mij & m'n vader. .
D.'s reactie is natuurlijk ook wel een beetje hoe een 'alfa male' zich dient te gedragen he .quote:Het was geen geplande ontmoeting; Th. besloot op het laatste moment opeens mee te gaan, maar ik vond het stiekem wel leuk, ja! Spannend! Het was typisch zo'n ontmoeting waarvan ik bij voorbaat al wist dat:
1) Thijs iets lulligs zou zeggen over D. (omdat hij wel voelt dat ik een beetje van hem onder de indruk ben), en
2) D. desinteresse zou veinzen voor het fenomeen 'vriendje', omdat - nou ja eh... - omdat ik me niet bepaald heb gedragen als iemand met een vriendje, dus dat is mijn schuld.
Maar we hebben hier o.a. gelezen over de passie die zich bij je ontwikkelde voor D. en je toch niet geheel van jaloezie ontdane reactie (:P) op het samenzijn van Thijs en PM om maar even snel twee dingen te noemen. Dat zijn toch emoties, gevoelens die zich aan je opdringen, of niet? Dus je ervaart ze wel, zou ik zeggen, maar herkent ze blijkbaar niet in de zin dat je ze niet kunt koppelen aan die geobserveerd bij anderen.quote:Het fascineert me, dat is zo. Ik geloof niet dat het voortkomt uit een diepgewortelde, persoonlijke onzekerheid. Maar: het fascineert me. Ik wil het snappen. Ik wil begrijpen hoe het werkt. Ik wil weten wat mensen drijft, op het emotionele vlak. Waarom ze bepaalde dingen zeggen, of ze het menen, wat ze erbij voelen. Omdat ik dat allemaal totaal niet herken. En omdat ik een aanknopingspunt zoek, een strohalm - iets om me aan vast te klampen.
Als ik een schot voor de boeg mag geven :
Je bent erg intelligent en hebt waarschijnlijk een opvoeding genoten waarin rationaliteit en controle hoog in het vaandel staat en (te) emotioneel reageren gezien wordt als een teken van zwakte, nl. het falen van de ratio om het instinct onder controle te houden. Dit leidt tot veel nadruk op rationele verklaringen, tot het bouwen van theorieen en wereldbeelden in termen waarvan je de wereld om je heen en jezelf uitdrukt.
De interactie met de wereld moet altijd door dat filter heen, zowel mensen die richting jou communiceren als ondersom. Anderen merken dat 'masker' op. Hiermee sluit je een gedeelte van jezelf af voor anderen, ook op onbewust, intuitief niveau, daar communiceer je niet of nauwelijks.
Door de dominantie van deze benadering raken kleinere, alledaagse emoties ondergesneeuwd, je overziet ze, kunt ze voorspellen en verklaren. Hiermee worden ze gereduceerd tot een voorspelbare oorzaak-gevolg-keten en wordt het voelen ervan gedecimeerd. Om toch nog emoties te ervaren zoals emoties "dienen te zijn", namelijk onvoorspelbaar, zo heftig dat de ze je verrassen, in beroering brengen, dienen het "grotere" emoties te zijn. Je kunt ze o.a. zelf uitlokken, door 'moeilijke' situaties op te zoeken.
Ik ben het helemaal met je eens dat het fascinerend is om anderen, zolang ze interessant genoeg zijn, te bekijken, begrijpen en doorgronden. . Maar dit heeft nauwelijks iets met jouzelf te maken. Er zit een lange keten tussen: de beweegredenen van die persoon leiden tot een actie die jij waarneemt zonder die beweegredenen te kunnen observeren, vervolgens interpreteer je met je ratio die actie, plaatst het in het beeld wat je van die persoon hebt en vervolgens probeer je deze kennis te "reverse engineeren" naar de originele beweegredenen/emotie. Daar zit zoveel interpretatie in dat het resultaat maar matig betrouwbaar is. Zeker als de 'emotionele afstand' tussen jou en de testkees (;)) te groot is, wat op zijn beurt verergerd wordt als jij je achter je 'masker' bevindt.
Je zou eens bewust kunnen proberen wat minder op verstand te leven en wat meer je impulsen te volgen. Want ze zijn er zeker, je zou kunnen proberen je er wat meer bewust van te worden en je los te maken van het continue beoordelen en archiveren van alles wat er gebeurt (maar pas als deeltje 10 van dit topic vol is natuurlijk ). Hoe gaat het eigenlijk als je met kinderen omgaat? Kun je jezelf dan een beetje 'verliezen' en opgaan in hun wereld als je met ze speelt?
De situatie met je moeder is natuurlijk een uitzonderlijke. En ik denk dat het een hele logische keuze is om in zo'n situatie jezelf groot te houden, jullie kunnen je aan elkaar optrekken als de ander een moeilijk moment heeft. Er is waarschijnlijk weinig mee gewonnen als de status quo doorbroken wordt. Waarschijnlijk, want de mogelijkheid bestaat nog altijd dat beiden de indruk hebben dat de ander zich het beste voelt bij de handhaving van die status quo en dat als oneigenlijk argument voor de handhaving gaat hanteren terwijl jullie beiden dus eigenlijk wel wat meer toenadering zouden willen. Dat zou jammer zijn en het is dan ter voorkoming hiervan prettig als je af en toe bij elkaar kunt aftasten hoe de ander er op dat moment tegenover staat, zonder angst te hebben dat het verbreken van de status quo meteen leidt tot een mentale 'meltdown'. Als je die angst bij jezelf kunt wegnemen of wanneer die er uberhaupt niet is, wordt het natuurlijk alleen maar makkelijker.quote:Dat is ook hartverscheurend. Maar ik snap het wel; ik houd mezelf ook in als ik bij mijn moeder ben, uit een soort compassie - want ik kan me zo voorstellen dat het onverdraaglijk voor haar moet zijn om haar eigen kind voor haar ogen te zien verkruimelen van verdriet. Dat kan ik haar niet aandoen, vind ik. Maar het komt er dus op neer dat ik me - net als jouw vader - zelfs tegenover haar niet ten diepste durf te tonen. Misschien denkt jouw vader er ook zo over. Maar ja... daarmee is niet gezegd dat het goed is...
Maar desondanks kiezen jullie nu al hele mooie manieren om dicht bij elkaar te zijn en toch niet over een grens te gaan vind ik, het bespreken en opschrijven van het levensverhaal van je moeder is natuurlijk prachtig. .
Met mijn vader is er niet zoiets uitzonderlijks aan de hand. Laat me nog iets toelichten. Het gaat me er in eerste instantie om hoe mijn vader zich voelt. Als hij gelukkig zou zijn zou ik veel makkelijkler kunnen accepteren hoe hij met z'n emoties omgaat. Sterker nog, in principe is het zelfs irrelevant hoe ik tegenover zijn leven sta. Helaas is hij in het algemeen niet gelukkig. En dan wordt het wel hartverscheurend, je kunt hem nl. niet bereiken, je ziet die persoon waar je van houdt ongelukkig zijn, zichzelf voor iedereen verschuilend steeds kleiner worden... Maar dit topic gaat niet over mij & m'n vader. .
Ja, dat raakt echt kant noch wal inderdaad. Ofwel ze is ontzettend labiel ofwel ze heeft last van een ontzettende drang om aandacht op te eisen. Kond doen van 'je verdriet' is dan natuurlijk een mooie gelegenheid, iedereen die daar iets van durft te zeggen kun je dan natuurlijk altijd fijn afserveren als ongevoelig of vertellen dat het je steeds zo overmandt . En het beroerde is dat zolang jullie het toestaan het waarschijnlijk zo zal blijven gaan. Getuige zijn reactie aan de telefoon (waar ik echt niet bij kan trouwens, hoe egoistisch kun je zijn zeg... ) hoef je ook geen hulp van haar man te verwachten. Dat je niet bent ingegaan op zijn opmerking... Je interpreteerde mijn 'hamburger'-alinea trouwens verkeerd, maar nevermind. .quote:Tijdens onze vakantie in Spanje, vlak nadat we het slechte nieuws hadden gehoord, zaten we ook elke dag in de tuin te praten. Trees kwam er een paar keer bij zitten. Terwijl wij met droge ogen zaten te praten & te schrijven, wel geconcentreerd maar verder toch wel in opperbeste stemming, kreeg Trees voortdurend de ene breakdown na de andere. Waarna wij haar moesten kalmeren: 'Rustig maar, slokje water, enzovoort.'
