En zijn er meerdere varianten op?
Volgens deze is BHS als het kind van kwaadheid(soms vanwege een val ofzo) begint te huilen, tijdens het huilen raken de hersenen "oververhit" door hyperventilatie en zorgt er voor dat alles tijdelijk "uit" gaat.
Bij mijn zoon is het anders en roep ik dus dat het geen BHS is. Hij is al weg voor het huilen begjnt en er dus geen sprake is van hyperventilatie. Hij raakt het bewustzijn kwijt, loopt blauw aan en zijn ogen rollen weg en alles word slap. De huisarts zegt wel BHS en we moeten bloed laten prikken op ijzer te kort
Daarom zoek ik ouder die bekend zijn met het BHS in welke vorm, dan ook!
Maandagavond lag ik lekker te spelen met de kinderen op de fatboy.
Heerlijk stoeien en giebelen, lekker gek doen en veel lol.
Ineens maakt Djulian een duik van de fatboy af (normaal kan hij echt perfect met hoofd eerst want hij heeft sterke armen) en stoot zijn hoofdje.
Hier door wil hij huilen, maar iets meer dan een gesmoorde kreet komt er niet uit. Ik pak hem in mijn armen en zie dat hij niet meer ademt. Blazen denk: dus ik blaas hem in zijn gezicht, hij lijkt er op te reageren, maar helaas dus niet nogmaals blazen, weer werkt het niet. Ondertussen loopt hij blauw aan en zwaaien zijn armen heen en weer voor hulp, ze gaan steeds langzamer. Zijn ogen vol angst.
Weer blazen en hij lijkt te reageren, neemt een hap lucht, maar blijft weer hangen, weer blazen, helpt weer niet, schudden dan maar? Ietsje beweeg ik hem want schudden is slecht. Weer blazen en eindelijk een diepe inhaal, maar weer blijft hij hangen, zijn armen bewegen al niet meer, zijn ogen draaien weg en hij is flink blauw. Weer blazen, hem laten schrikken en eindelijk is daar een jammerende Djulian, heel oppervlakkig haalt hij adem, kan nog weinig. Ik geef hem een puf op het moment dat hij inhalleert. Dit blijkt te helpen en langzaam komt hij teurg. Eerst blijft hij jammeren, heel zachtjes huilend, geen diep adem durven halen. Maar hij word weer roze en begint al snel weer babbels te hebben.
Ik geef Djulian aan Rick en opdat moment realiseerde ik me wat er gebeurt was. Ik was mijn mannetje bijna kwijt geweest. Ik begin te huilen, de angst komt nu los. Maar Djen was er ook nog die zag alles dus die eerst gerust stellen, bleef tegen haar zeggen: niks aan de hand, dat doet hij wel vaker en het komt allemaal goed.
En diep van binnen wist ik dat het nog nooit zo op het randje is geweest. We zijn gewend dat hij sosm stopt met ademhalen als hij schrikt, maar hebben met uiterlijk 10 seconden altijd weer diep ademhalend. Maandag ging dat iets verder en toen ik gister vertelde aan iemand wat er precies gebeurt was kon ik niet stoppen met huilen.
Ik durf hem niet alleen te laten, als hij slaapt ga ik tig keer kijken, als hij speelt heb ik hem het liefst in de box want daar kan niks gebeuren. Dit was zo eng........
Sowieso sterkte ermee
Heel veel sterkte!!! Lijkt me idd behoorlijk eng! Kun je je huisarts niet vragen om verwijzing naar een kinderarts (of daar loop je eigenlijk toch al vanwege al z'n allergieen enzo?)?Heb je al in het archief van het Ouders Online-forum en hun vraagbaken (kinderarts) gezocht? www.ouders.nl
Sterkte..
sterkte ermee en ik hoop dat het toch een variant van het onschuldige BHS is, en dat hij hier snel 'overheen' groeit. maar omdat hij er al zo vaak last van heeft (1x per week zelfs zei je ergens?) en omdat het dit keer zo vreselijk heftig was kan het natuurlijk geen kwaad om toch ook vast een verwijzing te vragen voor een nader (neurologisch?) onderzoek lijkt mij.
Toen kwam het regelmatig voor dat ik ineens 'weg' was als ik heel hard moest huilen. Maar nooit zo lang en zo eng als jij nu beschrijft met Djulian hoor! Na een plens water was ik al vrij snel weer 'terug'. Ik weet niet of het echt BHS was maar het lijkt er wel op.
Verder geen ervaringen als ouder voor je. Ik heb wel even gekeken en op dokterdokter.nl staat een hele uitgebreide 'folder' in het nederlands met wat het precies is, hoe erg het kan zijn, of je er op in kunt spelen en hoe, en wanneer je wel naar de dokter moet ermee.
Ik kan de info even hier neerzetten? (is wel een hele lap maar voor de site moet je je registreren en dat is dan ook weer zo wat...)
quote:Wat Tearsong hier beschrijft geld voor mij ook.Op donderdag 29 september 2005 13:50 schreef TearSong het volgende:
Ik denk dat ik zoiets zelf heb gehad toen ik klein was. Maar goed, toen was dat volgens mij niet zo bekend en was het eigenlijk gewoon 'als ze heel erg kwaad wordt dan vergeet ze te ademen'
Toen kwam het regelmatig voor dat ik ineens 'weg' was als ik heel hard moest huilen. Maar nooit zo lang en zo eng als jij nu beschrijft met Djulian hoor! Na een plens water was ik al vrij snel weer 'terug'. Ik weet niet of het echt BHS was maar het lijkt er wel op.
Ik heb dit als klein meisje ook gehad en ook best erg.
