Reisverslagje Canada/VS september 2005

Op zondag 4 september vertrekken we naar Montreal, Canada. We zullen een rondreis maken, waarbij we met een rental car via Boston, New York, Washington, Shendoah NP, Niagara Falls en Toronto weer terug zullen vliegen vanaf Montreal. Oorspronkelijk zouden we niet weer naar de VS gaan dit jaar (daar waren we vorig jaar al geweest), maar aangezien ik een reisje naar New York had gewonnen, besloten we deze gelegenheid aan te grijpen en er een langere reis van te maken. Als je toch eenmaal gratis die kant op kunt vliegen, moet je er uit halen wat er in zit

We vliegen via Philadelphia, waar we voldoende tijd hebben om onze verbinding te halen. Zelfs met de zeer overdreven hoeveelheid uitgebreide veiligheidscontroles die we tegenkomen: op deze reis zijn we minstens door 4 detectiepoortjes gegaan, waar ook vaak schoenen uit moeten en alles uitgebreid wordt gecontroleerd. Hoewel we op Schiphol al grondig zijn gecheckt en we in Philadelphia niet meer zien dan het vliegveld (een groot deel van het vliegveld zelfs, aangezien we van gate A naar gate F moeten), zijn er dus in Philadelphia nog 3 controles. Aangekomen bij de F-gates, weet US Airways met wie we vliegen nog niet zo precies vanaf welke gate ze nou welk vliegtuig willen laten vertrekken. Na 4 gatewijzigingen in 20 minuten vertrekt het kleine vliegtuigje (meer een bus met vleugels, wat een verschil met een 767) toch netjes op tijd.

Op het vliegveld in Montreal halen we meteen onze rental voor de komende weken op. Er staat een van oorsprong Roemeense jongen achter de balie, waarmee we meteen een leuk gesprek hebben, omdat hij het nog steeds altijd leuk vindt om Europeanen te ontmoeten. "Omdat hij goede zin heeft" besluit hij onze bestelde 'intermediate' om te ruilen voor een mooiere en grotere auto, zonder bijbetaling. We krijgen een mooie Pontiac Grandprix met GPS, cd-speler, en uiteraard de standaarden als airco, electrische bediening van van alles en centrale vergrendeling. De auto rijdt ook werkelijk heerlijk! Het is natuurlijk ook nog eens een automaat, en dat rijdt toch wel gemakkelijk voor een paar weken.



Met behulp van de GPS rijden we zonder enig probleem naar ons hotel.
Het hotel ziet er goed uit, het bed lonkt na de lange reis en het is ook wel bedtijd.
De volgende ochtend beginnen we met ontbijt in het hotel. Waarschijnlijk zijn er voldoende leuke tentjes te vinden om te ontbijten, maar deze ochtend gaan we voor gemakkelijk. Ze bieden een ontbijtbuffet aan, dus dat gaan we eens uitproberen. Het is een 'lekker' Amerikaans ontbijt: gebakken aardappeltjes, scrambled eggs, bacon, worstjes, wafels, pancakes en een enkel sneetje toast. Voor mij volstaan 2 sneetjes toast bij mijn koffie! Al die warme, gebakken dingen in de ochtend bekoren me niet echt.

Ons hotel blijkt niet ver af te zitten van de berg waaraan Montreal zijn naam dankt: Mont Royal. Het is prachtig weer en een beetje beweging na een dag vliegen is heerlijk.
Het is een pittige klim in de warme zon, maar aangekomen bij de oude vesting op de berg heb je wel een schitterend uitzicht over de stad en de omgeving. Je kunt echt mijlenver kijken.







In het havengebied schijnen leuke eettentjes en mooie bezienswaardigheden te zitten, dus daar wandelen we naar toe om te lunchen. Onderweg valt het ons op dat veel winkels gesloten zijn; misschien zijn ze hier op maandagochtend nooit geopend? In het havengebied is het vreselijk druk, en het zijn niet allemaal toeristen. Het blijkt Labour Day te zijn en veel mensen genieten van deze vrije dag en het mooie weer door het water en vertier op te zoeken. Zoals veel mensen doen, gaan ook wij lekker in het zonnetje in het gras liggen en mensen kijken, ijsje eten, lezen. We hadden nog steeds niet geluncht en zochten daarom een terrasje op. Wie vindt een pitcher heerlijke sangria en een mandje nacho's geen goede lucnh?
Op zoek naar een restaurantje om te dineren, lopen we nog wat rond in dit gebied. Er zijn diverse straatartiesten bezig met voorstellingen, je kunt er fietsen, karts en zelfs segways huren en waterfietsen Er staan ook mooie historische gebouwen, waaronder een heuse Notre Dame! Nou ja, een kleinere versie dan.