Ik zeg: emotionele chantage.
. En het beroerde is dat zolang jullie het toestaan het waarschijnlijk zo zal blijven gaan. Getuige zijn reactie aan de telefoon (waar ik echt niet bij kan trouwens, hoe egoistisch kun je zijn zeg...
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
Op maandag 17 oktober 2005 02:15 schreef keesjeislief het volgende:
D. is wel een macho, of een uitslover (in de woorden van Thijs), maar ik ben gek op uitslovers; Thijs kan er zelf trouwens ook wat van .
Ja, in de liefde heb ik wel emoties! Genoeg! Te veel! (Ik denk ook dat ik me dáárom zo raar gedraag de laatste tijd; in de liefde valt genoeg te beleven en vooral te voelen. Dat zoek ik expres op, het is een soort afleidingsmanoeuvre - want laten we wel wezen: ook op andere vlakken in mijn leven valt genoeg te voelen, maar daar loop ik steeds met een boogje omheen...)
Misschien hoort het er wel bij? Gajus schreef hier al eens een stukje waarin hij uitlegde dat de dood van een ouder bij kinderen vaak leidt tot Grote Vragen, met name m.b.t. de genetische lijn die moet worden voortgezet - voortplanting, kinderen, nou ja, misschien is het alleen mijn zieke geest die dat interpreteert als 'sex' .
(En D. en zijn vrouw mogen later fijn op de rokende puinhopen zitten!)
Ik had 's nachts de spoedarts gebeld.
"Mijn moeder ligt te kreperen van de pijn, kunt u morfine bijspuiten?"
"Wat is er met uw moeder aan de hand?"
"Pancreaskanker. Ze gaat dood."
"Ja, ja." Lange stilte. "Ik lees in het dossier dat ze 200 mg. morfine krijgt. Is dat niet genoeg?"
"Nee dus. Ze ligt in foetushouding op de grond."
"Ja, ja. Ze heeft dus pijn?"
"Ze sterft van de pijn, meneer."
"Juist. Mag ik uw moeder even spreken?"
"Waarom?"
"Dan kan ik beoordelen hoe ze eraan toe is."
"Dat heb ik u net verteld."
"Ik wil de patiënt graag zélf even spreken, voordat ik iemand langs stuur."
(Lees: bekijk het lekker met je moeder, we hebben meer te doen).
Vervolgens staat (of beter gezegd: ligt) mijn moeder de spoedarts te woord. Even later neem ik de telefoon weer van haar over en krijg te horen: "Uw moeder praat nog pittig, hoor. We kunnen niemand langs sturen, u moet zelf naar de apotheek voor extra morfine."
De les die wij hieruit mogen trekken: hysterisch krijsen & gillen is altijd goed. Hoe hysterischer men gilt en krijst, hoe sneller de spoedarts voor de deur staat. Wij hebben niet geleerd om vreemde mensen lastig te vallen met onze pijntjes & kwaaltjes, zelfs als die pijntjes en kwaaltjes dodelijk zijn, en onverdraaglijk, en hemeltergend.
Mijn moeder moest huilen toen ze hoorde wat de spoedarts had gezegd. "Wat moet ik dan doen, Nadine?"
"Hysterisch gillen en krijsen."
"Dat kán ik niet."
"Ik schiet die arts nog wel eens door zijn kop," zei ik. "En dan laat ik hem zelf naar de apotheek kruipen om pleisters te halen."
Een 'alfa male', is dat een soort macho?quote:D.'s reactie is natuurlijk ook wel een beetje hoe een 'alfa male' zich dient te gedragen he .
D. is wel een macho, of een uitslover (in de woorden van Thijs), maar ik ben gek op uitslovers; Thijs kan er zelf trouwens ook wat van .
quote:Maar we hebben hier o.a. gelezen over de passie die zich bij je ontwikkelde voor D. en je toch niet geheel van jaloezie ontdane reactie (:P) op het samenzijn van Thijs en PM om maar even snel twee dingen te noemen. Dat zijn toch emoties, gevoelens die zich aan je opdringen, of niet? Dus je ervaart ze wel, zou ik zeggen, maar herkent ze blijkbaar niet in de zin dat je ze niet kunt koppelen aan die geobserveerd bij anderen.
Ja, in de liefde heb ik wel emoties! Genoeg! Te veel! (Ik denk ook dat ik me dáárom zo raar gedraag de laatste tijd; in de liefde valt genoeg te beleven en vooral te voelen. Dat zoek ik expres op, het is een soort afleidingsmanoeuvre - want laten we wel wezen: ook op andere vlakken in mijn leven valt genoeg te voelen, maar daar loop ik steeds met een boogje omheen...)
Nou. Ik ben bang dat je de spijker op z'n kop slaat: emoties uitlokken, moeilijke situaties opzoeken, dat is precies waar ik mee bezig ben... misschien in het verkeerde domein (de liefde), maar dat is toevallig het domein dat een grote aantrekkingskracht op me uitoefent, misschien wel júist omdat het (om eens even héél psychologisch door de bocht te komen) zo lijnrecht tegenover de dood staat. Denk ik. (En waar ik zeg 'liefde', staat eigenlijk 'sex'). Curieus genoeg merk ik aan mezelf - en misschien ben ik niet de enige op deze wereld die dat zo ervaart - dat de naderende dood die zo dichtbij komt, mij op een bepaalde manier een enorme levensdrive geeft: leven, leven! Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met het besef dat het ooit ophoudt, ook voor mij, en eigenlijk is het dus niet meer dan een tegeltjeswijsheid, maar het is wel een rare tegeltjeswijsheid om te ervaren. Ik ben op hol geslagen, dat is misschien niet eens zo gek, maar ik had nooit gedacht dat ik deze kant uit zou hollen.quote:Door de dominantie van deze benadering raken kleinere, alledaagse emoties ondergesneeuwd, je overziet ze, kunt ze voorspellen en verklaren. Hiermee worden ze gereduceerd tot een voorspelbare oorzaak-gevolg-keten en wordt het voelen ervan gedecimeerd. Om toch nog emoties te ervaren zoals emoties "dienen te zijn", namelijk onvoorspelbaar, zo heftig dat de ze je verrassen, in beroering brengen, dienen het "grotere" emoties te zijn. Je kunt ze o.a. zelf uitlokken, door 'moeilijke' situaties op te zoeken.
Misschien hoort het er wel bij? Gajus schreef hier al eens een stukje waarin hij uitlegde dat de dood van een ouder bij kinderen vaak leidt tot Grote Vragen, met name m.b.t. de genetische lijn die moet worden voortgezet - voortplanting, kinderen, nou ja, misschien is het alleen mijn zieke geest die dat interpreteert als 'sex' .
Ja! Ik sta vaak uren met de tweeling te voetballen, ik geef live commentaar ("Ja, ja... kijkt u eens hoe Finn die bal aanneemt, wat een finesse, wat een balgevoel, komt dat schóóóóót... paal! Dames en heren: páál! Het is toch niet te geloven! Wat een spanning, wat een wedstrijd. Een thriller! Het dak van het stadion gaat eraf! Enzovoort). Spelen met kinderen vind ik geweldig. Ik merk ook dat ze mij lief vinden, dat ze me vertrouwen, en ook dat ze me heel goed om hun vinger kunnen winden; als ik zelf ooit kinderen krijg, moet ik eerst op opvoedcurus, want ze mogen álles van mij, ik verpest ze totaal.quote:Hoe gaat het eigenlijk als je met kinderen omgaat? Kun je jezelf dan een beetje 'verliezen' en opgaan in hun wereld als je met ze speelt?