Mijn ouders zijn op een gegeven moment oorverwezen naar het ziekenhuis naar neurologie om te kijken wat er de oorzaak van kon wezen. Hier is volgens mijn moeder niks uitgekomen was toen ongeveer 2,5 jaar oud, nu op 4 dagen na 27
Het is bij mij vanzelf weer overgegaan maar mijn ouders zijn zich wel een paar keer rotgeschrokken
quote:Hier hetzelfde. Ook onderzocht, niks gevonden en vanzelf overgegaan. Maar ik begrijp dat Anitra dus net even een andere ervaring heeft gehad doordat Djulian niet huilde van te voren. Maar je zou denken dat het door de schrik van de val is gekomen???Op donderdag 29 september 2005 14:27 schreef gnoompje het volgende:
Wat Tearsong hier beschrijft geld voor mij ook.
Ik heb dit als klein meisje ook gehad en ook best erg.
Mijn ouders zijn op een gegeven moment oorverwezen naar het ziekenhuis naar neurologie om te kijken wat er de oorzaak van kon wezen. Hier is volgens mijn moeder niks uitgekomen
Het is bij mij vanzelf weer overgegaan maar mijn ouders zijn zich wel een paar keer rotgeschrokken
Djulian huilt niet van te voren en de stukken die ik over BHS gelezen heb is dat kinderen kwaad zijn (heel sooms geschrokken door een val ofzo) al erg driftig huilen en zich dan "weg" huilen.
Djulian neemt dus een hap lucht en blijft gelijk "hangen". Hij is dan duidelijk aan het vechten om adem te krijgen en dat lukt niet. En daarom vind ik het zo raar, want in alle stukken over BHS staat dat het in een huilbui gebeurd en niet daarvoor.
Blazen helpt niet meer en water wil ik niet proberen omdat ik vroeger dus water in mijn gezicht kreeg als ik driftig was en kan nu nog steeds niet tegen water in mijn gezicht.
En hjet advies van de huisarts vind ik ook raar: Gewoon laten liggen
En het liefst nog opnemen op video ja daar denk je echt aan op dat moment 
En de ervaringen van anderen kan ons weer helpen om de volgende keer niet zo te schrikken, helderder te blijven en misschien beter handelen.
Iig al heel erg bedankt voor de voorbeelden van jullie!!!
quote:Maar jij bent je kind niet en de aanleiding is heel wat anders. Als er gezegd wordt dat het kan helpen, dan lijkt het mij dat je dat dan probeert, ondanks je eigen vervelende associaties?Op donderdag 29 september 2005 15:47 schreef Anitra het volgende:
Blazen helpt niet meer en water wil ik niet proberen omdat ik vroeger dus water in mijn gezicht kreeg als ik driftig was en kan nu nog steeds niet tegen water in mijn gezicht.
quote:Wat is het?
Een breath-holding spell betekent, letterlijk vertaald, ‘een (korte) periode van adem vasthouden’. Dit wordt ook wel respiratoire affectkramp of ‘achter de adem blijven’ genoemd. Het zijn kortdurende episoden, waarin plotseling de ademhaling stopt tijdens de uitademingsfase. Dit is een reactie op een onplezierige ervaring. Het kind kan na zo’n reactie het bewustzijn verliezen en slap of stijf worden. Meestal komt het kind snel weer bij kennis en gedraagt het zich weer als vanouds.
Deze breath-holding spells treden vooral op bij kinderen tussen zes maanden en vijf jaar oud. Ongeveer vijf procent van de kinderen in deze leeftijdsgroep heeft er in meer of mindere mate last van. Bij het merendeel van deze kinderen treedt de eerste aanval op vóór de leeftijd van achttien maanden; bij een klein aantal zelfs al in de eerste levensmaand. Dertig procent van de kinderen met breath-holding spells heeft één of meer familieleden met soortgelijke klachten.
De hoeveelheid aanvallen kan variëren. Soms is er sprake van één aanval per jaar, maar het is ook mogelijk dat een kind enkele aanvallen per dag heeft. Meestal treedt een piek op aan het eind van het eerste en het begin van het tweede levensjaar.
Hoe herkent u het?
De term breath-holding spell wordt vaak gebruikt voor twee typen aanvallen. Dit onderscheid wordt gemaakt, vanwege zowel het verschil in oorzaak en uitlokkend moment, als in de wijze waarop de aanval verloopt.
Breath holding spell (in engere zin)
Aan deze vorm van een breath-holding spell gaat vaak een driftbui vooraf . Het wordt meestal uitgelokt door angst, pijn, boosheid of frustratie. Een jong kind heeft vaak nog niet genoeg woorden ter beschikking om zijn boosheid te uiten door middel van praten of schelden. Daarom probeert het zijn woede te uiten door middel van schoppen, slaan, bijten, spugen, en gillen. Het kind windt zich enorm op en gaat huilen, wanneer het zijn zin niet krijgt of wanneer het zich bezeert. Het huilen stopt na enkele seconden plotseling tijdens de uitademing, het kind ademt niet meer en het gezicht wordt snel rood (of rood-paars). Het kind kan hierna slap worden en het bewustzijn verliezen. Soms verstijft het kind kort daarna, dit kan samengaan met enkele schokjes vóór de ademhaling zich herstelt en het kind weer bij bewustzijn komt. Deze aanval van de adem vasthouden, komt eigenlijk altijd voor in het bijzijn van ouders of verzorgers. Zij zijn dus getuige van de ‘reden’, het uitlokkend moment, en het verloop van de aanval.