Op een gezellig plein met ook weer straatartiesten en tekenaars vinden we een leuk terras waar we Italiaans kunnen eten. Het blijft lekker lang warm en dus ook druk, zodat we ons tijdens het eten kunnen amuseren met mensen kijken. Montreal heeft op deze warme dag wel wat van Parijs in de zomer.

Op dinsdag 6 september is het tijd om de auto goed in te rijden: Montreal - Boston is 528 km. Het is een prachtig landschap waar we doorrijden. Hier en daar is het net Nederland met grote maisvelden, maar deze velden zijn toch net iets groter!

Ook weer dankzij de GPS is het rijden in Boston niet lastig, ook al is het qua infrastructuur een vreselijke stad. In Boston wordt al jaren gewerkt aan The Big Dig: een ondergronds wegenstelsel om de stad een beetje te ontlasten. Het werk schiet echter niet erg op en er zijn heel veel afzettingen en slechte wegen. In de binnenstad is het een en al eenrichtingsverkeer, dus als we ons hotel zien liggen moeten we eerst nog zien hoe we er nu uiteindelijk echt kunnen komen en waar we de auto kunnen laten.

Het hotel blijkt valet-parking te hebben (heel gewoon voor hotels in de steden, merken we later): je rijdt tot voor de deur, stapt uit en zegt dat je incheckt. Je laat je sleutels gewoon in de auto zitten en begeeft je naar de lobby, checkt in en gaat naar je kamer. Daar worden de koffers ook afgeleverd en je hebt nergens omkijken naar. Ideaal!
We verblijven in het Park Plaza, een behoorlijk chique hotel, eigenlijk, maar voor 2 nachten overleef ik dat wel.
Om een indruk te krijgen van de omgeving waar we zitten en een broodje te regelen, lopen we nog even in de omgeving van het hotel rond. Er zit een mooi park vlakbij en een leuk straatje met wat restaurants; daar gaan we morgen iets eten. Als ik op bed zit te lezen, merk ik dat er een paar kleine beestjes over het hoofdbord van het bed lopen. Gewoon even weghalen, niets aan de hand, dachten we. De beestjes blijven echter komen, en hoewel ze maar klein zijn, is het toch geen prettig idee om zo te gaan slapen. Even overleg met de receptionist levert ons een andere kamer op. Deze is nog groter en mooier dan de andere en heeft maar liefst 2 badkamers, aan beide kanten van de muur waartegen het bed staat. Wat een luxe!

Woensdag 7 september hebben we om in Boston rond te kijken, de volgende dag zullen we doorrijden naar New York. Als je maar 1 dag hebt, is zo'n hop-on/hop-off tour wel erg handig en in Boston kun je dit dan ook nog eens doen in sfeervolle, ouderwetse trolley's. Met deze tour gaan we eerst naar de waterkant. Het uitzicht op het water en de stad is er erg mooi en je kunt er heerlijk even zitten.







Terug bij naar de trolley en op naar de volgende stop: de USS Constitution en Bunker Hill.
De USS Contitution is het oudste actieve schip van de US Marine. Hoewel het niet meer vaart, is het nog steeds zeewaardig en wordt het 'bemand' door actieve mariniers die bezoekers uitleg geven en het schip bewaken.







Het ziet er ook allemaal erg indrukwekkend uit met de kanonnen en de ongelofelijk dikke touwen. En je zult maar helemaal hoog in de top van zo'n mast moeten klimmen op een volle, woelige zee!

Vanaf de Constitution is het een leuke wandeling naar Bunker Hill. Op deze heuvel hebben de Amerikanen een belangrijke slag geleverd tegen de Britten. Ze verloren de slag weliswaar, maar het feit dat ze streden was zo goed voor de moraal dat ze door bleven gaan en uiteindelijk de Britten hebben verdreven. Ter nagedachtenis aan de strijd en de mannen die hier sneuvelden, is hier een obelisk gebouwd. Deze obelisk kun je in en dan de 294 treden omhoog vanwaar je een mooie blik kunt werpen op Boston. Het is een behoorlijke klim, maar zeker de moeite waard!

Grappig is dat zowel de bezichting van de boot als Bunker Hill gratis zijn, zoals wel meer historisch belangrijke bezienswaardigheden in de VS.









Bij Bunker Hill begint ook de Freedom Trail: een lijn van rode stenen die door een groot deel van de stad loopt en leidt langs diverse plekken in Boston waar tijdens de revolutie belangrijke gebeurtenissen hebben plaatsgevonden. Als je voldoende tijd hebt en zin om te lopen, is dit een leuke route door de stad.



