Uiten van een diepe emotie

Zo te horen praten met een specialist
In elk geval sterkte

Maar dan wordt er toch al aan gewerkt? Of werkt die therapie ook niet?

Misschien een andere psycholoog zoeken? Als je je niet op je gemak voelt, kun je ook niet goed probleemoplossend denken en handelen.

Vereiste is toch wel dat je een soort 'klik' voelt met je psycholoog. Die klik is er nu niet, misschien dat je daardoor wat gereserveerder bent?

heb je die reden wel ooit eens op internet gezet? mischien dat dat al helpt, en kan je het mischiend e volgende keer wel aan je phsycholoog vertellen...

jij vindt het zelf dus blijkbaar niet stom... is het niet dat je je schaamt tegenover je phsycholoog omda the tom zoiets stoms gaat?

nee maar ff serieus, als je geholpen wilt worden, zou ik echt proberen iemand in vertrouwen te nemen, want zoals je zelf al aangeeft kom je er in je eentje niet uit...

dat huilen vind ik eerlijk gezegd maar raar, je huilt als je huilen moet, en ik vindt het vrij apart om huilbuien te gaan lopen plannen..... maargoed, ieder zijn ding...

maar als ik je verhaal zo hoor, zou ik echt eens eerlijk tegen je psycholoog zijn, hij is de enigste die je helpen kan..... dus wees gewoon eerlijk, dan kom je er vanzelf vanaf...

Heb je je al eens goed laten onderzoeken op pfeiffer en andere uitputtingsziektes? Heb je een normaal slaap/waak- en activiteitenpatroon? Er zijn meer dingen waar je mentaal fuzzy en labiel van kunt worden.

Als het met de ene therapeut niet lukt, bedenk dan met wat voor een het misschien wel zou lukken, en zoek die op. Misschien uit je jezelf bv. al veel gemakkelijker als het een vrouw is, of bij iemand die andere methoden hanteert. Sommige peuten zitten onder het mom van 'observeren' met nietsdoen 150 euro te verdienen, andere werken er doelgericht aan om samen je onverwerkte emoties op te zoeken. Als je psych na 18 sessies niets heeft losgemaakt betwijfel ik of je met hem ooit verder komt, maar je zou het hem op zijn minst moeten vertellen en vragen wat jullie er aan kunnen doen.

Stel is een aantal doelen voor jezelf, heb je iets om naar toe te leven.

quote:

Op maandag 26 september 2005 18:10 schreef Godlike02 het volgende:
Zo te horen praten met een specialist
In elk geval sterkte

dezelfde mening heb ik ook, veel succes

quote:

Op maandag 26 september 2005 19:50 schreef JohnDDD het volgende:
we hebben nu een gesprek of 18 gehad denk ik. maar hij heeft me nog niet het vertrouwen gegeven over mijn diepere gevoelens te durven praten, dingen die me echt bezighouden. want dan zal ik moeten huilen en dat durf ik niet.

ik heb pas een keer kort met hem gepraat over dat ene onderwerp dat min of meer de grote reden is achter die diepe emotie, voor de rest vermijd ik dat.

Je moet idd een soort klik hebben wil jij pas iemand vertrouwen en pas bij het "echte" probleem komen. Maar ik zie het ook als taak van de therapeut om door jou heen te prikken als jij er niet zlef bij komt. Als hij dat na 18 gesprekken nog niet heeft gedaan dan toch maar op zoek naar iemand die beter bij je past?

quote:

Op maandag 26 september 2005 18:09 schreef JohnDDD het volgende:
Op dat soort heldere momenten merk ik de aanwezigheid van de emotie waardoor ik niet terugkan naar het bestaan, voor mijn gevoel.

Deze emotie gaat heel diep. Ik weet niet precies hoe ik die kan uiten. Ik huil vaak, ook lang en diep, maar ik kom dan nog niet bij deze emotie aan. Ik zou de emotie op zich in de ogen willen kijken en willen ervaren, maar ik weet niet hoe ik hiermee moet omgaan. De emotie voelt zo zwaar en diep dat het voor mij lijkt alsof ik het niet kan overleven wanneer ik die emotie gaan voelen.