White breath-holding spell (vasovagale aanval)
Deze aanval treedt meestal op zonder voorafgaand huilen binnen enkele seconden na een onverwachte pijnprikkel, vaak een val op het hoofd, een pijnlijke medische handeling of haarverzorging. Soms kan het ook gebeuren tijdens het baden bij zuigelingen of het snuiten van de neus bij oudere kinderen. De aanval gaat samen met snel bewustzijnsverlies en grauw-bleek zien, vandaar de term ‘white breath-holding spell’). Verstijving vindt hierbij vaker plaats, meestal samengaand met een langdurende (over-)strekking van de rug (opisthotonus). Het bewustzijn herstelt zich altijd spontaan. Bij deze vorm van een breath-holding spell is niet altijd (meteen) een ‘toeschouwer’ aanwezig, zodat vaak niet duidelijk is, wat de oorzaak is van de aanval. Bij beide hierboven genoemde aanvallen, kan er, afhankelijk van de duur van adem inhouden, een ernstige toeval of stuip ontstaan, die niet te onderscheiden is van een epileptische aanval. Dit is een periode van bewustzijnsverlies, vaak gepaard gaand met zichtbare spierschokken, en een langdurende (over-)strekking van de rug, soms ook met braken, bijten op de tong en urineverlies.
Hoe ontstaat het?
Zowel de breath-holding spell als de vasovagale aanval kan een (tijdelijke) verminderde doorbloeding van de hersenen veroorzaken. Het aanbod van zuurstof, dat met het bloed aangevoerd wordt aan de hersenen, is hierdoor tijdelijk verminderd. Dit zuurstoftekort van de hersenen leidt tot flauwvallen en andere verschijnselen, zoals verstijving en spierschokken. De manier waarop deze verminderde doorbloeding van de hersenen ontstaat, kan verschillen.
Breath-holding spell
Het precieze mechanisme hiervan is niet bekend. Men vermoedt dat een combinatie van factoren dit verschijnsel veroorzaakt. Door het krachtige huilen ontstaat er een situatie vergelijkbaar met een hyperventilatie-aanval. Hierbij hebben alle bloedvaten, dus ook die naar en in de hersenen, de neiging zich samen te trekken. Zodoende zal de doorbloeding van de hersenen afnemen en leiden tot zuurstoftekort.
Ook kan door het harde huilen de druk in de borstkas toenemen. Hierdoor zou het hart minder goed kunnen pompen. De bloedtoevoer naar alle organen, en vooral naar de hersenen, kan zo (tijdelijk) tekort schieten, wat kan leiden tot zuurstoftekort.
White breath-holding spell (vasovagale aanval)
Hierbij wordt aangenomen, dat er een overgevoeligheid bestaat van een bepaald deel van het centrale zenuwstelsel. Hierdoor kan als reactie op een (pijn-)prikkel een tijdelijke hartritmestoornis ontstaan. Dit leidt tot een minder goede werking van het hart, waardoor er minder bloed (dus zuurstof), naar de hersenen rondgepompt kan worden. Deze hartritmestoornis herstelt zich altijd heel snel altijd vanzelf weer.
Is het ernstig en wat kunt u verwachten?
Beide vormen van breath-holding spells kunnen angstaanjagend zijn om mee te maken en zij kunnen aanleiding geven tot grote ongerustheid bij ouders. Deze aandoeningen zijn echter in principe niet ernstig.
Breath-holding spell
Als uw kind buiten bewustzijn raakt, en dus stopt met huilen, is hiermee ook de directe oorzaak van het bewustzijnsverlies opgehouden. Immers, bloedvaten zullen zich weer verwijden en het hart zal weer goed pompen, als de druk in de borstkas afneemt. Hierdoor zal de bloed- en zuurstoftoevoer naar, onder andere, de hersenen zich herstellen en het bewustzijn zal terugkeren.
White breath-holding spell
De hartritmestoornis, die met deze aanval gepaard gaat, herstelt zich altijd weer vanzelf. Het hart gaat weer (beter) pompen, de hersenen krijgen weer zuurstof en uw kind komt weer bij bewustzijn.Op de leeftijd van zes jaar heeft negentig procent van de kinderen geen aanvallen van breath-holding spells meer. De white breath-holding spells kunnen tot op oudere leeftijd blijven voorkomen, bijvoorbeeld tijdens een prik (injectie) of bloedafname.
Er is nooit aangetoond dat de kortdurende periode van zuurstoftekort schade aan de hersenen veroorzaakt. Sommige kinderen, die op jonge leeftijd breath-holding spells (in engere zin) hadden, kunnen op latere leeftijd vasovagale aanvallen (flauwvallen) krijgen.
Wanneer naar de huisarts?
Een aanval van bewustzijnsverlies bij uw kind roept bij veel mensen gevoelens van angst op. Veel ouders zijn er op dat moment, zeker als het de eerste keer betreft, van overtuigd dat hun kind zal overlijden. Toch is het uitermate belangrijk om niet in paniek te raken en uw kind goed in de gaten te houden. Vooral de volgorde van gebeurtenissen is van belang: wat ging er aan de aanval vooraf, werd uw kind rood of juist bleek, gebeurde dit voor of juist na het bewustzijnsverlies? Uw (huis)arts zal veel waarde hechten aan deze informatie.
Over het algemeen is het verstandig om een afspraak te maken met uw huisarts, als uw kind voor de eerste keer een aanval van bewustzijnsverlies heeft doorgemaakt. Soms is er sprake van een andere aandoening. In de meeste gevallen zal uw arts u echter gerust kunnen stellen, zeker als u een duidelijk ‘verslag’ heeft van de gebeurtenis.
Wat kunt er zelf aan doen?
Als uw kind een breath-holding spell doormaakt, is het van het grootste belang dat u kalm blijft en niet in paniek raakt. U kunt beter nooit op uw kind reageren met: ‘hoofd onder de kraan houden, ‘op de kop houden’ of ‘tik voor de billen geven’. U kunt het beste goed opletten of uw kind zich tijdens een aanval niet bezeert.
Met name bij een aanval die ontstaat na een driftbui, is het belangrijk om niet in paniek te raken of (over-)bezorgd te reageren. Uw kind kan namelijk in de gaten krijgen, dat zijn of haar gedrag effect heeft en zal mogelijk vaker de adem inhouden. Dit doen sommige kinderen bijvoorbeeld om aandacht van een ouder te krijgen. U kunt het best zo rustig en nuchter, kort en bondig mogelijk tegen uw kind (blijven) praten en proberen zo snel mogelijk weer over te gaan tot de orde van de dag. Als u kalm op de aanvallen reageert, zullen zij het snelst verdwijnen.