(En D. en zijn vrouw mogen later fijn op de rokende puinhopen zitten!)
Dat maakt toch niet uit? Het gaat erom dat je als kind moet leven met een ongelukkige ouder; dat is ongelooflijk moeilijk. In beide gevallen is het een kwestie van: je staat erbijj & je kijkt ernaar. Machteloos, niks kunnen doen, niks kunnen zeggen... terwijl ik - dat hoort ook bij mijn 'rationele' aanpak - controle wil hebben. Maar die heb ik niet. De enige vorm van controle die ik nu nog heb, buit ik dan ook uit: ziekenhuizen bellen, onaardige apothekers afblaffen, regelen, afspraken maken, stampij maken als dingen te lang duren. Als iemand heel ziek is, moet je behoorlijk wat haar op je tanden hebben om je zin te krijgen. Mijn moeder is heel beleefd. Zij voelt zich verplicht om, terwijl ze ligt te kreperen van de pijn, tóch aardig en geduldig te blijven als ze de spoedarts aan de telefoon krijgt.quote:Het gaat me er in eerste instantie om hoe mijn vader zich voelt. Als hij gelukkig zou zijn zou ik veel makkelijkler kunnen accepteren hoe hij met z'n emoties omgaat. Sterker nog, in principe is het zelfs irrelevant hoe ik tegenover zijn leven sta. Helaas is hij in het algemeen niet gelukkig. En dan wordt het wel hartverscheurend, je kunt hem nl. niet bereiken, je ziet die persoon waar je van houdt ongelukkig zijn, zichzelf voor iedereen verschuilend steeds kleiner worden... Maar dit topic gaat niet over mij & m'n vader. .
Ik had 's nachts de spoedarts gebeld.
"Mijn moeder ligt te kreperen van de pijn, kunt u morfine bijspuiten?"
"Wat is er met uw moeder aan de hand?"
"Pancreaskanker. Ze gaat dood."
"Ja, ja." Lange stilte. "Ik lees in het dossier dat ze 200 mg. morfine krijgt. Is dat niet genoeg?"
"Nee dus. Ze ligt in foetushouding op de grond."
"Ja, ja. Ze heeft dus pijn?"
"Ze sterft van de pijn, meneer."
"Juist. Mag ik uw moeder even spreken?"
"Waarom?"
"Dan kan ik beoordelen hoe ze eraan toe is."
"Dat heb ik u net verteld."
"Ik wil de patiënt graag zélf even spreken, voordat ik iemand langs stuur."
(Lees: bekijk het lekker met je moeder, we hebben meer te doen).
Vervolgens staat (of beter gezegd: ligt) mijn moeder de spoedarts te woord. Even later neem ik de telefoon weer van haar over en krijg te horen: "Uw moeder praat nog pittig, hoor. We kunnen niemand langs sturen, u moet zelf naar de apotheek voor extra morfine."
De les die wij hieruit mogen trekken: hysterisch krijsen & gillen is altijd goed. Hoe hysterischer men gilt en krijst, hoe sneller de spoedarts voor de deur staat. Wij hebben niet geleerd om vreemde mensen lastig te vallen met onze pijntjes & kwaaltjes, zelfs als die pijntjes en kwaaltjes dodelijk zijn, en onverdraaglijk, en hemeltergend.
Mijn moeder moest huilen toen ze hoorde wat de spoedarts had gezegd. "Wat moet ik dan doen, Nadine?"
"Hysterisch gillen en krijsen."
"Dat kán ik niet."
"Ik schiet die arts nog wel eens door zijn kop," zei ik. "En dan laat ik hem zelf naar de apotheek kruipen om pleisters te halen."
Net had ik bezoek van de computernerd. Ik heb de laatste tijd steeds internetproblemen (met een kleine i!), en hoewel Thijs handig genoeg is, leek het me een slecht plan om hem los te laten tussen mijn talloze bestanden (variërend van Geheim tot Diep Geheime tot Supergeheim tot Extreem & Buitengemeen Geheim)... Toevallig zag ik laatst op de sportschool een briefje hangen van iemand die zich aanbood als 'computernerd: bij al uw pc-problemen', dus die heb ik gebeld. Vanochtend om half twaalf stond hij op de stoep. Leuke computernerd!
Terwijl hij bezig was allerlei rommel van mijn pc te verwijderen ("Zeg, kan ik Soulsearcher weggooien?" Ik zei maar 'ja', want wat is in godsnaam Soulsearcher? Heb ik me ooit in een delirium ingeschreven bij een relatiebemiddelingsbureau?!) ging ik naar buiten om een of ander kabeltje te kopen.
Toen ik een half uur later terugkwam, zat Thijs naast de computernerd aan mijn bureau.
Aaah!
Thijs had koffie gezet - koekje erbij: gezellig!
(Hier keerde de voorzienigheid zich duidelijk tegen mij, want waarom moest het nou uitgerekend een leuke computernerd zijn? Het was allemaal minder erg geweest als het een bebrilde nerd in postordercatalogus-kleren was geweest).
Of ik zin had om te squashen, vroeg Thijs. En hij keek me heel intens aan, een beetje met zo'n blik van: 'What the fuck...?' - maar dat kan ook mijn verbeelding zijn geweest. Hij vroeg, waar de computernerd naast zat, waarom ik mijn pc niet gewoon door hém liet nakijken.
Tja... eh...
"Ik wilde jou er niet mee lastig vallen," bedacht ik ter plekke - en toen staarde de computernerd me weer aan met een blik van: 'What the fuck..?'
"Het is anders heel simpel, hoor," zei hij toen ook nog. (Daar betaal je iemand dan 25 euro per uur voor!)
"Squashen, dát vind ik nog eens een goed idee," zei ik tegen Thijs, in de hoop dat ik 1) heel snel uit deze benarde positie verlost zou zijn, en 2) genoeg energie over had om, na de spinningles van vanochtend, ook nog een partijtje te squashen.
Maar Thijs had geen zin meer. "Ik help wel even," zei hij tegen de computernerd, genereus en behulpzaam als hij is.
En gebroederlijk bogen ze zich over mijn pc.
Wat er zich precies heeft afgespeeld aan dat bureau van mij, zal altijd een raadsel blijven, omdat ik in de tussentijd zat te telefoneren met de huisarts, bij wie ik nieuwe morfinepleisters probeerde los te peuteren.
Toen de computernerd vertrok, rond één uur, hebben Thijs en ik koffie gedronken (in al haar facetten ).
Hij heeft niks gezegd. Niet: "Goh, wat een interessante dagboeknotities maak jij." Ook niet: "Hoe zit dat precies met die Daniël?" En ook niet: "Waarom bel jij een wildvreemde jongen om je computer voor een kapitaal op te laten schonen?"
Gewoon: niks.
Nou: mooi. Ik houd mezelf maar voor dat ik spoken zie. Ik snap niks van computers. Ik kan mezelf dus heel goed wijsmaken dat noch de computernerd noch Thijs iets verdachts heeft aangetroffen.
Ja toch?
Terwijl hij bezig was allerlei rommel van mijn pc te verwijderen ("Zeg, kan ik Soulsearcher weggooien?" Ik zei maar 'ja', want wat is in godsnaam Soulsearcher? Heb ik me ooit in een delirium ingeschreven bij een relatiebemiddelingsbureau?!) ging ik naar buiten om een of ander kabeltje te kopen.