Ik ben een leek op dit gebied, maar ik zou zeggen: meditatie. Ik denk dat je door een hele diepe concentratie & ontspanning (klinkt tegenstrijdig, maar volgens mij moet dat met meditatie te bereiken zijn) misschien wel bij dat gevoel uitkomt.

Sowieso moet je er niet bang voor zijn, denk ik, want dan kom je er zeker niet bij. Je moet je er voor openstellen, ernaar op zoek willen.

Je hebt ook ehm... regressietherapie. (Ongelooflijk dat ik me dit woord herinner!) Dat is een vorm van therapie waarbij je onder een soort hypnose wordt gebracht, of hypnose... ik weet eigenlijk niet precies hoe het in zijn werk gaat. Maar een vriend van mij heeft het ooit gedaan, en die was binnen een paar minuten 'onder zeil' en vervolgens kwam er een stroom van emoties op gang, totaal onverwachts en voor hém werkte het in elk geval heel goed. Hij vond het een regelrechte openbaring.

Ik zou wel goed oppassen met regressietherapeuten, in zo verre dat je er ook een hoop beunhazen en kruidenvrouwtjes tussen hebt zitten, en dan raak je alleen maar van de regen in de drup. Dus: zoek naar een erkende therapeut. Misschien ben je er überhaupt niet het type voor. Maar je kunt op zijn minst op zoek gaan naar informatie over deze vorm van therapie, die in bijna alle gevallen (dus dan ben je alvast voorbereid) enorme huilbuien oplevert, en specifiek bedoeld is voor het oprakelen - heel snel, heel doeltreffend - van onverwerkte emoties. Misschien kun je eens aan je eigen therapeut vragen of híj iemand kent, en wat hij ervan vindt.

Ik zou iemand normaal niet zo snel adviseren om in regressietherapie te gaan (je hebt er ook therapeuten bij die op zoek gaan naar 'vorige levens'... ik bedoel: je moet er maar in geloven), maar ik denk dat het voor jou, als ik jouw verhaal zo lees, misschien wel de moeite waard is. Omdat je dan in elk geval zeker weet dat die emotie aan de oppervlakte komt.

Sterkte ermee.

!

Ik heb dat ooit jaren geleden eens gehad. Het gevoel dat het leven wat ik leefde niet echt was. Altijd net alsof ik droomde. Heel raar gevoel dat weet ik nog wel. Werken, eten, naar vrienden, slapen, alles leek onecht.
Bij mij is het iig over gegaan door mezelf eens een schop onder mijn flikker te geven. Maak er wat van en doe er wat aan. Heeft ook maar een paar weekjes geduurt dat gevoel.
Echt advies heb ik dus ook niet, want bij jou duurt het wel erg lang. Wellicht dat het idee van Nadine26 nog niet zo slecht is.

Zit je aan de anti-depressiva? Van de mensen die ik ken die het gebruiken of gebruiken kreeg ik namelijk wel eens een dergelijk verhaal te horen...

Weet je wel wat voor een emotie het is?
En waardoor het komt?

Ik heb hetzelfde alleen kan ik die emotie niet vinden.
Het zit te diep lijkt het wel, alsof ik er gewoon niet bij kan.
Ik probeer het wel, maar als ik er dan voor mijn gevoel echt alles uitgooi dan zit het er nog

Als het 'geblokkeerde gevoelens' zijn dan zijn er wel verschillende dingen die je kunt doen om die gevoelens te bevrijden. Zoals Nadine26 al zei bijvoorbeeld door middel van meditatie. Of misschien Yoga. Werken aan je innerlijk en geest kan volgens mij nooit kwaad en wellicht lost het nog wat op.

Wat ik me nu afvraag is of je geen problematische dingen meegemaakt hebt, geweld een eetstoornis, depressies of andere dingen. Daardoor kan je namelijk ook gevoelens blokkeren. Je kan dan zelf best het gevoel hebben dat je er alles uitgegooit hebt maar dan zitten er gewoon nog onverwerkte emoties...

quote:

Op maandag 26 september 2005 18:09 schreef JohnDDD het volgende:
Ik heb de laatste 9 maanden last van een gevoel dat ik me "onecht" voel of dat ik "droom". Soms heb ik een helder moment en besef ik dat dat zo is; meestal merk ik het niet eens, maar het is wel zo.