Het kan gebeuren, dat uw kind moet overgeven, terwijl het nog buiten bewustzijn is. Probeert u uw kind dan op de zij te leggen; het bovenste been met gebogen heup en knie, zodat het braaksel de mond uit kan lopen.
Algemene adviezen en voorzorgsmaatregelen
Breath-holding spells
Wanneer een aanval (vrijwel) altijd tijdens/na een driftbui voorkomt, lijkt het voor de hand te liggen om deze woede-uitbarstingen koste wat het kost te voorkomen. Dit doet u echter niet door uw kind in alles zijn of haar zin te geven, of door conflicten zoveel mogelijk te vermijden. Voordat u het weet, krijgt u juist met nog meer driftbuien te maken.
Probeert u consequent te zijn en te blijven, en structuur aan het kind te bieden. De grenzen die u heeft gesteld, zal uw kind proberen te verleggen. Hij hoopt, dat zijn woede u kan dwingen van gedachten te veranderen. Wanneer dit gebeurt, helpt u uw kind het beste door niet toe te geven. Uiteindelijk zal uw kind zijn woede onder controle kunnen krijgen, als u bij uw beslissing blijft. Als u ‘nee’ zegt, maar vanwege zijn (opkomende) driftbui vervolgens aan hem toegeeft, weet uw kind dat ‘nee’ ook ‘ja’ kan worden, als hij maar boos genoeg wordt en hard genoeg schreeuwt.
Als u bij uw kind een driftbui ziet of voelt aankomen, kan het soms helpen om hem af te leiden. Probeert u iets te bedenken, waarin hij normaal gesproken altijd wel geïnteresseerd is.
Een humoristische aanpak kan in de opvoeding heel goed werken en de spanning soms goed doorbreken. Het is echter niet verstandig, als uw kind boos is, een grapje te maken dat ten koste van hem of haar gaat. Uw kind zal zich dan niet serieus genomen voelen, en het idee hebben dat hij uitgelachen wordt.
Soms kan er meer aan de hand zijn dan “alleen maar” af en toe een hevige driftbui, gevolgd door een breath-holding spell. Sommige kinderen kunnen zeer regelmatig, langdurige woede-aanvallen ontwikkelen, bijvoorbeeld iedere dag wel een keer om eigenlijk “niets”. Alle goede aanpak van de ouders levert in deze gevallen vaak geen enkele verbetering op. Er kan dan ook sprake zijn van een contactstoornis. Uw kind kan zich dan niet verplaatsen in andere personen in zijn omgeving, en kan de gevoelens en emoties van anderen niet voldoende herkennen en begrijpen. Als deze reacties bij uw kind voorkomen, kunt u het beste een keer een afspraak maken op het consultatiebureau of met uw huisarts.
White breath-holding spells
Als uw kind (regelmatig) deze vasovagale aanvallen heeft, is het ook aan te raden om er zoveel mogelijk rekening mee te houden, bijvoorbeeld als uw kind gevaccineerd (ingeënt) moet worden. De instantie die de vaccinaties verzorgt (vaak de GGD), vindt het prettig hierover vooraf op de hoogte gebracht te worden. Ook is het verstandig de school van uw kind in te lichten. Er kan zo beter en sneller gereageerd worden door leerkracht en leerlingen, en er is minder kans op paniek bij een eventuele aanval.
Het lijkt van Djulian meer op de White Breath Holding Spell. De aanvallen lijken idd op epilepsie vandaar ook alle vragen van de huisarts.
Ik ben ook blij dat er duidelijk in staat dat blazen en water in het gezicht niet helpen. Ik vind het wel eng doordat hij onder de WBHS valt we idd er een keer niet optijd bij kan zijn
Vooral dat stukje van overgeven klopt ook, vaak komt er idd spuug tijdens/na een aanval.Wij zijn nu dubbel allert en bij elk geluidje staan we naast zijn bed, vooral omdat het de eerste tijd de aanvallen kunnen verergeren gezien de leeftijd als je dat zo leest.
k ben blij dat ik dingen nu zwart op wit zie Tearsong en ben je heel dankbaar daar voor
Mijn neefje is nu bijna vijf en heeft al heel lang geen 'aanval' meer gehad.
Danbk je Sombie!
Gelijk naar hem toe gegaan en hij was koud, kort ademig en de "weg" kwijt (het leek alsof hij niet wist waar hij was) Ik heb hem in mijn armen gehouden en een puf gegeven en zijn ademhaling werd gelijk beter!!! Na wat drinken weer op bed gelegd.
Ook al hebben we het niet gezien nu ik stond toch te trillen op mijn benen.
sterkte ermee hoor
Het bleken inderdaad WBHS te zijn. De eerste keer gebeurde het 20 minuten nadat hij met z'n duim tussen de autodeur had gezeten, de tweede keer nadat hij dacht al onder de tafel uit te zijn maar er achter kwam dat dat niet zo was toen hij ineens op wilde staan en de laatste keer toen hij buikgriep had en ineens heel erge diarree had.
Bij Nick is het altijd schrik, pijn of ander lichamelijk ongemak dat het triggert.
En schrikken doe je als ouder ook, en niet zo'n beetje ook! Maar als het idd WBHS is, dan is het achteraf bezien vaak erg naar maar geen verschrikkelijk drama.
Volg je gevoel, laat je kind van top tot teen onderzoeken als het je niet lekker zit, maar laat je ook door de (huis) arts goed voorlichten over WBHS. Angst, hoe begrijpelijk ook, is een slechte raadgever en kennis van de feiten kan je helpen 't te zien voor wat 't echt is.