Toen ik een half uur later terugkwam, zat Thijs naast de computernerd aan mijn bureau.
Aaah!
Thijs had koffie gezet - koekje erbij: gezellig!
(Hier keerde de voorzienigheid zich duidelijk tegen mij, want waarom moest het nou uitgerekend een leuke computernerd zijn? Het was allemaal minder erg geweest als het een bebrilde nerd in postordercatalogus-kleren was geweest).
Of ik zin had om te squashen, vroeg Thijs. En hij keek me heel intens aan, een beetje met zo'n blik van: 'What the fuck...?' - maar dat kan ook mijn verbeelding zijn geweest. Hij vroeg, waar de computernerd naast zat, waarom ik mijn pc niet gewoon door hém liet nakijken.
Tja... eh...
"Ik wilde jou er niet mee lastig vallen," bedacht ik ter plekke - en toen staarde de computernerd me weer aan met een blik van: 'What the fuck..?'
"Het is anders heel simpel, hoor," zei hij toen ook nog. (Daar betaal je iemand dan 25 euro per uur voor!)
"Squashen, dát vind ik nog eens een goed idee," zei ik tegen Thijs, in de hoop dat ik 1) heel snel uit deze benarde positie verlost zou zijn, en 2) genoeg energie over had om, na de spinningles van vanochtend, ook nog een partijtje te squashen.
Maar Thijs had geen zin meer. "Ik help wel even," zei hij tegen de computernerd, genereus en behulpzaam als hij is.
En gebroederlijk bogen ze zich over mijn pc.
Wat er zich precies heeft afgespeeld aan dat bureau van mij, zal altijd een raadsel blijven, omdat ik in de tussentijd zat te telefoneren met de huisarts, bij wie ik nieuwe morfinepleisters probeerde los te peuteren.
Toen de computernerd vertrok, rond één uur, hebben Thijs en ik koffie gedronken (in al haar facetten ).
Hij heeft niks gezegd. Niet: "Goh, wat een interessante dagboeknotities maak jij." Ook niet: "Hoe zit dat precies met die Daniël?" En ook niet: "Waarom bel jij een wildvreemde jongen om je computer voor een kapitaal op te laten schonen?"
Gewoon: niks.
Nou: mooi. Ik houd mezelf maar voor dat ik spoken zie. Ik snap niks van computers. Ik kan mezelf dus heel goed wijsmaken dat noch de computernerd noch Thijs iets verdachts heeft aangetroffen.
Ja toch?
Bah! Waar Thijs als tegenpool van die Daniël met zijn containerkunst eerst mijn sympathie genoot, duikelt hij nu toch hard van zijn piedestalletje. Dat hij het poëziemens bestegen heeft was al verwerpelijk, maar dat hij misbruik maakt van jouw nakende misère door te eisen dat hij haar kan blijven 'zien' (en er dan nog schijnheilig bij te stellen dat hij er graag voor jou wil zijn!) is misdadig. Dat zou je je niet moeten laten welgevallen.
Gelukkig blijkt de band met je moeder een stuk intensiever dan je verhaal eerder deed vermoeden. Ik denk dat je daar t.z.t. veel troost uit zult putten, en dan zul je Thijs misschien lang niet zo nodig hebben.
Neem je verzoekjes aan? In een volgend deel zou ik graag een gehaaide Nadine opgevoerd zien worden..
Gelukkig blijkt de band met je moeder een stuk intensiever dan je verhaal eerder deed vermoeden. Ik denk dat je daar t.z.t. veel troost uit zult putten, en dan zul je Thijs misschien lang niet zo nodig hebben.
Ja, met dien verstande dat een afscheid misschien nog wel gemakkelijker te accepteren is wanneer de teerbeminde overleden is. Enfin, laat ik mijzelf niet op ideëen brengen..quote:Ik kan me goed voorstellen dat zo'n periode veel overeenkomsten heeft met een rouwproces om iemand die dood is. Vooral die dromen... die heb ik nú al steeds.
Dat uitgangspunt deel ik, maar met 'de diepte in' bedoelde ik geen oppervlakkige navelstaarderij van kijk mij eens diepe emoties hebben. Als je met jezelf of je relatie in de knoop zit is enig begrip van je eigen en elkaars beweegredenen toch dé manier om daar uit te komen. En wat de mens meer in het algemeen beweegt zal jou toch ook wel een beetje intrigeren? Neem alleen al je constatering dat de dood geil maakt.. (zeer waar overigens). Bij zo'n vraag moeten in de betere salons toch al heel wat fijne sigaren zijn weggekauwd.quote:Ik denk dat het 'de diepte ingaan' er gewoon niet echt in zit, met mij. Ik ben meer iemand die verhalen vertelt, dat vind ik leuk - en in die verhalen vertel ik een heleboel over mezelf en over wat me bezighoudt, maar: het moet wél een vorm van amusement blijven, als je snapt wat ik bedoel.
[..] Ik kan er niet goed tegen als mensen zichzelf zo serieus nemen. Zo belangrijk ben je gewoon niet; dat is niemand.
Neem je verzoekjes aan? In een volgend deel zou ik graag een gehaaide Nadine opgevoerd zien worden..
Ha! Misschien heeft Thijs er nog een geeltje bovenop gedaan en sta je nu 24/7 onder electronic surveilance! Leer mij computernerds kennen..quote:Ik kan mezelf dus heel goed wijsmaken dat noch de computernerd noch Thijs iets verdachts heeft aangetroffen. Ja toch?
haha nee hoor, bangmakerij. Alhoewel ik die discrete stilte verdacht vind
Op maandag 17 oktober 2005 16:18 schreef dvr het volgende:
Het goede nieuws is dat ik de containerkunst volgende week waarschijnlijk met eigen ogen mag gaan aanschouwen; het is herfstvakantie, de kinderen zijn vrij en het plan is dat we 'met z'n allen' een paar dagen naar het buitenhuisje gaan. Ik ben er nog niet achter wat/wie ik me precies moet voorstellen bij 'met z'n allen', maar Daniël is er in elk geval bij, samen met de kinderen.
(En ik, als het meezit).
(En Kim, als het tegenzit).
(En Madame, dan wordt het écht een gezellig bende).
(Bij die Amerikanen is het altijd zo dat ze naderhand allang stiekem getrouwd blijken te zijn op een paradijslijk eindland, met bloemenkettingen om hun nek.)
Maar: ik moet me eroverheen zetten.
Niet zo kinderachtig doen, zegt Thijs. ("Jij vindt toch altijd dat mensen karakter moeten tonen?" zegt hij. "Nou dan. Stel je niet aan.")
Eerlijk gezegd geloof ik helemaal niet in dat soort vriendschappen. Ikzelf heb nog nóóit een 'goede vriend-vriend' gehad, echt nog nooit.
Die ga ik onthouden!quote:...die Daniël met zijn containerkunst
Het goede nieuws is dat ik de containerkunst volgende week waarschijnlijk met eigen ogen mag gaan aanschouwen; het is herfstvakantie, de kinderen zijn vrij en het plan is dat we 'met z'n allen' een paar dagen naar het buitenhuisje gaan. Ik ben er nog niet achter wat/wie ik me precies moet voorstellen bij 'met z'n allen', maar Daniël is er in elk geval bij, samen met de kinderen.
(En ik, als het meezit).
(En Kim, als het tegenzit).
(En Madame, dan wordt het écht een gezellig bende).
Ja, maar ze zijn gewoon vrienden; echt héle goeie vrienden - zoals de Amerikanen zeggen: 'Just good friends' - dus ik moet er verder niet teveel achter zoeken.quote:Dat hij het poëziemens bestegen heeft was al verwerpelijk, maar dat hij misbruik maakt van jouw nakende misère door te eisen dat hij haar kan blijven 'zien' (en er dan nog schijnheilig bij te stellen dat hij er graag voor jou wil zijn!) is misdadig. Dat zou je je niet moeten laten welgevallen.