Schizofrenie in de familie?

quote:

Ik heb de laatste 9 maanden last van een gevoel dat ik me "onecht" voel of dat ik "droom". Soms heb ik een helder moment en besef ik dat dat zo is; meestal merk ik het niet eens, maar het is wel zo.

Je voelt je 'onecht'? Je hebt het gevoel dat je 'droomt'? Soms heb je een helder moment en dan denk je dat je beseft dat je 'onecht' bent? Meestal merk je dat je niet 'onecht' bent, maar je denkt dat je wel 'onecht' bent?

JAaaaaa-JA.

quote:

In het begin maakte ik me grote zorgen. Daarna heb ik het maar zo gelaten. Ik dacht bij mezelf wat er zou gebeuren als ik weer zou bestaan. Dan zou ik al die pijn voelen, van alleen zijn, van mijn eenzaamheid. Ik durfde dat niet te voelen en dacht dat het zo beter zou zijn.

I've got news for you: je bent zo levend als een netgeboren lammetje. Is dit serieus?

Je bent niet dichtgenoeg bij de realisatie van je pijn?!
Je kan pijn niet uiten?
Het voelt alsof je buik zal opensplijten en gaat sterven?

Dat je niet erg best in je vel zit, dat lijkt me duidelijk, maar godnogantoe, wat komt daar een hoop onzin uit. (Ik zie een verband).

Ik ken(de) iemand die altijd als ze gaat wandelen haar hand slap houdt - net of die hand niet bij haar lichaam hoort, omdat ze niet wil dat die hand dingen gaat doen, die ze zelf niet wil, bijvoorbeeld anderen slaan. Zelfbescherming wellicht.

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2005 09:21 schreef JohnDDD het volgende:
Dude!... als je mijn gevoelens of ervaringen niet respecteert, vraag ik je vriendelijk gewoon niet in mijn topic te reageren. Ik ben volledig serieus. Als je geen ervaring hebt met dit soort zaken dan heb ik lievre dat je niet in mijn topic komt.

Bedankt, JohnDDD.

Het lijkt mij op een lichte vorm van een psychose, maar dan ook heel licht. Wat al een heel eind kan helpen, zijn basale dingen als goed eten en een goede nachtrust. Als je te weinig eet, krijg je inderdaad dat "heldere" gevoel. omgekeerd als je heel vet eet, zoals patat, kan dat juist ontzettend slaapverwekkend zijn. Als je te weinig nachtrust krijgt, dan willen je emoties nogal eens op hol slaan, zeker als je er toch al gevoelig voor bent. Ik weet dat het hele basale zaken zijn, maar het is vaak ook het eerste wat er bij inschiet.

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2005 09:36 schreef JohnDDD het volgende:
Vies/vet eten doe ik sowieso niet, wel eens te weinig omdat ik geen zin heb.

Daar begint het meestal wel mee, het is in elk geval wel handig om je vitamines op peil te houden, wat ook kan helpen is wat nuttigs doen, b.v. mensen in een verpleegtehuis bezoeken of ander vrijwilligerswerk.

Tvp.
Moet nu weg, kom er later op terug.

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2005 09:51 schreef JohnDDD het volgende:
ik zit al ongeveer 12 jaar op mijn kamer,

Ah, een otaku.

Misschien moet je eens een andere therapeut of therapie proberen. Er zijn bijvoorbeeld ook lichaamgerichte therapieen, zoals reichiaans lichaamswerk of emotioneel lichaamswerk. Daar ben je meer met je lichaam bezig en vanuit je lichaam kom je dan toe aan emoties of diepere dingen zoals jezelf accepteren. Misschien ligt dat je beter dan alleen praten met een psycholoog.

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2005 09:36 schreef JohnDDD het volgende:
Mijn psycholoog denkt zelf aan een lichte vorm van depersonalisatie...ik denk vooral ook omdat het heel constant is en omdat ik het al 9 maanden constant heb.