Ik las van de week ergens:"Opvoeden is niet je kind behoeden voor het vallen, maar het helpen bij het weer opstaan". Ik beschrijf het hierboven misschien wel heel erg onderkoeld, maar ik was ook mega in paniek toen Nick ineens omviel... Mijn eigen ervaringen met epilepsie, migraine en een hartaandoening hebben me misschien ook wel een heel andere kijk op de zaak gegeven, dat kan ook. Maar schrik en angst van degene die het overkomt EN van de personen die er bij zijn, versterken het vaak en dat is heel logisch. Daarom: laat je goed voorlichten zodat je de feiten kent, zorg ervoor dat je de onderste steen boven krijgt zolang je nog twijfelt, maar dat zorgt er wel voor dat ALS het nog een keer gebeurt je je kindje vasthoudt en zelf rust uitstraalt wat het voor je kindje ook een minder nare ervaring maakt en misschien het ook wat minder heftig wordt een volgende keer.
Veel sterkte!!!!
Op het moment dat het gebeurt had ik totaal geen paniek, die kwam achteraf pas.
Nu we er zoveel meer opletten lijkt het of het veel vaker gebeurt dan wij denken. Vanmorgen dus weer. Djen was 2 sec alleen met haar broertje, hij valt en stoot zijn hoofd. Djen heeft hem rustig vast gehouden en in zijn gezicht geblazen en toen hij bij was riep ze ons pas. Ze handelde perfect (we hadden ook precies gezegd wat te doen)
Weer had hij een puf nodig er na want de ademhaling was nog erg oppervlakkig. Daarna koude doek op de plek gelegd en zijn luier bekeken die hij net schoon had en idd weer zijn urine laten lopen (echt 1 minuut voor hij de aanval had had hij een schone luier gekregen). Dat het WBHS is nu wel duidelijk, alleen is het groter dan we dachten.
We hielden hem al dubbel in de gaten, maar dat word nu 3 dubbel.
1/3 van de kinderen met BHS heeft dat blijkbaar 2-5 keer per dag. Meestal is er een piek tussen 1 en 2 jaar, en wordt het daarna minder.
Misschien is het handig om Djulian sowieso te laten controleren door de kinderarts? Ik begrijp uit dit artikel dat het wel kan samenhangen met andere dingen, dus dat even laten nakijken is misschien verstandig?
De behandeling komt vooral neer op geruststellen vd ouders maar ook
quote:Medical management
A therapeutic trial of 6 mg/kg/d of iron for at least 3 months should be given to children who have breath-holding spells. Most practitioners believe anticonvulsants are not beneficial. Because of the apparent association of breath-holding spells with autonomic dysregulation, however, atropine may be helpful. It should be used only for severe and frequent pallid attacks in consultation with a neurologist or cardiologist.
Ben benieuwd hoe die uitslag is, want als je er nog meer op gaat letten heeft hij het dus veel vaker dan je denkt. Soms heftig en soms minder heftig.
Overigens tijdens het bloedprikken leek het er op of hij een "aanval" zu krijgen, maar hij haalde gewoon adem en huilde ietsje, wat kan dat geluid soms lekker zijn. Ik voelde me echt opgelucht dat hij dus niet van een pijnprikkel zomaar een "aanval" kan krijgen. Waarschijnlijk dus idd alleen als hij zijn hoofd stoot.
Mijn moeder ging er redelijk relaxed mee om en wachtte gewoon tot ik weer bijkwam.
Ze heeft het ook wel eens te laat door gehad, terwijl ik me boven aan de trap zeer deed en toen dus naar beneden rolde. Helemaal slap, dus niets aan het handje, maar mijn mamma schrok zich half dood.
Ik heb ook eens gehad dat ik dit dus had, dat mijn broer schrok, mij oppakte, weer schrok omdat ik zo slap was en mij vervolgens met mijn kop op een betonnen vloer in de schuur liet vallen
Toen rende hij in paniek naar binnen:"mamma, mamma, freecell is dood!!!!
Mijn moeder heeft toen héél hard gerend en kwam er later achter dat overal door het huis stukjes van haar breiwerk lagen
Allemaal goed afgelopen, wil niet zeggen dat ik volkomen normaal ben, maar heb dáár iig niets aan overgehouden.
). Tot zijn derde heeft hij het denk ik een keer of 10-15 gedaan, en het bleef eng, zelfs al wisten we dat het relatief onschuldig was. Bij hem werd het vooral door schrik getriggerd, en soms door pijn. Nooit door kwaadheid eigenlijk. Zijn Hb was trouwens normaal.Mijn dochter heeft exact hetzelfde gehad. Het is wel dgelijk BHS. Er zijn twee soorten (volgens de kinderarts) de eerste is de bekend door woede in bhs terecht komen. De andere ontstaat door een schrikreactie. Mijn dochter dat hetzelfde. Viel met dr kin opeen randje, slaakte 1 kreet en was weg. Heel en, maar kan geen kwaad, behalve dan da de schrik erbij alleaal een flink in zit. Het gaat vanzelf over... Sterkte ermee!
Het bloed van Djulian is perfect! Dus de huisarts zei dat het idd WBHS is, alleen heeft hij de "erger" variant omdat hij het dus minimaal 1x per week heeft. Dit betekend dat je wel op moet letten want zoals ik ook al van ieman anders hoorde is het als ze vaak de WBHS aanvallen krijgen is er de kans dat ze er een epileptische aanval na kunnen krijgen.
Omdat Djulian in november och naar de kinderarts moet vond de huisarts dat we geen speciale afspraak daarvoor moeten maken, maar hij moet dus wel door de kinderarts gezien worden.
Tot nu toe gaat het deze week trouwens goed. Hij stoote maandag flink zijn hoofd tegen de verwarming bij mijn moeder en we dachten even dat hij een ":aanval" zou krijgen, maar dit ging al vrij snel goed (haalde maar 15 sec geen adem).
quote:Op vrijdag 7 oktober 2005 15:38 schreef Anitra het volgende:
Het bloed van Djulian is perfect! Dus de huisarts zei dat het idd WBHS is, alleen heeft hij de "erger" variant omdat hij het dus minimaal 1x per week heeft.