Tijdens ons bezoekje aan de haven, heb ik folders gezien voor whale-watch cruises! Dat lijkt me wel wat, maar het kost behoorlijk wat tijd. Deze dag halen we dat niet meer, en de volgende dag wordt het krap als we op tijd in New York willen zijn. Maar we komen natuurlijk onderweg naar New York 'bijna' langs Cape Cod....

quote:

Op zaterdag 24 september 2005 15:11 schreef het_fokschaap het volgende:
ziet er goed uit miss

mooie auto ook inderdaad

waarmee had je die reis naar NY nou gewonnen ?

Het schijnt nogal vreemd te zijn, maar ik kan als vrouw ook wel genieten van een mooie, fijne auto, en dat was deze Pontiac zeer zeker! Mijn eigen Polootje viel wel weer even tegen

Ik had de reis gewonnen bij YorinFM met de CSI-prijsvraag. De reis was een 4-daagse vliegreis naar new york. De tickets voor deze reis en de overnachtingen in New york heb ik dus niet hoeven te betalen. Dat scheelt wel wat op het totale prijskaartje

quote:

Op zaterdag 24 september 2005 22:36 schreef het_fokschaap het volgende:
heb je nog zo'n segway geprobeerd eigenlijk ?

Nee, we konden niet vinden waar die te huur waren
Maar sangria drinken op een terrasje is ook erg OK

quote:

Op zaterdag 24 september 2005 22:41 schreef het_fokschaap het volgende:

[..]

zeker !

in Amsterdam worden er nu stadsrondleidingen op die dingen gegeven. zou het op zich wel eens willen proberen...maar dan zonder de rondleiding

Jij hebt geen rondleiding nodig, maar ik zou dat best leuk vinden.
Kun je die dingen niet huren zonder rondleiding dan? Lijkt me best gaaf!

quote:

Op zaterdag 24 september 2005 22:58 schreef het_fokschaap het volgende:

[..]

geen idee. zo ja, dan kunnen we een segway-meet doen

Count me in!

Donderdag 8 september.
We vertrekken vroeg uit Boston omdat we toch willen kijken of het mogelijk is een whale watch cruise te maken. Op de kaart hebben we een willekeurig kustdorpje op het schiereiland uitgezocht, Barnstable, waar we willen kijken of we een schip kunnen vinden.

We stellen de GPS in om gemakkelijk Boston uit te komen, en ik ben zo druk bezig met kijken welke volgende afslag het systeem bedoelt, dat ik per ongeluk door oranje rijd. Omdat de verkeerslichten aan de overkant van de straat staan, rijd ik dus effectief door rood. Meteen begint er achter mij een sirene te loeien en komen er 2 motoragenten achter me aan, die me duidelijk maken dat ik even moet stoppen. Het is net als in de film: de agent loopt naar de auto, en buigt zich een beetje voorover om in de auto te kunnen kijken, terwijl ik het raampje opendoe.

Hij vraagt of ik ook weet waarom hij me staande houdt, en ik zeg dat het wel zal zijn omdat ik door oranje reed. Hij maakt me er minzaam op attent dat ik door rood reed en dat dat gevaarlijk is en niet mag. Natuurlijk wil hij mijn rijbewijs zien, maar met mijn roze papiertje kan hij niet echt uit de voeten. Het paspoort moet er bij komen, en hij kijkt nog eens of de persoon op de foto en ik echt wel dezelfde zijn. Als laatste wil hij toch ook nog even de autopapieren zien. Uit het handschoenenvakje plukken we een strookje tevoorschijn dat bij deze rental voor autopapieren moet doorgaan. De verzameling papieren die hij in zijn handen heeft, brengt hem volgens mij erg in de war: het rijbewijs kent hij niet, de auto blijkt een huurauto, ook nog eens uit Canada, en de bestuurder een Europeaan
Misschien had hij ook wel gewoon goede zin, maar in ieder geval besluit hij me te laten gaan met de waarschuwing het niet meer te doen en erg goed op te letten de rest van de vakantie. Sure!

De weg naar Barnstable is erg mooi. We rijden een stukje langs de kust waar leuke zomerhuisjes staan met een machtig uitzicht op het water. Alles is wel leeg en verlaten; de vakanties zijn voorbij en de gemiddelde Amerikaan die zich zo'n huisje kan veroorloven, werkt op een gewone woensdag.



Ineens zien we een bord met reclame voor whale watch cruises...jawel, in Barnstable! We zetten er even vaart in en arriveren rond half 12 bij de 'haven' van Barnstable, waar al een schip klaar ligt; het vertrek is om 12 uur en er is nog plaats!