Goed slapen doe ik altijd, goed eten, tsja, meestal! Vies/vet eten doe ik sowieso niet, wel eens te weinig omdat ik geen zin heb.

Depersonalisatie?

Gisteren was ik JohnDDD, vandaag heet ik De Nieuwe Prins.

Wat moeten wij ons voorstellen bij depersonalisatie? Dat je je 'onecht' voelt? Dat je denkt dat je droomt? In dat geval adviseer ik je onmiddellijk een andere psycholoog te nemen. Wellicht heeft hij er dan zelf 1 nodig.

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2005 13:25 schreef R_ON het volgende:

[..]

Depersonalisatie?

Gisteren was ik JohnDDD, vandaag heet ik De Nieuwe Prins.

Wat moeten wij ons voorstellen bij depersonalisatie? Dat je je 'onecht' voelt? Dat je denkt dat je droomt? In dat geval adviseer ik je onmiddellijk een andere psycholoog te nemen. Wellicht heeft hij er dan zelf 1 nodig.

Pardon? Als ik de TS zo hoor dan heeft die psycholoog een goede diagnose gesteld; in ieder geval in de goede richting. Maar misschien dat jij 't beter kunt...

Ik snap niet zo goed dat er niet meer psychologen zijn die tegen hun client zeggen:

"Meneer, met alle respect, hoort u nu eigenlijk wel wat u zelf beweert?"

Nee, in hun verslag schrijven ze: lichte vorm van depersonalisatie.
Dat melden ze dan aan hun client. Client dolgelukkig - 'eindelijk weet ik wat ik heb! Ik heb een lichte vorm van depersonalisatie. Hoera! Jochei!'

Als je zelf leest wat je schrijft, JohnDDD, denk je dan niet: ik was echt het spoor licht bijster?

Ik probeer me voor te stellen dat ik beweer tegenover een willekeurig iemand: "ik ben 'onecht', ik denk dat ik droom."
En dat die ander dan een die-ziet-ze-vliegen-gebaar maakt.

Ik vraag me serieus af of dit niet een manier is om te vragen naar bevestiging; een uiting om aan te geven hoe onmachtig je je voelt.

Of een proef voor anderen - testen, zoals wij dat allemaal weleens doen, als we van iemand bevestiging willen.

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2005 13:49 schreef R_ON het volgende:

"Meneer, met alle respect, hoort u nu eigenlijk wel wat u zelf beweert?"

Ah, iemand met Gezond Verstand die even het Gevoel van het Volk weergeeft. Om het maar even in een contextje te gieten.

Tsja. Natuurlijk heb je de nodige hypochonders die verslaafd zijn geraakt aan medische aandacht, en die in staat zijn om zo nodig latten tekst uit hun complete medische dossier te reciteren. En je hebt ook mensen die eigenlijk niet willen dat er iets aan hun probleem gedaan wordt, omdat ze dan hun bestaansrecht denken te verliezen.

Maar dat neemt niet weg dat het wel degelijk mogelijk is om storingen in je werkelijkhedsbeleving te hebben. Ga voor de gein eens naar de eerste de beste smartshop, consumeer een bestelling, en denk een dag later dan eens aan de mogelijkheid dat je zoiets in lichte mate permanent hebt, maar dan zonder de visuals.

Je hebt tegenwoordig ook antipsychotica die 'gevoelens van onwerkelijkheid' goed kunnen tegengaan; het nadeel is alleen dat je 1) de beschikking moet hebben over een kundige psychiater/psycholoog die weet welk geneesmiddel hij je moet voorschrijven, en dan nog is het de vraag of zoiets wel OK is (vergelijk: als je een slot moeilijk openkrijgt dan kan iets meer kracht zetten helpen, tot een zekere hoogte. Maar het middel kan ook erger zijn dan de kwaal.)


Maar ja, 'keihard aanpakken' is veel makkelijker scoren in de huidige tijdgeest, niet?