(Bij die Amerikanen is het altijd zo dat ze naderhand allang stiekem getrouwd blijken te zijn op een paradijslijk eindland, met bloemenkettingen om hun nek.)
Maar: ik moet me eroverheen zetten.
Niet zo kinderachtig doen, zegt Thijs. ("Jij vindt toch altijd dat mensen karakter moeten tonen?" zegt hij. "Nou dan. Stel je niet aan.")
Eerlijk gezegd geloof ik helemaal niet in dat soort vriendschappen. Ikzelf heb nog nóóit een 'goede vriend-vriend' gehad, echt nog nooit.
Oeh, je bent er nog niet overheen, hoor... (Vleesmessen tijdelijk op zolder opbergen).quote:Ja, met dien verstande dat een afscheid misschien nog wel gemakkelijker te accepteren is wanneer de teerbeminde overleden is. Enfin, laat ik mijzelf niet op ideëen brengen..
In de betere salons misschien wel. Maar íets zegt mij dat Thijs niet heel erg open staat voor deze levensbeschouwelijke bespiegeling...quote:Als je met jezelf of je relatie in de knoop zit is enig begrip van je eigen en elkaars beweegredenen toch dé manier om daar uit te komen. En wat de mens meer in het algemeen beweegt zal jou toch ook wel een beetje intrigeren? Neem alleen al je constatering dat de dood geil maakt.. (zeer waar overigens). Bij zo'n vraag moeten in de betere salons toch al heel wat fijne sigaren zijn weggekauwd.
Ik ben me aan het warm lopen.quote:Neem je verzoekjes aan? In een volgend deel zou ik graag een gehaaide Nadine opgevoerd zien worden..
Aargh! Een hele week in de rimboe, vanwaar je ons geen kond kunt doen van je belevenissen? Mon Dieu, ayez pitié de mon âme. Hoe kom ik die week door?quote:
Of heeft dat buitenhuis een internetaansluiting?
Anderzijds, het klinkt veelbelovend. Een bosrijke omgeving, ongetwijfeld, en lange wandelingen die de conditie van de kinderen en de dames ver te boven gaan. Neem je gympies maar mee, en een gemakkelijke joggingbroek.
Neen Bij mijn eerstvolgende relatie zal ik de gelukkige contractueel verplichten om mij tot de dood trouw te zijn en te eerbiedigen. Dat schijnt heel normaal te zijn.quote:Oeh, je bent er nog niet overheen, hoor...
Ha! Dat soort verbale diarree moet je direct afstraffen. Goede vrienden neukt men niet, period.quote:Ja, maar ze zijn gewoon vrienden; echt héle goeie vrienden - zoals de Amerikanen zeggen: 'Just good friends' - dus ik moet er verder niet teveel achter zoeken.
Bovendien heeft dat PM-geval, benevens twee polymere memmen (weet hij dat?), een reputatie.
Karakter toon je met een linkse directe op zijn rechteroog. Eens kijken hoe hij daar overheen stapt.
Ik wel, een goede vriendin althans, maar dat is meer geluk dan wijsheid. Eén borrel meer, ooit lang geleden, en we zouden nu niet al 21 jaar kunnen pochen over onze strict seksloze vriendschapsband. En dat is toch te lang en te mooi om het nu alsnog te verpesten. Bovendien, zij is keurig getrouwd, en moeder inmiddels, en we zijn elkaars type niet. Maar toch.quote:Eerlijk gezegd geloof ik helemaal niet in dat soort vriendschappen. Ikzelf heb nog nóóit een 'goede vriend-vriend' gehad, echt nog nooit.
Op dinsdag 18 oktober 2005 20:34 schreef dvr het volgende:
(Vraag aan de jongens hier: iemand ervaring? Voel je dat niet? Ik bedoel: het 'polymere' vulsel?)
Nee, het wordt zeker geen gemakkelijke joggingbroek... ik zie iets heel anders voor me! Ik heb nog even de tijd om er rustig over na te denken... voorbereidingen te treffen... en sowieso ga ik niet mee voor de gezonde boswandelingen.quote:Neem je gympies maar mee, en een gemakkelijke joggingbroek.
Nog nietquote:Bovendien heeft dat PM-geval, benevens twee polymere memmen (weet hij dat?), een reputatie.
(Vraag aan de jongens hier: iemand ervaring? Voel je dat niet? Ik bedoel: het 'polymere' vulsel?)
Het lastige met de 'Trees-en' van deze wereld - en het zijn er veel, heel veel, te veel - is dat als je zou zeggen:
'Luister Trees, je vindt van jezelf dat je zo meelevend bent, en dat je het zo goed doet, en heeeeerlijk dat je er bij bent, maar je bent all1 een last met je gejank. Stomme. Stomme. Stomme doos.'
Ja, dan is Trees natuurlijk diep beledigd. Gespeend van elke vorm van zelfreflectie. Nooit zullen ze zeggen: 'goh, je had gelijk. Het spijt me. Ik schaam me diep voor mijn gedrag.'
Nee, in plaats daarvan zal ze overal vertellen: Nadine, dat meiske heeft het toch zo moeilijk met het aanstaande verlies, ze is helemaal van slag. Wat ik laatst toch had... Ik weet natuurlijk wel dat ze het zo niet bedoelt, maar toch..."
Zo. bedoelt. ze. het. wel. trut!
Onuitroeibaar en grenzeloos.
'Luister Trees, je vindt van jezelf dat je zo meelevend bent, en dat je het zo goed doet, en heeeeerlijk dat je er bij bent, maar je bent all1 een last met je gejank. Stomme. Stomme. Stomme doos.'
Ja, dan is Trees natuurlijk diep beledigd. Gespeend van elke vorm van zelfreflectie. Nooit zullen ze zeggen: 'goh, je had gelijk. Het spijt me. Ik schaam me diep voor mijn gedrag.'
Nee, in plaats daarvan zal ze overal vertellen: Nadine, dat meiske heeft het toch zo moeilijk met het aanstaande verlies, ze is helemaal van slag. Wat ik laatst toch had... Ik weet natuurlijk wel dat ze het zo niet bedoelt, maar toch..."
Zo. bedoelt. ze. het. wel. trut!
Onuitroeibaar en grenzeloos.
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Exact.quote:Op woensdag 19 oktober 2005 13:40 schreef R_ON het volgende:
Het lastige met de 'Trees-en' van deze wereld - en het zijn er veel, heel veel, te veel - is dat als je zou zeggen:
'Luister Trees, je vindt van jezelf dat je zo meelevend bent, en dat je het zo goed doet, en heeeeerlijk dat je er bij bent, maar je bent all1 een last met je gejank. Stomme. Stomme. Stomme doos.'
Ja, dan is Trees natuurlijk diep beledigd. Gespeend van elke vorm van zelfreflectie. Nooit zullen ze zeggen: 'goh, je had gelijk. Het spijt me. Ik schaam me diep voor mijn gedrag.'
Nee, in plaats daarvan zal ze overal vertellen: Nadine, dat meiske heeft het toch zo moeilijk met het aanstaande verlies, ze is helemaal van slag. Wat ik laatst toch had... Ik weet natuurlijk wel dat ze het zo niet bedoelt, maar toch..."
Zo. bedoelt. ze. het. wel. trut!
Onuitroeibaar en grenzeloos.
En ik heb veel 'Trezen' gekend in mijn leven - ontiegelijk veel, mag ik wel zeggen. Nooit teveel begrip tonen voor andermans problemen, dat is een les die ik heb geleerd.