Da's wel vaak ook zeg! Bij ons kwam het met vlagen, een periode een paar keer snel achter elkaar (voor zijn doen dan he, da heb ik het over drie per maand ofzo) en dan een tijd niks.[ Bericht 100% gewijzigd door Lois op 08-10-2005 19:32:33 (niet doen) ]
[ Bericht 100% gewijzigd door Lois op 08-10-2005 19:33:36 (niet doen) ]
[ Bericht 100% gewijzigd door Lois op 08-10-2005 19:33:56 (ook niet doen dus) ]
sterkte
quote:Maar het voelt wel prettig om iets te doen in plaats van alleen maar 'uh.....en nu?' met je slappe kind in je armen te staanOp zaterdag 8 oktober 2005 16:41 schreef QAZ het volgende:
even tussen twee haakjes, in het gezicht blazen heeft geen zin en is niet nodig.
Wij zijn de 1ste keer gelijk naar de EHBO gegaan waar ze uiteindelijk nagekeken was. De arts daar had wel gezegd wat het was maar goed door alle emoties wist ik niet meer hoe het heette en ben ik dus nu gaan zoeken op internet... ik ben blij dat ik nu deze info gevonden heb
Hij zei dat als het allemaal binnen de minuut bleef dat het dan in principe geen kwaad kon en dat we de zenuwen moesten stimuleren als het gebeurde (wrijven over de rug?).
quote:Wat ze in ziekenhuizen doen om mensen die niet helemaal blij zijn te prikkelen is je hand in een vuist doen en dan met je knokkels over de borstkas wrijven...Op dinsdag 11 oktober 2005 11:24 schreef whitefang het volgende:
Hij zei dat als het allemaal binnen de minuut bleef dat het dan in principe geen kwaad kon en dat we de zenuwen moesten stimuleren als het gebeurde (wrijven over de rug?).
Mss bedoelde hij dat?
Jaja, ER hè.
quote:De zenuwen stimuleren heeft geen nut, maar het geeft je als ouder iig het gevoel dat je iets doet!Op dinsdag 11 oktober 2005 11:24 schreef whitefang het volgende:
Wat ben ik blji dat ik dit eindelijk gevonden heb ... Afgelopen weekend hebben wij dit ook meegemaakt, ons dochtertje (net 1 jaar) werd boos en bleef 'in de aanloop naar het huilen hangen' en voor ik het wist had ze blauwe lippen, grauwe gelaatskleur, ogen open en hing ze helemaal slap, geen teken van leven meer we schrokken ons helemaal wild echt gewoon doodeng!! 2 dagen later stootte ze haar hoofd en ging ze weer die kant op, ze zat op de grond maar doordat ik haar oppakte zette het niet door...
Wij zijn de 1ste keer gelijk naar de EHBO gegaan waar ze uiteindelijk nagekeken was. De arts daar had wel gezegd wat het was maar goed door alle emoties wist ik niet meer hoe het heette en ben ik dus nu gaan zoeken op internet... ik ben blij dat ik nu deze info gevonden heb
Hij zei dat als het allemaal binnen de minuut bleef dat het dan in principe geen kwaad kon en dat we de zenuwen moesten stimuleren als het gebeurde (wrijven over de rug?).
Het voor de eerste keer mee maken is zo eng, dat vergeet je nooit meer.
Het kan zijn dat de "aanvallen" erger worden, probeer kalm te blijven, ze komt echt weer bij!
Succes er mee en als je vragen heb gewoon vragen!
quote:Ik heb die eerste keer zelfs de knijp-in-nek pijnprikkel geprobeerd die ik ooit met reanimatieles heb geleerdOp dinsdag 11 oktober 2005 11:24 schreef whitefang het volgende:
Hij zei dat als het allemaal binnen de minuut bleef dat het dan in principe geen kwaad kon en dat we de zenuwen moesten stimuleren als het gebeurde (wrijven over de rug?).
ik dacht echt dat ie het niet meer deed. Sta je daar met je slappe kind en een loodzwaar 'nou, dat was het dan' gevoel in je buik. Duurde maar een seconde of 2 want toen vond ik z'n pols weer, maar toch.quote:Dat gevoel vergeet je nooit meer.Op donderdag 13 oktober 2005 10:21 schreef anneja het volgende:
[..]
Ik heb die eerste keer zelfs de knijp-in-nek pijnprikkel geprobeerd die ik ooit met reanimatieles heb geleerd
quote:Ik vroeg me inderdaad eigenlijk al af hoe of wat. inmiddels heb ik het een en ander gelezen maar echt helemaal duidelijk is het nog niet. Als ze nu zo'n 'aanval' heeft kun je in mijn ogen ook niet veel doen. Maar stel dat ze op de grond ligt o.i.d. moeten we haar dan laten liggen en wachten tot ze bijkomt of juist wel oppakken (wat je 1ste reaktie is). Afgelopen zaterdag zat ze al op schoot toen het voor de eerste keer gebeurde en de 2de bijna gebeurtenis tilde ik haar in een reflex eigenlijk op. Ik moet zeggen dat het verder tot nu toe rustig is alhoewel ze wel steeds vaker heel erg boos is (zal de leeftijd wel zijn denk ik). Kan het ook gebeuren als ze in haar bed ligt? En nee... dit vergeet je echt nooit... zo eng gewoon...Op dinsdag 11 oktober 2005 19:42 schreef Anitra het volgende:
[..]
De zenuwen stimuleren heeft geen nut, maar het geeft je als ouder iig het gevoel dat je iets doet!
Het voor de eerste keer mee maken is zo eng, dat vergeet je nooit meer.
Het kan zijn dat de "aanvallen" erger worden, probeer kalm te blijven, ze komt echt weer bij!