[ Bericht 0% gewijzigd door joshus_cat op 01-10-2005 14:12:51 ]

R_on, hij denkt niet dat hij onecht is, hij verkeert in een staat van verminderd bewustzijn die ook wel depersonalisatie genoemd wordt. Vergelijk het met de hele dag slaapdronken zijn. Het is een veel voorkomende conditie en het heeft geen zin dat ter discussie te stellen. De vraag is hoe hij er vanaf komt.

_{(ps: waar in je sig 'waste' staat bedoel je waarschijnlijk 'waist'?)}

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2005 14:08 schreef dvr het volgende:
R_on, hij denkt niet dat hij onecht is, hij verkeert in een staat van verminderd bewustzijn die ook wel depersonalisatie genoemd wordt. Vergelijk het met de hele dag slaapdronken zijn. Het is een veel voorkomende conditie en het heeft geen zin dat ter discussie te stellen. De vraag is hoe hij er vanaf komt.

_{(ps: waar in je sig 'waste' staat bedoel je waarschijnlijk 'waist'?)}

echt waar? waist? Dus dat was de fout! Ik kon 'm zelf niet ontdekken. Bedankt.

Herstel; ik heb net het woord "verspillen" opgezocht en dan adviseert het woordenboek mij toch echt om "waste" te gebruiken.

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2005 14:08 schreef dvr het volgende:
R_on, hij denkt niet dat hij onecht is, hij verkeert in een staat van verminderd bewustzijn die ook wel depersonalisatie genoemd wordt. Vergelijk het met de hele dag slaapdronken zijn. Het is een veel voorkomende conditie en het heeft geen zin dat ter discussie te stellen. De vraag is hoe hij er vanaf komt.

_{(ps: waar in je sig 'waste' staat bedoel je waarschijnlijk 'waist'?)}

Ok, een vraagje.

Als jij zou beweren dat je het idee hebt dat je 'onecht' bent, dat je droomt.

Wat voor reactie zou je dan liever van een ander krijgen?

1. Een relativerende, misschien zelfs met een grapje

OF

2. Zo'n meepraat-advies; waarin het 1 en ander tot in den treure wordt uitgediept.

Ik zou wel weten met welke van de 2 ik uiteindelijk het meeste kan.


_{Dezelfde vraag voor Joshus_cat}

[ Bericht 3% gewijzigd door R_ON op 01-10-2005 14:28:08 ]

Hoi John,

Je omschrijft heel goed wat je state of mind nu is en ik herken daar veel in. Het is inmiddels alweer een paar jaar geleden dat ik me zo voelde en ik kreeg er maar geen grip op. Het huilen luchtte ook niet echt meer op hoewel het op zich wel makkelijker voelde dat ik er dan even niet meer tegen hoefde te vechten.
Ik heb eerst Gestalttherapie gedaan bij een heel fijne therapeute in Amsterdam. Door mijn verhuizing naar het Noorden is mijn therapie toen bij haar gestopt en het ging ook al een stuk beter met me. Een jaar daarna ben ik naar een hypnotherapeute gegaan omdat ik naar de tandarts moest waarvoor ik grote angst voelde. Mijn ervaring met hypnotherapie is echt bijzonder goed geweest! Wat jij schrijft, dat het niet lukt om daar te komen waar je zijn moet, gaat je stukje bij beetje in trance geheit lukken. Daarnaast ben je in een veilige omgeving, je wordt goed begeleidt, er kan je niets gebeuren.
Over de vrij standaard cognitieve therapie ben ik niet zo positief, voor mijn gevoel gaat dat niet voldoende tot de kern door, maar vrij oplossingsgericht, waardoor de kern van de gevoelens teweinig aandacht krijgen.
Gestalttherapie is een echt goede therapie, waarin je heel bewust wordt gemaakt van je eigen patronen, de oorzaken en het doorleven van de emotie, waarna je opgeschoont verder kunt. Maar het duurt wel lang, veel tijd voor uittrekken dus, maar is supergrondig!
Hypnotherapie werkt een stuk sneller omdat je in trance veel effectiever kunt nadenken en sneller bij de wortel komt. Het doorleven van de emotie vond ik een stuk heftiger, maar tegelijkertijd ook weer niet beangstigend ofzo; ik wist dat ik veilig was, dus kon ik me nu écht overgeven. Ben een stuk of 12 x geweest en ben nog altijd een ander mens, helemaal mezelf, ontspanen, niet meer leven in een cocon of waas van nevel. (Hypnotherapie is trouwens niet eng of spookey hoor, niks Rasti Rostelli enzo! Zelf heb je helemaal niet het gevoel dat je onder hypnose bent, ws. omdat je er een verkeerde voorstelling van hebt. Het is meer een hele diepe ontspanning, waardoor je heel helder na kunt denken, zonder dat het je veel inspanning kost)
Overigens, mocht je een tijd (of nog steeds) wat ruimer alcohol, wiet of iets anders gebruikt hebben, of bijvoorbeeld na een ongeluk of OK (shock/anaesthesie), dan kan een homeopaat ook een goede bijdrage leveren!