De tocht met de boot zal ongeveer 4 uur duren. We veroveren een lekker plekje in de zon op de achtersteven. Na ongeveer een uur varen, mindert de boot vaart. Vol verwachting kijk ik over de reling, maar ik zie niets. Het is kennelijk ook nog niet de goede plek, dus hij trekt weer op en we varen nog een tijdje verder. Weer neemt de snelheid af, en dit keer is er wel wat te zien! Een meter of 30 verderop zien we een fonteintje de lucht in gaan en een grote, donkere rug boven het water uitkomen. Loom dobbert de walvis een beetje rond en slaat een keer zachtjes met zijn staart op het water. Ik vind het al geweldig, maar de kapitein is schijnbaar van mening dat hij ons nog iets mooiers kan laten zien, want na een paar minuten geeft hij zachtjes gas en varen we toch nog een stuk verder. Na weer een paar minuten varen, komen we bij twee walvissen die lekker in het water liggen te slapen. Het is echt een schitterend gezicht zoals ze daar naast elkaar liggen, soms even een fonteintje water spuitend.



De slapende walvissen laten we dan verder weer met rust en na weer een tijdje varen, komen we bij weer een andere walvis. Deze heeft er zin in: hij duikt telkens weer onder water en laat zijn geweldige staart uit het water oprijzen om met een klap op het water te laten komen. Hij is niet bang van de boot, en zwemt rond en zelfs onder de boot, om zich goed te laten bewonderen. Het is echt een geweldig gezicht om dit machtige beest van zo dichtbij te zien! Tegelijkertijd heb ik ook wel wat medelijden met ze; iedere dag worden ze door meerdere boten gevonden en gadegeslagen door tientallen mensen.



















Tegen 5 uur zijn we pas weer in de haven. We moeten nog een paar uur rijden voor we in New York zijn. In New York parkeren we de auto niet bij het hotel voor USD 36,= per dag, maar proberen we het op long term parking bij JFK Airport. Het kan ons inziens nooit erg veel duurder zijn.
Rond 10 uur hebben we de long term parking gevonden. Na een niet erg interessant ritje met de subway, direct van JFK naar hartje Manhattan, arriveren we om 11 uur dan eindelijk bij ons hotel. Ietwat later dan de bedoeling was, maar wat mij betreft waren de walvissen het oponthoud volledig waard!

Vrijdag 9 september
We slapen lekker uitl Er wordt toch geen ontbijt geserveerd in het hotel en er zijn genoeg tentjes in de omgeving om iets te eten. Als we de gordijnen open doen, blijkt wat een mooi uitzicht we hebben!





Tijdens onze vorige trip naar New York van oktober vorig jaar hebben we een fijne deli gevonden op Times Square waar ze heerlijke warme bagels met cream cheese verkopen. Times Square is maar 5 minuutjes lopen, dus daar gaan we ons ontbijt halen. Daarna stappen we in de metro en gaan naar het Museum of Modern Art (MoMA); voor dit museum hadden we de vorige keer geen tijd meer.

Het lijkt erop dat het er niet erg druk is: er staan een soort van dranghekken waar je een enorme rij mensen in kwijt kunt, maar er staat niemand! En dat terwijl ze nog wel een mooie tijdelijke expositie hebben: Pioneering Modern Painting, Cézanne en Pissaro 1865-1885 ( http://www.moma.org/exhibitions/2005/cezannepissarro/index.html ). De expositie is erg mooi samengesteld, en het is erg mooi om te zien hoe deze schilders die zoveel naar elkaar gekeken en van elkaar geleerd hebben, zo verschillend zijn. Er hangen verschillende werken gebroederlijk van hetzelfde onderwerp die ze naast elkaar op hetzelfde punt hebben geschilderd en zo anders op het doek hebben gezet. Ook hun ontwikkeling is erg mooi om te zien. Lijken hun stijlen in het begin nog op elkaar, gaandeweg slaan ze ieder een eigen weg in. Soms vond ik het werk van Pissaro mooier, soms ook dat van Cézanne.

Hieronder een voorbeeld van 2 schilderijen, samen geschilderd en toch zo anders geworden, door materiaal- en kleurgebruik en interpretatie.






De tijdelijke expositie bevond zich op de bovenste verdieping, en net als veel mensen werkten we van boven naar beneden. Hoe lager we kwamen, hoe moderner de tentoongestelde stukken werden. Uiteraard hebben we de Waterlelies van Monet bewonderd, evenals Starry Night van Van Gogh. Er hangen een paar schitterende kleine werken van Salvador Dali, mooie Mondriaans, Picasso's. Ik vind dat ze een erg mooie collectie hebben.