Toen ik nog bij mijn ouders woonde, zat ons huis altijd vol probleemgevallen: gescheiden vaders, labiele vrouwen, afgekeurde leraren met een drankprobleem en ga zo maar door. Al deze types, vraag me niet waar mijn moeder ze opduikelde, verbleven voor kortere of langere tijd in onze logeerkamer. Meestal voor langere tijd, trouwens. Leerlingen van mijn moeder zaten er ook geregeld tussen. Deze jongens en meisjes waren in een 'geloofsconflict' met hun ouders verzeild geraakt of er was iets anders aan de hand - drugs, meestal - en mijn moeder had nu eenmaal een scherpe neus voor mensen die in moeilijkheden zitten.
Het begon meestal onschuldig, met een kopje ossenstaartsoep. Mijn moeder kon heerlijke ossenstaartsoep maken; op het fornuis stond altijd een grote pan te pruttelen, en aan onze keukentafel was altijd wel een plaatsje over. Na de soep kwam de wijn op tafel. De volgende stap was dat het logeerbed werd opgedekt.
Ik herinner me de yogameester. Hij stond altijd op zijn hoofd in de woonkamer als ik thuiskwam uit school. Hij deed alles op zijn hoofd: telefoneren, een banaan eten, het lukte hem zelfs om vanuit die positie de krant te lezen.
Mieke en Paul herinner ik me ook. Ze hadden bij mijn moeder in de klas gezeten, die twee. Ze waren meteen na hun eindexamen getrouwd en op een boerderij in Epe gaan wonen. Nu hadden ze huwelijksproblemen. Dat kwam door de boerin. De boerin sliep bij Mieke en Paul in bed, dat had ze een spannend idee geleken, zo'n boerin voor erbij, maar na een tijdje was Paul 'moeilijk gaan doen'. Dat was tenminste wat Mieke beweerde: "Paul doet moeilijk, hij kan er niet mee omgaan."
Paul vertelde iets heel anders, namelijk dat Mieke lesbisch was geworden, of misschien was ze altijd al lesbisch geweest - dat was de grote vraag. Mieke ontkende: "Ik ben niet lesbisch, ik ben alleen maar ontzettend in de war!" riep ze tijdens het avondeten met overslaande stem. En dan kwam Paul weer: "Mieke, wees eerlijk naar jezelf toe." En Mieke: "Alsof jíj er niet als de kippen bij was om haar te bespringen!"
Zo ging dat een paar weken door. Mieke en Paul sliepen op de logeerkamer, ik hoorde ze 's nachts schreeuwen en janken en met harde voorwerpen gooien. Ik was vijftien, ik had de tijd van mijn leven.
De ontknoping kwam toch nog onverwachts, toen Mieke op een nacht naast mijn moeder in bed kroop, spiernaakt, met de woorden: "Lekker beest, we zijn eindelijk alleen." De volgende morgen waren Mieke en Paul verdwenen. Ik weet niet hoe het is afgelopen met hun huwelijk; we hebben nooit meer iets van ze gehoord.
Ook was er een thuiskapster die Anja heette, en die om de haverklap vroeg: "Iemand nog een spoelinkje nodig?" En Arie natuurlijk, drugsverslaafde Arie op wie ik een beetje verliefd was. Hij was al achttien, en hij zei nooit een woord. Zijn vader was een ouderling, een kleine, donkere man in een soort begrafenispak. Hij had Arie op een avond bij ons afgeleverd met de woorden: "In Gods huis is hij niet langer welkom, u mag hem hebben." Hij zag eruit als de zanger van een Engelse popband, Arie. Hij heeft een keer op ons dak gestaan toen hij teveel drugs had gebruikt. De politie moest eraan te pas komen om hem er weer vanaf te krijgen. "Grapje," zei Arie naderhand. "Ik wilde niet écht springen, of zo."
Na Arie kwam Lucas, die wél echt wilde springen: voor een trein. Toen woonde hij allang niet meer bij ons in huis, maar toch. Een andere vent, ik weet zijn naam niet meer, werkte al meer dan acht jaar aan zijn afstudeerscriptie over de doleantie in 1886. Ook bij ons thuis kreeg hij er geen eind aan gebreid; hij schijnt er nog steeds mee bezig te zijn.
Ik heb veel tragische gevallen voorbij zien komen. Sommigen waren reddeloos verloren. Maar zo zag mijn moeder dat niet. In haar ogen verdiende iedereen een kans. En ze bleef altijd beleefd: 'Oh, een gezwel in uw hoofd, dat is vreselijk.' Nou goed, een gezwel in je hoofd ís ook vreselijk, maar het verschil met de meeste anderen was dat mijn moeder zo iemand een kopje ossenstaartsoep aanbood. En vervolgens bleek de man met het gezwel in zijn hoofd aan wanen te lijden. Eén van die wanen betrof dat gezwel in zijn hoofd. Maar toen woonde hij al een paar weken bij ons in huis. Probeer zo iemand dan nog maar eens weg te krijgen.
Mijn moeder leed in die tijd aan een liefdadigheidscomplex, dat is duidelijk. Ze heeft een groot hart, altijd gehad, en ons huis kon al die logés gemakkelijk herbergen, maar er zijn grenzen. Mijn vader werd stapelgek van de stroom 'uitvreters en patiënten' die zijn wijnkelder leegzopen. "Laat ze distels gaan rooien op het land," zei hij vaak, "dan moet je eens opletten hoe snel ze genezen zijn." Maar dat soort dingen wilde mijn moeder niet horen. Ze vond het zielig: "Die arme jongen," zei ze dan, "hij is zó ongelukkig, ik kan hem toch niet op straat zetten?"
En dus bleven ze komen, de ongelukkigen en de zieken en de wanhopigen en de paranormaal begaafden, want die zaten er ook tussen. Er zat van alles tussen, je kunt het zo gek niet bedenken of mijn moeder kwam ermee thuis.
Een Baghwan-mevrouw, die hebben we ook nog gehad. Eerst heette ze Yvonne, later moesten we haar Maprem Nogwat noemen, en toen ze na bijna twee maanden eindelijk weer opkraste, nam ze de videorecorder mee.
Uiteindelijk legde mijn vader zich erbij neer; hij had geen keus. Wel overnachtte hij steeds vaker in zijn pied-à-terre, een paar kilometer verderop, en na verloop van tijd kwam hij alleen nog thuis om schone kleren te halen.
Ik kan me hier niet op ervaring beroepen, maar na een beetje rondgooglen is de conclusie toch: Nee, ze voelen wat steviger dan echte en soms kun je een overgang voelen. De draagsters zelf klagen over kou, niet op de buik kunnen slapen, littekens, schele tepels, en zichtbare klontvormen bij voorover hangen, waardoor ze zich juist bij seksuele bezigheden nogal eens verraden.quote:(Vraag aan de jongens hier: iemand ervaring? Voel je dat niet? Ik bedoel: het 'polymere' vulsel?)
Genoeg materiaal zo?
tvp
And momma said, mmmmmmm
Why don't the news casters cry when they read about people who die?
At least they could be decent enough to put just a tear in their eyes..
Why don't the news casters cry when they read about people who die?
At least they could be decent enough to put just a tear in their eyes..
Bedankt!quote:Op woensdag 19 oktober 2005 17:04 schreef dvr het volgende:
Ze voelen wat steviger dan echte en soms kun je een overgang voelen. De draagsters zelf klagen over kou, niet op de buik kunnen slapen, littekens, schele tepels, en zichtbare klontvormen bij voorover hangen, waardoor ze zich juist bij seksuele bezigheden nogal eens verraden.
Genoeg materiaal zo?
Straks ga ik eten met zes studievriendinnen; ééntje heeft ook nieuwe borsten aangeschaft, dus ik kan jouw bevindingen nog even bij haar verifiëren. Wat mij vooral intrigeert is die kou. En dankzij die 'zichtbare klontvorming' ga ik een slechte nacht tegemoet, ben ik bang.
