Na aanraden van een vriendin en een vriend, heb ik het meteen gekocht toen ik het zag liggen bij de AH.
Het boek lees heel makkelijk weg en het houd je continue geboeid. De notes zijn verfrissend en leuk om, tussen het verhaal door, te lezen. Ik kon mij verder heel goed vinden in de humor die Kluun gebruikt in het boek. Zelf ben ik altijd wel van dat soort spottende humor met een knipoog.
Hoewel hij zich heel hufterig gedraagt, is dat toch niet de indruk die je overhoudt van de hoofdpersoon als je het boek uit hebt. Je krijgt begrip voor zijn monofobie en je (ik iig wel) accepteert het net zoals Carmen dat de hele tijd al gedaan heeft.
Hoewel het verhaal van een jong gezin dat met kanker te maken krijgt hartverscheurend is, heb je naderhand geen kutgevoel.
Ik heb het overigens drooggehouden. Ik werd wel een beetje emo natuurlijk (ik ben geen blok ijs), maar "janken als een klein jongetje" dat ik volgens die vriend zou doen bleef achterwege.