Op de derde verdieping is de afdeling met foto's. Ook hier een tijdelijke expo: Mount St. Helens: Photographs by Frank Gohlke. Een indrukwekkende verzameling foto's van voor, tijdens en lang na de uitbarsting van Mount St. Helens in 1980. Ook veel van de andere foto's vind ik erg mooi, hoewel ik me soms wel afvraag wat deze foto's nou 'kunst' maken, en een erg mooie amateurfoto hier niet komt te hangen.

Grappig is de afdeling met modern design. Natuurlijk staan er een paar ontwerpen van Rietveld tussen! In enkele vitrines zijn wat moderne gadgets uitgestald; sommige zijn erg succesvol geworden, anderen hebben het niet verder gebracht dan hier nu als curiosa uitgestald te zijn. Er liggen bijvoorbeeld bic-pennen, een Zwitsers zakmes en een i-pod, maar ook een exemplaar van Sony's robothondje Aibo



Van uren slenteren door een museum word je wel moe, maar gelukkig ligt Central Park net om de hoek. Met een hotdog gaan we lekker in het gras in het zonnetje liggen om uit te puffen.
Onderweg naar het hotel komen we langs Macy's; daar moet even geshopt worden Macy's is vooral groot! Ik moet zeggen dat ik niet erg onder de indruk was van de kleding die er verkocht werd, wel van de prijzen van sommige zaken. Uiteraard kan ik het niet laten om iets te kopen, dus na enige tijd ( ) verlaat ik met 2 nieuwe truien het pand.

Ons hotel The New Yorker ligt echt in hartje Manhattan, dus een diner is zo gevonden. Ik waag me aan de tongfilet, maar in de VS weten ze zelfs daar een te grote, vette hap van te maken. Het smaakt niet slecht, maar ik heb het wel eens lekkerder gegeten.

Rustig aan, qu! Ik krijg RSI van het typen

zaterdag 10 september
Bij het vorige bezoek hebben we de Brooklyn Bridge alleen uit de verte bewonderd, dus vandaag is het tijd om er overheen te wandelen. Volgens de kaart in het metrostation is deze brug niet zo gemakkelijk te bereiken en moet je altijd een heel eind lopen. In de praktijk blijkt het allemaal nogal mee te vallen, maar de Amerikanen hebben toch echt een heel eigen perceptie van wat echt ver lopen is
Met de metro gaan we eerst naar Brooklyn op de andere oever en wandelen op ons gemakje terug over de brug naar Manhattan. Ook nu weer ligt er een schitterende skyline voor je en tegelijkertijd heb je een mooi uitzicht over de baai met Lady Liberty en de eilanden.









Als we bijna aan het eind van de brug zijn gekomen, zien we een grote stoet motorrijders, geflankeerd door politie uiteraard, onder ons doorrijden; Ik denk dat het er wel 200 zijn. In een rustig tempo rijden ze naar het zuiden en verdwijnen daar door de bocht in het eiland uit het zicht.

Vanaf het einde van de Brooklyn Bridge is het maar een klein stukje (voor onze begrippen dan ) naar Ground Zero en Battery Park. Morgen is het 11 september, en omdat we er nu zo dichtbij zijn en morgen vanwege de herdenkingen Ground Zero niet erg toegankelijk zal zijn, kunnen we beter meteen het bezoekje aan deze plek afleggen.


De weg voor Ground Zero is afgezet en er staan enorm veel motoren geparkeerd: de stoet die we hebben zien rijden, is een stoet motorrijders die met z'n allen gevallen broeders komen herdenken. Het is een indrukwekkend en emotioneel gezicht om deze bomen van kerels met leren jacks, tattoo's, piercings, etc., heel dicht bij elkaar in een kring te zien staan, terwijl iemand een korte toespraak houdt. Ze eindigen met z'n allen in gebed en daarna breken ze weer op: stoere kerels met tranen in hun ogen en over hun wangen, diep onder de indruk van de plek waar ze staan.



Op mij maakt het, net als vorig jaar, weer een diepe indruk. Wat hier gebeurd is, blijft zo onwerkelijk. Dat er zoveel haat en gekte in de wereld is, dat het kan resulteren in het drama dat hier 4 jaar geleden heeft plaatsgevonden, blijft iets dat mijn bevattingsvermogen volledig te boven gaat. De enorme krater die er ligt, lijkt wat meer opgeruimd dan vorig jaar, maar ergens stoort het me dat er nog niet iets nieuws herrezen is. Het beste bewijs van de standvastigheid van de Amerikanen, waar ze zichzelf toch meteen na de tragische dagen op beriepen, zou zijn geweest als er inmiddels een mooi monument of een bijna voltooid nieuw gebouw zou staan. Maar nee, gekibbel over wat en hoe te doen met dit stuk grond houdt de gemoederen meer bezig.