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2005 14:19 schreef R_ON het volgende:

[..]

_{Dezelfde vraag voor Joshus_cat}

Je kunt ook de OP lezen:

quote:

Weet iemand hoe ik hiermee zou kunnen omgaan? Het kan echt niet verder zo maar ik weet ook niet hoe ik dit gevoel op een verantwoorde manier kan ervaren...

Bij relativering denk ik aan 'joh, zoiets heeft iedereen wel eens', of 'als ik dit-of-dat doe heb ik daar ook last van'. Het lijkt mij dat de TS niet zit te wachten op het soort 'relativering' die jij tot nog toe hebt laten zien. Want da's geen relativering, maar een ontkenning van 't probleem.

Overigens, als je 't soort gevoelens hebt als de TS, dan ben je wel redelijk nat. Want de medische wetenschap heeft wel medicatie, maar als die niet werken, na verloop van tijd niet meer werken of nare bijeffecten hebben dan houdt 't op een gegeven moment wel op. Dit soort kwalen blijft toch vrij lastig behandelbaar, en in dat opzicht is 'ermee leren leven' wel de beste optie.

Edit: ik ben wel redelijk verrast dat die andere therapieen die hier genoemd worden zo goed lijken te werken voor dit soort dingen. Had dat niet gedacht.

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2005 14:38 schreef JohnDDD het volgende:


R_ON of ik het nu zelf veroorzaakt heb of niet, het blijft een feit dat ik dit zo ervaar. Ik zal er bij een mod op aandringen dat je een waarschuwing krijgt voor je reacties in dit topic. Ik kan er best tegen, want ik weet dat wat ik ervaar gewoon echt is. Maar als jij dit soort reacties blijft geven, is dat erg gevaarlijk voor mensen die hier posten en die nog niet iets instabieler zijn dan ik.

In psychiatrische instellingen kunnen clienten beweren dat ze de reincarnatie zijn van jezus - om eens een voorbeeld te geven.

Geloof jij werkelijk dat het zinvol is om daarin mee te gaan? Wellicht op korte termijn wel - de client heeft geen directe aanleiding om zich onbegrepen te voelen; lekker meepraten.

Ik vind het eerder een belediging voor de client. Die wordt volstrekt niet serieus genomen.

Beter kun je reageren: en ik ben de reincarnatie van sinterklaas.

Dat lijkt dan misschien wel heel bot, maar dat is wel een stuk eerlijker.

Blijkbaar houden wij elkaar liever illusies voor; prima. Succes met je leven.

You are the hole you can't get out of, John....

Wat Freija schreef lààt iemand je erheen brengen. Denk aan hypnotherapie of
psychotherapie, begeleide meditatie...
Je 'mind' heeft zich zo gewapend dat je er niet meer bij kan zonder het gevoel te hebben
dat je er compleet aan onderdoorgaat...

Als je in meditatie al niet meer voelt dan de leegte van je lichaam kun je niet verwachten
dat je emoties vanzelf wel komen.
Je staat het simpelweg niet toe, als je je al jaren zo staande houdt...
Je zou jezelf ermee afbreken, raar genoeg is dat misschien wel juist wat er moet gebeuren.
Knappe man die dat eigenhandig voor elkaar krijgt

What doesn't kill you, makes you stronger.

[ Bericht 1% gewijzigd door la-nina op 01-10-2005 15:07:13 ]