Succes er mee en als je vragen heb gewoon vragen!
quote:Je kan/mag haar gewoon op de grond laten liggen. Het oppakken doe je idd in een reflex, je wilt je kind bij je hebben en zorgen dat het veilig is. Maar voor de "aanval" maakt het niet uit. Ik pak mijn zoon ook altijd op, je wilt toch iets doen voor je gevoel.Op donderdag 13 oktober 2005 21:30 schreef whitefang het volgende:
[..]
Ik vroeg me inderdaad eigenlijk al af hoe of wat. inmiddels heb ik het een en ander gelezen maar echt helemaal duidelijk is het nog niet. Als ze nu zo'n 'aanval' heeft kun je in mijn ogen ook niet veel doen. Maar stel dat ze op de grond ligt o.i.d. moeten we haar dan laten liggen en wachten tot ze bijkomt of juist wel oppakken (wat je 1ste reaktie is). Afgelopen zaterdag zat ze al op schoot toen het voor de eerste keer gebeurde en de 2de bijna gebeurtenis tilde ik haar in een reflex eigenlijk op. Ik moet zeggen dat het verder tot nu toe rustig is alhoewel ze wel steeds vaker heel erg boos is (zal de leeftijd wel zijn denk ik). Kan het ook gebeuren als ze in haar bed ligt? En nee... dit vergeet je echt nooit... zo eng gewoon...
Het kan ook in bed gebeuren. Mijn zoon heeft het wel in zijn slaap. Veel merk je er dan niet van omdat je eerst een kreetje hoort, het dan stil is en daarna dus huilen. Dus we merken het pas als de aanval voorbij is. Vaak heeft hij het benauwd dan en krijgt hij een puf. Gisteravond had hij het weer in bed, heb hem mee naar beneden genomen om te troosten en gerust te stellen want zelf schrikken ze ook van zo'n aanval.
quote:Maar normaal gebeurd dat toch niet in de slaap, tenminste dat heb ik altijd begrepen.Op donderdag 13 oktober 2005 22:45 schreef Anitra het volgende:
[..]
Je kan/mag haar gewoon op de grond laten liggen. Het oppakken doe je idd in een reflex, je wilt je kind bij je hebben en zorgen dat het veilig is. Maar voor de "aanval" maakt het niet uit. Ik pak mijn zoon ook altijd op, je wilt toch iets doen voor je gevoel.
Het kan ook in bed gebeuren. Mijn zoon heeft het wel in zijn slaap. Veel merk je er dan niet van omdat je eerst een kreetje hoort, het dan stil is en daarna dus huilen. Dus we merken het pas als de aanval voorbij is. Vaak heeft hij het benauwd dan en krijgt hij een puf. Gisteravond had hij het weer in bed, heb hem mee naar beneden genomen om te troosten en gerust te stellen want zelf schrikken ze ook van zo'n aanval.
quote:Het lijkt me prettiger als je als kind weer een beetje bijkomt om dat in iemands armen te doen en niet op de grond, en volgens mij kan het helemaal geen kwaad om ze op te pakken.Op donderdag 13 oktober 2005 21:30 schreef whitefang het volgende:
Ik vroeg me inderdaad eigenlijk al af hoe of wat. inmiddels heb ik het een en ander gelezen maar echt helemaal duidelijk is het nog niet. Als ze nu zo'n 'aanval' heeft kun je in mijn ogen ook niet veel doen. Maar stel dat ze op de grond ligt o.i.d. moeten we haar dan laten liggen en wachten tot ze bijkomt of juist wel oppakken (wat je 1ste reaktie is).
quote:Mijn zoon heeft het 1 keer gehad toen hij eng droomde (iets over bananen onder het bedOp vrijdag 14 oktober 2005 09:17 schreef senesta het volgende:
Maar normaal gebeurd dat toch niet in de slaap, tenminste dat heb ik altijd begrepen.
). Maar die had het sowieso beduidend minder vaak dan die van Anitra, hoor.Mijn dochtertje had het echt als ze ergens erg boos of verdrietig over was, of als ze erg schrok, dan werd ze blauw en moesten we haar in haar gezicht blazen en dan kwam ze wel weer.
We hebben het maar twee of drie keer gehad dat ze echt flauw viel zeg maar.
Ik voel me er al een stuk geruster over nu ik dit allemaal gelezen heb... was er vorige week met mijn gedachten echt niet bij toen we bij de arts waren zo overdonderd door alles (mijn vriend trouwens ook ...). Tot nu toe is het allemaal rustig gebleven dus ik ben benieuwd (en voorbereid )Hier gister weer een grote aanval gehad. Automatisch ga je toch blazen enzo. Maar ook dit keer is alles goed gekomen terwijl het echt lijkt dat het verkeerd gaat.
Het blijft eng ook al weet je wat er gaat komen.
quote:(stukje uit Pediatric Neurology Volume 14, Issue 2 , February 1996, Pages 91-97 )Pallid and cyanotic BHS are both frequent causes of
syncope and anoxic seizures in early childhood. Pallid
BHS result from vagal hyperresponsiveness and cyanotic
BHS result from a complex interplay of hyperventilation
followed by expiratory apnea, increased intrathoracic pressure,
and intrinsic pulmonary mechanisms. Both most generally
occur in otherwise healthy children and both spontaneously
resolve without sequelae.
heeft hij er nog veel last van of?