We lopen verder, naar Battery Park. Vorig jaar waren ze bezig met een grondige renovatie van dit park, en ik ben benieuwd hoe ver ze er mee zijn. Hoewel het het minst mooie parkje is dat ik in New York heb gezien, is het wel het park dat me het meest doet. Misschien juist doordat het wat vervallen is, misschien door de ligging op de punt van Manhattan, misschien ook wel doordat daar The Spere staat.

The Spere heeft me op een of andere manier echt geraakt. Dit eens zo mooie, vlekkeloze, perfect ronde symbool van Wereldvrede, dat wonder boven wonder de gebeurtenissen, weliswaar gehavend, heeft overleeft, doet me misschien nog wel meer dan de krater op Ground Zero zelf.







Ze zijn nog volop bezig om Battery Park op te knappen, maar je kunt wel zien dat er vooruitgang in zit; dat mag ook wel in een jaar, zou je zeggen Er is nu echt veel meer gras om lekker even in te gaan liggen, en de kade ziet er al een stuk beter uit.

Zondag 11 september
Vandaag is het 4 jaar geleden dat de vliegtuigen zich in het WTC, het Pentagon en een akker in Pennsylvania boorden. Op Ground Zero wordt een herdenkingsdienst gehouden. Deze begint al vroeg en wordt uiteraard live uitgezonden. Als het 8.46 is (het tijdstip waarop 4 jaar geleden het eerste vliegtuig in het WTC vliegt), houdt de spreker even stil en wordt er een kleine bel geluid. Gedurende de gehele herdenking zal ieder specifiek tijdstip van 4 jaar geleden op deze manier extra worden herdacht. Ik vind het wel bijzonder, en ik kan maar niet besluiten om de tv af te zetten. De namen van alle mensen die bij het drama zijn omgekomen, worden een voor een opgenoemd, door broers en zussen van de overledenen. Het is een hele mooie ceremonie, maar ergens vraag ik me toch af of dit ieder jaar terugkerend oplezen van alle namen het niet moeilijk maakt voor de nabestaanden om het verlies te verwerken, af te sluiten, verder te gaan met hun leven. Het is in ieder geval indrukwekkend.

Uiteindelijk moeten we toch de tv uitzetten: we moeten nog ontbijten (lunchen ) en op tijd bij Port Authority zijn om de bus naar het Giants Stadium te pakken. Vanmiddag gaan we naar de American Football wedstrijd van de New York Giants tegen de Arizona Cardinals.

Na een ontbijtje bij Applebee's en even shoppen op en rond Times Square, nemen we om 2 uur de eerste bus richting New Jersey, waar het Giants Stadium staat. Het is een busritje van ongeveer 20 minuten en als we het enorme parkeerterrein bij het stadion oprijden, kijk ik m'n ogen uit. Het is groot, het parkeerterrein en het stadion (er kunnen 110.000 mensen in!) en het is er druk! De parkeerplaatsen staan barstensvol met die heerlijke grote Amerikaanse auto's en bij veel is er een feestje gaande. Mensen hebben tuinstoelen, parasols, bier, barbeque's en muziek bij om de tijd tot ze naar binnen kunnen door te brengen. Het is net een gigantische camping en de sfeer die er hangt is fantastisch! Het is echt een dagje uit voor de Giants-fans.



De door ons bestelde tickets moeten we nog bij een of ander loket ophalen. Om dit loket te vinden, moeten we uiteraard helemaal rond het stadion lopen, en dat is een behoorlijke afstand! Bij het loket kijkt de vrouw hoogst verbaasd en moeilijk naar de voucher die ik haar geef. De wedstrijd is uitverkocht, dus ik hoop niet dat ze ergens een fout hebben gemaakt, anders kunnen we zo rechtsomkeert maken. De vrouw bleek nogal nieuw en nog niet bekend met een dergelijke voucher, maar we krijgen gewoon onze tickets en gaan op zoek naar de plaats waar we naar binnen moeten. Vanzelfsprekend is dat weer helemaal aan de andere kant, dus we lopen maar weer om dit gigantische bouwwerk heen.