(Maar met Thijs wil ik graag wat dieper ingaan op de schele tepels...)
En, hoe voelden ze?quote:Straks ga ik eten met zes studievriendinnen; ééntje heeft ook nieuwe borsten aangeschaft, dus ik kan jouw bevindingen nog even bij haar verifiëren.
Mocht je bezweet wakkerschieten met het angstige visioen van PM's overhangende voorgevel op je netvlies, bedenk dan dat het allemaal maar nep is.quote:En dankzij die 'zichtbare klontvorming' ga ik een slechte nacht tegemoet, ben ik bang.
Nep!quote:Op woensdag 19 oktober 2005 21:46 schreef dvr het volgende:
En, hoe voelden ze?
Nee, ik mocht niet voelen. Het zijn trouwens al wat 'oudere' implantaten (zeg ik dat zo goed?), ze heeft ze er twee jaar geleden in laten naaien. Het resultaat is, tenminste met kleren aan, redelijk natuurgetrouw. Tenzij je haar al langer kent, zoals ik, dan is het resultaat ronduit verbijsterend. Maar dat was ook de bedoeling.
Er is ook minder opbeurend nieuws: Thijs & ik hebben verschrikkelijke ruzie gemaakt over het poëziemeisje. Hij is gisteren met haar naar de film gegaan omdat ik met mijn vriendinnen ging eten. Let vooral op het woordje: 'omdat'.
"Als jij met die wijven gaat eten, vraag ik háár wel mee," zei hij, alsof het eigenlijk mijn schuld is dat hij zit opgescheept met die orakelende dichtbundel.
Het liep een beetje uit de hand. We hebben we allerlei onherstelbare dingen naar elkaar geschreeuwd, zoals: "Ik heb geen zin meer in jou," en: "Ik ook niet in jou," en: "Dat komt dan goed uit," en: "Dat komt zéker goed uit, dat komt zelfs fantastisch uit," enzovoort. Het eindigde met een slaande deur (van mij) en een uitzinnige scheldkannonade in het trappenhuis (van hem), maar toen was ik al gevlucht.
Zo meteen komt hij langs om het 'uit te praten'. (Ik mis hem wel. Ik had een beetje een off-dag. Zwartgeblakerd tranendal.) Ik wil het alleen uitpraten als hij ermee instemt om het poëziemeisje nooit meer te zien. Ach, met een huurmoordenaar ga ik ook akkoord.
Tja, ik weet het niet hoor, zou jij ermee instemmen als hij beslist voor jou dat je D. niet meer mag zien?quote:Op donderdag 20 oktober 2005 22:01 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nep!
Nee, ik mocht niet voelen. Het zijn trouwens al wat 'oudere' implantaten (zeg ik dat zo goed?), ze heeft ze er twee jaar geleden in laten naaien. Het resultaat is, tenminste met kleren aan, redelijk natuurgetrouw. Tenzij je haar al langer kent, zoals ik, dan is het resultaat ronduit verbijsterend. Maar dat was ook de bedoeling.
Er is ook minder opbeurend nieuws: Thijs & ik hebben verschrikkelijke ruzie gemaakt over het poëziemeisje. Hij is gisteren met haar naar de film gegaan omdat ik met mijn vriendinnen ging eten. Let vooral op het woordje: 'omdat'.
"Als jij met die wijven gaat eten, vraag ik háár wel mee," zei hij, alsof het eigenlijk mijn schuld is dat hij zit opgescheept met die orakelende dichtbundel.
Het liep een beetje uit de hand. We hebben we allerlei onherstelbare dingen naar elkaar geschreeuwd, zoals: "Ik heb geen zin meer in jou," en: "Ik ook niet in jou," en: "Dat komt dan goed uit," en: "Dat komt zéker goed uit, dat komt zelfs fantastisch uit," enzovoort. Het eindigde met een slaande deur (van mij) en een uitzinnige scheldkannonade in het trappenhuis (van hem), maar toen was ik al gevlucht.
Zo meteen komt hij langs om het 'uit te praten'. (Ik mis hem wel. Ik had een beetje een off-dag. Zwartgeblakerd tranendal.) Ik wil het alleen uitpraten als hij ermee instemt om het poëziemeisje nooit meer te zien. Ach, met een huurmoordenaar ga ik ook akkoord.
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Lijkt me heel terecht, want wat hij daar voor lol aan beleeft staat niet in verhouding tot de pijn en angst die hij er waarschijnlijk bij jou mee in standhoudt. Het kan best zijn dat hij er niet mee instemt, onder het mom van 'ik maak zelf wel uit met wie ik omga', maar dat zou een kinderachtige reactie zijn waarmee hij miskent wat hij voor je betekent.quote:Op donderdag 20 oktober 2005 22:01 schreef Nadine26 het volgende:
Ik wil het alleen uitpraten als hij ermee instemt om het poëziemeisje nooit meer te zien.
Succes!
ps: je laatste bijdrage deed me aan Remco Campert denken - maar dan beter!
De tussenstand:quote:Op donderdag 20 oktober 2005 22:57 schreef R_ON het volgende:
Tja, ik weet het niet hoor, zou jij ermee instemmen als hij beslist voor jou dat je D. niet meer mag zien?
Ik moet naar een therapeut.
Dan ziet hij het poëziemeisje niet meer.
(Hij is even naar de avondwinkel voor een nieuwe fles wijn).
Chantage! En wat ga je doen?quote:Op vrijdag 21 oktober 2005 00:22 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
De tussenstand:
Ik moet naar een therapeut.
Dan ziet hij het poëziemeisje niet meer.
(Hij is even naar de avondwinkel voor een nieuwe fles wijn).
Hij is nog steeds niet terug. De avondwinkel is hier zegge & schrijve 100 meter vandaan; ik kan de luifels vanuit mijn raam zien hangen.
Hij voert ruggespraak met het poëziemeisje, schat ik.
Hij voert ruggespraak met het poëziemeisje, schat ik.
Op donderdag 20 oktober 2005 23:08 schreef dvr het volgende:
Ja, dat vind ik ook. Hij is dus wél bereid om 'water bij de wijn te doen', maar die therapeut zit me ook niet echt lekker...quote:Het kan best zijn dat hij er niet mee instemt, onder het mom van 'ik maak zelf wel uit met wie ik omga', maar dat zou een kinderachtige reactie zijn waarmee hij miskent wat hij voor je betekent.
Succes!
Ik ken het werk van Remco Campert eigenlijk niet, maar nu ga ik snel iets van hem lezen...quote:ps: je laatste bijdrage deed me aan Remco Campert denken - maar dan beter!
Ruggespraak...?
Het duurt nu al bijna een half uur!!! Zou er een terroristische aanslag zijn gepleegd in de avondwinkel...?
Het duurt nu al bijna een half uur!!! Zou er een terroristische aanslag zijn gepleegd in de avondwinkel...?
Je zal wel weer met Thijs onder de dekens belanden, Nadine. . .
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Het is misschien niet het geschiktste moment om in je jeugd te gaan wroeten, en dat is waar de meeste therapeuten gauw op aansturen. Als je daar mee zit, zorg dan voor een afgebakend vraagstuk waar je aan toe bent en waar je nog wat interessante nieuwe inzichten zou kunnen opdoen.quote:Op vrijdag 21 oktober 2005 00:46 schreef Nadine26 het volgende:
Ja, dat vind ik ook. Hij is dus wél bereid om 'water bij de wijn te doen', maar die therapeut zit me ook niet echt lekker...[..]
Ik vond Het Leven is Verrukkeluk leuk, vooral de slotscene. Voor relationele perikelen (ter relativering?) zijn Liefdes Schijnbewegingen en De Harm en Miepje Kurk Story ook aardig, maar hij heeft veel meer geschreven. Wat jullie verbindt is vooral de optimistisch-ironische toon, het observerende en de humoristische beschrijvingen van situaties die zowel tragisch als kolderiek zijn.quote:Ik ken het werk van Remco Campert eigenlijk niet, maar nu ga ik snel iets van hem lezen...