mijn jongste (jongetje 14 maanden) heeft ook 'last' van BHS. SInds hij kon staan met ongeveer 8 maanden is het begonnen. Hij heeft het nu gemiddeld 1 keer per dag maar soms wel 3 keer of soms een dagje niet. Hij gaat idd heel hard huilen omdat hij boos is of zijn zin niet krijgt en op een gegeven moment wordt hij dan blauw/paars. Hij kan dan ook niet blijven staan dus meestal pak ik hem en blaas in zijn gezicht en roep zijn naam dan komt hij meestal gauw weer bij. Vorige week was ik mijn oudste zoon aan het troosten en toen ik opstond en achter me keek lag Uzay daar op de grond heel raar met een holle rug en zijn armen heel raar. Ik dacht dat hij gevallen was en pakte hem op hij was helemaal blauw en zijn hoofdje hing op zijn borst. Ik wist niet wat ik moest doen was echt in paniek ik dacht misschien frisse lucht
maar toen ik bij de deur was begon hij alweer te rochelen en even later was het weer over. Hij was nog wel eventjes suf. Ik was me echt rot geschrokken maar nu ik dit allemaal lees begrijp ik dat het misschien die andere vorm van BHS was?? Misschien ga ik toch wel even naar de dokter met hem voor de zekerheid hij heeft het wel vaak en ik heb het gevoel dat als ik hem niet oppak halverwege zijn 'aanval' dat hij dan telkens flauw valt maar omdat ik hem snel oppak dat het dan niet gebeurd wat denken jullie hiervan?gr. Erna
Die paniek kan ik me heel goed voorstellen, klinkt erg herkenbaar.
Ben je al wel eens eerder met deze klachten naar een arts geweest?
De arts kan dan kijken of er verder na gekeken moet worden of niet.
En de paniek is zo herkenbaar ook, elke keer weer slaat je hart een aantal slagen over als het gebeurt en elke keer denk je dat ze er in blijven, maar gelukkig komen ze ook elke keer weer bij.
Thanks nog SQ! Het was hier een tijdje behoorlijk rustig, niet echt aan dit topic gedacht en minder behoefte aan gehad om erover te posten. Maar aangezien het volgens Google regelmatig voor zou moeten komen, is het misschien toch handig om tips en ervaringen uit te wisselen? Geen idee hoe veel mensen er hier ervaring mee hebben..
Laatste tijd was het qua aanvallen eigenlijk best rustig. Afgelopen week was hij wat ziekjes (denk 5e ziekte) en had wat tandjespijn. Op vrijdag, z'n kdv-dag, was hij vrolijk wakker geworden en leen het goed te gaan, dus met goede hoop naar het kdv gebracht.
Maar toen werd ik na een tijdje gebeld, Q had een breath holding spell gehad en een heftige. Hij had daar hooguit kleine aanvalletjes en het ging al een tijd goed, dus het kwam uit het niks. De leidster wilde hem in bed leggen en deed z'n broek uit om hem daarna in z'n slaapzak te doen. Maar Q wilde kennelijk écht zijn broek niet uit.. Hij hielt z'n adem weer lang vast, zo lang dat hij blauw werd en uiteindelijk flauwviel. Het duurde even voor z'n ademhaling weer goed op gang was en daarna bleef hij ook nog bewusteloos. Volgens de leidsters is hij wel 3-4 minuten bewusteloos geweest.. Zo erg is het nog nooit geweest..
Hij heeft erna nog even geslapen, daarna hebben we hem opgehaald en zijn we, op aanraden van het kdv, langs de huisarts geweest. Die vond die 3-4 min best lang en verwees ons voor de zekerheid naar de kinderarts. Daar zijn we vanochtend geweest. Alles leek goed en het lijkt erop dat hij idd een gewone breath holding spell heeft gehad. Voor de zekerheid is er nog wel een hartfilmpje gemaakt (wat een drama met een kind dat al de hele tijd zit te krijsen en alle plakkers en snoertjes er vanaf probeert te rukken..). Morgen hebben we een belafspraak en krijgen we de uitslag van het hartfilmpje.
Op zich maak ik me er geen zorgen over, ga uit van standaard breath holding spells waar hij overheen moet groeien. Gekke is alleen dat ik na m'n werk een voice mail bleek te hebben van de ka, dat hij wat wilde bespreken en of ik terug wilde bellen. Helaas was de polikliniek net dicht toen ik het zag.. En ga ik me toch wat zorgen maken, "zou het hartfilmpje toch niet goed zijn??"
Wacht het telefoontje morgen maar af!
SPOILERIk haalde Q zo'n 1,5 uur nadat het gebeurde op, zodat hij toch nog wat kon slapen. Toen ik daar kwam zaten er wat andere leidsters bij z'n leidster en had ze nog rode ogen van het huilen.. Ze was echt bang dat hij doodging.. Ik moest er ook van huilen, ik zag die heftige aanval van een jaar terug voor me en vond het vreselijk dat zij dit nu ook heeft moeten meemaken. Ze was echt heel erg geschrokken.. Q staat daar vanaf nu ook als kindje met extra zorg bekend, toch even slikken.
Merk dat ik sinds het gebeurde toch weer erg geschrokken ben, voel me wat vreemd en leeg. De angst dat er tóch wat mis is
Lief, dank jequote:Op dinsdag 25 april 2017 05:35 schreef Madivi het volgende:
Ach Gevalletje, je had er al eens over verteld, wat een enorme schrik toch voor jullie. Het lijkt me zo eng om mee te maken. Hopelijk valt het bericht van de kinderarts morgen mee.
Ik ben inmiddels best gewent geraakt aan z'n aanvallen en aanvalletjes, maar omdat het ineens weer zo heftig was schrok ik toch ineens weer. Hij heeft vandaag ook weer 2 aanvallen gehad, dus ik denk dat hij weer even een periode heeft waarin het wat erger is. Gaat eigenlijk steeds met vlagen. Maar deze aanvallen ben ik gewent en maak ik me niet zo erg druk meer om (maar blijft rot).
En inmiddels gebeld en duidelijkheid waarom ik gister al werd gebeld: hij had toch teveel bewogen tijdens het ecg, dus is het niet bruikbaar. We gaan het nog 1x proberen, over ruim 2 weken, er is geen haast bij. Kans dat het alleen breath holding spells zijn is erg groot, kans dat er iets met z'n hart is heel klein, ik ga er vanuit dat alles gewoon goed is