Binnen in het stadion staat het vol met kraampjes met eten en drinken en merchandise. Ik kan het niet laten, en trakteer mezelf op een beertje met Giants-shirt en een lekkere trui om thuis in rond te hangen. Dan gaan we op zoek naar onze plaatsen. Als we de ring met de stoelen oplopen, zien we hoe groot het nou werkelijk is: gigantisch!! Hier zitten dadelijk dus 110.000 mensen!



De game begint om 16.15, maar het wachten is helemaal niet erg. Ik vermaak me prima met rondkijken en luisteren en later met een praatje maken mijn de mensen bij me in de buurt. Achter me komt een erg enthousiaste (en niet helemaal nuchtere ) Amerikaan zitten, die meteen een charme-offensief begint. Zijn binnenkomer is: "She's blond, she's beautiful and she likes the game...ow, I'm in love". Als David erachter komt dat we uit Europa, Nederland, komen, kent zijn enthousiasme geen grenzen meer. We hadden wel "balls' dat we juist op deze dag in New York waren en wat was het geweldig dat we helemaal vanuit Europa al tickets hadden geregeld! We wisselen caps en hij blijft maar om onze camera vragen om foto's te maken.



Het is erg leuk om zo'n gezellige mensen rondom je op de tribune te hebben, maar de game is op zichzelf ook interessant genoeg.
Uiteraard begint ook deze wedstrijd met een ceremonie, een stilte voor de slachtoffers van 9/11 en het zingen van het volkslied terwijl een stel officials een grote vlag uitrolt.



Speciaal voor de gelegenheid heeft men 4 straaljagers gevraagd voor aanvang over het stadion te vliegen, en ze worden met gejuich begroet. Later zal de wedstrijd nog even stilgelegd worden om een daverend aplaus te vragen voor de 4 piloten die even hun opwachting komen maken op het veld. Rare snuiters, die Amerikanen!




We krijgen een geweldige wedstrijd te zien, een paar mooie runs en de uitslag is helemaal goed! De Giants hadden in tijden niet zo goed gespeeld en overtuigend gewonnen, dus we zijn meteen gebombardeerd tot mascottes







Na half 9 wandelen we met de massa mee naar de uitgang en gaan op zoek naar de opstapplaats voor de bus terug naar Manhattan. Nu staat er natuurlijk een lange rij, maar er rijdt een behoorlijk aantal bussen voor, en het instappen verloopt allemal erg soepel. Na een minuut of 20 zitten we ook in de bus; de terugreis duurt wel langer dan 20 minuten, want busbanen doen ze niet aan, dus we staan gewoon in de file. Tegen 10 uur zijn we terug bij Port Authority, nog helemaal in de roes van de wedstrijd. Wat was dat een geweldig leuke middag!

quote:

Op donderdag 13 oktober 2005 00:15 schreef het_fokschaap het volgende:
indrukwekkend stadion. ik ben nog nooit bij een American Football wedstrijd geweest. Wel in het Barcelona stadion geweest wat ongeveer zo groot zal zijn.

En je woont nog wel in Amsterdam! Ga maar eens naar de Amsterdam Admirals. Is minder groots en indrukwekkend maar wel erg leuk

Het stadion in Barcelona (Nou Camp toch?) Heb ik wel gezien, maar ben er niet in geweest. Zal inderdaad ongeveer net zo groot zijn.

quote:

Wat betreft die herdenking van 911 lijkt het me ook moeilijk om te vergeten met zo'n herdenking, maar ze zullen het toch wel als een eerbetoon zien aan die overledenen. Je kunt het gevoel van anderen met zoiets moeilijk beoordelen denk ik. Net zoiets al de discussie hier met dodenherdenking die krijgt nu meer een algemeen karakter voor alle gevallenen in oorlogen etc.

Het is absoluut een eerbetoon en het doet je ook echt wel wat; mijn tenminste wel. Ik kan natuurlijk niet het gevoel van anderen beoordelen, maar ik zelf zou er geen behoefte aan hebben om ieder jaar opnieuw zo groots mijn geliefde(n) te herdenken. Maar goed, uiteindelijk is het ook 'pas' 4 jaar geleden.

quote:

Op donderdag 13 oktober 2005 00:26 schreef het_fokschaap het volgende:

[..]

Nou Camp inderdaad. Ik was daar met familie tijdens de introductie van Louis van Gaal. Niet speciaal daarvoor hoor

Ik ken mijn klassiekers wel
Barcelona is trouwens echt een geweldige stad Wil ik nog wel eens terug

quote:

Ik weet niet hoe ik zou reageren. Nu zou ik ook bedenken dat ik niet altijd hoef te herdenken...