R_on, als je gelijk hebt, zou ze dan na afloop nog even het bed uitglippen voor een update?
Never mind, ik ga maar pitten..
quote:Op vrijdag 21 oktober 2005 01:50 schreef R_ON het volgende:
Je zal wel weer met Thijs onder de dekens belanden, Nadine. . .
Maar nu zit ik wel aan die therapie vast.
Ach, therapie is een breed begrip hoor
http://www.therapeutenwijzer.nl/
Ik zou opteren voor de kortdurende individuele therapie, met nadruk op het ontwikkelen van je assertiviteit (en tevens nadruk op "kortdurend" )
http://www.therapeutenwijzer.nl/
Ik zou opteren voor de kortdurende individuele therapie, met nadruk op het ontwikkelen van je assertiviteit (en tevens nadruk op "kortdurend" )
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Wellicht ten overvloede wil ik ook nog even melden dat iemand chanteren om in therapie te gaan niet vaak tot de beoogde resultaten leidt
Thank God dat ik in als "Therapie-resistent" ben geclassificeert
Het leven is verrukkulluk
Thank God dat ik in als "Therapie-resistent" ben geclassificeert
Het leven is verrukkulluk
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ik geloof niet in therapie. Dat is een arrogante uitspraak, maar de waarheid is soms arrogant, dat moeten we met z'n allen maar aanvaarden.quote:Op vrijdag 21 oktober 2005 03:37 schreef dvr het volgende:
Het is misschien niet het geschiktste moment om in je jeugd te gaan wroeten, en dat is waar de meeste therapeuten gauw op aansturen. Als je daar mee zit, zorg dan voor een afgebakend vraagstuk waar je aan toe bent en waar je nog wat interessante nieuwe inzichten zou kunnen opdoen.
In mijn familie ga je niet in therapie, dat is iets voor 'schaapskoppen', zegt mijn vader. Wie zijn lot in handen van een professionele hulpverlener legt, moet het verder zelf maar weten. Je kunt op je vingers natellen wat er gebeurt als iemand op afspraak mag komen uitjanken, laten we zeggen op dinsdagmorgen van tien tot elf. De eerste paar sessies gaat het nog vanzelf, je hoeft er niets voor te doen - maar er komt een dag, de zoveelste dinsdagmorgen, dat er eigenlijk niets meer te janken valt. Stilte. De doos met kleenex-doekjes staat beschuldigend op tafel: huil, huil! De therapeut, die de bui al voelt hangen, informeert: "En, hoe voelt u zich vandaag?" Het zou een beetje raar zijn om te zeggen: "Goed, hoor." Daar betaal je niet voor. En dus wringen therapeut en patiënt zich in allerlei bochten om op de proppen te komen met iets, desnoods een mislukte appeltaart, of een lekke band, om dat uur mee te vullen.
In mijn familie ben ik trouwens de uitzondering die de regel bevestigt. Ik was twaalf toen ik door mijn moeder werd afgezet bij het grote, statige huis van de kinderpsychiater. Er was iets met mij, ze zeiden het op school, ze konden de vinger er niet op leggen... iets. De psychiater zou mij eens grondig doorlichten. Dat gebeurde aan de hand van een doos met gekleurde blokken. Of ik de blokken op elkaar wilde stapelen, vroeg de psychiater, en of ik iets over mezelf wilde vertellen terwijl ik met de blokken speelde.
Nee dus.
Ik zei niks. Ik weigerde de blokken aan te raken. Ik was niet gek, er was niets met mij aan de hand, ze probeerden mij erin te luizen. Ik zou niet de eerste twaalfjarige zijn die achter slot en grendel verdween na één blokkensessie.
De diagnose van de psychiater was verpletterend: ik leed aan een geestelijke achterstand. Tijdens het vervolggesprek dat ik met hem had, vroeg hij: "Houd je van koken?" Ik zei niks. "Houd je van strijken, aardappels schillen?" Ik zei niks. "Er zijn namelijk scholen, hele gezellige scholen, waar je al die leuke dingen kunt leren. Lijkt jou dat wat?" Ik zei niks.
Na lang soebatten kreeg mijn moeder één school - haar eigen school, namelijk - zo ver dat ze mij toelieten in een klasje voor 'probleemgevallen'.
Ik had mijn lagere schooltijd doorgebracht op een Montessorischool die nogal orthodox was in de leer. Regels kenden we niet. Onderwijs trouwens ook niet. Wij deden voornamelijk aan 'ritmiek', een tak van sport waarbij je op de maat van etherische triangelmuziek iets moest uitbeelden, een bloesemblaadje in de wind, of een paddenstoel. Wanneer ik niet aan ritmiek deed, schoffelde ik wat rond in mijn tuintje - ik verbouwde aardbeitjes en bestudeerde de regeworm. Ook bracht ik lange periodes door onder de piano. Niemand kwam me zoeken, nooit. Zo waren er zes jaar voorbij gegaan. Aan taal of rekenen was ik nooit toegekomen, laat staan dat ik enig besef had van het normale leven.
Maar dat ging nu veranderen. In mijn nieuwe klas, het 'probleemklasje', trof ik een heel ander soort kinderen aan dan ik gewend was. De meisjes droegen oogschaduw en witte laarzen over hun broek, de jongens zagen eruit als profvoetballers: vlassig snorretje, oorbel, trainingspak van glimmende stof. Nog voor de grote pauze had ik de eerste tongzoen van mijn leven al te pakken in het fietsenrek. Van Harry, een beer van een vent die geen tegenspraak duldde. Met Harry kreeg ik verkering, zonder te weten wat dat woord betekende, en ook zonder dat ik enige inbreng had in de besluitvorming. Harry koos mij uit, daar kwam het op neer. Hoewel hij vond dat ik 'raar' praatte, zette hij zich snel over dat kleine mankement heen.
Van Harry leerde ik tongzoenen en roken en slowdansen en nog een heleboel andere dingen, maar geen sex, gelukkig geen sex, het kostte me al genoeg moeite om niet flauw te vallen tijdens die smerige, afgrijselijke tongzoenen waar geen eind aan leek te komen.
Natuurlijk had de psychiater zich vergist. Niet dat hij dat ooit heeft toegegeven, stel je voor, maar aan het eind van dat eerste schooljaar kon ik met mijn blinkende cijfers terecht op alle scholen in Den Haag. Ik vond het wel jammer. Ik droeg intussen ook witte laarzen over mijn broek, en oogschaduw, en met dat rare accent van mij was het ook allang gedaan. Maar nu, bijna vijftien jaar later, denk ik nog wel eens terug aan die psychiater, en dan vraag ik me af hoe mijn leven zou zijn verlopen als hij mij toen niet voor gek had verklaard. Want ik heb hem heel lang geloofd. Ik was twaalf. Soms geloof ik hem nóg.
Mijn keuze is gevallen op de non-verbale therapie.quote:Op vrijdag 21 oktober 2005 12:00 schreef Vivi het volgende:
Ach, therapie is een breed begrip hoor
http://www.therapeutenwijzer.nl/
Ik zou opteren voor de kortdurende individuele therapie, met nadruk op het ontwikkelen van je assertiviteit (en tevens nadruk op "kortdurend" )
(De therapeutenwijzer meldt: 'Helaas, er is geen therapeut gevonden', dus dat is een beetje een domper. Thijs zal nog even geduld moeten hebben totdat ik ergens een non-verbale therapeut vandaan heb gehaald )
)
Wat moet ik me daarbij voorstellen? Je gaat je problematiek, in het verlengde van de euritmie-lesjes uitbeelden d.m.v. het spelen van "hints"?
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