Uiteindelijk weet je inderdaad niet hoe je zou reageren als je zoiets niet meegemaakt hebt. Het was gewoon meer een gevoel dat ik er bij had, maar wie weet hoe ik er zelf mee om zou gaan.

Maandag 12 september
Vandaag rijden we naar Washington, een afstand van 237 miles, ongeveer 380 km.
Het is niet zo'n enorme afstand, dus we slapen lekker uit, pikken onderweg naar de metro een bagel en koffie op en gaan dan terug naar JFK Airport. We hadden bij het kunnen parkeren voor 36 dollar per nacht, nu zijn benieuwd wat we nu uiteindelijk bij de long term parking op JFK zullen moeten afrekenen. Tegen 11.30 zijn we bij de auto en bij het loket aangekomen kijken we gespannen naar het display: 40 dollar! Dat is nogal een aangename verrassing!

In een rustig tempo rijden we naar Washington gereden, waar we tegen 17.oo uur arriveren.Het hotel, Hotel Helix, is trendy en hip, met een leuke lounge en gelegenheid om buiten te eten/drinken
Kamer is geweldig, ruim, leuk ingericht met leuke kleurtjes.











Redelijk moe van de reis met een vermoeiende dag voor de boeg, besluiten we om maar niet meer op zoek te gaan naar een restaurantje in de buurt, maar te kijken hoe de keuken van het hotel is. Het is heerlijk weer, dus we kunnen lekker buiten zitten. Het hotel heeft een leuke kaart en serveert een aantal lekkere cocktails!
Een mooie manier om deze dag af te sluiten.

Dinsdag 13 september
In Washington is uiteraard het een en ander aan historische gebouwen en monumenten te bewonderen. Het mooie is, dat een groot aantal van de bekendste en belangrijkste gelegen zijn aan National Mall: een ongeveer 3 km lange boulevard/park ingeklemd tussen Constitution Avenue en Independence Avenue. Daaromheen bevinden zich de diverse bezienswaardigheden. Aan de ene kant vind je Capitol Hill en aan de andere kant Lincoln Memorial. Deze laatste is bekend van diverse grote demonstraties en uit films. Ervoor bevindt zich de zogenaamde Reflecting Pool: een langwerpige vijver met een erg glad oppervlak, wel bekend uit o.a. Forrest Gump waar Jenny doorheen waadt om naar Forrest toe te rennen



Ons hotel ligt erg gunstig, het is ongeveer een half uurtje wandelen naar the National Mall. Op de route ligt het Witte Huis, uiteraard iets wat we ook willen zien. Het stikt er van de beveiliging en dranghekken. Het Witte Huis op zich valt een beetje tegen: het is wel erg mooi, maar het is wat kleiner dan verwacht. Het is meer een uit de kluiten gewassen villa dan een monumentaal pand waarin een van de machtigste wereldleiders zetelt.







Recht tegenover het Witte Huis staat een van de belangrijkste momumenten van Washington: Washington Monument, een obelisk van 169 meter hoog ter nagedachtenis aan de eerste president van de Verenigde Staten George Washington.



Als je aan de voet van de obelisk staat, die op een kleine heuvel is gebouwd, kun je de National Mall zien, met de monumenten op kop:

Capitol Hill:


Lincoln Memorial:


Je kunt gratis met de lift helemaal naar boven vanwaar je een schitterend uitzicht hebt op de stad.













Aan de kop van de Reflecting Pool is een nieuw memorial neergezet: World War II Memorial. Verder vind je in het park rondom deze Pool het welbekende Vietnam Memorial en het minder bekende Korean War Memorial. De Verenigde Staten herdenkt zijn gevallen soldaten met de benodigde pracht, iets wat past bij het patriottisme wat je in dit land overal voorgeschoteld krijgt.

World War II Memorial




Vietnam Memorial




Het Vietnam Memorial spreekt me persoonlijk meer aan: het is een eenvoudige hoek van zwart glanzend graniet waarin alle namen van de gevallen soldaten zijn gebeiteld. Verder niets, heel eenvoudig, alleen een oneindig lijkende hoeveelheid namen.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2005 23:20 schreef het_fokschaap het volgende:
169 mtr dus

Yeps, gelukkig hadden ze een lift

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2005 22:44 schreef qu63 het volgende:
leuke kamer!

Ja, ik vond deze kamer ook erg leuk. Ondanks dat het hotel in Boston misschien wel chiquer was en duurder, was dit mijn favo hotel

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2005 23:41 schreef qu63 het volgende:
waarom hingen de vlaggen op de 13e nog halfstok

Dat vroegen wij ons ook af, inderdaad. Hebben we niet kunnen ontdekken.